คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Relationship :: 2 เจ้าเป็นของข้า
The Relationship :: 2
“รอพี่นานมั้ยครับ”
ชายหนุ่มร่างหนาก้มลงหอมแก้มคนรัก ก่อนที่เจ้าตัวกำลังเหม่อจะหันกลับมาค้อนด้วยความน่ารัก
“พี่จงฮยอน!!~….เดี๋ยวก็เป็นข่าวหรอกค่ะ”
แทมินยิ้มเขินๆ
“เราจะแต่งงานกันแล้วนะค่ะ….กลัวอะไรอีก” ชายหนุ่มถอดแว่นสีดำวางไว้บนโต๊ะ เขาเป็นนายแบบหนุ่มที่พ่วงดรีกรีพระเอกที่กำลังมาแรงใน พ.ศ.นี้
“ก็กลัวพี่จงฮยอนจะโดนแฟนคลับรุมนะสิคะ” แทมินบอกยิ้มๆ
“กลัวตัวเองเถอะครับคุณผู้หญิง…หุ่นบางๆตัวเล็กๆแบบนี้จะไปสู้แรงแฟนคลับของพี่ได้ยังไงกัน…เดี๋ยวโดนรุมทึ้งพอดี”
จงฮยอนพูดไปขำไป….
“แล้วพี่คีย์ละค่ะ”
“คีย์น่ะหรอ…บอกตารางงานเสร็จรายนั้นก็คงจะหากระเป๋าดีๆซักใบแล้วแพ็คของไปนอนต่างประเทศซักสามสี่วันละมั้ง”
คีย์คือผู้จัดการส่วนตัวของจงฮยอนทั้งสองคนเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนเมื่อครั้งที่ชายหนุ่มไปเรียนต่อต่างประเทศ
“สั่งอะไรมาทานก่อนมั้ยค่ะ” แทมินยื่นเมนูอาหารส่งให้จงฮยอน แทมินรู้ว่าจงฮยอนต้องรีบร้อนออกจากบ้านมาแน่ๆน่าจะยังไม่ได้ทานอะไร
“ตามใจแทมินเลย….” จงฮยอนบอก
“เดือนหน้าพี่ว่างอาทิตย์นึงแนะ….เราไปเที่ยวกันมั้ย…พี่จะให้คีย์จองตั๋วไปยุโรปให้”
จงฮยอนบอกร่างบางที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารในจาน แทมินเงยหน้าขึ้นอย่างจับผิด
“แต่พี่คีย์ไม่ได้บอกกับแทมินแบบนั้นนี่ค่ะ” คนสวยยู่ปาก
“โอเคค่ะ….พี่มีวันหยุดแค่สามวันครับ…แต่พี่คุยอะไรนิดหน่อยกับคิบอมรับรองจ๊ะพี่มีเวลาว่างไปอาทิตย์เต็มๆเลย”
แทมินพ่นลมหายใจ
“แทมินทำให้พี่ลำบากรึปล่าวค่ะ….แทมินไม่ชอบเลยที่พี่จงฮยอนแคนเซิลงานแล้วมาหาแทมิน”
คนสวยทำท่ารู้สึกผิด
“แทมินค่ะ….พี่ต่างหากต้องรู้สึกผิด…แทมินเป็นคู่หมั้นพี่แต่พี่มัวแต่ทำงานแทบไม่มีเวลาให้เราแล้วรู้มั้ย”
จงฮยอนจับแก้มแดงนั้นบีบเบาๆ
ดวงตาคมลอบมองคู่รักที่กำลังจู๋จี๋ในร้านอาหาร แววตาคมนั้นทอประกายอย่างน่ากลัว
“แทมินเป็นของฉัน…ไม่ว่ากี่ภพกี่ชาติแทมินก็เป็นของฉัน…ไม่ใช่แก…คิมจงฮยอน!”
