[OS] เหตุเกิดเพราะความน้อยใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เห็นหมานน้อยอัพรูปเค้ก แล้วอิพี่มาก็เมนชั่นมาคนแรก โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มันก็เลยกลายเป็นเรื่องนี้ ~ 

เนื้อเรื่อง

                 เมื่อนาฬิกาบอกเวลาว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าวันใหม่ เด็กหนุ่มที่กำลังตื่นเต้นกับเค้กวันเกิดก้อนโตตรงหน้า ก็นึกสนุกอยากเล่นอะไรให้สมกับการปาร์ตี้วันเกิด นิ้วเรียวจึงป้ายลงเนื้อครีมขาวนวลอย่างเบามือ ก่อนจะเริ่มแปะลงที่สองข้างแก้ม ปลายจมูกและกินครีมที่เหลือแต่กลับติดที่ริมฝีปาก

ยกโทรศัพท์คู่ใจเข้าโปรแกรมถ่ายรูป  ก่อนจะเอียงองศาเล็กน้อยให้เห็นทั้งทั้งตัวเองและเค้กก้อนโตที่ว่างอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะแอ๊บท่าให้พอน่ารัก

เมื่อได้มุมที่ต้องการ ปลายนิ้วสัมผัสแผ่วเบาที่ปุ่มถ่าย หน้าจอก็ขึ้นโชว์รูปภาพบนเมื่อสักครู่เป็นอันเสร็จ

เช็คภาพและปรับแต่งเพียงเล็กน้อย ให้พองาม รอยยิ้มก็ผุดขึ้นเผยถึงความพึงพอใจในรูปภาพนั้น นิ้วเรียวเลื่อนไปยังหน้าจอโซลเชียลต่างๆ ก่อนจะกดเข้าไปในหน้าทวิตเตอร์ สองมือที่จับโทรศัพท์ด้วยท่าที่ถนัดก็ระรัวกดลงบนหน้าจออย่าอารมณ์ดี

"@ZELO96: เจลโลยา หยุดโตได้แล้ว"

หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นโชว์ ภาพที่เซลคาเมื่อสักครู่กับข้อความที่ตนเองคิดว่าตลกดี เป็นของขวัญจากเขาที่มอบให้กับแฟนๆ ในวันเกิดของตัวเอง

เสียงทวิตเตอร์ร้องเตือนไม่หยุดทั้งจากการรีทวิต และ เมนชั่นอวยพรในวันเกิดหลากหลายภาษา ถึงจะรู้และไม่รู้ความหมายในข้อความมากมายจากแฟนๆ ที่ส่งมาให้  แต่แค่นี้ก็ทำให้เขามีความสุขกับวันเกิดในปีนี้

ถ้าไม่ติดว่าเมนชั่นของใครบ้างคนในครึ่งชั่วโมงถัดมาทำให้รู้สึกแย่ซะก่อน

จากตอนแรกที่กินเค้กอย่างเอร็ดอร่อย ยิ้มรับกับรสชาติของเค้กที่หวานนุ่มละลายในปาก ชวนให้หลงใหล กลับกลายเป็นซ้อมคันยาวถูกว่างลงกระแทกโต๊ะกระจกจนเกิดเสียงเล็กน้อย ใบหน้าขาวใสก็ง้องุ้ม ริมฝีปากบางที่ตรงมุมปากยังมีคาบครีมติดอยู่เล็กน้อยก็เชิดขึ้นอย่างอัตโนมัติ

"@BAP_Youngjae: ใช่แล้ว จุนฮงอา. ได้โปรดเถอะ...คิ กินเค้กให้อร่อยนะ คิ "@ZELO96: เจลโลยา หยุดโตได้แล้ว"

ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่เข้าใจในข้อความแรกที่อีกคนจะสื่อ ได้โปรดเถอะ ร้องขอเขาในวันเกิดเนี่ยนะ แล้ว กินเค้กให้อร่อย นี่คือคำอวยพรวันเกิดที่เขาเฝ้ารองั้นหรอ?

