คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ☁ CHAPTER 2 ☁
2
Kris : พี่ชื่ออู๋อี้ฟาน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ
“เอ่อ ความจริงไม่ต้องช่วยผมก็ได้นะครับ”สีหน้าลำบากใจถูกส่งมาจากร่างบาง แต่คนข้างๆก็ไม่สนใจกลับยิ้มกว้างโชว์เงิงมาให้แทน
“น้องจื่อเทาไม่ต้องเกรงใจหรอกนะครับ^++++^”
..อยากจะบอกว่าจื่อเทาไม่ได้เกรงใจครับ แต่จื่อเทากลัวคนรอบข้างกัดหัวจื่อเทาT________T
ก็ตั้งแต่เขาเดินกับคนตัวสูงคนนี้ก็มีแต่คนมองเต็มไปหมดเลย ทำเอาคนที่ไม่ชินกับการถูกจับจ้องอย่างเขาถึงกับทำตัวไม่ถูก แต่แค่จ้องยังไม่เท่าไหร่ พวกผู้หญิงเล่นมองจื่อเทาแบบถ้าคนข้างๆคลาดสายตาไปแม้แต่นิดเดียวจะลากจื่อเทาไปฆ่าหมกป่ายังงั้นT^T
จื่อเทายังไม่อยากอายุสั้นน๊าT________________________T
ตาคมแอบเหลือบมองท่าทางเกร็งๆของคนข้างๆแล้วเผลอยิ้มมุมปากเบาๆ ก็ท่าทางตื่นๆนั่นมันน่ารักน้อยซะที่ไหนกันล่ะ>_____<
คริสก็เป็นแค่คนธรรมดาที่พออยู่กับคนที่แอบชอบแล้วก็จะมีอาการดีใจ และเผลอยิ้มไปไม่รู้ตัว นั่นก็เป็นแค่อาการทั่วๆไปเท่านั้น แต่สำหรับคนรอบข้างที่ไม่รู้เหตุการณ์และความคิดของเดือนสุดหล่อคนนี้ก็ต้องงงกันเป็นแถบ
ใช้เวลาเพียงแค่ชั่วอึดใจทั้งสองก็เดินมาถึงห้องของร่างบาง จื่อเทาหันไปรับชีทจากร่างสูง ก่อนจะขอบคุณตามมารยาทแล้วหันหลังเตรียมเดินเข้าห้องไป
“ขอบคุณมากครับ^^”
“อะ เอ่อ เดี๋ยวครับ!”ถึงแม้ว่าอยากจะฟินกับรอยยิ้มคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่คริสก็ไม่อยากจะปล่อยให้โอกาสทองที่จะสนิทกับร่างบางหลุดลอยไป มือที่ไวกว่าความคิดก็ได้คว้ามือขาวๆของจื่อเทามาอย่างรวดเร็ว
“ครับ?”กิริยาการเอียงคอแล้วทำตาปริบๆนั่นโมเอะเกินไป ทำให้ประโยคที่อยู่ในหัวของคริสนั้นมลายหายไปทันที
น้องจื่อเทาโมเอร้โฮกกกกกกกกกกกกT^T
“อะ เอ่อ คือ…”สมองที่มักจะทำงานได้ดีตลอดกลายเป็นรวนรอบที่สองของวัน
“พี่…”
“พี่ชื่ออู๋อี้ฟาน ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ..”
