[kyumin] เหตุผลที่ไม่อยากเป็นเพื่อน

ข้อมูลเบื้องต้น

สวีดัส สวัสดี นักอ่านทุกคนที่เข้ามาค่ะ

อ๊าก อยากบ้าตายคอมดับ สอง รอบกว่าจะได้อัพ(ไอคอมบ้า)

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคสั้นคยูมินเรื่องแรกนะค่ะ

อาจจะมีภาษาผิดไปบ้าง ก็ขอโทษด้วยนะค่ะ^^

ยังไงก็ของฝากเรื่องนี้

ไว้ในดวงตาดวงใจด้วยนะค่ะ(ปิ๊งๆ)

เรื่องนี้มาจากเพลงหนึ่งที่ไรท์เตอร์ชอบมาก

เลยเอามาแต่งเป็นฟิคจร้า

งั้นไปอ่านกันเลย ~ฟิ้ว

 DressUpMyspace.com - myspace layouts. Get This Layout At DressUpMyspace.com

เนื้อเรื่อง

ชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งกำลังยืนรอใครบางคนที่ป้ายรถเมล์อยู่ คนๆนั้นชื่อว่า โจวคยูฮยอน คนที่เขายืนรอรออยู่ก็คือเพื่อนรักขอเขานั่นเอง เพื่อนคนนี้ชื่อว่า ลีซองมิน คนที่คยูรักหมดใจแต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่า ลีซองมินหนุ่มน้อยน่ารักเพื่อนของเขานั้นเข้ามาในหัวใจเขาเมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีก็รักจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะบอกคนๆนั้นยังไงดี ไม่รู้ว่าบอกไปแล้วเพื่อนรักของเขาจะเปลี่ยนไปหรือป่าว

“นี่ คยู” ร่างบางหนึ่งกำลังจิ้มที่แขนคยูฮยอนอยู่

“อ่าว มาแล้วหรอ” คยูสะดุ้งเล็กน้อย

“ เอ้า! ก็มาแล้วล่ะซิ ไม่มาแล้วจะได้ยินเสียงฉันหรอ” ร่างบางบอก คนข้างหน้าคยูฮยอนคนนี้ก็คือเพื่อนรักของเขาเอง

“ อื้ม” คยูพูดก่อนที่จะโบกรถเพื่อกลับหอพัก วันนี้ซองมินสังเกตเพื่อนของเขานั้นเงียบผิกปกติ ปกติเป็นคนพูดมากถึงมากที่สุดทำไมวันนี้ มันเงียบไปว่ะ ซองมินสุดสวยงง

 
“ วันนี้เป็นอะไรของแกเนี้ย เงียบผิดปกติ” ซองมินเมื่อมาถึงโซฟาก็จับหน้าจับหลัง(?) คยูดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือป่าว

“ ทำไมฉันมีอะไรแปลกหรอ?” คยูเกาหัวแกร๊กๆ(มีรังแคหรือป่าว)

“ แกเงียบมาก” ซองมินที่อยู่บนโซฟากางมือออกให้ร่างสูงได้เห็นว่ามากขนาดไหน

“ มากไปและ มากขนาดนั้นเลย?” คยูอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวซองมินที่ทำท่าโอเวอร์เกินไป

“ อ่า~ จับหัวฉันทำไมฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นแกนะ” ซองมินเอาลมเข้าปาก ทำให้ปากพองขึ้น

“ โอเคๆ ไม่เล่นแล้วก็ได้ นอนก่อนนะโว้ย พรุ้งนี้เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย” ร่างสูงเดินเข้าห้องนอนไป แต่จะนอนโดยไม่ได้เปลี่ยนชุดเนี้ยน่ะ

“ ไปอาบน้ำเลยไป ฉันไม่อยากนอนกับคนเหม็นๆ” ร่างบางยกมือขึ้นมาบีบจมูกตัวเอง

“ ไม่เอาอ่ะ ฉันขี้เกียจ” ร่างสูงเดินหายไปในห้องนอน เดือดถึงร่างบางต้องเดินไปตามให้อาบน้ำ  ‘ให้ตายเถอะซกมกจังเลย’

