เรื่องเล่ายอดมนุษย์

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องในหนังสือรวมเรื่องสั้นวันโลกยิ้ม .. เพื่อโลก เพื่อเรา และเผ่าพันธุ์ที่น่ารัก

เนื้อเรื่อง

“เพียงหญ้าราคาต่ำต่ำ                         ยังสำคัญต่อดินถิ่นเขียว

แม้สิ่งน้อยด้อยค่าราคาเดียว                ยังสำคัญต่อเสี้ยวจักรวาล”

เขาบอกว่าคนรวยใช้พลังงานมากกว่าคนรวยน้อย - หลายเท่า

เขาบอกว่าคนรวยน้อยใช้พลังงานมากกว่าคนไม่รวยเลย - หลายเท่า

เขาบอกว่าคนไม่รวยเลยใช้พลังงานมากกว่าคนไม่มีอันจะกิน - หลายเท่า

นั่นอาจหมายความว่า ถ้าผมหรือคุณรวย พวกเราอาจกำลังทำร้ายโลก

และในทำนองเดียวกัน ถ้าผมหรือคุณจน จนแทบไม่มีอันจะกิน พวกเราอาจจะกลายเป็นผู้ปกป้องโลก

เพื่อนผมคนหนึ่งเขียนเรื่อง ‘ยอดมนุษย์’ น่าเสียดายที่เรื่องนี้เกือบจะถูกนำมาลงในหนังสือเล่มนี้ด้วย แต่เพื่อนผมส่งเรื่องของเขาไปลงในนิตยสารเล่มหนึ่งเสียก่อน ยอดมนุษย์จึงไม่ได้มาอยู่ในหนังสือของเรา

เรื่องของยอดมนุษย์มีอยู่ว่า เด็กตัวน้อย 2 คน คนหนึ่งจน อีกคนรวย แต่กลายเป็นเพื่อนซี้กัน พวกเขาเล่นหุ่นยนต์ด้วยกัน เด็กรวยเล่นเป็นยอดมนุษย์อุลตร้าแมน เออ ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่อุลต้าแมนแต่เป็นเจทโตแมน (ผมชอบอุลต้าแมนครับ) ส่วนเด็กจนแสดงเป็นสัตว์ประหลาดที่คอยพ่นควันพิษใส่โลก ชื่อปีก้าเดวิล (แต่ผมชอบปีกาจู้) และเพราะตุ๊กตาทั้งหมดเป็นของเด็กรวย เขาจึงได้รับบทเป็นผู้พิทักษ์โลก แต่ไม่ว่าอย่างไรเด็กจนไม่เคยเกี่ยงที่จะเล่นเป็นสัตว์ประหลาด มันก็สนุกดีเหมือนกันที่ได้รับบทเป็นผู้ร้าย

บ้านของเด็กรวยมีรถยนต์ แอร์ ทีวี ตู้เย็น อุปกรณ์อำนวยความสะดวกต่างๆ ที่คนรวยและคนเกือบรวยมี แต่บ้านของเด็กจนไม่มีอะไรเลย ของเล่นที่เด็กจนมีก็เหมือนกับของเด็กจนคนอื่นในเรื่องอื่น แบบที่ทำเองบ้าง พ่อทำให้บ้าง แต่ว่าเด็กรวยก็ไม่เคยรังเกียจเด็กจน และเด็กจนก็ไม่เคยอิจฉาเด็กรวย ทั้งนี้อาจเพราะทั้งสองยังเป็นเด็ก หรืออาจเพราะเพื่อนของผมอยากให้มันเป็นอย่างนั้น

วันหนึ่งครูสาวคนสวยของเด็กจนและเด็กรวย บอกกับเด็กนักเรียนในห้องว่า ตอนนี้โลกของเรากำลังเข้าสู่ภาวะโลกร้อน บรรยากาศของโลกกำลังถูกทำลาย และทั้งหมดก็ล้วนเกิดจากน้ำมือของคุณและผม เธอหมายถึงมนุษย์ทุกคนครับ แต่เพราะทั้งคุณและผมเป็นมนุษย์…พวกเราจึงถูกเหมารวมไปด้วย

“จ่อยมาโรงเรียนอย่างไรจ๊ะ” คุณครูสาวถามเด็กจน

“แม่ปั่นจักรยานมาส่งครับ” เด็กจนตอบ

“มาร์คล่ะ” เธอหันไปถามเด็กรวย

“พ่อขับรถมาส่งครับ”

“แล้วบ้านจ่อยมีเครื่องใช้ไฟฟ้ากี่ชนิดจ๊ะ”

“มีไฟอยู่สองหลอดครับ”

“มาร์คล่ะ”

