คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 10 ตอนที่ 1
บทที่ 10
“ไม่ยุติธรรมเลย”
เขาจำได้ว่าได้ยินเสียงนี้ก่อนจะล้มตัวลงนอน
ครั้งแรกเขานึกว่าเป็นเสียงของน้องสาวฝาแฝดที่มีท่าทางกระฟัดกระเฟียดหลังกลับมาจากที่ไหนสักแห่งพร้อมกับราชันแห่งปรภพโดยที่เขาง่วงจนไม่อยากจะซักถาม ปกติอาเธอร์นอนดึก แต่อาจจะเพราะความมืดมิดของยมโลกทำให้เขาไม่เคยรู้เวลา ความง่วงของเขาจึงออกฤทธิ์อย่างสำเริงสำราญใจในเวลาที่ปกติไม่เคยรู้สึก
“มาหาเราสิ”
แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่ามันไม่ใช่เสียงของเอเรอาญ์อย่างแน่นอน มันทุ้มเกินกว่าจะเป็นเสียงของผู้หญิง แต่อาเธอร์ก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่เสียงของใครที่เขารู้จักเช่นกัน เพราะมันแหลมเกินกว่าจะเป็นเสียงของผู้ชายด้วย สิ่งมีชีวิตไม่รู้หญิงชายที่เขาเคยพบนอกจากไฮดราในห้องทดลองบนโลกที่เขาคุ้นเคยแล้วก็คือยมทูต เพียงแต่เขาจำได้ว่าเคยได้ยินเสียงนี้ก่อนพบกับเวเรน่า แน่นอนว่านั่นคือก่อนพบกับยมทูตด้วย
“พี่จะนอนแล้วหรือ? ”
เสียงของน้องสาวฝาแฝดเลือนรางเหมือนดังมาจากที่ไหนสักแห่งที่ไกลแสนไกล ทว่าอาเธอร์ที่ไม่เคยผจญกับความง่วงมากมายเหมือนวันนี้มาก่อนทำได้เพียงแต่พยักหน้า ลืมเรื่องเสียงที่ได้ยินไปเสียสนิท จากนั้นก็ผล็อยหลับไป
เขาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าร้อน และร่างกายก็เหนียวเหนอะหนะ อาเธอร์กะพริบตา รู้สึกปวดเมื่อยไปทั่วตัวและไม่อยากจะลุกขึ้นจากเตียงเลยสักนิดแม้จะมั่นใจว่ากระแสลมที่พัดผ่านระเบียงด้านนอกห้องจะช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้น ชายหนุ่มถีบผ้าห่มออกจากตัว หลับตาลง แต่ไม่ว่าจะพยายามจนผ่านไปหลายนาที และทั้งที่รู้สึกว่างัวเงีย เขากลับยังคงตื่นอยู่
อาเธอร์สบถเบา ๆ เมื่อความพยายามสิ้นสุดลง เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า มองเห็นน้องสาว ฝาแฝดนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่อีกฟากหนึ่งของห้อง มีหนังสือที่น่าจะอ่านค้างอยู่กางไว้ข้างหัวนอน เขานึกสงสัยว่าเอเรอาญ์ไม่รู้สึกร้อนหรืออย่างไรกัน แต่ก็ตีความเองว่าเธอคงหลับสนิทเพราะอ่านหนังสือบนที่นอนจนง่วงจัด ก่อนจะก้าวยาว ๆ ข้ามห้องไปยังประตูที่เปิดสู่ระเบียงห้อง
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ไอร้อนหอบใหญ่ก็กรรโชกใส่เขาจนต้องก้าวถอยหลัง อาเธอร์ที่ง่วงงุนถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น เขาตื่นเต็มตาในวินาทีนั้น ทว่าดวงตาที่เพิ่งหายจากความงัวเงียกลับไม่สามารถมองเห็นอะไรหลังบานประตูที่เปิดกว้างได้เลย มันพร่ามัวด้วยความร้อนมหาศาล เสียงดังเอะอะดังผ่านประตูเข้ามา ฟังดูราวกับว่าระเบียงแคบ ๆ ที่ยื่นออกจากตัวปราสาทเพื่อรับลมกำลังมีการจลาจลครั้งยิ่งใหญ่
“เฮ้! เกิดอะไรขึ้น! ”
เขาร้องถาม แต่ไม่มีใครตอบเลย มีแต่เสียงที่ฟังดูคล้ายการกรีดร้องและการแผดเสียงออกคำสั่ง และ อาเธอร์ที่ลืมสงสัยไปเสียสนิทว่าเสียงดังเอะอะนี้ไม่ได้ปลุกน้องสาวของเขาขึ้นมาได้อย่างไรก็ก้าวตรงไปยังประตูระเบียง ก่อนจะถูกกระหน่ำตีด้วยความร้อนและความหวาดหวั่นราวกับคลื่นยักษ์ที่โถมเข้าสู่ฝั่ง
มันคือนรกแห่งการลงทัณฑ์...
