คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 1 Before Crisis ตอนที่6แสงทองแห่งทิวดอกไม้ที่ส่องสะท้อนเงาจันทร์(3/3)
ลมเบาๆพัดผิวกับต้นไม้ค่อยๆไหวๆเบาตามแรงลม เสียงใบไม้กระทบกับเบาๆส่งเสียงแซ่กแซ่
ผสานกับเสียงหริ่งเรไร ความเงียบสงัดยามราตรีกาล บลิทซ์เงยหน้าขึ้นรับลมเย็นๆยามกลางคืนก่อนจะสูดก
ลิ่มหอมหวานจางๆจากพันธ์ไม้สีเหลืองนวลสมฉายาแห่ง 'ทิวดอกไม้สีทอง'
เนื่องจากฐานปฏิบัติงาน ตึกเรียนของแบล็คฟอร์มจะอยู่ห่างจากไวท์สูทร่วมครึ่งโรงเรียนโดยมีทิว
ดอกไม้สีทองและหอพักนักเรียนธรรมดาและห้องพักระดับพิเศษที่จัดหาไว้ให้คนจากรูนโดยเฉพาะขั่น
ระหว่างกลาง พวกเขาจึงต้องนั่งรถไฟฟ้าลงมาสถานีที่10 ที่เป็นจุดที่ใกล้กับตึกแบล็คฟอร์มมากที่สุด ที่จริงจะ
นั่งเลยมาถึงตึกเรียนส่วนในก็ได้....เพียงแต่....นอร์เฟรเซียไม่ยอม....
เด็กหนุ่มเส้นผมสีดำขลับเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือของตน ดวงเนตรสีน้ำเงินพื้นน้ำรัตติกาลมอง
เข็มเวลาที่บอกว่าล่วงเลยเวลานอนของ 'เด็กดี' มามากแล้ว
....5 ทุ่ม 10 นาที......
กับคนที่ปรกตินอนแต่สามทุ่มก็ย่อมปิดปากหาววอดไปเดินไปเป็นธรรมดา แม้ร่างกายจะก้าวเดิน
หากแต่ข้างใน...คงจะแทบไม่ทำงานแล้ว บลิทซ์สะบัดดวงหน้ามลแรงๆแล้วตบเบาๆเพื่อเป็นการปลุกตัวเอง
ให้ตื่น.....ดูท่า...กาแฟดำที่กินไปตอนนั้น...คงจะเอาไม่อยู่....
ชึ้บ!
เด็กหนุ่มร่างสูงผวาตื่นจากหลับในเมื่อรู้สึกเมือมีแรงเหนี่ยวจากด้านหลังรั้งเขาเอาไว้ บลิทซ์
กระหวัดตามองไปยังด้านหลังพบมือของชายเรือผมสีดำจับที่คอเสื้อของตนแล้วยกขึ้นด้วยแรงจนตัวเกือบ
ลอย ก่อนจะหันไปด้านหน้า ชายสูงศักดิ์หรี่ตามองลงเมื่อเห็นว่าเท้าของเขาห่างจากขั่นบันไดลงไปไม่ถึง
เซนต์
"เดินระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็ได้กลิ่งโค่โล่ตกบันไดขาหักหรอก" รูลว่าก่อนจะเอามือออกจากคอเสื้อวาง
ร่างของบลิทซ์ลง สอดแขนกอดอกทำวางมาด "ให้ตาย...ฉันล่ะนับถือความสามารถในการหลับได้ทุกสถาน
การณ์และทุกที่ของนายจริงๆเลยน่า"
"อ่า....ครับ คือ...ขอโทษครับแล้วก็...ขอบคุณนะ รูล " บลิทซ์ลุบตาลงมอง ก่อนจะขยี้ตาไปมา จนดวง
เนตรสีน้ำเงินเข้มเริ่มบวมแดง แล้วก้าวเท้าเดินลงบันไดไป .....รู้สึกเหมือน...ตอนนี้กำลังทรมาณตัวเองอยู่
เลย.....
