เป็นเวลาค่ำหลังจากปฏิบัติภารกิจเสร็จ คาคาชิก็ให้ ซาซึเกะ นารุโตะ และซากุระไปพักได้
คนอื่นต่างมุ่งหน้ากลับบ้าน (รวมทั้งคาคาชิที่หายตัวไปตามเคย)
ยกเว้นซาซึเกะที่อยู่ๆก็วิ่งตามนารุโตะไป
“เฮ้ นารุโตะ เจ้าซื่อบื้อ” เจ้าของชื่อหันควับทำหน้ายุ่งแต่ก็ไม่พูดโต้อะไร
“เฮ้ นารุโตะ เจ้าซื่อบื้อ” เจ้าของชื่อหันควับทำหน้ายุ่งแต่ก็ไม่พูดโต้อะไร
// ปฏิกริยาผิดปกติแฮะ// เด็กหนุ่มผมดำคิดเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่าย
สักพักก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มอีกคนที่ยังหน้าง้ำหน้างอไม่เลิก
และยังคงเงียบไม่พูดอะไรซักคำ
“มากับฉันหน่อย มีเรื่องจะคุย” ซาซึเกะเอ่ยขึ้น
“มากับฉันหน่อย มีเรื่องจะคุย” ซาซึเกะเอ่ยขึ้น
ร่างเล็กทำหน้าสงสัยปนไม่สบอารมณ์แล้วตอบแค่ว่า—อือ---- คำเดียว
ทั้งคู่เดินเข้าหมู่บ้านมาพร้อมกัน ตลอดทางเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าใสไม่พูดอะไรเช่นเดิม
ซาซึเกะก็ไม่ใช่คนช่างพูดนักเลยเงียบกันไป
//เจ้านารุโตะเป็นอะไรถึงได้เงียบแบบนี้นะ// ซาซึเกะคิดรู้สึกอึดอัด
//เจ้านารุโตะเป็นอะไรถึงได้เงียบแบบนี้นะ// ซาซึเกะคิดรู้สึกอึดอัด
เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าปกตินั้นตัวเองคุ้นเคยกับเสียงเจื้อยแจ้ว
พูดโน่นบ่นนี่หรือแม้กระทั่งเสียงโต้เถียงข้างๆคูๆของร่างเล็กไปแล้ว
ไม่นานนักทั้งสองก็มาหยุดอยู่หน้าร้านราเม็งชื่อดังของหมู่บ้าน
ซาซึเกะที่กำลังจะเดินเข้าไปในร้านหันกลับมามองเด็กหนุ่มอีกคน
ไม่นานนักทั้งสองก็มาหยุดอยู่หน้าร้านราเม็งชื่อดังของหมู่บ้าน
ซาซึเกะที่กำลังจะเดินเข้าไปในร้านหันกลับมามองเด็กหนุ่มอีกคน
เห็นนารุโตะทำท่าแปลกใจ คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าทำไมเขาต้องพามาคุยในที่แบบนี้
“เข้ามาเหอะน่า คุยที่นี่มันสะดวกอีกอย่างฉันเองก็หิวแล้ว นายเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
“เข้ามาเหอะน่า คุยที่นี่มันสะดวกอีกอย่างฉันเองก็หิวแล้ว นายเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
ซาซึเกะพูดแบบรำคาญนิดๆกับอากัปกิริยาที่เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายแสดงออกมา
ร่างเล็กเดินตามเข้ามาอย่างฉุนๆและดูเหมือนจะลืมสังเกตไปว่า
ร่างเล็กเดินตามเข้ามาอย่างฉุนๆและดูเหมือนจะลืมสังเกตไปว่า
