คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4
CHAPTER 4
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลปาร์ค
ร่างสูงที่กำลังขดตัวหลับพริ้มอยู่ในผ้าห่มผืนหนาอย่างสบาย กำลังจะถูกรบกวนด้วยแขกที่มาใหม่ของที่นี่ มือที่กำลังถือขนนกนั้นโบกและแหย่เข้าไปในจมูกรูปสวยของชานยอล
“ฮัดชิ่วว!” ‘โป้ก!’ ทันทีที่ร่างสูงจามออกมา หัวก็เด้งขึ้นโขกกับกระทะที่อีกคนถือรอไว้ ชานยอลเบิกตากว้างอยากตกใจจนลืมร้องเจ็บออกมา
“ยอลลี่ตื่นแล้วหรอ?”สำเนียงเกาหลีแปลกๆของคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงถามขึ้น ตาคมหันไปมองทางต้นเสียงจนคอแทบหัก
“เทาเทาเล่นไรแต่เช้าเนี่ย! คนจะนอน”ปากก็อ้าหาวหวอดๆ
“ไปโรงเรียนไง ต้องไปโรงเรียน ไปเจอเพื่อนของยอลลี่!”เทาเทา หรือ ซีเถาญาติคนสนิทวัยเดียวกันกับชานยอลดึงอมยิ้มออกจากปากแล้วเอ่ยตอบ
“ยังติดอมยิ้มอยู่อีก แต่นี่มันเช้าไปรึเปล่าเนี่ย”
“ก็อยากไปโรงเรียนเร็วๆ ลุกดิยอลลี่”พูดก็เพราะเหลือเกิน แต่ที่เอาเท้าสะกิดร่างสูงนี่หมายความว่ายังไง?
“ไม่! จะนอนเว้ย”
“ยอลลี่ลุก!”
“นอนเท่านั้น!!”
“ยอลลี่..”เสียงของเถาเปลี่ยนเข้มขึ้น และเริ่มตั้งท่าวูซูที่เขาถนัด อมยิ้มในปากถูกเคี้ยวจนละเอียดไปแล้ว ชานยอลมองภาพนั้นก่อนจะตัดใจลุกขึ้นแล้วตรงเข้าห้องน้ำทันที
“อ่า.. อมยิ้มหมดแล้ว นี่รอข้างล่างนะยอลลี่เร็วๆละ”คนตัวสูงแต่นิสัยเด็กกว่าเคาะประตูห้องน้ำที่ทำเอาชานยอลสะดุ้งฉี่แทบราด ก่อนจะเดินออกไป
เคาะขนาดนี้ มึงไม่พังประตูเข้ามาเลยละครับ =___=!
ทุกๆเช้าที่มาถึงรร.ก่อนเพื่อนคนอื่น แบคฮยอน เลย์ และไค จะมาเล่นบาสอยู่ที่สนามของโรงเรียน ส่วนมินซอกก็จะนั่งให้กำลังใจ(?)อยู่ข้างสนาม ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากตัวเหนียว แต่สำหรับไค คือไอ้อ้วนมันไม่อยากเผาผลาญเพราะกลัวจะขี้แตกอีก -__-;
คนตัวเล็กวิ่งไล่ลูกบาสกับอีกคนสองคนที่สูงกว่าจนเริ่มหอบ ใบหน้าหวานแดงขึ้นเล็กน้อยด้วยอุณหภูมิของร่างกาย
“เตี้ยย หอบแดกแล้วอ่อ?”ไคถามพร้อมโยนลูกบาสในมือไปมา
“ยัง..เว่ย”
“พูดขนาดนี้มึงไปนั่งเหอะเตี้ย”เลย์เดินเข้ามาตบไหล่ร่างบางเบาๆ และทำหน้าหมดหวังใส่
“ไม่เว้ยยยย เสร็จกู!!!”แบคฮยอนใช้จังหวะทีเผลอเข้าแย่งลูกบาสในมือไคก่อนจะวิ่งไปชู้ตลงห่วงอย่างสวยงาม ทำเอาไคกับเลย์ดูจะอึ้งไปเล็กน้อย เนื่องจากพวกเขาแกล้งให้ตัวเล็กวิ่งไล่อยู่นานสองนาน ไม่ยอมให้ชู้ต
“ขอบคุณครับๆ”ร่างบางปรบมือให้ตนเอง แล้วโค้งไปรอบๆสนาม ก่อนจะเต้นด้วยท่าเกรียนที่ชอบทำ และเดินลอยหน้าลอยตามากวนตีนเพื่อนอีกสองคน
“อีเตี้ยแรดมากนะมึง”ไคมองตามแบคฮยอนที่เดินไปนั่งพักที่ข้างๆมินซอก เลย์เองก็แค่นยิ้มออกมาอย่างสุดจะทน
“เห้ย พวกมึง!!”เสียงปาร์คชานยอลดังมาพร้อมขายาวๆที่วิ่งเข้ามาในสนามบาส ตามมาด้วยคนตัวสูงอีกหนึ่งคน
“เตี้ย! ตบกูดิ้ นั่นไอ้หยอยเปล่าวะ?”มินซอกหันมาสะกิดแบคฮยอนที่เอ๋อแดกไปแล้ว
“เชี่ยหยอยมึงไปทำอะไรมาวะ ทำไมวันนี้มึงมาเช้า?”ไคเพ่งมองมาที่ชานยอลอย่างจับผิด ก่อนจะหันไปเห็นคนที่ตามมาด้านหลัง
“อ้ออ.. นี่มึงพากิ๊กใหม่มาเปิดตัวหรอวะ?”คนตัวเล็กหันขวับไปจ้องคนข้างหลังทันทีที่สิ้นเสียงของไค ดวงตาคู่สวยบรรจงพิจารณาคนที่มากับร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า
“บ้า! นี่ญาติกู เทาเทา”ชานยอลว่าพร้อมดึงแขนให้อีกคนมายืนข้างๆ
“อันยอง..ฮะ”สำเนียงเกาหลีแปร่งๆที่เถาพูดออกมา ทำให้พวกเขาอมยิ้มกันไปถ้วนหน้า
“กูก็ว่าอยู่มึงนี่นะจะเอาผู้ชาย”เลย์พูด
แบคฮยอนเองที่ดูจะจ้องเถาจนร่างสูงเห็นได้ชัด จึงหันมามองคนตัวเล็กพร้อมเลิกคิ้วใส่ ใบหน้าหวานเลยนิ่วหน้า ก่อนจะยกนิ้วกลางให้อีกคน ชานยอลจึงรีบแยกเขี้ยวตอบกลับ
“นี่เพื่อนยอลลี่หมดเลยหรอ?”พอเถาพูดจบดูเหมือนทั้งสนามจะเงียบ ก่อนทุกคนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ทางชานยอลเองเหมือนจะรู้ตัวเลยได้แต่เอามือก่ายหน้าผาก
“ก๊ากกกกกก!!! ไอ้เหี้ยหยอย เมื่อกี้ ฮ่าๆๆๆ มึงชื่อไรนะ?”มินซอกที่ขำจนควบคุมตัวเองไม่ได้พูดออกมาอย่างไม่รู้เรื่อง
“น่ารักง่ะ ยอลลี่”ไคว่าแล้วก็เดินเข้าไปหยิกแก้มร่างสูงแล้วส่ายไปมาอย่างน่ารัก จนชานยอลต้องรีบปัดออกทันที
“อย่าไปสนใจมันเลยเทาเทา แม่งบ้า - -”
“น่ารักดีออกเพื่อนยอลลี่อะ”เถาทำตาเป็นประกาย แล้วส่งยิ้มให้ทุกคนที่เหมือนจะยังไม่หายขำ
แบคฮยอนก็โบกมือหยอยๆแล้วนั่งกุมท้อง มินซอกก็ยิ้มแก้มแทบแตก เลย์เองก็ลงไปนั่งยองๆกับพื้นแล้ว ส่วนไค.. ขำให้ตายเลยเหอะ!
