คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : {OS} # พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง [LUHAN x BAEKHYUN]
❤ # พี่ว๊ากตัวร้ายกับนายปีหนึ่ง
VER. พี่ลู่หานพี่ว๊ากจอมโหด กับน้องแบคฮยอน เด็กมุ้งมิ้งปีหนึ่ง (แรดเล็กน้อย)
by cloud48
ย้ำ!!!! ว่าแรดเล็กน้อย
หวัดดีเพื่อนๆชาวเฟซบุค ทวิตเตอร์และโซเชียวแคมทุกคน
นี่เราเองนะ แบคฮยอนเอง >/////< เพิ่งจบม.หก เข้าปีหนึ่งปีนี้แหละ
แบคฮยอนตื่นเต้นมากเลยที่ได้เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย
กว่าจะสอบมาได้ แบคฮยอนอ่านหนังสือหนักจนอยากจะฉีกกระดาษต้มกินกับหมู่จุ่มเลย T_T
อ้อ แบคฮยอนเลือกคณะวิศวะอันดับหนึ่ง เพราะแบคฮยอนอยากเป็นนักบินอวกาศนะ
(ไม่รู้จะบอกพวกเธอทำไม แค่อยากเล่าให้ฟังเฉยๆ )
ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ของแบคฮยอนน่ะ ใครๆต่างก็รู้ใช่ไหม
ที่นั้นมีห้องเชียร์สุดโหด โหดที่สุด โหดมากๆ โหดโคตรๆ
โดยเฉพาะพี่ว้าก..
ยิ่งพี่หล่อๆหน้าตาดีนะ ฮึ่ม แง่ม ชอบทำหน้าดุยังกับลอตไวเลอร์เลยล้ะ
ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจา ตวาดทีตกใจตั้งแต่ท้ายซอยยันหน้าปากซอยที่มีเซเว่นแล้วหมานอนเฝ้าอยู่
แต่ แต่ แต่....
ว่าแต่ แต่ว่า
ไม่ว่าใครจะว่าไงก็แล้วแต่ แบคฮยอนคิดว่า...พี่ว้ากคนนึงในนั้น น่ารัก นะ
แบคฮยอนเคยเผลอไปชนพี่เค้าตอนเดินไปซื้อน้ำอ่ะ ...เอาซะใจระทวยเลย
หน้าพี่เค้าหวาน ตาเค้าก็โต แต่ดูมาดแมนชะมัด
เรือนผมสีสว่างแบบนั้น แววตาเหมือนลูกกวางแบบนั้น...แบคฮยอนนึกถึงเพลง LOOK LIKE LOVE ของพี่บี้เดอะสตาร์เลย
ให้ตาย แค่นึกถึงหน้าพี่เค้าก็แกมแดงแล้ว >///< ทำไมใจแบคฮยอนง่ายแบบนี้กันนะ *เขกกะโหลกตัวเองเบาเบาสองที*
เฮ้อ แต่แบคฮยอนเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะ ที่แบคฮยอนทำน้ำแดงหกรดเสื้อนักศึกษาพี่เค้า
ว่าแต่ แต่ว่า
แต่อย่างที่บอก
มันคงเป็นความรัก.......สีแดงแห่งความรักมั้ง แบคฮยอนคิดว่างั้น...
เออออ ช่ายย ลืมไป นี่ถ้าพวกเธอรู้แล้วก็อย่าไปบอกใครนะ..แบคฮยอนเลือกเข้าห้องเชียร์ เพราะจะจีบพี่ลู่หานเค้าแหละ ฮ่าๆเขินจังเลย
(เค้ารู้กันหมดแล้วม้ายยยยยยย =_=)
เป็นกำลังใจแบคฮยอนให้ด้วยนะ ไฟต์ติ้งงงงงงง
“ก้มหน้าลง ก้มนะ อย่าให้เห็นว่าใครยุกยิก”
เสียงดังก้องไปทั่วห้องเชียร์ เด็กปีหนึ่งอย่างเราก็คงต้องทำก้มหน้ารับชะตากรรมไปสินะ
ยิ้มก็ยิ้มไม่ได้ ต้องให้ทำแก้มบูดตลอดเวลาหรือ..คอยดูนะ แบคฮยอนจะอมแก้มป่องให้แตกตายเลย
เออ ... ว่าแต่ แต่ว่า ..