“ไอซกมก ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ซองมินพลักคยูให้ลุกขึ้นมา แต่ด้วยตัวของคยูฮยอนนั้นหนักอย่าบอกใคร จึงทำให้คนตัวเล็กๆเสียหลักล้มไปบนตัวร่างสูงทันที หน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงแค่หายใจยังรู้สึกถึงลมที่กระทบลงในจมูกอีกคน และดูเหมือนระยะห่างจะค่อยๆลดน้อยลงทุกๆวินาที แต่ซองมินรู้สึกตัวจึงพูดขึ้น

“ ออกไปจากตัวฉันเลยนะ แกเหม็นมาก” ซองมินพูดทั้งๆที่ตัวเขาเองอยู่ข้างบน

“ แกนั้นแหละควรจะลุกออกไป แกทับตัวฉันอยู่ -*-” คยูเอามือที่ว่างอยู่ชี้ให้เห็นว่าซองมินนั้นอยู่ข้างบน(ในท่าที่แสนอันตราย)

“ เอ่อ.. ขอโทษ” ซองมินลุกออกจากตัวของคยูแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป แล้วคืนนี้ก็จบด้วยการที่คยูไปอาบน้ำ แต่คืนนี้กว่าที่ทั้งคู่จะหลับตาลงนั้นมันยากมาก เหมือนข้างในใจทั้งสองคนมันคิดอะไรอยู่

 ‘หรือฉันจะชอบนายเนี้ยคยู ไม่นะ!!!’

กริ้ง~ กริ้ง~ กุ๊กๆๆ (เสียงนาฬิกาปลุกนะ)

“ หาว อ่า ง่วงจัง” ซองมินลุกขึ้นนั้งบนเตียง คยูอยู่ที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกก็กึ่งหลับกึ่งตื่นขึ้นมาบอกซองมิน

“ ง่วงก็นอนจบ ปิดนาฬิกาให้ด้วยนะ” แล้วคยูก็เข้าห้วงนิทราไป แต่ก็มีมารแบบซองมินมาขวางทุกวันตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา

“ นี่ ตื่น นายกับฉันต้องไปโรงเรียนนะ” ซองมินยังโวยวายมันเป็นปกติที่ซองมินโวยวายเพื่อนปลุกคยูให้ตื่น มันได้ผลทุกวันแต่วันนี้มัน..

“ นอนเหอะน่า วันนี้มีเรียนบ่ายนะ” คยูลุกขึ้นมาเพื่อดึงร่างบางลงไปนอนด้วย แต่มันจะปกติถ้าตอนนี้ร่างสูงไม่ได้กอดซองมินเอาไว้

“ ปล่อยฉะ../ครอก ฟี้~” แล้วซองมินก็จำใจนอนต่อไป จนกระทั้งตื่นมาใกล้เวลาที่จะไปโรงเรียนแล้ว

“ อ่า ช่างเป็นเช้า(สาย)ที่สดใสเหมาะกับไปโรงเรียน” ซองมินบิดขี้เกียจ ตามด้วยร่างสูงที่มองแต่คนที่บิดขี้เกียจอยู่

“ สดใสทั้งปีนั่นแหละแกอ่ะ” คยูพูดขึ้น

“ ก็ไม่ได้มืดมนเหมือนแกล่ะกัน” ซองมินลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป

                            ‘นี่ยังไม่ได้คิดบันชีเรื่องที่ฉันนอนต่อเลยนะ กะจะดูการตูนซะหน่อย’

 

“ นี่คยู แกรู้จักรุ่นน้องที่ชื่อ ดงเฮป่าวอ่ะ” ระหว่างทางเดินมาโรงเรียนซองมินก็พูดถึงรุ่นน้องคนหนึ่ง

” อืม รู้จักทำไมอ่ะ” คยูตอบต่อ

“ ฉันว่าก็น่ารักดีนะ” ซองมินเมือมากุมไว้ข้างหน้าตัวเองแล้วบิ้วอารมณ์อย่างโอเวอร์

“ ทำไมชอบไง พวกเดียวกัน” พวกเดียวกันไม่ใช่ผู้ชายด้วยกันหรอกนะแต่เป็นเคะด้วยกันทั้งคู่เนี้ยสิ = =