“เล่นบาสเว้ย เล่นบาส!!”มือหนาคว้าลูกบาสมาก่อนจะปาใส่ข้อเท้าของไค เพื่อเบี่ยงประเด็น
“เล่นด้วยสิ”เถาพูดพร้อมวางกระเป๋าเป้ลง
“มาดิ เทาเทาเล่นแทนไอ้เตี้ยมันเลย”
“แล้วมึงอะหยอยไม่เล่นไง?”เลย์หันไปถามชานยอลที่เข้าไปนั่งหลังแป้นบาส
“ไม่เอา เดี๋ยวกูดำ”
กูว่านะ.. บางทีเพื่อนกูอาจจะตุ้ดแดกทั้งกลุ่มเลยก็ได้
เลย์เองก็คงได้แต่ปลง..
ชานยอลที่นั่งอยู่หลังแป้นบาสพลางนึกอะไรเรื่อยเปื่อยและมองเพื่อนกับญาติของตัวเองเล่นบาสอยู่ในสนาม ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกคนที่กำลังเดินมาเลยหันไปมอง พอพบว่าเป็นใครก็เตรียมจะลุกหนี
“น้องยอลครับ พี่ขอคุยด้วยครั้งเดียวเท่านั้น..”คริสเอ่ยรั้งไว้ และรีบสาวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ
“จะอะไรกับกูอีกวะ?”ชานยอลสบถถาม ก่อนจะหันกลับมา
ร่างสูงกว่าไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยื่นช่อดอกไม้ให้กับอีกคนแล้วยิ้มบางๆ แต่คนที่ต้องรับกลับไม่ยื่นมือออกมาซะงั้น มือนั้นก็ยังคงล้วงกระเป๋าอยู่ต่อไป
“รับหน่อยนะครับ ถือว่าพี่มาหาครั้งสุดท้ายแล้ว”
“-O-..”ชานยอลเบิกตาเล็กน้อยกับคำพูดของคนตรงหน้าแต่เขาเองก็รู้สึกดีใจมาก แขนยาวจึงเอื้อมมือออกไปรับช่อดอกไม้มาถือไว้ข้างตัว
คริสระบายยิ้มอ่อนๆ เขาเองก็รู้สึกโล่งใจเพราะตัวเขาตั้งใจจะตัดใจจากคนๆนี้ซักที เมื่อเสร็จธุระก็เตรียมจะกลับ แต่เหมือนจะมีพรหมลิขิตให้เขาหันหน้าไปทางสนามบาสแล้วพบว่า..
“เอ่อ หยอย..”
“ห้ะ?..” เมื่อกี้กูไม่ได้หูฝาดใช่มั้ย? ไอ้นี่แม่งเรียกกูว่า..หยอย!?
“เด็กผมดำ ตัวสูงๆนั่นใคร?”นิ้วเรียวยาวก็ชี้ไปที่คนที่กำลังกระโดดชู้ตบาสลงห่วงด้วยใบหน้าที่ดูจะสนุกสุดๆ
“ญาติ.. ชื่อเทาเทา”เสียงทุ้มตอบห้วนๆพลางเหลือบมองคนข้างๆที่ดูจะจ้องญาติเขาจนจะทะลุอยู่แล้ว
“เห้ยมึง..!”
“=[]=.. เหี้ยอะไรวะ?”
“เฮียขอดอกไม้คืนหน่อยดิ”คริสแบมือทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาไปไหน ชานยอลดูจะงงๆแต่ก็ส่งดอกไม้คืนให้ ไม่รอช้าร่างสูงกว่าก็รีบวิ่งเข้าไปในสนามบาสทันที
“โอ้โห.. แม่งรีบมากนะเนี่ย เลิกชอบกูปุ้ป เจอคนใหม่ปั้ป! เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเลย!”
แต่ใครคิดว่าเฮียคริสมาคนเดียวละวันนี้ คู่หูสุดหล่ออย่างจงแดก็มาด้วย แค่กำลังทำหม้อนึ่งซาลาเปาอยู่ก็เท่านั้น =w=
“มึงมาทำไมเนี่ย?!”มินซอกที่กำลังนั่งอยู่ข้างสนามบาสดีๆ จู่ๆก็มีไอ้รุ่นพี่ที่ชนกันหน้าห้องน้ำเดินมานั่งด้วย
“มาขายขนมจีบ”พูดจบก็ยิ้มจนตาปิด ทำให้อีกคนสะบัดหน้าหนีทันทีที่ได้ยิน จงแดเองก็พอจะทำใจมาบ้างแล้ว ว่าจีบคนข้างๆนี่ไม่ได้ง่ายเลย
“เลิกคิดว่าอยู่ในโลกดอกไม้ซะ! แล้วก็ไสหัวกลับไป”
“มินซอกครับ พี่จริงจัง.. พี่ไม่ได้เล่น”
“กูก็ไม่ได้เล่น! PSP กูไม่อยู่”
“มินซอก..”จงแดเรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงอ่อน
“พี่ลูฮานไปไหน?”สรรพนามเรียกที่ดูต่างกันราวฟ้ากับเหว
“หืม?”
