สิ่งที่สถิตอยู่ในใจ

เนื้อเรื่อง

บ่ายแก่ๆ ในวันสงกราน สถิต นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างถนน ในกทม. “ไปไหนดีว้า อ่อโทรหาเพื่อนเที่ยวดีกว่า”  และเค้าก็ยกโทรศัพท์ ขึ้นมา “ชัยวันนี้มึงว่างมั้ย”“ไม่เลยว่ะกูกลับบ้าน ว่าแต่มึงไม่กลับบ้านหรอ”

“ไม่หรอกอยากจะเที่ยวที่นี่สักวันน่ะ” สถิตตอบแบบเซ็งๆ “เออๆงั้นแค่นี้ก่อนนะ” และสายก็ตัดไป

สถิตเดินไปเรื่อยๆตามถนน โดยไม่รู้ว่าจะไปไหน “ถนนในกรุงเทพนี่โล่งดีจังเนอะช่วงวันหยุดยาวนี่”

และแล้วเสียงโทรศัพท์ ก็ดังขึ้น สถิต “สงกรานเที่ยวไหนหรอ” ด้วยความที่เป็นเบอร์แปลก สถิตจึงถามกลับไปว่า”ใครหรอ” “แหมตัวเองจำเค้าไม่ได้หรอ” เสียงหวานๆของหญิงสาวได้ตอบกลับมา “อ๋อพี่นิต โทรมาได้ไง เป็นไงบ้างไม่ได้เจอนาน”“ก็ไม่เป็นไงหรอกเฉยๆอ่ะ”หญิงสาวตอบ ”สงกรานต์เที่ยวไหน” สถิตถามด้วยความดีใจ  “ก็แถวบ้านแหละ” ผู้หญิงคนนั้นตอบ “กับใครหรอไปด้วยได้ป่าว” สถิตถามต่อ “ก็คนเดียวอ่ะมาดิ”

                บ้านของพี่คนนั้นอยู่ที่ชลบุรี จะเรียกพี่ก็ไม่เชิงคือเรา 2 คนห่างกันแค่ 1 ปี โดยเจอกันช่วงปีใหม่ พี่นิตเป็นเพื่อนของพี่สาวเพื่อน ตอนปีใหม่ได้เคยไปเที่ยวเกาะเสม็ดด้วยกัน รู้จักกันครั้งแรก และก็ไม่ค่อยได้คุยและได้เจออีกเลยจนวันนี้ สถิตคิดในใจ “ไปดีมั้ยนะ” แต่สุดท้ายก็ตอบว่า ”ไปคับ พี่มารับผมปากทางด้วยนะผมไปไม่ถูก” สถิตตอบตกลงทันที “อืมจ้าใกล้ถึงแล้วโทรมานะ”

                จะว่าไปกรุงเทพกับชลบุรี ก็ไม่ไกล 2 ชม.ก็ถึง สถิตนั่งรถทัวร์โดยมองข้างทางไปเรื่อยๆ ปล่อยให้หัวสมองจินตนาการภาพต่างๆ นานา เข้าจะชอบเรามั้ยนะ จะเจอใครบ้างนะ สักพักก็เผลอหลับไป

“ชลบุรี คร้าบชลบุรี” เสียงกระเป๋ารถทัวร์ สถิต สดุ้งตื่น ถึงแล้วหรือนี่ สถิตรีบโทรหาพี่นิตทันใด “พี่ๆผมถึงแล้วมารับด้วย”“แปปนะเดี๋ยวพี่ไป”พี่นิตตอบ สถิตก็ยืนรอที่สี่แยกที่นัดหมาย

