นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[yeryeo] Island รักหมดใจยัยบ๊อง
“ อ๊าก! นี่เรือเป็นอะไรอ่ะ” เสียงเล็กๆตะโกนถามคนที่อยู่ข้างนอกด้วยเสียง180เดซิเบล (สั้นพอไหม อ่านเอาเองดีกว่า)
ผู้เข้าชมรวม
341
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
341
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 19 พ.ย. 54 / 17:58 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
อ่า ขอกราบสวัสดีทุกๆคนที่เข้ามาค่ะ (อาจจะมาด้วยความเต็มใจหรือโดนบังคับ)
ช่วงนี้ใกล้เข้าหน้าหนาว(?) ห่มผ้าก่อนนอนด้วยนะค่ะ เป็นหวัดก็ใช้ทิปฟี่
เข้าเรื่องดีกว่า เรื่องนี้เป็นฟิคสั้นค่ะ(รู้แล้ว)
แต่จะเ็ป็นอย่างไรก็ ไปอ่านเอาเองล่ะกัน
ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมกอดของทุกคนด้วยนะค่ะ
ขอบคุณของตกแต่งจาก
#ฤดูหนาว#
และอื่นๆ อีกมากมาย(?)
THE
KiTTA
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ อ๊าก! นี่เรือเป็นอะไรอ่ะ” เสียงเล็กๆตะโกนถามคนที่อยู่ข้างนอกด้วยเสียง180เดซิเบล
THE
“ เอ่อ คือ... เรือชนโขดหินค่ะ” เสียงคนที่อยู่ข้างนอกตะโกนตอบ
“ ทำไงดีล่ะเนี่ย ฉันยังไม่อยากตายนะ T^T” เสียงเล็กบ่นออกมา
และแล้วทุกอย่าก็เงียบไป เรื่อเริ่มจมเรื่อยๆ ร่างบางที่อยู่บนเรือที่กำลังจะจมพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำไปอย่างไม่สนใจอะไร ก่อนจะหันกลับมาดูเรือที่กำลังจมไป แล้วทุกอย่างก็ดับมืดไปเมื่อร่างบางที่ว่ายน้ำมาสลบไปเพราะไม่มีแรง
ณ เกาะสวรรค์แห่งหนึ่ง(ชื่อสิ้นคิดจริงๆ)
“ อ่า อากาศยามเช้าแสนสบายจริงๆ เล้ย” เสียงทุ้มพูดกับตัวเองเบาๆ
“ พี่เยซองจะไปไหนหรอ?”เสียงเล็กๆข้างๆถาม
“ ไปเดินเล่นน่ะ ซองมิน”
เยซอง กับ ซองมินเป็นพี่น้องกัน และอยู่ที่เกาะนี้มาตั้งแต่เกิดเพราะเกาะนี้เป็นเกาะส่วนตัวของพ่อแม่เขาทั้งสองเยซองนั้นทำงานอยู่ที่อื่นแต่เวลาวันหยุดหรือเวลาพักร้อนก็ชอบกลับมาที่นี้
“ นานๆ ทีจะได้พักร้อนนะเนี่ย” (แล้วพักร้อนใครพักทุกวันล่ะ = =) เยซองพูดกับซองมิน ในขณะที่ซองมินนั้นหันหน้าไปทางอื่นเพื่อมองวิว แต่สายตาเล็กก็ดันไปเห็นบุคคลหนึ่งที่นอนอยู่ข้างโขดหิน
“ เอ๊ะ พี่เยซองนั้นใครน่ะ” ซองมินบอกผู้เป็นพี่
“ เฮ้ย!คนนี่หว่าสงสัยจะบาดเจ็บด้วย ไปดูดีกว่าซองมิน” เยซองผู้เป็นพี่วิ่งนำน้องไปก่อนแล้ว
