Until The End Of Time

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 1 Before Crisis ตอนที่ 7 แสงสงัดแห่งห้วงรัตติกาล (1/3)

                 "งานวิจัย?" นอร์เฟรเซียพึมพำทวนคำราวกับถาม เอียงคอลงพลางมุ่มคิ้วแน่น ขยับมือบางที่

เกาะกุมลำแขนแข็งแรงให้กระชับกว่าเดิมจนคนถูกจับเริ่มรู้สึกตัวว่าหมือนมีอะไรบางอย่างสัมผัสตน  รูลก้ม

มองฝ่ามือบอบบางครู่หนึ่ง ทันทีเมื่อรู้ว่าสิ่งที่จับตนอยู่นั้นคืออะไร พลันดวงหน้าคมเข้มค่อยๆเริ่มเปลี่ยนเป็น

สีแดงจัด จนต้องก้มลงเพื่อให้ผมหน้าม้าบังเอาไว้ เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะระรัวถี่จนต้องกำมือแน่นๆ

ระดับอกราวกับพยายามควบคุมมันอย่างไร้ผล

                รูลพยายามอยู่ให้นิ่งเท่าที่สุด ราวกับไม่อยากให้เธอรู้ตัว....อยากจะอยู่อย่างนี้....แบบนี้....อยากจะ

หยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้....แค่ตรงนี้...เท่านั้น....

                อยาก...อยู่อย่างนี้ไปนานๆ....

                "เอ่อ...นอร์เฟรเซีย มือ…." แต่พลันไอ้ปากเจ้ากรรมดันไม่ประสานร่วมกับความคิด เมื่อปากพล่อยๆ

มันแซงพูดก่อนใจจะนึกห้ามได้ทัน รูลกันกรามแน่นนึกอยากง้างมือขึ้นมาตบปากตัวเองที่มันสะเออะไวเกิน

เหตุให้รู้แล้วรู้รอด

                "อ๊ะ....ขอโทษค่ะ" นอร์เฟรเซียร้องขึ้นเมื่อมองตามมืออย่างที่รูลบอก เด็กสาวชักฝ่ามือบางออกจาก

แขนของรูลทันทีด้วยดวงหน้าหวานอันแดงระเรื่อ แล้วหลุบตาลงก้มมองลงด้านล่าง...

                ดวงเนตรสีน้ำเงินไพลินทอดมองเหตุการณ์ณ์เมื่อครู่...ถึงไม่อยากมอง...แต่ก็เห็นทุกอย่าง...ทั้งที่ไม่รู้

ว่าทำไมเพียง...แค่นั้น...แค่เท่านั้นจริงๆแต่....มันกลับทำให้รู้สึก...เจ็บแปลบๆ....

                "ค...ครับ...งานวิจัย" บลิทซ์รับก่อนจะขยับรอยยิ้มจางๆพยายามขับน้ำเสียงให้เป็นปรกติราวกับไม่

รับรู้อะไรเกิดขึ้น....หรือไม่...บางทีอาจจะไม่อยากจะรับรู้ถึงมัน....บลิทซ์กระชับสิ่งมีชีวิตในอ้อมกอดแน่นขึ้น

เพราะมันเริ่มดิ้นพล่านๆราวกับต้องการให้เขาปล่อยมัน "คุณคงรู้จัก....ไคมิร่า แอนนิมัลล์ นะครับ"

                "เอ่อ...ค่ะ...เคยได้ยิน...เห็นว่ามันออกข่าวเมื่อต้นปีแต่...เอ๋?! หรือว่า?"  นอร์เฟรเซียร้องอุทานเสียง

ดัง ยกมือบางขึ้นประกบปาก บลิทซ์ขยับรอยยิ้มจางๆแล้วพยักหน้าราวกับตอบรับแทนคำพูดว่า 'เป็นอย่างที่

คุณคิดนั่นแหละครับ' เด็กสาวคลายมือออกก่อนจะยิ้มกว้างแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆบลิทซ์เพื่อดูเจ้าสัตว์ทดลอง

นี้ให้ถนัดตา

                "แหม...น่ารักจังเลยค่ะ" นอร์เฟรเซียว่าฝ่ามือบางค่อยๆวางลงบนศรีษะของไคมิร่าตัวนั้นอย่างเบามือ

ดวงเนตรสีฟ้าใสแสดงความเอ็นดู

                รูลเก้าเท้าเดินมาด้านหน้าใกล้ๆกับบลิทซ์ก่อนจะโน้มกายลง พลางหรี่ดวงเนตรสีแดงโลหิตเพ่งมอง

ไปยังเจ้าไคมิร่าแอนนิมัลล์ในอ้อมกอดของเพื่อนวัยเด็ก "เนี่ยน่ะนะ สิ่งมีชีวิตดัดแปลง สัตว์ที่เกิดจากการตัด

ต่อพันธุกรรมน่ะ....ฉันก็นึกว่ามันจะเท่ห์ กว่านี้ที่ไหนได้....มันก็แมวมีปีกดีๆนี่ล่ะว้า....."

