FicKHR [27100] : ทูน่า&มาชเมลโล่

ข้อมูลเบื้องต้น

 ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อสนองตัณหาของคนเขียนล้วนๆ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในหนังสือนะเจ้าคะ
ปล. เรื่องนี้เป็นฟิคเรื่องแรก(และคาดว่าเรื่องเดียว) ที่แต่งจบ
ดังนั้นอ่านแล้วก็ขอความกรุณาติชมกันหน่อยนะเจ้าคะ ^^
สุดท้ายๆ ก็อย่างที่บอกเรื่องนี้ไม่มี nc เจ้าค่ะ

เนื้อเรื่อง

 <<<รูปมันหายากอ่ะเน้อเลยหาได้แค่นี้ จะให้ข้าน้อยวาดเองมันก็...

ผัวะ ผัวะ ผัวะ

  

X-Burner!!!

ด้วยแรงมหาศาลที่กระทบโดนร่างแล้วทุกสิ่งก็มืดลง...

.

.        

.

เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความปวดร้าวแถวๆซี่โครงอันเป็นผลมาจากการต่อสู้และเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้เป็นเพียงความฝัน แล้วสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เจอก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้า

“ตื่นแล้วเหรอ?” ดวงตาที่แฝงแววอ่อนโยนอยู่เสมอมองตรงมายังเขา

“สึนะโยชิคุง? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”

“หลังจากที่คุณเบียคุรันจากการต่อสู้เมื่อวานนี้(ด้วย x-burner ของผม 55+) ผมก็พาคุณมาที่นี่ล่ะครับ”

“งั้นเหรอ...แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะ?” เบียคุรันถามต่อไป

“ยินดีต้อนรับสู่ฐานทัพของวองโกเล่ครับ” บอสแห่งวองโกเล่กล่าวตอบ

“แสดงว่าฉันถูกจับมาเป็นเชลยสินะ” พูดแล้วเจ้าตัวก็ส่ายหัวไปมาราวกับกำลังปลงตก

ปัง!!!!

“รุ่นที่ 10 ครับจริงเหรอครับที่...” ท่านมือขวาถีบประตูเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงตะโกนลั่นห้องที่ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเห็นเป้าหมาย

“ร่นที่10 ครับถอยไปผมจะจัดการมันเอง!!” ว่าแล้วเจ้าตัวก็คว้าระเบิดขึ้นมาเตรียมจุดไฟ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของผู้เป็นนาย

“หยุดนะโกคุเทระคุง ผมไม่ยอมให้ทำอย่างนั้นได้เด็ดขาด” สึนะก้าวเข้ามาขวางทางระเบิดเอาไว้

“ทำไมล่ะครับรุ่นที่ 10 มันเป็นศัตรูของเรานะครับ” ท่านมือขวาส่งสายตาไม่เข่าใจไปให้บอสของตน

“เอาเถอะ...โกคุเทระคุงช่วยไปบอกเคียวโกะจังทีสิว่าฉันขออาหารสำหรับคนป่วยหนึ่งที่น่ะ”

“กะ...ก็ได้ครับรุ่นที่ 10” แล้วจอมโวยวายก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับความงุนงง

“เฮ้อ...ในที่สุดก็ได้อยู่กัน 2คนสักที...” สึนะพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ไปให้บอสอีกคนในห้อง ก่อนที่จะก้าวเข้าไปหาในขณะที่อีกฝ่ายพยายามขยับตัวออกห่าวอย่างไม่ไว้ใจ

‘เจ้านี่มันทำสายตาอย่างนั้นทำไมน่ะ หรือว่า...!!’   (<<<แกคิดอะไรเนี่ย?)