“ นี่ คุณๆเป็นอะไรมากไหม คุณๆ” ร่างเล็กที่หัวเปื้อนเลือดตัวเละเทะเสื้อผ้าขาด ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้างนอนสลบอยู่ข้างโขดหิน
“ ผมว่าพี่อุ้มเขาเข้าบ้านเราก่อนดีกว่า” ซองมินบอกเพราะผู้เป็นพี่มัวแต่เขย่าร่างเล็กนั้น(คนนะไม่ใช่โค้ก เขย่าซะ)
“ อะ.. อื้ม ที่นี่ที่ไหนอ่ะ โอ๊ะโอ้ย!” ร่างบางที่เพึ่งตื่นกุมหัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“ นี่ ตื่นแล้วหรอ?” ซองมินเขย่าแขนคนที่กุมหัวตัวเองอยู่
“ โอ้ย.. เธอคือใครอ่ะ ฮึ ฮือT^T” ร่างบางก็เริ่มปล่อยโฮออกมา เป็นเพราะไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหนและคนตรงหน้าเป็นใครด้วย
“ หยุดก่อน หยุดร้องก่อน นะนะ” ซองมินเริ่มห้าม ต้อนนี้ซองมินเริ่มจะร้องตามคนตรงหน้าแล้ว
“ งือ แง้ แม่จ้าTT^TT” คนตรงหน้าก็ตั้งหน้าตั้งตาร้องต่อไป
“ นี้ถ้าไม่หยุด ฉันจะร้องด้วยนะ ฮึ ฮึ แง้T^T” ทั้งสองคนก็ปล่อยโฮ ร้องเสียงประสานเหมือนวงOperaกันไปทั่วเกาะ จนเยซองที่ไปคุยกับชาวบ้านอยู่ ต้องรีบวิ่งกลับบ้านมาดูทั้งคู่ด้วยหน้าตาตื่น แต่ก้ต้องตกใจเพราะสองคนนั้นนั้งมองหน้าก็นแล้วก็ต่างคนต่างก็ร้องไห้ออกมา
“ นี่เป็นอะไรกัน ฮ้า!!”
. . . ทั้งสองต่างพร้อมใจกันหยุดแล้วหันไปมองคนที่มาใหม่
“ ฮึ ฮึ นายเป็นคายยยยยย” เสียงเล็กถามผู้มาใหม่
“ ฉันต้องถามเธอมากกว่าว่าเธอเป็นใคร???” เยซองยืนตรงหน้าคนตัวเล็ก ก่อนจะหันมาหาซองมิน
“ แล้วนี้ซองมินทำไมไปร้องกับเขาล่ะ” เยซองขมวดคิ้ว
“ ก็.. ก็ คุณคนนี้เขาร้องก่อนนะ ผมไม่รู้ว่าเขาร้องทำไมนี่” ซองมินแก้ตัว
“ ก็เลยร้องตาม? พี่อยู่ข้างนอกนึกว่าเป็นอะไรกันซะอีก” เยซองโวยวาย
“ แล้วเธออะ ชื่ออะไรเนี่ย แล้วมาที่นี่ได้ไง แล้วไปทำอะไรมาถึงเนื้อตัวเป็นแบบนี้” ร่างสูงพูดพร้อมมองไปยังร่างบางที่เนื้อตัวสกปรกดูไม่ออกว่าเป็นใคร
“ ...” ร่างบางก้มหน้านิ่ง
“ เอ้า ถามก็ไม่ตอบ ฉํนถามว่าเธอคือใคร”
“ ก็จะให้ตอบอันไหนก่อนเล่า ก็ถามมายาวซะขนาดนั้น ฮึ ฮึ ฉันไม่รู้หนิ งือT^T” ร่างบางปล่อยโฮอีกครั้ง
“ เฮ้ย อย่าร้องนะ อย่านะ” เยซองเริ่มทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี จะให้ซองมินช่วยเจ้าตัวก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ งือ ก็.. ก็ ฉันไม่รู้นี่ แง้ ฮือ”
“ นี่หยุดก่อน นี่ถ้าไม่หยุดฉันจูบเธอจริงๆนะ” เยซองรีบหาข้ออ้างก่อนที่ร่างบางข้างหน้าจะร้องไห้หนักกว่านี้
“ อึก ..จะจูบฉันทำไมกัน” ร่างบางหยุดร้องไห้แล้วเกาหัว แกร๊กๆ(เปลี่ยนอารมณ์กันดื้อๆ)