เด็กหนุ่มที่พาตนมาแหวกม่านลูกปัดหน้าร้านให้เพื่อที่เขาจะได้เดินเข้ามาสะดวกๆ
วันนี้คนในร้านไม่พลุกพล่านนักจึงมีที่นั่งให้เลือกได้สบายๆ
ซาซึเกะเลือกที่นั่งตรงริมหน้าต่างมีนารุโตะเดินตามเข้ามานั่งอีกฝั่งของโต๊ะและยังคงทำหน้ามุ่ย
//ไม่พอใจอะไรก็น่าจะพูดกันตรงๆ// ซาซึเกะคิด
“จะรับอะไรดีจ๊ะ พ่อหนุ่ม 2 คนนี้” หญิงแก่อายุประมาณห้าสิบที่เป็นเจ้าของร้านเอ่ยถาม
“ผมขอชาอู่หลงกับน้ำถั่วแดง แล้วก็ราเม็ง 2 ชาม”
“ของหวานเอามั้ยจ๊ะ” เจ้าของร้านถามอีก
“ผมไม่....นายล่ะ”
ซาซึเกะเลือกที่นั่งตรงริมหน้าต่างมีนารุโตะเดินตามเข้ามานั่งอีกฝั่งของโต๊ะและยังคงทำหน้ามุ่ย
//ไม่พอใจอะไรก็น่าจะพูดกันตรงๆ// ซาซึเกะคิด
“จะรับอะไรดีจ๊ะ พ่อหนุ่ม 2 คนนี้” หญิงแก่อายุประมาณห้าสิบที่เป็นเจ้าของร้านเอ่ยถาม
“ผมขอชาอู่หลงกับน้ำถั่วแดง แล้วก็ราเม็ง 2 ชาม”
“ของหวานเอามั้ยจ๊ะ” เจ้าของร้านถามอีก
“ผมไม่....นายล่ะ”
เด็กหนุ่มผมดำหันกลับมาถามนารุโตะที่ตอนนี้ค่อยคลายคิ้วที่ขมวดกันอยู่ออกแล้ว
เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางส่ายหน้าปฏิเสธ
“แค่นี้ใช่มั้ยจ๊ะ รอสักครู่นึงนะ” เจ้าของร้านเดินเลี่ยงไปเพื่อสั่งชายอีกคนที่ทำราเม็งอยู่หลังร้าน
เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางส่ายหน้าปฏิเสธ
“แค่นี้ใช่มั้ยจ๊ะ รอสักครู่นึงนะ” เจ้าของร้านเดินเลี่ยงไปเพื่อสั่งชายอีกคนที่ทำราเม็งอยู่หลังร้าน
นารุโตะนั่งมองคนที่เดินเข้าออกไปมาโดยไม่พูดอะไรตามเคย
//วันนี้ทั้งวันก็ไม่ค่อยพูด เป็นอะไรนะ// ซาซึเกะคิดพลางเหลือบมองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
//วันนี้ทั้งวันก็ไม่ค่อยพูด เป็นอะไรนะ// ซาซึเกะคิดพลางเหลือบมองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ตรงข้าม
นารุโตะหันมามองพอดี เขาจึงรีบเสมองไปทางอื่นแทน ร่างเล็กยังไม่หันกลับไป
“มี’ไร”
นารุโตะเอ่ยถามสั้นๆห้วนๆ ดูท่าทางไม่อยากเอ่ยอะไรนัก
ซาซึเกะหันกลับมาจ้องอีกฝ่ายตรงๆ
“ก่อนฉันไปถึง นายคุยอะไรกับหมอนั่น”
“ใคร”.
“อิทาจิ”
“เปล่า”
//โอ๊ย!!! ความจริงเขาไม่ได้อยากถามเรื่องนี้ซักหน่อย//
ซาซึเกะคิดอย่างปวดหัว แต่เขารู้ว่ามีบางอย่างที่นารุโตะปิดบังไว้
“มี’ไร”
นารุโตะเอ่ยถามสั้นๆห้วนๆ ดูท่าทางไม่อยากเอ่ยอะไรนัก
ซาซึเกะหันกลับมาจ้องอีกฝ่ายตรงๆ
“ก่อนฉันไปถึง นายคุยอะไรกับหมอนั่น”
“ใคร”.
