คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : The Relationship :: 14 ความรู้สึก
“ชองแทมิน!!!!”
มินโฮเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จระเข้กระหายเลือดมันกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาหญิงสาว
มินโฮรีบพุ่งลงน้ำด้วยความรวดเร็ว ดวงตาคมกลายเป็นสีทองอร่าม
“กรี๊ด!!!!!!”
หญิงสาวหวีดร้องเมื่อจรเข้กำลังจะงับเข้ากลางลำตัวของเธอ แต่ร่างสูงก็พุ่งตรงเข้ามาด้วยความรวดเร็วเขาอุ้มร่างบางขึ้นแนบอกจนพลาดจากปากจรเข้อย่างหวุดหวิดเสียงฟันกระทบกันดังลั่นไม่ทันไรพญาจรเข้ก็ต้องร้องขึ้นมาสุดเสียงเมื่อจรเข้เหล่านั้นงับเข้าที่เอวหนาจนเลือดสีแดงพุ่งออกมา
“อ๊าก!!!!”
มินโฮกัดฟันเขาอุ้มแทมินไว้ด้วยแขนข้างเดียวส่วนอีกข้างเขาทุบไปที่ลำตัวของจรเข้ก่อนจะจับมันหักคอด้วยมือเดียว
‘กร๊อบ!!’
เมื่อชายหนุ่มหักคอจระเข้ใหญ่จนสิ้นฤทธิ์เขาก็โยนซากมันให้พวกที่เหลือจัดการต่อทันที
“คุณมินโฮ!…” แทมินร้องด้วยความตกใจ เอวของชายหนุ่มเป็นแผลเหวอะวะเลือดแดงสดไหลจนน่ากลัว
“ชานยอล….จัดการพวกมันทั้งหมดอย่าให้ข้าเห็นซากมันอีก….ส่วนเชลยเอาตัวมันไปขังไว้!”
เขาพูดโดยไม่มองหน้าแทมิน
เขาอุ้มแทมินขึ้นมาจากบ่อก่อนจะเดินต่อไปทั้งๆที่แผลยังคงมีเลือดไหลอยู่แบบนั้น
ชายหนุ่มวางร่างงามลงบนเตียงเขาเซเล็กน้อย
“คุณมินโฮ…”
แทมินพูดด้วยความตกใจ มือบางรั้งแขนแกร่งก่อนจะดึงให้ชายหนุ่มยอมนั่งลง
“ฉันขอโทษ….ฮึก……”
แทมินสะอื้น
ใบหน้าคมเริ่มซีดลงเรื่อยๆ เมื่อเลือดยังคงไหลไม่หยุด “ฮึก….คุณมินโฮ…คุณไม่ไหวแล้วนะค่ะ…ฮึก….”
ในที่สุดร่างของจระเข้หนุ่มก็ทรุดลงกับอกของหญิงสาว แทมินประคองเขาไว้และเรียกชื่อเขาตลอดเวลา
“คุณมินโฮ!!!!!.....ช่วยด้วยค่ะ!!!ใครอยู่ข้างนอก….ช่วยด้วย!!!”
หญิงสาวตะโกน
“ตายแล้วนายท่าน!!!”
เลือดสดๆไหลเปรอะเต็มเตียงนอนสีขาวพร้อมกับร่างของชายหนุ่มนอนหายใจรวยริน
“หมอ!!....ยูนาไปตามหมอมาซิ!!!!”
“คุณมินโฮ!....อย่าเป็นอะไรนะค่ะ…ฮึก…”
แทมินเขย่าแขนมินโฮแรงๆเธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะหลับไปแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีก
“ชองแทมิน…..” มินโฮกุมมือเธอไว้หลวมๆผิดกับแทมินที่กำมือของเขาแน่น
“ข้ากำลังจะปล่อยมือจากเจ้า….อั่ก…อีกครั้ง…”
เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาทางจมูกและปากจนจระเข้หนุ่มสำลัก
“ไม่!....คุณอย่าพูดแบบนี้…ฮึก…คุณตายไม่ได้นะ…..คนบ้า!คุณโกหกใช่มั้ย!ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!”
