เริ่มจากร้อย

เนื้อเรื่อง

“เราเลิกกันนะ พี่จะไม่ตามกวนใจพราวแล้ว” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้หญิงสาวผมยาวประบ่าในชุดนักศึกษา หน้าตาจิ้มลิ้มที่ตอนเดิมนั่งยิ้มอยู่หุบยิ้มลงฉับพลัน หน้าซีดลงจนไร้สีเลือดอย่างรวดเร็ว

“ทำไมหละคะ” ถ้อยคำสั้นๆที่ถามออกไป หลังจากที่นั่งนิ่งอยู่นาน

“พี่เหนื่อย เหมือนพี่วิ่งตามพราวอยู่คนเดียว บ้ารักพราวอยู่คนเดียว พี่หมดแรงแล้ว” คำตอบของชายหนุ่มไม่ได้ทำให้สาวน้อยนามว่าพราวกระจ่างแต่อย่างใด ตอนนี้ใจเธอคิดแค่เพียงว่า นี่หนะหรือ ผู้ชานที่คอยตามรับ ตามส่งเธอตลอดเวลาสองปี บอกว่าจะรอจนกว่าเธอจะรัก จะทำทุกอย่างให้เธอมีใจ แต่แค่เวลาผ่านไปไม่นานความอดทนเค้าก็หมดลง  ความอดทนของเค้าที่หมดลง กับความรักของเธอที่มีจนล้นใจ
ใช่ มันจะสายไปสำหรับใจเธอซะแล้ว เพราะวันนี้คือวันที่เธอตัดสินใจจะเอ่ยคำรักกับชายที่เฝ้าทำดีกับเธอ และเธอก็รับรู้ถึงความดีเหล่านั้น  รับเอาไว้จนเต็มหัวใจ

ก็อย่างว่าน้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน แล้วใจเธอเล่า ไม่ใช่หิน เป็นแค่ใจของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เมื่อโดนคำหวาน การดูแลเอาใจใส่ อย่างเสมอต้นเสมอปลาย แม้จะใจแข็งแค่ไหน เธอก็หวั่นไหวไปกับสิ่งเหล่านั้น ทำไมเธอไม่ฉุกใจนะว่าพักนี้เค้าเปลี่ยนไป เค้าเงียบลงแม้จะยังรับส่งเธอเหมือนเดิม อาการพูดน้อย หน้าเคร่งขรึม เธอก็นึกว่าเพราะเค้าเครียดเรื่องสอบ แต่เธอคิดผิดซะแล้ว วันนี้ถ้อยคำที่หลุดออกมาจากปากเค้า มันบอกได้เป็นอย่างดีว่าเวลาของเธอหมดแล้ว

แต่จะว่าอะไรได้ เธอเองไม่ใช่รึไงที่เป็นคนเล่นตัว เป็นคนที่ถ่วงเวลา ทั้งๆที่ตลอดเวลาเค้าแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าชอบ ทุกคำพูดออกมาไม่ปิดบัง

แต่จะโทษใครเล่า ในเมื่อเธอไม่เคยเชื่อมั่นในรักแท้ เธอมักจะระแวงเรื่องความรักเสมอ จากประสบการณ์ที่เห็นอยู่รอบตัว มีน้อยคู่นักที่จะพากันไปจนถึงวนแต่งงาน หรือแม้แต่แต่งกันไปแล้วก็เลิก หรือแอบนอกใจ หากแม้นมีคนมาจีบ เธอก็จะระวังตัวเสมอ ทำให้เธอไม่เคยเปิดใจให้ใครเต็มร้อย จงไม่เคยมีใครเข้ามานั่งในใจเธอได้เลยซักครา แต่ผู้ชายคนนี้ คนที่เพิ่งบอกเลิกกับเธอ เป็นคนเดียวที่เธอยอมรับ รับเข้ามาในใจ  แม้เธอจะไม่เคยบอกออกไปว่ารัก แต่เธอก็ยอมรับ ให้เค้าอยู่ใกล้ๆตัว เสมอ จากความดี ความเสมอต้นเสมอปลาย ความห่วงใยที่มีเสมอมา ทำให้เธอไม่เคยระแวงว่าจะมีวันนี้ บางทีความรักของเค้าคงเริ่มจากร้อย ในขณะที่เธอเริ่มจากศูนย์ แต่ที่ต่างกันก็คือ วันเวลาทำให้ความรักที่เค้ามีให้เธอลดลงทุกวัน จนตอนนี้มันเหลือแค่ศูนย์ เค้าถึงบอกเลิกกับเธอ ในขณะที่เธอนั้น ความรักจากศูนย์ กลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนวันนี้มันเต็มร้อย ใจที่พร้อมจะบอกเค้าว่าเธอรักนั้น ถูกทำลายลงด้วยคำขอเลิกที่หลุดออกมา

