อาเธียร์ร่า

บทนำ 

แซ่ก แซ่ก   เสียงฝีเท้ากระทบกับใบไม้แห้ง    เมื่อชายหญิงคู่หนึ่งเดินผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่ที่บัดนี้กำลังสลัดใบทิ้งเพื่อความอยู่รอดในฤดูหนาวที่โหดร้าย  อากาศรอบๆ เริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ เพราะท้องฟ้าที่มืดลงทุกที  ชายหญิงทั้งคู่ยังคงมุ่งหน้าเดินต่อไป

เจ้ารู้สึกเหมือนข้ามั้ย   ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวในขณะที่เท้าของเขาและเธอยังคงก้าวเดินต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ฮึ พวกภูตเร่ร่อน ก็ดีเหมือนกัน ข้าจะได้ยืดเส้นยืดสายหน่อย  เดินทางมาทั้งวันไม่มีอะไรสนุกๆ ให้ข้าทำเลย

งั้นข้าคงไม่ต้องลงมือใช่มั้ย

เชื่อมือข้าเถอะน่า สบายมาก หญิงสาวตอบก่อนจะหยุดเดิน หันทิศไปหาเป้าหมายที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  ไม่นานนักสายลมก็โหมกระพือหนักราวกับว่าจะเกิดพายุกลางป่าทึบแห่งนี้  และท่ามกลางสายลมกระหน่ำนั้นก็ ปรากฎร่างของภูตเร่ร่อนหลายตน  พวกมันล่องลอยอยู่ในผ้าคลุมสีดำสนิท มีเพียงจมูกยาวแหลมเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้าคลุมออกมา และก่อนที่กลุ่มภูตเร่ร่อนจะทันพุ่งเข้าใส่หญิงสาว

มนต์แห่งข้า ซาฟีโรน่า เมจิคัล ขอสาปให้พวกแกเป็นผีเฝ้าต้นไม้!

อ๊ากก!! เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของภูตเร่ร่อนดังก้องไปทั่วป่าใหญ่เมื่อพวกมันโดนคาถาต้องสาปของเธอ

ฮ่ะๆ เจ้านี่มันร้ายกาจจริงๆ นะเดียน่า เจ้าแค่ใช้มนต์ทำให้พวกมันหายไปก็ได้นี่นา

ฮึ เจ้าไม่รู้อะไร ข้าล่ะเกลียดนักพวกภูตเร่ร่อน ความสามารถแทบจะไม่มีแต่บังอาจคิดจะมาดูดเลือดข้าเนี่ยนะ  มันน่าโมโหชะมัด  ข้าดูเป็นพวกอ่อนหัดที่พวกมันจะมาดูดเลือดได้ง่ายๆ รึไงกัน

เอาน่า ภูตเร่ร่อนพวกนี้มันเลือกคนดูดซะที่ไหนล่ะ  เมื่อมันอ่อนแอมันก็ดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดก็เท่านั้น เจ้าก็แค่บังเอิญเข้าไปอยู่ในรัสมีสายตาของมัน  ฮ่ะๆ

เจ้าจะหัวเราะอีกนานมั้ย

ข้าเปล่าหัวเราะเจ้านะ ข้าก็แค่สงสารพวกมันที่ต้องมาเจอแม่มดจอมร้ายกาจเข้าซะนี่

เจ้าว่าใครเป็นแม่มดจอมร้ายกาจย่ะ  ฟาร์รอน! กลับมานี่เลยนะ

รีบตามข้ามาดีกว่าน่า นี่ก็ใกล้จะมืดแล้ว พวกเราต้องรีบเดินทางนะ

เชอะ ตาบ้านั่น ชอบทำตัวเป็นนักบุญขี้สงสารนักนะ  อ้อ พวกแกก็อยู่เป็นผีเฝ้าต้นไม้นี่ไปละกันนะ ข้าไปก่อนล่ะ ฮ่าๆ

            ณ ใจกลางของป่าใหญ่ แสงดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ถึงเวลาของแสงแห่งจันทราที่จะเข้ามาทำหน้าที่แทน  ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครั้งเมื่อสองหนุ่มสาวเดินจากไป  ในขณะที่อีกมุมของป่าในตอนนี้หาได้สงบเหมือนทุกครั้งไม่

เปรี้ยง !!  ข่ายเวทมนต์ที่ผู้เป็นเจ้าของได้สร้างเอาไว้ ในตอนนี้ได้ถูกทำลายลงเนื่องจากใครก็ตามที่บุกรุกเข้ามา

ใครน่ะ!  ข้าถามว่าใคร   เงียบ  ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา

จิตแห่งมนตรา ฟิสิคัล อาโรร..

