คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #69 : [SF] เมีย [ครึ่งหลัง .05]
เมีย [.05]
#ฟิคจทม
“ฉันพึ่งรู้ว่าการแต่งตัวดีๆไม่ได้ทำให้นิสัยของเธอดีขึ้นเลยสักนิด”
ร่างบางพยศไม่น้อยกว่าจะถูกเขาบังคับมานั่งในรถได้แบบนี้ หน้าตาบูดบึ้ง ปากอิ่มเชิดขึ้นอย่างคนหัวรั้น พอเข้ามาในรถต่างคนก็ต่างเงียบนิ่งจนชเวมินโฮขับรถออกมาพ้นรั้วบ้านได้สักพักจึงเอ่ยขึ้นบ้าง
“ฉันมันคนเปิดเผย ชอบหรือไม่ชอบอะไรก็บอกตรงๆไม่ได้หลบซ่อนเหมือนใครบางคน”
“ก็นั่นน่ะสิ ถึงได้สงสัย ว่าตระกูลลีทำยังไงถึงได้จับเธอใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วมาแต่งงานกับฉัน”
แทมินไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้ สะโพกกลมๆในตอนนี้ยอมรับว่าเจ็บมาก เขาคงรู้ดีเพราะเบาะเสริมนิ่มที่แทมินนั่งทับอยู่เขาก็เป็นคนหามาทั้งนั้น พอไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับเขามือเล็กๆถึงได้สะเปะสะปะไปทั่วคอนโซลรถแล้วก็ตั้งใจเปิดเพลง เร่งวอลลุ่มดังๆเพื่อกลบเสียงพูดของเขา
15 นาทีราวกับ 1 วัน ความอึดอัดที่ต่างคนต่างเงียบกันมาตลอดทาง เสียงปิดประตูรถกระแทกแรงๆตามด้วยร่างเล็กที่จงใจเดินนำหน้าไปก่อน
“ทำไมถึงไม่เข้าไปพร้อมกัน”
แทมินไม่สน ไม่ใส่ใจน้ำเสียงของเขาที่ตะโกนตามหลัง
“จะรีบไปไหนของเธอ”
“โอ้ย! ปล่อยนะ!”
“เป็นอะไรของเธอ บอกให้รอเข้าไปพร้อมกัน จะตายหรือไง?!”
“ก็บอกแต่แรกแล้วว่าไม่อยากมา บังคับอยู่ได้ แล้วนี่จะอะไรอีก เกิดอยากทำตัวดีต่อหน้าแม่ตัวเองหรอ ไม่ต้องหรอก ฉันว่าคุณแม่ของคุณเขาเองก็รู้เงียบๆนั่นแหละว่าสันดานของลูกชายตัวเองเป็นยังไง!”
“ลีแทมิน!”
เขาหายใจหอบลมเข้าปอด เอาอีกแล้วตัวก่อเรื่องที่สามารถทำให้ทุกช่วงเวลาหงุดหงิดได้เป็นเท่าตัว แทมินผู้ไม่เคยหลาบจำ พอถูกทำโทษก็เหมือนจะเข้าใจ ทั้งที่บนเตียงก็แทบร้องขอชีวิตทั้งน้ำตาแต่พออยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดูจะลืมเลือนไปหมดว่าถ้าดื้อแม้แต่นิดเดียวจะโดนอะไรบ้าง
“ปากดีนัก เลือกเอาแล้วกันจะเก่งกับฉันตรงนี้พอกลับบ้านแล้วนอนซมเป็นผักหรือจะทำตัวนิ่งๆสมกับเป็นคุณหนูลี”
“อย่าขู่”
“แล้วเคยเห็นหรือไงว่าไม่เอาจริง”
เขาก้มหน้าลงมาจนชิดความหอมหวานที่เชิดหยิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว ขบกัดเบาๆเป็นการขู่มัดจำเอาไว้ แทมินในชุดเสื้อถักตัวโคร่งกับสกินนี่ยีนส์รัดๆน่ารักไม่หยอกเลยทีเดียว คนที่ถูกมินโฮขโมยจูบทำตัวไม่ถูก มันเกิดขึ้นรวดเร็วจนปัดป้องไม่ทัน พอรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เคลิ้มไปแล้ว น้ำหวานบางๆเคลือบอยู่ที่ริมฝีปากพร้อมกับเสียงน่าอายดังขึ้น มันชัดเจนในหูของแทมิน
