คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
CHAPTER 1
The cut from love must have been really painful
I had given up liking someone since then
“ฮือ ไม่ ...”
“ไม่นะ คุณพ่อ คุณแม่ ฮึก...ม่ายยยยยยย...”
ร่างบางสะดุ้งขึ้นมาอย่างตกใจกลางดึก เหงื่อไหลผุดขึ้นมาประกอบกับเสียงหัวใจที่เต้นดังถี่ราวกลับมีเสียงรัวกลองร้อยตัวดังอยู่ในอกอย่างช่วยไม่ได้ เสื้อนอนลายตารางที่สวมใส่ถูกขยำจนแน่น เสียงหอบหายใจเหนื่อยทำให้เปลือกตาบางต้องปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะถอนหายใจยาว คนตัวเล็กปาดเหงื่อบนใบหน้าตนเอง ก่อนจะค่อยๆขยับลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกออกจากห้องนอน
คืนนี้เป็นอีกคืนที่แบคฮยอนฝันร้าย...
เสียงปิดประตูที่เจ้าตัวพยายามปิดให้เงียบที่สุด เขาก้าวเท้าอย่างกับไม่ต้องการให้เกิดเสียงคล้ายกับกลัวการจับได้ว่าตนเองเป็นผู้บุกรุก แบคฮยอนเดินเข้าไปมองใบหน้าของคนที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่ม เสียงลมหายใจที่ดังเสมอกัน เป็นคำตอบกับคนตัวเล็กได้ดี
พี่ลู่หาน พี่ชายที่ไม่ใช่สายเลือดแท้ๆของแบคฮยอน กำลังนอนหลับอยู่อย่างไม่รู้ตัว...
ภายใต้แสงสลัวของแสงไฟสีนวล แบคฮยอนนั่งคุกเข่าข้างเตียงของพี่ชายแล้วยกยิ้มบางพิจารณามองใบหน้าหวานแต่แฝงไปด้วยความคมใกล้ๆ
“แบคฮยอนชอบมองพี่ลู่หานตอนหลับตาจัง เหมือนเด็กตัวน้อยๆเลยนะ” เสียงบ่นพึมพำเบาๆคนเดียวเอ่ยขึ้น
เวลาผ่านไปสิบปี พี่ชายหล่อขึ้นมากทีเดียว นิ้วเรียวยาวของแบคฮยอนเผลอยกขึ้นหวังจะสัมผัสใบหน้า แต่เมื่อเขาได้สติ ตนเองต้องชะงักเอาไว้ก่อน ร่างบางมองหน้าพี่ชายที่หลับอยู่พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า..
ลืมตัวอีกแล้วสินะแบคฮยอน อย่าลืมสิ เราไม่ใช่ครอบครัวของพี่เขาอีกต่อไปแล้ว เราเป็นเพียงแค่คนที่พี่เขามีเมตตากรุณาให้มาอยู่อาศัยที่บ้านเพียงเท่านั้น แค่เท่านั้นเอง...
แบคฮยอนปาดน้ำตาที่ไหลลงมา ไม่เป็นไร แค่ได้มองหน้าพี่ลู่หาน เพียงแค่นี้ เขาก็รู้สึกอบอุ่นใจแล้ว และคืนนี้เขาก็คงจะได้นอนหลับซักที
ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นแล้วเปิดประตูออกจากห้องนอนของลู่หานไป ความเงียบงันเช่นนั้นผ่านไปซักระยะหนึ่ง เพียงซักพัก ดวงตาคมของคนที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มกระพริบเปิดขึ้น ท่ามกลางความมืดมิด ไม่อาจมีใครบ่งบอกได้ว่าแววตาของลู่หานรู้สึกอย่างไร
นายฝันร้ายอีกแล้วสินะแบคฮยอน..