*เขินจนตัวบิดเป็นเกลียว*
“อ่า ผมชื่อฮวางจื่อเทา ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่อี้ฟาน^^”
พี่อี้ฟาน…
จื่อเทาเรียกเขาว่า ‘พี่อี้ฟาน’
บึ้ม#อู๋อี้ฟานระเบิดรอบที่สอง
“พี่ชานยอล ไอ้พี่คริสมันเป็นอะไรของมัน?”ลู่หานกวาดตามองร่างใหญ่ๆที่นั่งเหม่อมองฟ้าพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาเป็นเวลาสักพัก จึงตัดสินใจหันไปถามชานยอลที่นั่งเบื่ออยู่ข้างๆ
“ก็วันนี้มันไปช่วยน้องจื่อเทาถือชีทเรียนไปส่งที่ห้องน่ะสิ ได้ยินว่าน้องจื่อเทาเรียกมันว่าพี่ด้วย”
ชานยอลคิดแล้วก็เจ็บใจไม่หาย ที่ดันไปบอกให้คริสไปช่วยจื่อเทา ก็พอไอ้เพื่อนบ้านั่นรู้ว่าน้องจื่อเทาต้องแบกชีทกองสูงเกือบเท่าหัวไปห้องเรียน มันก็รีบแร-ดเสนอตัวไปช่วยถือแล้วทิ้งเขายืนหน้าห้องคนเดียว พออาจารย์ออกมาไม่เจอมันเขาก็เลยโดนบ่นหูชาอยู่คนเดียวเลย=_______________=;
“ฮะๆ เอาอีกแล้วเหรอ”ลู่หานหัวเราะเบาๆเมื่อแม้จะผ่านมาเป็นปีแล้วรุ่นพี่คนนี้ก็ยังไม่หายจากอาการน้องเทาโฮลิคเลย
“ไม่ใช่แค่นั้นนะเฟ้ย วันนี้กูได้จับมือน้องจื่อเทาด้วย โคตรนิ่มเลยให้ตาย!>__<”ว่าแล้วก็ยื่นมือขาวๆมาจนเกือบจะโดนหน้าเอ๋อๆของชานยอล พร้อมทำหน้าฟินสุดขีด
“เห จริงเหรอฮะ”
ลู่หานเอื้อมมือจะไปแตะ แต่คริสที่ไวกว่าก็ชักมือกลับ ทำให้คว้าได้แต่ลม หน้าหวานๆมองหน้ารุ่นพี่อย่างฉงน แต่ก็ได้รับคำตอบผ่านทางสายตาของคริสว่า ‘มึงห้ามแตะมือกูเด็ดขาด เดี๋ยวรอยน้องจื่อเทาหาย’
ให้ตายสิ ตอนนั้นเขาไปชอบไอ้รุ่นพี่สุดเพี้ยนคนนี้ได้ยังไงนะ -_________________________-‘’’
ลู่หานสมัยที่ยังเป็นเด็กปีหนึ่ง(สุดใสซื่อ)นั้นได้หลงรักเดือนมหาลัยคนนี้เข้าเต็มเปาด้วยท่าทางสุขุมอ่อนโยน และเป็นสุภาพบุรุษ ด้วยความโชคดีที่ชานยอลเป็นพี่ข้างบ้านของเขาจึงทำให้เข้าหาคริสได้ง่าย ฟินเลย..แต่แล้วความฟินก็ไปได้ไม่นานเมื่อเขาได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของคริสในวันที่จะไปสารภาพรัก ในตอนนั้นเขาเฮิร์ตแทบตายแน่ะ คิดแล้วอดอนาถตัวเองไม่ได้..= =
แล้วสามหนุ่มก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ(ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่คริสช่วยจื่อเทา)จนหมดเวลาพักก็แยกย้ายกันเข้าห้องไป
“กลับก่อนนะเว้ยอิเอ๋อ พรุ่งนี้เจอกัน”
“เออๆ”
คริสเดินออกมาจากตึกเรียน หากแต่เขาไม่ได้เดินกลับบ้านอย่างที่ชานยอลคิด ขายาวๆจ้ำอ้าวไปที่ห้องสมุดอย่างเร่งรีบ ห้องสมุดของมหาลัยนั้นค่อนข้างจะกว้างมาก แต่เขาก็รู้ว่าต้องไปที่ไหน เมื่อถึงมุมที่ลึกที่สุดของห้องสมุด เขาก็เห็นร่างของจื่อเทาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างเงียบๆคนเดียว คริสไปหามุมแอบหลังตู้หนังสือที่สามารถมองเห็นจื่อเทาได้ชัดที่สุดเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง ส่งสายตามองผ่านช่องว่างของหนังสือ
ใครมาเห็นเขาในตอนนี้คงจะหาว่าเขาเป็นโรคจิตเป็นแน่…แต่มีหรือเขาจะสน
ถ้าคนว่าไม่ใช่น้องจื่อเทา เขาก็ไม่แคร์#ยักไหล่
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง จื่อเทาก็จะกลับบ้าน ร่างโปร่งลุกขึ้นเอาหนังสือไปเก็บเหมือนตามปกติ แต่มันจะไม่ปกติก็ตรงที่น้องจื่อเทาเดินมาตรงที่ที่คริสนั่งซ่อนอยู่ ร่างสูงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อจะหลบ แต่เพราะว่าเขานั่งนานไปหน่อยทำให้ขาล้า ขาที่ก้าวไปข้างหน้าจึงทรุด ร่างสูงจึงเสียการทรงตัวและ…
โครม!