“ ก็.. ก็ ก็คือคนดื้อก็ต้องโดนลงโทษไง” เยซองเริ่มหาข้ออ้างมาให้คนตรงหน้า
“ งั้นถ้าใครดื้อกับนาย นายก็จะจูบหมดทุกคนเลยหรอ โรคจิต!” ร่างบางตรงหน้าลุกคนมายืนค้ำเอว
“ เอ๊ะ! นี่เธอ” เยซองเริ่มอารมณ์เสีย
“ อย่าเรียกเธอด้วยฉันก็มีชื่อนะ ฉันชื่อ.. ชื่อ เอ่อ ชื่อ” ร่งบางยืนเกาหัว
“ ชื่อไรล่ะ” เยซองเริ่มค้ำเอวบ้าง(เอิ่ม.. คนตรงหน้าทำน่ารักนะ แต่พอเยซองทำ-*-)
“ แล้วฉันชื่ออะไรง่ะ แล้วฉันเป็นใคร งือ” เริ่มมีความรู้สึกว่าคนตรงหน้าจะร้องไห้อีก
“ อย่าร้องนะ ห้ามร้องนะ หยุด” งานเข้าอีกแล้ว
“ ฮือ TT^TT~~” ร่างบางก็ไม่ฟังเอาแต่ร้องไห้
“ ถ้าไม่หยุดฉันจะ จูบเธอแล้วนะ” ใช้มุขเดิม
“ งือ แง้ T^T อุ๊บ O///O” อึ้งไป 15 วินาที เยซองประกบปากร่างบางที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนไปด้วยเหตุผลที่ว่าร่างบางตรงหน้าจะได้หยุดร้อง แล้วภาพในสมองร่างบางก็โผล่ขึ้นมา ว่าเขามาเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ แต่เรือชนโขดหินจึงทำให้มาถึงนี้ แต่จำเรื่องหลังจากนั้นไม่ได้อีกเลย
“ อุ๊บ! ” ร่างบางผลักเยซองออก
“ ฉันคิดออกแล้วว่าฉันชื่ออะไร คิดออกแล้ว” ร่างบางกระโดดโล้ดเต้นเหมือนจะได้รางวัล
“ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ” เยซองเอามือปัดเสื้อเป็นการแก้เขิน (เอาตัวเองจูบเขาเอง)
“ ชื่อเรียวอุค คิมเรียวอุค แต่..” ร่างบางที่ชื่อเรียวอุคบอกคนตรงหน้า
“ แต่อะไรอ่ะ” เยซองตั้งตารอฟัง
“ แต่ว่า หลังจากนั้นฉันจำอะไรไม่ได้เลยอ่า” เรียวอุคหน้ามุ้ยลง
“ อ้าวนี่ผมจะทำกับข้าวอยากกินอะไรกันจ๊ะ” ซองมินเดินมาพูดร่วมวงด้วย
“ นี่เดียวฉันช่วยนะ นะ นะ” ซองมินหันมายิ้มให้เรียวอุคแล้วหันไปมองหน้าพี่อีกเพื่อเป็นการขออนุญาต
“ อื้มๆ ได้อย่าทำครัวพังล่ะ” เยซองตอบก่อนเดินออกไปนอกบ้าน
“ นี่เธอๆ” ซองมินเอามือจิ้มๆเรียวอุคที่ยืนอยู่
“ หือ ฉันหรอ” เรียวอุคยกมือขึ้นชี้ตัวเอง
“ ใช่ๆ เธอชื่ออะไรหรอ? ฉันชื่อซองมินนะ ฉันว่าเราอายุเท่ากันนะ”
“ อ้อ ฉันชื่อเรียวอุคน่ะ ถ้าเราอายุเท่ากันงั้นเราก็เป็นเพื่อนกันได้อ่ะจิ” เรียวอุคพูด แต่ซองมินมองดูสภาพเรียวอุคแล้วลืมสนิทเลยว่าเรียวอุคยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนชุด
“ ป่ะ เราไปอาบน้ำกับเถอะแล้วค่อยมาทำอาหารกัน” ซองมินพูดแล้วจูงมือเรียวอุคไปห้อง
