คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : { os } 1 y e a r l a t e r - b n i o r -
Title : 1 Year Later
Couple : JB x Junior
Theme Song : 1 Year Later - Jessica Feat. Onew
--------------------------------------------------------1 Year Later--------------------------------------------------------------------
ท่ามกลางความวุ่นวายของกรุงโซล
เมืองหลวงของประเทศเกาหลีใต้ ผมคนนี้ “ปาร์ค จินยอง”
กำลังยืนหลบฝนอยู่ใต้ชายคาของร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งริมถนน ร้านเล็กๆ
และคนธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่มีใครสนใจจะหันมามองด้วยซ้ำ
แต่
“จินยอง นั่นจินยองใช่รึเปล่า?” ผมเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์มือถือเมื่อได้ยินเหมือนมีคนเรียกชื่อผม
ไม่สิ เค้ากำลังคุยกับผม แค่คู่สนทนาต้องการความแน่ใจเท่านั้นเองว่าเป็น ปาร์ค
จินยอง จริงๆ รึเปล่า
เหมือนเวลามันหยุดไปทันทีที่ผมเห็นหน้าคนตรงหน้าชัดๆ
ชายตรงหน้าผมตัวหนากว่าผมนิดหน่อย ผมสีดำขลับที่เข้ารูปกับหน้าคม
แววตาที่แสดงความดีใจอย่างปิดไม่มิดถูกส่งมาให้ผมผ่านดวงตาเรียวเล็กนั่น
ดวงตาคู่ที่ผมคุ้นเคย
“พี่แจบอม”
“ดีใจจังที่ได้เจอกันที่นี่
เข้าไปคุยกันในร้านหน่อยได้มั้ยจินยอง?”
ผมก้มลงมองมือตัวเองที่โดนกอบกุมโดยคนที่เพิ่งเจอกันเมื่อกี้
ถึงแม้จะเป็นเหมือนประโยคคำถาม แต่สำหรับ “อิม แจบอม” แล้ว
มันก็เหมือนคำสั่งนั่นล่ะ ถ้าเค้าพูดอะไรมา ผมก็ไม่เคยขัดซักครั้ง
ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน มันก็จะเป็นแบบนี้ต่อไป
“ผมขอนมร้อน กับอเมริกาโน่เย็นครับ” ผมมองพี่แจบอมที่หันไปสั่งเครื่องดื่มพนักงานโดยไม่ถามผมซักคำ
ผมดีใจนะที่พี่เค้ายังจำได้ว่าผมชอบดื่มอะไรในวันที่ฝนตกแบบนี้ ผมดีใจที่พี่เค้าจำทุกอย่างที่ผมชอบได้
...
“เป็นยังไงบ้างครับ?/เป็นยังไงบ้างเรา?”
“อ..เอ่อ ผม ... ผมสบายดีครับ พี่แจบอมล่ะ?”
ผมกำมือตัวเองแน่นพยายามระงับความรู้สึกที่มันปนเปตีกันไปหมดแบบนี้
ดีใจ
เสียใจ
ผมไม่รู้ว่าผมควรรู้สึกอะไรก่อนดี ผมไม่รู้จริงๆ
ว่าตอนนี้ผมรู้สึกอะไร
“ก็เรื่อยๆ เหมือนเดิม
ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก” แม้ผมจะไม่ได้เงยหน้ามองพี่แจบอม
แต่ผมก็รู้ได้ว่าพี่แจบอมกำลังจ้องหน้าผมอยู่ ให้ตายสิ ผมต้องทำยังไงกับบรรยากาศตอนนี้กันนะ
ผมควรเงยหน้าขึ้นไปมองพี่แจบอม แล้วบอกคำที่ผมอยากจะบอกกับเค้ามาตลอด 1 ปีที่ไม่ได้เจอกันมั้ยนะ?
หรือผมควรจะออกจากร้านนี้ไปแล้ววิ่งตากฝนกลับคอนโดไป... ผมควรทำยังไง?
“ก..ก็ดีแล้วล่ะครับ”
...
.....
........
“คิดถึงเมื่อก่อนเนอะ
ตอนที่เรายังเดินไปไหนมาไหนด้วยกัน ตอนที่จินยองยิ้มให้พี่แค่คนเดียว”
“แต่ตอนนี้คงมีพี่คนเดียวที่จินยองไม่ยอมยิ้มให้”
“ผ...ผม”
“ไม่ต้องตอบอะไรพี่หรอก
แค่ยอมฟังพี่จนจบก็พอจินยอง” และผมก็ยังคงเป็น ปาร์ค จินยอง
คนขี้ขลาดที่ไม่กล้าเงยหน้าไปมองพี่แจบอม หากผมยอมเงยหน้าขึ้นไปซักนิด
ผมคงจะได้เห็นว่าภายใต้ดวงตานั้นเศร้าและเสียใจขนาดนั้น
ผมคงจะได้เห็นพี่แจบอมร้องไห้...