รูลสั่นหน้าน้อยๆแล้วตบหน้าผากแรงๆ....ทำเป็นพูดดีไปว่าบลิทซ์อย่างนั้นทั้งที่ตัวเองก็ง่วงแทบตาย
เหมือนกัน เด็กหนุ่มเดินหน้าพลางคิดถึงเตียงนุ่มๆในห้องนอน....กลับไปถึงหอ...พ่อจะเปิดแอร์ให้เย็นช่ำ
แล้วนอนตื่นสักบ่ายเลยคอยดู
ว่าไม่ว่าเปล่า ดวงเนตรสีแดงโลหิตหันไปมองยังห้องพักนักเรียนด้านข้างที่อยู่ใกล้ๆด้วยสายตา
อาวรณ์....ป่านนี้ทุกคนคงหลับกันหมดแล้วทั้งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแท้ๆ.....แต่ไหงมีแต่พวกเราที่ต้องแกร่วเดินอยู่
ที่นี่ด้วยล่ะ....อยากกลับไปนอนจัง...พรุ่งนี้วันหยุดด้วย...
รูลรีบสาวเท้าเร็วๆเมื่อหันกลับไปพบว่าอีกสองคนเดินนำหน้าตนอยู่หลายก้าวนักจึงรีบเดินเพื่อตาม
ให้ทัน เด็กหนุ่มหันหน้ามาทางนอร์เฟรเซียก่อนริมฝีปากบางจะเอ่ยถาม " ทำไมถึงไม่ไปพิสูจน์ผีที่ทิวดอกไม้
สีทองก่อนล่ะ? จะเทียวไปทางตึกแบล็คฟอร์มแล้วเทียวกลับมาอีกเหรอ?"
"ก็นะ..."เด็กสาวลากเสียงหวานแล้วหันไปทางรูลแล้วอมยิ้ม" จะพิสูจน์ทีฉันก็เลยอยากจะเรียงลำดับ
ให้ตรงกับในข่าวนี่คะ" รูลย่นคิ้วก่อนเบ้ปากยิ้มแห้งๆแล้วก้มหน้าลงนิ่งยกมือขึ้นกุมขมับ
เป็นพวกแอบเอาแต่ใจ...ดื้อเงียบแล้วทำตาใส.....นี่หว่า....?
บลิทซ์ขยับรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะหลุดขำออกมาเบาๆ การเคลื่อนไหวของฝีเท้าเริ่มช้าลงจนเดินรั้ง
ท้ายแต่ก็ยังรักษาระยะห่างดวงเนตรสีน้ำเงินเข้มทอดมองคนสองคนด้านหน้าผ่านเบื้องหลัง...แววตาส่อง
ประกายลึกจนมิอาจจะแสดงความหมายใดๆให้คนอื่นเข้าใจได้.....นอกจากตัวเอง...
"อ่ะ..อ๋า?!"
โคร้ม!!!
เสียงนุ่มเผลอร้องสบถอย่างตกใจเพราะสะดุดกับอะไรบางอย่างก่อนจะต้องล้มครืนไปลงยังทางไม้
พุ่มที่จัดแต่งเอาไว้อย่างไม่เป็นท่าจนเสียมาดของตัวเอง พลันคนเดินนำทั้งสองก็หันมาตามเสียงก่อนจะเดิน
มาทางพุ่มไม้ที่บลิทซ์นั่งจมอยู่ ก่อนนอร์เฟรเซียก้มกายลงแล้วถามด้วยความเป็นห่วง "เป็นอะไรหรือเปล่า
คะ... บลิทซ์?"
"โอย..ไม่เป็นไร....ครับ" เด็กหนุ่มร้องครางเบาๆพลางปัดเศษใบไม้ที่ติดอยู่ตามตัวออก....เจ็บ...ไม่
สิ...ไม่เจ็บเลย...รู้สึกเหมือนมีอะไรที่นิ่มๆเหมือนกับ....ขนมเยลลี่รองรับอยู่ข้างล่าง บลิทซ์ก้มตาลงมองด้าน
ล่างตามสัญชาติญาณ พลันดวงเนตรสีเข้มก็เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด
บลิทซ์รีบลุกขึ้นทันทีเมื่อดวงเนตรสีน้ำเงินเข้มเหลือบเห็นบางอย่างที่เป็นสีชมพูอ่อนๆราวกับแป้ง
ของขนมซากุระโมจิ รองรับอยู่ด้านล่าง ถึงจะเหมือนแป้งขนม...แต่..เขาก็รู้...ว่านี่เป็น....สิ่งมีชีวิต...!?