Cinderella Story
ในเช้าวันนี้ แบคฮยอนรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันแล้วลุกวิ่งเข้าไปในห้องครัว เขากลัวว่าลู่หานจะตื่นก่อนและไม่อาจจะทำอาหารเช้าให้ทัน คนที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกไม่ถึงสองอาทิตย์คงจะต้องต่อว่าเขาอย่างรุนแรงอีก
แบคฮยอนไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น อยู่ดีดีพี่ชายก็ตัดสินใจย้ายไปอยู่แคนาดา ลู่หานไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เขากลายเป็นคนเย็นชาจนแทบจะไม่มีหัวใจ และตั้งแต่กลับมาเจอหน้าแบคฮยอน คำพูดคำจาที่เอ่ยออกมา ก็ทำร้ายน้องชายได้ตลอด ลู่หานไม่ได้มองว่าแบคฮยอนเป็นคนในครอบครัวซักนิดเลย
คนตัวเล็กรีบวิ่งลงไปข้างล่าง หวังจะไปเตรียมตัวต้มข้าวต้มเพื่อเป็นอาหารเช้าตามอย่างที่ตนเองวางแผนไว้
แต่เขาช้าเกินไป พี่ชายคนอารมณ์ร้ายนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่ก่อนแล้ว...
ร่างบางเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ นี่แค่หกโมงครึ่ง แต่พี่ลู่หานก็ตื่นก่อนจนได้ แววตาคมกริบเหลือบมองเพียงแค่หางตา แล้วหัวเราะแค่นยิ้ม
“ทำไมทำอะไรชักช้า เป็นแค่ คนรับใช้ ก็หัดสำเหนียกตัวเองไว้บ้างนะ ”
“ฉันตื่นก่อนยังต้องมานั่งรอ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”
“ผะ ผมขอโทษครับ”
“น่ารำคาญ ถ้าพูดคำอื่นไม่เป็น ก็หุบปากไป”
พี่ลู่หานลุกยืนขึ้นพร้อมกับเดินชนไหล่ของแบคฮยอนจนร่างผอมล้มลงพร้อมแก้วกาแฟของลู่หานที่ตนเองหยิบมาหวังจะนำไปล้างทำความสะอาด แน่นอน....แก้วเซรามิคสีนวลนั้นแตกพร้อมกับแบคฮยอนที่ล้มลงไปกับพื้น
“เพล้ง!!! ”
ใบหน้าของคนตัวเล็กเหยเกแล้วต้องร้องออกมาเมื่อพบว่า บริเวณแขนของตัวเองมีเลือดไหลออกมาซิบๆ สายตาของคนเจ็บมองตามแผ่นหลังของลู่หานที่เดินออกไปอย่างไม่สนใจ
ในตอนนี้ แม้น้ำตาจะไม่ได้ไหลลงมา หากแต่ภายในหัวใจตอนนี้ชุ่มไปด้วยความเศร้าซะเหลือเกิน..
ร่างบางบอกกับตัวเอง อดทนสิแพคฮยอน นายก็รู้ว่าพี่ลู่หานเขาไม่ใช่คนเลวร้าย นายต้องเชื่อมั่นในพี่ชายนะ
รอยยิ้มบางเริ่มปรากฏออกมา แบคฮยอนมองไปยังกรอบรูปครอบครัวที่วางอยู่ ดวงตาเล็กมองเห็นรอยยิ้มที่สว่างสดใสของทุกคน รวมไปถึงคุณแม่ของตัวเอง เขาคิดถึงคุณแม่มาก
คุณแม่ครับ ตอนเด็กๆคุณแม่เคยเล่านิทานเรื่องซินเดอเรล่าให้แบคฮยอนฟังใช่ไหมครับ
ซินเดอเรลาต้องอาศัยอยู่กับแม่เลี้ยงใจร้าย ชีวิตแบคฮยอนตอนนี้ก็คล้ายๆกันเลยครับคุณแม่
แต่คนที่ใจร้าย คือ คนที่เป็นพี่ชายผมสีอ่อนที่กำลังยืนกอดคุณแม่อยู่ในรูปนั่นแหละครับ
พี่เขาเป็นคนใจร้าย
ใจร้ายมากที่สุดเลยครับคุณแม่.....