                "ไม่ใช่แมวเฟ้ย!เสือต่างหาก เสือน่ะเสือรู้จักไหมห๊า!!!! เสือขาวน่ะ!" ไคมิร่าตะโกนลั่นน้ำเสียงเล็ก

ร้องอย่างไม่พอใจก่อนจะขยับตัวเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของบลิทซ์เพราะอยากจะบินอัดหน้ารูลที่บังอาจว่า

มันเป็นแมว "แล้วก็อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นสัตว์เลี้ยงนะเฟ้ย ไอ้เด็กพวกนี้"

                "ใจเย็นสิจ๊ะ ไคมิร่าจัง" นอร์เฟรเซียกล่าวน้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างร่าเริง แล้วค่อยๆไล้มือไม่ตาเส้น

ขนสีขาวประกายชมพูฟูนุ่มๆของมัน ถึงจะบอกว่า...ไม่ใช่แมวก็เถอะแต่ขนนิ่มๆแบบนี่น่ะ...มันขนแบบเดียว

กับของแมวเลย...ไม่ใช่เหรอ? "ชื่ออะไรจ๊ะ?"

                "อ๊ากกก....ก็บอกว่าอย่าทำเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยง!!" ไคมิร่าร้องโวยวายดังลั่นเมื่อเห็นนอร์เฟรเซียทำ

ในสิ่งที่มันเกลียดที่สุดคือ....การมองมันเหมือนกับเป็นสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆตัวหนึ่ง หากแต่ปากบางเล็กของเจ้า

ไคมิร่ากลับขยับตอบคำถามตามนิสัย "ฉันชื่อ นีโอ ย่อมาจากรหัส NEO 0048 ของฉัน"

                รูลย่นจมูกแล้วเบ้ปาก ดวงหน้าคมคายตีสีหน้ายั่วประสาทก่อนจะดึงไคมิร่าออกจาอ้อมแขนของ

บลิทซ์แล้วเหวี่ยงเล่นไปมาให้ลอยคว้างในอากาศเล่นๆ  " นีโอ.....โห.....ชื่อเท่ห์ไปมั๊ง แมวเปี๊ยกแป้งขนมมันจู

อย่างแกน่ะน่าจะแค่ชื่อ...เอ่อ....."รูลใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่วางเบาๆบนริมฝีปากบางราวกับกำลังใช้ความคิด

                "ปล่อยฉันนะเฟ้ย ปล่อย!!!" ระหว่างที่รูลกำลังหยุดเพื่อใช้ความคิดสิ่งมีชีวิตในมือก็ขยับตัวดิ้นรนหา

ช่องทางหนีจากมือใหญ่ที่จับคอตนแล้วเหวี่ยงไปมาจนน่าเวียนหัว ทั้งเตะอากาศชกลมปนเปกันมั่วหวังเพียง

เพื่อมันจะออกจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดนี้ได้เป็นพอ"บอกให้ปล่อยฉันลง ปล่อยเด๊!!!!"

            ตุ้บ!!!

                ดวงหน้ากลมของสัตว์ร่างเล็ก จมอยู่กับพื้นดินจนติดชิดเพราะมือหนาที่จับคอของมันจู่ๆก็ปล่อย

ออกจนหล่นตุบลงมากองกับพื้น มันค่อยๆยันร่างขั้นจากพื้นแล้วสะบัดหน้าแรงๆแล้วหันไปทางรูลที่ทำหน้า

ยิ้มแป้นระรื่น พอเห็นว่าคู่กรณีทำหน้าอย่างนั้นทั้งที่โยนมันจนร่วมหน้าจิ้มดิน ไคมิร่าร่างเล็กจึงตะโกนร้อง

ลั้นด้วยความโกรธ "ทำอะไรของแกเนี่ย!ไอ้บ้า!"

                "ก็....บอกเองว่าให้ปล่อยไม่ใช่เหรอไง...เนี๊ยว"  รูลกล่าวเสียงร่าเริงราวกับเห็นเป็นเรื่องเล่นเขา

ค่อยๆโน้มกายลงใกล้ก่อนมือไวๆของเด็กหนุ่มจะดึงหนังตรงคอของไคมิร่าขึ้นเหมือนกับตอนอุ้มแมวแล้ว

ค่อยๆวางเนี๊ยวลงบนศรีษะของบลิทซ์ ก่อนจะกรอกตาไปมาเมื่อมันทำท่าเหมือนพองขนขู่ "แล้วไอ้เนี๊ยวนี่

ใครมิทราบ!!"

