คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : เหตุการณ์เดิมแต่เป็นอีกคน
Chapter 8 : เหตุการณ์เดิมแต่เป็นอีกคน
หลายวันมานี้เกิดอะไรขึ้นเยอะแยะไปหมด แต่ซูโฮกลับแทบไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจเลย เพราะคนข้างๆที่ตามเขาไปทุกทีแต่กลับพูดน้อยลงจนน่าใจหาย ทำเอาเขาเป็นห่วง
เซฮุนทำหน้าเศร้าตลอดเวลา พอเดินผ่านอะไรๆที่เป็นความทรงจำของเขากับลู่ฮาน เขาก็จะหายไปในทันที แต่สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่ห้องของซูโฮ
แต่ข้อดีอีกอย่างที่เซฮุนทำตัวติดกับซูโฮ ก็คงเป็นเรื่องได้เจอ'จงอิน'ที่เป็นเพื่อนตอนประถมของเซฮุน น่าแปลกทั้งๆที่จงอินกับเซฮุนอยู่ชั้นเดียวกัน แต่กลับไม่เคยเจอกัน... คงเป็นเพราะเซฮุนเอาแต่มองอะไรที่ไกลๆตัวอยู่หล่ะมั้ง อีกอย่างจงอินเองก็ไม่ได้ชอบทำตัวเด่นสักเท่าไร
บางครั้งเซฮุนก็สังเกตท่าทางของจงอินที่เปลี่ยนไปจากที่เขารู้จักนิ่งๆ แต่นั่นก็อาจจะทำให้เซฮุนลดความคิดที่ทำให้เจ็บลงได้ ซูโฮคิดแบบนั้นเลยสั่งให้เซฮุนอยู่กับเขาตลอดๆ
ตอนนี้ทั้งกลุ่มของซูโฮกำลังเล่นกันอยู่ในห้องสมุดอย่างเบาๆ และเซฮุนก็ยังนั่งพิงหลังซูโฮอยู่เหมือนทุกที ซูโฮหันไปยิ้มหน่อยๆเมื่อได้ยินเสียงฮัมเพลงจากคนที่พิงอยู่เบาๆ
เซฮุนกำลังอารมณ์ดีขึ้นแล้ว...
"ซูโฮมองอะไรหรอ?ยิ้มอะไรคนเดียวอีกแล้ว?"
"...เอ่อ"
"ย๊าห์!!!ทุกคนมองที่ฉันเร็ว!!!"จงอินวิ่งถลาเข้ามาโหวกเหวกเสียงดังทั่วห้องสมุด พร้อมกับวิ่งมาหยุดตรงหน้าโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่
"ดูนะๆ"จงอินว่าเสียงเบาลงแล้วหันซ้ายขวา เซฮุนค่อยๆหันกลับหลังมามองด้วยความสนใจ
จงอินยิ้มแก้มปริ แล้วยกมือขึ้นตั้งท่า ...?
ซูโฮสังเกตเซฮุนที่เริ่มอ้าปากด้วยความอยากรู้สุดๆว่าเพื่อนเก่าของเขาจะทำอะไร?
"อูริน ทอ อีซัง นุนนึล มาจู ฮาจี อันนึลกา
โซทงฮาจี อันนึลกา ซารางฮาจี อันนึลกา
อาพึน ฮยอนชิลเร ทาชี นุนมุงรี ฮึลรอ
พากุล ซู อิตตาโก พากูมยอน ทเวนดาโก
มัลเรโย มามา มามา~"
จงอินร้องเพลงออกมาด้วยโทนเสียงต่ำ...ช่างไม่น่าฟังเสียจริง!
แต่จงอินกลับค่อยๆก้าวเท้าเป็นสเต็ปตามเพลงที่เขาร้องออกมาอย่างคล่องแคล่ว มือที่ยกขึ้นทำท่าต่างๆ
จะบอกว่าโชคดีที่.....เต้นเก่ง
เลยมีคนดูหน่ะน้ะ...
"วู้วๆ"แบคฮยอนเบ้ปากแล้วยกหัวแม่มือขึ้นจิ้มลงพื้น ส่วนชานยอลก็ส่งเสียงประกอบให้แบคฮยอน ...ช่วยกันซับพรอตเกินไปไหม?
"เย้!เก่งที่สุดเลย~จงอินนา~"
...คงมีแต่คยองซูหล่ะมั้งที่เอาแต่ตบมือฉาดใหญ่ชมจงอินอยู่นานสองนาน
ซูโฮมองที่เพื่อนของเขาแล้วส่ายหัวเบาๆ อั้ยช์!!!เขาคบกับคนพวกนี้ได้ไงเนี่ย!?ไม่เต็มสักคน...
