คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Until The End OF Time Special chapter I mlodie de ciel Happy birthday Blitz III
เสียงใสร้องอุทานลั่นเมื่อข้อเท้าเล็กๆนั้นก้าวพลาดตามนิสัย ด้วยแรงลมเบาๆหากแต่ก็สามารถผัดพาร่างทั่งร่างได้อย่างสบาย บลิทซ์หลับตาแน่นตามอัตโนมัตเมื่อดวงหน้าหวานๆนั้นใกล้จะถึงพื้นน้ำ ป...เปียกอ่ะ...เปียกแน่ๆ...ไม่อยากตกน้ำเลย...เพราะถ้าเปียกแล้วเรา...ก็ต้องเป็นหวัด...
แล้วถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นต่อให้อ้อนเท่าไรคุณทาเรียก็ไม่ยอมให้เราออกมาข้างนอกน่ะสิ
"อื๊อ..." บลิทซ์ร้องในคอเมื่อถูกแรงอะไรบางอย่างดึงรั้งข้อมือเอาไว้ก่อนที่จะต้องลงไปดำผุดดำว่ายในน้ำ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มเหลือมองขึ้นด้านบนจึงรู้ว่าแรงดึงนั้นมาจากเด็กชาย...เด็กชายที่เพิ่งจะช่วยเขาเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อน...แล้วก็มาช่วยเขาอีกครั้ง
รูลดึงร่างเล็กกว่าขึ้นมาจากขอบทะเลสาบ แล้วเหวี่ยงร่างบางๆนั้นลงกับพื้นที่ๆปลอดภัยให้ล้มนั่งจนก้นจ้ำเบ้า "ไอ้เด็กเวร !!! นี่จะต้องให้ฉันมาช่วยอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งนะห๊ะ! ถ้าตกลงน้ำไปทีนี้ฉันไม่ช่วยแล้วนะ!...ว่ายน้ำไม่เป็น" ท่อนสุดท้ายเจ้าตัวพยายามจะรี่ให้เบาแบบสุดเสียง
"อ่า...เมื่อครู่นี้คุณพูดว่าอะไรนะครับ" บลิทซ์เอียงคอถามน้ำเสียงใสซื่อ "ว่าย...น้ำไม่เป็น?"
ราวกับเส้นฟิวส์ขาดพึง รูลเหวี่ยงหมัดใส่ไหล่บางๆนั้นอย่าหนักมือโดยไม่สนใจว่ามันจะทำให้ร้องไห้ก็ตาม "รู้แล้วก็หุบปากซะสิวะ!!!"
"อะ...อือๆๆ ฮือออออ" บลิทซ์พยักหน้ารับแรงๆทั้งน้ำตาคลอกัดฟันทับริมฝีปากบางแน่นสะกดกลั้นเสียงสะอื้นไห้ รูลพ่นลมหายใจออกมาทางปากสาวเท้าเดินไปยังร่างเล็กกว่าที่นั่นจมน้ำตาตัวเองแล้วยื่นเบ็ดตกปลาพร้อมถังน้ำสักกะสีใบเล็กให้...ใจอ่อนอีกแล้วสิตู...
"เบ็ดกับถังส่วนของนาย...อุตส่าห์ไปจิ๊ก…ยืมของคนอื่นมาพึงขอบคุณฉันเอาไว้ซะล่ะ" รูลว่าเสียงสะบัดก่อนจะกระแทกตัวนั่งลงจัดแจงเบ็ดตกปลาของตัวเองอย่างคล่องแคล่วใต้เงาต้นไม้ นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มคลอน้ำตาจับจ้องคนตรงหน้าที่กำลังง่วนอยู่กับเบ็ดอย่างไม่วางตาแล้วเหลือบมามองของๆตัวเองบ้าง สายระโยงรยางค์ที่เกียวกระหวัดตามเบ็ดตกปลา...เขา...ทำกันยังไงเหรอครับ...ใส่เหยื่อเบ็ดตกปลา...ยังไงเหรอครับ...
