มนต์รักต้องห้าม - นิยาย มนต์รักต้องห้าม : Dek-D.com - Writer
×

    มนต์รักต้องห้าม

    อะไรกันที่ทำให้ แอนนี่ได้มาพบเจอกับ หนุ่มสุดป๊อป ซึ่งทั่ง2ก็กำลังลงตัวกัน แต่แล้วความบังเอิญที่ทำให้เค้าและเธอต้องมาพลัดพลากจากกัน ด้วยเหตุเช่น นี้แอนนี่จะทำอย่างไรต่อไป กับ"มนต์ที่ต้องห้าม"ที่ถูกสะกดไว้.....!

    ผู้เข้าชมรวม

    263

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    263

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  26 ม.ค. 53 / 19:40 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

                        ณ เมืองเวดมนต์แห่งหนึ่ง   เกาะๆๆๆๆๆๆ "พ่อ นี้แม่เองน่ะ ขอเข้าไปหน่อยสิ" เสียงท่านแม่ของฉันที่กำลังเคาะประตูเรียกท่านพ่อของฉันอยู่ ในขณะ ที่ท่านแม่เปิดประตูเข้าไปในห้องนั่น ฉันก็รีบวิ่งแอบไปฟังหน้าห้องว่าท่านพ่อกับท่านแม่ คุยอะไรกัน (พอดีฉันเป็นพวกชอบสอดรู้สอดเห็นหนะ)
                       "พ่อๆ นี้แอนนี่ ก็เรียนจบวิชาเวดมนต์แล้วน่ะ" เสียงของท่านแม่พูด น้ำเสียงดูเศร้าๆนี้ท่านแม่เป็นอะไรรึป่าว  ไม่ดีใจเลยรึไงที่ฉันเรียนจบ ในขณะที่ท่านพ่อกำลังพูดขึ้น
                        "ทำไมหละแม่ ลูกเรียนจบก้อดีแล้วหนิ" ท่านพ่อ พูดอย่าง งงๆว่าทำไมท่านแม่ถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น ท่านแม่ไม่เคยพูดถึงมันเลย
                        "ก็เพราะเราเคยสัญญา กับลูกไว้หนะสิ ว่าถ้าลูกเรียนจบเมื่อไหร เค้าจะได้ไปยังเมือง มนุษย์โลก ฉันไม่อยากให้ลูกไปเลย ฉันเป็นหวังเค้า" เอะ! จริงสิฉันลืมเรี่องนี้ไปสะสนิทเลย นี้มันก็ผ่านไป 2 เดือนแล้วนะ ทำไมท่านพ่อ กับ ท่านแม่ถึงยังไม่ให้ฉันไปอีก ฉันนึกในใจอย่าง งอนๆ นิดนึง
                        "จิงสิ พ่อเองก็ลืมเรื่องนี้ไปสะสนิทเลย แอนนี่ก้อคงลืมไปแล้วหละมั่ง งั่นไม่ต้องไหเค้าไปหรอก ไหนๆก้อลืมกันไปแล้ว" ท่านพ่อพูดยังงี้ได้ยังไง เนี่ย คิดว่าฉันลืมไปแล้วหรอ ฉันจะไปให้ได้ ฉันไม่ย่อมแน่นอน ฉันตัดสินใจเปิดประตู ปั่ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
                        "แอนนี่ นี้ลูกเขามาได้ยังไง แอบฟังพ่อกับแม่พูดกันหรอหึ"ท่านแม่พูดตะคอกใส่ฉันแต่ก็มีอาการตกใจเล็กน้อย
                        "แล้วถ้าแอนนี่ไม่แอบ ฟังแอนนี่ก็คงไม่รู้หรอกค่ะ ว่าท่านพ่อกับท่านแม่ คิดจะผิดสัญญากับแอนนี่"ฉันพูดตอบด้วยความโมโห
                        "แอนนี่ ลูกฟังแม่นะ บนมนุษย์โลก มันอันตรายมาก มีบางสิ่งบางอย่างที่แอนนี่ยังไม่เคยเรียนรู้ แม่กับพ่อก็แค่เป็น ห่วงลูกแค่นั้นเอง แม่กับพ่อก็ไม่อยากผิดสัญญาลูกหลอกนะ"
                        "หรอค่ะ อยู่ ที่ไหนๆ มันก็อันตรายไปหมด หละค่ะ แอนนี่โตแล้ว โตพอที่จะดูแลตัวเองได้ แอนนี่ไม่ใช้เด็กๆ ที่ต้องมาดูแลเอาใจใส่อะไรแล้ว แอนนี่อายุ18 แล้วนะค่ะ ที่นั่น ก็มีเพื่อนของแอนนี่ อาศัยอยู่ ท่านแม่กับท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วงแอนนี่ ถ้า ท่านแม่กับท่านพ่อไม่อยากผิดสัญญา ท่านแม่ ก้อต้องให้แอนนี่ไป"ฉันมองน่าท่านพ่อกับท่านแม่อย่างจิงจัง
                         "แต่...." ท่านแม่กำลังจะพูดขึ้น แต่ฉันก็พูดตะโคกใส่แม่ไปก่อน
                         "ยังไงแอนนี่ก็ต้องได้ไป แอนนี่จะต้องไปให้ได้ ถ้าท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ให้แอนนี่ไป แอนนี่จะหนีไปเอง"
    ฉันพูดท้า ท่านแม่ กับ ท่านพ่อขึ้น ท่านพ่อรีกพูดสวน
                         "ถ้าลูกคิดจะไปจริงๆ พ่อมีกฎอยู่2ข้อ ถ้าลูกคิดจะไป ลูกต้องทำให้ได้"ฉันมองน่าท่านพออย่างจริงจัง แล้วพูดขึ้นอย่างหนักแน่น 
                         "ไม่ว่าอะไรก็ตามจะมาขัดขว้างแอนนี่ไม่ได้ ท่านพ่อพูดมาเลยดีกว่า ว่ากฎ2ข้อนั้นมันคืออะไร"ฉันมองตาท่านพ่ออย่างมุ่งมัน
                         "กฎข้อที่1 ลูกห้ามมี ความรักกับชาวโลก กฎข้อที่2 ลูกต้องติดต่อกับ พ่อและแม่อย่างสม่ำเสมอ กฎข้อที่หนึงหนะ สำคัญมากนะ แอนนี่ มันเป็นกฎแห่งโลกของเวดมนต์เรา ใครก็แล้วแต่ที่ฝ่าฝืน จะ.........."ในขณะที่ท่านพ่อกำลังพูดอยู่นั่น ฉันรู้สึกลำคานเลยพูดสวนกับไปอย่างใจร้อน
                         "ค่ะๆๆๆๆๆๆ แอนนี่รู้แล้วค่ะ แอนนี่สัญญาว่า แอนนี่ทำได้ค่ะ"ฉันพูดออกมาอย่างลำคาน
                         "งั้นวันพรุ่งนี้พ่อจะพาลูกไปส่ง ยังประตูเมือง แห่งเวดมนต์เรานะ แล้วลูกก็ติดต่อ โทรจิตกับเพื่อนลูกให้มารับด้วยนะ"
                         "ค่ะๆ ท่านพ่อ " ฉันพูดอย่างดีใจ แต่ในใจลึกๆก็นึกเป็นห่วง ท่านพ่อกับท่านแม่ ต่อไปนี้ท่านจะอยู่อย่างไรเมื่อไม่มีฉัน แต่ยังไง ฉัน็ตัดสินใจไปแล้วหนิ ชั่งมันเถอะ เมื่อเลือกเดินแล้วจะถอย หลังไม่ได้ ฉันคุ้นคิดจนเผลอหลับไป

