คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS l MR.CHU (ʃƪ ˘ ³˘)♡ - 100%
Jark
MR.CHU (ʃƪ ˘ ³˘)♡
note : เนื่อเพลงนี่ไม่ได้เกี่ยวกับฟิคเท่าไหร่นะคะอิอิ แต่ชอบเพลงนี้แล้วก็ชอบสาวๆวงนี้ด้วยค่ะ ฮ่าา
a-pink - mr.chu ♡
-jr♡ : เห้ยมาร์ค
-jr♡ : น้องเค้ามาแล้วมึง!!!!
อุ้ย (ﾟﾍﾟ)
markuu♡ : เห้ย ยังไม่เสร็จเลยอ้ะ แปปดิๆๆๆๆ
-jr♡ : ให้ไวดิ้ น้องเค้าจะถึงห้องล็อกเกอร์ละมึง
ชิบหอยละไงมาร์ค… щ(゜ロ゜щ)
markuu♡ : จินยองจ๋าาาาาาาาาาา
markuu♡ : ช่วยเค้าหน่อยน้าาาาาาาาาาาา
you sent a sticker
you sent a sticker
.
.
.
“ น้องหวังครับบบบบบบ!”
“ หะ... ครับจินยองฮยอง ”
“อ่า คือว่า.....”
เอาแล้วครับ จินยองจะทำยังไง ไอ้เพื่อนมาร์คนี่ขอให้ช่วยกะทันหันแบบนี้ คือถึงจินยองจะฉลาดและน่ารักขนาดไหนแต่จะให้แถยังไงอ้ะงานนี้ บอกเลยครับว่ายากจริงๆ โดยเฉพาะคนที่ไม่ถนัดเรื่องการแถอย่างจินยองคนนี้ เห้อว....
“คือ..... อ้อ คืองี้นะครับน้องหวัง น้องหวังเห็นไอ้แจบอมบ้างมะ”
อื้ม นี่แถไม่เก่งนะ จริงๆ...
“อ่อ เห็นดิครับฮยอง”
“อ่าว แล้วแจบอมอยู่ไหนง่ะ”
“มะกี้ตอนแยกกันมันบอกจะไปอยู่ห้องดนตรีอ่ะครับ ฮยองมีอะไรรึป่าวครับ”
ตุ้ดุ่ง
markuu♡ : mission completed จ้า อิอิอิ
“อ้อป่าวๆๆๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ แฮ่ๆ”
“อ่า โอเคครับ งั้นผมไปละนะจินยองฮยอง บ้ายบาย”
“บายจ้าน้องหวัง”
จินยองรอดแล้วครับ......
.
.
.
มาร์คบอกได้คำเดียวว่า เหนื่อย มาก! โอเค นี่มันสองคำ... แต่ช่างมันก่อนเถอะครับ โอยยยยย
คือแบบเมื่อกี้นี่เหมือนอยู่ในหนังสายลับมากครับบอกเลย ฮือ น้องมาร์คตื่นเต้ลลลลลลลลลล ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิตเลยนะ! เอาของขวัญมาใส่ในล็อคเกอร์คนที่แอบชอบเนี่ย ละไอ้คนที่ว่านี่เป็นผู้ชายอีก มาร์คจะบ้าตาย แต่ของแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหนล่ะครับ ก็ แจ็คสันของมาร์ค เป็นถึงนักกีฬาฟันดาบสุดฮ็อทอันดับหนึ่งของโรงเรียนนะ เขาเลยต้องวางแผนอย่างดีเพื่อเอาของขวัญไปให้ คือที่ต้องแอบเอาไปให้นี่เพราะเขินครับ น้องเค้าไม่รู้นี่นาว่ามาร์คแอบชอบอยู่อ่ะ! แล้วถ้ารู้ น้องเค้าอาจจะรู้สึกแปลกๆด้วย ให้ไปแบบนี้แหละดีแล้วเนอะ
ไม่ต้องรู้หรอกว่าใครให้ แค่อยากให้รู้ว่ามีคนที่อยากดูแลแล้วก็เป็นห่วงอยู่นะ สู้ๆ♡...