ชายหนุ่มกัดฟันพูด….เขารู้สึกโกรธจนเส้นเลือดปูดโปนไปทั่วสันคอ
เป็นเพราะวันนี้หลังจากปิดการถ่ายโฆษณาชุดใหญ่คิมจงฮยอนก็ฉลองจนลืมสัญญาที่ให้ไว้คนหน้าหวาน แทมินรอจงฮยอนเพื่อมาทานมื้อค่ำด้วยกัน….แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ผิดนัดกับแทมินจนได้ และลงท้ายด้วยแทมินต้องไปรับจงฮยอนที่เมาหนักกลับมาจากงานปาร์ตี้ด้วย
“พี่จงฮยอนค่ะ…ถึงบ้านแล้วค่ะ…”
แทมินพยุงร่างสูงลงมาจากรถเมื่อถึงคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง
มือบางกดหมายเลขชั้นที่ลิฟต์จะขึ้นไปส่ง พร้อมๆกับเรียกชื่อร่างสูงไปด้วย
“พี่จงฮยอนค่ะ”
ชายหนุ่มทำตาเยิ้ม….ก่อนจะฝังหน้าลงกับซอกคอหอมๆของแทมิน
“อ๊ะ!!....พี่จงฮยอนค่ะ…ทะ…แทมิน..”
ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบริมฝีปากหยักก็ประกบเข้ากับปากแดงทันที ทั้งกลิ่นแอลกอฮอล์แลกลิ่นน้ำหอมของร่างหนากระจายทั่วลิฟต์ไปหมด….ลิ้นๆร้อนๆที่เทรกเข้ามาในโพลงปาก…แทมินปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีแค่ไหน
แต่เพราะสติแทมินยังครบถ้วนร่างบางจึงรู้สึกอายเกินกว่าจะมายืนให้ร่างหนาจูบในลิฟต์แบบนี้
“ทำไมค่ะ….ปฏิเสธพี่แบบนี้แทมินไม่รักพี่หรอค่ะ” จงฮยอนพูดพร้อมๆกับก้มลงหอมแก้มคนหน้าหวาน
“เอ่อ….ระ…รักค่ะ….แต่ว่า…เรายังไม่แต่งงานกันนะค่ะ…อื้อ…บะ..แบบนี้…ไม่ดีนะค่ะ…”
จงฮยอนจูบปิดปากคนขี้โวยวายก่อนจะละหน้าออกมาพูด
“จะแต่งหรือไม่แต่ง…ก็ไม่แปลกนี่….พี่รักแทมิน….ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนพี่ก็รักแทมิน”
เพราะคำว่ารักที่เอ่อยออกมาจากปากร่างหนาทำให้แทมินคล้อยตามอย่างง่ายๆกว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อแผ่นหลังบางสัมผัสกับพื้นเตียงนุ่มๆ
ริมฝีปากหยักที่รุกเข้ามาเรื่อยๆทำให้แทมินต้องตั้งหน้ารับริมฝีปากร้อนของจงฮยอน ลมหายใจขาดห้วงไปทีละน้อยๆเพราะปลายลิ้นชำนาญนั้นกำลังรุกไล่ขโมยอากาศของเขาไป
“อ๊ะ!!...อือออ….”
