คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : An accident or not ?? [ Special ]
An accident or not ?? (special)
เด็กสาวตัวน้อยๆที่ใครๆเรียกว่า หนูโนโซมุ ร้องอ้อแอ้พลางจ้องปลาตะเพียนสานจากเยื่อไผ่
ที่ผู้เป็นพ่อได้สานไว้ให้
ไม่นานนักร่างเปรียวที่เข้าไปเตรียมสำรับในครัวเพื่อรอการกลับมาของเสาหลักผู้นำครอบครัว ผู้นำชีวิต...
จึงได้กลับเข้ามาอุ้มเอาหนูน้อยเข้าหาอก
“เอ่ เอ๊ เดี๋ยวซาสึเกะก็กลับแล้วล่ะ หนูหิวยังเอ่ย”
น้ำเสียงนั้นแสดงความรักใคร่ยิ่ง ก่อนเหลือบมองนาฬิกา
เขาเองก็อยากจะรับภารกิจแต่ทว่าโฮคาเงะสาวห้ามไว้ซาสึเกะก็เช่นกันด้วยเหตุผลที่ว่า
ถ้าทำภารกิจทั้งคู่ใครจะดูแลเจ้าตัวเล็กนี่
นารุโตะมองลูกสาวที่ดึงปอยผมสีบลอนด์ทองของเขาเล่นพลางหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างอารมณ์ดี
“ดีน้าที่หนูไม่ซนเท่าไหร่ ไม่งั้นแม่คงเหนื่อยแย่”
เลือกใช้สรรพนามเรียกตัวเองว่า แม่ แม้ว่าตอนแรกๆ
เขาจะยังทิ้งความรู้สึกเมื่อตอนเป็นเด็กชายได้ไม่หมดยังรู้สึกขัดๆกันอยู่
แต่พอเห็นหน้าเจ้าตัวน้อย ใจพลันกลับยินดีที่จะเรียกแบบนั้น คำว่า แม่
นั้นหลุดออกมาจากปากได้อย่างเต็มคำ เต็มใจ!
เสียงประตูหน้าบ้านเปิดดังพอที่นารุโตะจะได้ยิน
ร่างที่ยืนอุ้มเด็กน้อยในอ้อมแขนจึงรีบรุดไปทางต้นเสียง
ที่หน้าบ้านเด็กหนุ่มร่างสูงกำลังนั่งถอดรองเท้าอยู่ เมื่อรู้ว่ามีใครมาหยุดยืนที่ด้านหลังจึงหันไป
“กลับมาแล้วเหรอ ซาสึเกะ”
เสียงเอ่ยนั้นใสกังวานอย่างทุกครั้ง ใบหน้าทั้งสองทำให้ความเหนื่อยจากภารกิจนั้นหายเป็นปลิดทิ้ง
หนึ่งคือใบหน้าเนียนสะอาดขับดวงตาสีฟ้าแวววาวให้ดูโดดเด่น
เรือนผมสีแห่งตะวันนั้นทิ้งตัวเป็นลอนน้อยๆรับกับรูปหน้าเรียวสวย
อีกหนึ่งคือร่างเล็กๆในอ้อมอกดวงหน้าฉายความไร้เดียงสาแห่งวัยเยาว์
หากดวงตากลมโตคู่นั้นฟ้าจัด สวยไม่แพ้กัน
ซาสึเกะมองทั้งแม่และลูก แก้วตาของเขาทั้งสองคนเลยเชียว!!
“อือ กลับมาแล้ว แล้วสาวน้อยสองคนนี่ล่ะ อยู่บ้านทั้งวันเป็นไงบ้าง”
เด็กหนุ่มยื่นมือไปจะอุ้มเจ้าลูกสาวตัวเล็ก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนารุโตะท้วงขึ้น
“แหนะ ไปอาบน้ำล้างตัวก่อนซิ ออกไปข้างนอกมาเดี๋ยวลูกก็โดนฝุ่นจากนายหรอก”
นารุโตะโวย พลันทำเอาอีกฝ่ายนึกถึงสมัยที่ชอบกัดกันบ่อยๆจนบัดนี้
เรียกนายยังไงก็เรียกยังงั้นแถมบางทีเวลาโกรธๆพาลเรียกเจ้าบ้าซาสึเกะเข้าให้อีก
“โธ่ ก็มันอยากจะอุ้มนี่ คุณนายสะอาดนี่ก็”
“ไม่ใช่คุณนายสะอาดเฟ้ย!!”