บ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็ถือว่าใหญ่ในละแวกนี้เพราะในเกาะนี้มีบ้านอยู่สองสามหลังเท่านั้น ส่วนใหญ่ก็จะเป็นลูกจ้างของเยซองทั้งหมด ไม่นานนักเรียวอุคก็ออกมาจากห้องน้ำในชุดซองมิน ส่วนใหญ่ชุดของซองมินมีแต่ชุดที่สีเหมือนผู้หญิง นี่ก็ให้เรียวอุคเลือกเองถ้าไม่งั้นคงได้ใส่ชุดที่เหมือนผู้หญิงแน่นอนเลย
“ ว้าว เรียวอุค เหมือนผู้หญิงเลยอ่า สวยมาก สวยมาก” ซองมินที่เห็นเรียวอุคก็ชมยกใหญ่
“ฉันผู้ชาย -*-“
“ อ่า พี่เยซองเห็นต้องตาค้างแน่เลยอ่ะ” ซองมินเดินรอบๆตัวเรียวอุค
“ นี่จะไปทำกับข้าวกันยัง อ่า ซองมิน” เรียวอุครีบบอกเดียวซองมินจะชมจนลืม
“ โอเค จ๊ะ^^”
“ อ่า เรียวอุค อันไหนเกลืออันไหนน้ำตาลอ่า” ซองมินหันมาถามเรียวอุคที่มัวหั่นผักอยู่
“ เดี่ยวก่อนสิซองมิน ผักมันต้องหั่นใบหรือก้านก่อนอ่า” เรียวอุคเองก็วางมือแล้วก็หันมาถามซองมิน
“ อ้าวเราก็นึกว่า เรียวอุคทำอาหารเป็นถึงชวนมา” ซองมินหน้ามุ่ย
“ อ้าวเราก็นึกว่า ซองมินทำอาหารเป็นถึงชวนเหมือนกันอ่า” เรียวอุคหน้ามุ่ยด้วย
“ทำไงดี / เอาไงดี” ทั้งสองมองหน้ากัน
“ ฮึ งือ / ฮือ แง้” ทั้งสองร้องไห้พร้อมกัน ถ้าเยซองมินอยู่ตรงนี้คง ‘โอ้ย ประสาทจะกิน’
“ อ่า ซองมิน หยุด” เรียวอุคพึ่งรู้สึกตัวว่าถ้ามัวแต่ร้องไห้วันนี้ไม่ได้กินข้าวแน่
“ อุ๊บ! 0__0”
“ ฉันว่าถ้าเรามัวแต่ร้องไห้ ไม่ได้กินข้าวแน่เลย” เรียวอุคเสนอ
“ แล้วจะทำยังไงดีอ่า” เมื่อทั้งสองทำอาหารไม่เป็นก็ต้องพึ่งคนทีทำเป็นอย่างเยซองแล้วล่ะงานนี้
“ ใครจะไปอ่ะ ฉันไม่ไปนะT^T” ซองมินบอก มีหวังถ้าไปตอนนี้ได้ฟังพี่ชายเขาสวดเอาแน่ๆ
“ ฉันก็ไม่อยากไป นะนะ” เรียวอุคแย้ง
เป่า ยิ้ง ฉุบ !
“ แง้” เจ้าของเสียงแหลมร้อง ก็ซองมินออกกระดาษเรียวอุคออกค้อน
“ ใครให้ซองมินออกกระดาษเล่า -*-“ เรียวอุคโวยวาย
“ ไปเลยนะ” ซองมินดันเรียวอุคให้ออกจากห้องครัว
“ ก็ได้” (แล้วเรียวอุครู้ทางหรอ)(^.^ ) ( ^.^) (^.^ )
“ ไอตี๋เยซองเนี่ย! ไปอยู่ไหนนะ” เรียวอุคมองซ้ายขวาตั้งแต่ออกจากบ้านมาจนอยู่หน้าบ้าน(?) ก็ไม่เห็นคนหน้าตี๋
“ อยู่ไหนเนี่ย! นี่ไม่ได้เล่นซ่อนหานะ” เรียวอุคเดินไปมารอบเกาะ(เร็วขนาดนั้นเลย)
“ อ่า อยู่นั้นนี่เอง” เรียวอุครีบวิ่งไปหาเยซองที่ใต้ต้นไม้ (สิ้นคิดก็เลยให้นั้งใต้ต้นไม้^^)
“ นี่ นี่ เยซอง” เรียวอุคเอานิ้วเล็กๆไปจิ้มที่แขนเยซองสองสามทีก็เจ้าของแขนไม่ยอมลืมตาซะที
“ นี่! ตื่นๆ มานอนทำไมตรงนี้” เรียวยังปลุกต่อไปแต่ตอนนี้เปลี่ยนจากจี้มแขนเป็นเขย่าตัว
