Animation University (A&U) [Jelsa] เซ็ต หนุ่มห้อง 957

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2

 

บทที่ 2

          พักกลางวัน

กลุ่มของเอลซ่าและแฟนของเพื่อนเธอได้ยึดครองโต๊ะๆหนึ่งในโรงอาหาร "เอลซ่า แจ็ค ฟรอสท์ที่นั่งข้างๆเธอน่ะเขาอยู่ชมรมแกะสลักน้ำแข็งใช่ไหม" เมรินด้าถาม "ใช้ แต่ชมรมนั่นอาจารย์ซานต้าเขายุบแล้วลาออกไปแล้วนีนา" "เอลซ่า" สาวผิวคล้ำพูดพลางสะกิดหญิงสาวผมบลอนด์ "มี่อะไรเทีย" "เหมือนเขาไม่มีที่นั่งนะ" เทียน่าพยักเพยิดไปทางชายหนุ่มที่เป็นประเด็นสนทนาเมื่อกี้ "เรียกมานั่งด้วยดีไหม" เทียน่าถาม "มีน้ำใจไปมั้งเธอ" นาวีนกระเซ้าแฟนสาวของเขา "ฉันแค่มีน้ำใจ" "แต่คงไม่ต้องแล้วมั้งเขาหาที่นั่งได้แล้วนี่" เอสเมอรันด้าพูดพร้อมชี้ไปทางแจ็คที่โบกมือให้เพื่อนกลุ่มหนึ่ง

          ทางแจ็ค...

                  "ไง ฮิค หวัดดีตอนเที่ยง" "ไงเป็นไงวันแรก" "ก็ดีแต่อาจารย์สอนโหดชะมัด แต่อาจารย์ที่สอนดนตรีกับครูผู้ช่วยใจดีนะเฟรด์ลี่ด้วยคิดดูดิจูงหมามาด้วย" ทั้งสองคุยกันจนหมดเวลาพัก "หมดเวลาแล้ว ไปเข้าชมรมก่อนนะ" เมื่อชายหนุ่มเดินเกือบจะไปถึงตึกชมรม แต่แล้วเขาก็นึได้ว่า ลืมอุปกรณ์ไว้ที่ห้องพัก

          หอพักชาย ห้อง 957

 

                   แอ๊ดดดด "ไงแม็คควีน โควู ดัสเตอร์" (เด็กสามสถาบันในห้องเดียว//ไรท์) "ไงแจ็ค" 

                 แม็คควีน เป็นชายหนุ่มผมสีแดง หน้าตาหล่อนักแข่งรถหน้าใหม่ชนะถ้วย พิสตัน คัพ มาหลายครั้งแล้ว มีแฟนด้วยชื่อแซลลี่ ตาเนี่ยเพื่อนเยอะมาก ไหนจะ กุยโด้ ลุยจิ เมเทอร์ โฟล ง่ายๆทั้งเรดิเตอร์สปริงส์เลยหล่ะ

               
                 โควู ลูกเจ้าแม่บ่อนพนัน ครอบครัวโดนไล่ออกจากไร่ของมูฟาซ่าพ่อของซิมบ้าที่ถูกสการ์ อาของซิมบ้าฆ่าตายสการ์ตายในคุก ครอบครัวและลูกน้องของสการ์ถูกไล่ออกตอนที่เขายังเล็กอยู่ ซีร่าแม่ของโควูจึงผูกใจเจ็บแค้นซิมบ้าตลอดมา ความจริงซีร่าไม่ใช่แม่แท้ๆของโควูหรอก แต่...ซีร่าเก็บเขาได้ก่อนที่จะถูกไล่ออกจากไร่ซะอีก ซีร่าจึงคิดแผนให้โควูเข้าไปตีสนิทกับเคียร่าแล้วจึงลอบฆ่าซิมบ้าหลังจากนั้นก็ฮุบไร่ไว้เอง แต่เมื่อเขาได้ตีสนิทกับเคียร่าแล้วก็...ทำไม่ลง เพราะเขารักเธอแล้วนี่ (ป.ล.เรื่องขอพวกนี่จะอยู่ในอีกเรื่องนึงนะก่าก๊ะ//ไรท์ ป.ล.เยอะอะไรนักหนาเนี่ยะ//รีด) 

                 
                  ดัสเตอร์ หรือ ดัสตี้ ชาวไร่ที่ผันตัวเป็นนักแข่งเจ้าเวหาแรลลี่รอบโลกจนได้เป็นแชมป์แรลลี่รอบโลกมีเพื่ิอนหลายคนอยู่ เป็นนักแข่งจากทั่งโลก

 