“ฉันอนุญาตให้เธอเรียกว่า คุณสามี ที่รัก หรือพี่มินโฮก็ได้ ตามใจเธอเลย ห้ามหลุดปากเป็นคุณกับฉันเด็ดขาดไม่อย่างนั้นคืนนี้เธอเสร็จแน่”
คนที่พยักหน้าเร็วๆแล้วก็ดูจะหวั่นกับคำว่าคืนนี้เสร็จแน่อย่างแทมิน ทำตัวเป็นปกติเดินควงแขนสามีอย่างถูกต้องตามกฎหมายเข้าไปด้านใน ชเวมินโฮบอกว่าร้านอาหารสไตล์ฝรั่งเศสร้านนี้เป็นร้านโปรดของแม่ แต่ก่อนเขากับแม่จะมาทานที่นี่บ่อยๆเนื่องในวันพิเศษบ้างอยากทานบ้าง และเขามักจะเลือกจองในแบบที่ไม่มีผู้คนอื่นๆในร้านมาทำให้เกะสายตา
แล้ววันนี้ก็เช่นกัน มุมที่ดีที่สุดมีเพียงหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่เพียงคนเดียว ร้านหรูๆบรรยากาศเยี่ยม แต่ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่ไม่เห็นลูกค้าคนอื่นๆเลย
“หนูแทมิน”
แม่ของมินโฮเอ่ยทักอย่างสนิทสนมแล้วก็ยิ้มด้วยความปลาบปลื้มที่การแต่งงานครั้งนี้เป็นไปอย่างราบรื่น สามีและลูกสะใภ้รักกันดีอย่างที่หวังไว้เลยทีเดียว
“หนูแทมินมานั่งข้างแม่มาลูก โถ…พี่เขาดุบ้างหรือปล่าวจ๊ะ?”
คุรหนูลีที่เสแสร้งยิ้มอ่อนหวานเดินวางท่าแล้วก็นึกสะใจไม่น้อยที่ต้องนั่งตรงข้ามกับลูกชายคนดีของแม่ แค่นั่งร่วมโต๊ะทานอาหารด้วยสักครั้งเดียวยังไม่เคยเลย
“ทำไมคุณแม่ถึงคิดว่าผมจะดุลูกสะใภ้คนดีของแม่ล่ะครับ”
“ถ้าไม่ดุก็ดีแล้ว จำไว้นะลูก ถ้าพี่เขาทำตัวไม่ดีก็บอกแม่ แม่จะจัดการให้”
แทมินอยากจะกรอกตาแล้วเบ้ปากแรงๆ แต่มันก็เป็นแค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้น ถ้าทำจริงๆมีหวังความแตกแล้วคนที่คาดโทษอยู่ฝั่งตรงข้ามคงคิดจะทำอะไรๆง่ายขึ้น
เป็นเมียจำเป็นนี่มันลำบากทั้งต่อหน้าและลับหลังจริงๆ
“แต่งงานกันตั้งเกือบเดือนแล้วเมื่อไหร่จะมีหลานให้แม่อุ้มเสียทีล่ะ”
พอพูดถึงเรื่องหลาน แทมินก็ลืมนึกเรื่องพวกนี้ไปซะสนิท ชเวมินโฮชอบละเลยเรื่องการคุมกำเนิดแม้กระทั่งแทมินเองก็ด้วย เพราะสัญญางานแต่งมันไม่รวมถึงการมีเซ็กส์ต่างคนเลยไม่เคยคิดถึงเรื่องป้องกัน
“เราเอาใจใส่น้องดีมากหรือปล่าวมินโฮ”
“คุณแม่ก็รู้ว่าผมรักน้องมากแค่ไหน ทั้งเอาใจใส่ น้องอยากไปไหนก็พาไป ไม่เคยดุ”
แทมินชักสีหน้าใส่มินโฮ เขาน่ะหรอไม่เคยดุไอ้ที่ยกมือเกือบจะตบหน้าแทมินตั้งหลายครั้งนับด้วยหรือปล่าวน่ะ
“เอาเถอะ เห็นแบบนี้แม่ก็สบายใจ แม่ล่ะกลัวจริงๆว่าเราจะดูแลน้องไม่ดี ไม่อย่างนั้นน่ะขายหน้าแย่เลยนะ”
พ่อแม่ก็แบบนี้ เดี๋ยวนี้เขาห่วงอะไรกัน ชื่อเสียง วงศ์ตระกูล แล้วจิตใจลูกหลานหรือความรู้สึกเคยนึกถึงบ้างไหม
“คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ ว่าพี่มินโฮจะดูแลแทมินไม่ดี ลูกชายของคุณแม่น่ะดีที่หนึ่งเลยฮะ บางทีเขาก็หายไปจากบ้านสองถึงสามวันแน่ะฮะ แรกๆแทมินก็กังวลใจแต่พอคิดว่าเป็นเรื่องงานแทมินก็เลยเบาใจฮะ”
“หืม? จริงหรอ มินโฮไม่ค้างที่บ้านเพราะงานหนักหรอลูก?”
