คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เมื่อไร ก็เมื่อนั้น 2
ู่รีร้ายพ่ายรั
ลราา เหลือ 89 า 259
ำนวน 30 บท 423 หน้า / 73,503 ำ
เริ่ม เวลา 00.00 วันที่ 3/11/2566 ถึ 23.59 วันที่ 5/12/2566
าวน์โหล > Meb - https://bit.ly/3FtafYm
“แล้วเมื่อไรุะพอใ” อบฟ้าถามอย่าร้อนใ
เายัไหล่อย่าสบายๆ
“เมื่อไร ็เมื่อนั้น”
อบฟ้าำมือแน่น เธอพ่ายแพ้่อวามอทน เลยยับไปใล้ๆ ล้าหา ทุบำปั้นใส่อแน่นๆ อเา้วยวามโรธ
“นร้ายา นเลว นนิสัยไม่ี”
ล้าหารวบ้อมือทั้สอ้าอเธอไว้
“ผมยัเอาุไม่หนำใเลย”
อบฟ้าฟัที่เาพู แล้วเลือึ้นหน้า
“อเอาให้หนำใ เอาให้เบื่อ่อน แล้วผมะพาุลับ”
“ัน้อทำาน ันมีบ้านให้ลับ ถ้าันไม่ลับบ้าน ุลุะสสัย”
ประเ็นนี้ ล้าหาหาทาออไว้ให้อบฟ้าแล้ว
“ุ็โทร.ไปบอไอ้ลุนีอุว่าุเป็นหวันิหน่อย ไม่้อเป็นห่ว แล้ว็โทร.ไปลาานสามวัน”
อบฟ้าสูลมหายใลึๆ เพื่อ่มวามโรธเอาไว้
“พอรบสามวัน ุะันลับรุเทพฯ ใ่ไหม”
ล้าหาทำหน้ารุ่นิ
“ไม่รู้สิ ็บอแล้วว่าผม้อเอาุให้หนำใ่อน ผมอยาเห็นุท้อ เพราะนี่ืออวัที่ผมะมอบให้ไอ้ร ถ้าสามวัน ไม่พอ ็้อ่อเวลาไปอี”
อบฟ้ามอล้าหา้วยวามเ็บใอย่าที่สุ วาวาว้า้วยวามโรธ
“เลวไม่เลิริๆ”
ล้าหาหัวเราะอบใ
“ะถือว่าเป็นำม”
อบฟ้ามีวามรู้สึ เ็บไ้ ร้อไห้เป็น เวลาโรธมาๆ เธอ็พร้อมะระเบิวามโรธออมา เธอเล็เท้าเา แล้วะระทืบอย่าแร แ่ทำไม่สำเร็ เพราะล้าหาัเท้าหนี
เธอยัไม่ยอมบ ะ้อทำร้ายเาให้ไ้ อย่าน้อย ็อให้ไ้รับวามสะใืนมาบ้า เล็ๆ น้อยๆ ็ยัี
อบฟ้าับมือ้า้ายอล้าหาึ้นมา แล้วัอย่าแร
“โอ๊ย” ล้าหาไม่ทันระวั เลย้อพบับวามเ็บปวเ็มๆ
อบฟ้ารู้สึสะใอย่ามา แ่ไม่ไ้หัวเราะ เพียแ่ยิ้มอย่าเหยียๆ ให้เา
ล้าหาสูปา้วยวามเ็บ มออบฟ้าอย่าาโทษ
“ล้ามานะ”
อบฟ้าเห็นสายาอล้าหา ็วิ่หนี แ่วิ่ไ้สาม้าว ล้าหา็รั้เอวเธอไว้ หมุนให้หันมา และัารถอเสื้อที่เธอสวมอยู่อออย่ารวเร็ว พร้อมับปละอยทร แล้วโยนทิ้อย่าแร
“ว้าย” อบฟ้าส่เสียที่บอว่าใมา เธอรีบยมือปิทรวอ
ล้าหาระามือเธอออ แล้ว...
อบฟ้าิว่าะเ็บ แ่ไม่ใ่ มันมีวาม...มาแทนที่
ล้าหายิ้มหื่นๆ
“ุัผม ผมเอาืนบ้า แ่ผมน่ะใี ไม่ัแรหรอ”
อบฟ้าผลัใบหน้าหล่อเ้มให้พ้นาทรวอ แ่ทำไม่สำเร็ เาบเบาๆ นพอใ ทำให้เธอส่เสียร้อออมา
“ับ้าว ไม่้อทำแล้ว” ล้าหาพูเสร็ ็ำัเสื้อผ้าออาัวเาอย่า่ายาย แล้วึ...
รูปร่าที่เปล่าเปลือยอเธอปรา่อสายาอเา
“ปล่อยนะ ไอ้นหื่น ไอ้บ้าาม ไอ้เลว ไอ้ั่ว” อบฟ้ารัวำปั้นใส่ล้ามออล้าหาแบบไม่ยั้มือ
ล้าหาลทั์ถ้อยำไม่หวานที่อบฟ้าพูออมา ้วยารูบเธออย่า้อารเอานะ
อบฟ้าเิหน้า สูลมหายใ แ่เารีบับท้ายทอยเธอไว้ เพื่อให้เธอรับูบที่ร้อนแรนี้
เาูบเธอนพอใ ระับารูบเปลี่ยนไปามอารม์ที่เริ่มเย็นล เลยลายเป็นอ่อนหวานและอ่อนโยน
มืออล้าหานวลึพื้นที่ทุส่วนในร่าายออบฟ้า เาสนุและเพลิเพลิน...
แ่อบฟ้าูบอบเา สนออบ่อารนำทาอเา ล้าหา็แทบะทานทน่อารปลปล่อย...ไม่ไหว
...
...
“พะ...พอ พอ ยะ ยะ...อย่า” อบฟ้าพ่ายแพ้่อ...
ห้ามไป ็ไม่มีผลอะไร ยิ่เธอห้าม เาลับยิ่ทำรัน้ามนอบฟ้า้นพบวามหฤหรรษ์า...
ล้าหาลูบ...
ล้าหาสูปา ไม่ใ่เพราะไ้รับวามเ็บปว แ่เป็นเพราะถูวาม…เล่นาน เาอทน่อไปไม่ไหว สัาทาร่าายบอให้รู้ว่าอบฟ้าพร้อมแล้ว เา็พร้อมเหมือนัน
เอวออบฟ้า…นเาพาเธอไปถึปลายทา…
ล้าหามีบทเรียนเ็์อีหลายบทเรียนให้อบฟ้าไ้เรียนรู้
แสในยามเย็นาหายไปแล้ว ผืนนภาเริ่มเปลี่ยนสี าสว่าลายเป็นมื ล้าหาพาอบฟ้าไปสัมผัสวามสุหลาย่อหลายรั้นหมแร
อบฟ้าหลับไปแล้ว ลมหายใเ้า-ออ ผ่อนเป็นัหวะที่สม่ำเสมอ
ล้าหามอผู้หิที่เาวระเลีย แ่ทำไม เาถึเลียเธอไม่ล ล้าหา่อยๆ เลื่อนริมฝีปาไปูบหน้าผาเธอเบาๆ แล้วหลับา
มีเธออยู่ในอ้อมอ ทำให้เารู้สึอบอุ่นใอย่าที่ไม่เยรู้สึับผู้หินไหนมา่อน
@@@@@@
ความคิดเห็น