              "วันนี้ไม่มีเข้าชมรมหรือแม็คควีน" หนุ่มผมแดงส่ายหน้า "วันนี้อาจารย์ไม่มาเลยวันนี้คาบว่าง กะจะไปขับรถเล่นซะหน่อย แล้วนายหล่ะไม่เข้าชมรมหรือ"  "มาเอาของ" ดัสตี้มองหน้าไอหัวขาวอย่างสงสัย "ชมรมแกะสลักถูกยุบไม่ใช่หรอ แล้วให้นักศึกษาหาชมรมใหม่เอาเอง อาจารย์บอกตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วนี่" แจ็คเกาหัวแกรก "บอกตอนไหนอ่ะ" โควูส่ายหน้าอย่างเอือมๆ "หลับในชั่วโมงอีกแล้วละสิ" แจ็คยิ้มแหยๆ "ก็มันง่วงนี่หว่า นายไปช่วยหาชมรมเป็นเพื่อนได้ป่ะ" แม็คควีนส่ายหน้า "วันนี้ฉันนัดแซลลี่ไปขับรถเล่นแล้วไปดินเนอร์ต่อ" "ส่วนฉันเคียร่านัดไปช่วยทำแปลง" "ส่วนฉันมีนัดเลี้ยงวันเกิดอิชานี่ไปไม่ได้หรอก" ชายหนุ่มผมขาวบ่นเบาๆว่า "ไอสามคนนี้เรียนที่ดิสนีย์แล้วใครจะช่วยเราได้วะเนี่ย" แม็คควีนทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก "ให้เอลซ่าช่วยสิ เธอเป็นประธานนักศึกษาแถมเรียนห้องเดียวกับนายไม่ใช่หรอ" "คนไหนอ่ะ" "คนที่ผมสีบลอนด์ทองถักเปียเดียว ดูเย็นชาหน่อยๆอ่ะ" "อ๋อ คนนั้นเองแต่ไม่รู้ว่าเธอจะว่างรึเปล่านะ" ดัสตี้ส่างนิ้วชี้ไปมา "ไม่ใช่ปัญหา เพราะตอนนี้เธอเข้าชมรมอยู่นายก็ขอเข้าไปดูบอกว่าจะตัดสินใจเลือกชมรมก็ได้" "เออฉันจะลองดู แล้วเอลซ่าอะไรเนี่ยยู่ชมรมอะไรอ่ะ" "การละคร"

 

ห้องชมรมการละคร

 

"อันนาลองร้องตั้งแต่ต้นใหม่ใส่ท่าลงไปด้วย" "ค่ะ อาจารย์" หญิงสาวรับคำก่อนจะเริ่มร้องเพลง

 

[อันนา]

ประตูและหน้าต่างเปิดเต็มบาน

รู้ว่าเขาไม่ได้เปิดมานาน

เห็นว่าเรามีจานสลัดพันใบ

กี่ปีที่มองห้องโถงเวิ้งว้าง

มีห้องเต้นรำแล้วปล่อยให้ว่าง

แล้วสุดท้ายเปิดให้ผู้คนหลั่งไหล

จะได้เจอผู้คนเป็นๆบ้าง

มันคงเกินจะเข้าใจ

แต่ฉันก็พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงใหม่ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

มีประดับไฟมีดนตรี

นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

จะได้เต้นทั้งคืนสักที

ทำไมเพ้อหรือเพี้ยนขนาดนั้น

แต่ใจมันพองโตเหลือหลาย

นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

ฉันไม่ต้องทนเดียวดาย

 

อันนาทำเหมือนช้อนอะไรบางอย่างขึ้นมาแล้วพูดว่า "อดใจรอทุกคนไม่ไหวแล้ว แล้วถ้าหากฉันเจอคนที่ใช่ล่ะ..."

 

เวลาเราเดินในกระโปรงฟูฟ่อง

ด้วยริ้วระบายฉายเด่นฝาห้อง

เป็นภาพที่ชวนจับจ้องมองสุดหรูหรา (อุ๊บ)

ทันใดก็ได้เห็นเป็นภาพของเขา

หนุ่มน้อยรูปงามสง่าไม่เบา

อยากจ้วงหยิบเอาแต่ช็อกโกแลตใส่หน้า

จะได้หัวเราะพูดคุยกันทั้งคืน

คงสดชื่นไม่เหมือนที่เคย

ทำสิ่งที่ชีวิตไม่ได้ทำเลย

เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

คงสนุกกันกว่าเคยเป็น

เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

มีใครสักคนที่ยังมองเห็น

ก็รู้ดีว่าออกจะเพ้อเจ้อ

ว่าอาจได้เจอรักแท้

แต่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

และฉันว่ายังไม่แน่

เอลซ่า : 