“เฮ้ย พี่อี้ฟาน!”
ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือน้องจื่อเทา มองเขาอย่างตื่นๆแล้วรีบวิ่งมาหา ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไป
อู๋อี้ฟานเห็นน้องจื่อเทาเป็นคนสุดท้ายก่อนตาย(?)
อู๋อี้ฟานนอนตายตาหลับแล้วครับ!
กลิ่นยากับแอลกอฮอล์ที่แสนเกลียดทำให้เขาพอรู้ว่าที่นี่ต้องเป็นห้องพยาบาลแน่ ..ถ้าไม่ติดว่าเขาเห็นน้องจื่อเทานั่งกระพิบตาปริบๆอยู่ข้างเตียงน่ะนะ..
บางทีนี่อาจจะเป็นสวรรค์*O*~#เพ้อ
“พี่อี้ฟานไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมครับ?”เสียงหวานๆเรียกสติร่างสูงที่กำลังเพ้อไปไกลให้กลับคืนมา
“มะ ไม่เป็นไรแล้วครับ^^;”
“ค่อยยังชั่ว ผมเห็นพี่ล้มลงไปเลยตกใจแทบแย่แน่ะ^_^”เอามือขาวๆมาทาบอกอย่างโล่งใจ คลี่ยิ้มหวาน หากไม่มีแว่นหนาเตอะบังอยู่เขาคงได้เห็นดวงตาของอีกฝ่ายที่กลายเป็นรูปจันทร์เสี้ยวเป็นแน่
“อะ เอ่อ แล้วพี่มาที่นี่ได้ยังไงเหรอ..”
“จื่อเทาแบกพี่มาเองฮะ^^”
ห๊ะ..
น้องจื่อเทาแบกเรา…
บึ้ม!
เครื่องช็อตอย่างแรง ซ่อมไม่ได้แล้ววววววว=////////////////////////=
วันนี้อู๋อี้ฟานจะไม่อาบน้ำครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับพี่อี้ฟาน”เมื่อมองไปข้างนอกพบว่ามันเริ่มมืดแล้วจึงขอตัวกลับ แต่เขาจะปล่อยโอกาสทองครั้งที่สองหลุดไปง่ายๆได้ยังไง…
“พี่ไปส่งครับ!”
“ความจริงพี่อี้ฟานไม่ต้องไปส่งก็ได้นะครับ”
“ไม่ได้ครับ พี่เป็นคนทำให้น้องจื่อเทาต้องกลับดึก เพราะฉะนั้นพี่ต้องรับผิดชอบ!”