ชเวมินโฮยิ้มเจื่อนเพราะถูกหักหน้ากลางงานแบบนี้ แต่ยังดีที่เมียตัวแสบยังกลับลำให้ทัน ถ้าไม่อย่างนั้นคงต้องมีเรื่องคุยยาวแน่ๆ
“เอ่อ….ก็มีบ้างครับ แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยให้ลูกสะใภ้แม่เหงานะครับ บางทีเขาก็ออกไปหาเพื่อนด้วยซ้ำ มีบางวันผมคงขัดใจเข้าเลยเก็บเสื้อผ้าไปด้วย ดีที่ผมกลับมาง้อทัน”
นี่มันวิธีการฟ้องพฤติกรรมทางอ้อมหรืออย่างไรกัน คู่บ่าวสาวถึงได้ขุดข้อเสียของแต่ละคนขึ้นมาพูดกันแบบนี้ ผู้เป็นแม่ไม่ได้เข้าข้างใครมากกว่าใครเลย ออกจะเอนเอียงไปทางลูกสะใภ้เสียด้วยซ้ำ นอกจากจะพยายามสังเกตแทมินเงียบๆเขาต้องคอยเดาใจเมียคนสวยด้วยว่าร่างเล็กจะเผลอพูดอะไรออกมาอีก ยิ่งแม่ดูจะเข้าข้างแทมินด้วยแบบนี้แล้วเขาเองก็มองเห็นธงขาวมาแต่ไกล
“แม่อนุญาตนะลูก ถ้าพี่เขาทำให้ไม่พอใจหรือถ้าไม่กล้าก็บอกแม่”
“ไม่ต้องห่วงฮะคุณแม่ ถ้าคราวนี้พี่มินโฮขัดใจแทมิน แทมินจะบอกคุณแม่ทันทีฮะ”
ใครว่าแม่ผัวไม่ดีกับลูกสะใภ้ ไม่เห็นจริงเลยสักนิด! นอกจากเอ็นดูมากแล้วยังเอาใจมากด้วย ภายใต้ใบหน้าหวานๆกลับซ่อนความร้ายกาจเอาไว้อย่างเต็มเปี่ยมโดยเฉพาะกับคนเป็นสามีอย่างเขา
ชเวมินโฮหิ้วปีกลูกสะใภ้คนดีของแม่เข้ามาในรถด้วยความยากลำบาก หลังจากไวน์อย่างดีราคาแพงและหายากที่สุดในโลกถูกคุณแม่ของเขาคะยั้นคะยอให้ดื่ม ทั้งเขาและแทมินไม่มีใครกล้าปฎิเสธแต่เพราะเขาทำหน้าที่เป็นสารถีที่ดีจะดื่มให้เมามากๆก็ไม่ได้ จึงปล่อยให้คุณภรรยาสังสรรค์เสียให้เต็มที่
แต่ใครจะไปรู้ว่าคุณหนูตัวแสบที่พอหมดฤทธิ์แล้วจะเผลอหลับไปแบบนี้ ไม่เหลือความร้ายกาจเอาไว้เลยจริงๆ
“นั่งนิ่งๆหน่อยคุณหนู ถ้ามึนหัวมากนักก็หลับไปเลย”
“อือ…..ขอ…ขออีกได้มั้ย”
เสียงงึมงัมแต่พอฟังออก เอ่ยปากขอในสิ่งที่อยากได้
“อะไร เหล้าหรอ? อย่าขี้เมานักเลย”
“อือ…ไม่ได้หรอ?”