มือบางเผลอตบใบหน้าของมินโฮแรงเกินไป จนคนที่กำลังจะเคลิ้มหลับต้องลืมตาขึ้น
“อ๊ะ!....แทมิน…เจ้าตบข้าแรงเกินไปแล้วนะคนดี”
“ขอโทษ…ฮือ…ฉันคิดว่าคุณจะหลับ…ฮึก….อย่าหลับนะค่ะ….”
“จะให้ข้าอยู่ทำไม….ในเมื่อคนที่ข้ารักเขาจำข้าไม่ได้…”
น้ำเสียงของมินโฮดูแผ่วลงจนเกือบเป็นเสียงกระซิบและยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเขาขยับตัวหรือพูดเลือดก็จะยิ่งไหลออกมาจากบาดแผลมากขึ้น
“ฉัน….”
“หมอมาแล้วเจ้าค่ะ!!!”
“คุณหมอจงอิน!!”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆทั้งที่ใบหน้ายังมีร่องรอยบอบช้ำอยู่
“ขอผมดูบาดแผลก่อนนะครับ” ชายหนุ่มนั่งลงข้างเตียง ดวงตาสีทองอร่ามแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลปกติ…..เขาคงเจ็บเกินกว่าจะลุกมาทำร้ายจงอิน
แทมินจับมือของมินโฮเอาไว้ตลอดเวลา และรู้สึกได้ถึงแรงบีบแน่นๆเมื่อคุณหมอกำลังเย็บแผลให้ ชายหนุ่มไม่ได้ส่งเสียงร้องแต่เขากัดฟันแน่นจนเป็นสันนูน เหงื่อกาฬผุดขึ้นมาตามร่างกายช่วงบนเปลือยปล่าว เมื่อจรเข้หนุ่มทนพิษบาดแผลไม่ไหวจึงสลบไปในที่สุด
“คุณมินโฮ!!!”
“ไม่เป็นไรครับ…นายท่านเสียเลือดมากเท่านั้น”
จงอินบอกให้แทมินคลายกังวลเมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้วเขาจึงเก็บเครื่องมือทั้งหมด ชานยอลเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะคำนับนายหญิงแล้วพาตัวหมอหนุ่มออกไปด้านนอก
“เดี๋ยวค่ะ!”
แทมินเรียกชานยอลเอาไว้
“เขาช่วยคุณมินโฮเอาไว้….คุณคงไม่พาเค้าไปปล่อยในบ่อแล้วใช่ไหมค่ะ”
ชานยอลยิ้มบางๆ “คงต้องให้นายท่านเป็นคนตัดสินขอรับนายหญิง…”
แทมินทำหน้าเศร้า
“ไม่เป็นไรครับคุณแทมิน….ผมจะไม่เป็นไรแน่นอน”
คิมจงอินยิ้มให้แทมินเบาใจก่อนจะเดินตามชานยอลออกไปด้านนอก
แทมินเดินมานั่งข้างๆชายหนุ่ม ปากหยักที่เคยสดใสกลับกลายเป็นสีขาวเกือบซีด ใบหน้าหล่อดูซีดลงเล็กน้อย
“คุณมินโฮ…รีบๆตื่นนะค่ะ…”
ร่างบางก้มลงไปหาอกชายหนุ่มใบหูขาวแนบไปกับอกด้านซ้ายเพื่อฟังเสียงหัวใจที่กำลังเต้นส่วนมือบางก็สอดประสานไปกับมือของชายหนุ่มแล้วจับไว้
“นายหญิง….เอ่อ….”
ยูนาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังกอดร่างกายชายหนุ่มอยู่…..ดวงตากลมหลับพริ้มทั้งที่ยังมีคราบน้ำตาอยู่เล็กน้อย ยูนายิ้มบางๆเมื่อนายท่านและนายหญิงดูเหมือนจะเข้าใจกันแล้ว
ยูนาเปิดประตูออกมาเบาๆ เธอส่ายหัวเล็กน้อย
เธอตั้งใจจะมาหานายหญิงแทมินเพื่อให้นายหญิงไปดูทารกทั้งสองที่แข่งกันร้องไห้เหมือนเด็กๆจะรู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกัน จึงทำให้วังใต้น้ำวุ่นวายขนาดนี้ไม่ว่าจะพี่เลียงซักกี่คนก็ไม่วามารถทำให้กวังมินและยองมินเงียบเสียงได้เลย
“พวกเจ้า….อุ้มนายน้อยตามข้ามา”
เมื่อไร้สิ้นหนทางยูนาจึงสั่งให้พาสองแฝดมาหาพ่อและแม่ที่กำลังนอนหลับอยู่อีกห้อง นายใหญ่ของวังบาดาลเคยสั่งแล้วว่าห้ามใครไปยุ่งกับนายน้อยเด็ดขาดแต่ตอนนี้นายน้อยทั้งสองกำลังร้องไห้เสียงดังลั่น ยูนาจึงต้องขัดคำสั่งของมินโฮและพานายน้อยทั้งสองเข้ามาหาแทมินถึงในห้อง
“เห็นมั้ยเจ้าค่ะ….นายน้อย…ท่านพ่อกับท่านแม่คุณหนูน่ะนอนหลับอยู่เจ้าค่ะ….คุณหนูต้องเป็นเด็กดีนะเจ้าค่ะ..”
ยูนาเขย่าอ้อมกอดเบาๆเพื่อให้เด็กแฝดคนโตหยุดร้อง
“อื้อ….”
แทมินยันตัวขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอ้อแอ้เบาๆจากเด็กทารก ใบหน้าหวานฉีกยิ้มก่อนจะตรงเข้ามาหาเด็กแฝดทั้งสอง
“เอ่อ…นายน้อยทั้งสองทำให้คุณตื่นรึปล่าวเจ้าค่ะ”
แทมินส่ายหัวปลายนิ้วชี้จิ้มแก้มอูมๆของเด็กน้อยเบาๆก่อนจะส่งไปให้มือเล็กๆนั่นจับไว้ กวังมินสบตาของแทมินปากเล็กๆอ้าออกเพื่อจะบอกให้แทมินได้รับรู้ว่า…เขาไม่งอแงแล้วละ
แทมินฝังจมูกลงบนแก้มของเด็กน้อยเบาๆก่อนจะรับเอาแฝดพี่มาอุ้ม
“ร้องไห้จนแก้มแดงไปหมดเลย”
แทมินยิ้มร่างบางอุ้มเอาเด็กทารกไว้ในอ้อมกอดก่อนจะชะโงกดูยองมินบ้าง แฝดน้องกำลังนอนดูดนิ้วอย่างสบายใจ
“เอ่อ….นายน้อยทั้งสองร้องไม่หยุดเลยเจ้าค่ะ…ข้าจึงพามาหาคุณหนูแทมิน…ดูซิเจ้าค่ะ…พอมาหาท่านเท่านั้นแหละนายน้อยหยุดร้องเลยเจ้าค่ะ”
และร่างบางก็ต้องพาเด็กน้อยมาเดินเล่นด้านนอกเพราะกลัวเสียงอ้อแอ้จะทำให้คนไม่สบายต้องตื่นซะก่อน
แทมินกำลังกลับไปอุ้มแฝดน้อง เป็นไปได้ร่างบางก็อยากอุ้มสองแฝดพร้อมกัน แต่เพราะทารกทั้งสองยังไม่แข็งแรงดีเธอจึงไม่อยากจะเสี่ยง
เด็กน้อยซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของคนเป็นแม่ ดวงตากลมสดใสค่อยปรือปรอยจนกระทั่งหลับตาลง มือเล็กๆกำแน่นไปกับเสื้อของแทมินเพื่อไม่ให้ผู้เป็นแม่ทิ้งตัวเองไปไหนอีก
“หืม???”
แทมินขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อจะส่งเด็กทารกไปให้กับพี่เลี้ยง แต่มือเล็กๆที่กำลังกำเสื้อเขาแน่นๆทำให้ร่างบางครุ่นคิดอย่างหนัก……ถ้าเขาค่อยๆแกะมือเด็กน้อยนี้….ปฏิกิริยาจะเป็นอย่างไร ไม่ทันไรดวงตากลมก็ลืมขึ้น
ก่อนที่ปากเล็กๆจะเบะออก จนทำให้แทมินต้องกอดปลอบและตบก้นนิ่มเบาๆ
ร่างบางส่ายหน้ากับยูนาแล้วยิ้มบางๆ
“นายน้อยคงอยากอยู่กับคุณหนูเจ้าค่ะ….อกของใครคงไม่อุ่นเท่าอกแม่ถูกไหมเจ้าค่ะ”
แทมินนิ่ง…..ดวงตากลมจ้องเด็กน้อยในอ้อมกอด มือบางลูบหัวเล็กเบาๆ เมื่อเด็กน้อยคลายกังวลแล้วดวงตากลมก็หลับพริ้มอีกครั้ง
‘ฉันจะทำยังไงดีคุณมินโฮ……..’ ร่างบางได้แต่คิดอยู่ในใจ….