“ อื้ม..” เยซองขยับตัวเล็กน้อย (พี่หลับหรือพี่ตายแล้วเนี้ยไม่ยอมตื่นซะที) เรียวอุคจึงคิดวิธีใหม่ขึ้นมา
“ ไฟไหม้!!!!!!” ตะโกนสุดเสียงคนปกติคงได้ยินไปทั้งเกาะแล้วมั้ง แล้วคนที่นอนอยู่ก็สะดุ้งขึ้นมา พอดีกับตอนที่เรียวอุคยื่นหน้าเข้าไปใกล้พอดี
“ อุ๊บ 0///0!” รอบสองของวันนี้ที่ปากของทั้งคู่ประกปกัน เรียวอุคเมื่อรู้สึกตัวก็ผลักเยซองออกทันที
“ ไอ ไอ ไอบ้า นะ..นายจูบฉันทำไมเนี้ย”เรียวอุคลุกขึ้นแล้วเอามือน้อยๆถูไปถูมาที่ปากตัวเอง
“ ก็ เธอ.. ไหนใครตะโกนว่าไฟไหม้ หะ!” เยซองลุกขึ้นมาบ้าง เมื่อกี๊เขาไม่ได้ตกใจอะไรนักหนาหรอหลับก็ไม่ได้หลับจริงๆแค่หลับตาเฉยๆแต่เห็นร่างบางมาเรียกก็เลยกะจะแกล้งซะหน่อย
“ แล้วนี่ไม่ต้องถูมากก็ได้ปากฉันสะอาดอยู่” เยซองเห็นเรียวอุคเอาแต่ถูปากตัวเองก็เลยคิดแกล้งต่อ
“ ไอบ้า!” เรียวอุคออกแรงถูปากอีกตอนนี้ปากเรียวอุคแดงหมดแล้วไม่ใช่แค่ปากนะหน้าก็แดง
“ แล้วมาเรียกฉันทำไม” เยซองเข้าประเด็น
“ ก็ ฉันกับซองมินทำกับข้าวไม่เป็นนี่ เยซองอ่า ช่วยฉันหน่อยจิ” ร่างบางเข้าไปเกาะแขนหนา
“...”
“ นะ นะ นะ” เรียวอุคส่งสายตาอ้อนวอน
“...”
“ ไม่ช่วยจริงๆหรอ” เรียวอุคเริ่มทำหน้าเศร้า จนเยซองที่ทนหัวเราะมานานต้องหลุดขำไป
“ ฮ่าๆๆ หน้าเธอตอนโดนแกล้งเนี้ย น่ารักดี ฮ่าๆๆ” ที่จริงคนที่ขำอยู่ร็ตั้งแต่แรกแล้วว่าร่างบางมาเรียกทำไมแหงแหละก็ซองมินน้องชายสุดที่รักของเขาทำกับข้าวไม่เป็นนี่หน่า(แล้วยังให้ทำ) ฮ่าๆได้แกล้งคนดีความสุขจริงจริ๊ง
“ ไอ..” เรียวอุคหมดคนด่าก็รู้ๆกันอยู่ว่าเรียวอุคเรียบร้อยเลยไม่ด่าคน (หรือไรท์เตอร์ขี้เกียจคิดคำด่า)
เวลาทานอาหารผ่านไปไวอย่างนิยาย(นี่ฟิคนะ) คนบนโต๊ะก็มีซองมิน เรียวอุค เยซอง และสมาชิกใหม่ที่ได้รับเชิญมาโดยซองมินคือ คยูฮยอนนี่เอง ทานอาหารกันไปอย่างสุขสันต์(?) ต่างคนต่างพูดคำที่ทำให้ทั้งโต๊ะหัวเราะได้ เยซองนั้นนั่งจ้องแต่เรียวอุคถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปนานแล้ว ใครจะไปรู้ว่าข้างในใจของเยซองเริ่มที่จะมีความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาแล้ว
“ อ่าเรียวอุคนอนกับฉันนะ” ซองมินพูดขึ้นหลังจากล้างจานเสร็จ
“ ก็อยู่แล้วแหละจะให้ฉันไปนอนกันพี่นายหรือไง” รู้สึกสองคนนี้เริ่มสนิทกันเหมือนเพื่อนจริงๆที่รู้จักกันมา10ปีแล้ว (555+(แล้วเราหัวเราะทำไม))
“ อ่าเรียวอุค ฉันรู้สึกว่าพี่เยซองชอบนายแหละ” ตอนนี้ทั้งคู่เดินขึ้นมาถึงข้างบนบ้านแล้ว