“วันนี้คุณลู่หานจะไปด้วยกันไหมครับ ผมเชื่อว่าคุณพ่อคุณแม่ต้องดีใจมากแน่เลย” แบคฮยอนเอ่ยถามพร้อมกับคุกเข่าค่อยๆวางของว่างลงตรงเคาท์เตอร์หน้าโซฟา ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ แต่ลู่หานก็ต้องรับผิดชอบงานเยอะอยู่ดี เจ้าตัวอ่านหนังสือเล่มหนาที่เป็นภาษาอังกฤษเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจหลายเล่มอยู่พอสมควร
คนถูกถามจิปากแล้วถอดแว่นสายตาที่สวมอยู่ออก ใบหน้าอันเรียบเฉยของเขากวาดสายตาคมหันมามองค้อนแบคฮยอนที่กำลังทำหน้าตาคล้ายกับต้องการอ้อนให้ลู่หานไปด้วยกัน
เมื่อคนตัวเล็กสบสายตาที่น่ากลัวของพี่ชายตนเอง ก็ต้องรีบก้มหน้าจนลงคางแทบจะชิดอก เขาเผลอลืมตัวอีกแล้วจนได้ แบคฮยอนกลัวมากเหลือเกินว่าจะทำอะไรผิดหรือขัดตาขัดใจลู่หานอีก
“ฉันไม่ไปหรอก อยากไปก็ไปเถอะ ฉันไม่ได้เป็นลูกรักคุณพ่อเหมือนนาย อีกอย่าง เยรึม ก็ไม่ใช่แม่แท้ๆของฉัน”
“ขอให้สนุกนะแบคฮยอน”
รอยยิ้มเหยียดพร้อมกับคำพูดที่เลวร้ายกรีดแทงเข้าไปในอกของแบคฮยอนจนหน้าชา
จะสนุกได้อย่างไรในเมื่อวันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของคุณพ่อและคุณแม่
“นั่นสินะครับ ผมคงลืมไป ผมเป็นลูกรักของคุณพ่อ และคุณเยรึมก็เป็นคุณแม่ของผม! ”
“ลืมไปเลย ว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณลู่หานซักเท่าไหร่”
ปรกติแบคฮยอนไม่ใช่คนขี้ประชด แต่ถ้าคำพูดเหล่านี้จะทำให้ลู่หานรู้สึกอะไรบ้างก็คงดี อย่างไรก็ตามคำพูดของแบคฮยอนคงไม่ส่งผลกระทบอะไรหรอก เพราะคนเป็นพี่ชายกลับไปอ่านหนังสือต่อคล้ายกับไม่ได้ยินอะไรซักนิดเลย
คนเป็นน้องยกยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อนแล้วขอตัวออกมาก่อนจะกำชับแม่บ้านให้คอยทำอาหารกลางวันให้ลู่หานด้วย แบคฮยอนเดินไปหยิบกุญแจแล้วสตาร์รถเต่าสีฟ้าอ่อนที่ตนเองตั้งใจทำงานพิเศษเก็บเงินซื้อออกไปนอกคฤหาสน์หลังโต...