มือเล็กๆขยับสายเอ็นที่ห้อยโตงเตงไปมาอย่างไม่รู้ที่ไม่รู้ทางก่อนจะหยิบเหยื่อตกปลามาแล้วเอาสายมาพันๆรอบก่อนจะหลุดลงมากับพื้น บลิทซ์ขมวดคิ้วแน่นสูดลมเข้าทางปากจนแก้มป่องอย่างขัดใจ ก่อนจะหยิบขึ้นมาทำอีกรอบ
"เฮ้อ...เสร็จสักที..." รูลถอนใจยาวก่อนจะขยับเบ็ดเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาเพื่อตรวจเช็คว่าเหยื่อเข้าที่ทางแล้วหรือยัง ก่อนจะเบนสายตามองด้านหลัง...ราวกับลางสังหรณ์อะไรบางอย่างกำลังบอกว่าเขาจำเป็น...อย่างมากที่ต้องหันไปเพราะ....
ร่างเล็กของเด็กชายวัยหกขวบ ดวงหน้าอ่อนวัยแหยเกเนื่องจากการเหวี่ยงเบ็ดพันไปพันมาอย่างคนไม่เป็นมันทำให้สายเอ็นนั้นกระหวัดปลายเข้ามารัดรึงตัวเขาจนแทบจะแกะไม่ออก
"เย้ยยยยย อะไรกันเนี่ย" รูลร้องอย่างกึ่งว่าจะตกใจก่อนจะรีบพลามตัวเข้าไปแก้เส้นเอ็นที่พันๆอยู่รอบๆตัวของบลิทซ์ เด็กชายแทบจะผุดออกมาจากสายเส้นเอ็น เสียงหายใจแรงๆอย่างคนที่เพิ่งได้รับอากาศบริสุทธิ์ "เฮ้อ...ค่อยยังชั่วหน่อย...ครับ" บลิทซ์ทิ้งเสียงอย่างหวาดๆ...จะโดนหมัดเหวี่ยงเข้ากลางหัวอีกไหมครับเนี่ย...
"อุ๊บส์...ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย!!!...ปวดท้องง่ะ" รูลส่งเสียงหัวอย่างกึงจะบ้าคลั่ง เด็กชายสอดมือใต้ท้องก่อนจะยกอีกข้างขึ้นปาดน้ำตา...หัวเราะร่าจนน้ำตาเล็ดเลยเรา...
"อย่างกับปีศาจเบ็ดตกปลาเลย..."
แก้มขาวๆป่องขึ้นบ่งบอกว่ากำลังขัดใจอยู่ เด็กชายกดน้ำเสียงนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มจับจ้องร่างตรงหน้า "อย่าหัวเราะผมสิครับ" เสียงแย้งทำให้รูลหยุดหัวเราะทั้งที่ตัวยังสั่น...กลั้นหัวเราะ...บลิทซ์นิ่งไปครู่ก่อนจะขยับเรียวนิ้มมือจิ้มๆบนริมฝีปากบาง "หัวเราะเป็น...ด้วยเหรอครับ..."
รูลขมวดคิ้วแน่นก่อนจะดีดหน้าผากคนตรงหน้าเบาๆ...ระวังไม่ให้มันร้องไห้...เพราะเสียงมันร้องไห้ช่างสุดแสนจะกระทบประสาทเสียนี่กระไร "ฉันก็คนนะเฟ้ย...ไม่ใช่มนุษย์หน้าหิน"
"ง่า..."เสียงพึมพำเบาๆในลำคอบลิทซ์กดดวงหน้าลงนิด "ขอโทษครับก็เห็นปรกติคุณจะทำหน้าโกรธอยู่ตลอดเวลา"
"โดนเห็นเป็นตัวประหลาด...มันก็สมควรไหมล่ะ..." เสียงเบาๆจากริมฝีปากบางรูลเบือนดวงหน้าหนีแล้วสั่นศีรษะแรงๆ หยิบเบ็ดของบลิทซ์มาใส่เหยื่อปลาแล้วยื่นจะเหมื่อจะโยนใส่ให้ตรงหน้า "ตกปลา! นายบอกจะมาตกปลาไม่ใช่เหรอไง"
"อ่าๆ...ครับๆ" บลิทซ์รับคำก่อนจะลองเหวี่ยงเบ็ดตกปลาตามรูลอย่าทุลักทุเลเพราะทำไม่เป็น
เมื่อกี๊ทำไมเขาถึงทำหน้าซึมๆอย่างนั้นกันนะ...
