ปั้นรักเป็นตัว (ภาคต่อร้อยกลดลรัก)

ลำดับตอนที่ #9 : หน้าที่ภรรยา 50%

4

หน้าที่ภรรยา

ใบตองใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงในห้องน้ำเพื่อถ่วงเวลาให้กลินท์หลับไปก่อน แต่สิ่งที่คิดไว้กลับไม่เป็นผลเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วพบคนที่คิดว่าจะหลับกลับนั่งมองมาทางหล่อนตาแป๋ว

“คุณกี้ไม่ง่วงเหรอคะ ทำไมยังไม่นอน” ถามเพราะเป็นห่วงจริงๆนะ

“ผมรอคุณ” กลินท์เดินมาหาภรรยาซึ่งกำลังนั่งเช็ดผมอยู่หน้าโต๊ะกระจก

“ผมใบตองยังไม่แห้งเลยค่ะ คุณกี้นอนไปก่อนเลยไม่ต้องรอ”

กลินท์ยิ้มมุมปาก แน่นอนว่าใบตองไม่มีทางเห็นเพราะหล่อนกำลังง่วนอยู่กับการเช็ดผมของตัวเอง

“ผมช่วย”

“ไม่ต้องค่ะใบตองเช็ดจนหมาดแล้ว ปล่อยไว้สักพักเดี๋ยวมันก็แห้งค่ะ” ตอบไปแล้วใบตองแทบอยากกัดลิ้นตัวเอง ยิ่งคนฟังเอาแต่ยิ้มตรงมุมปากนิดๆ หล่อนยิ่งร้อนตัวกลัวเขาจะคิดว่าหล่อนพร้อมเข้านอน

“ใบตองหมายถึงนั่งอีกสักพักเดี๋ยวผมก็แห้งเองค่ะ”

“ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” กลินท์เท้าแขนข้างหนึ่งกับขอบโต๊ะอีกข้างวางกับพนักเก้าอี้และโน้มใบหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกันกับร่างบางที่กำลังก้มหน้าหลบสายตาเพื่อหาข้ออ้างให้ตัวเองรอดพ้นจากสิ่งที่มันควรจะเกิดในคืนเข้าหอ

“ใบตองว่า...” กำลังจะบอกเขาว่าให้รีบพักผ่อนเพราะต่างก็เหนื่อยกันมาทั้งวัน แต่พอเงยขึ้นมาเจอกับสายตาคมที่กำลังจ้องอยู่ใบตองถึงกลับเกิดอาการพูดไม่ออกขึ้นมาทันที บอกแล้วไงถ้าคิดจะแข็งข้ออย่าได้สบตาคนอย่างกลินท์

“ว่ายังไงครับ”

“ไม่มีอะไรค่ะ”  เสียงบ่นอุบอิบพาลคิดในใจ เมื่อไหร่หล่อนจะเลิกแพ้สายตาเขาสักทีนะ

“จะว่าไปแค่นั่งรอให้ผมแห้งไม่จำเป็นต้องนั่งตรงนี้ก็ได้ ว่าไหม” ว่าแล้วกลินท์ก็ก้มตัวช้อนร่างภรรยาอุ้มเดินไปยังเตียงกว้างโดยที่คนถูกอุ้มไม่มีโอกาสขัดขืนและต่อต้านเลยสักนิด

“คุณกี้คะ”

“คุณไม่ได้ถ่วงเวลาผมอยู่ใช่ไหมใบตอง” กำลังจะพูดแต่ก็ถูกเขาดักและก็ถูกทางเสียด้วย แล้วยังไง จะให้หล่อนยอมรับไปตรงๆ ใช่ไหมคะคุณกลินท์!!!

“เปล่านะคะ” หล่อนตอบไม่เต็มเสียงนัก คนฟังยิ้มน้อยๆ หรี่ตามองหล่อนอย่างรู้ทัน

“ผมคิดว่าคุณคงรู้ว่าในคืนเข้าหอเขาทำอะไรกัน พอๆกับรู้หน้าที่ของภรรยาว่าต้องปฏิบัติตัวยังไงกับสามี” หญิงสาวหน้าแดงเพราะเขินอายกับประโยคทวงสิทธิ์ในตัวหล่อนของเขา

