สาวจื้น ย้อนเวลากลับมาจ๊วดในยุค2470

จะทำอย่างไรเมื่อสาวน้อยนามเจนจิตรหรือ…หรือที่พ่อแม่เรียกอีจื้น(แต่บอกเพื่อนๆว่าตนเองชื่อเจน55)นั้น ติดดูซีรี่ย์แนวเทพเซียนเกาะหลังกำแพงเมืองจีนอย่างเหนียวแน่นนั้นได้เป็นลมสลบเพราะนอนน้อยไป(รักเขา) ในขณะที่มาซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อไปกินหลังเลิกงาน

แล้วแทนที่จะย้อนเวลาโผล่มาในยุคจีนโบราณหรือยุคปฏิวัติของจีนอย่างในหนังสือนิยายนั้นที่เคยอ่านๆมา แต่ดันสาระแนย้อนมาเกิดในร่างของเด็กสาวสุดขี้เกียจทั้งยังนิสัยไม่ดีอีกในยุค70’sของไทยไม่สิลึกกว่านั้นนี่มันยุคก่อนหน้านั้นนี่ แล้วแถมที่สำคัญคือนางยังไปตกไกลถึงภาคอิสานตอนบนที่แสนแห้งแล้งอีกต่างหาก

ฉิบหายแล้วววว อีจื้นเอ้ย อีนางน้อยๆคนนี่ขี้ไคลเต็มเลยเล็บก็ดำ ขี้มูกขี้ตาก็หืม~ไม่อยากจะบรรยายเป็นปื้นเลย หัวห็เป็นซังกะตัง โสโครกตัวแม่เลยก็ว่าได้ กลิ่นนี่เหม็นหึ่งเลย ไม่รู้มันอาบน้ำครั้งล่าสุดเมื่อไร

แถมคนที่นี่ยังพูดแต่ภาษาอีสานหรือที่เรียกว่าพูดลาวกันเป็นปกติทุกคน ที่บางคำสาวโคราชอย่างตน ที่แม้จะขึ้นว่าได้ชื่อเป็นสาวอีสานเหมือนกัน แต่ตนก็พูดภาษาไทยเดิ้งของโคราช ไม่ได้ใช้ภาษาลาวอย่างที่คนภาคอื่นเข้าใจกันดังนั้น…จ้าเมาคนเอาแต่เว้าลาวกันทั้งหมู่บ้านเลย

แล้วนี่มันคืออะร้ายยยย กินปลาร้าสับดิบๆกันแทบทุกวัน แล้วยังจะกินข้าวหนียวทุกมื้ออีก อีจื้น เอ้ย! อีเจนตายแน่! ขี้ก็ไม่ออก

แล้วบักน้อยๆผู้บ่าวไทบ้านนั่นมันมาแอบแล้วมองทิ้งสายชัง ชังแบบไม่ชอบฉันทำม้ายยย ฉันไปทำอะไรให้ตอนไหนกันวะ บักปอบนี่!

กลับมานะแม่จะด่าให้นี่ หล่อตายละมึง ไอ้ข้อศอกหมา!

ขออภัยนิยายเรื่องนี้มีเสียงในฟิล์ม เอ้ย! ซับอีสานบางส่วน (แต่มีแปลในวงเล็บให้แล้วจ้า)

#นิยายเรื่องนี้ข้าพเจ้าขอรำลึกถึงแด่ท่านอาจารย์คำพูน บุญทวี ที่ข้าพเจ้าเคารพนับถือเพราะได้อ่านผลงานของท่านตั้งแต่เด็ก จนเป็นแรงบันดาลใจที่จะลองแต่งนิยายไทยครั้งแรกนี้ (ปกติจะแต่งแต่นิยายจีน)ขอท่านอาจารย์คำพูนอวยพรลูกหลานให้แต่งจนสำเร็จมีคนรักคนชอบเมตตานิยายเรื่องนี้ด้วยเถิด#

ด้วยความเคารพอย่างสูงจ้า