PLEASE (ชิราอิชิxฟูจิxเทะสึกะ)

เนื้อเรื่อง

'รู้ฉันรู้ยังไงก็คงไม่ต่าง รู้ฉันรู้ยังไงเธอก็เลือกเขา...

รู้ถึงฉันขอร้องยังไง เธอคงต้องลืมเรื่องของเรา..

เพราะว่าเขาดีกว่า เพราะเขาสำคัญกว่า....'




"ฟูจิ ฉันชอบนาย.."

"อะไรนะ?..."

"ฉันบอกว่า ฉันชอบนาย... "

"แต่ฉันคบกับเทะสึกะอยู่นะ...ชิราอิชิ"

"แค่อยากให้รู้ไว้เฉยๆน่ะ..."

เจ้าของผมสีควันบุหรี่ยิ้มหวานให้คนร่างสูงตรงหน้า
ก่อนที่จะหันหลังกลับไป แต่ก็มีท่อนแขนของคนที่เพิ่งสารภาพรัก มาขว้าไว้ก่อน

"นายติดมหาลัยเดียวกับฉันนิ ถ้าไม่รังเกียด มาเป็นรูมเมทกับฉันก็ได้นะ..."

ชิราอิชิตาโต คนๆนี้มีผลกระทบต่อจิตใจเขามาก
ทุกๆอย่างของฟูจิ ทั้งรอยยิ้ม น้ำเสียง แววตา
จะให้เขาแลกมาด้วยความเจ็บปวดสักแค่ไหน เขาก็ยอม

เมื่อไหร่กันก็ไม่รู้ที่เขาหลงรักทุกๆอย่างของฟูจิจนถอนตัวไม่ขึ้น
ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าฟูจิคบกับ เทะสึกะอยู่ก็เถอะ
จนเพื่อนสนิทของเขาอย่างเคนยะ ก็เอือมระอาที่จะพูดให้เขาตัดใจแล้วล่ะ

จนจบม.ปลาย เขาก็รู้ว่าฟูจิจะต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่โตเกียว
เขาก็พยายามสอบเข้าที่เดียวกันด้วยสติปัญญาที่ไม่ค่อยเก่งมากเท่าไหร่
แต่ก็พยายามจนติดคณะเภสัชจนได้ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่คณะเดียวกับฟูจิที่ติดวิศวะ
แต่แค่อยู่มหาลัยเดียวกัน สำหรับเขาก็พอแล้ว

แต่ไม่รู้จะขอบคุณเทะสึกะดีมั้ยที่เลือกจะไปอยู่เยอรมัน
ทำให้เขาได้มาเป็นรูมเมทของฟูจิจนได้

เดือนแรกๆ ชิราอิชิจมอยู่กับความทรมารในทุกๆวัน
เสียงหวานของฟูจิที่คุยโทรศัพท์กับเทะสึกะทุกคืน
ทำให้กว่าเขาจะข่มตานอนในแต่ละคืนได้ ก็ตอนที่ฟูจิวางสายจากคนไกล

คนที่เป็นเจ้าของหัวใจฟูจิ..

จนคืนหนึ่งที่เขากลับมาเจอฟูจิในห้องที่มืดมิด
พร้อมเสียงร้องไห้เบาๆใต้ผ้าห่มหนาบนเตียง
เขาก็แทบจะใจสลายตามไปด้วย

"ฟูจิ! นายร้องไห้ทำไม!?"

ชิราอิชิถลาไปดูคนที่นอนจมน้ำตาอยู่บนเตียง ก่อนจะกอดไว้พร้อมลูบเส้นผมสีน้ำตาลบางเบา

"เทะสึกะ.. อึกก เทะสึกะเขาบอกเลิกฉัน.."

ฟูจิเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ขาดตอนเพราะแรงสะอื้น
จนชิราอิชิต้องเพิ่มแรงกอดให้แน่นขึ้น

"ฟูจิ.. นายยังมีฉันนะ อย่าร้องเลยนะ ฉันจะขาดใจอยู่แล้ว.."

ชิราอิชิเอ่ยพร้อมน้ำตาใสที่เหมือนจะกลั้นไว้ไม่อยู่
เสียงสะอื้นของฟูจิ เหมือนมีดกรีดลงบนใจเขาให้เป็นแผลลึกลงกว่าเดิม

"ฉันจะอยู่ข้างนายเอง ในฐานะอะไรก็ได้ฟูจิ ฉัน ยอม..."




'รู้เธอมีเหตุผลอะไรสักอย่าง ที่ทำให้เธอไม่คิดจะอยู่กับฉัน

อาจเป็นเพราะเธอแค่เหงาใจในวันที่เราพบกัน

เธอแค่มีความสุข แต่ว่าเธอไม่ได้รักกัน....'