“หืมพ่อง! กูถามว่าพี่ลูฮานไปไหน?”
“เราหน่ะชอบลู..”
“กูถามว่าพี่ลูฮานไปไหน?”เสียงหวานดูแข็งกร้าวขึ้น ร่างหนาจึงถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนตอบ
“ลู่เข้าไปมหาลัย จะมาช่วงบ่ายๆ”
“อืม ขอบใจ”รู้สึกว่าจากทั้งหมดที่คุยมา นี่คงเป็นประโยคที่มินซอกคุยกับเขาดีที่สุด จงแดยิ้มหวานให้พร้อมจ้องมองคนข้างๆ ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ..
“กูชอบเพื่อนมึง”อยู่ๆมินซอกก็พูดขึ้นมาลอยๆ ใบหน้าคมของคนข้างๆหงอยลงอีกครั้ง
“พี่ก็พอดูออก แต่เพื่อนเราก็ชอบเหมือนกันไม่ใช่หรอ?”
“ไอ้ตุ้ด.. ไอ้ฮุนมันไม่จริงจัง สองสามวันแม่งก็ลืม แต่กูเอาจริง”
“แล้ว..บอกพี่ทำไม?”
“ช่วยหน่อยดิ.. ฉันจะจีบ”สรรพนามที่เปลี่ยนไป พร้อมกับหันมามองร่างหนาด้วยสายตาอ้อนนิดๆ แล้วใครละจะปฏิเสธลง..?
“อ่าครับๆ”ตอบตกลงไป ทั้งที่ขัดกับความรู้สึกเหลือเกิน อีกคนก็พยักหน้าหงึกๆรับรู้
“งั้นพี่ขอเบอร์หน่อยดิ”
“เชี่ย! กูจะจีบเพื่อนมึง ไม่ใช่ให้มึงจีบกู!”
“คิดมากไปเปล่า พี่ขอไว้จะได้ช่วยเราได้สะดวกไง”ปากก็บอกไปแบบนั้น แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจอีกคนเลยว่าไม่รู้รึไงว่าเขาตั้งใจจะมาจีบ เขาแสดงออกไม่พอหรอ? หรือเจ้าตัวแกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่..
“เออ งั้นก็แล้วไป”มินซอกคว้ามือถือของอีกคนมากดเบอร์แล้วโทรออกเข้าเครื่องตัวเอง ก่อนจะส่งคืนไป จงแดเห็นดังนั้นก็ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
ช่วยก็ช่วยวะ แต่กูขอจีบไปด้วยแล้วกัน -..-
“ขอบคุณล่วงหน้าละกันนะ ไอ้รุ่นพี่แปะก๊วย”คนสูงน้อยกว่า(นิดเดียว)พูดจบก็ไหว้แปะลงกลางกบาลอีกคน พอเงยหน้าก็แถมจามในระยะประชิดให้อีก
“ไปสระผมด้วยนะเว้ย เน่าแระ”พูดแค่นั้นก็วิ่งดุ้กดิ้กลงสนามบาสไป
กวนตีนชิบหาย! ...แต่น่ารักง่ะ -//-
“เห้ยยย เฮี่ยยยย!!!!..คริส”ถึงพยางค์ตรงกลางจะเพี้ยนแต่เสียงเรียกนี่ก็ดังซะเหลือเกิน
ไม่ทันที่บรรดาผู้เล่นในสนามบาสจะเตือนรุ่นพี่สุดหล่อของเขาได้ทัน ไอ้ลูกบาสสีส้มก็แหกเข้าหน้าคนตัวสูงเรียบร้อย คริสล้มลงกับพื้นทันทีโดยมีดอกไม้ที่ให้กิ๊กเก่า(?)ตกอยู่ข้างๆ
“ขอโทษๆ..”คนที่ปล่อยลูกบาสหลุดจากวิถีโค้งรีบวิ่งมาดูผลงานตัวเอง เถาพยายามฉุดอีกคนให้ลุกขึ้น แต่มือแกร่งก็มาตะปบไว้ซะก่อน
“ไม่เป็นไรครับ เจ็บแบบนี้ก็ยอม”พูดพร้อมส่งสายตาหยาดเยิ้มปานน้ำผึ้งเดือนห้าให้ ดวงตากลมโตที่ขอบใต้ตาดำนิดๆกระพริบตาปริบๆอย่างงงงวยกับปฏิกิริยาของอีกคน
“เสี่ยวเหี้ยๆ!!!”มนุษย์อีกสี่คน(เพิ่งมีตัวตน)ที่ยืนอยู่พูดขึ้นพร้อมกัน แบคฮยอนรู้สึกจะอากาศหนักสุดถึงกับลงไปนั่งขูดพื้น - -
“ลุกได้มั้ยฮะ?”เถาเอ่ยถามร่างสูงที่ยังนอนแหมะอยู่กับพื้นก่อนจะช่วยฉุดให้ลุกขึ้น คริสก็ลุกตามอย่างว่าง่ายแต่ตาก็ยังจ้องไปของที่หน้าของอีกคน
“เฮียเก็บอาการหน่อย”เลย์เอ่ยเตือนรุ่นพี่ของตนเอง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
“แม่งชอบเลี้ยงต้อยนี่หว่า”ไคหันมากระซิบกับมินซอกที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่
“เออดิ เสป็คแม่งแบบเด็กตัวสูงๆทั้งนั้นเลยว่ะ”
“น้องเทาเทาครับ พี่ให้ดอกไม้สวยๆสำหรับคนน่ารักๆ”คริสยิ้มหวานเลี่ยน ก่อนจะยื่นช่อดอกไม้มือสองให้กับคนอายุน้อยกว่าที่ดูจะมึนมากจริงๆ
“อ่าครับ ขอบคุณฮะ”ตอบพร้อมยื่นมือไปรับ และพิจารณาใบหน้าคนให้มาก่อนจะยิ้มตาหยี