"อ๊าาาาาา...เหนื่อย....เมื่อยหลังเป็นบ้า" รูลร้องเสียงดังทิ้งตัวลงนอนกับพื้นหญ้าแห้งๆยืดแขนจนสุดแล้วบิดขี่เกียจ นัยน์ตาสรเข้มเบือนไปทางเด็กชายที่เพิ่งทิ้งตัวลงนั่งข้างๆก่อนจะเหลือบมองดูถังน้ำสังกะสีที่หิ้วติดมือมาพร้อมเบ็ด
ปลาตัวเล็กๆแหวกว่ายในถังข้างๆตัวเขาสามตัวแต่...ปลาอีกจำนวนนับไม่ถ้วนในถังฝั่งของบลิทซ์...ถ้าคิดเข้าข้างข้างตัวเองคงเป็นเพราะว่าปลาคงจะว่ายจากถังของเขาไปยังถังข้างๆแต่...
ใครจะคิดอะไรปัญญาอ่อนเถือกอย่างนั้นล่ะฟร๊ะ!!!!!
ดูก็รู้แล้วแท้ๆว่าบลิทซ์ตกปลาได้มากว่าเขา! ทั้งๆที่เพิ่งจะตกเป็นครั้งแรก แต่มันดันเก่งกว่า!! ตอนแรกก็ทำไม่ได้เรื่องขนากที่ว่าเอาเอ็นมาพันตัวเอง สอนแค่นิดเดียวแต่ไหงตอนนี้มันถึงตกเก่งนะดับเซียนเลยฟร๊ะ!!! ไอ้อัจฉริยะเอ๊ย!!!
รูลพุดลุกขึ้นก่อนจะคว้าถังเบ็ดสังกระสีก่อนจะหันหน้ามามองบลิทซ์ "ไปปล่อยปลา" พูดสั้นๆแล้วเดินตรงฉับๆไปตรงทะเลสาบเรียกให้บลิทซ์ลุกขึ้นตาม เม้าเล็กก้าวเดินบนพื้นหญ้าหิ้วถีงน้ำหนักๆด้วยแขนเรียวเล็กแบบลูกคุณหนูและแล้วก็...
สะดุดกับก้อนหินอย่างจัง...อีกแล้ว...
"วะ...หวา...อ๊าาา" เสียงร้องอุทานดัง ร่างบอบบางเซไปด้านหน้าก่อนจะ…
ซ่า!!!
เปียกเต็มๆแต่ก็ยังดีที่หกรดลงไปในน้ำไม่ใช่บนบกไม่งั้นคงได้วิ่งเก็บปลาที่ดิ้นแด่วๆหายใจพะง่าบพะงาบบนพื้นแน่ๆแต่...ก็นั่นแหละเปียก...ซึ่งคนที่เปียกไม่ใช่เขาแต่เป็น....
