ไม่อ่อนโยนต่อใจเลยนะครับอาจารย์ราม

เจ้าราม

The Meaning of Life is Love

โอ๊ย จะเก้าโมงยี่สิบห้าแล้ว ทันไหมเนี่ยไอ้ยุ

ทันทีที่เขาเลี้ยวขวาเพื่อจะวิ่งต่อไปยังทางเข้า ด้านข้างของเวทีซึ่งตั้งอยู่ด้านหน้าสุดในหอประชุมแห่งนี้ เขาก็ชนโครมเข้ากับชายตัวสูงคนหนึ่งเข้าเต็มๆ 

“โอ๊ย”/ “โอ๊ะ” คนหนึ่งร้องออกมาเพราะเจ็บประหนึ่งวิ่งชนเสา ส่วนอีกคนที่ตัวใหญ่กว่าร้องออกมาเพราะตกใจ

แก้วน้ำเก็บความเย็นในซองผ้าสีน้ำเงินเข้มของอาจารย์หนุ่มหน้าตี๋ตกกระเด็นกลิ้งหมุนไปบนพื้น ส่วนคนที่ชนแล้วกระเด้งถอยหลังกลับก็เซหงายหลัง กำลังจะเสียหลักแบบคว้าอะไรเอาไว้ไม่ทัน

ยังดีที่ได้ชายหนุ่มตัวสูงยื่นมือไปโอบรอบเอวของคนที่ตัวเตี้ยกว่าเอาไว้ และจังหวะที่สองคนเงยหน้ามาเจอกันใกล้ๆ นั้น ต่างคนก็ต่างชะงักงันไปครู่หนึ่ง

“ราม!” ด้วยระยะที่ใบหน้าแทบจะชนกัน วายุที่มองเห็นใบหน้าของคนที่โอบเอวเขาชัดๆ ก็ตาโตขึ้นมาเป็นไข่ห่าน และเขาก็ร้องเรียกชื่อของคนตัวใหญ่ออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