“ ก็ไม่ได้ผิดอะไรหนิ ได้ข่าวว่าน้องเขาชอบฉันแหละ” แต่ได้อีกข่าวหนึ่งว่าน้องเขาก็เป็นที่หมายตาของคิบอม เพื่อนเขาอีกคนหนึ่งเหมือนกัน

“ หรอ” คยูตอบสั้นๆกำลังหึงอยู่ล่ะสิ แต่ไม่ได้เป็นอะไรกันจะหึงทำไม

“ หึงหรอ?” ซองมินแกล้งถาม

“ หือ.. อะไรๆ ฉันจะหึงแกไปเพื่ออะไร” คยูแก้ตัวพันละวัน

“ ไปก่อนนะแล้วตอนเที่ยงเจอกันโรงอาหาร บาย” ซองมินส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นอาคารเรียนไป

ปกติคาบเรียนไหนๆคยูก็ไม่ค่อยเรียนเท่าไหร่หรอกที่ผ่านมาได้ก็เพราะสมองที่ฉลาดอยู่แล้วในตัวจึงรอดมาได้ พอคาบเรียนที่ไม่ชอบเจ้าคยูก็หลับเอาอย่างเดียวเลยอาศัยเพื่อนข้างหน้าที่ตัวใหญ่นิดนึงบังตัวเองเอาไว้(บอกแล้วว่ามันฉลาด)

“ เป็นไรว่ะคยู เงียบผิดปกติ” มาอีกแล้วคำถามเดิม

“ เอ่อ ปกติฉันพูดมากขนาดพอเงียบทีมีแต่คนถามเลยหรอ” คยูพูดประชด

“ คิดถึงซองมินอยู่ล่ะสิ” คิบอมเพื่อนอีกคนหนึ่งของคยูถาม

“ คิดถึงทำไมว่ะเจอกันทุกเวลาจนจะเบื่อ” คยูพูดพลางเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อที่จะได้ไปโรงอาหาร (ไรท์เตอร์จะไม่แต่งให้เรียนเลยหรอ?)

“ จริงหรอ??” คิบอมยื่นหน้ามามองคยูใกล้ๆเพื่อจับความเท็จ

“ เออ~ ฉันไปแล้วนะ”

“ ทำไมว่ะ กลัวซองมินของแกรอหรอ?” คิบอมยังไม่เลิกพูด(คิบอมพูดมากจัง)

“ แล้วแกไม่รีบไปหาดงเฮหรอ เดี๋ยวมีหมาคาบไปหรอก ปกติเห็นไปรอรับหน้าห้องทุกวันไม่ใช่หรอ วันนี้ทำไมแกพูดมากว่ะ”     คยูร่ายยาวก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อนมุ่งหน้าไปโรงอาหาร แล้วขายาวๆก็ก้าวมาถึงโรงอาหารในเวลาไม่นาน

“ อาวมาแล้วหรอคยู นึกว่าจะให้ฉันรอจนหมดเวลาพักซะอีก” ซองมินพูดเมื่อคยูมาถึงโต๊ะที่ซองมินนั้งจองอยู่กับร่างบางหน้าตาน่ารักๆคนหนึ่ง(แต่ไม่ได้ครึ่งของซองมินหรอก: คยูกี้)

“ ก็เห็นอยู่ แล้วนี่พาใครมาด้วยเนี่ย” คยูถามเมื่อเห็นร่างบางอีกคน เดี๋ยวก็เกาะแขนบ้างเอาหน้ามาถูไปถูมาแถวแขนซองมิน  (อ๊ากฉันอยากตายยยยย: คยูกี้)

“ นี่ดงเฮไง น่ารักใช่ไหมล่า” ซองมินบอกว่าน่ารักแต่คยูรู้สึกว่าน่าถีบถ้าไม่กลัวไอคิบอมฆ่าเอานะ(อั่ก! รองเท้าใครเบอร์41มาเอาคืนด้วย)

