เมียไร้อันดับ

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ขออนุญาตเจ้าของภาพ????

??”???”???”???”???”???”?

ภามลูกชายคนเดียวของคุณนายรอง

เเห่งบ้านมหาเศรษฐีซึ่งตอนนี้คุณนายรองกำลังทุกข์ใจอย่างมากที่ลูกชายคนเดียว แอบไปคบกับหญิงสาวที่ชื่อปิ่นและตอนนี้เธอก็ท้องโตใกล้คลอดแล้วเธอเป็นหญิงสาวชาวบ้านจนๆ

ที่คุณนายรองไม่ชอบเป็นอย่างมาก

แต่ภามก็มีจุดอ่อนที่คุณนายรองรู้ดี เพราะเขาไม่เคยขัดใจผู้เป็นเเม่เลยคุณนายรองเตรียมแผนดึงลูกชายออกจากปิ่น ให้เร็วที่สุด

????????????????????????

ปิ่นหญิงสาวที่ยอมมอบกายใจให้กับชายที่เธอรัก เพราะเธอเทิดทูนความรักเหนือสิ่งอื่นใด

แต่เเล้วโชคชะตากับเล่นตลกเมื่อวันหนึ่ง

ภามพาหญิงสาวเเสนสวยมานอนในห้องของเธอกับเขา เธอคนนั้นประกาศต่อหน้าของปิ่นว่าเขาสองคนจะแต่งงานกันในเร็วๆ นี้ มันทำให้ปิ่นแทบหยุดหายใจด้วยความเสียใจอย่างที่สุด เธอหอบท้องโตๆ หนีออกมาจากบ้านหลังนั้น จนเวลาผ่านไปเธอคลอดลูกออกมาเป็นเด็กหญิงตัวน้อยน่ารัก และเธอก็ได้ข่าวอดีตสามีของเธอว่าเขาได้แต่งงานใหม่ไปแล้ว แต่ดูเหมือนอดีตสามีจะไม่หยุดแค่นั้นเขายังมีผู้หญิงอีกหลายคนเข้ามาในชีวิต ส่วนปิ่นเธอได้รับจ้างซักรีดเลี้ยงดูลูกน้อยของเธอตามลำพัง จนได้รู้จักกับชายหนุ่มที่เเสนดีกับเธอ แต่หญิงสาวยังคงไม่กล้าเชื่อใจใครอีก

โดยเฉพาะผู้ชาย ส่วนภามก็พยามตามง้อปิ่นตลอดเวลา แล้วบทสรุปเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร

ปิ่นเธอจะยอมใจอ่อนกลับไปรับมือกับผู้หญิงหลายคนของเขาหรือเธอจะเลือกทางเดินอย่างไรใน...เมียไร้อันดับ ??’?

                                                    ..............................

ณ.ห้องเช่าเล็กๆในหมู่บ้านที่ปลูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้เช่าซื้อ จากผู้มีฐานะ ห้องเช่าหลายสิบห้องถูกสร้างขึ้นหลายครูหาและมีหนึ่งห้องที่มีคุณแม่เลี้ยงเดียวเช่าอาศัยอยู่ที่นั้นด้วย 

เสียงเด็กร้องออกมาจากในห้องเช่าที่หน้าห้องติดป้ายรับบริการซักอบรีด 

"แง๊ๆ ๆ" 

"ข้าวปั่นร้องไห้ทำไมลูก?"

ผู้เป็นเเม่รีบวางมือจากการรีดผ้าหันมามองลูกสาวตัวน้อยที่กำลังนอนอยู่ที่เบาะผ้าข้างๆ ทันทีเมื่อเสียงเล็กๆ ดังขึ้น 

"แม่อยู่นี้ไงจ้ะคนดี อย่าร้องนะ"

"...."