“พี่ฮะ พี่หน้าเหมือนแองกรี้เบิร์ดเลย ชื่ออะไรหรอ?”เถาเอียงคอถามคริสอย่างน่ารัก แต่ทำเอาอีกสี่คนที่ยืนฟังถึงกับขำโลกแตก ส่วนคุณแองกรี้เบิร์ดนั่นก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
ท่องไว้เว้ยไอ้คริส! ว่านี่คือความประทับใจแรกของเขา
“พี่ชื่อคริสครับ แต่สำหรับน้องเทาเทา ให้เรียกอู๋ฟานดีกว่า”
“โอ้.. พี่เป็นคนจีนหรอฮะ”พอได้ยินแค่นั้นคนตัวบางกว่าก็เริ่มจ้อภาษาจีนใส่อีกคนทันที เดือดร้อนเลย์ต้องคอยเป็นซับเกาหลีให้อีกสามตัวที่กำลังรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ท่ามกลางสนามรบเพราะมีแต่เสียง โช้งเช้งๆ เฉี่ยวๆฉับๆ ของภาษาจีนที่พวกเขาฟังไม่รู้เรื่อง
“อะค่อกๆแค่กๆ.. ขากกกก”แบคฮยอนที่ตอนแรกว่าจะไอขัดคนจีนทั้งสอง แต่ตอนหลังกลับขากออกมาเฉย
“ถ้ามึงจะขากขนาดนี้ไปอ้วกเลยเหอะ อีเตี้ย!”ไคว่าพร้อมทำหน้าเหมือนจะอ้วก
“เทาเทาอย่าไปมองมากนะ สงสารลูกตา”เลย์บอกกับเถาที่หันมามองพวกเขาเล่นกัน แต่อยู่ดีๆคนตัวเล็กสุดก็ผลักคริสไปกระแทกคนอวบสุด(คริสแทบคว่ำแต่ไอ้อ้วนกลับยืนเฉยๆ) ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของทุกคน
“ไอ้เหี้ยมเตี้ย! มึงทำไรวะเนี่ย?”มินซอกที่ตั้งหลักได้ก็โวยวายใหญ่ ทางคริสก็ดูจะจุกไม่น้อยเห็นอีกคนตัวเหมือนจะไม่ใหญ่มาก แต่ที่กระแทกมานะเนื้อแน่นๆทั้งนั้น!
“เอ้าก็เฮียแม่งเป็นแองกรี้เบิร์ดใช่ปะละ กูก็เลยยิง”คนตัวเล็กพูดจบก็ยิ้มขำจนตาปิดแล้วก็ปรบมือให้ตัวเองอย่างชอบใจ
“ปัญญาอ่อน!!!”พวกเพื่อนรักทั้งหลายหันมาตะคอกใส่แบคฮยอนจนอีกคนหน้ามุ่ย แต่ก็ทำให้เถาขำออกมาไม่หยุด คริสลอบมองใบหน้าอีกคนแล้วก็ยิ้มตาม
ทุกคนยืนเล่นกันที่สนามบาสอีกสักพัก ก่อนจงแดจะเดินมาตามเพราะได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้ว และเขากับคริสเองก็ต้องไปฝึกสอนม.ต้นแล้วด้วย หลังจากนั้นก็เลยแยกย้ายกันไปตามยถากรรม
ไคเดินนำมากับเลย์และเถาผ่านทางหลังแป้นบาสเพื่อจะเดินไปยังตึกเรียน ก็หันไปเห็นเพื่อนตัวยาวกำลังนั่งหลับอ้าปากพะงาบๆอยู่
“เตี้ย ปลุกผัวมึงดิ้!”ไคหันไปบอกแบคฮยอนที่เดินกอดคอมากลับมินซอก ร่างบางถลึงตาใส่ร่างโปร่งเล็กน้อยก่อนจะใช้เท้าสะกิดปลุกอีกคน
“ไอ้หยอยตื่นๆๆ”สะกิดตอนแรกเหมือนจะไม่ตื่นเลยเปลี่ยนเป็นเตะเข้าที่สีข้างแทน คนตัวสูงเลยตาสว่างร้องเสียงหลงทันที
“เตี้ยเจ็บนะเว่ย!”จับสีข้างตัวเองพร้อมกับยู่ปาก มินซอกอดหมันไส้ไม่ได้ก็ยื่นมือสุดแขนไปป้ายปากนั่น
“ถุย! เค็มชิบหายไอ้อ้วน”ถ่มน้ำลายลงพื้น แล้วก็ลากแขนแบคฮยอนแล้วออกเดินนำไปแทน ทุกคนมองหน้ากันขำๆก่อนจะเดินตาม
“เพื่อนๆของยอลลี่น่ารัก ตลกดี”เถาหันไปพูดกับเลย์ ไคได้ยินก็ก้มหัวขอบคุณจนแทบจะหม่งพื้น สร้างรอยยิ้มให้กับเด็กหนุ่มจีนอีกครั้งและอีกครั้ง J
“เทาเทาต้องเจอไอ้ตุ้ดอีกคน แม่งจะบรรลัยมากกว่านี้อีก!”
พักกลางวันนี้พวกเขาทั้งเจ็ดคนรวมเถาด้วยเดินตรงไปกินข้าวกันที่โรงอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ตลอดทางทุกคนก็กอดคอ คุยกัน เล่นกันอย่างสนุกสนาน เซฮุนวันนี้ก็ยังสติลมาสายตามเคย แต่ไม่ดูหงุดหงิดเหมือนวันนั้นคงเพราะวันนี้ประธานไม่ได้ลงไปหาละมั้ง(?)
เถาก็ดูจะสนิทกับเพื่อนของชานยอลเร็วมากๆ แต่เลย์ก็คงจะเหนื่อยหน่อยเพราะต้องคอยเป็นล่ามในเวลาที่เถาไม่เข้าใจว่าคนอื่นๆต้องการจะสื่ออะไร - -
“มึงๆนั่งโต๊ะนี้ๆ”มินซอกรีบเดินไปนั่งจองโต๊ะยาวกลางโรงอาหาร เพื่อนๆคนอื่นก็ทยอยกันนั่งประจำคู่(?)
“ก็ต้องนั่งโต๊ะอยู่แล้วดิ มึงจะนั่งพื้นหรอ?”