"ขะ....ขอโทษ...ขอโทษนะครับ" บลิทซ์ก้มหัวปลกๆใส่สิ่งมีชีวิตประหลาดที่เหมือนขนม มันค่อยๆ
ลุกขึ้น ตัวสีขาวออกชมพูอ่อนสูงราวขวดน้ำอัดลม 2 ลิตร รูปร่างกลมๆแม้หน้าจะบู่บี้ไปบ้างเพราะถูกทับแต่ก็รู้
ได้ว่ามันมีลักษณะคล้ายๆแมวคือมีหูเล็กแหลมแต่ออกมน มันขยับปีกสีขาวราวเทวดาขัดจากหางสามเหลี่ยม
ของปีศาจ นัยน์ตาสีดำขลับกวาดมองบลิทซ์อย่างเคืองโกรธ
"ขอโทษแล้วมันหายเหรอฟร๊ะ!!!" มันร้องออกมาน้ำเสียงเล็กๆดูน่ารักราวกับเด็กแต่ก็จับได้ว่ากำลัง
โมโหจัด แล้วมันค่อยๆกระพืบปีกสีขาวของมันแล้วบินขึ้นไปอยู่ในระดับสายตาของบลิทซ์
แค่นั้น.....นอกจากความประหลาดของมันที่มันจะเหมือนแมวก็ไม่ใช่แล้วแต่มันยังขยับปากพูดได้
อีกด้วย นอร์เฟรเซียกับรูลขยับถอดกรูดด้วยความตกใจ ฝ่ามือบางคว้าข้อแขนแข็งแรงเป็นที่พึ่งก่อนจะเกาะกุม
เอาไว้เสียแน่น....หากแต่....บลิทซ์....คนที่น่าจะกลัวที่สุดกลับเอียงคอลงแล้วทำหน้าซื่อ "แล้วจะให้ผมทำยังไง
เหรอครับ?"
"ไม่รู้เฟ้ย!" สิ่งมีชีวิตประหลาดตอกกลับมาเสียงดังลั่นจนบลิทซ์หลับตาลงแน่นแล้วห่อไหล่น้อยๆ
แล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมาเสียงเล็กดุๆเงียบลง....แต่แค่พักเดียว...พักเดียวเพื่อเว้นช่องหายใจ
"ว่อย...อย่ามาทำแอ๊บแบ้ว....แหม่..ไอ้นี่นิ คิดว่าตัวเองเก่งแล้วจะทำอย่างนี้ไปนะ...ไอ้ๆๆ.......ฯลฯ"
ทันที่มี่เริ่มพูดอีกมันก็ยังคงพล่ามไม่หยุดเสียงเล็กปนเปกันจนคนฟังจับแทบไม่ได้ว่าพูดอะไรบ้าง บลิทซ์
ค่อยๆยกมือขึ้นปิดหูราวกับไม่อยากได้ยินเสียงบ่นเล็กๆของมันสักเท่าไร่....จะว่ารำคาญ...ก็ไม่เชิง
"บะ...บลิทซ์…" รูลกล่าวเสียงสั่นกวักมือหยอยๆเรียกบลิทซ์โดยไม่รอให้มันเทศน์จบ คนถูกเรียก
คลายมือที่ปิดหูออกก่อนเขยิบกายเข้าไปใกล้ๆ ดวงเนตรสีเข้มแสงความสงสัย "นาย...ไม่กลัว..ไอ้..เอ่อ...ไอ้
ขนมมันจู(เป็นขนมของญี่ปุ่น มีลักษณะเป็นสีขาวนิ่มๆ)นี่เหรอ?" เด็กหนุ่มพรมน้ำเสียงเบาๆราวกับกระซิบ
บลิทซ์เงียบลง.....ไม่ใช่เพราะอะไรแต่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่จนปวดท้อง เห็นดังนั้น รูลและนอร์เฟรเซียเอียง
คอลงพร้อมกันด้วยความสงสัย
"ไม่ตกใจบ้างเลยเหรอคะ?" นอร์เฟรเซียถาม คิ้วเรียวบางสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆเคลื่อนชิดกันจนขมวด
แน่นราวกับเป็นปมของโบว์ บลิทซ์ยิ้มกว้างก่อนจะปลดปล่อยเสียงหัวเราะที่กลั้นเอาไว้ออกมาเบาๆอย่างคนมี
มารยาทเด็กหนุ่มก้าวเดินไปทางสิ่งมีชีวิตประหลาดแล้วโน้มกายลง ฝ่ามือนุ่มๆคว้าร่างนั้นไว้อย่างเบาบางและ
ถนุถนอมบลิทซ์อุ้มมันให้กระชับกับตัวแล้วหันไปยิ้ม
"แล้ว.....ผมจะกลัวงานวิจัยของตัวเองทำไมล่ะครับ?"
ความคิดเห็น