ได้ยินแต่เสียง ไม่เห็นหน้าเลย พี่เค้าอยู่ไหนกันนะ แบคฮยอนยิ่งตัวเล็กมองไม่ค่อยเห็นอยู่ด้วย
โอ้ะ มาแล้ว พี่ลู่หานนนนนนนนนนน (ขอสครีมมมมมมมมมในใจก่อนนะ)
แค่มองไกลๆก็รู้แล้วว่าใคร ทำไมไม่ยิ้มเลย ใจร้ายที่สุดอ่า
แล้วก็อย่าเดินมาทางนี้สิ ใจมันสั่น
งื๊อออ พะ พี่ลู่หานเดินมาใกล้แบคฮยอนแล้วว น่ารัก ไม่ไหวแล้ว มะมะ มันเขิน... >////////////<
พรึ่บบบบบบ...
เฮ้ย พี่เค้าเดินผ่านแบคฮยอนไปเร็วมากเลยอ่ะ แถมตอนนี้พี่เค้ากำลังจะเดินกลับไปข้างหน้าแล้วด้วย
แง อดเห็นหน้าเลย
ส่วนไอ้คนข้างหน้านี่ก็บังแบคฮยอนจัง หูก็กาง แบคฮยอนจะอยากจะตบบ้องจริงๆ (กับคนอื่นแบคฮยอนโหดนะ งื่มมมมมม)
“น้อง น้องคนนั้น”
“หื้มม...เอ้ย..คะ ครับ”
เฮ้ย พี่เค้าเรียกแบคฮยอนหรอ พี่ลู่หานเค้าเรียกเราหรอ
แบคฮยอนจะเข้าข้างตัวเองได้มั้ยยยย? (พี่ปีสองเค้าแค่เรียกรุ่นน้องปีหนึ่งที่ยุกยิกมั้ยยยยยย)
“คุณอยู่เฉยๆไม่เป็นหรอ!!!!”
“แบคฮยอนทำไม่ได้”
“ทำไมครับ”
“เอ่อ...”
จะตอบว่าไงดีละทีนี้ แบคฮยอนควรบอกความจริงเลยดีไหม?
ว่าแต่ แต่ว่า....
มันก็เขินอยู่นา
ต่อหน้าเพื่อนร่วมรุ่นอีกร้อยคนหรอ? ต่อหน้ารุ่นพี่อีกเป็นสิบคนหรอ?
แต่เอาจริงแบคฮยอนก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอกนะ
เพราะว่า
แบคฮยอนมองเห็นแค่คนๆเดียวนี่นา
“ผมถามคุณก็ตอบ”
“คือวันนี้แบคฮยอนลืมเอาแว่นมา......”
“แล้วยังไงครับคุณ”
“แล้วแบคฮยอนก็มองไม่เห็น..”
“.........”
“แบคฮยอนก็เลยอยากมองหน้าพี่ลู่หานชัดๆ”
พูดเองแก้มแดงเอง แบคฮยอนนี่นะ
.................
พี่เค้าเหมือนสตันท์ไปสามวินาที มองหน้าแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น
แล้วเขาก็ตะโกนเสียงดัง
“งั้นมานั่งหน้าสุดเลย!!”