"ไอ้ – เด็ก – เวร – ตะลัย - เอ๊ย!!!" รูลกระแทกเสียงหนักเมื่อร่างทั้งร่างเปียกปอนไปด้วยน้ำเย็นๆ ร่างเล็กทรุดตัวลงนั่งก่อนจะวักน้ำสีแดงส้มจากเงาสะท้อนของพระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดินสาดใส่บลิทซ์จะเสื้อเปียก บลิทซ์ขยับตัวถอยหนีก่อนจะต้องชะงักค้าง
"ส...สีตา..." บลิทซ์นิ่ง...อึ้งชั่วครู่เมื่อนัยน์ตาสีดำขลับข้างซ้ายที่แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดสด...คอนแทคส์เลนท์หลุด...รูลนิ่งอึ้งก่อนจะรีบหันไปส่องเงาของตัวเองในน้ำ รูลนิ่งถอยตัวเองหนี...หนีจากนัยน์ตาสีที่เขาเกลียด...สิ่งที่ทำให้คนรอบข้างมองเขาเป็นตัวประหลาด
อย่ามองนะ...นายมันตัวประหลาด
ตาสีแดง...ตาสีของปีศาจ..
ไม่ใช่นะ!ไม่ใช่...ฉันไม่ใช่ปีศาจ
รูลผงะตัวเองจากบลิทซ์หันมองทางอื่น "อย่ามองนะ!! อย่ามองฉัน!!" ร่างเล็กก้มตัวลงฝ่ามือยกขึ้นปิดนัยน์ตาข้างซ้าย ...ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้...ทั้งๆที่คิดว่า...อาจจะเข้ากับเด็กคนนี้ได้แท้ๆ...อุตส่าห์ดีใจ...ที่ว่าบางที...
บางทีเราออาจจะมีเพื่อนบ้าง...
บลิทซ์ขมวดคิ้วเรียวขยับกายเข้าใกล้...อะไรบางอย่างที่มันกำลังบอกให้เขารู้ว่า...พวกเรา...มีอะไรบางอย่างที่คล้ายกัน...
โลกสีมืดที่ไม่ใครนอกจากตัวของเราเอง...สีดำสนิทที่ไร้ซึ่งแสงสว่างที่ทอดตัวลงมา...เดียวดายไร้คนอยู่เคียงข้างแม้แต่เงาของตัวเอง...ไม่มีแสงใดๆสาดผ่านมาเพื่อก่อให้เกิดเงา...อยู่เพียงคนเดียวกอดตัวเองท่ามกลางความเหน็บหนาวที่ต้องสู้...เพียงลำพัง...
ไม่อาจยืนหยัดกายขึ้นมาสู้สายลมได้...
บลิทซ์สาวเท้าเขามาใกล้รูล ร่างเล็กๆสั่นสะท้านจากแรงสะอื้นริมฝีปากบางช้ำเลือดจากการถูกฟันกดทับ ฝ่ามือบางจับไหล่กว้างๆดันร่างสูงกว่าให้หันมาทางตน รอยยิ้มบางบนดวงหน้าขยับขึ้นอย่างใสซื่อ "เป็นอะไรไปครับ...ร้องไห้ทำไม"
มือเล็กปาดเช็ดรอยน้ำตาบนดวงหน้ากร้านเบาๆ บลิทซ์ขยับรอยิ้มใสซื่อ ปลายนิ้วเรียวขยับเข้าไปในดวงเนตรสีเข้มก่อนจะดึงแผ่นเล็กบางใสๆออกจากแก้วตาแล้วผลักมืออีกข้างที่ปิดตาซ้ายออกเผยให้เห็นถึงดวงเนตรสีแดงเลือดทั้งสองข้าง "จะอายทำไมครับ...สีตาของคุณจะตายไป...นะ"
"เอ๊ะ!?"เสียงเล็กพึมพำอย่างไม่เชื่อหูรูลสั่นศีรษะไปมา "สวยที่ไหน..มันแปลก...เหมือนตาปีศาจ..." เสียงพึมพำค่อยๆ เรียกให้บลิทซ์เป่าแก้มป่องเป็นรอบที่สามของวัน