แต่มันก็ไม่น่าโกรธเท่ากับคำร้องขอให้เขาหยุดโตหรอก

เขารู้ดีว่าตัวเองโตผิดแปลกจากเด็กคนอื่นๆ ในวัยนี้ แต่จะให้ทำยังไงละ ก็มันสูงไปแล้ว ทำได้ก็อยากจะแบ่งความสูงให้ทุกคนที่ต้องการนั้นแหละ

ตอนแรกที่ตัดสินใจพิมพ์ข้อความลงไป ก็ไม่ได้คิดหรือเอะใจว่าจะโดนแซว โดนแซะ โดนแย่ ยังไงก็ไม่คิดจะสนใจ

แต่ดันเป็นคนนี้  คนสำคัญ คนที่แคร์ มันก็อดน้อยใจและคิดมากไม่ได้ ว่าที่ยองแจพูดนั้นแย่เล่นหรือคือความจริงที่อยากจะบอกกันแน่

เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยองแจพูดถึงเรื่องการเจริญเติบโตผิดปกติของเขา

หรือว่าเพราะเหตุผลนี้ บางครั้งยองแจถึงได้ทำตัวเหินห่าง เหมือนไม่แคร์กันบ้างละ ไม่สนใจบ้างละ จะรู้ไหมนะ ว่าเขาก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน

บทจะจะแสดงความเป็นเจ้าของก็เล่นซะออกนอกหน้าทำให้เขินอายแล้วก็จากไป  บทจะไม่สนใจก็ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ต้องกลายเป็นเขาที่เป็นฝ่ายเข้าหาก่อนบ้าง ถึงจะได้เล่น ได้อยู่ใกล้

ยิ่งคิดแบบนี้พาลให้น้ำใสเริ่มคลอที่บริเวณขอบตา ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันเกิดของเขาแท้ๆ ทำไม่ต้องมามีน้ำตาด้วยนะ แล้วไอ้นิสัยกระพริบตาปริบๆ ที่ทำยังไงก็ไม่หาย ก็เลยทำให้น้ำใสที่ก่อตัวนั้นไหลลงมา เป็นจังหวะเดียวกับตัวต้นเรื่องที่เข้ามาพอดี

"สุขสันต์วันเกิดนะหมาน้อย ~ " ริมฝีปากอิ่มว่าเสียงดัง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เจ้าของวันเกิด โดยไม่รู้เลยว่า  อารมณ์ตอนนี้ไม่ได้มีความสุขในวันเกิดสักเท่าไร

"หมาน้อยเป็นไรไป ทำไมนั่งก้มหน้าแบบนั้นละ" ปากก็พูดไป  แต่ไม่คิดจะหันมามองอย่างจริงจัง แถมยังหันไปสนใจตักเค้กบนโต๊ะเข้าปากไม่หยุดอีก เลยไม่ได้เห็นสายตาคอดค้อนกับปากที่เชิดขึ้นนั้นแม้แต่น้อย 

"แล้วนี่ยังไม่เอาครีมออกจากหน้าอีกหรอ ถือว่าตัวเองหน้าใสไร้สิวเลยกล้าทิ้งไว้สินะ" ถึงแม้ในปากจะมีเค้กอยู่เต็มสองข้างแก้มก็ยังไม่วายพูดออกมา ไม่ได้รู้สึกหรือสัมผัสได้ถังรังสีอำมหิตอะไรเลยจริงๆ

เจ้าของวันเกิดได้แต่นั่งคอดค้อนต่อว่าอีกคนในใจต่างๆ นาๆ ทำให้เขาร้องไห้ในวันเกิดไม่พอ ยังทำร้ายจิตใจเขาแบบไม่รู้สึกอะไรด้วย ซ้ำยังมานั่งกินเค้กเขาหน้าตาเฉยอีก ขอให้พุงในตำนานกลับมา ขอให้กลายเป็นหมูยองแจแบบเดิม ขอให้ติดคอ!