“ จะบ้าหรอ เจอกันแค่วันเดียวแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าฉันเป็นใครมาจากไหน” เรียวอุคเริ่มแก้มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ แล้วทำไมต้องแก้มแดงด้วย” ซองมินแกล้งเรียวอุค(พี่น้องสองคนนี้ชอบแกล้งเรียวอุคจังน่าสงสาร)
“ ก็..อากาศมันหนาว” เรียวอุคตอบมั่วๆ อากาศหนาวในฤดูร้องว้าว wonderful
“ เขินจนมั่วเลยนะ” ซองมินแซว
“ นอนดีกว่าจะให้ฉันนอนตรงไหนอ่า”
“ มาสิ”
แล้วตอนนี้เวลาก็เดินมาเรื่อยๆจนประมาณ 411วัน (ฮ่าๆชอบเลขนี้จัง)
“ เรียวอุคพี่เยซองเรียกอ่ะ” ซองมินวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเรียวอุคที่อยู่ในสวน
“ หืม... เรียกฉันหรอ” เรียวอุคชี้นิ้วหันเข้าหาตัวเอง
“ ใช่ๆ ไปเร็วสิ” ซองมินหยิบของในมือเรียวอุคออกแล้วเอามาถือเอง แล้วดันเรียวอุคให้เดินไป
“ ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วย อื้มๆ เดี๋ยวเดินฉันเดินเองได้” เรียวอุคพูดแล้วรีบเดินไปหาเยซองที่อยู่ใต้ต้นไม้ต้นเดิม(พี่เยซองไม่มีที่อยู่แล้วอยู่แต่ที่ต้นไม้) เมื่อมาถึงเรียวอุคก็เรียกเยซองที่ยืนหันหลังอยู่(โห่พ่อพระเอกมิวสิค)
“ นี่ๆ มีอะไรอ่ะ เรียกฉันมาทำไม”
“ อ้าวมาแล้วหรอ?” เยซองถามเรียวอุค
“ ไม่มาแล้วจะพูดตรงนี้ได้หรอ มัวแต่หันหลังก็ไม่รู้สิว่าฉันมา” เรียวอุคพูด
“ อ่อ นี่หลับตาก่อนสิ ฉันมีอะไรจะให้ดู” เยซองเดินมาข้างหลังเรียวอุคแล้วปิดตา
“ นี่จะทำอะไรน่ะ”
“ ก็บอกให้หลับตาไง” เยซองปิดตาเรียวอุคแล้วเดินพาเรียวอุคเดินลัดเลาะขึ้นเขาไป
“ จะพาไปไหนหนะ เปิดตาแล้วเดินก็ได้” เรียวอุคว่า ก็ดูคนพาเดินมาสิพาเดินสะดุดก้อนหินจะล้มต้องหลายครั้ง
“ อื้ม ฉันก็ว่า ฉันน่าจะเปิดตานายดีกว่า ขี้เกียจพาเดินแล้ว” ตอนแรกคิดว่าจะโรแมนติกที่ไหนได้ให้เรียวอุคเดินไปเองดีกว่าขี้เกียจ แล้วเยซองก็เปิดผ้าออก
“ แค่นี้ก็จบ ฉันเดินเองก็ได้” เรียวอุคก็ได้แต่เดินตามเยซองไปตลอดจนถึงยอดเขาตรงนี้ลมแรงแต่ก็ไม่ถึงกับแรงมากแค่เย็นๆบรรยากาศดีและตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วพระอาทิตย์ก็เริ่มตก
“ โห ~ ตรงนี้อากาศดีจังเลยอ่ะ” เรียวอุคเอามือกอดอกไว้
“ อื้มใช่"เยซองตอบร่างบาง ทั้งๆที่ไม่ได้ถาม “ หนาวหรอ?” ร่างสูงถาม
“ ไม่หรอกอากาศกำลังดีเลย^^ โอ๊ะนั่นพระอาทิตย์กำลังจะตก” ร่างบางดูตื่นเต้นเหมือนเด็กที่พึ่งเคยเห็นของแปลก (?)