"บอกว่าสวยก็สวยสิครับ" เสียงออกเชิงตะคอกน้อยๆที่ทำให้รูลสะดุ้ง บลิทซ์กระแอมเบาๆก่อนจะเบนสายตามองพระอาทิตย์ลูกกลมโตราวกับผลไม้สุกที่กำลังลาลับลงสู่สายน้ำ บลิทซ์ยิ้มซื่อที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะดันหลังรูลให้มองพระอาทิตย์ที่ใกล้คล้อย
"มันสวยจะตาย...เหมือนกับสีของพระอาทิตย์ตอนเย็นเลย...เห็นไหมครับ...มันสวย...สวยมากๆเลยนะ...เพราะงั้นจะเกลียดไปทำไมล่ะครับ...มันน่าอิจฉาจะตายไป...ในเมื่อสีของแก้วตาคุณ...สวยที่สุดเลย" บลิทซ์สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบต่างหูกลมสีเงินประดับไพลินยัดใส่มือของคนตรงหน้า
"เมื่อวานคุณทำมันตกครับ...ผมเลยเอามาคืน"
รอยอมยิ้มซื่อๆที่ทำให้รูลถอนเสียงสะอื้นแล้วขยับยิ้มตามบางที...ถ้าเป็นเด็กคนนี้...อาจจะพาเขาออกมาจากโลกมืดๆนั้นก็ได้...รูลรับต่างหูมาแล้วกำแน่น
"รูล...อบิสซอลล์" เอ่ยเสียงเบาพลางหันมายิ้ม "ชื่อของฉันไง...แล้วนายล่ะ"
"อ่ะ..อ่า..." บลิทซืเอ่ยในลำคอเสียงแผ่วจาง ก่อนจะส่งรอยยิ้มกว้างแล้วยื่นไปด้านหน้า...
"บลิทซ์ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...รูล อ๊ะ...!!!" เสียงร้องอุทานเมื่อรูลดึงมือของเขาเข้าไปหาก่อนจะรับรู้ถึงความเจ็บน้อยๆที่ปลายหู...รู้สึกเหมือมีอะไรกดเข้ามาที่หูด้านซ้าย บลิทซ์เหลือบตามองดูมือเล็กๆที่ชักออกมาจากปลายติ่งหูของเขา...แล้วก็เห็น...อะไรบางอย่าง...
ต่างหูกลมสีเงินที่เขาเอามาคืนเมื่อครู่นี้จู่ๆก็ถูกคนเป็นเจ้าของใส่ให้โดยที่ไม่รู้ว่ามันเจาะเข้ามายังไง...แต่ก็เร็วมาจนไม่รู้สึกเจ็บเลย บลิทซ์ลูบๆต่างหูเบาๆเป็นเชิงถาม
"ก็...ของขวัญ..."รูลนิ่งนิดแล้วหันมามอง "ของขวัญวันเกิดของนายไง" เด็กชายขยับยิ้มก่อนจะดึงหมวงสีดำสนิทที่คลุมศีรษะของเด็กชายออก ก่อนจะกระโจนขึ้นลูบศีรษะของบลิทซ์แรงๆจนแทบจะกลายเป็นขยีให้เรือนผมสีดำขลับยุ่งกระเซิง...
"แฮบปี้เบิร์ธเดย์นะ...บลิทซ์"
………..
………..
………..
"แฮบปี้เบิร์ธเดย์นะ...บลิทซ์!!!" เสียงร้องดังอย่างระรื่นก่อนตัวจะโผล่พร้อมกับบานประตูที่เป็นกระแทกอย่างรุนแรงจนตีกับกำแพงด้านข้าง เรียกให้บลิทซ์ลืมตาตื่นขึ้นจากภวังค์...เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้พลางขยี้นัยน์ตางัวเงีย....หลับไปตั้งแต่เมื่อไรกันนะ...
