คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Shot Fiction : My (room)Mate
Shot Fiction : My (room)Mate
Couple : ChenLay
Rate : 13+(?)
ถ้ามองกันตามความจริง เอ็กโซเอ็มมีสมาชิกกัน6คน 4คนเป็นคนจีน ส่วนอีกสองคนเป็นคนเกาลี ยังไงซะคนพูดภาษาเดียวกันก็ต้องเข้าใจกันอยู่แล้ว ภาษาเป็นอุปสรรคแรก ที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขายากในการทำความเข้าใจ แต่ว่าในเมื่อถูกเลือกมาแล้วว่าให้อยู่ด้วยกัน ยังไงก็ต้องสร้างความสัมพันธ์ให้ดีที่สุด ...ห้ามให้ใครจับได้ว่า เราแทบไม่เคยจะสนิทกัน... หรือไม่ก็อาจจะเข้าใจผิดว่าคนนี้สนิทกับคนนี้ ...ตามสคริปที่ถูกเขียนมาให้
"ย๊าห์!เฉินเฉิน ทำไมนายถึงดื้อแบบนี้เนี่ย!"
"เลย์เก้อ จะบ่นอีกนานไหมอ่ะ?"
จากในทีวี เลย์ที่เงียบขรึม แต่ในตัวจริงกลับพูดเยอะบ่นเยอะแถมยังเป็นคนสรรหามุขตลกมาเล่นได้ทุกเวลา
"จงแดนา...อย่าดื้อกับเลย์ฮยองสิ..."และอีกข้อในความจริงที่...ซิ่วหมิน เป็นคนที่มีวุฒิภาวะเป็นพี่ใหญ่ที่สุด แม้แต่ตุ้ยจ่างคริสก็ยังต้องเคารพยำเกรง
แต่กับเฉินนี่สิ! เพราะเป็นคนเดียวที่คุยได้รู้เรื่องกับภาษาเกาหลี ความเคารพยำเกรงจึงไม่ค่อยมีสักเท่าไร
"-3-อะไรๆก็ตามใจแต่เลย์ฮยอง"
เฉินทำปากเป็ดงอนๆแต่ก็ยอมลุกให้ที่นั่งติดริมหน้าต่างเล็กๆบนเครื่องบินให้เลย์ ก่อนที่จะมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆแทน เลย์เดินแทรกตัวเข้ามานั่งชิดหน้าต่างอย่างดีใจจนเห็นลักยิ้มนั่นเป็นรอยลึก
ใช่แล้วหล่ะ...พวกเขากำลังเดินทางกลับเกาหลี เพื่อไปฝึกซ้อมร่วมกับเอ็กโซเค กับการแสดงในเวทีรางวัลเอนเตอร์เทนเม้นต์ที่จะจัดขึ้นในเดือนหน้า ซึ่งพวกเขามีชื่อเข้าชิงในสาขารุกกี้กรุ๊ป ซึ่งเป็นรางวัลน้องใหม่ไฟแรง
ระหว่างที่เฉินเอาเอ็มพีสามขึ้นมาฟังด้วยหูฟังสีเขียวอี๋นั่นยัดหู เลย์ก็แกล้งเอาหูฟังอีกข้างมายัดหูของตัวเองทันที แล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"=..=เนียนมากเลยเนอะ"เฉินพูดงึมงำแต่เลย์ก็ได้ยิน
อยู่ในทีวีนะ แทบไม่ได้มีโมเม้นต์แม้แต่ในสนามบินก็เห่อะ แต่ถ้าสังเกตุดีๆ...เลย์ก็เดินตามหลังเฉินบ่อยๆนั่นหล่ะ...
"คิมจงแด!คิมจงแด!ย๊าห์!!!"เสียงพี่ผู้จัดการจอมโหดตะโกนไล่เข้ามาในที่นั่งชั้นเฟริสคลาส อย่างอารมณ์เสีย
เฉินยืนขึ้นเลิ่กลั่กทันทีที่เสียงตะโกนนั่นดังที่สุดเท่าที่เคยฟัง
"อะไรครับฮยอง?"
"นายไปนั่งชั้นประหยัดแทนคริสเลยไป!"
"หา?"
เฉินทำหน้างง จากนั้นก็ปรากฎตุ่ยจ่างที่เดินหน้าเครียดเข้ามา คงโดนพี่เมเนเจอร์ดุสินะ...