ไม่กี่อึดใจแผ่นหลังบางก็แตะสัมผัสกับเตียงกว้าง สายตาหวานสบสายตาคมเพียงครู่ก่อนจะหลุบตาลงมองเพียงระดับหน้าอกของคนตรงหน้า กลินท์ไม่พูดอะไรใบหน้าคมยังคงยิ้มน้อยๆ เช่นเดิม

 “ใบตอง” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียกชื่อหล่อนแผ่วเบาพร้อมกับใช้มือเชยคางหล่อนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาอีกครั้ง

“คุณไม่ได้กลัวผมใช่ไหม” ใบตองส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบให้เขาราวกับถูกมนต์สะกด แน่ล่ะ...หล่อนไม่ได้กลัวแค่ปั่นป่วนไปทั้งใจจนไม่รู้จะวางหน้าหรือทำตัวยังไงต่อหน้าเขาในตอนนี้ต่างหาก

“ง่วงนอนหรือยัง” เป็นคำถามที่หล่อนออกจะแปลกใจอยู่สักหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะถูกเขาถามเอายามนี้ แต่กระนั้นใบตองก็ตอบเขาไปด้วยความซื่อ

“นิดหน่อยค่ะ” ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าคำตอบที่ออกจากไปนั้นจะทำให้ผลที่ตามมาออกมาในรูปแบบนี้ใบตองคงไม่ตอบออกไปแน่

 “พอจะฝืนความง่วงอีกสักหน่อยได้ไหม”  อีกครั้งที่ใบตองไม่เข้าใจคำถามของกลินท์ ยิ่งน้ำเสียงแหบพร่าและกิริยาที่เขาก้มลงมาถามชิดใบหูจนหล่อนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขา สองสิ่งนั้นทำให้เลือดในกายของหล่อนวิ่งพล่านและร้อนผ่าวไปทั้งตัวไม่ต่างจากคนถาม

“คะ...คิดว่าได้ค่ะ” หล่อนละล่ำละลักตอบเขาไป กลินท์ยิ้มพราวก่อนเอื้อมมือไปปิดไฟในห้องเหลือไว้เพียงไฟหรี่สีส้มดวงเล็กบนหัวเตียง

“เราจะนอน แต่ต้องหลังจากนี้ครับใบตอง” คิ้วเรียวขมวดอย่างครุ่นคิดกับคำบอกเล่าของเขา และก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ชุดนอนตัวบางของหล่อนก็ถูกเขาถอดออกอย่างง่ายดายและรวดเร็วแต่ก็เป็นไปอย่างนุ่มนวล

“อ่ะ...” เสียงหวานร้องท้วงเขาได้เพียงสั้นๆ ริมฝีปากบางก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากหนา ใบตองไม่มีเวลาตั้งตัวเลยสักนิดกับความรู้สึกวาบหวาม เว้าวอน และซ่านสยิวที่เขาเป็นคนก่อขึ้น โดยมีหล่อนเป็นตัวเร่งให้มันสมบูรณ์ยิ่งขึ้นและหลังจากนั้นไม่ว่ากลินท์จะนำพาหรือชักนำหล่อนไปในทิศทางใดหล่อนก็ไม่มีเรี่ยวแรงและอำนาจต่อรองหรือขัดขืนเขาได้ ตรงกันข้ามหล่อนกลับให้ความร่วมมือร่วมใจไปกับเขาอย่างว่าง่าย  เปรียบเสมือนเด็กตัวน้อยๆที่คอยทำตามคำสอนของพี่เลี้ยงไม่มีผิด

กลินท์...จะกี่ครั้งเขาก็ยังคงเป็นผู้ชายเจ้าเล่ห์ที่ใช้เล่ห์กลหลอกล่อให้หล่อนตกลงไปในหลุมพรางเสน่หาจนได้ และคำว่า “ฝืนความง่วงสักหน่อย” ที่เขาบอกมาก่อนหน้านี้จะกินเวลาไปนานเท่าไหร่ก็สุดจะรู้ ที่แน่ๆยามนี้หล่อนตระหนักได้อย่างถ่องแท้และเชื่อแล้วว่า...

กลินท์เป็นคนปฏิบัติตามขนบธรรมเนียมประเพณีได้อย่างดีเยี่ยมและไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อย

ปั้นรักเป็นตัววางขายในรูปแบบอีบุ๊คแล้วนะคะ

ฝากผลงานเรื่องล่าสุดของกันต์วลีด้วยนะค๊าา

ขอให้อมยิ้มกับการอ่านนิยายค่ะ

กันต์วลี ^__^