เย้ ดีใจจังเลย จะได้เห็นหน้าชัดๆแล้ว ฮู้ววววว
“แล้วเดินมาก็ไม่ต้องยิ้ม ไม่ใช่เรื่องตลก ผมเป็นตัวตลกหรือไง”
“ไม่ใช่ครับ”
เอ๊ะ พี่ลู่หานนี่
ทำไมจะต้องดุ แบคฮยอนเลยต้องก้มหน้าหงอยเลย
แหน่ะ แล้วยังมาทำคิ้วขมวดนั่นอีก น่าจับมาจูบจริงๆ
“แต่เป็นคุณช็อปเปอร์ของแบคฮยอนต่างหาก”
“ว่าไงนะ”
“เปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรก็ดี”
“เอ้า ปีหนึ่งร้องเพลงเชียร์ต่อนะ ร้องให้ดังๆ อย่ากินแรงเพื่อนนะ พวกคุณต้องรักกัน”
“แล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย เสื้อก็อย่าเอาออกนอกกางเกง”
และแล้วพวกเราก็ได้แต่ทำหน้าเอือมระอากับการโดนรุ่นพี่ข่มขู่ในห้องเชียร์ต่อไป
ถึงจะมีพี่อี้ฟาน พี่เซฮุน พี่จงแด
ว่าแต่ แต่ว่า
แบคฮยอนคิดว่า พี่ลู่หาน น่ารักที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกกก
“น้องแบคฮยอน เต้นไม่แรง เต้นใหม่เลย”
ตอนนี้ทุกคนค่อยๆทยอยออกจากห้องหมดแล้ว ปีหนึ่งต้องมาเต้นต่อหน้ารุ่นพี่ทุกคนก่อนจะกลับ
พี่อี้ฟานบอกว่าแบคฮยอนเต้นไม่แรง...ตอนนี้ห้องก็เหลือแค่แบคฮยอนกับคนหูกางนั่นแล้วน
แต่เหมือนพี่อี้ฟานจะกักตัวหูเรดาร์ไว้ นี้คิดอะไรปะเนี้ยยย แหน่ะ อย่าให้แบคฮยอนต้องแซววน้ะ
อุอิ อุอิ (แฮะๆ โทษทีๆ แบคฮยอนเผลอลืมตัวพูดติดปากตามพี่ชายตัวคล้ำของแบคฮยอนไปหน่อย)
อ่า พอและๆ กลับมาสู่ปัจจุบันดีกว่า
ว่าแต่ แต่ว่า
ให้แบคฮยอนเต้นต่อหน้าพี่ลู่หานหรอ มันก็เขินบ้างนะ
แต่ถ้าพี่อี้ฟานจะให้แบคฮยอนเต้นแรง ให้แบคฮยอนจัดหนักๆขนาดนี้
เอาล้ะ เต็มที่ก็ได้ แบคฮยอนจะร้องให้ดังที่สุดเลย เดี๋ยวแถมเพลงให้ด้วยเลยเอ้า
แบคฮยอนจะเต้นสองเพลงเลย แง่มมมมมมม
“มีตารอบตัว มีตัวลายตา ฮูลาฮูลา”
“สับปะรด สัปะรด”
“เปรี้ยวก็จิ้มเกลือ หวานก็จิ้มเหลือ”
“ถ้าไม่มีเกลือ ก็ไม่ต้องจิ้ม แดกไปเลย แดกไปเลย”
“โอ้ทะเลแสนงาม แสนง๊าม แสนงาม
“ฟ้าสีครามสดใส สดใส๊ สดใส”
“มองเห็นเรือใบ เรือใบ๊ เรือใบ”
“ลอยอยู่ทะเล”
“หาดทรายงามเห็นปู ฆ่ามัน ฆ่ามัน”
“ดูสิดูหมู่ปลา ฆ่ามัน ฆ่ามัน”