“ นี่เรียวอุคขอกอดหน่อย” เยซองเดินมากอด
“ หนาวหรอ??” เรียวอุคถามในขณะที่ตายังมองไปที่พระอาทิตย์
“ ไม่.. แค่อยากกอดเฉยๆ” เยซองเก้ๆกังๆ
“ สวยเนาะ” เยซองพูดกับเรียวอุคในขณะกำลังดูพระอาทิยต์ตกกำลังจะสุดแสงสีส้มปนเหลืองฟ้า บนท้องฟ้าตอนนี้สวยมาก แต่ร่างบางตรงหน้าสวยกว่า
“ ใช่ท้องฟ้าสวยมาก”
“ ไม่ ฉันหมายถึงเธอ” เยซองพูดหน้าตาเฉย คำนั้นทำให้เรียวอุคหน้าแดง
“ ฉันมีอะไรจะบอก ดูนู้นสิ” เยซองชี้ไปที่ข้างล่างตอนนี้มือแล้วแต่กลับมีแสงไฟข้างล่างและเหมือนว่ามันจะเรียงกันเป็นคำว่า
예
려
“ เรียวอุค” เยซองจับมือแล้วเรียวอุคหันหน้ามาหลังจากดูแสงไฟข้างล่าง
“...” ร่างบางหน้าแดงและพูดไม่ออก
“ ฉันรักเธอนะ” เยซองสารภาพความในใจออกมา
“...”
“ ถึงแม่ว่าเพิ่งเจอกันแต่ฉันรู้สึกได้เลยว่าฉันรักเธอ” เยซองพูดเสร็จแล้วก็เงียบฟังคำตอบจากร่างบาง
“ ฉันไม่รู้เลยนะ”
“..”
“ ว่านายจะคิดเหมือนกันกับฉันนะ” พอร่างบางพูดเสร็จเยซองก็ยิ้มออกมาทันที
“ คิดเหมือนกันยังไงอ่ะ” ร่างสูงถามต่อ
“ ก็ฉันรักนายไงเล่า ไอบ้า” ร่างบางตอบพร้อมตีแขน
“ ฉันก็รักนายยัยบ๊อง” เยซองตอบพร้อมขยี้ผมเรียวอุค
“ โห่จะบอกรักทั้งที ไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรเลย เดินก็ให้ฉันเดินมาเอง ตื้อหน่อยก็ไม่ได้” เรียวอุคพูดพรางกอดอกไปด้วย
“ ก็ฉันบอกเธอครั้งแรกหนิ คนแรกแล้วก็คนสุดท้ายด้วย” เยซองกอดเรียวอุค
(อย่าคิดว่าจะจบแค่นี้นะจ๊ะ ยังมีเบื่องหลังของแสงไฟข้างล่างด้วย:ไรท์เตอร์)
“ นี่ๆ บอกรักกันทั้งทีให้คนอื่นสบายๆไม่ได้เลย!” ร่างบางชื่อว่าซองมินที่กำลังขนเทียนที่เสียบไม้อยู่ตั้ง
“ ทำให้เขาไปเถอะน่า อย่าบ่นสิ” คนข้างๆที่กำลังปักไม้บอก
“ ไม่ต้องพูดเลย ปักไป” ซองมินว่าให้
“ ก็ตอนนี้มีแต่ผมกับคุณคนได้ยินก็มีแต่ผม เยซองมันได้ยินที่ไหนเล่า” คยูฮยอนคนที่ตั้งใจทำงานไม่บ่นซักทำกับการทำเพื่อเพื่อน แต่น้องของเพื่อนเนี้ยสิ บ่นเอาบ่นเอา
“ ชิส์ ก็ได้ นี่นายปักดีๆสิ หัวใจมันไม่กลมเห็นไหม หะ!” ซองมินหลังจากที่เงียบมานาน(?) ก็พูดขึ้น
“ มาปักเองสิครับ” คยูเงยหน้าขึ้นมามองซองมิน
“ ไม่หรอก นายปักน่ะดีแล้ว” ร่างบางเดินไปเพื่อนไปเอาไม้มาอีก เมื่อปักไม้เสร็จแล้วก็ทำการจุดเทียน
“ ใจเย็นๆสิ ซองมิน” คยูที่จุดอยู่ข้างๆบอก
“ ไม่ทำแล้ว!!!” ซองมินตะโกน แต่แปลกที่คนข้างบนไม่ได้ยิน แล้วคนที่ทำจนเสร็จนั้นคือ โจวคยูฮยอนแต่เพียงผู้เดียว
ถ้าคยูไม่รักซองมินไม่ทำต่อจนเสร็จหรอก
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
THE
KiTTA
ผลงานอื่นๆ ของ cloudye ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ cloudye
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น