“คือผมอยากจะให้ทั้ง 2 แก๊งหยุดสู้กันสักทีน่ะครับ”สึนะกล่าวออกมาในที่สุด

“อ๋อ...เหรอ” เบียคุรันตอบรับแต่ในใจกลับคิด

‘โถ่...นึกว่าจะทำอะไร’ (เฮ้ย!! แล้วแกคิดอะไรฮะ)

“เรื่องนั้น...ก็รู้กันอยู่นี่ว่ามันเป็นไปไม่ได้น่ะ” เบียคุรันพูดขึ้นหลังจากทำใจ(?)ได้

“อย่างนั้นเหรอครับ...”สึนะพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิวราวกับรำพันกับตัวเองพร้อมกับแววตาที่แสนเศร้าที่ทำให้เบียคุรันต้องมองอย่างหลงใหล เอ๊ย! สงสาร

“ข้าวมาแล้วจ้า---” เสียงที่ร่าเริงอยู่เป็นนิจดังขึ้นจากหน้าห้องพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาโดยที่ในมือถือถาดข้าวเอาไว้อย่างที่เจ้าตัวบอก

“อ่ะนี่...ฉันต้องไปฝึกต่อกับเจ้าหนูแล้วล่ะ แล้วเจอกันสึนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกจากห้องไป

“ทานข้าวดีกว่าครับคุณเบียคุรัน” สึนะพูดแล้วเดินไปหยิบถาดมาวางไว้ข้างเตียง

“ตักข้าวได้รึเปล่าครับ ถ้าไม่มีแรงเดี๋ยวผมป้อนให้ก็ได้นะครับ” สึนะพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำเอาอีกฝ่ายหน้าขึ้นสี รีบหันไปมองทางอื่นทันที

“ฉันกินเองได้น่า นายน่ะไปไกลๆเลยไป” เบียคุรันพูดทั้งๆที่ยังคงมองไปทางอื่นอยู่ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงเปิด และปิดประตู เมื่อหันไปมองก็พบว่า สึนะได้ออกจากห้องไปแล้ว จึงนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่คนเดียว

‘ทำไมเจ้าหมอนั่นถึงทำอย่างนี้นะ จะเอาฉันเข้ามาอยู่ในฐานทัพวองโกเล่ทำไม’

‘แต่จะว่าไป หมอนั่นก็ดูอบอุ่นดีนะ’ <<ด้านเลว

‘บ้าสิ ฉันคิดอะไรเนี่ย’ <<ด้านดี

‘แต่ก็อบอุ่นจริงๆนะ’ <<ด้านเลว

‘จะบ้าเหรอ หมอนั่นเป็นศัตรูนะ’ <<ด้านดี

‘เฮ้อ ช่างมันเถอะ กินข้าวดีกว่า’ เมื่อตัดสินใจที่จะเลิกคิดฟุ้งซ่าน เจ้าตัวก็หันมากินข้าวแทน แต่แล้วเมื่อหยิบช้อนขึ้นมาเพื่อจะตักข้าวเรี่ยวแรงก็พลันหายไปอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำให้ช้อนที่ควรจะทำงานตามต้องการ ตกลงสู่เบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วงของโลกในทันที

เคร้ง...

“นั่นไง ผมถามคุณแล้วนี่ครับว่ามีแรงทานข้าวรึเปล่า” เสียงอ่อนโยนกับแววตาที่ไม่ต่างจากน้ำเสียงมาปรากฏอยู่ตรงหน้าพร้อมกับช้อนคันใหม่ในมือราวกับว่าเจ้าตัวรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเช่นนี้

“มา...เดี๋ยวผมป้อนให้เองนะครับ”โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ เจ้าตัวก็ตักข้าวในชามยื่นไปตรงหน้าคนป่วยทันที

“ฉันกินเองได้” คนป่วยยังคงปากดีแม้ว่าร่างกายจะไม่เอื้ออำนวยก็ตาม

“อ่ะ...เอาสิ...อ้าม...”บอสแห่งวองโกเล่ยังคงคะยั้นคะยออย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

“ไม่เอาเหรอ อร่อยนะฝีมือเคียวโกะจังน่ะอร่อยมากเลยล่ะ”บุรุษคนเดิมยังคงพูดต่อ

“เคียวโกะจัง? แฟนของคุณน่ะเหรอครับ” เบียคุรันถามออกไปพร้อมกับแววตาหมองหม่น

“ไม่ใช่หรอกครับ คนที่ผมชอบน่ะคือ...” แล้วเจ้าตัวก็ต้องหยุดพูดเมื่อประตูห้องเปิดขึ้นพร้อมกับร่างบางของสาวน้อยผมส้มที่ก้าวเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส

“สึนะคุง...อาหารพอไหมจ๊ะ...” คำถามดังขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆของเบียคุรันและคำตอกย้ำที่คอยบอกตนเองว่าเขาสองคนรักกัน...แล้วทำไมเขาจะต้องเศร้าด้วยล่ะ?