“กุ้งหอยนานา ฆ่ามัน ฆ่ามัน”
“อยู่ในท้องทะเล ฆ่ามัน ฆ่าม๊านนนนนนนน”
แบคฮยอนจบท่าแบบกางแขนแล้วทำมือสั่นคล้ายเชียร์หลีดเดอร์
แหะๆ แบคฮยอนชอบไปดูเค้าซ้อมบ่อยๆหน่ะ แถมแบคฮยอนยังเพิ่มท่าสวิสต์ไฟ และป๊อปปินเล็กน้อยใส่ไปในเพลงด้วยนะ
ถ้าไม่ได้กลับบ้านแบคฮยอนก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนี้ย
“เต้นไม่ดี ผมจะไม่ให้คุณกลับบ้าน”
ฮะ เดี๋ยวนะ อะไรของพี่ลู่หานเนี่ย
นี่แบคฮยอนเต้นขนาดนี้แล้วววนะ น่าจับตีก้นลายเลย
“งื๊อ แต่แบคฮยอนเหนื่อยแล้วนะ ”
“คุณทำอะไร ทำไมเหนื่อยขนาดนั้น ร้องเพลงผมก็เห็นคุณร้องแบบกินแรงเพื่อน”
“ก็เมื่อเช้าแบคฮยอน ฝันร้ายนี่นา แบคฮยอนเลยนอนไม่เต็มอิ่ม”
“แล้วคุณฝันว่าอะไร”
“ก็ฝันว่ามีคุณงูเหลือมมารัด หายใจไม่ออกเลย”
แบคฮยอนเอามือมาบีบคอตัวเอง ทำท่าทางให้สมจริงที่สุด
พี่ลู่หานจะได้รู้ว่าแบคฮยอนเป็นคนทุ่มเทมาก
“แบคฮยอนคิดว่าคุณงูที่มารัดเมื่อคืนเค้ากระซิบบอกนะว่าเดี๋ยวจะได้เจอพี่ลู่หาน...”
“………”
“เอ แต่ทำไมคุณงูเหลือมเค้าไม่ยอมบอกเบอร์พี่ลู่หานกันนะ”
“งั้นแบคฮยอนขอเบอร์ตรงนี้เลยได้ไหมครับ..”
พี่จงแดอ้าปากค้าง แบคฮยอนเลยเดินไปดันคางพี่เค้าให้ปิดสนิท
พี่เซฮุนก็ตาโตเหมือนกัน แบคฮยอนเลยแกล้งโบกไปมาที่หน้าให้พี่เค้ารู้สึกตัว
มือเล็กของแบคฮยอนยื่นไปตรงหน้าพี่ลู่หาน พร้อมปากกาเมจิกสีดำ
แหน่ะ อย่าหลบตาเค้าสิ เค้าเขินนะ
“อือ เดี๋ยวเขียนให้”
ตอนนี้แบคฮยอนนอนอยู่บนเตียงลายปิ๊กกาจูแล้วละ
นั่งมองรูปไลน์ของพี่ลู่หานแล้วก็เขิน ทำไมมันน่ารักแบบนี้นะ
ทั้งเล่นดนตรี ทั้งเป็นนักบอล ตัวมีอะไรไม่ดีบ้าง บอกเค้ามาเลยนะ เค้าจะได้ตัดใจจากตัวตอนนี้เลย >///< (เขินทำไมเนี่ย)
เอาละๆ ทักไปดีกว่า .. เผื่อพี่ลู่หานรออยู่
BABYBYUN : พี่ลู่หาน
LUHAN : อือ
BABYBYUN : นี่แบคฮยอนเองนะ
LUHAN : รู้แล้ว จำได้
BABYBYUN : พี่ลู่หานนอนยัง
LUHAN : นอนแล้ว
BABYBYUN : นอนแล้วจะมาตอบแบคฮยอนได้ไง คนขี้ตู่ -3-
LUHAN : อือ นายล็อคห้องยังละ
BABYBYUN : ล็อคแล้ว...