“อิทาจิ”
“เปล่า”
//โอ๊ย!!! ความจริงเขาไม่ได้อยากถามเรื่องนี้ซักหน่อย//
ซาซึเกะคิดอย่างปวดหัว แต่เขารู้ว่ามีบางอย่างที่นารุโตะปิดบังไว้
มันทำให้เขาหงุดหงิดแต่ก็ซักมากไม่ได้ รอให้เจ้าตัวบอกเองดีกว่า บทสนทนาจบลงเพียงแค่นั้นเพราะราเม็งที่สั่งไว้มาพอดี
“นี่น้ำถั่วแดงของนาย” ซาซึเกะพูดพร้อมเลื่อนแก้วไปให้ร่างเล็กก่อนลงมือกับ
ราเม็งของตัวเองซึ่งไม่ถึง 20 นาทีก็ไม่มีเหลือ เด็กหนุ่มหันไปมองฝ่ายตรงข้ามคาดว่าน่าจะทานหมดแล้วเหมือนกันเพราะปกติทั้งคู่มักจะกินเร็วไล่เลี่ยกัน
(น่าจะเป็นแข่งกันกินมากกว่า) แต่ว่าเขาคาดผิด
“ทำไมไม่กินให้หมด ไม่อร่อยหรือไง” ซาซึเกะถาม
“ก็กินอยู่” เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางตอบสั้นๆแหมือนเมื่อครู่
//ถามคำตอบคำอีกล่ะ// เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีดำคิด
ซาซึเกะได้แต่นั่งรอให้ร่างเล็กทานเสร็จพลางมองท่าทีที่เนือบนาบ
ผิดปกติของนารุโตะจนเขาต้องสั่งชาถ้วยที่สอง สักพักเด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางก็เลื่อนชามที่มีราเม็งเหลืออยู่เกือบครึ่งมาให้เขา
“นี่น้ำถั่วแดงของนาย” ซาซึเกะพูดพร้อมเลื่อนแก้วไปให้ร่างเล็กก่อนลงมือกับ
ราเม็งของตัวเองซึ่งไม่ถึง 20 นาทีก็ไม่มีเหลือ เด็กหนุ่มหันไปมองฝ่ายตรงข้ามคาดว่าน่าจะทานหมดแล้วเหมือนกันเพราะปกติทั้งคู่มักจะกินเร็วไล่เลี่ยกัน
(น่าจะเป็นแข่งกันกินมากกว่า) แต่ว่าเขาคาดผิด
“ทำไมไม่กินให้หมด ไม่อร่อยหรือไง” ซาซึเกะถาม
“ก็กินอยู่” เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางตอบสั้นๆแหมือนเมื่อครู่
//ถามคำตอบคำอีกล่ะ// เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีดำคิด
ซาซึเกะได้แต่นั่งรอให้ร่างเล็กทานเสร็จพลางมองท่าทีที่เนือบนาบ
ผิดปกติของนารุโตะจนเขาต้องสั่งชาถ้วยที่สอง สักพักเด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางก็เลื่อนชามที่มีราเม็งเหลืออยู่เกือบครึ่งมาให้เขา
“ส่งมาทำไม ไม่กินต่อเรอะ” นารุโตะส่ายหัวแล้วยกน้ำถั่วแดงมาดื่มแทน
ซาซึเกะเลยต้องทานต่อให้
//ทำหยั่งกะจะไดเอทเหมือนผู้หญิงไปได้// ซาซึเกะบ่นพึมพำ
ร่างเล็กหันมามองแวบนึงด้วยสายตาสงสัยแล้วก็ดื่มน้ำถั่วแดงของตัวเองต่อไป
พอทานเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ลุกขึ้น นารุโตะกำลังจะหยิบเงินในกระเป๋า
“ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจ่ายเอง” เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางทำหน้าอึ้งจนซาซึเกะรู้สึกเขินนิดๆ เลยพูดแบบแก้ตัวออกไป
“ก็ฉันลากนายมาเอง ฉันก็ควรจ่ายไม่ใช่หรือไง”
“อือ” เป็นคำตอบแสนสั้นที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ร่างบางเผยยิ้มออกมานิดนึงแต่ก็หุบลงทันที ซาซึเกะก็สังเกตเห็นท่าทีนี้และนึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ
หลังจากจ่ายเงินเสร็จทั้งคู่เดินออกมานอกร้าน อากาศภายนอกเริ่มเย็นลง
ผู้คนแทบจะไม่มีเหลือบนถนน
