คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : The Relationship :: 18 งานเเต่งงาน
“หนูแทมิน….เสร็จรึยังลูก…”
แจจุงเคาะห้องลูกสาวดังๆเมื่อคนที่หายเข้าไปนานไม่แม้จะเปิดประตูออกมา เวลางานก็ใกล้เข้ามาเต็มทน
“คุณแม่…” มือบางเปิดออกมามองหน้าคนเป็นแม่
แจจุงเองก็ไม่สบายใจ เมื่อใบหน้าลูกสาวคนเดียวไม่ได้มีความสุขฉาบอยู่เลย…..ทั้งเศร้าสร้อยจนตนเป็นแม่หดหู่ตามไม่ได้
“หนูไหวไหมลูก?”
“ค่ะ….แทมินไม่เป็นไรค่ะคุณแม่”
แทมินเดินออกมาจากห้องพร้อมแจจุง ชุดเจ้าสาวฟูฟ่องในแบบที่ตัวเองฝันว่าจะได้ใส่ งานจัดเลี้ยงเล็กๆที่จัดขึ้นภายในโบสถ์แห่งหนึ่ง แทมินกำลังจะเป็นว่าที่เจ้าสาวของคิมจงฮยอนในไม่ช้านี้
หลังจากที่ผ่านเรื่องร้ายๆมาด้วยกัน จงฮยอนก็ไม่ปล่อยเวลาให้ปล่าวประโยชน์ เขาพร้อมที่จะแต่งงานกับแทมินในทันที
ตลอดทางที่อยู่บนรถร่างบางก็จับมือคนเป็นแม่แน่น แจจุงพอจะรู้ว่าลูกสาวคนเดียวเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้พบกับผู้ชายคนนั้นผู้ชายที่ใช้ความพยายามจะเอาตัวแทมินไปจากเธอให้ได้
“แทมิน…”
ใบหน้าสวยยิ้มบางๆให้กับผู้เป็นแม่ เพื่อบอกว่าเธอจะเข้มแข็งในไม่ช้านี้
ชายหนุ่มใจจดใจจ่ออยู่ในโบสถ์เพื่อรอเจอว่าที่เจ้าสาว หญิงสาวที่เขาปรารถนามาทั้งชีวิตว่าจะต้องได้เธอมาครอบครอง…..เขารักแทมินมาก….มากจนสามารถละทิ้งใครบางคนมาได้….
“หนูคีย์ไม่มาด้วยหรือไงจงฮยอน?”
คนเป็นแม่ว่าเมื่อไม่เห็นแววเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัว
“อ่า….คงไม่ว่างมั้งครับแม่…แต่ไม่ต้องห่วงหรอกรายนั้นเขาฝากแสดงความยินดีเรียบร้อยแล้วครับ”
จงฮยอนโกหกคนเป็นแม่ วันก่อนที่เขาไปหาร่างบางที่คอนโดเสื้อผ้าของคีย์ถูกเก็บไว้หมดแล้วและร่างบางกำลังจะเดินทางไปยุโรปซักพัก
“จะไปวันนี้ใช่ไหม”
จงฮยอนเดินมานั่งปลายเตียงเมื่อเห็นร่างบางกำลังง่วนกับการยัดของใช้ลงกระเป๋าใบโต
ไม่มีเสียงตอบ “ดูแลตัวเองดีๆนะ…แล้วก็…เจ้าตัวเล็กในท้องด้วย….”
จงฮยอนไม่รู้จะพูดคำไหนให้คีย์รู้สึดีดี…..นอกจากกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย
เสียงสะอื้นดังเล็กน้อย เเม้คุณแม่มือใหม่จะพยายามเช็ดน้ำตาออกแค่ไหนเสียงของเขาก็ยังอู้อี้อยู่ดี
“อือ…”
ร่างบางถูกดึงเข้าไปกอด “ขอบคุณนะคีย์” ขอบคุณที่เสียสละให้กับคนเห็นแก่ตัวคนนี้
จงฮยอนลูบหัวบางเป็นการปลอบโยน ทุกๆวันเขายังอยู่กับคีย์เหมือนเดิม นอนกอดกัน ทำอาหารเย็นร่วมกัน เด็กในท้องกำลังจะย่างเข้าเดือนที่สี่ ท้องเล็กๆกำลังโป่งนูนขึ้นเรื่อยๆ ครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสเด็กในท้องคือตอนที่ร่างบางหลับ
เขารับรู้ได้ถึงความรักและความอบอุ่น…..คีย์ไม่คิดจะเอาเด็กออก ปล่อยให้เขาเติบโตอยู่ในนี้
‘หนูต้องเป็นเด็กดีนะครับ…..พ่อรักหนูนะลูก….’