"คุณเภสัชขี้เซา~ ตื่นได้แล้วนะครับ"
ฟูจิพูดพร้อมกระโดดลงไปทับคนบนเตียงที่นอนคลุมโปง จนชิราอิชิก็หัวเราะออกมา

หนึ่งปีแล้วที่เขากับฟูจิไกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ไม่รู้ว่าในฐานะอะไร..
แต่แค่นี้เขาก็มีความสุขมากแล้ว แค่ได้อยู่ไกล้ ได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เขารัก
มันก็พอแล้ว

ชิราอิชิมองตามฟูจิที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียน
เมื่อไหร่กันนะที่เขารู้สึกว่าฟูจิตัวหนากว่าเขา กล้ามเนื้อก็เด่นชัดขึ้น
คงเพราะออกภาคสนามบ่อยๆ ทำให้ผิวที่ขาวก็ดูจะเข้มขึ้น
ผมที่สีน้ำตาลที่ยาวระต้นคอ ถูกรวบไว้ข้างหลังอย่างไม่ใส่ใจ
แต่พอมันมาอยู่ในตัวฟูจิแล้ว กลับทำให้ดูมีเสน่ย์อย่าง ประหลาด

ในขณะที่เขากลับตัวเล็กลงเรื่อยๆ ก็วันๆอยู่แต่ห้องแลป
แทบไม่ได้ไปโดนแดดเหมือนเด็กวิศวะ ผิวที่ค่อนข้างขาวอยู่แล้ว
กลับดูซีดลงกว่าเดิม จนฟูจิต้องพาเขาไปข้างนอกบ่อยๆ
บอกว่าอยากให้เขาไปเจอแดดบ้าง

"ฟูจิ ฉันรวบผมให้ไหม่ไหม?"

ชิราอิชิบอกคนร่างสูง ก่อนที่ฟูจิจะพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินมานั่งตรงพื้นห้อง
พร้อมหันหลังให้เขา

นิ้วมือเรียวยาวค่อยๆแกะผมที่มัดลวกๆไว้ตอนแรกของฟูจิลงแล้วค่อยรวบผมคนที่นั่งต่ำกว่าให้ไหม่
เส้นผมอ่อนนุ่มสีน้ำตาลอ่อนค่อยๆผ่านนิ้วมือเรียวยาวของชิราอิชิที่ตั้งใจมัดผมจนเสร๊จ
ด้วยความที่มันยังยาวไม่มากทำให้ปลอยผมบางส่วนร่วงลงมาระกับต้นคอเหมือนเดิม
แต่มันก็ดูเรียบร้อยกว่าตอนแรกละนะ

ชิราอิชิโอบกอดฟูจิจากด้านหลัง พร้อมกระซิบถ้อยคำที่เขาพูดมันอยู่ทุกวัน

"รักนะ..."

ฟูจิเพียงหันมายิ้มด้วยรอยยิ้มแบบเดิม พร้อมกล่าวขอบคุณเบาๆ

...เมื่อไหร่นะที่คำว่ารักของฉันจะทำให้นายใจอ่อนซะที ฟูจิ....




'แต่ฉันรัก รักเธอไปแล้วทั้งใจ รู้ฉันรู้ว่าเธอต้องไป...

แต่อยากจะขอร้องเธออีกครั้ง..'



วันนี้ชิราอิชิมีเรียนช่วงเช้าเพียงคาบเดียวเขาจำได้ว่าฟูจิก็เรียนเสร๊จพร้อมเขา
หลังจากหมดคาบจึงรีบมุ่งไปที่ตึกวิศวะทันที
เพราะวันนี้ฟูจิสัญญากับเขาไว้ว่าจะพาไปกินข้าวข้างนอกกัน

สองขาเรียวยาวเดินมาถึงที่หมาย เด็กวิศวะหลายคนมองมาทางเขาพร้อมกับส่งยิ้มมาให้
เพราะใบหน้าสวยเหมือนผู้หญิง กับผิวที่ขาวเหมือนคนบอบบาง
พร้อมกับร่างกายที่ดูจะเล็กลงเรื่อยๆของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ทำให้มีหลายคนเข้ามาจีบแต่เขาก็บอกปัดไปตลอด เพราะเขาให้ใจกับฟูจิไปแล้ว

สายตาของชิราอิชิมองหาฟูจิทันทีที่มาถึง
แต่ก็เจอแต่กลุ่มเพื่อนสนิทของฟูจิที่เขาเคยเจอหน้า2-3ครั้งนั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะ
จึงเดินเข้าไปหา

"ขอโทษนะครับ ฟูจิอยู่ไหนครับ"

"เห็นมีคนมาหาน่ะ ตอนนี้คุยกันอยู่ที่มุมตึกตรงโน้นนะครับ"

"ขอบคุณครับ"

ชิราอิชิรู้สึกสังหรใจแปลกๆ ตั้งแต่อยู่กับฟูจิมา แทบไม่เคยมีใครแวะมาหาเลย
หรือว่าจะเป็น...