แต่เพราะส่ายหน้าไปมาเลย ไปบังเอิญเห็นเซฮุนนั่งตัวงอ อกไปชิดกับหน้าขา
ซูโฮรีบเอื้อมมือไปลูบหลังเซฮุนทันที เขากลัวว่าเซฮุนจะเป็นอะไร แต่พอก้มหน้าเข้าไปใกล้ เขายิ่งแปลกใจไปอีก
"เซฮุน...เป็นอะไรหรือปล่าว?"เขาพูดเบาๆเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน
"...อึก โอ้ย!!!"
ตัวเซฮุนที่สั่นเทา ทำเอาซูโฮใจไม่ดี เขารีบขยับตัวเข้าไปใกล้แล้วจับตัวเซฮุนที่ยังก้มหน้าอยู่แบบนั้น
"โอ้ยๆ!ขำอ่ะ!!!ไอ้ดำเอ้ย แกทำตัวน่าเกลียดหว่ะ!!!ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า~"
"..."
เงิบเลย!
เซฮุนหลุดขำออกมาเสียงดังหลังจากที่กลั้นไว้อยู่นาน เขาโงหัวขึ้นมาแล้วกุมท้อง พร้อมๆกับกระทืบเท้าเป็นพัลวัน
...แล้วซูโฮไปห่วงมันทำไม!!!ไอ้เราก็นึกว่าร้องไห้!ให้ตายเถอะ!!!
เซฮุนพยายามหยุดหัวเราะแล้วหันมามองหน้าซูโฮที่เม้มปากด้วยความเจ็บใจตัวเอง
"นี่ซูโฮ!นายรู้ไหม?ตั้งแต่คบกับไอ้จงอินมานะ มันยังไม่เคยทำตัวฮาแบบนี้เลย"
"..."หรอ...!!!
"มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรเนี๊ย...รอก่อนน้ะโว้ย!รอให้ฉันฟื้นก่อน แล้วฉันจะมาหาแก~"เซฮุนพูดอย่างอารมณ์ดี เขาหันไปมองจงอินที่รีเพลท่าเต้นกับร้องเพลงอยู่รอบแล้วรอบเล่า
ซูโฮเลยเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง...ดี!ดีมากๆเลยหล่ะ เขาคิดถูกแล้วที่ให้เซฮุนเจอกับเพื่อนเขา เพราะดูท่าทางเซฮุนจะเริ่มกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมค่อนข้างเร็ว
หรือไม่...เขาก็อาจจะคิดผิด ที่ทำให้เซฮุนหนีจากปัญหา...?หรือปล่าว
"ย๊าห์!!!ซูโฮ!นายเมินฉันหรอ!!!"
"ห้ะหา?"
"นายหันหน้าหนีท่าเต้นฉันได้ไง"
ซูโฮได้แต่ทำหน้างง แต่จงอินก็เข้ามาเขย่าตัวของซูโฮอย่างเด็กๆ แล้วยังขยี้ผมซูโฮอย่างไม่เกรงใจ...
เซฮุนมองกลุ่มคนที่เล่นกันอย่างน่ารัก คนที่ถูกแกล้งไม่ได้ตอบโต้อะไร มองๆไปก็น่ารักไปอีกแบบ ปกติก็เห็นว่าทำแต่หน้าเครียด แค่ยิ้มกับหัวเราะก็ดูน่ามองขึ้นตั้งเยอะ...
บางที...จะเร็วไปไหม?
ถ้าเซฮุนจะบอกว่า
ความเจ็บนั่นไม่ได้มากมายตั้งแต่แรกแล้ว...
ความเจ็บนั้นมันค่อยๆหายไปเมื่อมีซูโฮอยู่ข้างๆ...
บางที...
อาจจะคงเป็นความรู้สึกที่ชอบถูกปลอบซะมากกว่า...
หรือไม่...เวลา2เดือน อาจจะยังไม่มากพอที่จะให้ความรักความรู้สึกกับลู่ฮานไปทั้งหมดก็ได้
ผลั่วะ!
"โอ้ย!ไอบ้าเอ้ย!!!ฉันเจ็บอยู่นะโว้ย!"
เฉินโวยวายเมื่อถูกคริสตบหัวแทบคว่ำ
วันนี้เขาขอหมอออกจากโรงบาลตั้งแต่เช้า แล้วรีบมาโรงเรียนอย่างคิดถึง
อ่า...พูดเหมือนเป็นเด็กเรียนไปได้
จริงๆแล้ว ไม่ใช่หรอก... เพราะว่าไม่อยากนอนหลับในห้องนั้นกับไอ้เซฮุนต่างหาก บรึ๋ย!ยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว...
ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว แต่พวกเขาทั้ง6คน รวมทั้งซิ่วหมินกับจื่อเทาก็มานั่งรวมตัวกันที่โรงอาหารด้านล่างนี้ทั้งหมด
พูดคุยถึงเรื่องหลายๆวันที่ผ่านมา ว่าแต่ละคนไปเจอตำรวจแล้วเป็นไงกันบ้าง เรื่องการบ้านในห้องเรียน เรื่องกิจกรรมที่จะมาถึง
แต่เฉินที่นั่งอยู่เฉยๆก็ต้องโวยวายเสียงดังหลังจากคริสตบหัวเขาจังๆ
"แกหยุดพูดไปเลยไป!พรุ่งนี้ไอ้ตำรวจนั่นก็จะมาหาแกแล้วเว้ย!"คริสบอกเฉิน
"อ๋อหรอ~ พูดเหมือนน่ากลัว~"เฉินยังไม่สะทกสะท้าน เขายกเท้าขึ้นมาพาดไว้บนโต้ะอาหารแล้วกระดิกอย่างอารมณ์ดี
"หมาจัง!"ลู่ฮานบ่นแล้วยกเท้าขึ้นถีบขาเฉินให้หลบออกจากหน้าเขา
"เฉินฮยอง~ แบบนี้ไม่ควรนะครับ!"จื่อเทาบ่นอีกคนแล้วเอามือเขี่ยขาเฉินหลบ แต่...ก็ยังวางพาดเหมือนเดิม
"แกควรจะระวังกะลาหัวเหม่งๆของแกไว้บ้างเถอะ แค่ที่เล่าไปยังไม่รู้อีกว่า พวกมันจ้องแกอยู่หน่ะ!"
ป้าป!
"โอ้ย!มือหรือตีนว้ะ!?"เฉินโวยอีก เมื่อโดนตบอีกรอบ คราวนี้หน้าจิ้มไปกับโต้ะเลย...
เขายกขาขึ้นถีบคริสที่นั่งอยู่ข้างๆแทนแล้วก็ย้ำอยู่หลายรอบ ส่วนคริสก็ไม่ยอมแพ้ เขาเอามือดุนหัวเฉินไว้
โถ!ไอ้ขาสั้นเอ้ย!คริสคิดในใจแล้วอดขำไม่ได้ที่เห็นเฉินพยายามเขยิบเข้ามาเอาเท้าจิ้มตัวเขา
"พอได้แล้วน่า ทั้งเฉินทั้งคริสเลย"เลย์พูดขัดแล้วลุกขึ้นมาจับทั้งคู่แยกกัน
"โธ่!เลย์!ลำเอียงนี่นา~ ไปยืนข้างไอ้เงิงทำไม?"เฉินเริ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม เมื่อมีโอกาสแกล้งเลย์
เฉินจับมือเลย์ก่อนที่จะดึงเข้ามายืนใกล้ๆเขาแทน แล้วไม่ลืมเอามืออีกข้างกอดเอวเลย์ที่ยืนอยู่ไว้
"จับสิ ฉันตัวร้อนแล้วนา~ เพราะไอเงิงมันตบหัวฉัน!"เฉินพูดแล้วยกมือของเลย์มาจับที่หน้าผากของเขา
ปั้ก!โครม
"โอ้ย!!!ไอ้เวรลู่ฮาน!!!"
เฉินเปลี่ยนระดับคำพูดทันที อะไรกันวะ!คนกำลังฟิน(อยู่คนเดียว) แกจะถีบฉันทำไมวะ?! เจ็บนะโว้ย!!!
แต่ขณะที่กำลังจะด่าต่อ เฉินก็หันไปเจอมือเลย์ที่เอื้อมมาให้เขาจับลุกขึ้นเสียก่อน เฉินยิ้มออกมาน้อยๆ แล้วจับมือนั่นค่อยๆลุกขึ้น
"อูแหว่ะ!รู้ไว้ซะ ฉันจะอ้วก เพราะมุขเสี่ยวๆกับอาการอ้อนน่าเกลียดๆของแกนั่นแหล่ะไอ้เฉินเฉิน!"
"-3-"เฉินแค่ยู่ปากเล็กน้อย จริงๆคำด่าของลู่ฮานมันฮาซะมากกว่าด้วยซ้ำ พอมองแต่ละคนที่แทบกลั้นขำไม่อยู่เลยไม่อยากเถียง... เขาคงไม่เข้ากับอะไรแบบนี้สินา~ ว้า~
"เอ่อ...ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ นาย...จงแด ใช่ไหม?"เสียงหนึ่งขัดจังหวะขึ้น ทำให้ทุกคนในโต๊ะหันไปมองพร้อมกัน
"นาย!"