                บลิทซ์ลอบถอนในเบาแล้วเหลือบขึ้นมองไคมิร่าบนศรีษะแล้วหลับตาลงอย่าปลงตก ถึงปากจะ

บอกว่าไม่ใช่แมวมันก็เถอะนะแต่ว่า.....

                พองขนได้แบบนี้มัน....แมว...ชัดๆเลยนี่ครับ....

                "ก็.....นายไง....ชื่อเนี๊ยวแหละดีแล้วเหมาะกับแมวดีน่ารักด้วย ก็ชื่อนีโอน่ะมันเท่ห์เกินตัวนายไปมั๊ง"

รูลว่าพลางยกมือเท้าเอวก่อนจะแสร้งตีสีหน้าครุ่นคิดเมื่อเจ้าคุณชายเพื่อนวัยเด็กเริ่มหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ

ราวกับกำลังจะจับความคิดของเขาอยู่ "เธอก็คิดอย่างงั้นใช่ไหม นอร์เฟรเซีย?"

                รูลหันไปทางนอร์เฟรเซียราวกับขอความเห็นในขณะเดียวกันก็เหมือนกับการร้องขอหาพวกช่วยลง

ความเห็นเป็นอีกนัย เด็กสาวเอียงคอลงก่อนจะขยับรอยยิ้มกว้าแล้วพยักหน้ารับ "เห็นด้วยค่ะ ชื่อเนี๊ยวน่ารัก

กว่าเยอะเลยนะ"

                เนี๊ยวถอนใจฮึดฮัดอย่างหัวเสียแต่พอจะง้างปากพูดพลันมือนุ่มๆของเจ้าของศรีษะที่มันนั่งอยู่ด้าน

บนก็ค่อยๆจับแล้วเอาลงมาอุ้มมองในระดับสายตา บลิทซ์ชิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนเจ้าไคมิร่าน้อยจะ

สบถคำหยาบด่าพวกรูล "คุณมาที่นี่ได้ยังไงกันครับ?"

                "ถามได้นะบลิทซ์ ไคมิร่าน่ะเป็นสัตวใช่ไหม? แล้วอย่างเนี๊ยว ฉันว่าก็คงจะเป็นสัตว์เลี้ยงของนัก

เรียนไม่ก็อาจารย์สักคนในโรงเรียนนั่นแหละ เดี๋ยวไปประกาศในเว็บบอร์ดโรงเรียนหาเจ้าของก็ได้" รูลกล่าว

น้ำเสียงง่ายพลางโบกมือพลัดๆอย่างเย็นใจหากแต่คนฟังกับทำหน้าซีเรียสกว่าเดิม บลิทซ์หลับตาลงก่อนจะ

สูดหายใจเข้าแล้วมองรูลแล้วโคลงศรีษะเบาๆ

                "ไม่ใช่ครับ..." น้ำเสียงนุ่มดูจริงจังและเด็ดขาดมีอำนาจแฝงเร้นจนน่ากลัว ดวงหน้าหวานคมดูนิ่ง

เฉยจับอารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ได้ยากยิ่ง ไม่เหลือเค้าของเด็กซื่อเมื่อครู่เอาไว้เลยแม้แต่น้อย.....รูลนิ่งกลืน

น้ำลายลงได้อย่างลำบาก เขารู้จักบลิทซ์ดี.....ใช่เพราะรู้จักดี.....หากไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายจริงๆบลิทซ์คงไม่

แสดงสีหน้านี้ออกมาหรอก.....สีหน้าของ...ผู้นำรูนผู้กำชีวิตของคนทั้งโลก....บลิทซ์ อฟอร์ดีเทร เซเรสเซียร์ ซี

ซัส..... 

                รูลขยับถอยหลังราวกับหนีความรู้สึกกดดันบางอย่างที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้เลย....ว่าอะไรมันคือกัน

แน่....ตัวตนที่แท้จริงของบลิทซ์คือใครกัน.....เจ้าคุณหนูเพื่อนสมัยเด็กแสนซื่อ หรือประธานรูนผู้ทรงอำนาจ

และมีสิทธิ์ในทุกอย่างแม้แต่ชีวิตของโลก...