Cinderella Story
ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธ์ที่ได้รับการตกแต่งและจัดช่อมาอย่างงดงามถูกวางลงบินหินศิลาก้อนใหญ่ที่ถูกสลักชื่ออย่างบรรจง “พยอน เยรึมและ ลู่ เฟิงหาน”
เด็กหนุ่มยืนมองสุสานด้วยแแล้วน้ำตาค่อยๆรื้นขึ้นมา
“คุณพ่อ คุณแม่ แบคฮยอนคิดถึงจังเลยครับ คุณพ่อและคุณแม่ไม่น่ารีบจากพวกเราไปเลย”
ครั้งก่อนนั้น เมื่อเกิดอุบัติเหตุกับคุณพ่อและคุณแม่ แบคฮยอนก็ต้องมาอาศัยอยู่ที่บ้านเพียงคนเดียวหลังจากที่ลู่หานตัดสินใจเดินทางไปต่างประเทศ แบคฮยอนในวัยสิบปีต้องใช้ชีวิตอยู่กับแม่บ้านและคนในคฤหาสน์ต่อไป เขาไม่ได้ยินข่าวคราวของลู่หานอีกเลย รู้เพียงแต่ว่า พี่ชายในวัยอายุสิบแปดปี ตัดสินใจไปเรียนต่อ และเป็นคนดูแลรับผิดชอบด้านการใช้จ่ายของตัวเองทั้งหมด
สองอาทิตย์ที่แล้วลู่หานกลับมาที่คฤหาสน์ในรอบสิบปี ในตอนแรกที่เจอหน้ากันแบคฮยอนรู้สึกเงอะงะและเขินจนทำอะไรไม่ถูกแต่เขาก็ตั้งใจจะกระโดดเข้าไปกอดตามที่ตัวเองหวังไว้ แต่แล้วทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปและไม่เหมือนเดิม ลู่หานมีใบหน้าที่เย็นชาเดินเลยเข้าไปในบ้านไม่สนใจ ไม่แม้แต่จะมองหน้าของแบคฮยอนซักนิดเลย พี่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยประโยคเด็ดที่ทำให้แบคฮยอนเข้าใจทุกสิ่ง..
“เอากระเป๋าไปเก็บด้วย ชดเชยค่าที่ฉันเลี้ยงดูนาย รับใช้ฉันให้ดีละ..”
สายลมที่พัดโปรยมาพร้อมกลิ่นจางๆของดอกกุหลาบ ทำให้คนตัวเล็กเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วหลับตา เขาสูดหายใจลึกพร้อมด้วยหัวใจที่เหนื่อยล้า ประโยคที่ไม่ได้ยินมานานคล้ายกับลอยมาตามเสียงของลมที่โชย
“รักกันไว้เยอะๆนะลูก ทั้งสองคนต้องเป็นพี่น้องที่น่ารักที่สุดในโลกเลย”
แบคฮยอนยิ้มขมขื่นเมื่อนึกถึงคำพูดของผู้ให้กำเนิด รักกันไว้เยอะๆหรอครับคุณแม่ ตอนนี้แม้แต่หน้าผม พี่เขายังไม่อยากจะมองเลย
ทั้งๆที่เหลือแค่เราพี่น้องสองคน แต่ทำไมเหมือนกำแพงที่มองไม่เห็นและสูงยิ่งกว่าภูเขากำลังขวางทางเราอยู่เลยละครับคุณแม่...
สุดท้าย.. น้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลลงมาจนได้ คนตัวเล็กนั่งยองลงซบกับเข่าตัวเอง ไหล่น้อยสั่นเทาพร้อมมือยกขึ้นมาปิดบังใบหน้า แบคฮยอนร้องไห้สะอื้นอยู่อย่างนั้น...
“ ฮึกกกก ฮืออออออ ”
เวลาผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ น้ำตาไหลหยดลงบนพื้นหญ้าหน้าหลุมศพหยดแล้วหยดเล่า คนตัวเล็กลิ้มรสชาติความเค็มของน้ำตาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
จนท้ายสุดแบคฮยอนก็เริ่มเหนื่อย เขาปาดน้ำตาหยดสุดท้ายแล้วค่อยๆยันตัวเองลุกยืนขึ้น ดวงตาแดงก่ำเดินออกจากสถานที่สงบแห่งนี้ไปโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัว เรียวขาก้าวเท้าแล้วมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
คนตัวเล็กใช้ความคิดอยู่คนเดียวท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบเหงานั้น เพียงเสี้ยววินาทีที่ร่างบางไม่มีโอกาสทันได้มองเห็น
ใต้ต้นโอ๊คสูงใหญ่ใกล้สุสาน ปรากฏผมสีทองสว่างๆของใครคนหนึ่ง เขาคนนั้นอยู่ในชุดสูทสีดำกำลังหันหลังพิงลำต้นกับพร้อมกับช่อดอกไม้ลิลลี่ที่โผล่ออกมาเพียงเล็กน้อย...
:) Shalunla
ความคิดเห็น