เสียงครางเบาๆเมื่อมือแกร่งรุกเข้าไปในเสื้อที่ร่างบางใส่
แทมินเอียงคอให้ร่างหนาเมื่อจมูกโด่งสูดเอาความหอมจากผิวกายนุ่ม พร้อมๆกับมือไม้ที่สะเปะสะปะไปทั่วผิวเนียน
“เป็นของพี่นะค่ะ…”
จงฮยอนกระซิบเบาๆข้างใบหูขาวก่อนจะขบเม้มทำให้ร่างในอ้อมกอดสะดุ้งเล็กน้อย
ความเชี่ยวชาญของชายหนุ่มทำให้ร่างกายบางนั้นอดจะคล้อยตามไม่ได้ ก่อนที่เขาจะมาเจอแทมินจงฮยอนก็เป็นผู้ชายทั่วๆไปเขาไม่เคยคบใครจริงจัง แต่พอมาเจอแทมิน…เจ้าของรอยยิ้มหวานๆก็ทำให้เขาคิดอยากจะเริ่มต้นใหม่กับใครซักคน….คนที่เขาหวังจะให้เป็นแม่ของลูก
ด้วยความที่ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับร่างกายตัวเองหญิงสาวจึงเผลอโอนอ่อนตามมือของชายหนุ่ม แต่ทำไม…ในหัวของแทมินถึงมีแต่เจ้าของดวงตาสีเหลืองอร่ามคนนั้น ผู้ชายที่เขาได้เจอเมื่อครั้งเป็นเด็กแม้จะจำใบหน้านั้นไม่ได้ทั้งหมดแต่ก็จำดวงตาคาริสมาของชายหนุ่มได้
“อ๊ะ…อื้อ….พี่จงฮยอน…”
แทมินครางเสียงแผ่วผิวขาวน้ำนมแดงเป็นจ้ำๆเมื่อชายหนุ่มสัมผัส
“นี่ยังไม่มีใครกลับมาหรือไง….ทำไมไฟยังไม่เปิดอีก”
เจ้าของเสียงบ่นเบาๆ ประตูห้องไม่ได้ล็อคจึงทำให้คีย์สามารถเปิดเข้าไปอย่างง่ายดาย ไม่แปลกที่ผู้จัดการสาวจะเข้าออกห้องชายหนุ่มนี้ได้ตลอดเวลา
เพราะเสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้ทำให้ร่างบางเกือบเดินสะดุด มือบางเอื้อมไปเปิดสวิตไฟจนห้องทั้งห้องสว่างคีย์เสียงครางดังแผ่วมาจากห้องนอนที่ไม่ถูกปิด นั่นก็บอกได้อย่างดีว่าเจ้าของห้องกำลังปฏิบัติกิจกรรมอะไรอยู่
คีย์หยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะดันประตูบานสวยเข้าไป ชายหนุ่มเปลือยท่อนบนกำลังค่อมหญิงสาวเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เขามองเห็นแผ่นหลังที่คีย์จำได้แม่นกำลังขยับไปมา
ไฟในห้องนอนถูกเปิดจนสว่างก่อนที่คนทั้งสองจะผละออกจากกันด้วยความตกใจ
“พี่คีย์!!!” แทมินเอื้อมเอาผ้าห่มมาปิดบังร่างกายตัวเองไว้
จงฮยอนกึ่งนั่งกึ่งนอนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์สติชายหนุ่มจึงยังไม่เต็มที่ 100 %
“จะเข้ามาทำไมไม่โทรมาก่อน…ห๊ะ!” ชายหนุ่มตวาด
คีย์กอดอกถึงจะรู้ว่าแทมินเป็นคู่หมั้นของจงฮยอนแต่เข้ามาเจออะไรแบบนี้มันก็เกินไป
“งามหน้านักเชียว…เด็กในสังกัดฉันกำลังจะงาบเด็กสาวไร้เดียงสา”
