ปั้นรักเป็นตัว (ภาคต่อร้อยกลดลรัก)

ลำดับตอนที่ #3 : ปราบเด็กดื้อ 50% แก้ไขคำผิด

 


1

ปราบเด็กดื้อ

            ว่ากันว่าความรักเกิดขึ้นได้ทุกที่ทุกเวลาแต่ความรักก็หายไปได้ทุกที่ทุกเวลาเช่นกันถ้าผู้เป็นเจ้าของไม่รู้จักรักษามันไว้ให้ดี ใช่...การมีความรักนั้นไม่ยากแต่การรักษาความรักให้อยู่กับเรานั้นยากยิ่งกว่าและสำหรับใบตองหล่อนก็คิดเช่นนั้น แม้ว่าความรักของหล่อนกับกลินท์จะไม่ได้มีปัญหาแถมยังทำให้ใครหลายคนอิจฉาด้วยซ้ำ แน่ล่ะว่า...ที่มาของความอิจฉาแต่ไม่ริษยานั้นย่อมเกิดจากการจินตนาการถึงความรักของเราสองคน แต่จะมีใครรู้บ้างว่าแท้จริงแล้วหล่อนต้องใช้ทักษะใช้ความสามารถและไหวพริบเฉพาะตัวในการรับมือกับว่าที่สามีในอนาคตมากขนาดไหน ถ้ายังนึกไม่ออกหล่อนจะยกตัวอย่างเหตุการณ์ในวันนี้ให้ดู เป็นต้น

“ใบตองวันนี้กลับเองหรือกลับพร้อมท่านประธานจ๊ะ” เสียงถามกึ่งๆ ล้อเลียนจากกิ่งแก้วทำให้เจ้าของร่างบางที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านต้องชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะหันมาตอบคำถาม

“กลับเองค่ะ” ตอบไปแล้วต้องรีบก้มหน้าแกล้งทำเป็นยุ่งกับการเก็บของเพียงไม่กี่ชิ้นใส่กระเป๋าสะพายใบเก่ง อันที่จริงวันนี้ท่านประธานของคุณแก้วบอกให้หล่อนรอกลับบ้านพร้อมกันแต่มองจากรูปการณ์แล้วคิดว่าหนีกลับบ้านก่อนน่าจะปลอดภัยกว่า ทำไมนะเหรอ เพราะเกือบทุกครั้งที่กลินท์บอกว่าจะรับหล่อนกลับบ้าน ก่อนขึ้นรถเขาบอกจะรีบพาหล่อนส่งให้ถึงบ้าน แต่พอขึ้นรถเขากลับพาเถลไถลไปถึงไหนต่อไหนกว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึกดื่นทุกที เถลไถล ณ ที่นี้คือการพาหล่อนไปที่บ้านของเขาเพื่อทานข้าวเย็นด้วยกันและเล่นกับเจ้าฮังก๊วยเป็นการสร้างความคุ้นเคยระหว่างหล่อนและคนในครอบครัวของเขาให้สนิทสนมกันมากขึ้นเพราะอีกสองเดือนหล่อนก็ต้องแต่งงานและย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาในฐานะภรรยา (นั่นคือข้ออ้างของกลินท์ล้วนๆ) และถ้าสิ่งที่กลินท์อ้างมาคือความหวังดีโดยไม่มีอย่างอื่นแอบแฝงหล่อนก็พร้อมจะร่วมมือและทำตามอย่างไม่ขัดข้อง แต่...คุณเชื่อหรือว่ากลินท์ต้องการพาหล่อนไปที่บ้านเพียงเพื่อต้องการให้หล่อนคุ้นเคยกับทุกคนในครอบครัว แน่นอนว่าไม่ใช่ เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งคิดไปไหนไกลแม้เรื่องราวอันลึกซึ้งระหว่างหล่อนกับกลินท์จะเคยเกิดขึ้นมาแล้วแต่หลังจากวันนั้นเขาก็ให้สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีกจนกว่าจะถึงวันแต่งงานแต่การอยู่กับกับผู้ชายที่มากด้วยร้อยเล่ห์กลและตราบใดที่คุณตามเขาไม่ทันคุณก็มีแต่เสียกับเสียถึงแม้จะเป็นแค่การหอม กอด หรือจับมือซึ่งเป็นการแสดงความรักแบบพื้นฐานของชายหญิงที่รักกันก็ตามเถอะ เพราะอย่างนี้ไงหล่อนถึงต้องรีบเก็บข้าวของกลับบ้านก่อนเวลาเลิกงานตั้งห้านาที

“ถ้าอย่างนั้นก็กลับบ้านดีๆ ล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกท่านประธานด้วย”

“ค่ะ  งั้นใบตองกลับก่อนนะคะ” ท่าทางรีบร้อนของใบตองเหมือนกำลังหนีใครบางคนทำให้กิ่งแก้วอดขำไม่ได้

คล้อยหลังใบตองออกไปไม่นานเสียงดังครืนๆ จากการสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ถูกตั้งโหมดปิดเสียงเอาไว้ก็ดังขึ้นยังไม่ทันที่กิ่งแก้วจะเดินมาดูว่ามันอยู่ตรงไหนของโต๊ะทำงานของใบตองประตูห้องทำงานของหล่อนก็ถูกเปิดเข้ามาใหม่ด้วยฝีมือของท่านประธาน

“มารับใบตองเหรอคะคุณกี้ แก้วว่าไม่ทันแล้วค่ะใบตองเพิ่งออกไปเมื่อกี้นี่เอง” กิ่งแก้วอมยิ้มขณะพูดในขณะที่คนมาใหม่ยังยกโทรศัพท์แนบหู

“เดี๋ยวก็กลับมาครับ” กลินท์เดินตามเสียงสั่นของโทรศัพท์ก่อนจะหยุดและเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานของใบตองออกมาแล้วหยิบมือถือของใบตองชูให้กิ่งแก้วดู จากนั้นสายตาคมก็เฝ้ามองที่บานประตูอย่างใจเย็น

“คุณแก้วค่ะเห็น....” เสียงถามขาดหายไปตอนท้ายประโยคเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในห้องทำงานของกิ่งแก้วตอนนี้

“หานี่หรือเปล่าครับ” กลินท์ชูโทรศัพท์ในมือขึ้นพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม คนมีชนักติดหลังได้แต่พยักหน้าตอบพร้อมกับเม้มปากเป็นเส้นตรง

“รีบร้อนไปไหน กลัวไม่ทันรถเมล์เหรอครับ” เอาเข้าไปประชดหล่อนเข้าไป

“หรือว่าลืมไปแล้วว่าผมจะไปส่ง” เช็คบิลความผิดกับหล่อนทุกเม็ดไม่ให้ตกหล่นเชียวนะ




 

อัพแล้วค่ะอัพแล้ว  
        ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิยายนะคะ ^^
      กันต์วลี

ขอบคุณคุณ  Yan Ming Ling ที่ช่วยตรวจคำผิดนะคะ ^^