จงฮยอนก้มลงจูบหน้าท้องของคีย์แล้วย้ายขึ้นไปจูบใบหน้าสวยที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา
“อื้ออ….” คีย์ย่นจมูกน้อยๆเมื่อบางสิ่งเริ่มรบกวนการนอน
ดวงตากลมลืมขึ้นมามองใบหน้าหล่อที่อยู่ใกล้แค่คืบ รับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
“รักเธอนะ…” จงฮยอนบอก….เขาจูบหน้าผากแล้วย้ายไปจูบเปลือกตาสีน้ำนม
“อือ….”
คีย์ตอบรับเบาๆ ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ…..แต่มันเจ็บจนชาแล้วต่างหาก
“ถ้าไม่มีเธอมันจะเหงาแค่ไหนกันนะ…” ร่างสูงเปรยออกมาเบาๆ
“มันไม่ยากขนาดนั้นหรอก…..แทมินต้องดูแลนายได้…ไม่จำเป็นต้องมีฉันนายก็ต้องอยู่ให้ได้”
คีย์บอก….เธอเองก็เหมือนกัน ต่อไปนี้คงต้องใช้ชีวิตอยู่ให้ได้โดยไม่มีผู้ชายที่ชื่อจงฮยอน….หลังจากวันนี้เธอจะเข้มแข็งและพร้อมที่จะเลี้ยงลูกเพียงลำพัง…..เด็กน้อยจะมีคุณแม่คนเก่งคอยอยู่เคียงข้าง
“ขอบคุณนะคีย์….ขอบคุณจริงๆ”
เขากอดคีย์ไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สองเดือนตามคำขอร่างบางที่เขาจะคอยโอบกอดและปกป้องอยู่ทุกวัน….ในที่สุดเวลาก็หมดลง อีกไม่กี่วันเขากำลังจะเป็นเจ้าบ่าวที่มีเจ้าสาวชื่อชองแทมิน
เขาไม่รู้ว่ารักแทมินมากเท่าเดิมอยู่รึปล่าว…..แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยแทมินไปเช่นกัน
“นั่นไงหนูแทมินมาแล้ว….สวยจังเลย”
คิมซอนมีรีบสะกิดลูกชายดูเจ้าสาวคนสวยกำลังเดินมาพร้อมคนเป็นแม่ ชุดแต่งงานสีขาวยาวสลวยจนลากพื้น ผมสีน้ำตาลถูกรวบและติดดอกไม้สีเเดง ใบหน้าหวานงดงามไร้ที่ติยกเว้นก็เเค่ไม่มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเลย
จงฮยอนเดินไปรับเจ้าสาวมาจากแจจุงและเดินเข้างานมาพร้อมกัน
“พี่จงฮยอนค่ะ….”
จงฮยอนก้มหน้าลงมาหาแทมิน
“ครับ…” ชายหนุ่มตอบรับ
เพราะทั้งสองครอบครัวต่างมีหน้ามีตาในสังคมทั้งสิ้นแทมินจึงไม่กล้าที่จะเอ่ยความในใจให้จงฮยอนได้รับรู้
ผู้ชายที่อยู่ในหัวใจและเป็นเจ้าของคนเดียวของแทมินคือ….ชเวมินโฮ
“แทมินมีอะไรรึปล่าวค่ะ?”
“ปละ….ปล่าวค่ะ…..แทมินแค่ตื่นเต้นน่ะค่ะ”
หญิงสาวโกหก
“พี่ก็คิดว่าเรื่องอะไร….ไม่เป็นไรนะค่ะ”
จงฮยอนกุมมือแทมินไว้แน่น น่าแปลกที่มันไม่อุ่นเหมือนเดิมแล้ว….เขารู้สึกได้ถึงร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆกันนี้ไม่เหมือนเดิม ความเศร้าของว่าที่เจ้าสาวที่เขาสัมผัสได้ แทมินดูไม่มีความสุขเลยใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมนั้นไม่ได้ตื่นเต้นอย่างที่บอกกับเขา…..
