คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บริการรับ(อุ้ม)ส่งนักเรียน 30%
2
บริารรับ(อุ้ม)ส่นัเรียน
“เน ใรให้อวัมาลู ล่อให่เียว”
“ุอรรย์ ให้มา้ะแม่” พิมลถามบุรสาวแ่นที่อบลับเป็นสามีอนา
“ุอรรย์ อ๋อ...หลานายอเ้านาย นที่่วยสอนารบ้านน้อเนใ่ไหมพ่อ” พิมลหันมาถามสามีเพื่อวามแน่ใ
“ใ่ ูสิไ้อวัาุอรรย์ีในลืมอวัอพ่อเลย” วัลลภลูบหัวบุรสาวอย่ารัใร่ นถูแวยิ้มแป้นนเห็นฟันสวย
“็หนูไม่ิว่าพี่อรรย์ะให้อวันี่ะ”
“แล้วเราไ้อพี่เาหรือเปล่าล่ะ” วัลลถถามยิ้มๆ
“เปล่านะะ หนูแ่บอวันเิไปเยๆ ”
วัลลถับพิมลมอหน้าันยิ้มๆ แล้วส่ายหน้าให้บุรสาว ไม่ไ้อแ่บอแ่วันเิ ะมีเ็นไหนออวัวันเิัวเอไ้เนียนเท่าลูสาวอพวนอีไหมหนอ
“ไหนเปิให้พ่อแม่ับน้อูหน่อย ว่าพี่อรรย์อหนูให้อะไรมาเป็นอวัวันเิ” วัลลภั้ารอูอวัพร้อมพยัหน้าไปที่ห่ออวัล่อให่เป็นเิเร่เร้า
“เปิีไหมน่า... อยาูไหมนั” เนรายิ้มเ้าเล่ห์พร้อมับหันไปทานัั น้อายวัยเ็วบ
“เน” พิมลและวัลลภเรียื่อบุรสาวึ้นพร้อมัน เ็สาว็หัวเราะเสียัและยอมแะห่ออวัในที่สุ
“ภาพวา ใส่รอบสวยามะ้วย แ่เอ๋...นาแบบในภาพหน้าุ้นๆ นะ” วัลลภส่รูปวาให้ภรรยาู พิมลมอภาพแล้วหันมาทาบุรสาวและบุรายที่นั่อยู่รลา
“พี่เน” นััี้นิ้วป้อมๆ ไปที่ภาพวาแล้วหันลับมามอพี่สาว นถูวาเออนนี้ยิ้มแ้มปรินแทบะถึใบหู
“อบล่ะสิ” พิมลหันมาถามบุรสาว
“่ะ อบมา” เนรายิ้มและมอภาพวาในมือุอมี่าหายา
“เอ๊ะ...” เสียอุทานอพิมลทำให้ทุนมอาม
“อะไรเหรอแม่” วัลลภมอามสายาอภรรยาและ็เห็น้นเหุที่ทำให้ภรรยาร้ออุทาน
“อรรย์ ภาษาอัฤษเียนแบบนี้เหรอพ่อ แ่แม่ว่าัวนี้ล้ายัวเอ็นนะ หรือะเป็นแ่เส้นที่ลามาเป็นลายเ็น” พิมลี้ไปที่ัวอัษรภาษาอัฤษแบบัวเียนที่มุมวา้านล่าอภาพวา ัวอัษรประอบไป้วย ัวเอ ัวเอ็น ัวเอ และัวเ
“อนรร” วัลลภรำพึึ้นเบาๆ
“พ่อว่าอะไรนะ” พิมลหันมาถามเพราะไ้ยินไม่ถนั
“เปล่าไม่มีอะไร พ่อไปอาบน้ำ่อนีว่าะไ้ลมาทาน้าว ไปเน อาบน้ำไ้แล้วลู” ื่อภาษาอัฤษที่อยู่บนภาพทำให้วัลลภอสสัยไม่ไ้ รูปที่วาเป็นอวัให้บุรสาวนั้นเป็นอใรันแน่ หาเป็นออรรย์ เหุใื่อภาษาอัฤษที่เียนในภาพึเป็นื่ออนรร หรือุอรรย์ะให้พี่ายวาภาพนี้ให้ วัลลภิแล้วไ้แ่ส่ายหัวเพราะิไม่ ท่าทาแปลๆ อสามีทำให้พิมลวิ้วแ่็ไม่ไ้ิใอะไร
“เี๋ยวแม่ะให้พ่อเอารูปไปแวนไว้ในห้อนะลู” พิมลหันมาบอบุรสาว นถึอนนี้ยัยิ้มไม่หุบ ูท่าถูอถูใับอวัิ้นนี้มา
“เอ เมื่อวานอนุอรรย์เอาอวัมาวาไว้ที่โ๊ะพี่ เรามาถึบริษัทหรือยั” วัลลภถามเพื่อนรุ่นน้อเพราะอีฝ่ายพัอยู่ใล้ที่ทำานและเ้ามาทำานเ้าว่าเา เอราทำท่าิ่อนะอบออไป