BABYBYUN : ล็อคกุญแจหัวใจเก็บให้พี่ลู่หานด้วย
LUHAN : ........ ไปนอน เดี๋ยวห้องห้องเชียร์สาย
BABYBYUN : รู้แล้วครับบบ พี่ลู่หาน ดูข้างใต้ไอโฟนสิ
LUHAN : ดูทำไม
BABYBYUN : มันมีรูชาร์ตแบตเปล่า
LUHAN : ก็มี
BABYBYUN : อื้มมม รูเสี่ยวลัก (รักเสี่ยวลู่) นะ
ข่าวคราวพี่เค้าเงียบหายไปสองสามปี (ไม่ใช่และ ไม่ขนาดนั้น)
ก็ประมาณ สิบนาทีได้ มีแต่คำว่า typing…. เดี๋ยวก็หยุด เดี๋ยวก็ typing…. อีก
แบคฮยอนก็รอนะ คนบ้า
สุดท้ายแล้ว... ตาแก่คนนั้นก็ส่งมาแค่ว่า
LUHAN : ไปนอนได้แล้ว อย่าเล่นให้มาก
เขินอะดิ แบคฮยอนรู้หรอก....
BABYBYUN : โอเค ฝันดีนะ แบคฮยอนจะจุ๊บหัวให้หนึ่งที คืนนี้จะได้หลับสบาย...
พี่เค้าไม่ตอบ
ได้แต่ส่งอีโมหน้านี้มาให้ 
มันคืออะไรกันนนนน
แบคฮยอนมารอกินข้าวกลางวันกับไอ้หูกาง
ทำไมต้องเลิกเรียนช้าด้วย เดี๋ยวก็งอนเลย ถ้ามาถึงจะกัดให้กูขาดกระจุย (หูกางเรียนเก่ง เลยได้อยู่เอกวิศวะนาโน)
นี่นั่งรอที่ม้าหินอ่อนตั้งนานแล้วนะ คนก็เริ่มเยอะแล้วด้วย
เหมือนหูกางจะเลิกเรียนพอดีพร้อมพี่ปีสองนะ
ว่าแต่ แต่ว่า
พี่ลู่หานอยู่ไหนกันน้า...
งืม มองไปก็ไม่เจอหรอก เดี๋ยวเย็นนี้ก็เจอ แบคฮยอนลองเปิดหนังสืออ่านรอหูกางดีกว่า...
“คุณทำอะไร”
เสียงจากด้านหลังเอ่ยออกมา
“พะพี่ลู่หาน”
“ใช่ คุณน่ะทำอะไรอยู่”
แหม่ ทำไมอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆก็ต้องเก๊กดุด้วย
รู้แล้วว่าดุ รู้แล้วว่าหล่อ ทำเท่อยู่ได้ แค่นี้แบคฮยอนก็หลงจะตายแล้วน้ะ
“อ๋อ แบคฮยอนคำนวณโปรเจคไทล์อยู่”
“คำนวณทำไม นั่นมันวิชาปีสอง”
“แบคฮยอนแค่อยากรู้…..”
“ว่าจะขว้างหัวใจยังไงให้ไปหล่นหน้าพี่ลู่หานพอดี”
“หมายเลข 56 พยอนแบคฮยอน ทำไมไม่กินแตงกวา!”
“ก็แบคฮยอนกินไม่เป็น...”
วันนี้พี่ลู่หานเป็นพี่คุมไลน์แถวแบคฮยอนแหละ ดีใจสุดๆ
แล้วนิสัยขี้ตวาดก็ยังไม่เลิกซักทีนะ แล้วดูดิ จะให้แบคฮยอนกินแตงกวา
เดี๋ยวก็ร้องไห้ใส่เลยนี่ ; _________ ; แบคฮยอนเป็นคนขี้แยและขี้งอนนะ บอกไว้เลย
พี่เค้าทำหน้านิ่งใส่แบคฮยอน
แต่พอแบคฮยอนน้ำตาคลอ เค้าก็ดูตกใจแล้วก็แย่งกล่องข้าวแบคฮยอนมาเลย
“เอามานี่”
“ทีนี้กินได้ยัง”
คนบ้าอะไร เขี่ยแตงกวามาใส่กล่องตัวเอง
ทำไมต้องหล่อ ....