“ไม่ล่ะเคียวโกะจัง...ว่าแต่ของที่ฉันฝากซื้อน่ะได้มารึเปล่าเหรอ” สึนะหันไปคุยกับเคียวโกะเพียง 2 คน ในขณะที่แววตาของเบียคุรันเศร้าลงในทันที แต่ก็เปลี่ยนกลับไปเป็นเรียบเฉยเหมือนเดิมอย่างรวดเร็วเมื่อ  สึนะและเคียวโกะหันกลับมา

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันไปเอามาให้นะสึนะคุง” เคียวโกะพูดก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง แต่สึนะก็เรียกเอาไว้และบอกว่าเขาจะไปเอาเอง แต่เคียวโกะจังช่วยเอาถาดอาหารที่เบียคุรัน(ถูกบังคับให้)กินหมดแล้วไปเก็บให้ที แล้วทั้งสึนะและเคียวโกะก็เดินออกจากห้องไปทิ้งไว้เพียงคนป่วยที่เริ่มจะคิกฟุ้งซ่านอีกรอบ

‘แววตาที่อบอุ่นแบบนั้นฉันจะมีสิทธิ์ได้รับมันรึเปล่านะ? หรือว่านั่นจะมีไว้เพื่อมอบให้กับเธอคนนั้นเพียงคนเดียว?’ แล้วความคิดก็ต้องสะดุดลงเมื่อสึนะกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงกระดาษที่คงจะใส่อะไรบางอย่างที่คุยกับเคียวโกะเอาไว้ แล้วเขาก็เดินตรงเข้าไปหาคนที่อยู่บนเตียง

“อ่ะ เอานี่ไปกินซะสิครับ คุณชอบไม่ใช่เหรอครับ” ด้วยความสงสัยเบียคุรัยจึงเปิดถุงดู และก็พบสิ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่ภายในนั้นมันก็คือ...มาชเมลโล่นั่นเอง...

“มีแรงทานไหมครับ ผมป้อนให้ก็ได้นะครับ” สึนะพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

“ใครบอกคุณกันครับว่าผมชอบ”เบียคุรันถาม(อย่างพยายาม) กวนประสาท

“นี่คุณไม่รู้เหรอครับเนี่ย...ว่าผมน่ะ...แอบมองคุณอยู่ตลอดนั่นล่ะครับ” โดยไม่รู้ตัวคนฟังก็หน้าขึ้นสีไปเรียบร้อยแล้ว

“ฮะ ฮะ อย่ามาพูดอะไรบ้าๆ นะครับ ฮะฮะ” แต่อีกฝ่ายกลับมีสีหน้าจริงจังแล้วกล่าวต่อ

“ผมไม่ได้ล้อเล่นนะครับ คุณเบียคุรัน” เป็นเบียคุรันที่เป็นฝ่ายเงียบไปราวกับรอให้สึนะพูดต่อ

“ผมชอบคุณนะครับ” มันเป็นเสียงที่มาพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่นของคนตรงหน้า และมัน...ช่างเป็นเสียงที่ไพเราะเหลือเกิน...

-เบียคุรันโหมด-

            หลังจากวันนั้นบอสแห่งวองโกเล่ก็ดูเหมือนจะว่างงานจัด ถึงได้มาวนเวียนอยู่แถวๆ ห้องของคนป่วย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบ แต่มันก็เพราะว่าเขาไม่แน่ใจ แล้วก็...ไม่ไว้ใจตัวเองด้วย ถ้าคำถามที่เขากลัวที่สดหลุดออกมาจากสึนะ แล้วเขาจะตอบว่าอะไรดีล่ะ?