นารุโตะสวนกลับ ก็รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายแกล้งหยอกแต่มันก็อดเถียงไม่ได้ทุกที
เด็กหนุ่มร่างสูงเดินไปทางห้องน้ำแต่ก่อนจะเข้าไป
ก็ฉวยโอกาสดึงตัวทั้งแม่ทั้งลูกเข้ามากอดแน่นจูบแก้มคนปากเก่งหนึ่งที
แล้วก็เผ่นแผล็วเข้าไปก่อนที่จะโดนกำปั้นของนารุโตะทุบเอา
“เอ๊ย!! เจ้าบ้าฉวยโอกาส!!” เสียงตัดพ้อต่อว่าด้วยความเขินดังลอยถึงในห้องน้ำ
ซาสึเกะเปิดฝักบัวล้างคราบสิ่งสกปรกออกไป
เด็กหนุ่มอายุ 15 อย่างเขาถึงจะอายุน้อยแต่ความรับผิดชอบน่ะสูงไม่แพ้พวกผู้ใหญ่หรอกนะ
ถึงแม้ว่ามรดกของตระกูลจะอยู่ในขั้นไม่ต้องทำภารกิจก็อยู่ได้สบายๆ
แต่เขาก็ไม่ต้องการเป็นพวกนั่งกินนอนกินนี่ อีกอย่างถ้าเป็นอย่างนั้นนารุโตะคงตำหนิเขาน่าดู รายนั้นพอนึกถึง
เขาก็รู้สึกทึ่งทุกที คนอย่างนารุโตะที่ไม่น่าจะถนัดงานที่เจ้าตัวบอกว่า ‘งานผู้หญิงชัดๆ!!’
กลับพยายามเปลี่ยนตัวเองอย่างมากมายเพื่อเขาเพื่อลูก ทั้งๆที่เกิดมาก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาทำหน้าที่แบบนี้
แบบที่ผู้หญิงทำ และหน้าที่ก็ไม่เคยบกพร่องซะด้วยสิ
กลับมากับข้าวจะพร้อมเสมอ น้ำในอ่างก็อุ่นเตรียมอาบ
ผ้าเช็ดตัววางไว้เรียบร้อย เสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่วันแรกจนวันนี้ก็เดือนที่สี่แล้ว
“ซาสึเกะ”
เจ้าของชื่อหยุดคิด คนที่เขาเพิ่งจะนึกถึงอยู่หยกๆเดินเข้ามา ใบหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา
แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะถึงจะอยู่ด้วยกันแต่ว่าเขายังไม่เคยทำอะไรมาไปกว่านอนกอดกับจูบเลยสักครั้ง
ง่วนอยู่กับการเลี้ยงเจ้าหนูโนโซมุจนเวลาที่จะอยู่กันลำพังแทบไม่มี
แน่นอนความต้องการบางครั้งมันก็เกิดขึ้นแต่เขาก็ข่มใจ เขามันพวกความอดทนสูงอยู่แล้วนี่
“จะถูหลังให้ หันกลับไปสิ”
นารุโตะเอ่ยเร็วๆเชิงออกคำสั่ง
“เห็นอยู่ทุกวันยังอายอีกเหรอ ฮึ”
ซาสึเกะเริ่มหยอกเย้าอีกรอบ ผลที่ได้คือฝ่ามือป้าบเข้าเต็มหลัง
เขารู้ทำแก้เขิน ยิ่งทำให้เขาอยากจะลองแหย่นารุโตะเล่นมากขึ้นอีก
“นารุโตะ ฉันขออะไรอย่างสิ”
“อะไรล่ะ”
“ขอดูตอนเจ้าหนูกินนมได้รึเปล่า”
มือที่ถูอยู่บนแผ่นหลังเขาหยุดกึก เงียบไปเหมือนกำลังไตร่ตรอง
ก็เขารู้นี่ว่านารุโตะตอนนี้ก็ยังไม่เลิกให้นมเจ้าหนูเอง
เขาไม่เคยเห็นช่วงเวลานั้น นารุโตะไม่ยอมให้เขาดูสักทีว่าตอนให้นมลูกนารุโตะทำยังไง
เคยได้ยินว่าถ้าผู้หญิงดูแลตัวเองดีๆก็จะมีน้ำนมไปได้เกือบปีเชียวล่ะ
เป็นอีกเรื่องที่เขาทึ่งแต่ก็ต้องยอมรับ
จะว่าไปเขาก็ลุ้นอยู่ว่านารุโตะจะทำได้รึเปล่า
“ตามใจนาย”
น้ำเสียงปัดๆแบบนี้รู้เลยว่าถ้าหันไปต้องเจอกับหน้าสีแดงจัดของอีกฝ่ายแน่ๆ
ซาสึเกะเลยหันกลับไปแล้วจูบหน้าผากคนที่นั่งถูหลังให้เบาๆ