คีย์บ่นยกใหญ่ แทมินเมื่อจัดเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็เดินตามออกไปด้านนอก
“จะบอกฉันได้รึยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
แทมินมองจงฮยอนค้อนๆสลับกับแทมินที่เจ้าตัวนั่งสั่นเป็นลูกนก
“ก็อย่างที่เห็น” ชายหนุ่มว่าหน้าตาเฉยพร้อมกับจิบน้ำตะไคร้ในแก้วเพื่อให้สร่างเมามากขึ้น
“นายเป็นคนของประชาชน….ทำอะไรก็ควรระวังบ้าง…เกิดมีข่าวท้องก่อนแต่งเธอทั้งคู่จะเสียหายนะ”
“ก็แล้วไง…คนเค้ารักกัน…แต่งกันไปก็ต้องมีลูกอยู่ดี…” จงฮยอนเถียง
“คิดอะไรสั้นๆ….ที่อยู่มาได้ไม่ใช่เพราะแฟนคลับหรือไง!....นายน่าจะคิดเยอะๆนะจงฮยอน…”
ร่างหนาพ่นลมหายใจ นี่ผจก หรือว่าแม่เนี่ย
“เออๆเลิกบ่นได้รึยัง…ฉันง่วงจะตายแล้ว” จงฮยอนบอก การที่ปลุกคนเมาขึ้นมาต่อว่าเนี่ยมันลำบากมากนะ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งแทมินที่บ้านแล้วกัน….” คีย์บอก แทมินยิ้มบางๆ ปากแดงๆถูกจงฮยอนจูบซ้ำอีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว
“ฝันดีนะครับ” จงฮยอนยิ้ม
ฝนฟ้าทำท่าจะตกสายฟ้าแลบแปลบๆตั้งแต่คีย์พาแทมินมาส่งที่บ้านแล้ว…..ยังไม่ทันเข้าบ้านฝนเม็ดโตก็ตกลงมาจนได้
แทมินโดนถามนิดหน่อยจากแม่บ้านคนสนิทก่อนเจ้าตัวจะอิดออดและใช้ลูกอ้อนแบบตอนเด็กๆ
“คุณแม่บ้านค่ะ….แทมินง่วงแล้ว” เท่านั้นแหละคนสวยก็ถูกปล่อยไปอย่างง่ายดาย
แม่บ้านถอนหายใจน้อยๆกับคุณหนูของเธอ ผู้เป็นพ่อและแม่ไม่อยู่เกือบสองอาทิตย์เพราะไปเยี่ยมลูกชายอีกคนที่อเมริกาและถือโอกาสนั้นเที่ยวไปด้วย หน้าที่ดูแลคุณหนูและดูแลบ้านจึงตกเป็นของเธอไปโดยปริยาย
แทมินยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง มือบางลูบรอยแดงที่ร่างหนาฝากเอาไว้ที่ต้นคอเบาๆ
ทำไมเวลาฝนตกร่างบางถึงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองลืมอะไรสักอย่างไว้ด้านนอก บางทีก็รู้สึกห่วงใครบางคนจนต้องชักผ้าม่านออกดูแต่ข้างนอกมีเพียงสายฝนที่สาดลงมาเท่านั้น
.......
........................
..............................
..............................................
“คุณหนูจะไปไหนค่ะเนี่ย?”
แม่บ้านเดินเข้ามาหาคุณหนูของบ้าน เธอถามเมื่อเห็นแทมินหอบกระเป๋าใบใหญ่ไปด้วย
“แทมินจะไปบ้านคุณย่าน่ะค่ะ…ไปซักสามวันคุณแม่บ้านไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ”