จะว่าไม่ชอบมันก็ไม่ใช่ หรือว่าชอบเขาเองก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน...เอาเป็นว่าให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆน่ะดีที่สุดแล้ว อย่างไรก็ตามในที่สุดวันนั้นมันก็มาถึง

สึนะยังคงมาวนเวียนอยู่ในห้องของเขาดังเช่นทุกวัน แต่วันนี้แปลกกว่าทุกวันตรงที่ว่าสึนะมาปรากฏตัวพร้อมกับดอกทานตะวันช่อใหญ่ในมือ...และรอยยิ้มที่อ่อนโยนดังเช่นทุกวัน

“ผมเอาดอกไม้มาให้ครับ” แม้ว่าจะเป็นเพียงประโยคสั้นๆ แต่ก็เรียกให้เลือดมารวมกันอยู่ที่แก้มขาวๆ ของคนฟังได้อย่างง่ายดาย

“กองไว้ตรงนั้นแหละ” แม้ว่ามันจะฟังดูโหดร้ายแต่ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรดีนี่นา T^T

ขอบคุณเหรอ? ไม่เอาอ่ะ

เอามาทำไม? นั่นก็รู้ๆกันอยู่

ที่ผมพูดไปน่ะดีที่สุดแล้วล่ะนะ

“ใจร้ายจังเลยนะครับคุณเบียคุรัน”หมอนั่นทำหน้าเศร้าแวบหนึ่งก่อนที่จะกลับมาร่าเริงดังเดิม(สาบานเลยว่าแวบเดียวจริงๆ -o- )

“เอาล่ะ แล้วคุณเบียคุรันคิดคำตอบไว้รึยังล่ะครับ” เจ้านั่นถามขึ้น

“คำตอบอะไร?” ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลยนะ...

“ก็ที่ผมบอกว่าชอบคุณน่ะ” เอาแล้วไง...

“นั่นมันประโยคบอกเล่า ไม่ใช่ประโยคคำถาม” ผมยังคงแถต่อไป

“ถ้าอย่างนั้นผมถามเลยแล้วกันนะครับ...คุณเบียคุรันชอบผมบ้างรึเปล่า?” ในที่สุดคำถามนี้มันก็หลุดออกมาจนได้ T[]T

-จบเบียคุรันโหมด-

          แล้วทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบราวกับว่าท่านฮิบาริมาอยู่ในห้องด้วย(ผัวะๆๆอย่าเอาฉันไปยุ่งกับพวกสัตว์กินพืชชั้นต่ำอย่างพวกแก : ท่านฮิ)

สึนะโหมด

            ในที่สุดผมก็หลุดปากออกไปจนได้สินะทั้งๆที่คิดว่าจะรอไปอีกสักหน่อยแท้ๆ แต่ในเมื่อมันพูดออกไปแล้วผมกึงทำได้แค่...รอคำตอบเท่านั้นสินะ...

            วันนี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย หลากหลายจริงๆครับ ทั้งกลัวทั้งมีความสุข ทั้งสงบ และทรมาน... ผมเริ่มจะเข้าใจหลายๆ คนที่ทรมานจากการรอคอยแล้วล่ะครับ เพราะตอนนี้...ผมเองก็ไม่ต่างจากพวกเขา...ผมอยากรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับผมกันแน่ คนรู้จัก? คนแปลกหน้า?หรืออะไร? แต่ผมก็หวังอย่างเดียวว่ามันจะไม่ใช่ศัตรู...

            แล้ววันนี้ก็เป็นอย่างทุกวัน ผมเริ่มต้นเช้าของผมด้วยการไปวนเวียนอยู่ในห้องคนป่วยเช่นเคย แต่วันนี้มันดูต่างออกไปเล็กน้อยตรงที่ว่าเธอไม่ยอมหันมามองผมเลยแม้แต่นิดเดียว...

เธอคงจะโกรธผมสินะ หรือไม่ก็คงจะเกลียด เธอจะรู้บ้างไหมนะว่าผมทรมานแค่ไหนกับการรอคอยคำตอบจากเธอ...แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็จะทำให้ใจของเธอมีผมให้ได้สักวันหนึ่ง...เพราะผมตัดสินใจไปแล้วว่าต้องเป็นเธอเท่านั้น!!