เด็กน้อยเมื่อมองเห็นแม่ก็เงียบเสียงลงก่อนจะยิ้มกว้างออกมาอย่างกับดีใจที่เจอหน้าแม่ 

"นี่ลูกคนนี้ ทำหน้าตีอีกแล้ว ตกใจตื่นใช่ไหมคะ คนเก่ง "

ผู้เป็นแม่เอื้อมมือไปอุ้มลูกสาวขึ้นมากอดแล้วก้มลงหอมแก้มซาลาเปาสีชมพูนั่นด้วยความรัก 

ขณะเดียวกันเสียงรถยนต์คันหนึ่งก็เเล่นมาจอดที่หน้าห้องเช่า ปิ่นจึงหันไปมอง ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อมองเห็นบุคคลที่ก้าวลงมาจากรถ เขาคือเวหาชายหนุ่มผู้มีพระคุณกับเธอเเละลูก 

"ว่าไงข้าวปั้น ร้องไห้หรือเปล่า"

"ค่ะ ตกใจตื่น "

เวหาเดินถือถุงกระดาษมาหลายใบก่อนจะวางลงที่พื้นมุมห้อง แล้วเดินเข้าไปนั่งลงเบื้องหน้าของสองแม่ลูก 

"ว่าแต่คุณเวหามารับเสื้อหรือเปล่าคะ"

"อ๋อ เปล่าหรอกครับ พอดีผมผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาหาข้าวปั้นด้วย"

"ข้าวปั้นดูสิคะใครมา สวัสดีคุณลุงเวหาสิคะ"

เด็กน้อยหันมามองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มกว้างตามประสา 

"ดูสิอารมณ์ดีจัง  ข้าวปั้นลุงมีของมาฝากหนูด้วยนะครับ" 

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ขยับมาใกล้ แล้วส่งให้หญิงสาวที่อุ้มลูกน้อยอยู่ 

ปิ่นมองชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่เบื้องหน้าก่อนแสดงสีหน้าเกรงใจออกมา 

"คุณเวหาปิ่นเกรงใจคะ ไม่ต้องซื้ออะไรมาก็ได้" 

"เกรงใจอะไรกันครับ ผมรู้สึกถูกชะตากับข้าวปั้นนะ อย่าคิดมากเลย ข้าวปั้นลุงซื้อนมที่หนูชอบมาด้วยนะ" 

"ปิ่นต้องขอบคุณ คุณเวหามากนะคะ ที่ดูแลเราสองแม่ลูกมาตั้งแต่ยังไม่คลอดจนทุกวันนี้" 

"ไม่เป็นไรหรอกปิ่น อย่าคิดมาก" 

"ส่วนถุงนี้ของคุณนะปิ่น"

"ปิ่นเกรงใจ"

"อีกล่ะ ผมได้ยินคำนี้มาเป็นพันครั้งแล้วปิ่น เอาเป็นว่า เลิกพูดว่าเกรงใจเสียที เพราะผมเต็มใจ" 

หญิงสาวร่างเล็กที่อุ้มลูกอยู่หันมามองชายหนุ่ม เขาก็ยิ้มกว้างให้เธออย่างจริงใจ ปิ่นจึงเอ่ยถามเขาเพราะตอนนี้ยังเช้าอยู่ 

"คุณเวหาทานข้าวมาหรือยังคะ ปิ่นทำข้าวผัดกุ้งเอาไว้" 

"ว้าว! ดีเลยผมกำลังหิวพอดี แล้วคุณทานหรือยังปิ่น"

"ปิ่น เรียบร้อยแล้วค่ะ  เดี๋ยวปิ่นไปตักให้นะคะ    ข้าวปั้นอยู่กับลุงก่อนนะคะ"

"มาๆ  มาหาลุงสิเจ้าซาลาเปา "

บ้านคุณนายรองตอนนี้ภามกำลังเตรียมตัวออกไปทำงานแทนผู้เป็นแม่ตามคำสั่งเขาต้องออกไปดูหมู่บ้านหลายแห่งที่ปลูกให้คนเช่าซื้อ 

เสียงที่ออกคำสั่งขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารตอนนี้กับลูกชาย 

"นี่ถ้าคนไหนไม่ยอมจ่ายก็ไล่มันออกเลยนะ จะได้ให้คนอื่นอยู่ต่อ" 

"ครับคุณแม่" 

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังนั่งยกกาแฟดื่มตอบรับเบาๆ ก่อนจะวางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะ  