ประตูเปิดออกสู่สิ่งที่ไม่ใช่ระเบียงเสียแล้ว แต่เป็นกองเพลิงมหึมาที่ไม่สามารถประเมินขนาดได้ อาเธอร์เคยเห็นมันเพียงแวบเดียวในวันที่เขาถูกสามเทพสุภาลงทัณฑ์ แต่จำอะไรไม่ได้อีกเลยหลังจากที่ถูกโยนลงไปและสิ้นสตินอกจากความรู้สึกที่ว่าเขากลัวมันแค่ไหน
สิ่งแรกที่เขาทำคือเซถอยหลังอย่างไร้การควบคุม แข้งขาอ่อนแรง มือเท้าอ่อนปวกเปียกอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึก และดวงตาก็เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกเกินกว่าจะหลับตาหรือเบือนหน้าหนีแม้จะรู้สึกถึงความร้อนที่กำลังแผดเผาม่านตาอยู่ก็ตาม
อาเธอร์บอกกับตัวเองว่ามันเป็นฝันร้าย หรืออย่างน้อยที่สุดก็คือความฟุ้งซ่านของสมองซึ่งทฤษฎีทางการแพทย์เท่าที่เขามีน่าจะพออธิบายได้ เขาแค่ต้องดันประตูให้ปิดสนิท กลับไปนอนและต้องบังคับตัวเองให้หลับด้วย
“อาเธอร์! ”
และเขาก็คงจะทำอย่างที่ใจนึกไปแล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงเรียกชื่อ
“เวเรน่า! ”
อะดรีนาลีนผลักเขาผ่านความร้อน ความตื่นตระหนกและความกลัวตรงไปยังประตูอีกครั้ง เห็นใบหน้าของเธอเลือนรางและเป็นสีแดงฉานด้วยเปลวไฟ
“อาเธอร์ มันไม่ยุติธรรมเลย”
“หนีออกมาเร็ว ฉันจะช่วยเธอ! ” เขาแผดเสียงอย่างตื่นกลัว
“ฉันออกไปไม่ได้”
“ไม่จริง! ออกมาเร็วเข้า ” อาเธอร์เริ่มขวัญเสีย ใบหน้าของเวเรน่ายิ่งเลือนรางลงอีกจนเขาถึงกับกรีดร้อง "เร็วเข้า เธอไม่ได้มีความผิดเสียหน่อย! ”
“นายจะไม่มาช่วยฉันหรือ” เด็กสาวตัดพ้อ “ฉันออกไปเองไม่ได้นะ...”