หญิงสาวบอก แน่นอนว่าแทมินอายุ 20 ปีแล้วเขาเก่งมากพอที่จะขับรถราคาแพงเพื่อไปยังเขตชนบทบ้านสวยของคุณย่าได้อย่างสบาย ถึงแม้เธอจะไม่ได้ไปมาตั้งหลายปีแล้วก็ตามแต่มันคงไม่ยากสำหรับรถสมัยใหม่ที่มีเครื่อง GPS ไว้ใช้งาน
“แทมินไปนะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยลาคุณแม่บ้าน
บ้านสวน
แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีบ้านหลังใหญ่ก็ไม่ได้ดูเก่าไปด้วยเลยมันยังคงเหมือนครั้งแรกๆที่แทมินมากับครอบครัว มินิคูเปอร์จอดลงก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ใครมาน่ะ” หญิงชราใส่แว่นที่มือยังมีกรรไกรที่ใช้ตัดแต่งกิ่งไม้ถือคาไว้
“คุณย่า!!~”
แทมินวิ่งเข้าไปกอด
“แทมินหรอลูก” หญิงชราเองก็กอดตอบมือเหี่ยวย่นลูบหัวหลานสาวด้วยความคิดถึง
“ยุนโฮแจจุงเซฮุนก็มาหรอ” ชองยุนอาถามหลานสาว
“คุณพ่อคุณแม่….แล้วก็เซฮุนไปต่างประเทศค่ะ” แทมินยิ้ม
“ใช้ไม่ได้เลยจริงๆทำไมไม่พาหลานสาวย่าไปด้วย….กลับมาต้องว่าซักหน่อยแล้ว”
แทมินก้มลงหอมแก้มหญิงชราด้วยความคิดถึง
“แทมินไม่ไปเองแหละค่ะ…คิดถึงคุณย่าจังเลย”
พอย่ากับหลานเข้ามาในบ้านหญิงรับใช้บางคนที่อยู่กับคุณย่ามานานได้เห็นแทมินตั้งแต่เด็กพอเห็นเจ้านายเธอกลับมาอีกครั้งความปลื้มปิติก็กระจายไปทั่วบ้าน
“ข้ารอเจ้าอยู่แล้วแทมิน…ในที่สุดเจ้าก็มา”
ดวงตาสีเหลืองอร่ามทอประกายในน้ำก่อนที่จระเข้ตัวใหญ่จะจมลงไปในน้ำ แน่นอนว่าตำนานที่เล่านั้นมีจริง…จระเข้ตัวใหญ่หายไปไหนมาเกือบร้อยปี….และจรเข้ตัวนี้ก็ไม่เคยทำร้ายหรือโผล่ให้ใครเห็นด้วย
“นายท่าน”
เมื่อจระเข้ตัวใหญ่คลานผ่านน้ำตื้นฉับพลันก็กลายเป็นชายหนุ่มรูปงาม เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี
วังจระเข้หรือวังบาดาลเป็นที่อยู่ของจระเข้หนุ่ม เขาอยู่ที่นี่มานับร้อยปีหลังจากที่เคยต่อสู้ครั้งใหญ่กับมนุษย์ผู้กล้าคนหนึ่งเขากลายเป็นตำนานเป็นนิทานที่เล่าสืบทอดกันมาช้านาน
ชเวมินโฮ…เฝ้าดูการเติบโตของแทมิน….จากวันเป็นเดือน…ผ่านเป็นปี…และผ่านไปเป็นร้อยๆปีในที่สุดเขาก็เจอคนที่เขาตามหามานาน
---แทมินยอดรักของมินโฮ---
สองขาแกว่งเบาๆน้ำเย็นๆทำให้ร่างกายบางรู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด
“คุณหนูแทมิน…ขึ้นมาเถอะค่ะเดี๋ยวคุณย่าหญิงเป็นห่วงนะค่ะ”