ไม่ทันขาดคำ คำแช่งในใจของจุนฮง ก็ทำให้ยองแจสำลักเค้กในทันที เค้กคำใหม่ที่อยู่บนซ้อมในมือจึงต้องว่างลง ก่อนจะต้องทุบอกตัวเองแรงๆ

เมื่อเริ่มรู้สึกว่าอาการของเค้กที่ติดคอนั้นดีขึ้น ยองแจก็หันความสนใจไปยังเจ้าของวันเกิดที่จนตอนนี้ก็ยังนั่งนิ่งไม่ยอมพูดจาอะไรกับเขาสักคำ

"ใครทำอะไรให้เจ้าของวันเกิดหน้ามุ้ยเนี่ย ~ " ไม่พูดเปล่า ยองแจยงเอานิ้วจิ้มแก้มใสที่ออมลมจนจุนฮงที่ได้ยินและเห็นการกระทำแบบนั้นก็เริ่มฟิดฟัดขึ้นมาอีกรอบ ใจก็อยากจะตะโกนใส่เลยว่าตัวเองนั้นแหละ

ส่วนยองแจที่ก็เหมือนจะเริ่มรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงได้  เมื่อมองตามทิศทางที่จุนฮงก้มมองอยู่ ก็คือบนหน้าตักที่มือสองข้างนั้นถือโทรศัพท์ไว้ เลยตัดสินใจคว้ามาเปิดดู

หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นหน้าทวิตที่เขาเมนชั่นหาจุนฮงในวันเกิด แล้วมันคืออะไรยังไงละ ข้อความอวยพรวันเกิดของเขาทำอะไรให้น้องไม่พอใจอย่างนั้นหรอ

กำลังจะเงยหน้าขึ้นไปถาม แต่จุนฮงกลับหันมาคว้าโทรศัพท์คืนไปซะก่อน ทำให้เขานั้นได้เห็นคราบน้ำตาจางๆ บนแก้มเนียน ที่ถึงแม่จะมีครีมเปื้อนอยู่แต่ก็ยังชัดเจนอยู่ดีสำหรับเขา

"หมาน้อยร้องไห้ทำไมครับ?" สองมือหนาคว้าแขนของจุนฮงไว้ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน จนทำให้จุนฮงน้ำตาคลออีกครั้ง เพราะอ่อนโยนแบบนี้ไง จุนฮงถึงได้แพ้ยองแจอยู่ร่ำไป 

"พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจอย่างงั้นหรอ?" จุนฮงยังคงเงียบไม่ตอบคำถาม ยองแจก็ยังคงถามต่อไปเพื่อจะเอาคำตอบ ว่าสาเหตุที่ทำให้หมาน้อยของเขาร้องไห้แบบนี้เพราะอะไร

ยองแจดึงตัวจุนฮงให้หันมาหาตัวเอง ก่อนจะพยายามก้มมองดวงตาที่หลุบต่ำลงที่ตอนนี้น้ำใสเม็ดใหม่นั้นหยดลงบนหลังมือเขา เดือดร้อนให้ยองแจกระวนกระวายใจเขาไปใหญ่ จุนฮงไม่ใช่เด็กขี้แย ที่จะร้องไห้ได้ง่ายๆ

ฝามือร้อนของยองแจช้อนใบหน้าหวานขึ้น ก่อนจะใช้นิ้วโปงทั้งสองข้างเช็ดบริเวณใต้ตาที่น้ำใสกำลังจะไหลใหม่

ตอนแรกจุนฮงก็พยายามที่จะหลบหน้าอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะมือของยองแจยังค้างอยู่ ทำให้หนีไปไหนไม่ได้ ทำให้สายตาของทั้งคู่อยู่ในระดับเดียว

"เพราะพี่เมนชั่นหาหมาน้อยช้าไปหรอ?" ทั้งๆ ที่มั่นใจว่าตัวเองคือคนแรกที่เมนชั่นหาน้อง หรือ บ้างทีเขาอาจจะพลาดไป เลยลองถามออกเพื่อความแน่ใจ

