WINDOW #bobjun

INTRO

...

“ห้องนี้ราคาสี่พันครับ มีแอร์ ไวไฟฟรี มีเคเบิลและก็มีระเบียง ไม่แพงเกินไปครับแล้วที่สำคัญถ้าน้องไม่ชอบเดินขึ้นบันไดพี่ก็แนะนำห้องนี้ครับ ชอบหรือไม่ชอบอะไรยังไงก็บอกพี่เพิ่มเติมหรือถ้าน้องอยากจะลองเดินดูห้องอื่นก่อนก็ได้นะครับ”

สอดสายตาไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมสีขาว ไม่มีเตียงไม่มีตู้เสื้อผ้า ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆเป็นแค่เพียงห้องสตูดิโอโล่งๆ ที่เดินเข้าไปเรื่อยๆก็จะเจอประตูกระจกใสบานเลื่อนขนาดใหญ่ที่สามารถเปิดออกไปยังระเบียงเพื่อดูวิวด้านนอกได้

มือบางเลื่อนประตูกระจกก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่บริเวณของระเบียง สายลมอ่อนๆตีพัดเข้าหน้าเบาพร้อมกลิ่นสาปของฝนที่พึ่งหยุดตกไป ครั้นเมื่อเพ่งมองด้านหน้าตรงข้ามอีกฝากของถนนก็เห็นเป็นบ้านสองชั้นขนาดใหญ่ล้อมรั้วสูงประมาณสองเมตร และมีบริเวณลานจอดรถที่กว้างกว่าปกติซึ่งหากกะขนาดด้วยสายตาก็จอดรถได้กว่าสิบสองคัน

ถอนหายใจเบาร่างบางแอบผิดหวังเล็กน้อยที่วิวนั้นไม่ได้สวยงามอย่างที่ได้วาดฝันไว้ ใจกลางเมืองหลวงมหานครแห่งความวุ่นวายเร่งรีบกว่าจะหาหอพักสักที่ที่มันเงียบสงบและเป็นส่วนตัวได้ขนาดนี้ทำให้เขาเสียเวลาเดินหาอยู่เป็นวันๆ ดังนั้นเรื่องวิวแค่นี้เป็นเรื่องเล้กน้อยมากถ้าให้แลกกับความสงบในการอ่านหนังสือเรียน

กู จุนฮเว นักศึกษาปีหนึ่ง คณะนิติศาสตร์ของมหาลัยเอกชนชื่อดัง เด็กหนุ่มผู้รักความเงียบสงบและปลีกวิเวก ยอมทำตามคำขอของครอบครัวที่หมายมั่นปั้นมือให้ลูกชายเดินทางสายสีขาว จากรุ่นปู่มาจนถึงรุ่นพ่อครอบครัวกูดำรงอาชีพผู้พิพากษา คอยตัดสินและมอบความเป็นธรรมให้ประชาชน

จุนฮเวเปิดประตูด้านข้างๆใกล้กับระเบียง ประตูสีขาวเรียบแบบเดียวกันเข้ากับสีของห้องที่พอเปิดเข้าไปก็เป็นห้องน้ำขนาดกำลังดีมีสุขภัณท์ครบครัน สำรวจสายตารอบห้องอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปบอกพี่เจ้าของหอพักว่าเขาตัดสินใจจะเช่าห้องนี้ คุยเรื่องกำหนดวันย้ายและทำหนังสือสัญญากันสักพักทุกอย่างก็เรียบร้อย พี่เจ้าของหอแนะนำตัวเองว่าชื่อ เซล และมอบกุญแจห้องพร้อมคีการ์ดให้แก่จุนฮเว

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปจุนฮเวก็ย้ายตัวเองพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ชุดใหญ่เข้ามาปักหลักอยู่ภายในห้องหมายเลขยี่สิบสองอย่างเป็นทางการ การใช้ชีวิตในมหาลัยก็คงดำเนินไปเรื่อยๆไม่แปลกใหม่ ไม่โดดเด่น และด้วยนิสัยกับหน้าตาเหวี่ยงๆของจุนฮเวก็ไม่ได้ทำให้เขามีเพื่อนเพิ่มขึ้น แต่ก็นั่นแหละมันไม่ได้สำคัญเท่าไหร่เพราะตัวเขาเองก็ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเกาะเกะอยู่แล้ว

จุนฮเวใช้ชีวิตอยู่ที่หอมากกว่าอยู่มหาลัย วันๆเจ้าตัวเอาแต่เก็บตัวเงียบและอ่านหนังสือจนกระทั่งมีวันหนึ่งที่ทุกอย่างในชีวิตเอื่อยๆของจุนฮเวต้องเปลี่ยนไป...

.

.

.

"นาย... โอเคไหม?"

.

.

.

#หน้าต่างบ็อบจุน