Belong with me [short fic tao-hun]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title : Belong with me

Name : Gangster

Information : Short fic tao-hun

            “หายหัวไปไหนมา” คนเป็นพ่อตะคอกเสียงดัง เมื่อเห็น โอเซฮุน กำลังเดินเข้าบ้านมาในสภาพของเด็กหนุ่มที่มองออกว่าเพิ่งกลับมาจากผับ ยิ่งกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ติดมากับเขา ยิ่งทำให้คนเป็นพ่อทราบดีว่าเขาไปไหนมา

            “ก็แค่ไปพักผ่อนกับเพื่อนๆอ่า ทำไม่ป๊าต้องทำท่าทางโมโหขนาดนั้นด้วยหรอ” โอเซฮุนตอบคนเป็นพ่อไป เมื่อเขาเริ่มสร่างเมา

            “แหกตาดูเวลาเข้าไปบ้างมั้ย แล้วนี่อะไร แกสูบบุหรี่หรอ” คนเป็นพ่อทวีความโมโหขึ้นเมื่อได้กลิ่นบุหรี่จากตัวโอเซฮุน

            “ก็แค่ครั้งแรกอ่ะป๊า มันจะอะไรนักหนา นี่มันเป็นสิทธิของผมไม่ใช่หรอ ป๊าไม่เกี่ยว!” โอเซฮุนตะคอกเสียงดังใส่พ่อของเขา ทำให้คนเป็นพ่อโมโหสุดขีด จนไม่อาจยั้งมือหนา ที่ยื่นออกมาฟาดใบหน้าของลูกได้

            “แกจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เขาหลุดปากไล่โอเซฮุนออกไป ด้วยความโมโหและไม่ทันยั้งคิด โอเซฮุนจ้องหน้าพ่อของเขาอย่างโกรธแค้นก่อนที่เขาจะรีบเดินออกจากบ้านไป

สังคมนอกบ้านของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี มันไม่ง่ายนักที่คนอย่างโอเซฮุนจะใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังได้ เขาเดินโอบแขนเรียวเล็กของตนด้วยความเหน็บหนาวท่ามกลางหิมะที่ร่วงหล่นลงมาบนถนนยามค่ำคืน เดินมาได้สักระยะโอเซฮุนที่ไม่มีความอดทนต่ออะไรมากนักจึงหยุดตัวเองลงนอนบนเก้าอี้ในสวนสาธารณะ

“นาย นาย ตื่นๆ มานอนอะไรแถวนี้คนเดียว ในเวลาแบบนี้กัน” ชายหนุ่มรูปร่างสูง หุ่นดี เดินผ่านมาเห็นเด็กหนุ่มที่นอนสั่นอยู่บนเก้าอี้คนเดียวในยามวิกาล ก็รีบไปปลุกและถามถึงสาเหตุที่เด็กหนุ่มมาอยู่ที่นี่คนเดียว แต่กลับไม่ได้รับคำตอบจากเด็กหนุ่มที่กำลังหลับอยู่

“ป๊าใจร้าย ผมเกลียดป๊า” เด็กหนุ่มละเมอออกมาขณะที่นอนหลับอยู่ เมื่อชายหนุ่มผู้ปรารถนาดีได้ยินก็พอจะเดาเหตุการณ์ที่เด็กหนุ่มเจอมา เขาประคองร่างบางเล็กขึ้นบนบ่าของเขาแล้วพาเด็กหนุ่มไปพักที่บ้านของเขา

หนึ่งปีต่อมา

“ฮยอง.... ผมเตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วน๊า.... จะไม่ลงมาทานหน่อยหรอ เร็วเข้าๆ” โอเซฮุนเรียกทาโอที่อยู่ชั้นบนลงมาทานอาหารเช้าด้วยกัน

“หืมมม.. หอมเชียว นายทำอาหารเก่งขึ้นทุกวันเลยนะ เซฮุน” ทาโอกล่าวชมขณะที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสอง

“ฮยองยังไม่ชิมเลย รู้ได้ไงว่าอร่อย”

“ก็กินอยู่ทุกวันทำไมจะไม่รู้ล่ะจ๊ะ น้องชาย” เทาพูดพลางหยิกแก้มนิ่มๆของอีกคนเบาๆทำให้อีกคนเขินเล็กๆ