“ น่าลักมากกกก(ลักเอาไปฆ่า)” คยูตอบ

“ รัก รอเรือจ๊ะ” ซองมินแก้ให้ไรท์เตอร์คงไม่ตกภาษาไทยหรอกนะ

“ ไปซื้อข้าวให้หน่อยจิ โทษฐานให้ฉันรอนาน” ซองมินอ้อน

“ ไม่ ไหนแกบอกว่าจะสลับกับไปซื้อไง โกงนี่หว่า” คยูโวยวายคิดจะอยู่หวานกับดงเฮหรอว่ะไม่มีทางซะหรอก

“ ก็ได้ ป่ะดงเฮเราไปซื้อข้าวกันเถอะ” ซองมินจูงมือดงเฮให้ลุกขึ้นมาด้วยแต่ดงเฮจะไปด้วยอยู่หรอกถ้าไม่มีเสียงนี้มาซะก่อน

“ น้องด๊อง~ จ๊า” เสียงคิบอมนั้นเองดูมันทำเสียงสิ ทั้งโรงอาหารหันมามอง

“ อ้าวพี่คิบอม มาได้ไงครับ” ดงเฮลุกขึ้นพูดกับคิบอม

“ ก็พี่ไปห้องด๊องมาแล้วเพื่อนด๊องบอกว่าด๊องมากับไอซองมิน พี่ก้เลยตามมาจ๊ะ” คิบอมพูดพร้อมส่งสายตาปิ้งๆให้ดงเฮ

“ เอ่อ ฉันว่าเราไปซื้อข้าวให้ไอสองตัวเอ๊ย! สองคนนี้ดีกว่า” คยูพูดพร้อมจูงมือซองมินออกไป แหมไอสองคนนั้นหวานกันซะคยูอยากกระโดดกัดหูจริงจริ๊ง

แล้วเวลาทานอาหารกลางวันก็จบไปโดยสงครามน้ำลายย่อมๆระหว่างคิบอมและคยูฮยอน คงไม่ต้องบรรยายเวลาเรียนนะเพราะคยูกี้ไม่สนใจโลกภายนอกตอนเรียนอยู่แล้ว ไปเลิกเรียนจนกลับบ้านเลยแล้วกัน

 

“ นี่ไอคยู แกเป็นไรเนี้ยจ้องตาฉันอยู่ได้ ถ้าฉันเป็นปลากัดคงท้องแล้วนะ” ซองมินที่มาถึงหอแล้วถามคยูที่นั้งจ้องซองมินในขณะที่เล่นเกมส์อยู่(ช่างสามารถ0o0)

“ อะไรๆ ใครจ้องแกฉันจ้องมาม่าที่อยู่ข้างแกตั้งหากเล่า ไปทำให้กินหน่อยดิหิว” คยูตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์ต่อไป ข้อแก้ตัวเนี้ยสิ้นคิดจังเลย (เหมือนว่าไรท์เตอร์ไปในตัว)

“ มีมือก็ทำเองดิ ไม่ใช่เก็บไว้จับจอยเกมส์อย่างเดียว” ซองมินว่าก็ตั้งแต่กลับมาหอคยูก็ตั้งหน้าตั้งตาเล่นเกมส์น้ำก็ยังไม่อาบเสื้อผ้าก็ยังไม่เปลี่ยน นี่ถ้ามันตั้งใจอ่านหนังสือขนาดนี้คงได้ที่1ของโรงเรียนไปแล้ว ไม่อยู่แค่ที่3-4 หรอก

“ แล้วแกจะทำให้ฉันหรือป่าวล่ะ”

“ ทำ” ปกติซองมินก็จะต้องยอมทำให้คยูทุกวันอยู่แล้วแหละ

“ แค่นี้ก็จบ” คยูบ่น

“ จ้าจบ แต่แกก็หัดทำเองบ้าง ถ้าไม่มีฉันแล้วแกจะรู้สึก” ซองมินพูดประชดก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป(แค่มาม่าถ้วยเดียวบ่นตั้งนาน)

