คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ' { SF : หวง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ ฮยอง ” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นที่ข้างหูผมพร้อมแรงสะกิดน้อยๆที่ข้างตัว
“ …. ”
“ ยุนกิฮยอง ”เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแรงสั่นที่มากขึ้น ผมปรือตาขึ้นมาหน่อยๆ หรี่ตาเล็กมองเงาเลือนรางตรงหน้า กระพริบตาไล่ความง่วงซักพัก แต่ดูเหมือนความง่วงจะมีอิทธิพลมากกว่าตอนนี้ คนตัวเล็กหลับตาลงไปอีกครั้ง ก่อนที่จะครางเบาๆพร้อมกันหันหลังใส่นัมจุนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“ ถ้าฮยองไม่ตื่นผมจะไปโรงเรียนแล้วนะ ” นัมจุนยื่นคำขาดให้ฮยองตัวเล็กขี้เซาที่เขาปลุกมาตั้งแต่เมื่อกี้ แต่ก็ไม่ยอมตื่นซักที อาจจะเป็นเพราะว่ายุนกิฮยองสะสางโปรเจคงานที่ทำให้ไม่ได้กลับคอนโดมาวันหนึ่งเต็มๆ ความจริงไม่ต้องรีบทำให้เสร็จภายในวันนี้ก็ได้ มันทำให้เสียสุขภาพ นอนไม่พอบ้างล่ะ เหนื่อยบ้างล่ะ
“ นัมจุนอ่า.. ” เสียงของคนบนเตียงเรียกความสนใจเขาได้อีกครั้ง ยุนกิฮยองหันกลับมามองหน้าเขาพร้อมกับอ้าอ้อมแขนออกน้อยๆ เป็นสัญญาณให้นัมจุนรู้ว่า ฮยองคนสวยอยากจะอ้อนเอาแต่ใจแต่เช้า ..
“ ผมจะไปเรียนแล้วนะ ” ทันที ที่นัมจุนยื่นคำขาดไปอีกรอบ ยุนกิก็กัดปากอย่างไม่พอใจ สั่นหัวเล็กๆก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งพร้อมขยี้หัวจนฟูไม่เป็นทรง
“ จะไปโรงเรียนแล้วหรอ ? ” เสียงที่ฟังดูงัวเงียดังมาจากคนตัวเล็กที่กำลังเอาหน้าซุกหมอนใบโต
“ อืม ฮยองดูเวลาตอนนี้สิ มันสายแล้วนะถ้ายังง่วงอีกผมไปโรงเรียนเองก็ได้ ”
คนเด็กกว่าหมุนตัวหันหลังเพื่อที่จะหยิบกระเป๋าเป้และไปเรียนก่อนที่มันจะสายไปกว่านี้ แต่ไม่ทันไร คนอายุมากกว่าก็กระโจน .. อ่าใช่ กระโจนมากอดหลังนัมจุนไว้ซุกตัวลงเบาๆ สั่นหัวไปมาพร้อมกับกระชับกอดขึ้น นัมจุนหันกลับมาหายุนกิพร้อมกอดคนตัวเล็กไว้เช่นกัน
“ จะไปเรียนแล้วใช่ไหม รอแปปนึงขอไปอาบน้ำก่อนได้ไหม ”
“ ความจริงฮยองไม่ต้องลำบากไปส่งผมทุกวันแบบนี้ก็ได้นะ รถเมล์ข้างหน้าคอนโดก็มีไม่ได้ลำบากอะไรเลย”
“ บอกว่าจะไปส่งก็ไปส่งไง ปล่อยได้แล้วจะไปอาบน้ำ ”
จนถึงทุกวันนี้นัมจุนก็ยังไม่เข้าใจทั้งๆที่ยุนกิฮยองเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ตั้ง 2 ปีแล้วด้วย ตอนนี้ยุนกิฮยองอยู่ปีสอง ส่วนเขาก็ปีสองนะ หมายถึงเอ่อ ม.ปลายปีสอง
ยุนกิฮยองมักจะไปรับไปส่งผมเรื่อยๆแม้ว่างานจะเยอะแค่ไหนก็ตาม วันไหนมีโปรเจคก็ทำหามรุ่งหามค่ำที่คณะ ไม่เคยค้างที่คณะเกิน 2 วันซักครั้ง ความจริงผมก็อยู่คนเดียวได้นะ ออกจะชินแล้วซะด้วยเพราะก่อนย้ายมาอยู่ด้วยกันก็อยู่คนเดียวมาตลอด ยุนกิฮยองออกจะดู.. ห่วงๆผมนิดนึง ? มั้งนะ ? ถ้าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง
“ จุนนี่อ่า ไปโรงเรียนกันเถอะ ” ยุนกิฮยองขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนของตัวเองนิดๆ พร้อมกับหมุนกุญแจรถในมือ
………………..