ตอนค่ำหลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย หน้าที่ล้างคราวนี้เป็นของซาสึเกะ เด็กหนุ่มรีบล้างเร็วเป็นพิเศษ
ก็เวลานี้เป็นเวลาที่นารุโตะมักจะให้นมเจ้าหนูนี่ ซึ่งปกติเขาจะโดนกันออกไปนอกห้องทุกที
แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องอยากเห็นแถมตื่นเต้นด้วย
เจ้าของนัยน์ตาสีดำเข้มเปิดประตูห้องนอนเข้าไป เห็นนารุโตะกำลังอุ้มเจ้าหนูขึ้นจากเปลพอดี
อีกฝ่ายก็จดๆจ้องๆเขาอยู่พอสมควร
‘คงรู้สึกไม่ชินล่ะมั้ง’
เด็กหนุ่มร่างสูงคิด เจ้าของเรือนผมสีทองนั่งลงที่เตียงขณะที่ซาสึเกะเดินมานั่งลงข้างๆ
“อย่าจ้องขนาดนั้นสิฟะ ฉันอายเป็นนะ”
อ้อมแขนผอมบางนั้นประคองศีรษะของเด็กน้อยเอาไว้อย่างอ่อนโยน
เสื้อด้านหน้าถูกดึงขึ้นจนเหนือเนินอก
ครั้งที่ 2 ที่ซาสึเกะได้เห็นเต็มตาแบบนี้ รู้สึกว่าขยายกว่าครั้งแรกที่เห็นเล็กน้อย
แต่ความนุ่มนวลน่าสัมผัสยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
นารุโตะค่อยๆเอียงหน้าหนูโนโซมุ ปากเล็กๆค่อยๆดูดนมแม่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
ซาสึเกะเองก็รู้สึกถึงสายใยความผูกพันนั้นได้ รู้สึกโชคดีที่ไม่เสียนารุโตะไป โชคดีที่ไขว่คว้าเอาไว้
“ฉันดีใจที่มีนายอยู่ และดีใจที่นายให้กำเนิดทายาทตัวน้อยให้กับอุจิวะนะ”
ตาสีฟ้าสดนั้นหันมาจ้องเขา ก่อนจะโน้มตัวแล้วกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“ฉันก็ดีใจที่มีนายอยู่ และดีใจที่นายให้สิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตฉัน.....ครอบครัวของเรา....ลูกของเรา......”
ร่างเล็กนั้นหลับปุ๋ยไปแล้ว นารุโตะเอาเด็กน้อยวางลงในเปลก่อนจะร้องเพลง
เพลงเดิมที่ไม่ว่าจะฟังสักกี่ครั้งก็ยังคงหวานและอบอุ่น
ไม่ว่าจะที่ไหน ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ จะตามรักเจ้าไปจนชั่วชีวิต
เสียงเพลงหวานกล่อม เจ้านอนหลับฝัน เรียวไผ่ไหวพลัน ดั่งท่วงทำนอง
ลมหนาวมาแล้วเสียงแผ่วหวานกล่อม ร้อยทุกคำทำนองด้วยรักจากใจ
พ่อเจ้าอยู่นี่ แม่ก็อยู่นี่ ไม่อาจจากไกล ขอเจ้าฝันหวานผ่านพบวันใหม่ ละอองดาวสุกใสอยู่ในดวงตา
เด็กหนุ่มร่างสูงกอดคนที่ยืนกล่อมลูกน้อยอยู่ข้างเปลหลวม ซุกหน้าลงที่หลังคอขาวสะอาดนั้น
สูดกลิ่นหอมไอแดดอ่อนๆจากไรผมที่ปรกอยู่
ร่างในอ้อมแขนพลิกตัวเองกลับ โอบคอเขาก่อนดึงลงมาจูบแผ่วเบา
“บอกตรงๆ ว่าฉันเองไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องมาอยู่ในอ้อมแขนนายในลักษณะนี้มาก่อนเลย”
นารุโตะเอ่ยพลางซบแผ่นอกของซาสึเกะนิ่ง เจ้าของนัยน์ตาสีดำสนิทไม่ตอบอะไร
ได้แต่กระชับอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น
“เป็นอุบัติเหตุหรือความตั้งใจของฟ้ากันแน่นะ”
“จะอะไรก็ตามแต่ ฉันไม่สนใจ ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้มีนายอยู่ก็พอแล้ว”