“ไม่จริง! เธอออกมาได้สิ ออกมาสิเวเรน่า! ”
“นายแค่กลัวจนไม่กล้ายื่นมือมาหาฉัน! ” เธอเสียงดัง จากนั้นก็เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น “นายกลัวเกินไป! นายกลัวเกินไป! นายกลัวเกินไป! นายกลัวเกินไป! ”
เธอตะโกนซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นทั้งที่น้ำตายังคงนองอยู่บนใบหน้าแดงฉาน ‘นายกลัวเกินไป! นายกลัวเกินไป!’ ทุกสิ่งทุกอย่างดังอยู่ในศีรษะเหมือนมีใครเปิดลำโพงสเตอริโอขนาดยักษ์หลายเครื่องจ่ออยู่กับหู ทั้งเสียงจลาจล เสียงแผดสั่งของยมทูต เสียงร้องด้วยความกลัว เสียงแตกปะทุของไฟ เสียงของความกลัวในใจเขา เสียงของเอเรอาญ์ ฮิปนอส ทานาทอส ราชันแห่งปรภพ สามเทพสุภา เสียงของแม่ พ่อเลี้ยง และเสียงของเวเรน่า...
“นายกลัวเกินไป! ”
ศีรษะของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงถ้าหากยังไม่พยายามทำอะไรสักอย่าง อาเธอร์ตะโกนร้อง หัวใจเขาเต้นรัว ตาของเขาไม่เห็นอะไรเลยสักอย่างตอนที่กระโจนออกไปและปล่อยให้ความร้อนแผดเผาร่างกาย
“มาหาฉัน! ”
ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดสนิท เขากลับคิดว่าเสียงของเวเรน่าคล้ายเสียงที่เขาได้ยินและนึกสงสัยอยู่เหลือเกิน
“อาเธอร์! ”
เอเรอาญ์ไม่แน่ใจว่าเพราะสายลมแรงที่โกรกผ่านประตูระเบียงซึ่งเปิดกว้าง หรือเสียงร้องตะโกนของพี่ชายฝาแฝดกันแน่ที่ทำให้เธอสะดุ้งตื่น หญิงสาวมองเห็นอาเธอร์นอนขดตัวอยู่ตรงหน้าประตู บิดตัวและร้องลั่น
“อาเธอร์! ” เธอตะกายลงจากเตียงและถลันไปหาเขา “อาเธอร์! อาเธอร์! พี่เป็นอะไรไป”
อาเธอร์ยังคงร้องลั่น
“อาเธอร์! ” เธอร้องเสียงหลง พยายามเขย่าตัวเขา และแล้วในวินาทีที่คิดว่าจะต้องวิ่งไปตามใครสักคนนั่นเอง อาเธอร์ก็เงียบเสียง เขาลืมตา จ้องมองดูเธออย่างงุนงงด้วยแววตาตื่นตระหนก
“เอเรล! ” อาเธอร์ทะลึ่งตัวขึ้นและเขย่าตัวเธอ พูดด้วยเสียงรัวเร็วจนเอเรอาญ์เกือบฟังไม่ทัน “พวกมันเอาเวเรน่าไปอีกแล้ว เธอถูกพาไปนรกแห่งการลงทัณฑ์อีกแล้ว ฉันทนรอไม่ไหวแล้ว ฉันจะต้อง... ”
“อาเธอร์ ฟังนะ เวเรน่าไม่ได้อยู่ในนรกแห่งการลงทัณฑ์แล้ว”
“แต่ฉันเห็นที่นอกประตูนั่น! ” อาเธอร์ตะเบ็งเสียง เขาหันขวับและชี้นิ้วที่สั่นรัวออกไปทางประตูระเบียงที่เปิดจนสุดบานและปล่อยให้สายลมกรูจนได้ยินเสียงหวีดหวิว มันว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง อาเธอร์มองมันอย่างไม่เชื่อสายตา ใบหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่างุนงง