ตอนนี้ผมอยู่ในรถของคนตัวขาวแล้ว ประจำที่เป็นเอ่อ .. ตุ๊กตาหน้ารถ ? ให้ยุนกิฮยองอยู่
คนตัวเล็กกำลังคุยโทรศัพท์หน้าตาซีเรียสพร้อมกับหาชีทงานที่กองกันอยู่เบาะด้านหลัง กองงานนั้นแทบจะสูงกว่าตัวเองแล้วด้วยซ้ำ มือขาวกดตัดสายโทรศัพท์พร้อมบ่นพึมพำจับความได้ว่าโปรเจคไม่ผ่าน ..
ก็แหง่ล่ะ รีบทำรีบกลับขนาดนั้นผ่านก็แปลก ใจหนึ่งก็อยากนึกสมน้ำหน้า อีกใจหนึ่งก็สงสาร ..
“ เฮ้ออ ” เสียงยุนกิถอนหายใจนั้นเรียกความสนใจของนัมจุนได้เป็นอย่างดี มือหนาเอื้อมไปลูบหัวเบาๆก่อนที่จะส่งยิ้มตาหยีแบบที่ทำบ่อยๆ เวลาไม่อยากให้คนโตกว่าเครียด
“ เครียดอะไรอีกล่ะ ฮยอง ? ” ถามไปทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ อ้วนโทรมาบอกว่าโปรเจคไม่ผ่าน ไม่ผ่านได้ไงอ่ะ ก็ทำถูกแล้วมีตรงไหรต้องแก้อีก นี้มันเพอร์เฟ็คที่สุดแล้วนะ ” บ่นไปก็เบ้ปากไป ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ วันนี้ฮยองก็ต้องไปแก้ ? ”
“ ก็มันไม่ได้ไปแค่วันนี้อ่ะ ” ยุนกิฮยองสะบัดหน้าไปมา ขบริมผีปากตัวเองแบบที่ชอบทำบ่อยๆเมื่อตอนที่ไม่พอใจ
“ ก็แค่ไปทำมันให้เสร็จๆ ผมบอกฮยองแล้วใช่ไหม ว่าทำงานให้เสร็จไม่ต้องรีบกลับมาก็ได้ ผมอยู่คนเดียวได้น่า ไปเรียนก็ไปเองได้ ฮยองนั้นแหล่ะดื้อเอง ”
“ รู้แล้วน่า เงียบไปเลยก็ไปส่งนายเสร็จแล้วจะไปทำงานที่มหาลัยต่อนี้ไง ” คนตัวขาวพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเสียบกุญแจรถพร้อมสตาร์ทเครื่องยนต์
“ ฮยองจะไปชุดนี้ ? ” ผมเลิกคิ้วมองหน้าคนตัวเล็ก
“ ทำไม แค่ไปทำงานที่มหาลัยเองไม่เห็นจะต้องเปลี่ยนเลย ”
“ มันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงล่ะ ฮยองใส่เสื้อแขนกุดกับกางเกงขาสั้นอยู่นะ ” ไม่พูดเปล่าพร้อมชี้นิ้วไปที่กางเกงขาสั้นของคนตัวเล็ก พร้อมกับส่งสายตาดุๆไป
“ ช่างมันน่า ” ยุนกิฮยองพูดพร้อมยักไหล่ สายตาของยุนกิกำลังทอดยาวไปตามท้องถนนข้างหน้า แค่เสื้อแขนกุดกับกางเกงเองจะอะไรหนักหนาเนี่ยย
“ ช่างมันไม่ได้นะ ฮยอง ! ” เสียงของรุ่นน้องตัวใหญ่กว่าดังขึ้นอีก ครั้งนี้กระแทกเสียงอีกด้วย ..