“เยอะเลยครับ ทีวี ตู้เย็น เครื่องเสียงของพ่อ ไมโครเวฟ กระติกน้ำร้อน เครื่องทำน้ำอุ่น คอมพิวเตอร์  เกมส์เพลย์สเตชั่นที่เหลือก็จำไม่ได้แล้วครับ”  มาร์คบอกตามความสัตย์จริงตามประสาเด็ก

“เห็นไหมล่ะนี่คือความต่างกันเรื่องสิ่งอำนวยความสะดวกของแต่ละคน  แต่ละครอบครัว ล้วนแตกต่าง มากน้อยไม่เท่ากัน  แล้วแต่ความจำเป็นของแต่ละคนแต่ละครอบครัว” คุณครูอธิบาย

“แน่นอนยิ่งถ้าเราใช้เยอะ ยิ่งจะมีส่วนในการทำลายโลกของเราเยอะไปด้วย…

“ครูก็ใช้รถยนต์เหมือนกันในการเดินทางมาสอนนักเรียนที่นี่  ครูก็มีเครื่องใช้อำนวยความสะดวกส่วนหนึ่งที่บ้าน  เพียงแต่ว่าครูก็มีพอจำเป็นเท่านั้น  และใช้แต่พอจำเป็นเหมือนกัน…

“แต่ครูเห็นแล้วว่ามีคนหนึ่งของเพื่อนเราในที่นี้ที่เป็นคนที่ช่วยโลกได้มากเลย  นั่นคือเด็กชายจ่อย  ปรบมือให้จ่อยหน่อยค่ะ”

ทุกคนปรบมือแสดงความดีใจและชื่นชมกับเด็กชายจ่อยผู้มีส่วนร่วมในการช่วยโลกได้มากที่สุด  เมื่อเทียบกับจำนวนทรัพยากรโลกที่เขาใช้

ผมลอกข้อความส่วนหนึ่งของเพื่อนมาโดยขี้เกียจดัดแปลง ถ้าหากถูกจับข้อหาละเมิดลิขสิทธิ์ ทุกคนช่วยเป็นพยานให้ด้วยนะครับ ว่าผมทำเพื่อโลก

เมื่อครูสาวคนสวยพูดจบ เด็กรวยก็รู้ว่าตัวเองไม่เหมาะสมที่จะรับบทยอดมนุษย์พิทักษ์โลกอีกต่อไป จึงยกตำแหน่งดังกล่าวให้กับเด็กจนหรือเด็กชายจ่อย ส่วนเขาก็เปลี่ยนมารับบทเป็นสัตว์ประหลาดผู้กำลังทำลายล้างโลกแทน

แต่ทว่าเด็กจนก็ไม่ยอมรับบทยอดมนุษย์ผู้ปกป้องโลกเหมือนกัน เขาบอกว่าอีกไม่นานพ่อกับแม่ของเขาก็จะออกรถใหม่เพื่อมาขนผักไปขายที่ตลาด

แล้วอย่างนี้ใครจะเล่นเป็นยอดมนุษย์ได้บ้างหละ ...

เล็กนั้นงาม (Small is Beautiful) เป็นเรื่องที่ผมอ่านมาแล้วรู้สึกน้ำตาซึมเล็กๆ มันเป็นหนังสือที่บอกผมว่า ความร่ำรวยดูดกลืนทรัพยากรของโลกไปมากแค่ไหน และความเล็กน้อยนั้นงดงามเพียงใด หนังสือเล่มนี้ผมยืมมาจากอาจารย์ท่านหนึ่งที่ผมเคารพ และได้ส่งให้เพื่อนที่เคารพอาจารย์คนเดียวกันได้อ่านต่อ

หนังสือเล่มนี้มีข้อมูลและข้อเท็จจริงอยู่หลายประเด็นมาก แต่ข้อมูลจะเป็นอย่างไรผมจำไม่ได้แล้ว ผมจำได้แค่กราฟที่แสดงมันบ่งบอกให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ยิ่งรวยเท่าไหร่ก็ยิ่งผลาญพลังงาน เชื้อเพลิง สร้างมลภาวะ และทำลายสภาพแวดล้อมของโลก เท่านั้น

แปลได้ว่า คนรวยใช้พลังงานมากกว่าคนไม่มีอันจะกิน หลายหลายหลายเท่า

นั่นเป็นเพียงสมมติฐานครับ ความจริงแล้วคนที่จัดว่ารวยบางคนก็รักษาสิ่งแวดล้อมและดูแลโลกยิ่งกว่าใครคนไหนๆ ...

ถ้านึกถึงใครไม่ออก ก็ให้นึกถึง 'ในหลวง' ของพวกเรานะครับ

- ลมกังหัน -