จุนฮงที่ยังไม่อยากเอ่ยปากพูดอะไรออกไป จึงทำได้แค่ส่ายหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ

"อ๋อออออออ รู้แล้วๆๆๆ" ยองแจร้องเสียงสูงออกมา ทำให้จุนฮงเริ่มรู้สึกดี ที่อีกคนนั้นรู้ตัวแล้ว

"เพราะหมาน้อยยังไม่ได้ของขวัญ" แต่พอได้ยินคำตอบก็ทำเอาจุนฮงเริ่มหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

"ไม่ใช่!" สุดท้ายอดไม่ได้เลยต้องเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงเล็กน้อย ที่มีแต่ยองแจเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์พบเจอจุนฮงในโหมดนี้เพียงผู้เดียว คนอื่นไม่มีทางที่จะได้เห็นหรอก  

"งั้นเพราะพี่แย่งเค้กหมาน้อยกินหรอ?" ยองแจก็ยังคงเดาไปเรื่อย และก็ยิ่งเพิ่มอารมณ์ของจุนฮงไปเรื่อยๆเช่นกัน

“.....”

“หรืองอนที่พี่เข้ามาหาหมาน้อยช้าไป?” ยังคงถามต่อไป

“.....”

“หรือว่าหมาน้อยรู้สึกไม่สบาย?” ถามแบบไม่สิ้นสุดพร้อมทั้งยกมือแตะบนหน้าผาก

“.....”

“หรือเพราะ.....”

"ไม่ใช่!!" รอบนี้ไม่มาแค่เสียงที่ดังขึ้น แต่คิ้วของจุนฮงยังผูกกันเป็นโบว์ จนยองแจเริ่มใจไม่ดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้หน้ายังปกติดีอยู่แท้ๆ แต่เพราะเขาที่ไม่รู้ซะทีว่าเพราะอะไร ก็เลยหาเหตุผลมาถามมากมายจนหมาน้อยเริ่มจะกลายร่างแล้ว

"งั้นเพราะอะไรละคะ? หมาน้อยบอกพี่มาเถอะนะๆ" ยังคงใจดีสู้หมา (?) ทายไม่ถูกก็ใช้ลูกอ้อนเข้าสู้  ถึงแม้จะรู้ว่าทำแล้วไม่น่ารักเหมือนหมาน้อยและอาจจะไม่ได้ผลก็เถอะ

“.....”

“หมาน้อย ~ ...บอกพี่นะคะว่าเป็นอะไร?” ถือว่ายองแจเป็นคนที่มีความพยายามขั้นสูงสุด ถึงแม้จะโดนหมาเมินหน้าหนีแล้วก็ตาม มือข้างหนึ่งจึงละจากแก้มใสเลื่อนลงมาที่มือ ถูเบาๆ หวังให้อีกคนใจเย็นลง

รออยู่สักพักและก็เหมือนจะได้ผลเมื่อจุนฮงยอมหันหน้ากลับมาหายองแจแล้วเอ่ยปากพูดในที่สุด

“ทำไมพี่ถึงทวิตแบบนั้นละ ทำไมถึงขอให้ผมหยุดโต การที่ผมโตผิดปกติแบบนี้มันทำให้พี่ลำบากใจมากใช่เลยหรอ?” ว่าจบน้ำใสไร้สีก็ไหลอาบสองข้างแก้มผ่านครีมสีขาวบนหน้ายังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด ส่วนยองแจที่ได้รู้ความจริงก็ถึงกับเอ๋อไปในทันที      

“เดี๋ยวนะ หมาน้อยงอนเรื่องคำพูดในทวิต?” เมื่อรวบรวมสติได้ยองแจก็เอ่ยปากถามก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าตัวเองพิมพ์ตอบน้องไปว่าอะไร