-จบสึนะโหมด-

ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่วันแล้วที่บุรุษผมเงินได้ถูกจับมาเป็นเชลยอยู่ที่ฐานทัพแห่งนี้ แต่สำหรับเจ้าตัวแล้วเขากลับรู้สึกว่ามันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน มีเรื่องมากมายที่เกิดขึ้น และความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นนี่อีก มันคืออะไรกันนะ? แต่เอาเป็นว่ามันทำให้รู้สึกดีเมื่อ ’คนๆนั้น’ มาอยู่ใกล้ๆ ก็แล้วกัน

“คุณเบียคุรันอยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่าครับ” เสียงนุ่มๆ ถามอย่างเอาใจเมื่ออีกฝ่ายจัดการกับมือเช้าเสร็จ

“งั้นก็ขอเป็น...วองโกเล่ ริงค์ ได้รึเปล่าล่ะ?” คำถามอย่างต้องการจะกวนคนตรงหน้ามากกว่าจริงจังเอ่ยขึ้นหลังจากที่เจ้าตัวคิดอยู่สักพักหนึ่ง

“ได้สิครับ” ผู้ครอบครองแหวนแห่งนภายื่นแหวนของตัวเองไปให้ตามคำขอราวกับไม่ได้คิดอะไรเลย =O=

“เอ่อ...มันง่ายอย่างนี้เลยเหรอ” อีกฝ่ายพูดกับตัวเองอย่างงงๆ

“ก็คุณเบียคุรันอยากได้ไม่ใช่เหรอครับ” คำตอบกลับมาพร้อมกับแววตาแปลกๆ จากคนที่ยืนถือแหวนอยู่

“แล้วนายจะได้อะไรตอบแทนล่ะถ้าฉันเอาแหวนนั่นไป” คนที่เชื่อว่าของฟรีไม่มีในโลกเอ่ยถาม

“เอาเป็น...ให้คุณเบียคุรันมาอยู่กับผมตลอดไปแล้วกันครับ ^^” บอสแห่งวองโกเล่กล่าวตอบหลังจากคิดอยู่สักพัก

=_=;<< หน้าเบียคุรัน

^O^<< หน้าสึนะ

“เอ่อ...คือว่า...นายจะบ้ารึไงฮะ!!!” คนผมเงินตะโดนขึ้นอย่างพยายามจะกลบเกลื่อนสีแดงๆบนหน้า

“อ้าว...ไม่ได้หรอกเหรอครับ” คนเจ้าเล่ห์พยายามตีหน้าซื่ออย่างที่ตัวเองถนัด แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเมื่อเบียคุรันหันมาแยกเขี้ยวใส่ จึงเปลี่ยนเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนแทน

“ฮะฮะ...ล้อเล่นครับล้อเล่น ผมให้ฟรีๆ เลยครับ” แล้วสึนะก็ยื่นแหวนไปให้อีกครั้ง

“ไม่เอาแล้ว...” เบียคุรันตอบกลับมาด้วยสีหน้าเบื่อๆ <<< แต่อันคุงเอาง่า T^T

“อ้าว...ไม่อยากได้แล้วเหรอครับ” สึนะถามอย่างงงงวย

“อยาก...แต่มันง่ายเกินไปน่ะฉันไม่ชอบ” เบียคุรันตอบแบบเซ็งสุดขีด ใจจริงแหวนน่ะอยากได้แต่มันง่ายเกินไปนี่สิ ไม่ชอบเลยแฮะ

“เอ่อ...ประมาณว่าไม่ชอบของที่ได้มาง่ายๆสินะครับ” สึนะทวนคำ

“ก็ประมาณนั้นแหละ” เบียคุรันตอบกลับเรียบๆ

“อย่างนั้นเหรอครับ...”สึนะพูดยังไม่ทนจบคำเสียงสัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้น

วิ้ง-วิ้ง-วิ้ง (พยายามจินตนาการว่ามันคือเสียงสัญญาณเตือนภัยแล้วกันนะ)

“ผมต้องไปแล้วล่ะครับ” สึนะพูดอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไปในทันที ทิ้งไว้เพียงอีกคนที่ไม่สามารถตามออกไปได้เพราะยังบาดเจ็บที่ขาอยู่

‘เกิดอะไรขึ้นน่ะ? มีผู้บุกรุกเหรอ? จะใช่มิลฟีโอเล่รึเปล่านะ?’ เบียคุรันคิดอะไรเรื่อยอะไรเรื่อยเปื่อยอีกครั้งในขณะที่รอสึนะกลับมา

ปัง!!!