                          กึ่งงงงงงงงงงงง! ฉันลืมตาขึ้นอย่างงวงเงียง ฉันลุกจากโซฟา "เอะ!เมื่อคืนเราเผลอหลับไปหรอนี้"
    ฉันพูดกับตัวเอง และก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้ฉันต้องเดินทางไปยังมนุษย์โลก ฉันใช้เวลาอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวภายใน15นาที (เว่อร์ไปป่ะ) แล้วท่านพ่อ กับท่านแม่ก็ พาฉันไป ยังประตูเมืองแห่งเวดมนต์ ท่านพอกับท่านแม่ไม่ได้พูดอะไร  ได้แค่สงยิ้มหวานๆให้ฉัน ฉันโบกมือบ๊ายบาย ให้ท่านพ่อท่านแม่ ในขณะที่น้ำตาของท่านแม่เริ่มไหล ฉันรีบหันหลัง และเดินจากไปเลื่อยๆ เลื่อยๆ ท่านเจ้าเมือง บอกว่า ให้เดินตรงไป เลี้ยวสาย จะเจอเพื่อนของเจ้ารออยู่ ฉันผยักน่าอย่า เข้าอกเข้าใจ ท่านเจ้าเมือง ส่งเครื่องโทศัพท์ แห่งเวดมนต์ให้ฉัน ว้าว~นั้นเป็นสิ่งที่ฉันปราถนามาโดยตลอด มันต้องใช้ ลูกเวดมนต์ ถึง50000ลูก ฉันคงทำไม่ถึงหรอก ท่านเจ้าเมืองบอกว่า เอาไว้ติอต่อพ่อแม่ของฉัน และเวลาต้องการความช่วยเหลือ ฉันผยักหน้าอีกรอบ แล้วเดินจากไปเข้าไปในประตูเมือง ในที่สุดก็ถึงสักที เย้!

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น