...ฝัน...ถึงเรื่องวันนั้นงั้นเหรอ
"ยะฮู้วววว...16 แล้วนะน้องชายๆๆ" รูลสาวเท้าเร็วเข้ามาใกล้ก่อนจะกระแทกมือใหญ่ๆลงกับบ่าของเขาสามทีติดๆจนรู้สึกจุก...นี่ขนาดแค่ตบนะเนี่ย...บลิทซ์มองดูรูลแล้วขยับรอยยิ้มเย็น " เข้าห้องคนอื่นโดยไม่เคาะประตูอีกแล้วนะครับรูล" คำพูดยะเยียบที่เรียกให้รูลถอยแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดๆ
"นะ...นี่...รู้ไหมนอนกจากวันเกิดของนายแล้ววันนี้ยังเป็นวันอะไร"
"วันนี้วันอะไร...ก็วันวันศุกร์ไงครับ" บลิทซ์กล่าวเสียงซื่อที่ทำให้รูลแทบอยากจะหงาย ปลายนิ้วเรียวยาวดีดเข้าที่หน้าผากแรงๆจนเสียงดังปึ๊กแทนการลงโทษ... "วันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีที่รู้จักกันมาต่างหากเฟร้ย!!!"
บลิทซ์ขยับเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอเรียกให้รูลตวัดตามอง...นึกไม่ถึงเลยนะครับว่ารูลก็จำได้...เหมือนกัน...
"หัวเราะอะไร" รูลถามน้ำเสียงขุ่นเคืองเรียกให้บลิทซ์หลุบตาขึ้นมองร่างสูงใหญ่ "ก็แค่...คิดว่าทำไมเด็กถังสีเมื่อสิบปีก่อนนี้ถึงได้โตมาแล้วติ๊งต๊องจังน่ะครับ..."รูลขยับยิ้มเหี้ยมเท้าสองแขนขึ้นกอดอก"เหมือนกันแหละไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเจ้าเด็กใสซื่อไร้เดียงสาแถมยังขี้แยพออายุ 16 แล้วถึงได้ปากร้ายเป็นบ้า...อย่าลืมสิเพราะใครฉันถึงได้เป็นโรคแพ้น้ำตา"
"งั้นมั๊งครับ..."บลิทซ์ยักไหล่ขึ้นส่งเสียงกลั้วหัวเราะที่ทำให้รูลปวดประสาทตุบๆ...นี่คิดจะก่อสงครามประสาทในวันเกิดของตัวเองเหรอไง " อย่าเพิ่งชวนทะเลาะสิ...คนอุตส่าห์อารมณ์ดีๆ"
อารมณ์ดีจนระรื่นเลยล่ะครับ...
กิ๊งก่อง
เสียงกริ่งประตูหน้าห้องที่ดังขึ้นสะท้านทั่วห้องเรียกให้สงครามประสาทเป็นอันต้องหยุดทั้งๆที่เพิ่งจะเริ่มเด็กหนุ่มขยับเสียงถอนใจยาวอย่างโล่งอกกระหวัดนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มมองดูร่างสูง แล้วขยับรอยยิ้มบางเบาใสซื่อที่เปี่ยมอ่อนโยนอย่างทุกที "ดีใจจังที่นายเลิกใส่คอนแทคส์เลนท์...พอตามตรงนะ...คอนแทคส์สรดำนี่มันไม่เข้ากับนายเลย"
"ว่าไงน๊าาาาา" รูลร้องเสียงดังจนบลิทซ์ถอยตัวหนีก่อนจะถูกรูลตะปบคอ รอยยิ้มรื่นเริงประดับอยู่มุมปากก่อนจะเริ่มกล่าวคำต่อไป
"ฟังให้จบก่อนสิครับ…" น้ำเสียงนุ่มพูดเบาๆขยับรอยยิ้มจางก่อนจะสลัดรูลออกจากตัวเดินๆปประตูเพื่อเปิดรับให้แขก "ผม...ดีใจที่ได้เกิดมาเป็นเพื่อนกับนายนะรูล..."