“ไม่ได้งอน ก็แค่.....” จุนฮงรีบเอ่ยบอกปัดทันทีว่าตัวเองนั้นไม่ได้งอนแต่อย่างใด แต่ใบหน้าตอนนี้สิ กลับแดงเหมือนมะเขือไม่มีผิด

“แค่อะไรคะ?” ยองแจที่เห็นหน้าใสๆ นั้นขึ้นสีแดงจนทั่วไปหน้าก็นึกชอบใจขึ้นมา ขยับตัวเองเข้าใกล้จนตอนนี้แทบจะขึ้นคร่อมตัวน้องอยู่แล้ว

“คะ.....แค่.....แค่น้อยใจ” พูดจบก็หลบหน้าลงชิดอกทันที พอเจอสถานการณ์แบบนี้จุนฮงถึงได้เริ่มรู้ตัวว่าเองนั้นงี่เง่าแค่ไหน แต่จะให้ทำยังไงละ มันคือนิสัยของเขาที่มักจะเป็นกับยองแจอยู่บ่อยครั้ง

“หมาน้อยฟังพี่นะคะ.....” ยองแจเลื่อนมือขึ้นมาประคองใบหน้าจุนฮงอีกครั้ง สองสายตาประสานกันอย่างสื่อความหมาย ความเงียบที่เกิดขึ้นทำให้ได้ยินเสียงหัวใจทั้งสองดวงที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน

“.....”

“พี่ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น พี่แค่แย่หมาน้อยเล่นเหมือนคนอื่นๆ ก็เท่านั้นเอง แต่ถ้าหมาน้อยไม่ชอบ พี่สัญญา.....” มือหนายกนิ้วก้อยขึ้นมา จุนฮงก็มองอย่างงงๆ แต่ก็ยอมยกนิ้วก้อยตัวเองขึ้นเกี่ยวกับไป
 

“.....”

“พี่สัญญาว่าจะไม่พูดเล่นแบบนี้กับหมาน้อยอีก”

“.....”

“แล้วต่อไปนี้ ถ้าหมาน้อยไม่พอใจ หรือ ไม่ชอบใจอะไร หมาน้อยต้องบอก ต้องถามพี่ก่อนนะคะ อย่าคิดเอาเองแล้วมานั่งร้องไห้แบบนี้” ตลอดคำพูดยาวเหยียดของยองแจ สายตาทั้งคู่ก็ไม่ได้ละออกจากกันร่วมทั้งนิ้วก้อยที่ก็กระชับแน่นขึ้น

จุนฮงไม่ได้เอ่ยตอบตกลงแต่แค่พยักหน้ารับเป็นอันว่าทั้งคู่เข้าใจตรงกันแล้ว หมาน้อยของยองแจก็ผุดรอยยิ้มหวานๆ ให้ได้เห็นอีกครั้ง

เป็นภาพที่คนอย่างยองแจหรือจะทนได้ จัดการปาดครีมทั้งสองข้างแก้มออกก่อนจะส่งเข้าปากตัวเอง เพื่อเปิดทางให้จมูกคมได้ฝั่งลงไปที่ผิวใสๆ นั้นอย่างไรอะไรมาขัดขว้าง ก่อนจะไล่ไปเรื่อยจนถึงใบหูขาวที่ตอนนี้แดงเทือก เอ่ยคำพูดที่ทำให้จุนฮงรู้สึกว่านี่แหละคือของขวัญวันเกิดที่เข้าต้องการจากยองแจมากที่สุด ก่อนจะเปลี่ยนมาเช็ดครีมขาวที่ริมฝีปากจุนฮง

“รักนะคะ.....หมาน้อยของยองแจ”












[END]



เม้าท์ 

+++++

จบเถอะเนอะ 

แค่อยากเห็นอิพี่โดนหมาน้อยงอนบ้างอะไรบ้าง ชอบแกล้งน้องดีหนัก

สุดท้ายก็   강아지 ~ 생일축하해 ~ 




ปล.ขอบคุณทรานทวิตเตอร์จาก.....@WithTSBAPBY