คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #1# ...เมื่อรักชั้นเกิด
.
.
.
.
ณ มหาวิทยาลัยชื่อไม่ดังมากมายเท่าไรในแถบเอเชียอาคเนย์...รถยนต์คันเล็กยี่ห้อดังสีดำน้ำตาลค่อยๆเคลื่อนเข้ามา พร้อมกับคนขับและผู้โดยสารที่หน้าตาจัดเข้าขั้นเทพของมหาวิทยาลัย
ผมสารถีรูปหล่อที่แสนใจเย็นเหยียบคันเร่งเนิบนาบ กินลมชมวิวไม่แคร์ต่อเวลาเข้าเรียนที่กระชั้นเข้ามาแม้แต่น้อย ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าจอดในที่จอดรถอธิการฯคณะศิลปกรรมศาสตร์
คนในรถยนต์คันเล็กที่แสนคับแคบของผมดาหน้ากันออกมา โดยมีสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของชั้นปีออกมาจากที่ประจำเป็นคนสุดท้าย พร้อมกับสะบัดหัวฟูๆ ของมันไปมา
“จูน มึงจะสะบัดผมเพื่อ?”ไอ้ซันว่า ก่อนจะผลักหัวเพื่อนสาว(?) เอ่อ...เพื่อนผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเบาๆ พอให้ห่างจากมัน
“เรื่องส่วนตัว”หันมาพูดพร้อมจิกตาใส่ประหนึ่งเป็นแม่ไก่ก็ไม่ปาน
ลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อ ท็อป ครับ เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาลัยแห่งนี้แหละครับ ส่วนไอ้สองคนเมื่อกี๊ที่มันคุยกันหน่ะ คือ ไอ้ซัน ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น-เกาหลี แต่หน้าดั๊นนน ไม่ตี๋อินเทรน
ส่วนอีกคนก็คือ..จูน สาวสวยของกลุ่ม เนื่องจากมีมันคนเดียวเป็นผู้หญิง และที่ว่าเป็นสุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของชั้นปีก็เพราะ ตอนปีหนึ่งมันได้เป็นดาวคณะ แถมเป็นรองดาวมหาลัยอีกตะหาก
“พวกมึงไม่ทะเลาะกันซักวันมันตายไงวะ”ส่วนไอ้นี่ก็คุณหนูจิง..มันติดเอาแต่ใจหน่อยๆ ก็งี้แหละครับ ลูกชายคนเดียวของบ้าน ทุกคนในกลุ่มใครก็ต่างยอมๆ มัน มันอยากทำอะไรก็ให้มันทำอะไรประมาณนั้น จะมีคนขัดก็คงเป็นผมกะไอ้จูนนั่นแหละครับ ...เออ ลืมบอกไปอีกอย่าง ไอ้จิงเนี่ยมันเป็นเดือนคณะครับ เพราะช่วงประกวดเป็นช่วงเทรนเกาหลีกำลังมาแรงสุดๆ ไอ้คนหน้าติดหวานๆ ใสๆ ก็เลยคว้าตำแหน่งเดือนไป...ส่วนหล่อ เข้ม แบบผม (แหวะ)ก็เลยได้แค่ที่สอง T^T
“เสด็จกันแล้วหรอพวกมึง กูนึกว่าพวกมึงจะมาตอนเกรดวิชานี้ออกซะอีก”ส่วนนี่ก็ไอ้ลูฟี่ครับ บ้านมันรวยมากๆๆๆๆ คนนึงเลยล่ะ ทำรีสอร์ตกับเหมืองแร่อยู่ทางใต้ครับ แม้หน้าตามันจะดูเหมือนว่ามันจะไปขุดแร่เองก็เถอะ..เอ่อ แบบว่าหน้าตาออกโหดเล็กน้อยอ่ะนะ แล้วก็ถึกมากกกกกก สูงตั้ง 188
“เออ”ส่วนไอ้นี่ ที่จริงมันไม่ได้พูดน้อยหรอกครับ แต่มันกำลังนั่งเล่นเกมส์กดสีแดงอันเล็กๆในมือมันอย่างสนุก ผมยังไม่ได้บอกชื่อมันสินะ มันชื่อมิ้นครับ แต่ดูจากหนังหน้ามนแล้วน่าจะชื่อสะระแหน่ซะมากกว่า...มันก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรมากมายหรอกครับ ก็แค่มีโหนกนิดๆ ตาแคบๆ จมูกพอประมาณ ไม่แบนจนเกินไป แต่ทำสำคัญกว่านั้น ไอบ้านี่มันสามารถเปลี่ยนสีผมได้ทุกเดือน ตอนนี้รู้สึกจะเป็นสีดำประกายเขียว ไฮไลท์สีม่วงๆ --*--
“ก็ไอ้จูนมันมัวแต่แต่งหน้าอยู่ ให้พวกกูรอ”ไอ้ซันรีบโยนความผิดให้พ้นตัว
“อย่าพูดเลยไอ้ซัน กูหน่ะนั่งแต่งหน้าในรถเว้ย ไอ้ที่รอ กูเห็นแต่รอมึงงนี่แหละ ผู้ชายอะไร แต่งตัวนานฉิ..หาย”จูนว่า พลางเดินไปนั่งลงข้างๆ ไอ้มนุษย์ตาแคบ
“แล้วพวกมึงจะไปเรียนกันกี่โมง”ผมถามเซ็งๆ หลังจากยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา
“มันกี่โมงแล้วล่ะ”ไอ้จิงว่า พลางชะโงกดูนาฬิกาผม
“เก้าโมงยี่สิบห้า”ผมตอบ
“อืม ไปเรียนเหอะว่ะ อีก 5 นาทีเอง เดี๋ยวเข้าไม่ทัน”พูดจบไอ้จิงก็เดินนำไป พวกผมที่เหลือก็ลุกๆ เดินตามมันเข้าตึกคณะไป.....