"บ้า...พูดเรื่องน่าอายพรรค์อย่างนั้นได้ยังไง" รูลกดดวงหน้าเข้มลงต่ำจากระไอร้อนรอบๆหน้าบลิทซ์ส่งเสียงหัวเราะคิกคัก
ในวันๆนั้น...เมื่อสิบปีก่อน...เขาได้รับของขวัญมากมายแต่...สิ่งที่กลายมาเป็นของสำคัญของเขามีเพียงแต่สามอย่าง...แหวนของคุณพ่อ...สายสร้อยของคุณอาและ...บลิทซ์ยกมือขึ้นแตะเบาๆที่ปลายหูสำผัสต่างหูคู่กลมประดับไพลินสีน้ำเงิน
ต่างหูที่ได้จากรูล...
ปุ๊
บลิทซ์เปิดประตูหน้าห้องก่อนจะต้องตกใจอย่างถึงที่สุด...เสียงจากกรวยสายรุ้งดังขึ้นมาตรงหน้าพร้มๆกับกระดาษสีเส้นบางๆที่พันระโยงระยางรอบๆตัวเขา บลิทซ์เก็บอาการตกใจไว้เล็กน้อย สูดลมหายใจเข้า...ต้อนรักวันเกิดได้น่าตกใจมากเลยนะครับ
หญิงสามเรือนผมสีน้ำตาลแดงเพลงขยับรอยยิ้มกว้างๆจนแทบจะปิดนัยน์ตาสีฟ้าสะอาด ภายใต้อ้อมกอดบางโอบอุ้มกล่องของขวัญห่อกระดาษสีมุกประดับด้วยโบว์สีน้ำเงินเข้มไว้ก่อนจะยื่นมาให้
"สุขสันต์วันเกิดนะคะ...บลิทซ์" นอร์เฟรเซียขยับเสียงรื่นเริง บลิทซ์รับก่องของขวัญมาแล้วพายมือเชิญนอร์เฟรเซียเข้ามาในห้อง
"รู้วันเกิดผมด้วยเหรอครับ..." บลิทซ์พึมพำเบาๆแล้ววางกล่องของขวัญไว้บนโต๊ะรับแขก นอร์เฟรเซียหย่อนร่านั่งบนโซฟานัยน์ตาสีน้ำซุกซนเหลือบมองเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่นัยน์ตาสีแดงเลือดที่เพิ่งเดินเข้ามาอมยิ้มเบา
"ก็รูลเขาบอกฉันตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้วล่ะค่ะ"สิ้นเสียงของนอร์เฟรเซียที่เรียกให้รูลพ่งเข้ามาพร้อมกับมือหร้านๆที่เข้ามาประกบปิดปาก...รวมถึงจมูกจนหายใจไม่ออก นอร์เฟรเซียดิ้นพลานพลักเรือนผมสีน้ำตาลดำให้ออห่างตัว
"เย้ยยย ยายบ้า จะปากสว่างทำเดื๊อกอาไร๊!!!"
"ฉันหายใจไม่ออกนะคะ รูล!!!"
เสียงเถียงกันดังสนั่นห้องด้วยถ้อยคำต่างๆนานาที่ขุดเอาใส่กัน เรียกให้บลิทซ์ขยับส่งเสียงหัวเราะเบาๆ...ทำเป็นทะเลาะอย่างนั้นแต่สุดท้ายสองคนนั้นก็...
สนิทกันดีนี่นา...
สองดวงหน้าหันขวับมาทางเขาจนบลิทซ์แทบผงะถอยหลังก่อนจะ...
"สุขสันต์วันเกิดนะ/ค่ะ บลิทซ์!!!" พูดแทบพร้อมกันราวกับนัดกันมา บลิทซ์นิ่งชั่วครู่ด้วยความอุ้งผสมตกใจก่อนจะตอบนับพร้อมทั้งเสียงหัวเราะ "ครับ...ครับ...ขอบคุณครับ...ขอบคุณนะครับ...ทั้งสองคนเลย" บลิทซ์ขยับมือยกขึ้นปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะที่มันทำให้เขาปวดท้อง มืออีกข้างเช็ดน้ำตาเบาๆมองทั้งสองคนยิ้มๆ
บางที...ตอนนี้ผม...ก็ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้วล่ะ...
..............mlodie de cie The End ...............
ความคิดเห็น