สุดสวาททาสหัวใจ เขียนโดย ณศิกมล

“ไปตายซะเถอะ อย่าหวังว่าจะได้แอ้มความบริสุทธิ์ของฉันง่ายๆ” เธอก้าวเท้ายาวกว่าปกติเพื่อวิ่งให้ไกลจากเขามากที่สุด

“นอกจากพี่แล้วใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ได้ครอบครองหมวยจำเอาไว้” เขาก้าวยาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็เกี่ยวเอวคอดกิ่วของเธอได้สำเร็จ

“ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า” เธอฟาดฝ่ามือใส่ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ยั้ง ขณะที่ขยับเท้าแทบไม่ได้เพราะถูกเขาทับเอาไว้

หนุ่มใหญ่หน้าตาอ่อนกว่าวัยรวบมือเล็กด้วยมือข้างเดียวไว้เหนือศีรษะของเธอ ระดมจูบไปทั่วใบหน้าและใบหูเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ขบเม้มเบาๆ ไล่ไปจนถึงซอกคอระหงหอมกรุ่นและไหล่กลมกลึง จนกระทั่งอาการแข็งขืนและเสียงต่อว่าหายไปกลายเป็นคล้อยตาม จึงปล่อยมือของเธอให้เป็นอิสระ

ทันทีที่ได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระ หญิงสาวที่แกล้งคล้อยตามก็อาศัยช่วงจังหวะที่ชายหนุ่มยังไม่ทันตั้งตัว ผลักเขาสุดแรงจนหงายหลังตกจากเตียง และรีบลุกขึ้นวิ่งหนีเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เธอสามารถวิ่งหนีออกจากห้องนอนได้สำเร็จ และกำลังจะเปิดประตูออกจากห้องชุดของเขา

แต่การที่เขาไม่วิ่งตามออกมาและไม่มีเสียงใดๆ ให้ได้ยิน ทำให้มือที่กำลังจะเปิดประตูต้องชะงักค้างด้วยความลังเล แต่ก็ยังยืนนิ่งๆ ตั้งท่าเตรียมพร้อมอยู่อย่างนั้น แต่ผ่านไปสักพักเขาก็ยังไม่ออกมาจนน่าแปลกใจ

“คุณเด่น.. คุณเด่นได้ยินไหม..” มือที่จับก้านโยกประตูปล่อยออกและรีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเขา “กรี๊ดดดด...”