“เตี้ยมึงอย่าเกรียน -___-”ชานยอลว่าพร้อมฉุดให้อีกคนนั่งลงข้างๆก่อนที่จะเกิดสงครามน้ำลายระหว่างอ้วนเตี้ย
“อื้อหือ.. อีตุ้ดมึงเบียดกูขนาดนี้ ไม่ขี่กูเลยละฮร้า”ไคพูดพร้อมกรีดนิ้วกระแดะแล้วเหล่มองเซฮุนที่เข้ามานั่งทางขวามือของเขา
“เอาปะละ ท่าไหนดีละเค่อะ >3<”
O[]O !!!!!!! ช็อคเว้ยช็อค!!!!! #เราก็ช็อค..
ปกติร่างสูงนี่มักจะทำหน้าหงุดหงิดเวลาโดนแซวว่าเป็นชาวสีม่วง แต่ไหงวันนี้กลับดูจะคึกและเล่นกลับซะอย่างนั้น ไคที่กำลังอึ้งแต่ได้สติใช้มือดำๆผลักหน้างามๆของเพื่อนรักทิ้งไปอย่างไม่ไยดี
“อี๋! ขนลุกชิบหาย! กูไม่เล่นแล้ว วอทเดอะฟัค olo”
“ไม่ต้องโชว์เลยมึง กูก็มี olo”เซฮุนทำตามไค
“ไม่ต้องอะมึง กูใหญ่สุด แถมสองเลยอ่ะ olo (-w- ) olo”ชานยอลก็เอาบ้าง
“ต้องกูดิ! กูอวบนะเว่ย! olo”
“แล้วมึงอะเตี้ย!?”
“ไม่เป็นไร ของกูเล็ก (‘__’) ”
.
.
.
“หอกหักเตี้ย!! 5555555555555555555555555555!!”ประสานเสียงพร้อมกันราวกับวงโอเปร่า
“พวกมึงนี่เสื่อมไม่อายเทาเทาเลยนะ =____=;”เลย์ที่ส่ายหน้าทนรับไม่ได้กับการโชว์ของ(?)ทั้งหลายของไอ้พวกนี้ เถาเองถึงแม้จะฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ก็เออออขำไปกับเขาด้วย
“เอ่อ..”อยู่ๆก็มีเด็กใส่แว่นหนาเตอะดูท่าทางเด็กเรียนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เดินเข้ามายืนหนีบๆอยู่ข้างโต๊ะ
“………”ทั้งโต๊ะเงียบ สายตาเจ็ดคู่จ้องเขม็งไปที่ผู้มาใหม่จนเขาตดจะแตกอยู่แล้ว
“มีอะไร?”เลย์ถามด้วยความที่ดูจะปกติสุดในโต๊ะ
“คือ…”บิดซ้ายบิดขวา
“มึงเป็นสังครังปะเนี่ย? ยืนหนีบไข่อยู่นั่นแหละ”ไคพาเสื่อมอีกครั้ง...
“ไหนขอดูหน่อยเด่ะ -..- ?”มินซอกพูดและยื่นมือจะไปดึงกางเกงอีกคน เจ้าของกางเกงรีบถอยหนีไปอีกทางทันที
“ไม่ๆ!! คือๆ…”
“เห้ยย มึงพูดมาดิวะ ไม่งั้นเดี๋ยวกูบีบไข่แตกเลยไอ้สัด!”เซฮุนบอกพร้อมทำท่าบีบอะไรบางอย่างในมือแล้วทำเหลือกตาขึ้น ชานยอลก็ช่วยเสริมโดยการนั่งถูมือแล้วเลียปากเหมือนตัว…?
“มึงเลิกแกล้งมันได้แล้ว เดี๋ยวก็ขี้แตกพอดี.. แล้วมึงอะไรอีกเนี่ยเตี้ย - -”เลย์ที่พยายามให้เพื่อนสงบสติกัน ก็หันไปเห็นไอ้เตี้ยลุกขึ้นยืนบิดซ้ายบิดขวาหนีบๆอยู่
“กูก็ยืนบิดไข่เป็นเพื่อนมันง่ะ -3-”
แล้วเหล่าเจ็ดขุนพลก็ระเบิดหัวเราะกันอีกครั้ง เลย์เองก็ทนไม่ไหว รวมถึงเถาด้วย #รู้เรื่องหรอ…?
“ฮึ่! พวกขยะสังคม! ต่ำ! สถุน! อาจารย์ให้ผมมาตาม โอเซฮุนไปช่วยงาน เพราะมาสายเมื่อเช้าเว้ยครับ!”ทีพรืดได้ละพรืดยาวเลย ทั้งเจ็ดคนนั่งอ้าปากหวอจนไอ้หน้าแว่นเดินหายลับไปก่อนจะหันมามองที่เซฮุนจุดเดียว
“ไปเลยอีตุ้ด เขาต้องการมึง!”ผลักหัวหนึ่งที
“ยังจะงงๆ ไปเด้!”ถีบเบาๆให้ตกเก้าอี้
“เออๆ กูรู้แล้ว พวกมึงแม่ง..”
“หล่อ!!!!!!” ประสาทแดกทั้งโต๊ะ!!!!!
“แล้วมึงอย่าลืมไปเต้น I’m sexy I’m I know it ให้วอนตีนแม่งดูนะเว่ย”ไคว่าพร้อมเต้นให้ดูแล้วหันมาลูบไล้ไปตามตัวเซฮุนอย่างน่าอ้วก เถารีบยกมือปิดตาเพราะทนดูไม่ได้
“ไคมึงพอเหอะ ไปฮุนกูไปส่ง”เสียงหวานติดห้าวของแบคฮยอนพูดขึ้นพร้อมเจ้าตัวที่ลุกมาดึงมือของร่างสูงให้ออกจากไค เพื่อนคนอื่นดูจะงงๆว่าวันนี้ไอ้เตี้ยเกิดใจดีอะไรขึ้นมาถึงไปส่งไอ้ตุ้ดนี่ได้ แต่แล้วก็พลันนึกออกเมื่อขาสั้นๆของแบคฮยอนเดินไปได้สามก้าวก็หยุดลง แล้วหันมาบอกเพื่อนร่วมทางว่า…
“สุดทางรักของเราแล้วละเพื่อน มาส่งแค่นี้แหละ โชคดีนะ ^________^”ว่าแล้วก็สะบัดตูดกลับไปประจำฐานทัพ
“ไอ้เพื่อนเวรรรรรรร”เซฮุนที่เดินแยกออกมาจากพวกเพื่อนก็บ่นถึงตลอดทาง ถึงปากจะบ่นไปแบบนั้น แต่มุมปากก็ยกยิ้มอยู่ตลอด ชีวิตเขาไม่น่าเบื่อก็เพราะพวกมันนี่ละ
ขาเรียวก้าวเดินไปจนถึงหน้าห้องพักอาจารย์วอนบิน ไม่รอช้าก็รีบผลักประตูเข้าไปทันที ตาเรียวตวัดมองไปยังอาจารย์ที่นั่งอยู่ด้านในสุดของห้องอย่างไร้ความเกรงกลัว
“มีอะไร..ครับ”เกือบจะลืมลงหางเสียง ผู้มีอาวุโสกว่าถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะโยนเอกสารปึกหนึ่งมากองแทบเท้าของเซฮุน ร่างสูงจ้องตาอีกคนก่อนจะแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วก้มลงเก็บ
“นี่คือห่าอะไร?”