"โถ่ว เมเน ฮยอง~ ไม่ต้องให้น้องมันไปแทนหรอก ผมทนได้สบายอยู่แล้ว"คริสพูดยิ่งทำให้เฉินงงต่อไป เลย์ลุกขึ้นมาแล้วยืนโงนเงนถาม
"มีเรื่องอะไรที่ชั้นประหยัดหล่ะครับ?"
“ก็แฟนคลับน่ะสิ แอทแทคฮยองมากไปนิด~"คริสไม่มีท่าทีโกรธสักนิด ทั้งๆที่โดนทั้งดึงทั้งพลั่กในตอนเดินเข้าเกท แล้วยังโดนกล้องกระแทกหน้า ทั้งเสียงกรี๊ดไม่หยุด ทั้งขอลายเซ็นต์ ตอนที่นั่งชั้นประหยัด
"แล้วทำไมต้องเป็นเฉินที่ไปแทนหล่ะ?!"เลย์ตะโกนถามเมเนเสียงดัง
...คนจะนั่งด้วยกันสักหน่อย
"อ่าๆอย่าเรื่องมากน่า เพราะแฟนคลับคงไม่แอทแทคเท่าแฟนคลับคริสไง เฉินเร็วๆสิ!"
เฉินทำได้แค่เชื่อฟังเมเนเจอร์เขาเดินออกมาจากที่นั่งและพกไอพอดกับหูฟังไปแค่นั่น
เลย์มองแล้วเม้มปากเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงหลังจากตุ้ยจ่างมานั่งแทนเฉิน
"หน้าบูดจนปากห้อยแล้วไออี้"คริสกัดไปที เลย์ก็ยังก้มหน้า
"แกมันตัวปัญหาจริงๆไอ้คนหล่อเว่อเว่อ!"
"ขัดความสุขแกล่ะสิ!"
"เออ!!!"
หลังจากที่ลงมาจากเครื่อง เลย์ที่ยังไม่เห็นเฉินเดินลงมาจึงยืนรอพลางจัดทรงผมไปพลางๆ ไม่ได้เดี๋ยวต้องไปเจอแฟนคลับต้องสวย(?)ไว้ก่อน...
เฉินเดินลงมาด้วยรอยยิ้มเต็มหน้า เขาเดินมาพร้อมๆกับเลย์ที่สาวขาตามหลังมา ไม่ได้แม้แต่จะมองหน้าหรือออกปากพูดคุยอะไรๆ และต้องไปเดินเบียดเสียดผู้คนจนกว่าจะถึงรถตู้นั่นหล่ะ...
หอพักเอ็กโซเอ็ม
ปลั่ก!ตุ้บ!
"เง้อ~คิดถึงที่นอนนุ่มๆที่สุดเลย~"เสียงครางในลำคอพูดออกมาด้วยโทนเสียงสูง เจ้าของร่างลากตัวเองให้ล้มลงไปกับเตียงสีขาวอย่างหมดแรง ส่วนคนที่เดินตามเข้ามาก็เพียงแค่ปิดประตูลงเงียบๆ ไม่อย่างรบกวนคนที่เอาหน้าจุ้มกับหมอนอย่างอ่อนแรง
เลย์กับเฉินเป็นรูมเมทกัน...เมื่ออยู่ที่เกาหลี
เลย์เดินเข้าไปลากกระเป๋าเฉินที่ถูกโยนกองไว้ข้างๆปลายเตียงก่อนที่จะเอาของออกมาเก็บให้เฉิน
เมื่อได้ยินเสียงกุกกัก เฉินจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองที่ต้นเสียง เขามองตาปริบๆ เลย์กำลังเก็บของให้เขาทั้งๆที่น่าจะเหนื่อยกว่าเขา เมื่อกี้แฟนคลับก็เพิ่งแอทแทคมาไม่ใช่หรือไงนะ?!เห็นบอกว่ากำลังปวดเอวอยู่ด้วยไม่ใช่หรือไง?
"นี่...ปล่อยมันไว้แบบนั้นหล่ะ"
"เดี๋ยวแปปเดียวก็เสร็จแล้ว"
"ได้ยินมาว่าถูกกระชากกระเป๋าไม่ใช่หรอไง?"
"โอ้ย!สบายมาก ไม่ต้องห่วง~"
"หรอ~ รู้สึกว่าปวดเอวอยู่ไม่ใช่หรอไง?"