“ลีแทมิน อดทนอีกนิดเดียว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”
“คุณ……”
“หืม?”
“เลิก….อึก….เลิกกับ…ซูโฮได้มั้ย?”
แทมินไม่ได้เมาจนหลับแล้วดวงตากลมๆที่พร่าไปด้วยม่านน้ำตาก็ยังดูดีอยู่ แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่แทมินพูดออกมา มันเกิดจากสติที่ครบถ้วนหรือเพราะเมาแล้วเลอะเลือนหรือปล่าวต่างหาก
“เธอพูดอะไรของเธอน่ะ?”
แทมินไม่ตอบแล้วก็ทิ้งคำพูดที่เหมือนหลุมบ่อใหญ่ๆโดยมีมินโฮถูกมัดด้วยเชือก เขาจะหล่นไปเมื่อไหร่ไม่รู้แต่ถ้าหากรับปากแทมิน ก็คงจะเป็นแทมินนั่นแหละที่ผลักเขาลงไป เลิกกับรักครั้งแรกมันยากแต่กับแทมินมันไม่ใช่ความรัก มันคือความแปลกใหม่ที่เขาหลงใหล นอกจากจะเป็นเมีย สถานะของแทมินในตอนนี้ก็เป็นเกือบแทบทุกอย่าง และเพียงสิ่งเดียวที่เขามั่นใจว่าต้องการจากแทมินตลอดมานั่นก็คือการมีเซ็กส์ เขาจะมีอะไรกับใครเมื่อไหร่ย่อมได้ทั้งนั้น ก่อนแต่งงานเขาก็เจ้าสำราญไม่ได้มีแค่ซูโฮคนเดียว แต่พอแต่งงานการได้ใช้ชีวิตคู่ก็พบว่าเรื่องคู่นอนมันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วในเมื่อเขามีลีแทมิน
อย่าว่าเขาเห็นแก่ตัวเลย ในเมื่ออยู่ๆก็เกิดหวงขึ้นมา แค่คิดว่าต่อจากนี้ร่างกายที่เขาเสพสุขอยู่ทุกวันต้องแบ่งให้ใครต่อใครบ้างในหัวก็มีแต่คำว่าหวงไปหมด
“อือ….”
มันเกิดขึ้นรวดเร็วๆเขาจำได้ว่าเขาทนฟังแทมินบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่อง จนบางครั้งเขาเองก็เผลอตอบโต้ถ้อยคำของแทมินทั้งที่รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง คนสวยถูกเขาอุ้มขึ้นมาบนห้องแล้วเขาก็ถูกตรึงเอาไว้ด้วยรูปลักษณ์และเสน่ห์ของแทมินที่ตอนเมามากเป็นพิเศษ หัวใจของเขาเรียกร้องต้องการร่างเล็กอย่างหนัก แล้วมือก็ไวพอที่จะถอดเสื้อผ้าคนเมาออกจนตัวล่อนจ้อน
รอยรักจากเมื่อคืนยังชัดเจนอยู่ทั่วตัว ผิวขาวตัดกับรอยรักสีกุหลาบ อย่าว่าแต่เขาถ้าคนอื่นมาแทมินในสภาพแบบนี้ก็ห้ามใจได้ยากเช่นกัน คนเมาที่กำลังถูกลักหลับรู้สึกตัวบ้าง เสียงครางแผ่วเบาเมื่อริมฝีปากอุ่นๆกดแนบไปทั่วร่างกาย สิ่งปลุกเร้าทั้งหลายทำงานอย่างอัตโนมัติ ปลายลิ้นหยอกเย้าไปทั่วผิวเนียนละเอียดจงใจย้ำสัมผัสอย่างน้อยคนเมาก็ไม่รู้ว่าเขาเริ่มหลงใหลร่างกายนี้เข้าให้แล้ว