พราวมองออกไปนอกกระจกร้านขายไอศครีม แล้วหันมามองเก้าอี้ตรงข้ามอีกครั้ง ตรงนี้ที่เป็นที่ประจำของเค้ากับเธอตลอดเวลาสองปีที่คบกันมา เธอชอบทานของหวานมาก ในขณะเค้าไม่ชอบของหวานเอาซะเลย เธอชอบนั่งร้านน่ารักๆ เค้ากลับบอกว่าน่าอาย แต่คนๆนั้นก็มักมานั่งร้านนี้กับเธอเสมอ แม้จะบ่นบ้างบางครั้ง

เค้าคนที่ไม่ชอบเดินซื้อของ การชอปปิ้งเป็นเรื่องหน้าเบื่อ ก็ต้องมาคอยขับรถพาเธอไปซื้อของเป็นประจำ ก็เธอรักการชอปปิ้งยิ่งกว่าอะไรนี่นา เค้าคนที่อายจนหน้าแดง เมื่อต้องไปซื้อผ้าอนามัยให้ตอนเธอปวดท้องเมนส์ ในวันที่เพื่อนเธอออกไปข้างนอกกันหมด  คนที่บอกว่านิยายรักเป็นเรื่องไร้สาระ แต่กลับตามเธอไปอยู่มุมนิยาย ช่วยเลือกนิยาย แถมยังขอยืมอ่านจนติด เมื่อนึกมาถึงตรงนี้เธอก็ยิ้มพร้อมทั้งน้ำตาที่ร่วงลงมา เธอไม่ได้ร้องไห้ให้เค้าเห็น เพราะรู้ว่ามันจะทำให้เค้าไม่สบายใจ เค้าคนนั้นเป็นคนขี้สงสารเป็นที่หนึ่ง แถมยังความรับผิดชอบสูงอีกต่างหาก ถ้าขืนเธอร้องไห้ออกไป เรื่องคงไม่จบ ในเมื่อเค้าดีกับเธอขนาดนี้ เธอก็ไม่อยากจะให้เค้าลำบากใจเลยซักนิด แม้ว่าเค้าจะเพิ่งบอกเลิกกับเธอ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เจ็บเหลือเกิน เกินกว่าที่เธอจะฝืนเอาไว้ เค้าออกไปแล้ว เธอก็ร้องไห้ได้แล้วหนะสิ แล้วเธอก็ก้มหน้าร้องไห้กับฝ่ามือจนตัวสั่น

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะพี่” เสียงของน้องเด็กเสิร์ฟที่เธอคุ้นหน้าดีเข้ามาทัก เมื่อเห็นเธอร้องไห้จนพอแล้ว

“ไม่เป็นอะไรจ๊ะ ไม่เป็นไร” เธอเงยมายิ้มทั้งน้ำตา เธอก็เป็นคนแบบนี้ มักจะไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ทั้งๆที่ตัวจริง เธอทั้งอ่อนแอ และก็อ่อนไหว เพราะอย่างนี้รึเปล่าเค้าถึงได้คิดว่าการบอกเลิกกับเธอ ผู้หญิงไร้หัวใจ

“เท่าไหร่จ๊ะ”

“พี่นนจ่ายแล้วคะ” คำตอบน้องเด็กสาวทำให้เธอนิ่งไป เพิ่งรู้ว่าน้องนี่รู้จักพวกเธอด้วย คงเพราะว่าบ่อยครั้งที่เธอมาที่นี่กับเค้าหละมั้ง ไม่อยากให้เค้าดีกับเธอไปกว่านี้ เพราะตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจะตัดใจจากเค้าได้อย่างไรแล้ว ถ้าขืนเค้ายังดีอยู่อีก เธอคงจะตายเพราะความดีของเค้าเป็นแน่


เธอกลับมานั่งอยู่ในห้อง ไม่ยอมเปิดไฟ
ความรักของเธอมักจะออกมาด้วยการกระทำ เธอไม่ชอบที่จะบอกผ่านคำพูด หรือคำสัญญิงสัญญา แต่ความรักของเธอคือการดูแล เอาใจใส่ เธอมักจะรู้รายละเอียดของคนที่เธอให้ความสำคัญเสมอ แม้สิ่งเล็กๆน้อยๆเธอก็ไม่เคยลืม