ตอนนี้แบคฮยอนนั่งอยู่หลังสุด..
คงไม่มีใครเห็นหรอกมั้งนะ
จุ๊บ
“ขอบคุณนะเสี่ยวลู่”
แก้มพี่เค้าแดงเลยยยยย น่าหอมอีกข้างจัง
ว่าแต่ แต่ว่า
แบคฮยอนก็โดนผลักหัวออกเบาๆ
“นั่งดีดี ทีนี้กินข้าวได้แล้ว”
“ทำไมเดินช้า เดี๋ยวตามเพื่อนไม่ทัน”
เราสองคนเดินอยู่หลังสุดของแถว แบคฮยอนตั้งใจเองแหละ ก็พี่ลู่หานคุมอยู่หลังสุด
แบคฮยอนอยากอยู่ใกล้ๆนี่นา
“ก็แบคฮยอน รอพี่ว้าก”
“รอพี่ว้ากมาเป็นที่รัก....”
เงียบหลายวินาที พี่ลู่หานหลบสายตาไปทางอื่น
ฮ่าๆ ดูดิ หูแดงไปหมดแล้ว
“อะ อะไร คุณมองหน้าผมทำไม”
“คิก เปล่า”
“แล้วยิ้มอะไร ก้มหน้า ก้มเดี๋ยวนี้เลย”
“งื้อ รู้แล้ว”
“รู้แล้วก็ดี ผมใช่เพื่อนเล่นคุณหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ”
“แล้วผมเป็นอะไร หรือต้องให้ย้ำ?”
“รุ่นพี่”
“แต่แบคฮยอนก็อยากให้เป็นแฟนนะ”
“อืม เฮ้ย”
พี่ลู่หานดีดหน้าผากแบคฮยอนไปหนึ่งทีก่อนชี้บอกให้รีบๆเดิน แล้วรีบจับมือจูงไปให้ทันเพื่อน
คุณชอปเปอร์มือนิ่มจัง แบคฮยอนรู้แล้ววววว ว่าต้องเดินตามให้ทัน แต่แบคฮยอนแค่อยากเดินให้ช้ากว่านี้จัง
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการรับน้องแล้ว
ปีหนึ่งทุกคนจะได้กระดุมรุ่นแล้ว ดีใจมากเลย
แต่แบคฮยอนเองก็ใจหายนะ จะไม่ได้เจอหน้าคนหน้าดุทุกวันแล้ว
จะให้คุยแต่ไลน์หรอ ;_; มันคิดถึงนะ
อยากจะบอกว่า สำหรับคนนั้นแล้ว
Texting is fine, calling is okay. But being with you is the best.
(ก๊อปมาจากเฟซบุ๊คหูกาง)
ข้อความก็ได้ น้ำเสียงก็ดี แต่แบคฮยอนแค่อยากเห็นเขามากที่สุดนี่นา
ที่คณะเรามีความเชื่อว่า พี่ปีสองจะเป็นติดกระดุมให้เด็กปีหนึ่ง แต่จะติดให้ได้แค่คนเดียวเท่านั้น
ว่าแต่ แต่ว่า
ไม่รู้อะไรเหมือนกัน มันคงจะเป็นพลังความรักสินะ
แบคฮยอนเลือกเดินเข้าไปหาคนผมทองที่นั่งเล่นกีตาร์อยู่ท่ามกลางเสียงเฮฮาและเสียงหัวเราะของรุ่นพี่ปีสอง
พอห้องเชียร์เฉลยแล้วว่าจริงๆแล้ว พี่ว้ากทุกคนหวังดีและใจดีกับปีหนึ่งทุกคน
มันก็ยิ่งทำให้แบคฮยอนไม่อยากให้พี่ลู่หานใจดีกับใคร
แค่นั้นแบคฮยอนก็หึงนี่นา พี่ลู่หานจะรักคนอื่นด้วยหรอ?