เก๋มะ ฮี่ๆๆๆ นี่คิดตั้งนานนะกว่าจะเขียนลงไปบนโพสอิสท์แปะบนพุงน้องหมีตัวใหญ่ได้เนี่ย มาร์คนี่เก่งจริงๆ! ฮิ แล้วที่ต้องให้ตอนน้องเค้ากำลังจะกลับบ้านพอดีนี่ก็เพราะว่าจะได้เอาตุ๊กตาหมีตัวโคตรมหาใหญ่ยัดเข้าไปบังกล่องของคนอื่นๆได้ไง แอบทำกล่องบุบไปตั้งหลายอันเลยด้วย แง เก๊าไม่ได้ตั้งใจนะ แค่เจตนานิดหน่อยเอง... กว่าจะยัดเสร็จนี่เล่นเอาซะเหนื่อย ที่ช้าก็เพราะเจ้าหมีนี่ใหญ่จนยัดไม่เข้าเนี่ยแหละฮู่ววว จากนั้นมาร์คก็เอากล่องของขวัญวางไว้บนหมีอีกที น่ารักใช่มะ! ฮิ
หรือว่าไม่น่ารักนะ?
โธ่ ไม่มีใครเข้าใจมาร์ค แงร้ (。┰ω┰。)
“ไอ้มาร์ค! นั่งเพ้อไรของมึงห้ะ รู้มั้ยว่าจินยองสุดหล่อนี่ลำบากขนาดไหนอ้ะ ต้องมาช่วยแผนบ้าบอไร้สาระอะไรนี่ คือแบบasdfqaghn!@#$%^*ฟ่อดๆๆๆๆๆๆแฟ่ดๆๆๆ”
“มันไม่ไร้สาระนะโว้ยจินยองงงงง!”
“เหรอ ไม่ไร้สาระเรอะ เดินเข้าไปให้เฉยๆก็จบละไงประเด็น”
เห็นมะ ไม่มีใครเข้าใจมาร์คเลยงะ (づ┰_┰)づ
.
.
.
เช้าวันต่อมาหลังจากที่เขาเดินเข้ามาในโรงเรียนนี่เริ่มสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆแฮะ พวกผู้หญิงที่ปกตินั่งเม้าท์กันเป็นวงนี่วันนี้มาแบบพิเศษ คือวงใหญ่มากกกกกก เน้นว่ามากกกกกกกกก แบบก.ไก่สักห้าร้อยตัว แถมยังมีโทรศัพท์อยู่ในมือกันทุกคน.... น่ากลัวคูณร้อย.... เนื่องด้วยความสงสัยและสัญชาตญาณความอยากรู้อยากเห็นมาร์คคนนี้จึงต้องรีบเดินอย่างเร็วที่สุดเพื่อไปหาจินยองที่ห้อง รายนั้นถามอะไรคือรู้หมดทุกเรื่อง รู้เยอะ รู้มาก รู้ไปหมด
หืม.... นี่ไม่ได้แอบด่านะ นี่ชมจากใจจริงล้วนๆเลย อิ ૮( ᵒ̌ૢ௰ᵒ̌ૢ )ა
“ จินยองอ่า~ ”
เงียบ....
“นี่ จินย๊องงงงงงงงง~ ”
น่ะ เงียบอีก มัวแต่มองอะไรไม่รู้ในโทรศัพท์กับพวกเพื่อนๆอยู่ นี่สงสัยจะตายแล้วนะ อยากรู้มั่งอ่ะ งื้อ(,,๏ ⋏ ๏,,)
“นี่ๆๆๆๆๆๆ ทู้กคนนนนนน ทำไรกันอยู่อ้ะ”
“อ่าวเห้ยมาร์ค แกมาดูนี่ดิๆๆๆๆๆๆ รูปของน้องแจ็คสันอ่ะแก”
แจ็คสัน? รูป? อะไรงะ มาร์คงงครับ ละดูสายตาที่จินยองส่งมาให้สิ....ทำสายตามีเลศนัยแบบนั้นคืออะไรกันจินยองอ่า
“ไหนๆๆๆ ฮายองอ่า รูปอะไรหรอ”
“เนี่ยแกดูดิ กรี๊ดดดด ฉันเขินมากอ่ะแก คนให้นี่ก็น่ารักโนะ”
เอ อินสตาแกรมนี่นา....
รูปแจ็คสันใส่เสื้อสีดำแบรนด์โปรดที่เขาจำได้ว่าแจ็คสันชอบถึงได้ไปเลือกลายมาเองกับมือแถมยังเก็บเงินตั้งนานกว่าจะซื้อได้ กับตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่....
อื้อหือ.... ชัดเลยครับ.....
แล้วดูแคปชั่นสิ......