เพราะเหตุการณ์เมื่อตอนเด็กแทมินเคยจมน้ำ คุณย่าจึงสั่งไม่ให้หญิงสาวเข้าใกล้ท่าน้ำหลังบ้านนี่อีก แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันหญิงสาวเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของชมรมในสมัยเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งแล้วน้ำเย็นๆนิ่งๆแบบนี้แทมินก็ชื่นชอบมันซะด้วย
“คุณแม่บ้านค่ะ…ขอแทมินแช่น้ำอีกแปปเดียวนะค่ะ”
หญิงสาวค่อยปล่อยตัวเองลงในน้ำก่อนจะว่ายห่างออกไป
“โธ่คุณหนูค่ะ…ขึ้นมาเถอะค่ะ…”
เธอว่าอย่างอ่อนใจ กวักมือเรียกก็แล้วอ้อนวอนก็แล้ว คุณหนูของเธอก็ไม่ยอมขึ้นมาเสียที
“แทมิน”
ร่างบางมองไปทางพี่เลี้ยงคิ้วสวยขมวดเป็นปม
“จะขึ้นแล้วหรือค่ะคุณหนู”
แม่บ้านจับมือของหญิงสาวเอาไว้เมื่อแทมินว่ายเข้ามาใกล้
“ปล่าวค่ะ….เมื่อกี้คุณแม่บ้านเรียกแทมินรึปล่าวค่ะ”
แม่บ้านส่ายหัว “ปล่าวนี่ค่ะ…รีบขึ้นเถอะค่ะ”
เพราะมัวแต่คิดอะไรบางอย่าง หญิงสาวจึงไม่ทันรู้ว่าใต้น้ำกำลังมีอันตรายดวงตาสีเหลืองอร่ามกำลังจับจ้องมาจากที่ใดที่หนึ่งใต้น้ำ
“โอ๊ะ!!!!” หญิงสาวสะดุ้ง
“คุณหนูมีอะไรค่ะ!!!” แม่บ้านถามอย่างร้อนใจ
“อะไรไม่รู้ค่ะ…ลอยผ่านเท้าแทมิน” แทมินบอกก่อนจะจับมือคุณแม่บ้านแล้วขึ้นมากจากน้ำ
“คงจะเป็นพวกตันไม้น้ำมั้งค่ะ…ไปเถอะค่ะคุณย่าหญิงรออยู่”
แม่บ้านส่งผ้าเช็ดตัวให้หญิงสาว
ขอนไม้ขนาดใหญ่ลอยขึ้นมา ปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคมอ้าขึ้นเล็กน้อยเสียงคำรามด้วยความไม่พอใจดังก้องไปทั่วผืนน้ำ
“เพียะ!!!!”
ฝ่ามือกระทบเข้ากับใบหน้าของหญิงสาว ร่างงามล้มลงไปกับพื้น
“นายท่าน”
หญิงสาวกุมแก้มตัวเอง
“เจ้าคิดจะทำอะไร”
ชายหนุ่มชี้หน้าหญิงสาวด้วยความโกรธ
“นายท่าน…ข้า….” หญิงสาวไม่ทันได้พูดจบมือแกร่งก็ตบเข้ามาอีกฉาดใหญ่
“ข้าผิดไปแล้ว…ฮืออออ…นายท่าน….ได้โปรด”
หญิงสาวอ้อนวอน ร่างกายของเธอหวาดกลัวชายหนุ่มจนสั่น
“เจ้าจะฆ่าแทมินของข้า!!!!” ชายหนุ่มตวาดด้วยความโกรธ
“แต่นางคนนั้นไม่ใช่แทมินของท่านนะเจ้าค่ะ…นายหญิงตายไปแล้ว…ว๊าย!!!!!”
เพราะชายหนุ่มโกรธจัดมือแกร่งจึงคว้าคอของหญิงสาวด้วยมือเพียงข้างเดียว แรงบีบที่มีมากมหาศาลทำให้หญิงสาวเบ้หน้าด้วยความเจ็บ ลมหายใจของเธอขาดห้วงไปเรื่อยๆจนเกือบจะหมดลม ชายหนุ่มถึงปล่อยเธอลงกับพื้น
“ไม่ว่าชาตินี้นางจะเป็นใคร…แต่นางเป็นของข้าแค่คนเดียว”
หญิงสาวพยายามจะอ้าปากพูดแต่โดนทหารคนสนิทกักตัวไว้
“เอาตัวนางไปขัง!!!”