                ฝนตั้งเค้าทำท่าจะตกสถิตรออยู่นาน สักพักก็มีรถมอเตอร์มาจอดด้านหน้าแล้วถามว่า “รอนานมั้ย” สถิตยิ้มด้วยความดีใจ “ไม่นานครับพี่” “นี่ๆสถิตเวลาเจอเพื่อนเราอย่าเรียกพี่นะ” สถิตงงกับคำพูดของพี่นิต ตามธรรมดาผู้หญิงคงไม่อยากดูแก่กับเพื่อนละมั้ง สถิตอาสาเป็นคนขับโดยมีนิตนั่งซ้อนท้าย และฝนก็ตกลงมา “พี่นิต บ้านอยู่ไกลมั้ยละ”“ไม่หรอก” สถิตขับรถช้าๆเพราะกลัวสู้แรงฝนไม่ไหว ทั้ง 2 คน เปียกเล็กน้อยเมื่อถึงบ้าน แต่ก็ยังยิ้มมองหน้ากันและหัวเราะออกมา อย่างมีความสุข “นิตขำอะไร”ป่าวนิตตอบและหัวเราะต่อ สถิตก็ยัง งงๆ

“อาบน้ำมั้ย” นิตถาม “อาบสิ” สถิตตอบ นิตยืนผ้าเช็ดตัวให้ พร้อมทั้งบอก “อาบก่อนเลยเดี๋ยวเราค่อยอาบ”

                พออาบน้ำเสร็จด้วยกันทั้งคู่ “พี่ขอนอนก่อนนะเพราะพี่เค้างาน 4 ทุ่ม เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ออกงานไปเที่ยวทะเลกัน” สถิตดูนาฬิกาเวลา 2 ทุ่มครึ่งแล้วสถิตเลยถามว่า “อ้าวผมมากวนหรอกหรอแล้วทำไมพี่ไม่ลางานล่ะ” สถิตถามด้วยความสงสัย “ลาแล้วแต่ลาไม่ได้”นิตตอบ “ไม่เป็นไรน่าพรุ่งนี่เดี๋ยวเธอตื่นมาพี่พาเที่ยว” และสักพักเธอก็หลับไป สถิตนั่งดูทีวีในห้องเธอไปเรื่อยๆ สักพักก็หลับไป แล้วก็มีเสียงเรียกออกมาว่า “เช้าแล้วตื่นได้แล้ว” ภาพผู้หญิงแต่งชุดพนักงาน ซุปเปอร์มาเกต เดินผ่านสถิตไป หลังจากเปลี่ยน ชุดเสร็จ นิตก็หันมาบอกว่า                      ”ป่ะเที่ยวกัน” แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น  “เฮ้ยไอ้สถิตไม่มาเล่นสงกรานกับพวกกูหรอเมิง” เพื่อนที่กรุงเทพโทรตาม แล้วสถิตก็เลือก ที่จะบอกปัดนิตไปโดยบอกกับนิตว่า มีงานด่วนด่วนมากต้องขึ้นกรุงเทพ  นิตก็ ตอบกลับว่า”ไม่เป็นไร” และทำหน้าซึมๆ “งั้นเดี๋ยวเค้าไปส่งที่ศาลาหน้าบ้านนะ “ นิตพูดต่อ และนิตก็ขับรถไปส่งสถิตและรอสถิตขึ้นรถ โดยที่ในใจคิดและหวังว่าสถิต จะเปลี่ยนใจ  “เค้าไปนะ”สถิตบอก “อืมจ้า” ตอบพร้อมทำหน้าเศร้าๆ

สถิตเดินทางถึงกรุงเทพ ก็โทรหานิตทันที นิตไม่รับสาย “คงไม่ว่างรับมั้ง” สถิตคิดในใจ และพอเที่ยวสงกรานเสร็จ สถิตก็โทรอีกที นิตปิดเครื่อง “คงแบตหมดมั้ง” สถิตคิดอีก และสถิตก็โทรไปทุกวันตลอด 2-3 เดือนไม่เคยจะติด ด้วยความสงสัยสถิตจึงเดินทางไปบ้านเช่าที่ชลบุรีของนิต ปรากฏว่ามีคนใหม่มาอยู่ โทรถามทางเพื่อนก็ไม่มีใครติดต่อได้จนกระทั่งทุกวันนี้ ความผิดครั้งนั้นย้อนเป็นแผลแทงใจสถิตตลอดมา นิตอาจไปเที่ยวคนเดียว อาจไปกับเพื่อน อาจอยู่กับแม่ หรืออาจะ...