จึก! จึก จึก จึก! คำพูดเมื่อกี้แทงใจคยูเต็มๆ ไม่มีซองมินงั้นหรอ คยูคนนี้ก็คงอยู่ไม่ได้จริงๆนั่นแหละ (ที่จริง จึก! ครั้งเดียวก็ได้)

ยิ่งเวลานานเข้าสิ่งในใจคยูก็อยากออกมาเต็มทีแล้ว ถ้าชักช้าคงจะมีคนมาตัดหน้าคยูไปแน่ๆเลย หลายครั้งที่มีคนมาจีบซองมินแล้วก็โดนคยูไล่ไป คนเสน่ห์แรงก็แบบนี้แหละ

“ พี่ซองมินครับผมเอาดอกไม้ให้ครับ” ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาหาซองมินแล้วยื่นดอกไม้มาให้ดูจากลักษณะเรียกซองมินว่าพี่แล้วคงจะเป็นรุ่นน้อง แต่ดูจากหน้ามันไม่ให้เลย

“ ขอบคุณจ๊ะ เหอะๆ” ซองมินเกาหัวน้อยๆก่อนจะรับดอกไม้มา แล้วไอ้หนุ่มหน้าตาไม่ค่อยดีนั้นก็บิดไปบิดมาเหมือนท่ามันอายนะแต่ดูมันทำเหมือนคนเป็นตะคริว(?) นี่คือเสียงบ่นในใจของคนข้างๆอย่างคยูที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่

“ จะหลบไปได้หรือยังคนจะเดิน” คยูเดินจูงมือซองมินชนไหล่ไอหน้าขี่เหร่นั้นออกมา

“ อะไรของแกเนี้ย เขาอุส่าเอาดอกไม้มาให้ฉันนะ” ซองมินโวยวาย แต่ก็เดินตามมาดีๆ

“ ไปเรียนได้แล้วไปแกหนะ” คยูพูดก่อนจะเดินหนีออกมา

“ เออ ไอคยูวันนี้มีซ้อมกีฬาสีนะอย่าลืมไปด้วยหละ” ซองมินเตือนคยูก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไป

“ นี่ไอคยู คยู คยู๊!!!” เสียงคิบอมเรียกคยูเบาๆแต่สะกิดเนี่ย(โคตร)แรง

“ อะไรว่ะ” คยูโพล่หน้าขึ้นมาจากโต๊ะหลังจากลับไปนาน หันไปหาคิบอมก็ชี้ไปทางครูที่จ่องเจ้าตัวอยู่หน้าห้อง

“ โจวคยูฮยอน!! นี่เวลาเรียนนะไม่ใช่เวลาหลับ” ครูอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับป้าขายส้มตำหน้าโรงเรียน(?) ถามคยูที่ยือเอ๋ออยู่

“ ครับ”

“ พัฒนาการมนุษย์แบ่งออกเป็นกี่ประเภท” ป้าขายส้มตำเอ๋ย! ครูหน้าห้องถาม คยูที่ยังอึนๆมึนๆอยู่เพราะพึ่งหลับมาเมื่อตะกี้คำตอบในหัวหายหมดได้แต่มองไปทางคิบอมที่ชูนิ้วอยู่ 4 นิ้ว

“ 4” คยูตอบเบาๆพอให้ครูได้ยิน

“ รอดไป” คยูนั้งลงที่เดิม ก่อนจะสนใสสิ่งใต้โต๊ะ ’โทรศัพท์’ นั่นเอง

และแล้วก็ถึงเวลาซ้อมกีฬาสีเป็นเวลาที่ทุกคนตั้งตารอเพราะไม่อยากเรียน-*- คยูที่เป็นมือกลองก็มองแต่ซองมินที่สั่งรุ่นน้องอยู่ จนตีจังหวะผิด

“ นี่คยู แกเป็นไรมากป่าวเนี้ยไปพักก่อนไป ให้คิบอมตีแทน” ซองมินจัดแจง คยูก็เดินไปไหนก็ไม่รู้