แอลกอฮอล์และหัวใจช่างอยู่เหนือการควบคุม ไม่รู้ที่เมื่อไหร่ ชเวมินโฮจัดการแทมินอย่างหนักหน่วงเพียงเพราะคำว่าหวง เสียงของแทมินครางอ้อนอยู่ข้างหู มีบ้างที่เผลอตอบรับอย่างว่าง่าย
“อา….คนสวย จัดการตามใจเธอเลย”
เขาออกคำสั่งเมื่อคนสวยถูกเร่งให้ตื่นแล้วจัดการตัวเองอยู่บนตัวเขา สะโพกนิ่มถูกชักนำโดยเขา โยกขึ้นลงอย่างชอบใจ เรียวปากสีสดถูกจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเจ่อบวม ไม่มีความเจ็บปวดแบบเก่าหลงเหลืออยู่ นอกจากความสุขที่ทวีคูณจวบจนมันระเบิดออกมา เขาจูบขมับของแทมินแล้วก็พรอดคำชมที่ข้างหู แม้กระทั่งผิวกายของแทมินทนต่อความหนาวของแอร์ภายในห้องได้น้อย แทมินตัวสั่นแต่สักพักก็ถูกเขาโอบกอดด้วยกายร้อนๆไม่ต่างกัน
“พรุ่งนี้เธอจะต้องป่วย”
เขากระซิบข้างงหู แล้วบางอย่างที่ยังไม่เพียงพอก็ถูกปลุกเร้าขึ้นมาใหม่
“อือ….มินโฮ….”
“ชู่….”
มินโฮปลอบร่างเล็กแล้วก็นึกดีใจมากเหลือเกิน ที่คืนนี้ไม่มีคำว่าปล่อยหรือแรงขัดขืนอย่างที่ผ่านมา จะเมาหรืออะไรก็ช่าง รู้เพียงว่าคืนนี้คนเก่งต้องได้รับรางวัลตอบแทน
แล้วก็เป็นอีกวันที่ตื่นขึ้นมาภายในอ้อมกอดของมินโฮ แทมินกุมหัวเพราะยังมึนๆอยู่ไม่น้อย บทรักเมื่อคืนแทมินจดจำและยังมีสติครบถ้วน แทมินก็แค่อ้างไปเพราะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ใครจะไปบอกตัวเองว่ารู้สึกดีกับสัมผัสของมินโฮไปแล้ว
ไม่อยากหลอกตัวเองรวมถึงสิ่งที่ภาวนาว่าจะเจอในอนาคต เสียงเลื่อนลิ้นชักเบาๆพร้อมกับมือเล็กที่ควานหาบางอย่างอยู่ข้างใน ตอนที่ยังแยกห้องกันอยู่แทมินคงไม่ต้องหลบๆซ่อนทำอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาอยู่ด้วยหรือบางทีนี่อาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับแทมินตอนนี้ก็ได้
“ทำอะไรของเธอน่ะ?”
เขาตื่นขึ้นมาแล้วก็จ้องแผ่นหลังของแทมิน
“กินยา”
“ยา?”
“ยาคุม”
“กินทำไม?”
“ฉันไม่อยากให้เด็กเกิดมาจากความไม่รับผิดชอบ”
เขาลุกขึ้นมาแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันรอบๆเอวก่อนที่จะหันไปบีบปากแทมินที่กำลังอมยาไว้ในปาก
“ไปซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
“นานแล้ว”
เพราะเซ็กส์ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงต่างคนต่างไม่ได้ป้องกัน ก็แค่เตรียมไว้ รอวันได้ใช้
“ไม่อยากมีลูกกับฉันมากขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“อืม”
“ไม่ต้องกิน เอาไปทิ้งให้หมด!”