ยุนโฮกำลังนั่งบีบมือภรรยาคนสวย เมื่อกลับมาถึงประเทศเกาหลีในตอนบ่าย เขาก็ต้องพาภรรยารีบร้อนมายังบ้านสวนตามคำบอกเล่าของแม่บ้านทันทีเพื่อคิดว่าจะได้พบหน้าลูกสาวอันเป็นที่รัก….แต่ปล่าวเลย
ยุนอากำลังเครียดจนล้มป่วย เมื่อหลานสาวคนเดียวหายตัวไปได้ถึงสามวัน
“แทมิน….”
เมื่อแจจุงเพ้อถึงลูกสาวยุนโฮก็รีบประคองคนรักเอาไว้ก่อนจะดึงเข้ามากอด….ดวงตากลมบวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก
“แจจุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ…ผมจะให้ตำรวจค้นหาลูกสาวของเราให้เร็วที่สุด”
“แต่ยุนโฮ…แทมิน…ฮึก….แทมิน…ฉันเป็นห่วงลูก…ถ้าเราพาแทมินไปญี่ปุ่นด้วยคงไม่เป็นแบบนี้…”
แจจุงได้แต่โทษตัวเองถึงเรื่องลูกสาวคนเดียวถ้าวันนั้นเธอไม่ใจอ่อนยอมให้แทมินอยู่ที่บ้านคนเดียวลูกสาวคนเดียวของเธอคงจะไม่หายตัวไปลึกลับแบบนี้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นยุนโฮรีบรุดไปรับทันที และก็เหมือนเดิมคำตอบยังเหมือนเดิม….ไม่พบ……ไม่มีร่องรอย….หรือแม้กระทั่งเหตุจูงใจให้หญิงสาวหายตัวไป….
คนเป็นสามีหันมาส่ายหน้าให้ภรรยา แจจุงปล่อยโฮอีกครั้ง
“ลูก….ลูกจะเป็นยังไงยุนโฮ…ฮึก….”
“มันต้องมีทางออกซิแจจุง….แทมินต้องไม่เป็นอะไรเชื่อผมนะ….”
“เป็นยังไงบ้างยุนโฮ…”
ยุนอาเห็นลูกชายพึ่งเปิดประตูออกมาจากห้องของหลานสาวเห็นสีหน้าไม่ดีแล้วเธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ไม่เจอครับแม่….”
คนแก่ทำหน้าเศร้า….. “หลานแม่จะไปอยู่ที่ไหนกันนะ…แล้วแจจุงละเป็นยังไงบ้าง”
“หลับไปแล้วละครับ….ร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปเลย”
ยุนโฮนั่งหน้าเครียดอยู่คนเดียวบนศาลาริมน้ำ บุหรี่ที่เขาตั้งใจไม่แตะต้องหลายปีกำลังถูกจุดขึ้นสูบอีกครั้ง ดวงตาคมมองไปยังผืนน้ำกว้างๆพร้อมกับอาการถอนหายใจดังๆ
ทั้งเป็นห่วงภรรยาและเป็นห่วงลูก ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวดวงตาคมรื้นน้ำตาขึ้นมาอีกครั้งจนร่างกายแกร่งนั้นต้องสะอื้นอยู่คนเดียว
“ยุนโฮ…” อ้อมกอดอุ่นๆของคนเป็นแม่สวมกอดลูกชายคนเดียว
“แม่ครับ…ผมจะทำยังไงดี…”
เขาร้องไห้อย่างไม่อายต่อหน้าแม่…..ครั้งสุดท้ายที่เขาร้องไห้คือตอนที่พ่อของเขาไม่มีลมหายใจอีกแล้ว…และตอนนี้ชายหนุ่มกำลังกลับไปเป็นแบบนั้นอีก
“เราต้องรอลูก….แม่เชื่อว่าหนูแทมินไม่ไปไหน…หลานคงจะอยู่ที่นี่…เพียงแต่เราหาเขาไม่เจอเท่านั้น…”
“แม่หมายความว่ายังไงครับ…”
ยุนอาลูบหัวลูกชายคนเดียว มือเหี่ยวย่นยกขึ้นเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
“หนูแทมินจะต้องปลอดภัย…หลานของแม่จะต้องไม่เป็นอะไร…”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้น….”