"..."เลย์เงียบไม่รู้จะเถียงอะไรดี เขาลูบแบบประหม่าๆ เมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าเฉินเดินมานั่งยองๆใกล้ๆ
เฉินคว้ามือเรียงๆของเลย์ก่อนที่จะใช้อีกมือหนึ่งแกะของที่เลย์ถืออยู่ออก และใช้เท้าเขี่ยๆของพวกนั้นให้พ้นทาง
"มานั่งอยู่นิ่งๆ ให้เวลาตัวเองได้หายใจบ้างเถอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องเข้าบริษัทซ้อมเต้นอีก"เฉินพูดแล้วดึงมือคนอายุมากกว่าให้ยืนตาม เลย์เดินตามมาอย่างว่าง่าย เขาสองคนไปยืนรับลมที่ระเบียงเล็กๆภายในห้อง
"นี่...รู้ไหม?บางทีฉันก็อยากอยู่ที่เกาหลีมากกว่าจีนหน่ะ"เลย์พูดแล้วมองหน้าเฉิน ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มที่ระบายด้วยความรู้สึกข้างใน
"ทำไม?...นายพูดเกาหลีติดๆขัดๆคิดว่าจะเอาตัวรอดถ้าไม่มีล่ามหรือไงเล่า~"
"...แต่นายก็พูดกับฉันฉอดๆนี่"
เฉินยิ้มออกมา หลังจากได้ยินคำพูดนั้น นั่นสิ!เลย์พูดกำหลีแทบไม่ได้เรื่อง แต่เขาก็พยายามเข้าใจมัน แล้วก็พยายามตอบเกาหลีคำจีนคำเพื่อให้ได้คุยกันนานขึ้น...
"ฮ่ะฮ่ะ!อย่ามาๆ บอกมาดีกว่าว่าทำไมที่นี่ถึงดีกว่า~"
"ก็...ที่นี่มีนายเป็นเมทฉันไง..."
"รูมเมทอ่ะนะ?"
"เมท ในภาษาอังกฤษหมายถึง...คนที่ใช่ต่างหาก"
"..."เฉินพูดไม่ออกทันที หน้าเขาคงแดงมากๆไม่ต้องบอกก็รู้เพราะรู้สึกว่าหน้ามันร้อนๆอยู่แล้ว
แล้วยิ่ง...
ริมฝีปากบางสวยที่ทายทับลงมาที่ริมฝีปากหยักของเขาเนิ่นนาน...จนไม่รู้ว่าจะทำตัวแบบไหนต่อ
มือของเฉินค่อยๆสัมผัสที่เอวของคนหน้าหวานเบาๆ ก่อนที่จะดันอีกคนเข้ามายืนแนบกัน เฉินค่อยๆผละริมฝีปากออกก่อน แต่มือก็ยังโอบเอวของเลย์ไว้
"ไม่ชอบหร...อื้อ~"ยังไม่ทันพูดจบ เลยก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากหยักเสียก่อน ลิ้นที่โลมเลียรุกเร้าเข้ามาในโพลงปาก ทำให้รู้สึกหวาบหวิวเหมือนกำลังจะลอย เลย์เดินเข้าขยับไปหาเฉินมากขึ้น ก่อนที่จะจับที่แขนเฉินเพื่อพยุงตัวที่แทบจะหลอมลงไปพื้นพื้น
เฉินผละตัวออกจากเลย์ก่อนที่จะมองหน้าเลย์นิ่ง
"ฉันอยากกอดนายจะแย่ อยากอยู่ใกล้ๆ อยากคุยกันเยอะๆ คิดถึงจะตายแล้ว!โชคดีชะมัดที่กลับเกาหลีสักที~"เฉินบ่นเหมือนเด็กๆ แล้วกอดเอวเลย์เข้ามาอีก
"ในที่สุดนายก็เลิกปากแข็งแล้วสินะ!ฮิ!"เลย์หัวเราะอย่างถูกใจ แล้วเอานิ้วเกลี่ยๆที่จมูกเฉิน
"หนอย!ถ้าพรุ่งนี้เจ็บเอวกว่าเก่าอย่ามาว่าก็แล้วกัน!"
"ห้ะ?"
หมับ
"เฮ้ย!!!"
เลย์อุทานอย่างตกใจเมื่อตัวเขาลอยจากพื้นไปอยู่บนบ่าเฉินแทน
แปปนะ...เจ็บเอว...?
ฟุ่บ
เฉินวางเลย์ลงบนเตียงนอนเ แล้วกักตัวเลย์เอาไว้ในอ้อมแขน เลย์ยังคงตาโตตกใจ
"ยังไม่เข้าใจอีก!"
เฉินโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากเลย์อีกรอบ ก่อนที่จะเริ่มลามมาที่คออย่างช้าๆ
ห้ะหา?!
เฮ้ย!อย่าน้ะ...
:) Shalunla
ความคิดเห็น