คู่บ่าวสาวเดินเข้าไปหาบาทหลวงพร้อมกัน จวบจนเมื่อจะท่องคำสาบานที่จะทำให้จงฮยอนและแทมินกลายเป็นสามีและภรรยากันอย่างสมบูรณ์
“ชองแทมินจะรับคิมจงฮยอนเป็นสามีหรือไม่”
แทมินกัดปากตัวเองเล็กน้อย “พี่จงฮยอน….แทมินขอโทษนะค่ะ…แทมินรักพี่จงฮยอนไม่ได้แล้ว”
ท่ามกลางความตกตะลึงของแขกเหรื่อที่มาในงาน เจ้าสาวถอดแหวนที่นิ้วออกก่อนจะบรรจงวางในมือแกร่งของจงฮยอนเธอสวมกอดชายหนุ่มเอาไว้
“แทมินขอโทษจริงๆที่ทำแบบนี้….แต่แทมินรักคุณมินโฮแทมินเป็นของคุณมินโฮ”
หญิงสาวว่าแค่นั้นก่อนจะวิ่งหนีออกมาด้านนอก ไม่สนแม้กระทั่งเสียงร้องห้ามของผู้ใหญ่
จงฮยอนยืนกำแหวนแน่น หมดแล้วซินะ….แทมินไม่ได้มีเขาอยู่ในหัวใจต่อไปแล้ว…..เขาเองก็เช่นกันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่ถ้ามัวแต่ยื้อกันไปทุกอย่างก็จะวนอยู่แค่นี้แล้วเขากับแทมินก็จะไม่มีความสุขทั้งคู่
“เธอจะไม่ไปงานแต่งงานฉันใช่ไหม?”
จงฮยอนถามคนในอ้อมกอด
“ไม่ละ…ยินดีด้วยนะ” คีย์พูด แรงกดที่กระหม่อมทำให้เขาเผลอเงยหน้าขึ้นมอง แล้วริมฝีปากอุ่นๆก็ประทับลงมาอย่างทันท่วงที อ่อนหวานและนุ่มนวลจนคีย์ไม่อยากแบ่งให้ใคร
“อยากจะพูดอะไรกับฉันไหม”
จงฮยอนถามคนในอ้อมกอด
“ถ้าพูดแล้วนายให้ฉันได้หรือไง” คีย์ถามหยั่งเชิง จมูกโด่งรั้นถูกขบเบาๆจากนั้นแก้มแดงก็ถูกหอมอย่างเอาแต่ใจ
“ฉันให้โอกาสเธอขอมาหนึ่งข้อ….ตอนนี้เลย”
คีย์ทำท่าครุ่นคิด….. “นายไม่แต่งงานได้มั้ย”
จงฮยอนชะงัก…..แกล้งทำหัวเราะกลบเกลื่อน
“มันเรื่องใหญ่นะเนี่ย” เขาทำท่าขำ
“ทำไม่ได้ก็ไม่น่าให้ขอเลยนะ…” คีย์ว่าเสียงเศร้า
‘ใครว่าละคิมคิบอม….ฉันทำมันไปแล้วต่างหาก….เธอกับลูกอย่าหนีฉันไปไหนอีกนะได้โปรด’
ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง เขาก็วิ่งตามแทมินออกมาเช่นกัน
คนที่ไม่ได้รักกันแล้วต่อให้อยู่ด้วยกันก็คงไม่มีความสุข ถึงแม้เขาจะรักแทมินมากแค่ไหนแต่ถ้าหากต้องปล่อยมือเขาก็ต้องทำเช่นกัน
“ชเวมินโฮ…..นายได้แทมินคืนแล้วนะ”
เขาหัวเราะกับตัวเอง โทรศัพท์เครื่องหรูถูกยกขึ้นมาแทบจะในทันที
“จองตั๋วไปลอนดอนหนึ่งที่ให้ฉันเดี๋ยวนี้!….”
รถสปอร์ตคันหรูพุ่งทะยานออกไปด้วยความเร็ว
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะแทมิน!!!”
