วารีพิทักษ์ (จบ)

ขอชื่นชมทหารกล้าทุกท่าน

ไม่ว่าพวกท่านจะเต็มใจทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายหรือไม่ก็ตาม แต่มันคือหน้าที่อันทรงเกียรติ (ที่ไม่ได้หมายถึงความตาย แต่หมายถึงความกล้าหาญในการที่จะปกป้องน่านน้ำของไทยเรา) ที่ไม่ใช่ผู้ชายทุกคนหรอกนะที่จะได้ทำหน้าที่นี้ ใครๆอาจจะมองว่าเป็นทหารก็อยู่บนความเป็นความตาย ไม่ใช่ว่าอาชีพนี้อย่างเดียวหรอกที่จะอยู่บนความเสี่ยง ทุกอาชีพทุกหน้าที่ต่างก็มีความเสี่ยง บางคนถามว่าทำไมต้องช่วยคนอื่น เพราะทุกคนคือเพื่อน บางคนที่ไม่เคยไปอยู่กับพวกเขา เราไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาถึงรักพวกพ้อง เขาต้องเสียสละ เพราะพวกเขาถูกหล่อหล่อมจากที่เดียวกัน สอนให้รักกันช่วยเหลือกัน เราเป็นคนนอกมองเห็นแค่ภายนอก เห็นเพียงผิวเผิน อย่าเอาความคิดของตัวเองไปตัดสินเขา เพราะเราไม่ใช่เขา และเขาเองก็ไม่ใช่เรา

ขอแสดงความนับถือ ทหารเรือทุกนายที่ท่านได้ทำหน้าที่ของตนเองจนวาระสุดท้าย ทหารกล้าราชนาวีไทย จากเรือหลวงสุโขทัย 18 ธันวาคม 2565 และทุกท่านที่รอดชีวิต พวกคุณคือผู้กล้า และเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับคนที่รักแผ่นดิน รักประเทศทุกคน หากไม่มีพวกท่านพวกเราคงถูกรุกรานเป็นแน่ (ไรท์เชื่ออยู่อย่างหนึ่งคือ ไม่มีใครอยากให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแน่นอน เพราะไม่มีใครอยากให้เกิดการสูญเสียแน่ ถึงไรท์จะไม่ได้มีญาติเป็นทหารเรืออยู่ตอนนี้แต่ คุณพ่อของไรท์ท่านก็เคยเป็นทหารเรือมาก่อน ท่านเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูกๆทุกคนเสมอ ตอนที่ได้ยินข่าวคุณพ่อของไรท์ท่านยังเสียน้ำตาเลยค่ะ ผู้ชายที่ไม่เคยร้องไห้ แต่กลับเสียน้ำตาให้กับทหารรุ่นหลังที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน เมื่อพูดถึง ท่านคงเสียใจมาก ไรท์ก็ร้องไห้เหมือนกันไม่อยากให้เกิดการสูญเสียเลย ได้แต่ภาวนากับเสด็จเตี่ยกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ท่าน ว่าขอให้ท่านทุกคนรอดปลอดภัยกลับคืนสู่บุคคลอันเป็นที่รักทุกคน สิ่งที่ได้ยินอาจจะดูริบรี่ แต่ไรท์ก็จะยังหวังต่อไปว่าคนที่เหลือจะรอดกลับสู่อ้อมกอดพ่อแม่ พี่น้อง ภรรยา และลูกที่รอพวกเขาอยู่)