แต่ทางหน้าต่างบ้านเรือนกลับมีแสงไฟอันอบอุ่นลอดออกมาเรียงราย
กันไปตามทาง
“บ้านนายไปทางไหน” เด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหางใช้การชี้แทนการพูด
บอกกับซาซึเกะ
“ทางเดียวกับฉัน” เด็กหนุ่มผมดำเอ่ย
ซาซึเกะจึงเดินกลับบ้านพร้อมนารุโตะ ทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ
หูได้ยินเสียงต้อนรับกลับบ้านบ้างเสียงคนหัวเราะกันในครอบครัวบ้าง
บางทีเหลือบมองเข้าไปทางหน้าต่างก็เห็นพ่อแม่ลูกนั่งกินข้าวพร้อมหน้ากัน
และพอเห็นทีไรซาซึเกะรู้สึกว่า นารุโตะจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเสมอ
เขาเองก็เข้าใจความรู้สึกนี้เพราะเขาเองก็รู้สึกเหมือนกันแต่มันก็จางหายเมื่ออยู่กับนารุโตะ
“แค่เห็นนายยิ้ม แค่เห็นนายหัวเราะ หรือได้ยินเสียงนายความเหงาในใจมันก็หายไป”
“แค่เห็นนายยิ้ม แค่เห็นนายหัวเราะ หรือได้ยินเสียงนายความเหงาในใจมันก็หายไป”
ซาซึเกะพูดอย่างเลื่อนลอย
ไม่รู้ว่านารุโตะได้ยินหรือไม่ เพราะเห็นยังเดินไม่พูดไม่จา
ไม่รู้ว่านารุโตะได้ยินหรือไม่ เพราะเห็นยังเดินไม่พูดไม่จา
พอถึงทางแยกบ้านของนารุโตะต้องไปอีกทาง ซาซึเกะรู้ร่างบางต้องเดินแยกไปทางนี้
แต่ทว่านารุโตะกลับหยุดกระทันหัน เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาดึงมือ
นารุโตะเอาไว้ ร่างบางดูตกใจ เด็กหนุ่มตัดสินใจถาม
“นายเป็นอะไร วันนี้ทั้งวันไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยหัวเราะ
นารุโตะเอาไว้ ร่างบางดูตกใจ เด็กหนุ่มตัดสินใจถาม
“นายเป็นอะไร วันนี้ทั้งวันไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยหัวเราะ
แล้วพอชวนมากินราเม็งของชอบก็ไม่ค่อยกิน........ฉัน........ไม่สบายใจ...รู้มั้ย”
ซาซึเกะพูดในสิ่งที่รู้สึกจนหมดเปลือก นารุโตะมองเขาแบบไม่รู้ว่าจะทำไงดี แก้มเป็นสีแดงเรื่อ
“ฉะ....ฉัน...เอ่อ...ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูด ไม่อยากยิ้ม ไม่อยากหัวเราะ
หรือไม่อยากกินราเม็ง นายชวนมาฉันว่าแปลกแต่ก็ดีใจมาก
และก็รู้สึกดีใจที่นายเอาใจใส่ฉันอยู่เหมือนกันดีใจที่นายรู้ว่าฉันชอบอะไร
แต่ที่ฉันไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยหัวเราะ หรือไม่ค่อยกิน ก็เพราะว่า....ฉัน..........”
ร่างเล็กเงียบไปครู่หนึ่ง จนซาซึเกะต้องกระตุ้นถาม
ร่างเล็กเงียบไปครู่หนึ่ง จนซาซึเกะต้องกระตุ้นถาม
“ฉัน......ทำไมหรือ” ซาซึกะเอ่ยเสียงอ่อนโยนลงมาก
อย่างน้อยนารุโตะก็ไม่ได้ทำแบบนั้นเพราะอยากทำ แต่ว่าเพราะอะไรล่ะ......?
“ฉันเป็น............ร้อนใน.........."
"พอพูดมันก็เจ็บ พอยิ้มมันก็เจ็บ แล้วพอหัวเราะมันก็ยิ่งเจ็บ พอกินก็ยิ่งเจ็บ
หนักกว่าเดิม ฉันเลยพยายามไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ แล้วก็ไม่กิน”
ซาซึเกะได้ฟังก็อึ้ง //อะไรมันจะคิดได้น่ารักแบบนี้เนี่ย!!!!//
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอ๊ย ฉันนึกว่านายเป็นอะไรไปซะอีก”
“ฉันเป็น............ร้อนใน.........."