พูดซะยั่งกับทำตรูท้อง=____________________________=;
“เอ่อ…แต่ว่า”
“หรือว่าน้องจื่อเทารังเกียจพี่T^T”ตีหน้าให้น่าสงสาร สำหรับคนอื่นคงรู้ว่าหมอนี่ตอ…แต่สำหรับคนซื่ออย่างจื่อเทามีเหรอจะตามเล่ห์คนตรงหน้าทัน
“ไม่ใช่ครับ!”เมื่อได้ยินคำตอบที่หวังร่างสูงก็คลี่ยิ้มกว้างพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือขาวๆอย่างเนียนๆ
“งั้นให้พี่ไปส่งนะครับ^^”จื่อเทาจึงยอมให้อีกคนลากไปโดยดี แต่ในใจก็ยังกังวลไม่หาย
ขอให้คนคนนั้นยังไม่กลับมาด้วยเถอะ…
ระหว่างทางร่างสูงก็พยายามหาช่องคุยเพื่อตีสนิทไปเรื่อยๆ เวลาแห่งความวุขมันจะมีไม่นานเมื่อในตอนนี้ทั้งสองได้มาถึงบ้านของจื่อเทาเรียบร้อยแล้ว
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับพี่คริส”จื่อเทาโค้งตัวอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นระ…”
“จื่อเทาทำไมเพิ่งกลับ!!!!!!!!!!”
ประตูบ้านของจื่อเทาถูกเปิดโดยฝีมือของใครบางคน ตวัดตามองจื่อเทากับคริสสลับไปมา มือขาวๆดึงจื่อเทาให้ไปหลบข้างหลังแล้วจ้องคริสตาเขม็ง
“อะ เอ่อ พี่เลย์ นี่คือรุ่นพี่ที่มหาลัยชื่อพี่อี้ฟานฮะ พี่อี้ฟาน นี่พี่เลย์พี่ชายของจื่อเทาฮะ”
อ๋อ..ที่แท้ก็(ว่าที่)พี่เขย
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”โค้งตัวอย่างสุภาพต่อหน้าคนที่มีศักดิ์เป็นพี่เขย(ที่ตั้งเองเสร็จสรรพ)
“เออ”เลย์พยักหน้าอย่างส่งๆ พร้อมกับทำเป็นมองไม่เห็นรอยยิ้มละลายใจพี่เขย(?)ที่ร่างสูงส่งมาให้ แล้วเดินไปหาร่างสูงแบบประชิด
“ชื่ออี้ฟานใช่ไหม จำไว้นะ อย่ามายุ่งกับจื่อเทาของฉันเด็ดขาด!”ขู่เสียงต่ำโดยเบาพอไม่ให้น้องชายสุดซื่อได้ยิน
ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่ยอมให้เขายุ่มย่ามกับจื่อเทาเป็นแน่..
แต่เรื่องอะไรเขาจะต้องทำตามล่ะ ;p
“คงไม่ได้หรอกครับพี่เขย^^”ประโยคที่เน้นคำหลังเป็นพิเศษทำเอาเลย์น็อตหลุด เพราะที่ผ่านมามีแต่คนกลัวแล้ววิ่งหนีกลับบ้าน มีหมอนี่เป็นคนแรกที่กล้า..
“ใครพี่เขยแก! จื่อเทาเข้าบ้าน!”ตวาดเสียงดังลั่นแล้วหันหลังกลับไปดันหลังน้องชายให้เข้าบ้าน
“จื่อเทาครับ พรุ่งนี้พี่มารับนะ!”ตะโกนอย่างไม่เกรงกลัว โดยไม่เกรงชะตาขาด
“ไม่ต้องเสนอหน้ามา!”แต่พี่เขยไม่ยอมแพ้ ตะโกนดังลั่นแล้วหยิบบัวรดน้ำที่อยู่ใกล้ๆปาใส่ร่างสูงก่อนจะปิดประตูบ้านหนี
“เฮ้ย!”คริสผู้ใจกล้าก็กระโดดหนีแทบไม่ทัน ก่อนจะมองประตูบ้านที่ปิดลงไปอย่างเหนื่อยอ่อน
เฮ้อ กว่าจะตีสนิทได้ต้องมาเจอตัวปัญหาขัดขวางอีกเหรอเนี่ย..
TBC.
รีบวิ่งมาลงก่อนที่จะไปเข้าค่ายT^T ตัวขัดขวาง1โผล่มาแล้ว ฮ่าๆ
✖ WITCHERY HOUSE
ความคิดเห็น