ไม่ยอม แบคฮยอนไม่ให้หรอก ฮึ่มมมมม
มีคนมาขอให้พี่ลู่หานติดกระดุมให้เยอะเลย แต่เหมือนพี่เค้าจะอมยิ้มส่ายหน้าอย่างเดียวเลย
แบคฮยอนเริ่มชักไม่แน่ใจแล้วสิ แล้วจะโดนปฏิเสธไหมน้า ที่ผ่านมาก็มีแต่เราไปเกาะแกะพี่เค้านี่นา..
ว่าแต่ แต่ว่า
เอาไงก็เอากันเถอะ
แบคฮยอนรีบวิ่งไปยังด้านหน้าของพี่ลู่หานแล้วใช้มือตัวเองจับมือพี่เค้าไว้แน่นเลย
พี่เค้ามองมาทางแบคฮยอนด้วยสีหน้างงๆ รู้ไหมต้องใช้ความมั่นใจขนาดไหน เพื่อจะให้ได้คุยกันเนี่ย
พี่ลู่หานคนบ้า
ยังไงก็แล้วแต่ แบคฮยอนชอบพี่ลู่หานมาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา
คนที่ทำให้แบคฮยอนจิตใจหวั่นไหว นั่งเขินคนเดียวแบบนี้ได้มีแค่ พี่ลู่หานเท่านั้น
พี่ลู่หานจะไม่ติดกระดุมให้แบคฮยอนก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะแบคฮยอนก็ยังชอบพี่ลู่หานอยู่ดี
“แบคฮยอนอยากบอกว่ารุ่นก็สำคัญ”
“แต่พี่ลู่หานก็สำคัญมาก”
“พี่ลู่หานจะช่วยติดกระดุมให้แบคฮยอนได้ไหมครับ?”
พี่เค้ามองมาที่แบคฮยอนก่อนจะอมยิ้มแล้วส่ายหน้า
แบคฮยอนคงจะโดนปฏิเสธใช่ไหม น้ำตาไหลแล้วเนี่ย
แบคฮยอนโดนมือหนาของพี่เค้าขยี้ผมจนยุ่งไปหมด ไปเลยถ้าจะไม่ติดให้ก็ไม่ต้องมาจับเลยนะ คนใจร้าย
;___________;
“ไอ้เด็กขี้แยเอ๊ยยย ขี้เสี่ยว แถมยังน้ำเน่าอีก”
“มา เดี๋ยวพี่ติดให้ อยู่นิ่งๆนะ“
พี่ลู่หานจุ๊บหัวของแบคฮยอนแล้วก็กอดไว้
พี่อี้ฟานกับหูกางมองมายิ้มให้ใหญ่เลย พี่จงแดกับพี่เซฮุนด้วย
พี่ว้ากคนนั้นกระซิบที่ใบหูแบคฮยอนให้ได้ยินกันสองคน
“เมื่อคืนพี่ฝันว่ามีงูเหลือมมารัดเหมือนกันนะ เค้าบอกจะมีเด็กชื่อแบคฮยอนมาขอให้ติดกระดุมให้”
“แต่คุณงูเหลือมไม่ได้บอกเบอร์ห้องเด็กคนนั้นกับพี่...”
“งั้นพี่ขอตรงนี้เลยนะ”
“บ้า ใครจะให้”
“ขอบคุณนะ เบอร์ 233 ใช่ไหม เดี๋ยวคืนนี้พี่ไปนอนด้วยนะ”
พี่ลู่หานคนบ้า ตัวเองก็สืบมาแล้ว จะถามแบคฮยอนทำไมกันเล่า >////<
=END=
ความคิดเห็น