♡ ขอบคุณมากนะครับรุ่นพี่ ♡ J
น้องมันรู้ได้ไงวะว่าเป็นรุ่นพี่ แจ็คสันมีญาณวิเศษหรอ เป็นญาติเจน ญาณทิพย์ก็ไม่บอก หรือว่าเดาเอา ถ้าเดาเก่งขนาดนี้นี่ไม่ต้องเรียนแล้วมั้งหนังสือหนังหา โถะ
“พวกแกว่าใครเป็นคนให้กันอ่ะ ฉันฟินแทนเลยล่ะแก๊”
“ใช่มั้ยแก ฟินสุดๆอ้ะ น่าร้าก กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
“ฉันว่าต้องเป็นยัยโบมีแน่เลยๆแก”
“แต่ฉันว่านะ อาจจะเป็นแบมแบมก็ได้! บ้านนายนั่นมีร้านขายตุ๊กตาด้วยนี่นา”
และบทสนทนาอีกบลาๆๆที่ไม่ได้เข้าหูของมาร์คอีกต่อไป ฮือ แจ็คสันรู้ได้ยังไงว่าเป็นรุ่นพี่ แล้วจะรู้มั้ยว่าใครเป็นคนให้ โฮ
มาร์คบรรยายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูกแล้วนะ!
ครืด....
“มาร์คฮยองครับ ขอคุยด้วยหน่อยสิ J”
โอโห แจ็คพ็อตแตกสุดๆครับ ใครก็ได้ช่วยมาร์คต้วนคนนี้ที....
เอิ่ม...
ไม่น่าจะมีใครช่วยได้แล้ว ณ จุดนี้ ทุกคนต่างก็ทำหน้าตกใจแล้วก็แปรเปลี่ยนไปเป็นหน้าโคตรฟินอย่างพร้อมเพรียงกัน
“อ่า... ครับ”
โอเค มาร์ค ต้วนยอมแพ้แล้ว ฮรึก (oT-T)尸
70%
หลังจากที่พวกเราสองคน เอ่อ หมายถึงผมกับแจ็คสันน่ะนะ เดินออกมาจากจากห้องเรียนแล้ว แจ็คสันก็พาผมมาอยู่ที่สนามเด็กเล่นตรงส่วนหลังโรงเรียน เขาบอกว่าตอนแรกก็กะจะพาไปดาดฟ้านะ แต่มันคลาสสิกไปหน่อย แบบว่าน่าเบื่อซ้ำซากอะไรเทือกนั้น จริงๆผมว่าสวนหลังโรงเรียนอะไรแบบนี้คลาสสิกกว่าด้วยซ้ำ แต่ทำได้แค่คิดนะ ไม่กล้าพูดหรอก เดี๋ยวเขาเอาดาบมาแทงผมตายพอดี แอะ
ผมหยุดนั่งลงบนปลายสไลเดอร์สีแดงสำหรับเด็ก ส่วนแจ็คสันก็นั่งลงบนปลายของสไลเดอร์สีฟ้าอีกตัวที่ถูกตั้งไว้ข้างๆกัน ให้ตายเหอะ ทำไมที่นี่เงียบจังนะ มาร์คอึดอัดอ้ะ ┰ω┰
“เอ่อ....”
สุดท้ายก็เป็นมาร์คที่ตัดสินใจทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้
“คือว่านายเรียกฉันมาทำไมหรอ”
“......”
“......”
“......”
“งะ พูดไรหน่อยดิ ชวนเค้ามาแล้วก็ไม่คุยด้วยเนี่ยนะ” ประโยคหลังนี่ตั้งใจพูดกับตัวเองให้เบาที่สุด เห้อ คนประเภทไหนกันล่ะชวนคนอื่นเขาออกมาคุยด้วยแต่ตัวเองนั่งเงียบ โธ่เอ้ย
“เดี๋ยวก่อนดิฮยอง ทำใจแปป” แจ็คสันไม่พูดเปล่า เอื้อมมือหนามาดึงมือของรุ่นพี่ผมแดงไปไว้บนตัก
“ทำใจอะไรของนะ...”
“ขอบคุณสำหรับของขวัญนะครับมาร์คฮยอง เรามาลองคบกันดูมั้ย J”
“ห้ะ...”
“ตอบเร็วๆสิครับ ไม่ตอบแปลว่าตกลงนะ”
“อะ.. โอเคๆ ตกลงสิ!”