ชายหนุ่มวิ่งมาตามหลังดึงแขนแทมินเอาไว้ ตอนที่แทมินวิ่งออกมาด้านนอกเขายังนึกขำคุณลุงด้านหน้าอยู่เลยทำไมถึงอ้าปากค้างได้ขนาดนั้น เขาไม่ได้สังเกตสีหน้าของคนเป็นแม่และพ่อเท่าไหร่ แจจุงคงสบายใจไปนิดนึงส่วนยุนโฮก็อาจจะกำลังโกรธแต่เดี๋ยวแม่ของเขาคงอธิบายเอง
“พี่ไม่อยากแต่งงาน!”
แทมินหันกลับมามองชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชาย ใบหน้าที่กำลังเก๊กขรึมทำให้แทมินอยากจะหัวเราะ
“ไม่อยากแต่งก็ไม่หนีไปแต่แรกละ….อยู่จนถึงเริ่มงานทำไม….”
แทมินยิ้มหวาน ขยิบตาให้น้องชายว่าเป็นอันรู้กันแค่สองคน
“เธอนี่มัน….จริงๆเลย…”
ชองเซฮุนส่ายหน้าน้อยๆ เขาไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรด้วยเลยกับการหนีงานแต่งครั้งนี้ของพี่สาว
แถมเจ้าตัวยังอาสาเป็นสารถีเพื่อพาพี่สาวคนสวยไปหาคุณย่าที่บ้านสวนอย่างที่ตั้งใจไว้ด้วย
“แล้วจะทำยังไงต่อไป”
เซฮุนถามในขณะที่สายตายังจ้องมองแต่ถนน อาจจะเหลืบมามองหน้าพี่สาวในกระจกบ้าง
“ไปหาคุณย่าแล้วก็…จะไปอยู่ญี่ปุ่นกับนายไง”
แทมินตอบ
“คุณพ่อกับคุณแม่คงเป็นห่วงเธอมากน่ะสิ”
แทมินทำหน้าเศร้านิดๆ แต่มันก็ดีกว่าอยู่ที่นี่…..ในเมื่อไม่มีทางไหนที่จะได้เจอกันแล้วก็ขอเวลาทำใจซักพัก อาจจะป็นสองปีสามปีหรือมากกว่านั้น
เซฮุนไม่ซักไซ้พี่สาวต่อปล่อยให้คนตัวบางนั่งมองข้างทางไปเรื่อย เขาลดกระจกลงเล็กน้อยเผื่อบรรยากาศและลมเย็นๆจากสองข้างทางจะทำให้แทมินรู้สึกดีบ้าง
“คุณย่า!!~”
ทันทีที่มาถึงหญิงสาวก็วิ่งเข้าไปกอดคุณย่าทันที ยุนอาอึ้งที่เห็นหลานสาวมาในชุดแต่งงานเต็มยศขนาดนี้
“แทมิน…นี่หลาน”
และเมื่อมองผ่านไปด้านหลังก็เห็นหลานชายคนเดียวยืนยิ้มอยู่เช่นกัน เซฮุนรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เข้าร่วมแผนการกับพี่สาวต่อไปนี้เขาคงโดนคุณย่าบ่นเยอะแน่ๆ
“ทำไมถึงทำแบบนี้กันนะ!....โตกันทั้งคู่แล้วเชียว….ทำไมไม่คิดกันบ้าง”
ทั้งแทมินและเซฮุนนั่งทำหน้าสำนึกผิดอยู่ตรงหน้าคุณย่า ยุนอาเองก็พอรู้ว่าแทมินไม่อยากแต่งงานแต่ไม่คิดว่าหลานสาวจะบุ่มบ่ามกระทำการหนีงานแต่งมาแบบนี้
“โธ่….คุณย่าขา….แทมินไม่อยากแต่งงานนี่ค่ะ”
แทมินทำหน้าอ้อน เธอมักจะใช้ได้ผลเสมอเมื่อทำแบบนี้กับใครก็ตาม….แต่คงจะไม่ใช่กับคุณย่า
“ไม่แต่งหนูก็ไม่น่าจะหนีออกมาแบบนี้นี่ลูก….ทำไมไม่คุยกันดีๆ”
“ก็ทำไปแล้วนี่ค่ะ….คุณย่า….”