“พราวมานั่งทำอะไรมืดๆ หนะ ทำไมไม่เปิดไป” เสียงเพื่อนสาวร่วมห้องทัก

“แล้วนี่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไร บอกมาเลย จะบอกพี่นนไปจัดการให้”

ยิ่งได้ยินชื่อของเค้าก็ทำให้เธอร้องไห้หนักเข้าไปอีก

“เฮ้ย พราว หรือว่าทะเลาะกับพี่นนหละ ก็ไม่น่านะ ไม่เห็นเคยทะเลอะกันนี่” เพื่อนสาวตั้งข้อสันนิษฐาน

“พี่นนเค้าขอเลิกกับพราวแล้ว”

“ฮะ อะไรนะ พราวว่าไงนะ พี่นนนี่หนะเหรอขอเลิกกับพราว เป็นไปได้ไง พราวอย่าล้อเล่นดิ”

“พราวพูดจริงๆ พี่นนขอเลิกกับพราว”

“เรื่องมันเป็นไง เล่าให้ฟังซิ”

เมื่อเธอเล่าเรื่องวันนี้ให้เพื่อนฟังจบ เพื่อนสาวเธอก็นั่งทำท่าขบคิด

“มันจะเป็นไปได้ไงพราว”

“มันเป็นไปแล้ว พราวไม่ดีเอง พี่นนเค้าก็เลยหมดรักพราว พราวมันก็แค่ผู้หญิงใจร้ายในสายตาพี่นน” หญิงสาวพึมพำเสียงเครือ

“แล้วพราวบอกพี่นนรึเปล่าว่าพราวรักพี่นนหนะ” เมื่อเพื่อนสาวถาม เธอก็ได้แต่ส่ายหัว

“พราวไม่กล้าแล้ว พราวไม่อยากให้พี่นนลำบากใจ ถึงบอกไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ไม่มีแล้ว” แล้วก็นั่งเงียบด้วยกันทั้งคู่

“พราวไปอาบน้ำแล้วก็นอนก่อนนะ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว” “อืม”


เมื่อลับหลังพราวแม่เพื่อนสาวก็กดโทรศัพย์โทรออกทันที

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ขณะนี้” เสียงสัญญาณดังเหมือนเดิมทุกครั้งที่โทรออก
“อะไรวะ” แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตากดเบอร์ใหม่

“หวัดดีคร้าบบบ” เสียงหล่อตอบรับกลับมา

“ไม่ต้องมาทำปากดี เพื่อนพี่ทักไปไหน”

“โอ้ยอะไรกันจ๊ะ น้องคนสวย”

“ไม่ต้องมาสวยเลย เพื่อนพี่ทักไปไหน เพื่อนพี่ทักจะมาทำอย่างนี้กะเพื่อนบัวไม่ได้นะ จะมาทำให้รักแล้วทิ้งงงี้หมายความว่าไง”

“เฮ้ย น้องบัว ใครทิ้งใคร อะไรเนี่ย งง” เสียงของอีกหนุ่มโอดมา ทำให้บัวเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทักฟัง

“เป็นไปไม่ได้น่าบัว ไอ้นนเนี่ยนะ จะกล้าขอเลิกน้องพราว ข่าวผิดรึเปล่า มันรักของมันยังกะอะไร หายใจเข้าหายใจออกก็น้องพราว”

“เป็นไปแล้วพี่ทัก ยัยพราวร้องไห้จนตาบวมแล้ว เอาไงดีพี่”

“หรือว่า”

“หรือว่าอะไร”

“ก็เมื่อวันก่อนมันบ่นๆว่า ดูไม่ออกว่าพราวรักมันรึเปล่า พราวไม่เคยบอกรักมัน มันทำให้พราวลำบากใจรึเปล่า อะไรทำนองเนี้ย ทำหน้าสลดๆด้วยนะ”

“หรือว่าพี่นนจะเข้าใจอะไรผิดเนี่ย”

“พี่จะลองถามมันดูนะ”


“เฮ้ย นน ไปไหนมาวะ ไมเพิ่งกลับ แล้วทำหน้างี้ เป็นไรไปวะ”

“เป็นคนอกหัก” เสียงตอบเฉื่อยชา เมื่อทิ้งตัวลงนอนที่โซฟา

“หือ แกเนี่ยนะอกหัก ก็ข่าวที่ข้าได้มามันไม่ใช่งี้นี่หว่า แกไปหักอกเค้าไม่ใช่เหรอ เป็นคนบอกเลิกเอง แล้วทำไมถึงมาบอกอกหักวะ”