“แกมาสาย ช่วงบ่ายไม่ต้องเรียน แกต้องไปช่วยประธานนักเรียนตรวจเอกสารพวกนี้”สิ้นเสียงสั่งตาของร่างสูงดูจะเบิกโตขึ้นนิดๆก่อนจะเก็บอาการให้เป็นปกติ
“งั้นลาละครับ”หันหลังก่อนจะโค้งแบบยื่นก้นให้แล้วก้าวเดิน
“จะไปตายที่ไหนก็ไป”
“ผมว่าผมคงตายช้ากว่าครูวอนตีนแหละครับ J”
‘ปัง!!’ไม่รอให้คนในห้องเถียงกลับ เซฮุนรีบปิดประตูก่อนจะได้ยินเสียงด่าทอเล็ดลอดออกมา ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ พวกเขาไม่ถูกกับไอ้ครูบ้านี่อยู่แล้ว จะแคร์ทำไม
“นี่ขนาดกูมาสายวันที่มึงไม่มา สุดท้ายกูก็ต้องไปเจอมึงเนี่ยนะ โว๊ะ!!”ปากก็สบถด่าไปตลอดทาง
เซฮุนกับเพื่อนถึงแม้จะดูไม่เรียนกันเลยสักนิด แต่สติปัญญาพวกเขานั้นตรงข้าม ทุกคนกลับอยู่ในเกณฑ์ดีและดีมากเกินไปด้วยซ้ำ โดยเฉพาะเลย์กับไค เลย์นี่ยังพอเชื่ออยู่ แต่ไคนี่สิ สงสัยมันคงไปเอาความรู้นอกโลกของมันมา แบคฮยอน ชานยอล และมินซอกก็พอรู้เรื่องถูๆไถๆไปกับคนอื่นได้
ส่วนตัวเขาสมองก็ดีแต่แค่ใช้ไม่เป็น หมายถึงยังเรียบเรียงออกมาใช้เป็นภาษาคนไม่ได้ ใช้เป็นแต่ภาษาหมา =_____=”
เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องประธานนักเรียนก็ไม่คิดจะเคาะประตูให้เกิดมารยาทงาม ร่างสูงใช้เท้าถีบเข้าไป พลางกวาดตาหาเจ้าของห้อง ก็พบว่าคุณประธานนักเรียนนั้นกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มบนโซฟาในห้อง
เป็นประธานแม่งสบายขนาดนี้เลยหรอวะ?
เซฮุนโยนเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินไปใกล้ๆโซฟานั่น พลางก้มลงมองอีกคนที่หลับปุ๋ยอย่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย
พอมาเห็นอย่างนี้ดูไม่มีพิษภัยอะไรเลยนี่หว่า ถอดแว่นแล้วแม่งดูไม่เหลือคราบประธานเลยนะเนี่ย หน้าแม่งไม่เห็นจะแมนเลยสัด
คนที่นอนขดตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา สวมเพียงเสื้อเชิ้ตของโรงเรียนที่ปลดกระดุมบนออก ไม่ใส่สูทนอก ไม่ผูกไทด์ …ไม่เหลือคราบคนที่เคร่งกฎระเบียบแล้วจริงๆ
หมันไส้จริงๆวะ เอาแต่ตัดแต้มคนอื่นผิดระเบียบ แล้วดูสภาพตัวเองตอนนี้ดิ เหอะ! ทั้งตัวนี่โดนไปเกือบยี่สิบแล้วมั้ง
“นี่ๆ คุณประธานครับ!”ร่างสูงเตะเข้ากับโซฟาแรงๆ จนคนที่นอนอยู่ขยับตัวขึ้นมาแล้วขยี้ตาพร้อมเบะปากเล็กน้อย
“ออมม่าฮะ.. จุนมยอนขอนอนต่อนะ”
เซฮุนที่ตอนนี้งงเป็นอีตุ้ดตาแตก มองอีกคนที่เหมือนจะงัวเงียพูดออกมาไม่รู้ตัว ก่อนเขาจะหัวเราะลั่นห้องจนคนที่พึ่งตื่นรีบลืมตาขึ้นมาหาต้นตอของเสียง
“นาย! เข้ามาได้ยังไง!?”ซูโฮรีบเด้งตัวขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง พร้อมชี้ไปที่คนกำลังขำจะเป็นจะตายอยู่ตรงหน้าเขา
“ฮ่าๆๆ ฮาชิบเลยวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“โอ เซฮุน!!”
“อะไรวะ ขัดอารมณ์ชิบหาย!”ร่างสูงหยุดหัวเราะแล้วหันมาจ้องมองอีกคนที่กำลังถลึงตาใส่เขา ตาคมไล่มองไปตามตัวคุณประธานก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“ถ้าทางจะใส่เสริมส้นสูงเหมือนกันนะมึง ตัวก็เล็กลงเหี้ยๆ เสียงก็ดูจะแต๋วขึ้น แว่นก็ไม่ใส่..”
“…!!”ซูโฮเหมือนจะพึ่งระลึกชาติได้ รีบหันซ้ายหันขวาหาแว่นประจำตำแหน่งทันที ก่อนจะพบว่ามันไปหมุนเล่นอยู่ที่นิ้วเรียวของคนตรงหน้าเขาแล้ว
“เอามา!”