ยุนอาถอนหายใจยาว….ก็จริงอย่างที่แทมินบอกจะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้ว
ร่างบางในชุดเจ้าสาวเดินมาตรงท่าน้ำ เจ้าตัวสะอื้นเล็กน้อย
“คุณมินโฮ….แทมินมาแล้วค่ะ….”
แทมินพูดปนสะอื้น เธอหนีงานแต่งมาก็เพราะแบบนี้….เธอไม่ได้รักคิมจงฮยอนอีกต่อไปแล้ว
“ฮึก….ไหนคุณบอกว่าฉันเป็นนายหญิงของคุณ…ฮึก….คุณทำไมไม่มาตามฉันกลับไป…”
ยิ่งพูดยิ่งสะอื้นหนักไม่รู้ว่าที่พูดไปทั้งหมดนี้…..ราชาจระเข้จะได้ยินหรือไม่
ครั้งสุดท้ายที่เขามาจากมินโฮคือเมื่อสองเดือนก่อน….แทมินก็เอาแต่ร้องไห้….คิดถึงทั้งอ้อมกอดและใบหน้าของชายหนุ่ม
บ่อยครั้งที่แทมินพยายามหาทางลงไปในน้ำเพื่อหวังว่าจะได้เดินทางไปหาชายหนุ่มข้างล่าง
แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น ที่แห่งนั้นมันไม่เปิดรับแทมินอีกต่อไป…..
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ!!!!”
เซฮุนโดดน้ำตามร่างบาง เขาเห็นแทมินร้องไห้แล้วค่อยๆลงไปในน้ำ เขากลัวเหลือเกินว่าพี่สาวคนเดียวจะไม่กลับมาอีก
“ปล่อยพี่!!!....ฮึก…..พี่จะไปหาคุณมินโฮ!!!”
แทมินโวบวายมือบางตีน้ำรอบๆพลางดิ้นหนีจากอ้อมกอดน้องชาย
“เธอจะบ้าไปแล้วรึไงห๊ะ!!!....คนที่จะลงไปในน้ำแล้วอาศัยอยู่ได้น่ะ….คือคนตายนะ!!!”
“ก็ปล่อยพี่สิ!....พี่จะได้ตายฮือออออ….”
เซฮุนลากหญิงสาวเข้าใกล้ฝั่ง
“ชองแทมินฟังฉันนะ!….ถ้าเธอตายไปคนที่เสียใจที่สุดคือคนที่มีชีวิตอยู่….คุณแม่คุณพ่อ…คุณย่าและฉัน…รวมถึงแหมอนั่นด้วย…เธอคิดว่าเขาจะดีใจรึไงที่เธอคิดโง่ๆเบบนี้!!!”
“ฮือออออ….เซฮุน…..พี่คิดถึงคุณมินโฮ….”
เซฮุนลูบหัวปลอบพี่สาวคนเดียว
“ขอร้องละ….อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ….”
แทมินสะอื้นจนตัวโยน นานแค่ไหนกันที่เขาจะทำใจได้……ชเวมินโฮทนได้อย่างไรกันรอแทมินมานานตั้งสองร้อยปี แค่เธอขาดร่างสูงไปแค่สองเดือนเธอก็เกือบจะตายเพราะความโง่ซะแล้ว
ชเวมินโฮยังอยู่รอแทมินมาได้ตั้งนานทำไมแทมินจะอยู่รอมินโฮบ้างไม่ได้
ฉันจะรอคุณตลอดไป………รอจนกว่าคุณจะกลับมาหาฉัน
ลีแทมิน…..นายหญิงของชเวมินโฮ
.........................................................................................................
จบเเค่นี้ดีไหม???? ^O^
ทีนี้ทุกอย่างก็เริ่มมองเห็นเค้าเเล้วใช่ไหม จงคีย์ ทูมินรึปล่าว
ไม่เเน่ใจอ่า มินโฮยังไม่ฟื้นเลยเเละก็ไม่รู้ว่าจะมาตามเเทมินกลับรึปล่าวด้วย
อันที่จริง ตอนนี้ตอนสุดท้ายเเล้วละ ^O^ ถ้าจะจบเเค่นี้มันจะค้างไปไหม
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆๆๆๆๆ ^^ อ่านเเล้วชื่นใจ
ขอบคุณนะค่ะ ทุกๆคนเลยที่เข้ามาอ่านเเละชอบเรื่องนี้
ความคิดเห็น