"นี่ทำหน้าตาให้มีชีวิตจิตใจหน่อยสิแค่เมียบอกเลิกคนอย่างลูกชายแม่จะเอากี่คนก็ได้ "

"แต่ผมพึ่งแต่งไปแค่สามเดือนเองนะครับคุณแม่"

"ทำไมล่ะจะแต่งอีกกี่รอบก็ไม่เห็นเป็นไรเลย" 

"คุณแม่ให้ผมตัดสินใจเองได้ไหมครับ"

"เรื่องอื่นได้แต่เรื่องเมียไม่ได้ "

ชายหนุ่มแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างไม่พอใจแต่ก็ต้องเก็บข่มความรู้สึกเอาไว้ 

"หรือลูกอยากจะได้ผู้หญิงจนๆ คนนั้นกลับมาเป็นเมียอีกหรือไง"

"พอทีเถอะคุณแม่ป่านนี้เธอคงมีครอบครัวใหม่ไปแล้วล่ะครับ สายแล้วผมไปทำงานก่อน"

พูดจบชายหนุ่มก็ขยับตัวลุกขึ้นแล้วก็เดินออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านนอกในใจของเขาก็นึกถึงใบหน้าแสนหวานของผู้หญิงคนนึงตลอดเวลาขณะที่ก้าวขึ้นรถ 

' ผมอยากเจอคุณอีกครั้งปิ่นผมขอโทษที่ปล่อยคุณกับลูกไปเพราะผมอ่อนแอเกินกว่าจะปกป้องคุณได้ '

ความรู้สึกเสียใจยังคงวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดเวลา คนที่ชายหนุ่มจะขับรถออกไป 

           ห้องเช่าของปิ่นตอนนี้ 

เมื่อจัดอาหารมาให้ชายหนุ่มรับประทานเรียบร้อยเธอก็เอ่ยถาม 

"อร่อยไหมคะ"

"อิ่มจังเลย ฝีมือปิ่นอร่อยเหมือนเดิม อย่างนี้สงสัยผมต้องมาบ่อยๆ "

"ยินดีค่ะ จริงไหมคะข้าวปั้น"

"แอ้.."

"ลุงต้องไปทำงานแล้วนะเราน่ะอย่างอแงแม่ให้มากนัก"

"ค่ะ" 

เมื่อเวหาเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยก็ขับรถออกไปสักพักก็มีชายวัยกลางคนเดินมาสำรวจบ้านเช่าแต่ละหลัง หญิงสาวมองดูชายวัยกลางคนที่แต่งตัวภูมิฐานคนนั้นและไม่ได้พูดอะไรจนเขาเดินกลับเข้าไปนั่งในรถอีกครั้งภายในรถมีคนนั่งรอเขาอยู่ที่เบาะหลัง ก่อนที่รถคันนั้นจะขับออกไปจะบริเวณหน้าห้องเช่า 

ณ.บ้านของเอ็มม่าหญิงสาวอีกคนที่เข้าไปในวังวนสะใภ้บ้านคุณนายร้อง 

เสียงของหญิงสาวที่กำลังโวยวายออกมาด้วยความหงุดหงิดเมื่อนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกกับแฟนสาวอีกคนที่ชื่อฤดี 

"โอ๊ยหงุดหงิด "

"เป็นอะไรยัยเอ็มม่า"

"ก็คุณนายรองนะสิพอรู้ว่าฉันมีลูกไม่ได้ก็พยายามเคลียร์ฉันออกจากบ้าน เมื่อวานก็พาผู้หญิงมาแนะนำให้ลูกชาย คนที่ไหนก็ไม่รู้ นึกมาแล้วหมั่นไส้จริงๆ "

"ใจเย็นเอ็มม่าเธอลืมเพื่อนคนนี้แล้วหรือจ๊ะ"

"จะพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง"

เอ็มม่าจ้องมองเพื่อนรักที่มีรอยยิ้มบนใบหน้า 

"เธอไม่ต้องห่วงฉันจะแก้แค้นให้เธอเองฉันจะไปบ้านคุณนายรอง" 

"เธอจะทำอะไรอย่าบอกว่าเธอจะ..!?"

"ใช่"