ชิราอิชิข่มความกังวนใว้ในใจพร้อมกับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
จนมาถึงมุมตึก ก็ได้คำตอบที่ทำให้เขาแทบยืนไม่ไหว

"เทะสึกะ..."

เสียงเอ่ยเรียกชื่อเบาหวิวถูกเปร่งออกมาจากปากของชิราอิชิ
พร้อมกับพยายามยืนไม่ให้ตัวเองล้มลง

"ฟูจิ ฉันขอโทษ ฉันกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว จะไม่ทิ้งนายไปไหนแล้ว กลับมาเริ่มไหม่กับฉันได้ไหม.."

ชิราอิชิขบริมฝีปากแน่นรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอทำให้รู้สึกหายใจลำบาก
น้ำใสเริ่มไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่

1ปีที่เขาพร่ำบอกคำว่ารักกับฟูจิทุกวัน

1ปีที่เทะสึกะหายไป

1ปีที่เขาอยู่โดยไม่มีฐานะอะไรเลย

1ปีที่เขารอว่าสักวันหนึ่งฟูจิจะหันมามองเขาบ้าง

ตอนนี้ความพยายามของเขากำลังถูกทำลายลงโดยบุคคลที่กลับมาเพียงไม่กี่วัน..

ภาพด้านหน้าของชิราอิชิเริ่มพล่ามัวเพราะน้ำตาที่ไหลลงมา
เหมือนจะตอกย้ำเขาว่าควรหยุดได้แล้ว




'โปรดรักฉันรักฉันเถอะนะ จะไม่ทำให้เธอเสียใจ

รู้ฉันสู้เขาไม่ไหว เทียบกับใครที่เธอมี แต่เลือกฉันเลือกฉันได้ไหม

ฉันจะดูแลเธอให้ดี โปรดถามใจเธออีกที เพราะทั้งใจฉันมันยังมีแค่เธอ'




ไม่ต้องรอฟังคำตอบว่าฟูจิจะตอบว่าจะไร
สองขาค่อยๆพาร่างที่แทบจะยืนไม่ไหวกลับมาห้องทันที

เขายอมแพ้แล้วฟูจิ...

ฝ่ามือเรียวบางเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่า
ภาพความทรงจำในห้องค่อยๆฉายชัดมาให้หัวของเขา
รูปคู่ของเขากับฟูจิแปะอยู่ที่หัวเตียง ซึ่งฟูจิไม่เคยว่าถ้าเขาจะทำ

แต่เขาทำไปเพื่ออะไร?..
ถ้าไม่ได้จะพยายามบอกให้คนร่วมห้องรู้ว่าสำคัญแค่ไหนสำหรับเขา

เขาเคยขอร้องพระเจ้าว่าขอแค่โอกาศ
ให้เขาได้พิสูจน์ให้ฟูจิรู้ว่าเขารักฟูจิมากแค่ไหน
และพระองค์ก็ให้เวลาเขามาแล้ว1ปี แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ

ไม่มีคำว่ารักหลุดออกมาจากปากของฟูจิเลย..
มีแต่เขาที่บ้าบอพูดอยู่ทุกวัน...

ชิราอิชิค่อยๆเอื้อมมือไปปลดรูปหลายใบที่ทำแพงออกด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา

ทำไปเพื่ออะไรกัน...

สองมือค่อยๆเก็บเสื้อผ้าส่วนตัวของเขายัดใส่กระเป๋า
ความพยายามเขาหมดแล้ว เขาควรไปให้ไกลเสียที

ชิราอิชิค่อยๆเขียนการ์ดสีขาวผ่านม่านน้ำตาอย่างยากลำบาก
เพื่อบอกลาฟูจิครั้งสุดท้าย บอกลาคนที่เขารักไปทั้งใจ

'ขอให้นายมีความสุข เทะสึกะกลับมาแล้ว ฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไมอีก
ถึงเวลาเปลี่ยนรูมเมทแล้วละ ฉันรักนายนะ แต่ฉันทรมารเหลือเกินฟูจิ...'

มือแต่เพียงเสียงสะอื้นที่ดังผ่านความเงียบงันในห้องก่อนที่ร่างบางจะตัดสินใจ
สะพายกระเป๋าใบใหญ่ออกจากห้องไป



'โปรดถามใจเธออีกที เพราะทั้งใจฉันมันยังมีแค่เธอ...'