ชายหนุ่มสั่ง เหตุเกิดก็เพราะเขาเฝ้าดูแทมินทั้งวันและเขารู้ด้วยญาณพิเศษว่าแทมินจะต้องกลับมาที่นี่ ในที่สุดร่างงามก็มาและเมื่อตอนเย็นแทมินลงมาว่ายน้ำเขาก็ติดตามดูไม่ห่าง แต่หนึ่งในนางสนมของเขากำลังจะกินแทมินเป็นอาหารชายหนุ่มจึงต้องเข้ามาช่วยและทำร้ายนางให้เข็ดหลาบ
“มินโฮ…เจ้าจะขึ้นไปบนโลกมนุษย์อีกแล้วรึ”
ชายแก่นั่งในท่าขัตมาตดวงตาหลับพริ้มเขาลืมตาขึ้นมามองจระเข้หนุ่ม
“ถูกทำร้ายมาเมื่อครั้งโน้นยังไม่เข็ดอีกหรืออย่างไร”
ชายหนุ่มหุบยิ้ม ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะฆ่ามันด้วยน้ำมือของเขาเป็นแน่ แต่นี่คือบรรพบุรุษของเขาที่ยังเหลืออยู่ มินโฮจึงถอนหายใจแล้วเดินไปทำความเคารพก่อนจะนั่งคุกเขาลงข้างๆท่านปู่เพียง
“นางไม่ใช่ของเจ้า….นางเป็นของผู้อื่นที่เจ้าแย่งชิงมา….เจ้าก็รู้ไม่ใช่หรือหากเจ้าทำมันอีก…..คนของนางต้องติดตามเจ้ามาอีกแน่”
ชายชรากล่าว ถึงเขาจะนั่งสมาธิอยู่ที่นี่มาเป็นพันปีแต่สำหรับเรื่องราวของจรเข้หนุ่มที่เขาเห็นความคึกคะนองที่เจ้าตัวไปแย่งชิงคนรักของมนุษย์มาจนถูกทำร้ายบาดเจ็บแสนสาหัส ชายชราเห็นการต่อสู้ของมินโฮกับมนุษย์หนุ่ม ถ้าหลานของเขาไม่มักมากในกามและรู้จักพอเหตุการณ์เช่นนั้นก็จะไม่เกิดขึ้น
“ท่านปู่….นางเป็นของข้า”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ แม้หลานชายของเขาจะเป็นจระเข้ที่อายุเกือบ 450 ปีแต่ก็ยังถือว่าอายุของมินโฮยังคงหนุ่มแน่นอยู่มาก
“นางเกิดในภพภูมิใหม่….นางไม่ใช่ของเจ้า….นางไม่ใช่ของเจ้าแต่แรก…หยุดเถอะมินโฮปู่เตือนเจ้าเพราะหวังดี”
“ท่านปู่!!!ข้าบอกแล้วว่าแทมินเป็นของข้า…นางเป็นเมียข้า…ไอ้มนุษย์นั่นต่างหากที่แย่งของๆข้า…..และข้าก็จะแก้แค้นมันให้สาสมกับที่มันกักขังข้าตลอดร้อยปี”
ชายหนุ่มหุนหันออกไปเขาเดินผ่านม่านน้ำตกที่มีแม่น้ำตื้นๆกันไว้ ฉับพลันชายหนุ่มก็กลายร่างเป็นจระเข้ตัวใหญ่ร่างกายใหญ่โตนั้นค่อยๆคลานออกไปจนกระทั่งหายลับไปกับสายน้ำ ชายชราถอนหายใจ ไม่ว่ากี่ร้อยปีหลานชายของเขาก็ดื้อดึงทั้งคึกคะนอง และโหดร้าย….แม้กระทั่งถูกกำราบแต่ก็ยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม ชเวมินโฮจะต้องมีจุดจบไม่ต่างจากพ่อของเขาแน่นอน
“ปู่ขออวยพรให้เจ้าโชคดี” และชายชราก็หลับตาทำสมาธิอีกครั้ง
..............................................................................................................................................................................................................
อันยอง^^
เรื่องนี้มันเป็นชายหญิงนะค่ะ มันเป็นเเนวอีโรติค
ไม่มี NC นะค่ะ (อยากจะลองเเบบไม่มีดูบ้าง)
เเต่ฉากเรทๆอาจมีบ้าง เเต่ไม่ถึงกับ NC หรอกเหอๆ
ความคิดเห็น