“เป็นบ้าอะไรของคุณ คุณไม่รู้หรือไงว่าข้อตกลงระหว่างเราแค่สามเดือนแล้วเด็กที่เกิดมาใครจะรับผิดชอบ จะให้เขาเกิดมาทั้งที่พ่อไปทางแม่ไปทางแบบนี้หรอ ฉันยอมไม่ได้หรอก!”
“แล้วยังไง แต่ฉันก็อยากให้เขาเกิดมา”
“ทำไม! เพราะอะไร เพราะอยากเอาชนะหรอ ทั้งที่อยู่อยู่แล้วพอเกมส์จบจะเกิดอะไรขึ้น ฉันเกลียดคุณแล้วฉันก็ทำใจรักเด็กที่เกิดจากคุณไม่ได้ด้วย!”
“ลีแทมิน! เธอมันเห็นแก่ตัว”
“คุณเองก็ด้วย ทั้งๆที่รู้กลับไม่ยอมป้องกัน แม่คุณอยากอุ้มหลานแต่คุณก็รู้ว่าฉันมีให้คุณไม่ได้ เด็กที่ไม่ได้เกิดจากความรักไม่ดีนักหรอกนะชเวมินโฮ ฉันไม่อยากให้เขาโตมาแบบฉัน ฉันไม่อยากให้เขาต้องมารับรู้เรื่องร้ายๆในครอบครัว ฉัน……ไม่อยากให้เขาเกิดมา”
เด็กที่ไม่ได้เกิดจากความรักของพ่อและแม่จะเป็นเด็กแบบไหนกัน ลูกของแทมินแต่ในเมื่อพ่อของเขามีคนรักอยู่แล้วแทมินจะบอกลูกว่ายังไง ทางที่ดีไม่ต้องเกิดน่ะดีแล้ว
“อย่าเอาเขามาเป็นข้ออ้าง ฉันยอมมีอะไรกับคุณตอนไหนก็ได้ตามใจคุณเลย แค่อย่าให้เขาเกิดมา”
“ฉันขอสั่งให้เธอเลิกกินยาพวกนี้ แล้วถ้าเธอขัดคำสั่งฉัน ฉันจะไม่ปราณีเธอแน่!”
“ชเวมินโฮ!!!!คุณพูดอะไรน่ะ!!!! มาคุยกันก่อนสิ!!!!”
เขาคว้ายาของแทมินมาจากมือแล้วก็ควานในลิ้นชัก เปิดดูทุกทีที่แทมินจะสามารถซ่อนอะไรพวกนี้เอาไว้ได้ เสียงกดชักโครกพร้อมกับสิ่งของที่แทมินเตรียมมาถูกเขาจัดการทำลายจนหมดสิ้น
“ชวเมินโฮฟัง”
เขาหยุดเมื่อเขาทำลายมันจนพอใจ คำว่าเกลียดลูกของเขาจากปากแทมินทำให้ชายหนุ่มขาดสติ
“คุณต้องการให้ฉันอุ้มท้องลูกของคุณ แต่ฉันแลกกับการที่คุณเลิกติดต่อกับไอ้ลูกเมียน้อยนั่น คุณจะทำให้ฉันได้ไหม”
“…………........”
“อย่างน้อยฉันจะได้มั่นใจว่าเขาจะเกิดมาและได้รับความรักจากคุณ…..ที่เป็นพ่อของเขา”
คำขอของแทมินดูจะมากเกินไปเมื่อเทียบกับคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับซูโฮ ความก้ำกึ่งระหว่างความรักและความหวงแหนมันตีกันยุ่งไปหมด เขาจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของแทมิน เขารู้ว่าแทมินอดทนมากแค่ไหนที่อยู่กับเขา เปลืองทั้งร่างกายและหัวใจ กับเขาที่คิดว่าแทมินง่ายเกินไปแต่เขาเองก็ไม่อยากที่จะเลือกปล่อยมือแทมินไปง่ายๆเช่นกันและเพียงสิ่งเดียวที่จะรั้งแทมินให้อยู่นั่นก็คือเรื่องเด็ก แม้เขาเองก็ยังหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าถ้าลูกที่เกิดจากเขาและแทมินจะเป็นอย่างไร
“เขาจะได้รับความรักจากฉันและจากเธอที่เป็นแม่ของเขา”
“เห็นไหม….คุณก็ไม่สัญญา คุณทิ้งเขาไม่ได้ คุณเกลียดฉันมากไม่ใช่หรอ ทำไมถึงอยากให้ฉันท้องลูกของคุณ…..ทั้งที่เรา…..เราไม่มีความรักต่อกัน”
“ฉันไม่ต้องการให้เธอคิดอะไรอีก นอกจากเรื่องของเรา”
“เรื่องของคุณคนเดียว ทุกอย่างมันเกิดจากความเห็นแก่ตัวของคุณ!”