“จะเก๊กเสียงเพื่อ? ความแตกแล้วคุณประธาน”ใบหน้าคมยียวนกวนตีนอีกคนอย่างนึกสนุก ซูโฮที่ใจจริงตอนนี้อยากจะกระโดดถีบเซฮุนใจแทบขาด แต่ก็ต้องวางมาดได้จึงกลอกตาไปมาอย่างใจเย็น
“จะเอายังไง?”ซูโฮที่ตอนนี้กลายเป็นร่างบางไปแล้วเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยใจ
“ไม่เอาเหี้ยไรทั้งนั้นอะ กูหมดอารมณ์เล่นละ สงสารมึง”พูดจบแค่นั้นก็เดินไปนั่งลงที่โซฟาแทน ก่อนจะนั่งไขว่ห้างแล้วกระดิกเท้าไปมา
“แล้วเข้ามาทำไม?”ขาเรียวเล็กของซูโฮเดินไปคว้าเสื้อสูทขึ้นมาใส่ แล้วไปนั่งลงที่โต๊ะของเขา
ยังจะใส่อีกเนอะ กูว่าก็ทำไมแม่งตัวเล็กลง ที่แท้สูทแม่งตัวเท่าควาย
“ครูวอนตีนแม่งให้กูมาตรวจเอกสารช่วยมึง มึงก็ทำของมึงไปแล้วกัน กูก็ทำของกู”
“อืม.. กรุณาพูดให้สุภาพด้วย ฉันเป็นรุ่นพี่นาย”
“ฉันก็เป็นรุ่นน้องนายไง”ร่างบางเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะถอยหายใจอย่างปลงตกกับคนๆนี้ มือขาวรีบจัดการกับเอกสารโดยไม่สนใจอีกคนเลยซักนิด ทางเซฮุนเองก็นั่งมองคนเริ่มทำงาน สักพักก็เบือนหน้าหนีมาสนใจเอกสารของตัวเองบ้าง
“เหนื่อยมั้ยเนี่ย เห็นแล้วอึดอัดแทนวะ อยู่แค่สองคน เลิกเก๊กเหอะ”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทักซูโฮที่ดูพยายามรักษามาดไว้เหมือนเดิม
“ยุ่งอะไรด้วย”เสียงของอีกคนที่ตอบกลับมาดูจะเข้มน้อยกว่าเซฮุนซะอีก แสดงว่าปล่อยวางแล้วใช่มั้ย..?
“เหอะๆ ถามอย่างดิ”
“อะไรอีก”ตอนท้ายตวัดเสียงขึ้นนิดๆเหมือนจะรำคาญ ก็ร่างสูงเอาแต่กวนเขาแล้วเมื่อไหร่งานจะเสร็จละ
“เวลาอาบน้ำที่อาบด้วยไฮเตอร์ป่าววะ คือแม่งขาวหะ… แบบขาวโคตรพ่อโคตรแม่เลย ดูแล้วอย่างกับหลอดไฟ”
“=_________________=... ทำงานของนายไปเซฮุน”
“เออๆทำอยู่แล้ว ขออีกข้อ”
“???????”
“ชื่อจริงชื่ออะไร?”
“จะอยากรู้ไปทำไม?”ซูโฮเลิกคิ้วขึ้นแล้วหันมามองหน้าอีกคน พอดีกับที่เซฮุนเองก็หันมาเช่นกัน
“ฉันได้ยิน จุนมยอน.. นั่นชื่อนายใช่มั้ย?”ร่างสูงที่เริ่มจะพูดจาเป็นคนมากขึ้นทำให้ร่างบางเริ่มจะอยากพูดด้วยขึ้นมาบ้าง นิดเดียวนะ นิดเดียวจริงๆ
“อืม คิมจุนมยอน...”
“ฉันว่า ชื่อจุนมยอนแม่งดูน่า...แม่งดูดีกว่าไอ้ชื่อซูโฮนี่อีก!”เหมือนเซฮุนจะหลุดคำอะไรที่ไม่อยากหลุดออกมาแต่ซูโฮก็ไม่ใช่คนโง่เขาเองก็พอจะตีความได้จึงเลี่ยงที่จะไม่โต้ตอบแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังจะดีกว่า และร่างสูงเองก็คงจะเห็นด้วยเช่นกัน
ผ่านไปสองสามชั่วโมง ร่างสูงหยิบมือถือมาดูเวลานี่มันก็เลิกเรียนแล้ว เขาเหลือบมองไปยังอีกคนที่กำลังเก็บเอกสาร คงจะเสร็จแล้วเหมือนกัน
“ไม่ใส่แว่นก็ทำงานได้นี่หว่า”เซฮุนเดินไปวางเอกสารของเขาลงบนโต๊ะของซูโฮ
“ใส่ไว้เพื่ออะไรนายก็คงจะรู้”ตอบทั้งๆที่ไม่ยอมมองหน้า
แม่งหยิ่งจนหน้าหมันไส้วะ!
“ลุกซะ”อยู่ๆเซฮุนก็พูดขึ้นมา ทำเอาอีกคนที่กำลังเก็บเอกสารหันไปมองงงๆ แต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรมือเรียวก็คว้าข้อมือที่ดูจะบางกว่าเขาแล้วพาเดินออกจากนอกห้องทันที
“ปล่อย! นายจะไปไหน!”
“ทนอยู่ได้ยังไงในห้องแค่นั้น โคตรอึดอัด เห็นแล้วรำคาญ!”
“เห้ย! เดินเองได้ ปล่อย!”
“ไม่ต้องเลยเว้ย! ตามมาก็พอ”ดูเหมือนเสียงทั้งคู่จะดังมากทำให้คนแถวๆนั้นเริ่มหันมามองและก็เพ่งความสนใจไปที่คนหลังที่ดูขาวโอโม่มาก แถมไม่คุ้นหน้าซะด้วย
“ดูเหมือนคนจะจำนายไม่ได้วะ”
“เอาแว่นฉันมา”ซูโฮที่ตอนนี้เดินก้มหน้าก้มตาพร้อมรีบสับขาให้เร็วขึ้น ตอนนี้ไม่สนแล้วว่าอีกคนมันจะพาไปไหน เขาอยากจะออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุด
“ไม่ต้อง เดินเร็วๆก็พอ”ทั้งคู่รีบเดินเร็วขึ้นไปอีก ไม่นานก็พ้นประตูโรงเรียนออกมาโดยผ่านเสียงนินทาต่างๆนานาของคนแถวนั้น
แกๆคนที่เซฮุนลากคือใครอะ ผิวขาวจังเนอะ หน้าก็ดูจะหวานๆด้วย หรือว่า..!?