- - -
ผมกำลังเล็กเชอร์วิชาบังคับเลือกสุดหินของนักศึกษาชั้นปีที่สาม คณะของผมอย่างตั้งใจ เพราะว่าไปพนันกะไอ้จิงไว้ว่า ถ้าเทอมนี้ใครคว้า A+ วิชานี้ได้คนแพ้ต้องเลี้ยงข้าว เดือนนึง เพราะฉะนั้นด้วยเกียรติยศและศักดิ์ศรี ผมพลาดไม่ได้ครับ!!
“เอาล่ะ อาจารย์ก็ไม่มีอะไรจะสอนพวกคุณแล้วล่ะนะ สั่งงานเลยละกัน ให้พวกคุณเลือกเขียนนิยายแนวใดก็ได้ เป็นเรื่องประเภทอะไรก็ได้ ส่งอาจารย์ในวันที่มีเรียนวิชาคาบสุดท้าย งานนี้เต็ม 70 คะแนน นั่นหมายถึงคะแนนทั้งหมดที่ตัดสินชีวิตพวกคุณขึ้นอยู่กับงานนี้ หวังว่าสิ่งที่อาจารย์สอนไป พวกคุณจะสามารถนำมาทำงานชิ้นนี้ได้ดี เอาล่ะ แล้วเจอกันวันส่งงาน มีนักศึกษาคนไหนสงสัยอะไรไหมคะ”อาจารย์สมฤดี ผู้แก่กล้าในวิชาบังคับเลือก การเขียนนวนิยาย พูดเนิบนาบน่าหลับ ก่อนจะจบด้วยรอยยิ้มโชว์ฟันปลอม
“อาจารย์ครับ เขียนนี่ต้องเย็บเล่มมาส่งเป็นแบบหนังสือนวนิยายเล่มไหม๊ครับ”ไอ้คุณซันพยายามพุดให้ชัดตามอักขระสุดความสามารถ ก่อนที่จะได้รอยยิ้มจากอาจารย์กลับไป…สยองไหมล่ะมึง
“อืม ก็แล้วแต่นักศึกษาค่ะ ถ้าทำแบบนั้นมาก็บ่งบอกว่าเราเป็นคนทำงานได้เรียบร้อยดี แค่นี้นะคะ”พูดจบ อาจารย์สมฤดี สาววัยเฉียดเกษียณก็หอบสารานุกรมไทยเล่มหนาปึกของท่านออกไป...
ผมเอนหลังพิงกับพนักอย่างเหนื่อยๆ ...นวนิยาย... แค่คิดผมก็แทบจะบ้า แล้วก็ต้องมีพลอตอีก -*- ตายแน่ครับงานนี้ จะเขียนอะไรส่งดีเนี่ย....
“ทำไมทำหน้าเหมือนหมาเป็นหวัดแบบนั้นวะ”จูนครับ มันนั่งอยู่ข้างๆผม หันมาถาม
“กูไม่รู้จะเขียนอะไร”ตอบไปตามตรง ก่อนที่คนที่นั่งอีกข้างจะหัวเราะหึหึใส่
“ไอ้ท๊อป อย่างลืมสัญญานะโว้ย”ไอ้จิงหันมายิ้มร่า
“สัญญาไรวะ”
“หึหึ เลี้ยงข้าว 1 เดือนไง..ยังไงกุก็ต้องชนะมึงให้ได้” พูดเสร็จก็ตบไหล่ผมเบาๆ หน้ามันตอนนี้ดูเจ้าเล่ห์สุดๆ ... แต่ในสายตาผม ผมว่ามันน่ารักดีนะ ทำหน้าแบบนี้หน่ะ??
- - - > 2 b con
ความคิดเห็น