ประตูถูกถีบออกด้วยแรงมหาศาลจากภายนอก เผยให้เห็นบุรุษผมสีส้มลูกน้องคนสนิทของเบียคุรัน

“คุณเบียคุรัน!!!” ชูอิจิรีบวิ่งเข้าไปหาบอสของตัวเองด้วยความเร็วเหนือแสง (-o- มันทำได้ไงอ่ะ)

“อ้าว โชจังมาได้ไงน่ะ” เบียคุรันถามราวกับว่ากำลังถามถึงสภาพอากาศอยู่

“เรารีบหนีกันเถอะครับ” อิริเอะ โชอิจิรีบบอกกับบอส

“ผมคงยอมไม่ได้” มือที่สาม เอ๊ย! บุคคลที่สามเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเรียบเฉยอย่างที่เบียคุรันไม่เคยเห็นมาก่อน

“บอสวองโกเล่หรือครับ? ผมขอถามได้ไหมครับว่าทำไม?” อิริเอะถาม

“ก็เพราะ...”สึนะหยุดพูดแล้วหันไปมองเบียคุรันด้วยแววตาที่สื่อความหมายบางอย่างจนคนถูกมองต้องเบือนหน้าไปทางอื่นทันที

“เพราะว่า...” เบียคุรันเริ่มยกน้ำขึ้นมาดื่ม

“เพราะผมน่ะ...” เบียคุรันดื่มน้ำหมดแก้วแล้ว

“เพราะผมรักบอสของคุณน่ะสิ”

พรวด!! เสียงน้ำถูกพ่นออกมาอย่างแรงเพราะเจ้าตัวยังไม่ได้กลืนมันลงไปคำตอบก็ดันดังขึ้นมาน่ะสิ

“แค่ก แค่ก..” แล้วเจ้าคนที่ทำห้องเปียกก็ไอสำลักส่วนอีกสองบุรุษก็รีบวิ่งเข้าไปดูอาการทันทีในทันที แต่ดูเหมือนว่าสึนะจะเข้าถึงตัวเบียคุรันได้ก่อนโชอิจิจึงยืนดูอยู่เฉยๆ ด้วยสีหน้ายิ้มๆ กับอาการของคู่รัก(?)ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยแซว

“อะแฮ่ม...เอ่อคือ ฮะฮะ...ตกลงคุณเบียคุรันจะกลับไปกับผมรึเปล่าครับ” โชอิจิถามไปเท่านั้นก็จริงแต่ดูเหมือนว่าคนถูกถามจะกลายเป็นหินไปเสียแล้ว

“...คือว่า...เรื่องนั้นน่ะ...” แล้วเจ้าตัวก็เงียบไปทั้งๆ ที่ถ้าเป็นเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนเขาก็คงจะตอบแบบไม่ต้องคิดได้เลยว่า ‘กลับ’ แต่นี่เขากลับพูดไม่ออก ถ้ากลับไปแล้วเขาจะต้องกลายเป็นศัตรูกับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่านะ? และดูเหมือนทุกคนก็กำลังรอคำตอบของเขาอย่างใจจดใจจ่อราวกับว่าเขากำลังกุมชะตาของคนทั้งโลกเอาไว้เลยทีเดียว (ฮ่าฮ่า ข้าจะครองโลก\ >o</)

“เอ่อ...โชจังเดินทางมาเหนื่อยรึเปล่าเนี่ย? ยังไงก็พักซะก่อนสิ ฐานทัพวองโกเล่คงจะมีห้องมากพอให้คนเข้ามาอยู่ได้อีกคนนะ...หรือว่าไง?”ประโยคหลังหันไปถามเจ้าของสถานที่ที่ตอนนี้กำลังยิ้มแก้มปริตั้งแต่ประโยคแรก แล้วคนถูกถามก็รีบพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็วทันที และตอบกลับไปว่า

“แน่นอนสิครับ...ที่นี่มีห้องมากพออยู่แล้ว^^” แล้วบอสแห่งวองโกเล่ก็พาแขกอีกคนไปยังห้องพักทันทีโดยไม่ลืมทิ้งท้ายกับคนที่อยู่ในห้องว่า

“ขอบคุณนะครับ...”