“ข้า แค่ไม่อยากให้พราวรำคาญข้าไปกว่านี้ พราวเค้าไม่รักข้า ข้าก็ไม่อยากรั้งเค้าไว้ บางทีเค้าคงเบื่อข้าเต็มทน”

“แกคิดได้ไงวะ พราวเค้าบอกว่ารำคาญแกเหรอ”

“พราวเป็นคนขี้เกรงใจ ถึงไม่ชอบก็ไม่พูดหรอก”

“เออนะ รู้ใจกันขนาดนี้ทำไมไปขอเลิกซะละ” ไอ้เพื่อนมันประชด

“ข้ากลัวว่าพราวจะเกลียดข้าเข้าซักวัน ถ้าข้ายังทู่ชี้ตื้อเค้าอยู่” พูดไปตาก็เหม่อมองเพดานห้อง “ขนาดข้าบอกเลิกไปแล้วเค้ายังไม่มีอาการอะไรเลย บอกว่าตามใจข้า แล้วยังงี้จะให้ข้าหวังอะไรวะ” เสียงสลดจนเพื่อนสงสาร

“แกพูดเองนะ ว่าพราวขี้เกรงใจ ไม่ชอบขัดใจใคร แล้วขอโทดเถอะวะ ให้ตายสิข้าไม่พูดดีกว่า”

“อย่ามาอ้ำอึง จะพูดอะไรก็พูด” เสียงที่บอกอาการหงุดหงิด

“แกดูไม่ออกเหรอ ว่าพราวคิดยังไงกับแก แกบอกแต่ว่าเค้าไม่เคยบอกรักแก แต่ที่ข้าเห็นเนี่ย มันไม่เห็นต้องพูดเลยนี่หว่า ข้าก็เห็นเค้าเปิดใจให้แกตั้งเยอะแล้ว ถ้าเทียบกับตอนที่แกจีบเค้าใหม่ๆ ข้าก็บอกได้แค่นี้แหละ อยากเลิกกันก็ตามใจ ก็ดี เพราะว่าเค้าคงเศร้าไม่นานหรอก หนุ่มๆจ้องกันตาเป็นมันขนาดนั้น เดี๋ยวก็คงมีคนมาดูแลแล้ว” ว่าแล้วก็ทิ้งระเบิดไว้หนึ่งลูกก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

ทิ้งให้อีกคนที่นอนบนโซฟา ผุดลุกขึ้นมานั่งหน้านิ่ว ทบทวนกับคำพูดของเพื่อนทีละคำ ใช่ พราวเปิดใจให้เค้ามากขึ้น ดูจากความไว้ใจเมื่อเทียบกับตอนที่เค้าจีบใหม่ๆ เธอไม่ปิดกั้นตัวเองจากเค้าเหมือนเมื่อก่อน ที่แม้จะไว้ใจแต่ไม่ให้ไปมากกว่าการเป็นรุ่นพี่ เธอไม่เคยลืมงานวันเกิด วันสำคัญต่างๆของเค้า เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เค้ายังลืมเธอก็ไม่เคยลืม แต่ก็นั่นแหละ พราวใจดีกับทุกคนนี่นา แต่ถ้าผู้ชายเค้าก็ถือว่าได้มากที่สุด

การกระทำ การกระทำ การกระทำ ใช่สิ เค้าลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ ให้ตายเถอะ จำได้ตอนเธอตกลงว่าจะพิจารณาเค้า พราวก็บอกไว้แล้วว่า อย่าหวังคำว่ารักจากเธอ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะเรียกว่ารัก แต่ให้ดูที่การกระทำของเธอ ให้ตายเถอะ เค้ามัวแต่คิดไปว่า เธอไม่เคยพูด เธอก็คงไม่รักเค้า ไอ้บ้านนเอ้ย ว่าแล้วก็ผุดลุก  ไม่พูดว่ารัก แต่ก็ไม่เคยบอกว่าไม่รักนี่หว่า

“ข้าจะออกไปข้างนอกนะทัก” ชายหนุ่มตะโกนบอกเพื่อนร่วมห้องขณะใส่รองเท้า

“ไปไหนวะ” ไอ้เพื่อนชะโงกหน้าออกมาจากห้อง

“ไปหาพราว”

“เฮ้ย กี่โมงกี่ยามแล้ววะ พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ง”