ซาสึเกะตอบสีหน้าน้ำเสียงจริงจัง สักพักก็อุ้มนารุโตะขึ้นเดินตัวปลิวไปที่เตียงแล้ววางร่างอีกฝ่ายอย่างเบามือ
“อีกซักคนดีไหมนะ”
“เจ้าบ้า ซาสึเกะ”
เด็กหนุ่มรู้ดีตอบแบบนี้แสดงว่าไม่มีปัญหาแน่นอน แต่ก็ยังหวั่นใจ นารุโตะจะไหวรึเปล่า อยากให้รู้สึกดีมากที่สุด
ไม่อยากให้กลัวเขา เพราะแววตาสีฟ้านั่นยังดูประหม่าอยู่เลย
ซาสึเกะตัดสินใจสัมผัสอีกฝ่ายอย่างอย่างไม่เร่งร้อน ไม่ใช่ครั้งแรกก็เหมือนครั้งแรก
ตัวนารุโตะเริ่มเกร็งเมื่อเขาใช้มือลูบไปใต้เสื้อและเกาะกุมอกเนียนนุ่มเอาไว้
“รักนะ”
ซาสึเกะย้ำเพื่อให้นารุโตะมั่นใจในการกระทำของเขาว่าจะไม่ทำให้เจ็บปวดแน่นอน
มือที่ขยุมแขนเสื้อเขาแน่นเริ่มคลายออก เสื้อทั้งคู่ถูกดึงขึ้นทางศีรษะลงไปกองข้างๆเตียง
นัยน์ตาสีฟ้าสดหลับลงหน้าแดงซ่าน
แขนสองข้างรวบเข้ามากอดอกโดยทันที
“ไม่ต้องอาย ดูดีออก”
ซาสึเกะพูดพลางดึงแขนของร่างที่นอนอยู่ช้าๆ นารุโตะลืมตามองตาสีดำลึกล้ำนั้น
ตาที่กวาดไปทั่วร่างของเขา ดั่งว่าถูกไฟเผา ร้อนรุ่มไปทั้งตัว
“ฉัน...กลัว....”
“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะไม่ทำให้เจ็บหรอก”
เด็กหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะหอมแก้ม พลางเอาแขนของนารุโตะไปโอบไว้รอบคอแทน
ช่วงเวลาที่ไร้เสียงคำพูดใด มีเพียงลมหายใจที่หอบกระชั้นมากขึ้น
ซาสึเกะดันตัวเองเข้าไปช้าๆ มือของนารุโตะจากโอบรอบคอเริ่มเปลี่ยนเป็นจิกที่หลังแทน
“ซาสึเกะ ฉะ ฉัน ฉัน อือออ”
เด็กหนุ่มรู้เองโดยธรรมชาติว่าควรจะใช้จังหวะแบบไหนกับนารุโตะ และควรสัมผัสตรงไหนเพื่อคลายความเจ็บให้อีกฝ่าย
ความเร็วเริ่มเพิ่มมากขึ้น ทิ้งช่วงช้าเป็นบางครั้งเพื่อให้คนในอ้อมกอดได้หยุดปรับตัวและหายใจ
“ไหว......รึเปล่า นารุโตะ...”
“อือ... อึ๊ก!!!” ร่างข้างใต้สะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายเริ่มเพิ่มความเร็วมากขึ้น
“ฮ้า ... ฮ้า.....อืออออ ซาสึเกะ!!!”
ทั้งคู่หยุดหอบเหนื่อย ครั้งสุดท้ายที่ซาสึเกะเข้ามารู้เลยว่าลึกกว่าครั้งไหนๆ
ยิ่งกว่านั้นยังรู้สึกได้เลยว่าของเหลวของซาสึเกะพลุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา
มือของนารุโตะยังคงจิกแน่นจนหลังของเด็กหนุ่มเป็นรอยแต่ซาสึเกะก็ไม่ใส่ใจมัน
เขาซุกหน้าลงกับอกนุ่มของอีกฝ่าย แล้วพลิกตัวกลับให้นารุโตะมาอยู่ด้านบนหนุนอกเขาแทน
ก่อนจะดึงผ้ามาห่มให้ ไม่นานร่างที่ทับเขาอยู่ก็หลับผล็อย
“คงจะเหนื่อยสินะ”
ความรู้สึกเต็มตื้นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่รู้ทำไมถึงรักได้มากมายเพียงนี้ จะไม่ยอมเสียไป
จะไม่ยอมเสียให้กับแสงอุษาหรือใครๆแน่ ทั้งนาย ทั้งลูกของเรา
ขอสาบานไว้ด้วยชีวิตทั้งชีวิต..........................
An accident or not!! (special)
-END-
ความคิดเห็น