“ นัมจุนอ่า ฉันขับรถอยู่นะ อย่าเสียงดังสิ ”
“ ถ้าไม่หวง ผมก็ไม่พูดหรอก ”
ฉ่า ..
ปล่าวนะ ปล่าวหน้าของมิน ยุนกิไม่ได้ร้อนเลยซักนิด การที่จุนงี่ของเขาพูดแบบนี้ออกมาโต้งๆมันก็ออกจะเอ่อ .. เขิน นิดนึงมั้ง ร่างบางกำพวงมาลัยรถแน่น กัดปากตัวเองอย่างที่ชอบทำบ่อยๆจนมันเป็นนิสัยไปแล้ว
…….
ตอนนี้รถของยุนกิฮยองจอดอยู่หน้าอาคารเรียนเขาด้วยซ้ำไป ทั้งๆที่ย้ำหนักย้ำหนาว่าให้ส่งที่หน้าโรงเรียนเจ้าตัวก็ยังดื้อด้านจะเข้ามาส่งในโรงเรียนให้ได้ .. ร่างสูงเตรียมเปิดประตูรถคันสวยของยุนกิ แต่ก็ยังไม่ทันจะได้เปิด นัมจุนหันหน้ากลับมาหาคนตัวเล็กของเขาก่อนที่จะเอ่ยปากถามอะไรที่สงสัยมานานแล้ว
“ ฮยอง ” นัมจุนหันหน้ามาถามฮยองตัวเล็กก่อนที่ตัวเองจะลงจากรถไป ..
“ ว่า ? ”
“ ทำไมฮยองชอบมาส่งผมที่โรงเรียนด้วยล่ะทั้งๆที่มันออกจะลำบาก ? ”
“ ก็อยาก ” คนตัวขาวพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจนักพร้อมหยิบสมาร์ทโฟนมากดเช็คข้อความที่เพื่อนในคลาสส่งมา
“ ผมพูดจริงๆนะ ”
“ …. ”
“ ฮยองเลิกไปส่งผมเถอะน่า ”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาจากสมาร์ทโฟน มองหน้านัมจุนพร้อมขมวดคิ้วเล็กอย่างเคยชิน มือขาวยื่นไปผลักหัวนัมจุนเบาๆ
“ จะบอกให้นะว่าทำไมฉันอยากจะไปส่งนายทุกวัน ”
“ …. ”
“ เพราะเด็กพวกนั้นไง ” มือขาวชี้ไปที่นอกรถ มุมหนึ่งที่ยากต่อการมองเห็นมีเด็กหญิงในชุดนักเรียนม.ปลายยืนรวมตัวกันอยู่ ทุกสายตาของเด็กพวกนั้นจ้องมาที่รถของยุนกิ แต่ยังไงซะก็คงไม่เห็นพวกเขา.. ก็รถมันติดฟิล์มดำ ..
นี้ยังไม่รวมเด็กที่แอบมองรถเขาตั้งแต่ที่หน้าโรงเรียนหรอกนะ แถมยังเพื่อนในห้องของนัมจุนด้วย
ไม่สิ รุ่นน้องด้วย ..
ไม่สิแล้วก็ต้องมีรุ่นพี่ด้วย
เอาดีๆ สาเหตุง่ายๆที่รีบทำโปรเจคกลับคอนโดทุกวันแม้จะเกือบเช้า แต่ก็ยังทนตื่นมาส่งได้ก็คงเป็นเพราะ
“ ฉันหวงนาย ”
คิดว่าจะตอกอีกคนให้หน้าหงายไปเลยกับเหตุผลนี้ เพราะตั้งแต่คบกันมาเขาก็ไม่เคยบอกเหตุผลที่ชอบไปรับไปส่งนัมจุนเลยซักครั้ง พอหันกลับไปมองหน้าคนตัวสูงที่อยู่ข้างๆ ..