"พอพูดมันก็เจ็บ พอยิ้มมันก็เจ็บ แล้วพอหัวเราะมันก็ยิ่งเจ็บ พอกินก็ยิ่งเจ็บ
หนักกว่าเดิม ฉันเลยพยายามไม่พูด ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ แล้วก็ไม่กิน”
ซาซึเกะได้ฟังก็อึ้ง //อะไรมันจะคิดได้น่ารักแบบนี้เนี่ย!!!!//
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอ๊ย ฉันนึกว่านายเป็นอะไรไปซะอีก”
เด็กหนุ่มเจ้าของเนตรวงแหวนหัวเราะจนน้ำตาไหล
“อ๊ะ อย่าหัวเราะนะ ก็ฉันคิดว่ามันจะหายเร็วกว่าถ้าทำแบบนั้นนี่”
“เขาต้องดื่มน้ำมากๆแล้วนอนแต่หัวค่ำถึงจะหายเร็วต่างหากล่ะ”
“อ้าว ก็ไม่รู้นี่ อึ๊ก! ตอนพูดนี่ก็ยังเจ็บเลยง่ะ”
นารุโตะน้ำตาเล็ด มือจับแก้มข้างที่เป็นร้อนใน
“นายนอนดึกใช่มั้ย เลยเป็น”
“ก็ไม่ดึกนักหรอก” นารุโตะพูดอย่างระวังสุดขีด ซาซึเกะเหล่ อย่างไม่เชื่อเท่าไหร่
“ไม่ดึกของนายน่ะ....กี่โมง”
“เอ่อ.......”นารุโตะเริ่มทำท่าไม่อยากบอก “ตะ..ตี 1”
“เนี่ยนะไม่ดึก มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ฮึ”
“ก็มันนอนไม่หลับนี่”
“คิดอะไรอยู่ถึงนอนไม่หลับ”
พอถึงตรงนี้นารุโตะทำท่าหนักใจที่จะตอบยิ่งกว่าเดิม เหงื่อเริ่มตก
“ เพราะนายแหละ พอฉันจะนอน นายเข้ามาโผล่ในหัวฉันทำไมล่ะ
ฉันเลยนอนไม่หลับเลย เห็นมั้ย อึ๊ก! เจ็บอ่ะ ฮือ...” นารุโตะตะโกนว่าเสียงดังแบบเด็กๆ
“อ๊ะ อย่าหัวเราะนะ ก็ฉันคิดว่ามันจะหายเร็วกว่าถ้าทำแบบนั้นนี่”
“เขาต้องดื่มน้ำมากๆแล้วนอนแต่หัวค่ำถึงจะหายเร็วต่างหากล่ะ”
“อ้าว ก็ไม่รู้นี่ อึ๊ก! ตอนพูดนี่ก็ยังเจ็บเลยง่ะ”
นารุโตะน้ำตาเล็ด มือจับแก้มข้างที่เป็นร้อนใน
“นายนอนดึกใช่มั้ย เลยเป็น”
“ก็ไม่ดึกนักหรอก” นารุโตะพูดอย่างระวังสุดขีด ซาซึเกะเหล่ อย่างไม่เชื่อเท่าไหร่
“ไม่ดึกของนายน่ะ....กี่โมง”
“เอ่อ.......”นารุโตะเริ่มทำท่าไม่อยากบอก “ตะ..ตี 1”
“เนี่ยนะไม่ดึก มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ฮึ”
“ก็มันนอนไม่หลับนี่”
“คิดอะไรอยู่ถึงนอนไม่หลับ”
พอถึงตรงนี้นารุโตะทำท่าหนักใจที่จะตอบยิ่งกว่าเดิม เหงื่อเริ่มตก
“ เพราะนายแหละ พอฉันจะนอน นายเข้ามาโผล่ในหัวฉันทำไมล่ะ
ฉันเลยนอนไม่หลับเลย เห็นมั้ย อึ๊ก! เจ็บอ่ะ ฮือ...” นารุโตะตะโกนว่าเสียงดังแบบเด็กๆ
หน้าที่เคยแดงเรื่อ กลับแดงเต็มอัตรา
ซาซึเกะได้ฟังก็ยิ้มกรุ่มกริ่ม แล้ว กอดนารุโตะไว้หลวมๆ พร้อมเชยคางขึ้น
“น่ารักแบบนี้จูบซะดีมั้ย” พอร่างบางได้ฟังก็มองอย่างอึ้งๆ
“ฉะ ...ฉันเป็นร้อนในนะ” นารุโตะพยายามหาข้ออ้างขอหลีกเลี่ยง
แต่ซาซึเกะโน้มตัวกระซิบข้างหูเบาๆ
