10/10 (วันที่สิบเดือนสิบ)
วันเกิดปีนี้นารุโตะมีความสุขมากกว่าที่เคย
นานแล้วที่ไม่มีใครจัดงานวันเกิดให้ แม้ว่ามันจะเป็นแค่งานเล็กๆมีเค้กชิ้นไม่ใหญ่
แต่ทุกคนได้อยู่พร้อมหน้ากัน แค่นี้เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางก็ดีใจอย่างที่สุดแล้วล่ะ
เขาเดินหอบถุงของขวัญใบโตเข้าบ้าน เอามันวางไว้บนเตียงในห้องนอน
ตั้งใจว่าพออาบน้ำเสร็จจะค่อยๆแกะออกทีละห่อทีละกล่อง
พอเดินออกจากห้องน้ำตัวยังไม่ทันจะแห้งดีก็รีบตรงไปหาถุงของขวัญใบใหญ่
หยิบช่อดอกไม้ที่ได้จากอิโนะมาปักแจกันเป็นอันดับแรก
“การ์ดมีข้อความว่า ขอให้มีความสุข หล่อๆแล้วก็แข็งแรง
สาวติดตรึมนะยะ แล้วพอสาวติดแล้วอย่าลืมซื้อดอกไม้จีบสาวจากร้านฉันนะ จาก อิโนะ”
“อ่า ได้จริงก็ดีสิ โธ่” นารุโตะเอ่ย
ต่อไปเขาหยิบกล่องเซทดาวกระจายใหม่เอี่ยมขึ้นมา
ชิ้นนี้ได้จากซากุระจังมีการ์ดอวยพรว่า
“ขอให้มีความสุข ภารกิจราบรื่นแล้วก็อย่าปาดาวกระจายมั่วล่ะ” ซะด้วย
อีกชิ้นเป็นต้นกระบองเพชรขนาดจิ๋วมีดอกสีแดงเล็กๆอยู่ในกล่องทรงกระบอกสีใส
ห้อยการ์ดอวยพร
“ฝากไว้ให้เป็นเพื่อนเธอกับอุ๊กกี้คุง จาก กัปตันยามาโตะ”
นารุโตะยิ้มเอามันออกมาแล้วไปวางข้างหน้าต่างใกล้กับต้นไม้ที่ตั้งชื่อว่า “อุ๊กกี้คุง”
กลับมาค้นในถุงต่อก็พบกับหนังสือ “อะจึ๊ย” ยกชุดผูกโบว์มาให้ซะด้วย
“โห ครูคาคาชิ ไม่ต้องเดาเลย” พอเปิดดูก็พบคำอวยพรบนหน้าแรกว่า
“มีความสุขมากๆล่ะ โตแล้วอ่านไว้จะได้เข้าใจโลกของผู้ใหญ่ จาก คาคาชิ”
“โห ตอนอยู่กะตาเซียนจ๊กมกก็อ่านไม่เห็นจะเข้าใจอยู่ดี...แต่ก็ขอบคุณนะฮะครูคาคาชิ”
หนังสือ “อะจึ๊ย” ถูกเอาไปวางบนชั้นข้างเตียง ตั้งใจว่าวันไหนว่างๆคงได้อ่านจนจบ
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตั้งหน้าตั้งตาเปิดถุงของขวัญต่อไป
“อันนี้ชิ้นใหญ่แฮะ อ่อ ของซาอิ”
เขาดึงโบว์กับกระดาษที่ห่อเฟรมขนาดใหญ่ออกก็พบกับรูปวาด ตัวเขาอยู่ในทุ่งทานตะวัน
ใต้ภาพมีคำบรรยาย “ขอให้สดใสเหมือนทานตะวัน ซาอิ”
“เจ้าซาอิ อารมณ์ศิลปินมาอีกแล้ว...
.....ภาพก็สวยอยู่หรอก...แต่ทำไมเราในภาพต้องเปลือยท่อนบนด้วยฟะ
ใครมันจะแก้ผ้าวิ่งในทุ่งทานตะวันกันมั่ง...”
แต่ยังไม่ทันจะได้แกะของขวัญชิ้นต่อไป เสียงเคาะที่หน้าประตูห้องก็ดังขึ้น
ก็อกๆๆๆ
“คร้าบบบ มาแล้วคร้าบบบบ...อ้าว..”