อย่าเปิดใจไป อย่าให้เค้าเห็นร

ต้องเป็นคนดีอย่างที่เขาสอนให้เป็น

อย่าคิด ปิดไว้ ซ่อนมันให้พ้น

ถ้าพลาดครั้งเดียวอาจรู้กันทั่วทุกคน

เอลซ่า: อันนา:

คงจะมีแค่เพียงวันนี้ จะมีแค่เพียงวันนี้

ทนรอเท่าไรไม่รู้ ทนรอเท่าไรไม่รู้

สั่งให้เขาเตรียมพร้อมจะเปิดประตู ประตู

เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

อย่าเปิดใจไป อย่าให้เขาเห็น เราจะได้สิ่งที่คอยฝันหา

ต้องเป็นคนดีอย่างที่เขาสอนให้เป็น โอกาสเปลี่ยนแปลงโลกอันเงียบเหงา

อย่าคิด ให้รักแท้จริงเข้ามา

ปกปิดในใจอย่าให้เขารู้ คงสิ้นสุดจบแค่พรุ่งนี้

ในวันเดียวต้องตามพบเขา

อันนา : 

นี่เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน

เป็นครั้งแรกที่รอแสนเนิ่นนาน

ไม่มีใครหยุดเรา

 

เสียงปรบมือดังขึ้นที่หน้าประตูชมรม ทุกคนหันไปมองเห็นชายหนุ่มผมสีขาวยืนปรบมืออยู่ "เธอเป็นใคร" เซบาสเตียนถาม "ผมมาดูชมรมครับ พอดีชมรมเก่าผมถูกยุบ" "ตามสบาย" ทันใดนั้นประตูเปิดผ่างออก "อาจารย์คะ คนที่จะเล่นเป็นพระเอกให้เราตกบันใดขาหักพักฟื้นประมาณ 4 เดือนค่ะ" "แล้วจะทำอย่างไรกับละครล่ะ ไม่มีพระเอกเรื่องจะเดินได้อย่างไร" สายตาของเซบาสเตียนเหลือบมองไปทางแจ็คชายหนุ่มเห็นสายตาประมาณว่า 'เข้าชมรมนี้เถอะอาจารย์ขอร้อง" จึงบอกไปว่า "ผมเข้าชมรมนี้ก็ได้" เซบาสเตียนได้ยินอย่างนั้นจึงยิ้มแก้มแทบปริ "งั้นเธอลองมาเคสเลย เอลซ่าช่วยอาจารย์หน่อย"

 

ห้องเคส

 

"อ่านตามบทนี่" "ได้ครับ" ชายหนุ่มเริ่มอ่านบท เป็นเรื่องของเจ้าชายที่เดินทางเข้าไปในป่าน้ำแข็งแล้วเจออุปสรรคมากมาย จนกระทั่งเขาพบกับราชินีหิมะ เขาตกหลุมรักเธอทันทีที่ได้เห็น 'น้ำเน่าชมัด' ชายหนุ่มเล่นได้ดีทีเดียวจนถึงประโยคสุดท้าย เขากุมมือเธอไว้ทั้งสองข้างก่อนจะพูดว่า "ไม่ว่าเธอจะเป็นใครหรือมีอะไรแตกต่างจากคนอื่น ไม่ว่าอายุเธอจะห่างจากฉันสักกี่ร้อยปี ฉันก็จะรักเธอตลอดไป..." พลันเสียงปรบมือและเสียงผิวปากดังมาจากหน้าห้องเกรียวกราว "อาจารย์บทเธอเป็นพระเอกได้เลย!!" "แล้ว...บทอยู่ไหนล่ะครับ" เซบาสเตียนชี้นิ้วไปทางในมือของแจ็ค "เรื่องที่เธอเคสน่ะแหล่ะแค่เธอเล่นตรงช่วงสุดท้าย เอ่่อเอาบทไปอ่านก่อนแล้วกัน" "ครับ"

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

สวัสดีค่า ไรท์ชื่อยินดีนะคะ นี่เป็นนิยายเรื่องแรกที่เอามาลง แต่เป็นนิยายเรื่องที่ 7 ในกรุ ตัวละครทั้งหลายแหล่ยินดีจะเอามาลงให้ทีหลังนะคะ

 
อาจารย์สอนดนตรีกับผู้ช่วย มาจากเรื่อง 101 ดัลเมเชี่ยนค่ะ จอนห์ กับ เอนิต้า
บทละครที่ไรท์คิดเป็นไง น้ำเน่ามากใช่ป๊ะ