“ฉันไม่ใช้ลิ้นหรอกน่า”
นารุโตะตาเบิกโพลงแต่ไม่ทันได้ห้ามอะไรทั้งนั้น
ริมฝีปากของซาซึเกะก็ทาบลงมาเนิ่นนาน
“นุ่ม..” ซาซึเกะบอกแผ่วเบาข้างหูหลังจากถอนริมฝีปากออกอย่างไม่เต็มใจนัก
แต่ก็ต้องทำเพราะดูเหมือนนารุโตะจะอึดอัดเพราะกลั้นหายใจซาซึเกะได้ฟังก็ยิ้มกรุ่มกริ่ม แล้ว กอดนารุโตะไว้หลวมๆ พร้อมเชยคางขึ้น
“น่ารักแบบนี้จูบซะดีมั้ย” พอร่างบางได้ฟังก็มองอย่างอึ้งๆ
“ฉะ ...ฉันเป็นร้อนในนะ” นารุโตะพยายามหาข้ออ้างขอหลีกเลี่ยง
แต่ซาซึเกะโน้มตัวกระซิบข้างหูเบาๆ
“ฉันไม่ใช้ลิ้นหรอกน่า”
นารุโตะตาเบิกโพลงแต่ไม่ทันได้ห้ามอะไรทั้งนั้น
ริมฝีปากของซาซึเกะก็ทาบลงมาเนิ่นนาน
“นุ่ม..” ซาซึเกะบอกแผ่วเบาข้างหูหลังจากถอนริมฝีปากออกอย่างไม่เต็มใจนัก
“ลามก” ร่างบางย้อน
“รอให้หายก่อนเหอะ จะทำยิ่งกว่านี้อีก”
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“บ้า!!” นารุโตะผละจากซาซึเกะแล้ววิ่งไปทันที
เด็กหนุ่มจึงตะโกนไล่หลังร่างบางไป
“อย่านอนดึกล่ะเดี๋ยวหายช้า”
นารุโตะหันกลับมาแลบลิ้นใส่
“จะไม่นอนเลยคอยดู!!!!!!” ร่างเล็กหันมาตะโกนกลับ
หลังจากนั้นซาซึเกะก็เดินอมยิ้มกลับบ้าน คืนนี้ช่างดีเสียจริง
เด็กหนุ่มฮัมเพลงไปตลอดทาง
The End
---------------------------------------------------------------------------------
แถมท้าย
วันรุ่งขึ้น ระหว่างไปปฏิบัติภารกิจ
คาคาชิ : “นี่ ซาซึเกะคุง แบกน้ำมาทำไมเยอะแยะ ฮึ”
ซาซึเกะ : “ผมเอามาให้นารุโตะ”
ซากุระ : “แล้วทำไมต้องเอามาให้นารุโตะล่ะจ๊ะ” (ให้ฉันแทนไม่ได้เหรอ)
ซาซึเกะ : ถามนารุโตะสิ
[ ส่งสายตามีเลศนัยไปทางนารุโตะที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างต้นไม้ ]
นารุโตะ : [ หันกลับมา เหงื่อตก ] ‘เจ้าซาซึเกะแกล้งตรูอีกแล้ว’
จบจริงๆแล้วจ้า
ว่าแต่คุยไรกับอิจจี้หว่า -0-???
I LOVE SASUNARU
แต่งได้สนุกมากค่ะ
ชอบสุดๆๆเลยค่ะ
สนุกค่า
.
.
.
...
....
.....
คิดได้ไงเนี่ย!!!
โธ่ๆๆ เดี๋ยวเค้าจะจูบ.. เอ๊ย รักษาให้หายเลย
กร๊ากกกก
กร๊าากกก
ขำน้ำตาเล็ด ฮา อ่ะ
เเหม ซัสจังขี้เเกล้งจังนะ อิอิ
โอ้ยย ฮาครับ
น่ารักได้ใจจริงๆ ทั้งคู่นี้แบบว่า เป็นอะไรที่คลั่งมากนั้นแหละนะ
ขำมากๆเลยอ่ะตอนที่บอกว่าเป็นร้อนใน
น้ำตาแทบเล็ด
สนุกมากเลย
ขำนารุโตะ
5555+
น่ารักดีอ่ะ
อ่านไปยิ้มไป
^^
เหตุผลนารุคุงช่าง...งี่เง่าสิ้นดี =__=;;;;
ซาสึคุงช่วยเบามือด้วยนา...
นึกว่าเป็นอะไร ที่แท้ดันเป็นร้อนใน 555
ไ อ้เราก็คิดมาก ที่แท้เจ้าโตะมันเป็นร้อนใน อุ๊...555+