ซ้อมไปซ้อมมาประมาณชั่วโมงหนึ่งคยูก็กลับเข้ามาพร้อมโทรโค่งตัวหนึ่ง ทั้งสีก็หันนมามอง ก่อนที่คยูจะร้องเพลงลงโทรโค่ง
ก็รู้เราเป็นเพื่อนกันแต่ฉันก็คิดไปไกล อยากเป็นอะไรที่มากกว่านั้น    ก็รู้ว่ามันไม่ควรแต่รักห้ามได้ที่ไหนกัน
เพื่อนก็เพื่อนเถอะจะว่าก็ช่างเถอะก็มันรักหมดใจ ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่ใจรับเธอเข้ามาปิดบังเรื่อยมาไม่ปรึกษาใคร วันนี้เป็นไงเป็นกัน    โปรดฟังฉันให้เข้าใจ  เลิกเป็นเพื่อนเถอะ พอสักทีเถอะก็เรื่องมันเป็นแบบนี้

หนึ่งคือหึงเมื่อใครใกล้เธอ     สองคือเพ้อเวลาห่างกัน
สามคิดถึงเธอทุกวัน       เพื่อนกันไม่เป็นแบบนี้
สี่คืออยากสบตา       ส่วนข้อห้าน่ารักสิ้นดี
หกถึงร้อยไว้ฟังพรุ่งนี้ เหตุผลที่ฉัน...      ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ

ชักช้าฉันเองก็กลัว กลัวมีคนมาลงแข่ง ถ้าออกตัวแรงก็อย่าว่าฉัน  คบๆเป็นแฟนเถอะนะ ไม่เสียหายคนรักกัน ขอให้เชื่อเถอะ รับรักฉันเถอะ
ฉันเป็นเพื่อนเธอได้ไม่ดี   สรุปเลยนะ บอกเธออีกที ว่าเพื่อนคนนี้     อยากเป็นแฟนของเธอ

“ แค่เนี้ยจบป่ะ” ร่างสูงที่ถือโทรโค่งพูด

“ ชัดเจน เข้าใจ” ซองมินยืนพูดอยู่เฉยๆท่ามกลางสายตานับสิบที่หันมามอง

“ ฉันรักแกว่ะ เป็นแฟนกันนะ” คยูเดินมากุมมือร่างบางไว้

“ อื้ม ฉันก็รอให้แกบอกอยู่”

วู่ๆๆๆ เย่ๆๆ ฮ่าๆๆๆ (เสียงคนนับสิบที่ร่วมแสดงความยินดี(?))

“ พี่ซองมินครับผมเอาดอกไม้มาให้” รุ่นน้องที่ไม่รู้เหตุการณ์วิ่งเข้ามา (แกมัวแต่ไปซื้อดอกไม้มาอะดิ)

“ น้องๆ คนนี้ของพี่” คยูบอกพร้อมโอบเอวซองมินไว้

โห่~ (ไอคนนับสิบเนี่ยอยากมีส่วนร่วมตลอด)

“ ไม่จริง ไม่จริง ม่ายยยยย” แล้วรุ่งน้องคนนันก็วิ่งหายไป พร้อมทิ้งดอกไม้ไว้ที่พื้น

“ อ่ะช่วยรับด้วยนะครับ” คยูเก็บดอกไม้ที่พื้นก่อนที่จะยื้นไปให้ซองมิน

“ โห่ ไม่ลงทุนเลย” ซองมินพูดแล้วรับมา

“ เดี๋ยววันหลังค่อยซื้อมาให้ เอาดอกใหญ่ๆกว่านี้เลย” คยูพูด

“ อื้ม อย่าลืมล่ะ” ซองมินบิดตัวแบบอายๆ คยูอยากบอกว่ามันน่ารักกว่าไอเด็กคนเมื่อเช้าเป็นเท่าตัว

จบแล้วจร้าาาา

เป็นไงสนุกกันไหม??

 ยิ้มให้คนอ่านทุกคน

 DressUpMyspace.com - myspace layouts. Get This Layout At DressUpMyspace.com