ชิ
นิ่งสนิท ..
“ นายจะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไง จุนงี่อ่า นี้ฉันอุตส่าห์บอกว่าหวงนายเลยนะ ” มือเล็กเอื้อมไปหมายว่าจะหยิกแก้มของนัมจุนซักครั้งหนึ่งข้อหาทำตัวให้เขาหมั่นไส้ แต่ก่อนที่จะได้หยิกสมใจมือของนัมจุนก็คว้าข้อมือไว้ก่อน
“ ง่า .. ” คนตัวเล็กเผลอร้องออกมาอย่างลืมตัว
“ ฮยองนี้ไม่รู้อะไรจริงๆใช่ไหม ? ”
“ อะไรล่ะ นายจะบอกว่ามีสาวมหาลัยข้างๆมาเต๊าะนายด้วยหรือไง ? คณะไหนล่ะ ฉันอยากเห็นหน้า ” ยุนกิเฮ้วอย่างลืมตัวก่อนที่จะสะบัดมือที่เกาะกุมข้อมือของตัวเองไว้ แต่ก็ไม่หลุด จนต้องสบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“ ปล่าวหรอก ”
“ แล้วเรื่องอะไรล่ะ ! ”
“ ก็อยากให้ฮยองมองบ้างนะตอนที่ขับรถเข้ามา ”
“ ? ”
“ ว่าตรงนู้น ” นิ้วเรียวชี้ไปที่ม้านั่งแถวหน้าโรงเรียนที่มีเด็กผู้ชายจับกลุ่มกันอยู่.. แล้วเอ่อ เขาก็กำลังมองมาที่รถของผม
“ ตรงนู้น ” หันปลายนิ้วไปที่บนอาคารเรียนที่มีคนกลุ่มนึงกำลัง อ่า นั้นแหล่ะจ้องมาที่รถของพวกเขา
“ แล้วถ้าฮยองสังเกตนะว่า ไอ่แว่นข้างนอกเดินผ่านรถเราเป็นรอบที่สามแล้ว ฮยองจะรู้ว่าทำไมผมถึงไม่อยากให้ฮยองมาส่งผม ” เหมือนยุนกิเริ่มจะเก็ต.. นิดนึงมั้ง ..
“ แล้ว ? ”
“ สาเหตุของผมกับฮยองก็เหมือนกันนั้นแหล่ะ ” นัมจุนพูดก่อนที่จะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ยุนกิที่ตอนนี้กำลังหน้าแดง กดริมฝีปากลงไปที่กลีบปากได้รูป ลิ้นร้อนสอดเข้าไปอย่างเคยชิน คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาวางบนหน้าของนัมจุน อีกมือหนึ่งสอดเข้าใต้กลุ่มผมนุ่มพร้อมกำเบาๆ มือหนาเลื่อนไปยังปุ่มลดกระจกด้านข้างลงทั้งสองก่อนที่จะถอดจูบออก ก่อนเลื่อนหน้าไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูของร่างบาง ..
“ ผมหวงฮยองมากกว่าที่ฮยองห่วงผมซะอีกนะ ”
มาช้าจีจีไรท์ยอมรับผิดมาช้าแถมไม่อัพเรื่องหลักด้วยมาอัพช็อคฟิคตะไม ?
เนื่องจากตันนีสสสนึง ภาษาที่ใช้มันก็ไม่ได้ใจอ่ะอารมณ์มันยังไม่มาเลยปั่นช็อตฟิคมาฝาก
ก่อนหน้านั้นที่สัญญาว่าจะอัพก็ไม่ได้อัพซักที งานท้ายเทอมมันทำร้ายเราคะ .. *บีบหน้าตาเทียม*
*ดิท แก้คำผิด
ความคิดเห็น