“ข้ารอไม่ไหวหรอก นอนไม่หลับ ข้าเป็นห่วงพราว”

“เออนะ ตอนทำไม่คิด มาคิดได้ตอนนี้ ตามใจเอ็งละกัน ล็อกห้องด้วยหละ”

“เออๆ”


ไม่นานชายหนุ่มก้เดินมาอยู่หน้าห้องของผู้หญิงที่เป็นเจ้าของหัวใจ ใครจะว่าบ้าก็วะ บอกเลิกเค้าไปเมื่อบ่าย มาขอคืนดีตอนดึก พี่นนผิดไปแล้วจ้าพราว ชายหนุ่มสูดหายใจลึกๆ แล้วเคาะห้อง

“ใครคะ มาเคาะดึกๆดื่นๆแบบนี้”

“พี่นนเองจ้าบัว เปิดให้พี่หน่อย” เมื่อประตูเปิดออกมา ก้เจอกับหน้าทีขมวดคิ้วมุ่นของเพื่อนสาวของพราว

“พี่ขอโทษนะ แต่ว่าขอพี่เข้าไปหน่อยได้มั้ย พี่อยากเจอพราว”

“มาทำไมคะ พราวนอนไปแล้ว” เสียงแข็งๆนั้น ทำให้เค้ารู้ว่า พราวคงเล่าเรื่องเมื่อกลางวันให้เพื่อนฟังหมดแล้ว

“เอ่อ พี่จะมาขอคืนดี พี่ขอโทษนะ แต่ขอพี่เจอพราวหน่อย แล้วพี่จะเล่าให้ฟังนะ นะนะ น้องบัวใจดี” นิ่งเงียบไปซักครู่

“ก็ได้คะ เดี๋ยวจะไปปลุกให้ แต่คราวนี้ถ้าทำพราวร้องอีก บัวไม่ปล่อยไว้แน่พี่นน”


หลังจากที่พราวถูกปลุกออกมา เธอก็มานั่งเงียบอยู่ในห้องนั่งเล่นกับชายหนุ่ม

“พี่นนมีอะไรเหรอคะ ถึงมาจนดึก” พราวถามเสียงแผ่ว

“พี่ เอ่อ พี่ ขอโทษนะพราว ที่พูดไปเมื่อกลางวัน เราดีกันนะ พี่มันงี่เง่าที่รอแต่คำว่ารัก ต่อไปนี้ พราวจะไม่บอกว่ารักพี่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่พราวอยู่กับพี่นน ไว้ใจพี่เหมือนเมื่อก่อนแค่นี้ก็พอ พี่จะไม่โลภแล้ว พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มพูดพร้อมคว้ามือของพราวมากุมไว้

“นะพราว ให้โอกาสพี่นะ” พราวนิ่งไปครู่ใหญ่ในขณะที่ชายหนุ่มนั่งลุ้น เธอกำลังทบทวนคำพูดของชายหนุ่ม เค้าบอกว่าที่เค้าบอกเลิกกับเธอเพราะเธอไม่เคยบอกรักเค้า ใช่มั้ยๆ งั้นเค้าก็ยังรักเธอหนะสิ

“พี่นน พี่นนไม่ผิดหรอกคะ พราวต่างหากที่ผิด พราว พราว รักพี่นนนะคะ พราวไม่รู้จริงๆว่าพี่นนอยากฟังมันขนาดนั้น พราวคิดว่าพี่นนรู้แล้ว พราวขอโทษ ต่อไปถ้าพี่นนอยากฟัง พราวจะบอกทุกวันก็ได้” ว่าแล้วหญิงสาวก้ร้องไห้ แต่รอบนี้พราวร้องไห้เพราะความดีใจ เธอยังโชคดีนัก ทุกอย่างเป็นแค่ความเข้าใจผิด ความไม่เข้าใจ เธอยังไม่สูญเสียความรักไป ตอนนี้จะให้พูดว่ารักทุกวันก็ยอมแล้ว แค่ผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่แสนดีคนนี้จะอยู่กับเธอไปตลอด สุดท้ายทั้งเค้าและเธอก็มีความรักที่เต็มร้อยเท่ากันซะที

บัวที่ยืนแอบดูอยู่ได้แต่ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก เอาละน้า คู่นี้นี่จริงๆเล้ย เกิดเรื่องเพราะรักกันจะเป็นจะตาย เฮ้อ เมื่อไหร่จะมีผู้ชายที่รักเธอขนาดนี้มั่งน้า ไปนอนดีกว่า เผื่อเจอเจ้าชายในฝัน