“พามากินข้าวรึไง?”ร่างบางถามขึ้นพร้อมมองไปรอบๆ ตอนนี้เขากับเซฮุนกำลังอยู่ในร้านอาหารสุดหรูสำหรับลูกคนมีเงินใกล้ๆโรงเรียน
“นั่งลง!”มือเรียวดันอีกคนให้เข้าไปนั่งด้านใน ก่อนตัวเองจะนั่งตาม
“ทำไมไม่ไปนั่งอีกฝั่ง”
“หุบปาก.. แล้วสั่งอาหารพอ”ปากเล็กแอบยู่นิดๆไม่ให้อีกคนเห็นก่อนจะคว้าเมนูมาเปิดสั่งพร้อมกับร่างสูง รอไม่นานอาหารสุดหรูก็ออกมาเสิร์ฟตรงหน้า พวกเขารีบลงมือจัดการทันที
ร่างสูงลอบมองคนข้างๆเป็นระยะ พลางนึกไปว่าดูยังไงก็ไม่มีความแข็งกร้าวเหมือนตอนที่เจอหน้าประตูเลยซักนิด ไม่หน้าเชื่อว่านี่จะเป็นคนๆเดียวกัน ร่างบางเองก็ดูจะไม่สนใจอะไรขอกินอย่างเดียวเถอะตอนนี้
‘ครืดดดด ครืดดดด’มือถือเครื่องหรูของเซฮุนสั่นขึ้น เจ้าของก้มดูก่อนจะพบว่าเป็น ไค โทรมา
“มีรายยยมึง”ลากเสียงตอบเพราะอาหารยังเต็มปาก
‘แดกอยู่รึไง? มึงอยู่ไหนวะเนี่ย?’
“กูพึ่งทำงานเสร็จออกจากโรงเรียนมาแล้ว มึงมีไรป่าว?”
‘ไม่วะ พวกกูแค่จะโทรมาถามว่ามึงตายรึยัง’
“ห่วงกูเหลือเกินนะไอ้มืด เชิญมึงกลับหลุมไปเหอะ ควาย!”ด่าเสร็จก็กดวาง ซูโฮหันมามองอีกคนนิดๆพอเห็นว่าเขาหันมาก็รีบหันกลับ
“ไม่ต้อง ฉันเลี้ยง”เซฮุนยัดเงินที่ซูโฮกำลังจะหยิบกลับคืนไป เพราะตอนนี้ทั้งคู่กินอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงหันไปจ่ายเงินให้กับพนักงานก่อนจะฉุดให้อีกคนตามเขามาอีกรอบ
“เอาไป ไม่อยากติดหนี้ด้วย”มือขาวยื่นเงินให้กับร่างสูงอีกครั้งที่นอกร้าน เขารู้สึกแปลกๆที่มีคนมาเลี้ยงทั้งๆที่ไม่ได้สนิทอะไรกันเลย
“ไม่เอา!”พูดพร้อมยื่นหน้าไปบอกใกล้ๆ จนอีกคนต้องเบี่ยงหลบ
“ตามใจ ฉันไปละ ขอบคุณ”ตอบห้วนๆ ก่อนจะหันหลังเตรียมกลับบ้านของตัวเอง ร่างสูงก็คว้าคออีกคนไว้ซะก่อน
“เป็นประกันรึไงวะ มาไวไปไว อยู่ก่อนเด้”
“เอ้าไอ้ตุ้ดมึงมาทำไรเนี่ย แล้วนั่น? เห้ย!”เสียงไคที่ร้องทักหลังจากที่เขาเดินออกมาจากโรงเรียน ก็เจอเพื่อนตัวเองกำลังล็อคคอใครอยู่ไม่รู้เพราะเขาเห็นแต่ด้านหลัง ซูโฮได้ยินดังนั้นก็รีบผละออกตอนที่เซฮุนกำลังหันไปสนใจเพื่อนแล้วรีบเดินหนีไปทันที
“อ่าวแม่ง…”ร่างสูงพึมพำเบาๆแล้วมองอีกคนที่เดินหายไปไวเหลือเกิน ก่อนจะหันมาจ๊ะเอ๋กับใบหน้าของไคที่ยื่นมาซะจนใกล้
“เมื่อกี้ใคร?”ไคทำเสียงเข้มแล้วก็ขมวดคิ้ว
“อะไรมึง? ใครไหน ไม่เห็นมี”
“อ้อหรอ.. ไอ้ตุ้ดซุกเมีย!”
“มึงนั่นแหละซุก! คยองซูของมึงอ่ะ แล้วนี่มึงยุ่งไร หึงหรา”แล้วก็ทำหน้ากวนตีนที่ถนัดอยู่แล้วใส่
“หนักละอีตุ้ด! มายเดสตีนี่กูอยู่แค่เอื้อม หึหึ”
“มึงแหละหนัก ไปเหอะไปเล่นเกมส์บ้านกูกัน!”เซฮุนพูดแค่นั้นก็คว้าคอไคแล้วลากไปบ้านตนเองทันที เพื่อให้อีกคนลืมๆที่เห็นมาก่อนหน้านี้
อยู่ๆริมฝีปากของร่างสูงก็ยกยิ้มขึ้นมาตอนนึกถึงใบหน้าของคนที่เดินหายไป รู้สึกจะภูมิใจนิดๆที่เขาได้เห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้เห็น
นึกแล้วก็หมันไส้จริงๆวะ คิมจุนมยอน J
_________________________________________
มาแล้วตอนนี้ ฮ่าๆ โทษทีที่อัพช้าไปหน่อย
พอดีเรากำลังตามอ่านแฟนแอคอินกิกาโยอยู่
จะบอกว่า คริสยอล เยอะมาก ฮ่าาา
แต่ฮุนห่านนี่เรียลจริงอะไรจริง! #หวั่นไหว
ยังรู้สึกตื่นเต้นกับทุกคอมเม้นเหมือนเดิม
แต่อยากอ่านคอมเม้นอีกนะๆ *ยิ้มหวาน*
เราจะพยายามแต่งให้ทุกคู่และทุกคนมีบท
ขอบคุณที่ติดตามกันนะฮะ ^_________^
ก่อนไปดูภาพนี้กันสิฮะ ...
อะไรดลใจให้ 4 คนนี้มาถ่ายด้วยกัน ฮ่าๆ.. *มุดผ้าห่มคนอ่าน* ฝันดีฮับบ ^^
ความคิดเห็น