                   "จริงอยู่ครับที่ไคมิร่าเป็นสัตว์ทดลองที่สมบูรณ์แบบแต่...." เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกเพื่อเว้นวรรค

ช่วงประโยคก่อนจะกล่าวต่อ "แต่ไคมิร่ายังเป็นสัตว์ทดลองอยู่ครับ ถึงจะสมบูรณ์แบบแล้วแต่ก็ยังวางใจอะไร

ไม่ได้สักเท่าไร เพราะไคมิร่าร่างทดลองส่วนใหญ่ตอนนี้ยังคงถูกเพาะเลี้ยงเพื่อพัฒนาความสามารถอยู่ใน

หลอด LC ที่ศูนย์วิจัยที่ 24 ครับ....แต่เรื่องนั้นมัน คงจะไม่สำคัญเท่ากับทำไมไคมิร่ารูปแบบแมว...เอ่อ เสือขาว

ถึงออกจากศูนย์วิจัยมาได้ต่างหาก"

             "ออกจากศูนย์วิจัย...?" รูลทวนคำน้าเสียงเข้มดูตื่น เด็กหนุ่มขยับก้าวเข้ามาหาบลิทซ์ระยะประชิด
 
ดวงหน้าคมเข้มฉายแววความตกใจอย่างปิดไม่มิด "เดี๋ยวสิบลิทซ์ ! ศูนย์วิจัยที่ 24 น่ะมันอยู่ไกลจากที่นี่จะ

ตาย....แล้วลำพังสัตวตัวเล็กๆ แมวเปี๊ยกอย่างเจ้าเนี๊ยวจะถ่อมาถึงวัลฮัลลานี่ได้ยังไงกันล่ะ  นอกจากจะเป็นนัก

วิจัยระดับหัวหน้างานไม่ก็พวกหน่วยฮันเตอร์เท่านั้นและที่มีสิทธิ์เอามันออกมาจาห้องทดลองได้"             

                  "นั่นแหละครับที่ผมสงสัย..."  เด็กหนุ่มกล่าวเสียงเบาด้วยความจริงจังวางนิ้วเรียวยาวที่ปลายคาง

ก่อนจะกดเปลือกตาลงแน่นดวง ดวงหน้าคมติดรอยความกังวลใจอย่าซ่อนไม่มิด แต่พลันที่ความคิดเป็นอัน

ต้องหยุดเมื่อเจ้าของเสียงเล็กในอ้อมแขนพูดขึ้นแทรก " จะสงสัยอะไรนักหนาเล่า......ก็เป็นอย่างที่ไอ้เด็กตา

แดงนั่นว่า"

                "เอ๋....หมายถึงที่เป็นสัตว์เลี้ยงของอาจารย์น่ะเหรอครับ" บลิทซ์ตอบเสียงซื่อเด็กหนุ่มร่างสูงเอียงคอ

ลง ดวงเนตรสีน้ำเงินส่องประกายความไร้เดียงสาจัดเสียจนขัดกับคนจริงจังเมื่อครู่ รูลขมวดคิ้วแน่นก่อนจะ

หลุดถอนใจหัวเราะออกมาเบาๆเพื่อไม่ให้เจ้าคนข้างตัวที่ความสนใจอยู่กับสัตว์ร่างเล็กได้ยิน.....

                .....กลับเข้าสู่สภาวะปรกติ....แล้วสินะ.....

                "ไม่ใช่เว้ย!!!" เนี๊ยวร้องดังราวกับเด็กที่โดนขัดใจแต่ก็ใช่ว่าจะโมโหอะไรหนาเพราะเจ้าคนซื่อนี่ก็

เล่นทำตาแป๋วไม่รู้เรื่องรู้ราวซะจนโกรธไม่ลง บลิทซ์ค่อยๆคลายมือที่โอบรัดมันออกแล้วปล่อยให้มันบินอยู่

ใกล้ในระดับสายตา "ถ้าไม่ใช่แล้วมันคืออะไรเหรอครับ?"

                "เฮ้อ....." ไคมิร่าถอนใจยาวพลางสั่นศรีษะไปมาแล้วมองไปรอบๆก่อนร่างเล็กจะค่อยร่อนลงมาอยู่

บนศรีษะของเจ้าชายแห่งรัตติกาลเบาๆ บลิทซ์เหลือบตาขึ้นมองเนี๊ยวเด็กหนุ่มหลุบมือขึ้นลูบเบาๆตามแนว

ขนนุ่มด้วยความอ่อนโยนตามนิสัยของคนรักสัตว์ รูลขยับรอยยิ้มกว้างวางมือบนปลายคางแล้วหัวเราะอีก

ครั้งอย่างนึกเอ็นดู

                .....ดูท่า...เจ้าเนี๊ยวจะติดใจเด็กซื่อนี่ซะแล้วสิ....