แทมินตะโกนใส่หน้าเขาแล้วก็ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ โดยที่ชเวมินโฮไม่มีสิทธิ์เอ่ยปากพูดอะไรอีก ก็แค่รีบๆทำให้ทุกอย่างมันจบ สามเดือนความสัมพันธ์จบลง เขาจะมีชีวิตอย่างที่ต้องการ เขาจะคบคิมซูโฮอย่างเปิดเผย แต่ในขณะนั้นชีวิตของแทมินที่เขาไม่เคยคิดจะแคร์มาตลอดก็คงจะทำตามทางตัวเองเหมือนกัน
“แม่……”
“หืม?....แทมินหรือปล่าวลูก? ไม่สบายหรอทำไมเสียงแปลกๆทำไมถึงใช้เบอร์บ้านโทรหาแม่ล่ะ”
แทมินสูดน้ำมูกเมื่อรู้สึกว่าของเหลวเหล่านี้กำลังทำให้ความอ่อนแอที่พอกพูนเพิ่มมากขึ้น แค่ได้ยินเสียงแม่ แทมินก็พยายามกลั้นสะอื้นแทบแย่
“ทำไมแม่ถึงยอมอยู่กับพ่อทั้งที่รู้ว่าพ่อไม่ได้รักเราล่ะฮะ”
“เพราะแม่รักแทมิน พ่อเองก็รักแทมินมาก”
“แม่เลิกโกหกแทมินได้แล้วฮะ แทมินไม่ใช่เด็กแล้ว โตพอที่จะรู้แล้วว่าบ้านของเราเกิดอะไรขึ้น”
พอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านตัวเองตั้งแต่จำความได้ ความเกลียดมากมายก็ล้นทะลักอยู่เต็มหัวใจ แทมินมีทัศนคติด้านลบต่อพ่อตัวเองแม้กระทั่งถูกส่งไปปรับนิสัยที่เมืองนอกนานหลายปี ก็ไม่ได้ลดความเกลียดชังลงเลยแม้แต่นิดเดียว อยู่บ้านเดียวกันแต่ไม่เคยคิดจะคุยกัน ถามคำตอบคำอย่างคนแปลกหน้า ยิ่งเห็นคนที่พ่อพามาอยู่ด้วยและเทียบฐานะของแม่ทั้งที่เป็นคนมาทีหลังยิ่งทำให้แทมินรู้สึกแย่
แย่งพ่อไม่พอยังลามมาแย่งสามี เลวพอกันทั้งคู่!
“ถ้าแทมินขออะไรแม่จะได้มั้ย ถือว่าเป็นการขัดใจครั้งสุดท้ายแล้วกันนะฮะ”
คุณนายจองอาถอนหายใจแม้จะรู้ความต้องการของลูกอยู่ลึกๆแล้วก็ภาวนาว่าขออย่าให้ใช่เลย
“แทมินอยากหย่า แทมินไม่อยากแต่งงาน แม่ก็รู้ว่าแทมินไม่มีความสุข”
“แล้วเราก็เอาแต่ใจตัวเองจะหย่าเดี๋ยวนั้นเลยหรอลูก”
“ใช่ฮะ แทมินไม่อยากแสดงตัวเป็นเมียที่ดีของเขาอีกต่อไปแล้ว”
ไม่ใช่ไม่รู้เรื่องรอยร้าวระหว่างลูกชายและลูกเขย แต่ก็มั่นใจว่าได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูกไปแล้ว
“มินโฮรู้เรื่องหรือยัง?”