“ถึแล้วพี่ แ่ยั้าว่าุอรรย์อี ทำไมเหรอ”
“อนเอาอมาให้ ุอรรย์พูอะไรไหม”
“ไม่นะ แวาอไว้แล้ว็ออไปเลย สสัยะรีบไปเรียนเพราะแใสุ่นัศึษามา มีอะไรเหรอพี่”
“เปล่าหรอ แ่อยาอบุแอีรั้เยๆ ที่อุส่าห์เอาอวัมาให้ลูสาวพี่”
“อ้อ” เอราพยัหน้าแล้วนั่ทำานอัวเอ่อ
“เอ” วัลลภเรียหนุ่มรุ่นน้อนอีฝ่ายสะุ้
“ว่าไพี่” เอราทำหน้าเหรอหรา
“พอะรู้ไหมว่าวันนีุ้อรรย์เ้าบริษัทไหม”
“แป๊บนะพี่ เี๋ยวผมถามุนาถให้” เอรายหูโทรศัพท์เบอร์ภายในไปยัเลาฯ หน้าห้ออเ้านาย สัพั็วาสายแล้วหันมาบอวัลลภ
“ุอรรย์ไม่เ้าพี่ วันนี้มีเรียน แุ่อนรระเ้ามาอนเย็น”
“อบใมา”
“ไม่เป็นไรพี่” เอราหันไป้อหน้าอมฯ อัวเอ่อ
วัลลภบิเรื่อที่ยัาใสัพั็หันมาสนใานอัวเอ เย็นนี้ไ้ำอบว่าใรันแน่ให้อวับุรสาวอน
“พ่อะ” วัลลภเยหน้าาหน้าออมพิวเอร์เมื่อถูเรีย ภาพเิมเหุาร์เิมเหมือนราวที่แล้วทำให้ผู้สูวัยนิ่ิ่อนยิ้มให้บุรสาวและบุลที่ยืนอยู่้าๆ
เอันหลายรั้ทำให้วัลลภพอะแยแยะพี่น้อฝาแฝู่นี้ไ้ระับหนึ่ อรรย์มีบุลินิ่รึมแ่หามอให้ีแววาออรรย์ะอ่อนโยนว่านพี่ แ่อนรรลับแ่าออไป นอาบุลินิ่รึมแล้ว แววาล้ำลึับท่าทาเื่อมั่นในัวเอนั่น ทำให้เาเาไม่ออว่าอีฝ่ายำลัิอะไรอยู่ โยเพาะอนนี้ เายิ่ไม่เ้าใว่าทำไม อนรร้อทำให้บุรสาวอเาเ้าใว่าัวเอืออรรย์
“มาแล้วเหรอ ไปวนอะไรพี่เาอีหรือเปล่า” วัลลภถามบุรสาวแ่สายามอไปยัายหนุ่มที่ยืนับมือน้อยๆ อลูไม่ยอมปล่อย
“เปล่านะะ” เนราส่ายหัวนผมที่มัอยู่้านหลัแว่ไปมา
“ริรับ” อนรร่วยยืนยันอีน
“เห็นไหมะ” เ็สาวยิ้มแป้นเมื่อัวเอพ้น้อล่าวหา
“อัวนะรับ” อนรรส่ระเป๋านัเรียนืนให้เนรา อีฝ่ายรับไปถือไว้เาึเินเ้าห้อทำาน
“พี่อรรย์ รอหนู้วย่ะ” เนราวาระเป๋าไว้บนเ้าอี้อบิา วามรีบทำให้ระเป๋าเือบหล่นลพื้นีที่บิาว้าไว้ทัน
“เน ไปไหนลู” พอเยหน้าาระเป๋า บุรสาว็วิ่ถึัวอนรรแล้วเรียบร้อย แถมยัว้ามือให่มาับไว้อย่าสนิทสนม
“ไปับพี่อรรย์่ะ” เนราหันมาอบบิา
“ไม่ไ้ลู พี่อรรย์้อทำาน”
“หนูไปไ้ไหมะ” เ็สาวเยหน้าถามน้าๆ ้วยแววาใสื่อและรออย่ามีวามหวั
“ถ้าไม่เสียั ็ถือว่าไม่รบวนรับ” อนรรมอนัวเล็แล้วหันมาทาวัลลภ
“ไม่เสียัแน่นอน่ะ หนูสัา” เนราหันมาทาบิายืนยันเสียัเพราะลัวะไม่ไ้ไปับพี่อรรย์
“แล้ววันนี้ หนูไม่มีารบ้านเหรอลู” วัลลภถาม เพราะไม่อยาให้บุรสาวเ้าไปรบวนอนรร
“ไม่มี่ะ”
“ถ้าอย่านั้น อย่านนะน้อเน” วัลลภทำไ้เพียสั่ำับบุรสาว อนรรึพยัหน้าให้อีฝ่ายหายห่ว
“่ะ” เนราส่ยิ้มหวานให้บิาแล้วหันลับมาหาายหนุ่มที่อยู่้าๆ แล้วเินไปพร้อมัน
อให้มีวามสุับารอ่านนิยายนะะ
ัน์วลี ^_^
ความคิดเห็น