ร่างบางนั่งกอดเข่าดวงตากลมโตเหม่อมองท้องฟ้าสีขุ่นด้านบน ฝูงปลาก็ยังแหวกว่ายเช่นทุกวัน
“นายหญิง….”
เสียงเรียกเบาๆทำให้แทมินสะดุ้ง….หญิงสาวรีบปาดน้ำตาก่อนจะหันไปหาชายหนุ่ม
“ค่อยๆลุกนะค่ะ….คุณยังเจ็บแผลอยู่”
“ข้าไม่เป็นไร…เจ้าร้องไห้หรือ…” ชายหนุ่มสังเกตเห็นดวงตากลมรื้นไปด้วยน้ำตา
“ปะ…ปล่าวค่ะ…” แทมินโกหก ร่างบางถูกดึงเข้าไปกอดแน่นๆ
“บอกข้าได้หรือไม่…ว่าเจ้าเป็นอะไร”
แทมินยังส่ายหัว แววตาเศร้าๆกับรอยยิ้มเศร้าๆนั้นมินโฮเดาออกได้ไม่ยาก
“คิดถึงข้างบนหรือ?”
มินโฮว่าพลางเขี่ยปอยผมที่ปรกใบหน้าหวานทัดหูให้ เขาจูบแก้มนวลอย่างแสนรัก ก่อนจะโน้มปลายจมูกจนติดใบหน้าหวาน ดวงตากลมหลุบต่ำและมีน้ำตาไหลออกมาตลอดเวลา
“พ่อกับแม่ของเจ้ามาที่นี่….”
แทมินเงยหน้าขึ้นมาแทบจะในทันทีที่มินโฮพูดถึงพ่อแม่ของเธอ
“อยากไปหาท่านหรือไม่…”
แทมินสะอื้นพร้อมกับพยักหน้า
“ข้ารู้….ว่าเจ้าคิดถึงพวกเขา….แต่ข้าก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเช่นกัน…”
ดวงตาคมแน่วแน่จนแทมินอดใจสั่นไม่ได้ นานแค่ไหนที่ปล่อยให้ชายหนุ่มครอบครองริมฝีปากอิ่มจนพอใจ
แทมินไม่ขัดขืนเหมือนครั้งที่ผ่านมา ความรู้สึกในใจเริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิดๆ เจ้าของดวงตาสีทอง เรือนกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม บ่ากว้างที่ให้ร่างบางยึดเหนี่ยวยามขึ้นสู่จุดสูงสุดของอารมณ์ เสียงคำรามหนักแน่นเหมือนเจ้าป่ากำลังบีบแทมินให้จนมุมและจำยอมเขาในที่สุด……….
“เหนื่อยรึปล่าว….” เขาก้มลงจูบซับหน้าผากขาวเบาๆ
แทมินไม่ตอบแต่ใบหน้าหวานซ่านไปด้วยสีแดงอ่อนๆแม้จะพยายามหลบตามินโฮแค่ไหน ชายหนุ่มก็ดึงดูดให้แทมินมองกลับมาที่เดิมทุกครั้ง
“แผลของคุณ….”
มินโฮหัวเราะบางๆ วงแขนแข็งแกร่งนั้นกำลังกักกันหญิงสาวให้อยู่ด้านล่าง
“ข้าไม่เป็นอะไร…อันที่จริงมันไม่เจ็บด้วยซ้ำ”
แทมินทำหน้าเหวอ งั้นตลอดเวลาชายหนุ่มก็โกหกเขาตลอด ทั้งยอมให้กอด ยอมประคองยามเจ้าตัวบ่นเจ็บแผล อีกทั้ง………
เมื่อคิดได้แบบนั้นแทมินจึงฟาดฝ่ามือลงบนไหล่แกร่งเต็มแรง
“คนบ้า!!”