หลังจากที่ทานเข้าเสร็จทาโอก็เข้าไปดูทีวีในห้องนั่งเล่น ส่วนโอเซฮุนก็เอาจานไปเก็บแล้วก็รีบตามทาโอเข้าไปในห้องนั่งเล่นด้วย

“ฮยอง ดูอะไรหรอ น่าเกลียดจัง” โอเซฮุนถามเมื่อเห็นภาพละครในจอโทรทัศน์

“ก็พระเอกกับนางเอกจูบกันไง ไม่เห็นจะน่าเกลียดเล๊ย คนรักกันก็จูบกัน”

“แล้วถ้าผมกับฮยองจูบกันมันจะน่าเกลียดมั้ยอ่า ก็เรารักกันนี่นา” โอเซฮุนเดินมานั่งข้างๆ ทาโอบนโซฟา หลังจากนั้นคนเป็นพี่อย่างทาโอ ก็ผลักโอเซฮุนที่เพิ่งมานั่งข้างๆลงนอนราบบนโซฟา แล้วค่อยๆโน้มตัวลงไปหาคนเป็นน้องอย่างโอเซฮุน แล้วค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคน ทำให้อีกคนตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากจ้องตาคนที่นอนทับเขาอยู่

“ฮยอง ผมยัง.. ผม.. ผมลืมปิดก้อกน้ำในห้องน้ำอ่า ขอผมไปปิดหน่อยได้มั้ย” โอเซฮุนหาทางออกไปจากห้องนั่งเล่นโดยการพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่มันยิ่งทำให้ทาโอได้ใจเมื่อเห็นอีกคน เขิน กลัวและทำตัวไม่ถูก เขาเลยทับริมฝีปากของเค้าลงบนริมฝีปากบางด้านล่าง ทำให้อีกคนตกใจ แต่โอเซฮุนคงรู้ว่าทาโอไม่กล้าทำอะไรเขามากกว่านี้เขาจึงแกล้งอีกคนกลับโดยการละเลงลิ้นลงบนริมฝีปากหนาทำให้ทาโอตกใจยิ่งกว่าและรีบกระชากตัวเองออกมา

“ไม่น่าเกลียดจริงๆด้วย งั้นต่อไปนี้ฮยองกับผมก็จูบกันทุกวันเลยน๊า จะได้รักกันทุกวัน” เซฮุนยิ่งพูดตอกย้ำความเขินอายของอีกฝ่ายที่เป็นคนคิดแผนการแกล้งเด็กแต่กลับถูกเด็กแกล้งกลับจนอีกฝ่ายรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องอย่างเร็ว

“ฮ่าๆๆ คิดหรอว่าเซฮุนจะยอมแพ้ ไม่มีทางหรอกฮยอง คิคิ” ดูการ์ตูนต่อดีกว่า

กริ๊งงง...

เสียงกริ่งดังขึ้น โอเซฮุนเลยเดินไปดูที่ประตูรั้ว

“นูน่ามาหาใครครับ ผิดหลังรึป่าวว” โอเซฮุนถามสาวสวยรูปร่างดีที่ยืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้าน ในมือเหมือนถือถุงเสื้อผ้าผู้ชายที่เพิ่งซื้อมา หรือจะเอามาให้ทาโอ

“อ้าว! พี่จียอน เข้ามาก่อนสิครับ” ทาโอเดินตามมาเพราะได้ยินเสียงกริ่ง

“ทำไมนายไม่เปิดประตูให้นูน่าล่ะ ไปๆรีบไปหาเครื่องดื่มอะไรไว้ให้นูน่า” เทากระซิบบอกโอเซฮุนที่ยังไม่เปิดประตูให้กับจียอน

“ก็พี่เคยบอกไว้ไม่ใช่หรอ ว่าห้ามเปิดประตูให้ คน. แปลก. หน้า.” เซฮุนย้อนด้วยความโมโหหน่อยๆที่ดูท่าทางทาโอจะให้ความสำคัญกับผู้หญิงหน้าแปลกคนนั้นมากกว่าตัวเอง ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเครื่องดื่มมาให้จียอน