“หนึ่งปีที่ผ่านมา พี่คิดถึงจินยองทุกวันเลยนะ
พี่ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นพี่ถึงทำตัวแย่ขนาดนั้น พี่ไม่รู้ว่าทำไมพี่ทำร้ายคนที่พี่รักมากๆ
คนนี้ได้ยังไง”
“พี่ใจร้ายมากเลยใช่มั้ย จินยองเสียใจมากเลยใช่มั้ย?”
“พี่รู้ว่าแค่คำว่าขอโทษมันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลยซักนิด
แต่พี่ก็อยากจะบอกจินยองนะ พี่ขอโทษ”
“ตอนนี้น่ะ พี่เองก็ทรมาณไม่ต่างจากจินยองเลย
พี่คิดถึงจินยอง พี่เฝ้าแต่ถามตัวเองทุกๆ วันว่าทำไมคนที่อยู่ข้างๆ
พี่ตอนนี้ไม่ใช่จินยอง ทำไมคนที่พี่จะบอกรักได้เต็มปากไม่ใช่จินยอง”
“จินยอง...พี่รักจินยองนะ
พี่ไม่เคยหมดรักจินยองเลยมีแต่จะรักมากกว่าเดิม มากขึ้นทุกๆ วัน”
....
.......
...............
สุดท้ายผมก็เป็นแค่ ปาร์ค จินยอง คนขี้แย ผมไม่สามารถกั้นน้ำตาของผมไว้ได้อีกแล้ว
น้ำตาที่มันไม่เคยแห้งหายไปเลยตั้งแต่ปีที่แล้ว
ไม่เคยแห้งไปเลยตั้งแต่วันที่ผมตัดสินใจเดินหันหลังให้ อิม แจบอม คนนี้
คนที่ผมรักสุดหัวใจ
“ผม..ผม ก็ค..ฮึก คิดถึงพี่เหมือนกัน”
“ผมก็ยังรักพี่เหมือนเดิม จินยองยังรักพี่แจบอม
ฮึก เหมือนเดิม”
“จินยอง น้ำตามันไม่เหมาะกับจินยองเลยนะ”
พี่แจบอมเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างเบามือ
แต่ใครจะรู้ว่าการกระทำอ่อนโยนแบบนั้นมันยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก
น้ำตาที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันออกมาจากไหนเยอะแยะขนาดนั้น
“พี่แจบอม ฮึก ผม...คิดถึงพี่ คิดถึงมากๆ เลย”
“พี่ก็เหมือนกันจินยอง”
“.....”
“กลับไปเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยจินยอง?
ตอนนี้เธอคนนั้นเค้าไปแล้ว”
“....”
“ช่วยมาเป็นแม่ให้ตาหนูได้มั้ย? ช่วยกลับมาเป็นหัวใจของพี่อีกครั้งได้มั้ยจินยอง?”
“ฮึก พี่แจบอม”
“ได้มั้ยครับ? ครอบครัวแบบที่เราเคยอยากมีไง
พี่เป็นพ่อ จินยองเป็นแม่ แล้วก็มีลูกชายตัวเล็กๆ ไง จำได้มั้ย?
จินยองยังจำได้ใช่มั้ย?”
ผมพยักหน้าแทนคำตอบให้พี่แจบอม ผมไม่เคยลืมว่าเคยพูด
เคยสัญญาอะไรกับพี่แจบอมไว้ ไม่เคยลืมซักอย่างที่มี อิม แจบอม
คนนี้อยู่ในความทรงจำนั้น แม้มันจะผ่านมานานแค่ไหน ปาร์ค จินยอง
คนนี้ก็ไม่เคยลืมจริงๆ
“นะครับ ที่ตรงนี้มันมีเพื่อจินยองแค่คนเดียวนะครับ”
“....”
“ถ้าเรายังรักกัน ... กลับมาเถอะนะจินยอง”
...
......
........
“ผมรักพี่แจบอมครับ ไม่ได้รักน้อย ฮึก ลงเลย
พี่ยังคงเป็นหัวใจของผมเหมือน ต..แต่ก่อน”
“ขอบคุณนะครับที่พี่เองก็ยังรักผม ข..ขอบคุณที่จำได้ว่าเราเคยวาดฝันอะไรไว้ด้วยกัน”
“ผมอยากให้พี่เก็บความรู้สึกดีๆ นี้ ความรักระหว่างเราสองคน
อิม แจบอม และ ปาร์ค จินยอง ไว้ในส่วนลึกที่สุด ฮึก ของหัวใจ”
“ผมเองก็จะไม่มีทางลืมเลยว่าผมรักผู้ชายที่ชื่อว่า
อิม แจบอม ฮึก มากขนาดไหน”
“ผมรักพี่แจบอมนะ”
“แต่....”
“เรา ย...ฮึก อย่า อย่ามาเจอกันอีกเลยนะครับ”
--------------------------------------------------------1 Year Later--------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น