ใบหน้าหวานง้ำงอ นอกจากถูกหลอกยังไม่พอแทมินยังถูกเอาเปรียบทุกทางอีกด้วย
“คุณมัน…เจ้าเล่ห์…”
“ถ้าข้าไม่เจ้าเล่ห์….จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเองก็มีใจให้ข้า…”
ใบหน้าหวานยิ่งแดงขึ้นเป็นทวีคูณ มินโฮหัวเราะแล้วก้มลงฟัดแก้มแดงๆนั้นให้หายหมั่นเขี้ยว
“อื้อ~” แทมินยู่หน้าเล็กน้อย ก่อนจะพยายามดันใบหน้าของชายหนุ่มออก
“พอแล้วค่ะ” แทมินบอกเมื่อชายหนุ่มยังไม่หยุดไฟปรารถนา ทั้งดุดันและร้อนแรง
“เป็นของข้า….อีกครั้งนะแทมิน”
ชายหนุ่มกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะดันร่างของหญิงสาวลงกับพื้นเตียงอีกครั้ง
ลืมหมดแล้ว….ว่าร่างกายและจิตใจเป็นของใคร….ร่างงามนอนระทวยไปกับสัมผัสของร่างสูง….ยอมเป็นของชเวมินโฮโดยง่าย….ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเพียงตัวแทนของลีแทมิน….
จงฮยอนหายใจกระฟัดกระเฟียดจนคนที่นั่งข้างๆอดหงุดหงิดด้วยไม่ได้
“ตั้งสติหน่อยไม่ได้รึไง!!”
คีย์บ่นเสียงดัง ชายหนุ่มมองค้อนก่อนจะสบถคำหยาบคาย
“คู่หมั้นฉันหายไปทั้งคน…จะให้ฉันใจเย็นได้ยังไง!”
จงฮยอนตะคอกทั้งๆที่รู้ว่าคีย์พึ่งจะหายป่วย เขาไม่สนใจว่าร่างบางกำลังอ่อนแอ
“จะพูดดีๆไม่ได้รึไง…”
คีย์พูดเบาๆ มือบางเผลอลูบท้องตัวเองก่อนจะเบือนหน้าหนีมองถนนข้างทาง ฝนตกหนักจนไม่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกได้ชัดเจน แต่แบบนั้นคีย์ก็ยังเลือกที่จะมองออกไปด้านนอกมากกว่าสบตากับอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“บอกว่าจะไปส่งที่บ้านยังไม่เอา…ดื้อจะมาอยู่ได้”
เมื่อเห็นร่างบางนั่งเงียบร่างสูงกรอกตาแล้วถอนหายใจยาว
“จบเรื่องแทมินเมื่อไหร่อย่าลืมที่สัญญากันไว้ละ…”
คีย์พยักหน้าส่งๆเป็นเชิงรำคาญ แต่ในใจกลับกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เขาเจ็บจนเจียนตายแล้วแต่คนข้างๆกลับไม่รับรู้ความรู้สึกนั้น มือเล็กสั่นเทากำแน่น น้ำฝนด้านนอกสาดเข้ามาจนกระจกรถเกิดฝ้าหนาๆ ร่างบางถอนหายใจเขาจะไม่มีวันให้จงฮยอนเห็นน้ำตาอีกเป็นอันขาด
“ฉันจะไปจากนายทันทีที่แทมินกลับมา….”
สวัสดีค่า ^^
โทษทีนะที่ไม่ได้อัพนาน ยังมีคนรออ่านอยู่มั้ย
เน็ตหอช้ามากกกกก ลงไม่ได้ซักที
เเละตอนนี้ทูมินก็เริ่มเข้าใจกันเเล้วนิดนึง.....เเทมินก็คงรักมินโฮอ่าเนอะ
เเละเขาคงไม่ใจร้ายพอที่จะเเต่งให้เเทมินตายทันที
ส่วนตอนต่อไป ปมของ จงคีย์ก็จะถูกเเก้เเล้วค่ะ รออ่านนะ
อีกประมาณ 4-5 ตอนก็น่าจะจบเเล้ว^^
รออ่านด้วยนะ ^^
ความคิดเห็น