ช้าก่อน!  ข้ามาดีนะ   สิ้นเสียงพูด ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก็เดินออกมาจากพุ่มไม้

เจ้าเป็นใคร ?  ถึงแม้ผู้บุกรุกจะยอมปรากฏตัวออกมาแต่หญิงสาวก็หาได้ไว้ใจไม่ เธอยังคงยืนอยู่ในท่าที่พร้อมจะต่อสู้ได้ทุกเมื่อหากว่าอีกฝ่ายคิดจะเล่นไม่ซื่อ

ข้าหาใช่ศัตรูไม่  ได้โปรดเชื่อข้า

ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!  ตอนนี้เธอรู้เพียงแค่ชายตรงหน้าเป็นพวกผู้ใช้การ์เดี้ยน เพราะเครื่องประดับที่เขาสวมใส่  คนพวกนี้ใช้เครื่องประดับเหล่านี้ในการต่อสู้ ถ้าเธอจำไม่ผิด เขาเรียกกันว่า ทาร์ม สินะ ของที่ดูเหมือนเครื่องประดับธรรมดาๆ แต่สามารถกลายเป็นอาวุธได้หลากหลายหากเจ้าของต้องการ

ข้าเป็นเพียงคนที่เดินผ่านมาทางนี้เท่านั้น และข้าก็มองไม่เห็นข่ายเวทมนต์ของเจ้า ไม่คิดว่าจะทำให้เจ้าตกใจ

เธอยังไม่ไว้ใจคนตรงหน้า แค่เห็นจำนวนเครื่องประดับที่เขาสวมใส่ก็รู้ได้ทันทีว่าความสามารถไม่ธรรมดาเลย

โอเค ข้าชื่อ จาร์มิน ข้าเป็นพวกใช้การ์เดี้ยนน่ะ น่าแปลกใจจริงๆ ปกติข้ามักจะมองเห็นข่ายเวทมนต์ของพวกผู้ใช้มนตรา แต่เหตุใดข้าถึงมองไม่เห็นข่ายเวทมนต์ของเจ้ากัน 

ข้าชื่อ เลส

ยินดีที่ได้รู้จักเจ้า  ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างทันทีเมื่อรู้สึกได้ว่าความหวาดระแวงที่ผู้หญิงตรงหน้าสร้างไว้ในตอนแรกได้หายไป

เจ้าเป็นผู้หญิง เหตุใดจึงมาเดินอยู่ในป่าตอนเวลาใกล้มืดแบบนี้ แถวนี้มันอันตรายนะ

ข้ารู้ แต่ข้าจะไปอาเธียร์ร่า หากไม่รีบเดินทางอาจจะไม่ทันพิธีเข้าฝึกตน

นี่ก็แสดงว่าเจ้ากำลังจะเดินทางไปรับการฝึกสินะ ข้าก็จะเดินทางไปอาเธียร์ร่าเหมือนกัน   ชายหนุ่มพูดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง ซึ่งมันดูตลกในสายตาของเลส แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ศัตรูแน่นอน

เคยมีคนบอกเจ้ามั้ยว่าเจ้าเป็นคนที่ยิ้มแล้วดูตลก เอ่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะหมายความไปในทางไม่ดีนะ

โอ้ ท่านหญิง ท่านจะตกหลุมรักข้าไม่ได้นะ

ฮะๆ เจ้านี่ตลกชะมัด

จะเป็นไรมั้ยถ้าข้าจะขอเป็นเพื่อนร่วมทาง

มีเพื่อนร่วมทางคงดีกว่าเดินทางคนเดียวสินะ

สองหนุ่มสาวออกเดินทางต่อไปท่ามกลางป่าใหญ่ที่ในตอนนี้เริ่มมืดลงทุกที จุดหมายของพวกเขาคือ อาเธียร์ร่า ดินแดนในตำนาน

 /p>