แต่เปิดออกมาก็ไม่เจอใคร มีแค่กล่องใบขนาดไม่ใหญ่มากนักวางไว้หน้าห้อง
แถมยังผูกริบบิ้นเสียด้วยสิ นารุโตะหยิบมันขึ้นมาแอบระแวงนิดหน่อย
ไม่มีชื่อหรือการ์ดอวยพรอะไรเขียนไว้เลย
“จะมีใครแกล้งวางระเบิดไหมเนี่ย”
ว่าแล้วก็เอาหูแนบดูไม่มีเสียงติ๊กๆๆของนาฬิกาค่อยโล่งใจ
เขาเอากล่องกลับเข้ามาในห้องแปลกใจเพราะว่าคนอื่นๆก็ให้ของขวัญเขากันในงานเรียบร้อยแล้ว
แล้วของขวัญชิ้นนี้มาจากไหน ใครให้กัน
“อยากรู้ก็ต้องแกะสินะ”
สำรวจอีกทีว่าไม่มียันระเบิดแอบแปะไว้ เด็กหนุ่มนัยน์ตาฟ้าถึงได้ค่อยๆแกะมันออกมา
แล้วก็ดันพบกล่องอีกใบซ้อนอยู่ข้างใน นารุโตะทำหน้างงกว่าเดิมแต่ก็ลองแกะมันอีกครั้ง
และก็พบกล่องใบเล็กกว่าซ้อนอยู่อีก
“เฮ้ย อะไรเนี่ย โดนแกล้งชัวร์เลย ใครฟะ”
แต่ก็ยอมแกะมันออกอีกครั้งด้วยความอยากรู้
แต่ก็เจอกล่องขนาดเล็กกว่าเดิมซ้อนอยู่อีกเช่นเดิม
แกะไปเรื่อยๆจากกล่องขนาดกว้างยาวเท่าศอกก็เหลือแค่กล่องขนาดเท่าฝ่ามือ
ความหงุดหงิดก่อตัวจนเกือบเต็มอัตรา
“ฮึ้ย นี่ครั้งสุดท้ายแล้วนะถ้าไม่เจออะไรอีกจะโยนทิ้งจริงด้วย”
เด็กหนุ่มทะเลาะกับกล่องในมือก่อนเอามันมาเขย่าๆ
เขาได้ยินเสียงกริ๊งๆเหมือนของกระทบกันตัดสินใจลองเปิดมันครั้งสุดท้าย
ก็พบกล่องเล็กๆอีกใบแต่ดูแตกต่าง เพราะจากกล่องกระดาษธรรมดากลายเป็นกล่องกำมะหยี่
นารุโตะค่อยๆเปิดฝามันออกก็ต้องตกใจตาโต ก่อนจะยิ้มจนแทบหุบไม่ลง
“ไอ้เจ้าบ้านั่น ฮ่าๆๆ จะให้ของขวัญทั้งทียังจะกวนโอ๊ยอีกนะ...”
พอเห็นของที่บรรจุอยู่ข้างในก็รู้ได้ทันทีว่าใครให้มา
เขาหยิบสร้อยข้อมือที่มีตุ้งติ้งเป็นรูป ลูกชิ้นนารุโตะเล็กๆน่ารักขึ้นมาสวม
แต่ที่รู้ว่าใครให้ก็เพราะตุ้งติ้งเล็กๆอีกอันที่ห้อยไว้ด้วยกัน....รูปพัด.......
สัญลักษณ์ของใครรู้ๆกันอยู่ แถมเป็นเงินแท้ ของแบบนี้คงต้องสั่งทำ
พอดูอีกทีใต้ฝากล่องมีกระดาษแปะไว้ข้อความว่า
HBD NARUTO
S.
ยิ่งเพิ่มความมั่นใจ สไตล์แบบนี้เป็นใครอื่นไม่ได้อีกแล้ว
“สมเป็นนายจริงๆ...ซาสึเกะ...ว่าแต่....
....ใครเขาให้สร้อยข้อมือเด็กผู้ชายเป็นของขวัญกันมั่งเนี่ย....ฮ่าๆๆ”
เขายกข้อมือขึ้นมาดูทั้งปลื้มทั้งดีใจ
และคิดว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้คงจะใส่ติดแขนเขาไปอีกนานเชียวล่ะ
“ขอบใจนะ..ซาสึเกะ...ที่ไม่ลืมวันเกิดของฉัน”
วันนี้เป็นวันเกิดที่ดีจริงๆ นารุโตะดับไฟเตรียมตัวเข้านอน
ของขวัญที่ยังไม่ได้แกะยังมีอีกเยอะ เขาย้ายพวกมันไปไว้ข้างเตียง
พรุ่งนี้เขาคงต้องตื่นแต่เช้ามาจัดการแกะห่อทุกห่อ อ่านการ์ดทุกใบและขอบคุณทุกๆคน
หลับไปพร้อมกับความรู้สึกที่ล้นใจว่า
....ดีจริงๆเลยนะที่ได้เกิดมา......
อีกฝั่งทางด้านนอกหน้าต่างเงาร่างของใครบางคน
หยุดยืนดูพฤติกรรมเด็กหนุ่มผมบลอนด์อยู่นานแล้ว
ร่างนั้นยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของนารุโตะยามเปิดของขวัญออกดู
เนตรวงแหวนสีแดงจัดอ่านริมฝีปากรู้ทุกถ้อยคำ
ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดเมื่อเห็นว่านารุโตะสวมสร้อยนั้นติดมือจนเข้านอน
เมื่อของขวัญถึงมือคนที่เขาอยากจะส่งมอบให้แล้วเรียบร้อย
ร่างนั้นจึงกระโดดหายไปอย่างรวดเร็วและไร้ร่องรอย
ทิ้งไว้เหลือแต่เพียงสายลมบางเบาหากเย็นรื่นหัวใจในยามดึกเท่านั้นเอง....
10/10 (วันที่สิบเดือนสิบ)
END
จบแล้วค่ากับของขวัญวันเกิดอีกหนึ่งชิ้นของน้องโตะ
ขอบคุณที่ติดตามค่า
