คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #8# เพื่อนกัน..ไม่ทำแบบนี้
เรื่องของไอ้ซันกับจูนเป็นที่รู้กันในกลุ่มเพื่อนของผมโดยทั่ว แต่ที่จริงก็เหมือนกับไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ก็แค่เพียงไอ้ซันกับจูนไม่ได้คุยเล่นกันเหมือนก่อน ออกจากเมินๆ กันไปเหมือนคนทะเลาะกันธรรมดา แต่ก็ไม่อาจทำมนุษย์หน้าหนาอย่างพวกผมที่เหลือรู้สึกอึดอัดอะไรมากมาย
“ท๊อปกูปวกเย้ว่ะ พาไปห้องน้ำหน่อยดี”ไอ้จิงหันมาชวนในวันหนึ่งขณะใกล้สอบเก็บคะแนนภาษาอังกฤษ ผมมองหน้ามันนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปกับมัน โดยไม่ได้คิดอะไร
ที่จริงแล้วจิงมันก็โทรมาหาผมแทบทุกคืน คุยกันเรื่องสัพเพเหระ บางที่ก็เอาเรื่องเพื่อนมาคุย บางทีไม่มีไรคุยจริงๆ ก็นั่งติวหนังสือกันที่โทรศัพท์
ผมเดินมาหยุดหน้าห้องน้ำเพื่อรอมัน แต่ไอ้จิงเองก็ไม่ได้เดินเข้าไป เมื่อมันเห็นผมหยุดมันก็หยุด ก่อนจะดึงแขนผมเข้าไปในห้องน้ำที่ไร้ผู้คนด้วยกัน
“รังเกียจกูหรอวะ ถึงไปยืนตรงนั้น”มันถามงอนๆ ผมก็งงสิครับ ยืนตรงไหน ตอนนี้ก็ยืนจะชิดมันอยู่แล้ว หล่องงนะเนี่ย
“รังเกียจอะไร?”เมื่อไม่รู้ผมก็ถามไปตรงๆ แบบที่เป็นผมเป็น มันหันมาทำหน้ามุ่ย ก่อนจะยื่นหน้าใสๆ เข้ามาใกล้ จนผมต้องถอยหนี
“เห็นมะมึงรังเกียจ แค่กูเอาหน้าใกล้ๆ มึงยังถอยหนีกูเลย”มันว่า พลางเดินไปอีกมุม
“กูตกใจนี่หว่า อย่าโกรธน่ามึง....”ผมเดินตามไปง้อมันอย่างเคยชิน ก่อนที่มันจะหันกลับมาแบบที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะใช้แขนโอบรอบคอผมไว้ แล้วบิดเบียดริมฝีปากเขามาหา ผมอึ้งไปครู่นึงก่อนจะกลับมาเล่นตามงานถนัด เป็นฝ่ายแทรกลิ้นเข้าไปหามันก่อนอย่างชำนาญ...เรื่องแบบนี้ผมไม่ยอมมันหรอกครับ
“อื้อ..”จิงครางในลำคอเบาๆ ผมถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย ไอ้จิงหน้าแดงไปถึงหู ส่วนสูงที่น้อยกว่าผมประมาณห้าเซ็นทำให้ผมเห็นมันได้อย่างชัดเจน...จิงสวย ไม่ใช่หล่อ มันน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงมากกว่าผู้ชายน่ารักซะอีก
“มองอยู่ได้..กูไปก่อนดีกว่า”มันว่า ก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตาออกจากห้องน้ำไปโดยปล่อยผมยืนเหวอ แล้วก็มาตั้งคำถามกับตัวเองคนเดียว...
“มันกับกูจูบกันหรอวะ”
[ดูท่าพระเอกจะโง่ขึ้นกว่าเดิมทุกวัน]
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะหลังมันประมาณสามก้าว พอไปถึงไอ้จิงก็อาละวาดใหญ่เพราะเพื่อนรักมันหายตัวไป โดยที่เพื่อนผมเองก็หายไปด้วย
“ไอ้หอกฟี่บอกกูมาว่าจูนมันไปไหนกับไอ้ซัน”จิงแทบกระชากคอไอ้หมาน้อยลูฟี่มาถาม แต่ก้ได้คำตอบเพียงรอยยิ้มและคำพูดกวนตีนมาสามประโยค
“กูก็ไม่รู้ ...ตัวมึงเองเหอะหายไปนานโครต ไปว่าวให้ไอ้ท็อปหรอวะ”เอ๋อแดกทั้งคู่ครับ พูดได้เกือบตรง(?) ผมอยากจะบอกมันว่าไม่ได้ว่าว แต่ไป..หุหุ..เฉยๆ
“ว่าวบ้านมึงดิ นี่หน้าฝน”ไอ้มิ้นที่เหมือนจะเพิ่งเงยหน้าขึ้นมาได้ยินว่าเสียงเครียด ก่อนที่พวกผมจะฮาครืนเพราะคำตอบที่ไม่ตรงคำถามของมัน