“เราคุยกันแล้วฮะ สามเดือนมันนานเกินไป”
ทั้งเสียเวลาแล้วก็เปลืองความสัมพันธ์ที่ไม่รู้ว่าถ้าเกิดผูกพันไปแล้วจะตัดใจยังไงไหว ข้อนี้แทมินไม่เคยมองข้าม แม้พยายามถอยมาหนึ่งก้าวก็ถูกเขาตามกลับมาหนึ่งก้าวเช่นกัน
“แต่เขาคงจะเข้าใจ แทมินจะเซ็นใบหย่าให้เขา แม่ไม่ต้องห่วงหรอกเราจะเซ็นกันเงียบๆไม่มีใครรู้หรอกว่าแทมินหย่ากับเขา”
คนที่คิดว่าตัวเองเข้มแข็งพอกลับน้ำตาซึมออกมาจนได้ มันทำใจไม่ยากหรอกกับการตัดคนที่ไม่ได้รักออกไปจากใจ มันคงจะทำใจง่ายกว่านี้ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรไปแล้วกับฝ่ายตรงข้าม แทมินยังจำสายตาแน่วแน่ของเขาที่ขอให้แทมินอุ้มท้องลูกของเขา แต่เขาก็หนักแน่นไม่พอแล้วแทมินจะมั่นใจได้ยังไงว่าลูกที่เกิดมาจะไม่มีปัญหาเหมือนแทมิน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะต้องเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตมาในความสัมพันธ์ของครอบครัวที่พ่อสามารถมีใครก็ได้นอกจากแม่ แค่ครอบครัวแทมินเพียงคนเดียวก็แย่พอแล้ว แทมินยอมไม่ได้เด็ดขาดแม้จะเป็นคำสั่งจากเขา
“แทมินคิดดีแล้วใช่ไหมลูก?”
“ฮะแม่….แทมินคิดดีแล้ว แทมินรักแม่นะฮะ”
ร่างเล็กกำโทรศัพท์ไว้แน่น เรือนหอหลังใหญ่ดูเงียบเหงาเหมือนทุกวัน ไม่มีเสียงทะเลาะเบาะแว้ง ไม่มีภาพของชเวมินโฮให้เห็นแม้แต่นิดเดียว ในเมื่อทางเลือกที่จะเลือกต่อไปทำได้โดยการอย่าหันหลังกลับไปมอง
“ไค…..”
“ว่าไงคนสวย โทรศัพท์เธอเสียหรอ ทำไมถึงใช้เบอร์บ้านโทรล่ะ?”
“มารับหน่อยสิ”
“คอนโดของฉัน?”
“ไม่….ไกลกว่านั้น”
“รอฉัน ห้ามหายไปไหนเด็ดขาด”
“รู้แล้ว”
แทมินตอบแล้วก็วางสายจากคิมจงอิน ในเวลานี้ที่พึ่งหนึ่งเดียวก็คงเป็นเขา มือเล็กลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาจากตู้เสื้อผ้า ของใช้จำเป็นและใบหย่าที่แทมินตั้งใจขู่เขามาตั้งแต่ต้นถูกบรรจงวางไว้อย่างดีบนผืนเตียงนอน ลายเซ็นต์ของแทมินถูกเขียนลงไปแล้ว รออย่างเดียวให้เขากลับมาเซ็นแล้วทุกอย่างจะได้จบ
.............................................................................................................................................................
ขอบคุณคนอ่านนนนนนนนน สวัสดีเเฟนฟิคคนใหม่ที่หลงเข้ามาอ่านด้วย
อย่าได้ย่ามใจไปเชียว บอกไว้ก่อนว่าลงช้ามากกกกกกกกก
อนุญาตให้ชอบเรื่องนี้ได้ มากๆๆๆๆๆๆ เเต่ชอบเเล้วต้องรออ่านด้วยกัน
ห้ามหายเด็ดขาด
#ขอเชิญสวดพี่มินโฮได้เต็มที่เลยฮะ คิดว่าคงจะเดาตอนจบได้เเล้วใช่ไหม????
มาร่วมเดาตอนจบกันเถอะ ~.
ความคิดเห็น