“หน้าแดงนะ เขินหรอ”
“เขินบ้าไรเล่า โห่ยยยยยยยยยยย”
ก็ไม่ได้เขินหรอกนะ แค่รู้สีกว่าหน้าร้อนๆนิดหน่อยเองเหอะ มาร์คคิดว่าไม่ได้เขินจริงๆนะ... แต่เดี๋ยวก่อนสิ มีอีกเรื่องนะที่น่าสงสัยน่ะ...
“นี่แจ็คสัน!”
“คร้าบบบบบบบบบบ”
“นายรู้ได้ไงอ่ะว่าฉันเป็นคนเอาของขวัญพวกนั้นไปให้ ตอนนั้นลำบากโคตรเลยรู้ป่ะ!”
“อยากรู้จริงหรออออ เรื่องมันยาวน้าเตงงงง” แจ็คสันพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่รุ่นพี่ตัวเล็ก ทำเอามาร์คหน้ามุ่ยไปเลยทีเดียว และนั่นก็เหมือนจะทำให้แจ็คสันพอใจอยู่ไม่น้อย เขาเอานิ้วชี้จิ้มไปตรงระหว่างคิ้วที่ขมวดกันของมาร์คอย่างเอ็นดู
“แหม่ เล่าแล้วจ้าเล่าแล้ว บันนี่ฮยองอย่าทำหน้างั้นดิ น่าฟัดเกินละ”
“ทะลึ่งอ่ะ รีบเล่ามาเหอะน่า อยากรู้ละเนี่ย”
“ก็....”
JS’ PART
“เห้ยแจ็คสัน กูไปซ้อมดนตรีต่อนะเว้ย”
“เออเคๆ กูกลับบ้านละ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย”
หลังจากบอกลากับเพื่อนซี้ อิม แจบอม เรียบร้อยแล้ว เขาก็ตั้งใจว่าจะไปเก็บของที่ล็อกเกอร์แล้วรีบกลับบ้านแต่ระหว่างทางดันเจอกันรุ่นพี่ที่ได้ข่าวมาว่ากำลังกิ๊กกับแจบอมเพื่อนเขาอยู่มาถามหาเพื่อนเขาด้วยท่าทางแปลกๆนิดหน่อย หลังจากนั้นก็แยกกันไป แจ็คสันเข้าไปเก็บของที่ห้องล็อคเกอร์แต่หลังจากเปิดล็อกเกอร์ออกมานี่แทบหงายหลัง ก็ทำใจไว้แล้วนะว่าวันนี้ของคงจะเยอะเพราะเป็นวันเกิดคนฮ็อตขนาดนี้ แต่เพราะเจ้าหมีสีขาวตัวใหญ่เบ้อเริ่มที่เกือบตกลงมาจากในตู้ทำเขาตกใจ นี่ขอแช่งเลยนะถ้าคนให้ไม่น่ารักจะไปเตะก้นสักป้าบ หลังจากเขาเดินออกมาพร้อมของขวัญที่อยู่ในถุงดำขนาดใหญ่พิเศษซึ่งร่างหนาเพิ่งไปขอมาจากภารโรงเมื่อกี้นี้ แน่ล่ะมันคือถุงขยะ แต่ของมันเยอะจริงๆนะ ถึงจะเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอย่างหวัง แจ็กสันก็แบกไม่ไหว ก็มีนักเรียนชายกลุ่มนึงเดินมาหาเขา ตอนแรกก็คิดว่าจะมีน้ำใจเข้ามาช่วยถือหรืออะไรทำนองนั้นนะ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เพราะรุ่นน้องพวกนั้นมาให้เขา (ซึ่งนอกจากจะเป็นนักกีฬาฟันดาบของโรงเรียนแล้วยังเป็นสารวัตรนักเรียนอีกด้วย เท่ใช่มะ) ช่วยดูกล้องวงจรปิดห้องล็อกเกอร์ให้ทีว่าใครขโมยกระเป๋าเป้ที่ใส่ไว้ในล็อกเกอร์ของเด็กคนนึงที่จำได้ว่าชื่อยองแจไป ซึ่งพอย้อนไปดูแล้วก็ปรากฏว่าเป็นแฟนของหมอนั่นเอง ไร้สาระชะมัด
หลังจากที่บอกให้เด็กพวกนั้นกลับไปเขาก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องเดิม อาจเป็นเพราะความเบื่อหรืออะไรก็ตามที่ดลใจให้แจ็คสันย้อนดูคนที่เอาของขวัญมาใส่ในล็อคเกอร์ของเขา ตอนนั้นเองที่เขาสังเกตเห็นมาร์คพยายามยัดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เข้าไปในล็อคเกอร์ของเขา ตุ๊กตาหมีนั่นใหญ่กว่ารุ่นพี่หัวแดงอีกด้วยซ้ำ