                เนี๊ยวปิดตากลมโตสีดำขลับแสนน่ารักลง ก่อนจะไสหัวไปตามเส้นผมสีเข้มของบลิทซ์อย่างนึกชอบ

ใจเพราะแสนจะนุ่มสบายเสียจนน่านอน หากแต่เจ้าไคมิร่าที่กำลังจะหลับกลับฉุกคิดขึ้นได้เสียก่อนว่ากำลัง

พูดค้างเอาไว้ มันจึงค่อยผงกหัวขึ้นแล้วกล่าวต่อ " มีเจ๊ฮันเตอร์นิสัยเสียคนหนึ่งเขาเอาฉันออกจากศูนย์ที่24

น่ะ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ใช่ไคมิร่าร่างทดลองธรรมดาๆนะแต่เป็นไคมิร่า แอนนิมัลล์ที่สมบูรณ์ตัวแรกด้วย

เพราะงั้นก็เลยเอาออกมาจากถังทดลองแคบๆนั่นได้ไง"

                 เจ้าสัตว์สมบูรณ์ตัวแรกพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิอย่างโอ้อวดมันยันตัวขึ้นน้อยๆอย่างวางมาดจนรู

ลนึกอยากใช้มือกระหวัดให้มันตกลงพื้นหน้าจิ้มดินอีกรอบ...หากแต่รั้งมือเอาไว้เสียก่อน ไม่ได้กลัวเจ้าแมว

ปากมากนี่โกรธหรอกแต่ไอ้ที่จะกลัวก็คงกลัวตรงเจ้าของศรีษะที่มันใช้ต่างที่นั่งอยู่นั่นแหละ....

                "ฮันเตอร์...นิสัยเสีย…" เด็กสาวเรือนผมสีน้ำตาลแดงประกายเพลิงทวนคำ นอร์เฟรเซียเอียงคอลง

อย่างนึกขำในพูดที่ช่างเราะร้ายขัดกับความน่ารักของเจ้าสัตว์ตัวเล็กนี่น่าดู ท่าทาง....เจ๊ฮันเตอร์นิสัยเสียอย่างที่

ว่าคงเลี้ยงเนี๊ยวมาดีจัดล่ะมั๊ง.....

                "แล้วเหตุผลที่หน่วยฮันเตอร์คนนั้นนำไคมิร่าร่างสมบูรณ์ออกมา........."บลิทซ์เหลือบตาขึ้นมองเจ้า

ไคมิร่าที่อยู่บนหัว เด็กหนุ่มตีสีหน้ายุ่งคิ้วเรียวขมวดแน่นก่อนริมฝีปากบางจะค่อยขยับเอ่ย "มันเพราะอะไร

กันเหรอครับ?"

                หน่วยฮันเตอร์คือหน่วยนักล่าที่จัดการระบบความเรียบร้อยในส่วนที่ทหารและนักวิจัยทำไม่ได้

เหมือนกับเป็นหน่วยสื่อกลางระหว่างหน่วยงานต่างๆของรูน ถ้าเทียบกันแล้วไม่นับผู้นำองค์กรและหัวหน้า

หน่วยทหารและวิจัยแล้วฮันเตอร์คนหนึ่งก็มีเอกสิทธิ์สูงมากทีเดียว

                สูงถึงขนาดจัดการอะไรเองได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องขอจากส่วนกลางเพื่อรอให้ประธานสภา

สูงสุดอนุมัติให้เลยทีเดียวถ้าเกิดมันไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนต่อองค์กร........ถึงจะครองสิทธิสูงก็จริงแต่....จะต้องมี

เหตุผลที่เป็นหลักสมควรแก่การกระทำเพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบกับรูน.......

                เพราะอย่างนั้นเหตุผลที่ฮันเตอร์คนนั้นนำไคมิร่า แอนนิมัลล์ที่ทดลองสมบูรณ์ออกมาคืออะไรล่ะ?

                "ใครจะไปรู้วะ ยายโหดนั้นนอกจากโขกสับแล้วเคยบอกอะไรฉันซะที่ไหน"  เนี๊ยวบ่นพึมพำเบาๆ

กับตัวเองอย่างเซ็งระคนหน่ายในตัวของคนที่ตอนนี้สถานะน่าจะเป็น 'เจ้านาย' ของมัน หากแต่ในฐานะของ

สิ่งมีชีวิตแล้ว ยายนั่นน่ะจะเป็นคนสุดท้ายที่จะคิดถึงเวลาใครมาถามว่าอยากเป็นสัตว์เลี้ยงของใคร