แต่แล้วเวลาก็กลับเดินไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางอาการใจหายของใครคนหนึ่งที่ตอนนี้เอาแต่เดินวนไปวนมาจนคนที่เดินผ่านต้องหันมองด้วยความสงสัย

‘นี่สึนะเป็นอะไรไปเนี่ย’

“เอ่อ...บอสวองโกเล่ครับ” เสียงเรียกอย่างค่อนข้างจะเกรงใจดังขึ้นจากด้านหลังทำให้คนถูกเรียกต้องหันกลับไปมองพร้อมกับสายตาแสดงคำถาม

“คุณเบียคุรันต้องการพบครับ” เมื่อเสียงสวรรค์ดังขึ้นในหัวของสึนะเมื่อได้ยินสิ่งที่โชอิจิบอก

“อื้อ” สึนะตอบรับแล้วก็หายเข้าไปในห้องของเบียคุรันทันที

.

.

“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองจะถูกจับมาแบบนี้หรอกนะ...แต่มันก็เป็นไปแล้ว นายน่ะ...จะปล่อยฉันไปจริงๆเหรอ..พรุ่งนี้น่ะ” คำถามที่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่จึงถามขึ้น  ดังออกมาจากคนผมเงิน และเรียกรอยยิ้มอ่อนโยนขึ้นมาปรากฏบนหน้าของคนฟังได้อย่างง่ายดาย

“แน่สิครับ ผมบอกจะให้คุณไปผมก็ต้องทำตามสัญญา...แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะทำก่อนที่ผมจะปล่อยให้คุณจากผมไป” แล้วเจ้าตัวคนพูดก็ก้าวยาวๆไปยังคนที่ฟังอยู่

เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่กระพริบตา แววตาที่ทอประกายอ่อนโยนก็สบเข้ากับดวงตาที่ดื้อรั้นของอีกฝ่าย ก่อนที่หน้าของทั้งสองจะขยับเข้าหากันราวกับถูกดึงดูด...และในที่สุด...เบียคุรันก็ได้รับรู้ความรู้สึกทั้งหมดผ่านทางความอ่อนหวานจากริมฝีปากของสึนะที่ส่งผ่านมาโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยสิ่งใดแม้เพียงคำเดียว

“ในที่สุดเจ้าพวกนั้นก็กลับไปได้ซะที” เสียงบ่นอย่างดีใจดังขึ้นจากมือระเบิดประจำวองโกเล่

“เอาน่า...พวกเขาก็ไม่ได้ทำอะไรเรานี่ แล้วก็...ดูเหมือนว่าสึนะจะมีความสุขมากเลยด้วยนะ นั่นก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ?” คนที่เห็นอะไรเป็นเรื่องเล่นๆ ไปหมดตอบกลับ

“ก็ใช่...” พูดแค่นั้นทั้งสองก็ต้องหยุดบทสนทนาเอาไว้เพราะคนถูกนินทาเดินมาทางพวกเขาแล้ว

“แน่ใจนะครับว่าไม่ต้องให้ผมไปส่งน่ะ?” เจ้าของบ้านถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“ไม่ต้องหรอกน่า ฉันกลับกับโชจังได้ แล้วก็นะสึนะโยชิคุง...”เจ้าตัวพูดค้างเอาไว้ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มของอีกฝ่าย

“ผมน่ะ...ชักเริ่มจะชอบคุณเข้าแล้วสิ” เสียงคำพูดสุดท้ายดังมาก่อนที่ริมฝีปากบางจะแตะเข้ากับแก้มของคนฟัง

‘ผมเชื่อว่าสักวันเราจะได้อยู่ด้วยกันครับ...คุณเบียคุรัน...’

 -The End-