“พี่คิดว่าจะเห็นอะไรหรือ”
“นะ -- ” พี่ชายฝาแฝดพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “นรกแห่งการลงทัณฑ์ไง ฉันเป็นคนเปิดประตูเอง เห็นไหม -- เอเรล ฉันร้อน เลยเดินออกไปเปิดประตูเพราะคิดว่าจะรับลมเสียหน่อย แต่ข้างนอกนั่นเป็นนรกแห่งการลงทัณฑ์! เวเรน่าอยู่ในนั้น เธอขอให้ฉันช่วย! ”
“โธ่เอ๊ย! อาเธอร์! พี่ฝันไปน่ะสิ” เอเรอาญ์หัวเราะ “พี่ก็แค่ละเมอเดินออกมาจากเตียง เปิดประตู และก็คิดว่าเห็นนรกแห่งการลงทัณฑ์ มันก็แค่ฝัน! พี่แค่กลัวมันมากจนเก็บไปเป็นฝันร้าย! ”
แต่อาเธอร์ไม่ได้ยิ้มอย่างโล่งใจหรือทำท่าทางเหมือนคนที่เพิ่งได้ข้อสรุปที่น่าสบายใจไปเลย เอเรอาญ์ซึ่งไม่แน่ใจว่าเขาจะชอบคำว่า ‘กลัวมันมาก’ เท่าไรนักจึงเสริมขึ้น
“พี่น่าจะอธิบายได้นี่นา เรื่องอาการฟุ้งซ่านหรืออะไรเทือกนั้นน่ะ”
ไม่นานอาเธอร์ก็ยอมสงบลงในที่สุด เขาเดินกลับไปที่เตียง ทรุดตัวลงนั่ง และโดยไม่มีปี่ขลุ่ย เขาเอ่ยปากถามขึ้นด้วยคำถามที่เอเรอาญ์ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นคำถามจากปากของอาเธอร์
“แล้วเธอใกล้กลับเป็นเทพีเพอร์ซีโฟเน่หรือยังล่ะ”
“อะไรนะ? ” เธอเลิกคิ้ว “พี่ก็รู้ว่าฉันเป็นใคร นึกว่าพี่เป็นคนเดียวเสียอีกที่รู้ว่าฉันไม่มีทางเป็นเทพี เพอร์ซีโฟเน่ไปได้แน่ ๆ แถมเรายังเคยตกลงกันแล้วด้วยว่าฉันจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ จนเทพฮาเดสเห็นว่าฉันไม่ใช่ราชินีของท่านจริง ๆ แล้วก็จะปล่อยตัวพวกเราไป”
“ฉันคิดแบบนั้นเมื่อไหร่กัน” อาเธอร์ถามกลับและทำให้เอเรอาญ์งุนงงที่สุดในชีวิต “เธอต้องรีบจำเรื่องราวเมื่อตอนที่เป็นเทพีเพอร์ซีโฟเน่ให้ได้เร็วที่สุดสิ แล้วเราทุกคนจะได้กลับบ้านกัน”
“ฉันจำไม่ได้หรอก! ” เอเรอาญ์ตอบอย่างนึกหงุดหงิด “แล้วพี่หมายความว่ายังไงกับว่าคำว่า ‘เราทุกคน’ น่ะ นอกจากฉันกับพี่แล้วใครกัน”
แต่อาเธอร์ไม่ตอบ เขาเพียงแต่บอกเธอด้วยน้ำเสียงงึมงำว่าเธอต้องใช้เวลาหมกมุ่นกับการคิดถึงความทรงจำอย่างน้อยวันละห้าถึงสิบนาทีเป็นอย่างต่ำ จากนั้นเขาก็ออกไปจากห้อง บอกเธอว่าจะไปเดินเล่นใกล้ๆ เพื่อให้สบายใจ
เอเรอาญ์มองตามโดยไม่พูดอะไร และในแวบหนึ่งของความรู้สึก เธอคิดว่าคนตรงหน้าไม่มีทางเป็นฝาแฝดของเธอไปได้เลย
ความคิดเห็น