“ขำไรกันอยู่วะ”ไอ้ซันที่เดินมาพร้อมกับโค้กสามแก้วร้องถามขึ้น พลางวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะอย่างระวัง
“จูนล่ะ”จิงหันไปถามเสียงเข้ม ไอ้ซันชักตาโตใส่อย่างงงๆ ก่อนจะส่ายหัวไปมาแบบไม่รู้เรื่อง
“กูไม่รู้... กูหิวน้ำก็เลยไปซื้อ แล้วก็ซื้อมาเผื่อไอ้สองตัวนี้ด้วย”ว่าจบไอ้ฟี่กับไอ้มิ้นก็ยิ้มสิครับ อยู่ดีๆ ก้ได้ของฟรีมากิน
“อ้าววว แล้วกุกับไอ้จิงล่ะวะ”ผมถาม มันยิ้มกวนตีนก่อนจะยื่นแก้วมันมาให้อย่างใจดี ผมไม่เคยบอกสินะครับ ว่าไอ้ซันใจดีมากกกกกกกกกกกก ไม่ต้องขอแค่ทำท่าเหมือนอยากได้ มันก็ซื้อให้ หรือยกให้เลย แต่เรื่องแบบนี้ก็ยกเว้นเรื่องสาวๆ นะครับ
“แล้วมึงอ่ะ ไม่กิน?”จิงถามบ้าง มันไม่ตอบอะไรได้แค่ยิ้ม ก่อนที่จูนจะเดินมาจากทางเดียวกับไอ้ซัน
“กินกับจูนก็ได้ซัน”จูนว่าเสียงใส ไอ้จิงทำท่าจะโวยวายแต่ผมจับแขนไว้ก่อน
“ฮะ! ซัน?”แลดูมันสองคนจะพูดกันดูห่างๆ ดี ไอ้หมาญี่ปุ่นทำหน้าโง่ ก่อนจะรับน้ำในมือจูนมาดูดไปด๊วบนึง
“ขะ..ขอบใจ”ไอ้ซันว่าอึ้งๆ จูนยิ้มสวยงามตามประสาคนสวยประจำกลุ่ม แล้วเดินมานั่งลงข้างไอ้จิง
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งติวกันไปอย่างค้างคาใจ เพราะดูแล้วแต่ละคนมันดูอึดอัดซะจริงๆ อยากรู้ล่ะสิพวกมึงว่าเกิดอะไรขึ้น ..กูเองก้อยากบอกนะ ติดตรงที่ กูก็ไม่รู้ ฮ่าๆ
ก่อนที่ผมจะเพ้ออะไรต่อไป ก็รู้สึกถึงมือนุ่มๆของคนที่นั่งอยู่ด้านขวามาคว้ามือขวาของผมไว้ ผมหันไปมองเจ้าของมือนั้นแบบงงๆ ก่อนจะได้เพียงรอยยิ้มบางๆ กลับมา
“ท็อปมึงถนัดซ้ายใช่ไหม๊วะ”ไอ้จิงถามผมขึ้นมา ในขณะที่จูนกำลังสอนเรื่องverb ให้ไอ้มิ้น
“อืม...”ผมพยักกหน้าตอบ ยอมรับว่าไม่อยากสบตามันจริงๆ กลัวหัวใจจะวาย
......
ผมกลับมาถึงบ้านในตอนค่ำๆ ทิ้งร่างที่เหนื่อยอ่อนลงบนที่นอนนุ่มอย่างสบาย ก่อนที่มือถือจะแผดเสียงข้อความจนผมประสาทจะแดกอีกรอบ ผมเอื้อมมือไปควานหาไอ้โทรศัพท์ที่ทั้งร้องทั้งเต้นอยู่ที่หัวเตียงอย่างนึกรำคาน แถมด่าไอ้คนส่งมาด้วย
จาก : จิง
กินข้าวยัง
โทดทีที่ส่งมากวน
ทั้งที่รู้ว่ามึงไม่ชอบข้อความ
เห้แล้ววววววว ไอ้จิงจะทำกูป่วงไปถึงไหนวะ ถ้ามึงจะส่งข้อความมาแบบนี้กูจะกล้าด่ามึงหรือไอ้เพื่อน(ที่แอบ)รัก
ถึง : จิง
ยังว่ะ รอแม่มาเรียก
มึงกินยัง
กูก็ไม่ได้ว่าไรมึงนะ ^^
ผมตัดสินใจส่งข้อความกลับไป แล้วเดินลงไปกินข้าวพร้อมกับทุกคนในบ้าน แล้วกลับขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี
“อ้าว...”ผมร้องออกมาเบาๆ หลังจากเห็นข้อความเข้าที่ยังไม่ได้เปิดดู
จาก : จิง
คิดถึงว่ะ
ดึกๆ จะโทรหานะ
ผมเผลอยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่ออ่านมันจบ หัวใจเริ่มพองโตขึ้นเรื่อยๆ ทำไมนะถึงรู้สึกยินดีขนาดนี้ ยินดีเพียงแค่เพื่อนคนนึงจะโทรมาหา เพื่อนคนนึงส่งข้อความมาให้หวานๆ ... มันไม่แปลกหรือไง? คิดแค่นี้หัวใจผมก็ยุบลงมเกินครึ่งแล้วล่ะครับ....
ถึง : จิง
.
.
คนที่เป็นแค่เพื่อน..ไม่ทำแบบนี้
----------------------------------------*
2 B con
คนเม้นน้อยนิด - -*
แต่ไม่เป็นไร เหอๆ เด๋วหนีกลับไปลงฟิคเอสเจซักพักดีกว่า ^^
ความคิดเห็น