“ขอบใจจ้า โอเซฮุน” จียอนกล่าวขอบคุณหนุ่มน้อยที่เอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ โดยที่อีกคนกลับทำหน้างอแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอน

“ฮ่าๆๆ ว่าแต่ลมอะไรหอบนูน่ามาที่บ้านผมครับเนี่ย”

“มาเยี่ยมน้องนี่ มันแปลกมากเลยใช่มั้ย ฮ๊า.....” จียอนลากเสียงยาว

อีกมุมหนึ่ง โอเซฮุนที่กำลังแอบฟังทั้งสองคุยกัน ก็สบายใจที่จริงๆแล้ว ทาโอกับจียอนเป็นพี่น้องกัน ไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่เขาคิดไป เมื่อรู้อย่างนี้โอเซฮุนเลยรีบออกมาต้อนรับนูน่าอย่างดี

“นูน่าคนสวยครับ มีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้ รับสั่งมาได้เลยนะขอรับ ข้าน้อยจะทำอย่างสุดฝีมือ คิคิ” โอเซฮุนพูดประจบประแจง

“ไม่เป็นไรค่ะๆๆ ฉันว่าฉันก็กำลังจะกลับแล้วแหละ ยังไงก็.... ฝากดูแลทาโอด้วยน๊ะจร๊า”

“ได้เลยครับผม งั้นเดี๋ยวผมไปส่งหน้าประตูนะขอรับ” หลังจากนั้นโอเซฮุนก็พาจียอนไปส่งที่หน้าประตูรั้ว แล้วโบกมือลานูน่าอย่างมีความสุข

เมื่อเวลานอนมาถึง... ตามปกติแล้วทั้งสองจะนอนห้องเดียวกันโดยที่ทาโอจะนอนบนเตียงส่วนเซฮุนก็นอนข้างเตียง(ด้านล่าง) ก่อนที่ทาโอทำท่าจะปิดไฟ เซฮุนก็พูดเสียงดังขึ้นมา ทำให้ทาโอสะดุ้ง

“โอ้ยย... นายยังไม่ชินกับความมืดอีกหรอ เซฮุนนา” ทาโอถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานก่อนที่จะเอื้อมมือไปปิดไฟจริงๆ หลังจากห้องนอนของเขามืดเพียงไม่ถึงหนึ่งนาที ทาโอก็สัมผัสได้ว่ามีคนนอนคร่อมร่างของเขาอยู่ ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่ก็คือโอเซฮุนนั่นเอง ร่างที่ขึ้นมานอนคร่อมทาโอพยายามไซร้ลำคอของเขา

“โอเซฮุนนา ทำ... ทำ ทำอะไร ของนายน่ะ” เทาพูดเสียงตะกุกตะกักเมื่ออีกคนกำลังไซร้ที่ซอกคอของเขาอย่างเมามัน

“ผมเห็นคนรักกันเค้าทำกันแบบนี้ ไม่ใช่หรอฮยอง ผมรักฮยองนะ แล้วฮยองล่ะ รักผมบ้างรึปล่าว” โอเซฮุนกระซิบข้างหูของทาโอก่อนที่เขาจะไซร้ไปที่ซอกหูต่อ

“เซฮุน เซฮุน ฉัน.. ฉัน บอกให้... เซฮุน หยุด... หยุด” ทาโอพยายามกดดันความรู้สึกของเขาแล้วผลักเซฮุนให้ลุกขึ้นนั่งข้างๆเขาก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ

“ห้ะ! เซฮุนนา ทำไมนาย... ทำไม... นายไม่ใส่เสื้อผ้า รีบไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย” ทาโอรีบสั่งให้โอเซฮุนไปใส่เสื้อผ้า เมื่อเขาเปิดไฟมาเห็นสภาพโอเซฮุนตอนนี้

“ฮยองไม่รักเซฮุนใช่มั้ย ไม่มีใครรักเซฮุน เซฮุนไปใส่เสื้อผ้าก็ได้ เซฮุนขอโทษที่ทำให้ฮยองคิดมาก แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ เซฮุนจะกลับไปที่บ้านของเซฮุน ตอนนี้เลยก็ได้ เซ... เซฮุนจะไม่มากวนใจฮยองอีก” โอเซฮุนสะอื้นเล็กๆเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังไม่พอใจกับสิ่งที่ตนเองทำ

“ฉันไม่ได้...”

“ฮยองไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกครับ ผมผิดเอง ผมลานะครับ” แล้วเซฮุนก็เดินออกไปจากบ้านของทาโอ และเผชิญกับความรู้สึกเดิมๆ ที่เขายังทำใจรับความรู้สึกพวกนั้นไม่ได้เหมือนเดิม

ทาโอที่นั่งอยู่บนเตียงก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวาย เขาเริ่มรู้สึกแล้วว่าเขาขาดโอเซฮุนไม่ได้เขารู้ว่าเขารักโอเซฮุนมากแค่ไหน และตอนนี้เขากำลังจะทำตามหัวใจตัวเอง เขารีบวิ่งลงไปชั้นล่างและเดินตามเซฮุนออกไป เขาเดินไปหาโอเซฮุนที่สวนสาธารณะ ที่เดิมที่เขาเจอโอเซฮุนและพาเซฮุนมาที่บ้าน ก็เป็นอย่างที่เขาคาดไว้ เขาเห็นโอเซฮุนนั่งร้องไห้อยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม ท่ามกลางหิมะที่ร่วงหล่นลงมา ในยามวิกาลเช่นนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้โอเซฮุนต้องอยู่คนเดียวเป็นอันขาดเขารีบก้าวขาเรียวไปหาคนที่เขารัก

“โอเซฮุน”

โอเซฮุนหันมามองหน้าทาโอแล้วรีบวิ่งไปสวมกอดทาโอ เขาหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความดีใจที่ทาโอไม่ทิ้งเขาไปเหมือนพ่อแท้ๆของเขา มือข้างหนึ่งของทาโอคอยลูบผมของอีกคนอยู่เบาๆ ส่วงอีกข้างก็โอบเอวอีกคนไว้

“ฉันขอโทษ ฉันฝืนความรู้สึกตัวเอง ถึงฉันจะอยากทำแบบนั้นกับเธอ แต่... ฉัน ฉัน... ทำไม่ได้ ฉันรักเธอมากนะ อีกอย่าง มันทำให้ฉันรู้ว่า ฉันขาดเธอไม่ได้จริงๆ” ทาโอบอกความรู้สึกของตนให้คนในอ้อมกอดได้รับรู้ก่อนที่ อีกคนจะค่อยๆถอนตัวเองออกจากอ้อมกอดของอีกคน

“ผมรักฮยองที่สุดในโลกเลยนะฮะ” เซฮุนยื่นแขนไปคล้องคออีกคนแล้วเอียงหน้ายื่นเข้าไปหาอีกคน แล้วทาบริมฝีปากบางลงบนริมฝีปากหนา ก่อนที่อีกคนจะสอดลิ้นเข้าไปคลุกเคล้าเข้ากับลิ้นอีกคน แล้วทั้งสองก็แลกลิ้นกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงมา

หลังจากที่ทาโอพาโอเซฮุนมาถึงบ้าน เขาก็ประคองร่างของอีกฝ่ายขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วค่อยๆถอดสลัดเสื้อผ้าของเขาออกทีละชิ้นแล้วยื่นมือไปดับไฟ...

สุดท้ายสรรพนามแทนอีกฝ่ายของทั้งสองก็เปลี่ยนไป จาก “ฮยอง” หรือ “เซฮุนนา” ก็กลายมาเป็น “ที่รัก” ...

***สุดท้าย ท้ายสุดเลย ก็ขอบคุณสำหรับทุกคนที่เสียเวลามาอ่านฟิคของข้าน้อย

ยังไงก็ฝากติดตามผลงานชิ้นต่อๆไปของข้านิ้ว (แฮ่)ข้าน้าว (แฮ่)ข้าน้อย (แฮ่.ถูกแล้ว~)

ฮ่าๆๆๆ ข้ามไปๆๆๆ ... ถ้าเกิดมีคอมเม้นต์ก็ขอบคุณด้วยอย่างสูงเลยทีเดียวขอบคุณแบบ มากๆอ่ะ รักทุกคนนะ จุ๊บๆ***