น่ารัก... เป็นคำเดียวที่บรรยายมาร์คได้จริงๆ เขารู้จักรุ่นพี่คนนี้มานานพอควร มาร์คมักจะมาที่ห้องเขาพร้อมกับจินยองที่มาหาแจบอมอยู่บ่อยๆ มีคนชอบแล้วก็ปลื้มมาร์คเยอะมากทีเดียว นับๆดูแค่ในห้องเขาก็ประมาณสี่-ห้าคนแล้วด้วยซ้ำ แน่นอนว่าในนั้นก็รวมแจ็คสันด้วย แต่ดูเหมือนมาร์คจะไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบปลื้มมากมายขนาดไหน และแจบอมเพื่อนตัวดีก็ให้เหตุผลมาว่า “ก็พี่เขามองแต่มึงไง เลยไม่รู้ว่ามีคนอื่นแอบมองอยู่อ่ะ” จริงๆแจ็คสันก็ไม่ซื่อขนาดดูไม่ออกนะว่ารุ่นพี่สุดน่ารักเหมือนจะเขินเวลาอยู่ใกล้ๆเขา แต่ก็แค่ไม่มั่นใจเฉยๆน่ะ ซึ่งตอนนี้ก็มั่นใจขึ้นเยอะเลย J
“ก็ตามนั้นแหละฮยอง J”
“งั้นนายก็รู้นานแล้วหรอว่าฉันชอบนายอ่ะ! แล้วนายก็ชอบฉันนานแล้วหรอ!”
“ใช่ครับ”
“อะไรวะ ไม่แฟร์เลยอ่ะ” มาร์คพูดพร้อมทำหน้ามุ่ยใส่ร่างหนาอีกรอบ
แจ็คสันรวบตัวมาร์คเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด มาร์คพยายามหยิกตัวเองหลายครั้งเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ฝันไปจริงๆก่อนจะกอดตอบแจ็คสันด้วยความอ่อนโยน ทั้งสองกระชับอ้อมกอดที่อบอุ่น ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วจนกระทั่งเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้นมาร์คจึงผละออกจากอ้อมกอดของรุ่นน้องตัวหนา
“นี่ ไปเรียนได้แล่ว”
“อยู่ด้วยกันอีกนิดไม่ได้เหรอฮยอง”
“ไม่ต้องเลยยยยย ไปเรียนๆ!”
“โอเคครับผม!”
จุ๊บ!
“ตั้งใจเรียนด้วย!” มาร์คพูดหลังจากที่หันไปจูบเบาๆที่แก้มของแจ็คสันแล้วเดินนำหน้าอีกคนไป เขาเขินขนาดไหนอีกคนจะรู้บ้างไหมเนี่ย
“ฮยองเดินช้าๆหน่อยสิ แหม เขินละงี้ตลอดเลยน้า”
“นายเดินช้าเองนะ ฉันไม่รอหรอก!”
แต่สุดท้ายมาร์คก็ลดความเร็วลงเพื่อให้แจ็คสันเดินตามมาได้ทัน แล้วทั้งสองก็เดินจับมือกันไปปตลอดทางขึ้นตึกเรียน♥
CHU (ʃƪ ˘ ³˘)♡
เหยย เป็นไงงะทุกคน ฮือออออ คือกากมากกกกกกก
เราบรรยายไรงี้ไม่เป็นไง จะฝึกให้มากขึ้นนะค้าทุกคน แต่อันนี้มาโชว์กากก่อน แฮร่
ขุ่นพระคะะะะะ กว่าจะอัพติดนี่2รอบงะ ที่พิมพ์ไว้ตรงนี้ต้องมานั่งพิมพ์ใหม่
คือไม่เครค่ะ ฮือ555555555555555555555555
จะบอกว่าขออภัยสำหรับความกากน้าเตง ช่วยรอติดตามเรื่องหน้าและต่อๆไปด้วยนะคะ
ภูมิใจงะนี่ฟิคเรื่องแรกในชีวิตการเป็นติ่งขอเรา กร้าก ขอบคูรทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค้า
ถ้าช่วยเม้นติชมจะดีมากค่ะ แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรเราเข้าใจ เพราะเราก็เป็น แงะ555555
อิอิ เยิ้บค่า♥
ความคิดเห็น