"ไอ้ซุ่มซ่าม"
"รุ่นพี่ประธานนักเรียน~"
แต่ละคนพูดในคนละฟีลลิ่งมาก...
โดยที่คนแรกเป็นลู่ฮาน ...ที่ไม่ค่อยต้อนรับสักเท่าไร ต่อมาเป็นคริส...เนือยจนเหนื่อยใจ คนต่อมาซิ่วหมิน ยิ้มแย้มแจ่มใสสุดๆ
ซูโฮเดินเข้ามาขัดจังหวะ ในขณะที่บอกให้เพื่อนยืนรอเขาด้านนอกโรงอาหาร แต่ก็ยังมีเซฮุนตามมาด้วยถึงแม้จะไม่อยากมาเพราะอยากเลี่ยงลู่ฮานก็เถอะ
"ใช่~ทำไม?มาจีบฉันหรอ?~"
"..."
มันช่างกล้า!หน้าอย่างนั้นไม่สเป็คฉันโว้ย!ซูโฮโอดครวญในใจ แต่ก็ยิ้มออกมา
มือเฉินที่จับกับเลย์อยู่ๆก็ชักออก เลย์ยืนอ้ำอึ้งเล็กน้อย...เฉินไม่เคยปล่อยมือเขาก่อนแบบนี้...
ซูโฮไม่ได้เห็นเหตุการณ์แต่เขาก็เดินเข้าไปหาเฉิน แล้วพูดออกมาเบาๆ
"ไปคุยกันเงียบๆหน่อย..."
"ทำไมต้องไปหล่ะ?!"เฉินกวนไม่เลิก เขายียวนเอาหน้าเข้าไปใกล้ๆตัวซูโฮ
"โอ้ย!"
แต่กลับรู้สึกเหมือนถูกใครสักคนถีบเสียก่อน เขาเซไป2-3ก้าว
ใครแม่งถีบว้ะ!!!เฉินสบถในใจแล้วปัดก้นพรวดๆ
ซูโฮไปทำตาโตใส่เซฮุนทันที เขายังแค่ยืนอยู่เฉยๆ แต่พอเฉินยื่นหน้าเข้ามา เซฮุนก็พยายามถีบเฉินให้กระเด็นออกไป และก็ได้ผล ...แม้แรงจะน้อยลงก็เถอะ
"อะไร?!ฉันไม่ชอบขี้หน้ามันตั้งแต่ยังไม่นอนเป็นผักแล้วต่างหาก"เซฮุนรีบปัดทันที เขาเบ้หน้าใส่ซูโฮแล้วหันหน้าหนี
จริงๆ...ก็แค่ไม่ค่อยชอบให้ใครมาทำลุ่มล่ามกับคนที่ไว้ใจ...
เฉินยักไหล่แล้วเดินตามซูโฮออกมา
"มีอะไรก็ว่ามาดิ"เฉินพูดห้วนๆหลังจากมายืนคุยกับซูโฮหลังโรงเรียน
"ฉันแค่จะบอกว่า นายไม่มาหลายวัน ตำรวจก็สงสัยนายเข้าไปใหญ่ ก็เลยจะมาเตือนให้นายระวังตัว..."
"เพื่ออะไร?!ไม่เห็นเกี่ยวกับนาย"เฉินเกาหัวแบบงงๆ ไม่รู้จักกันแล้วมาเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรไม่ทราบ?
"ฉันเตือนในฐานะประธานนักเรียน ฉันก็ไม่อยากให้นักเรียนในโรงเรียนชั้นกลายเป็นแกะๆแพะๆหรอกนะ"
"บางทีฉันอาจจะเป็นคนพลั่กไอ้เซฮุนลงไปก็ได้นี่"
"ฮึ...ช่างเถอะ นายก็รู้กรมตำรวจก็แค่ต้องได้ผลงานและคนผิด ไม่ว่าจะจริงหรือไม่"
"..."
"ฉันไม่รบกวนแล้ว ไปหล่ะ"
"..."
"..."
"งั้น...ขอบใจ"
ซูโฮหันกลับมาก้มหัวรับคขอบคุณจากเฉินแล้วเดินไปต่อ
เฉินหรี่ตามองหลังเล็กๆอย่างพินิจ
...หมอนั่น รู้จักเขาดีจนชักอยากรู้แล้วสิ ...ว่าคนตัวขาวนั่น เป็นใคร?มาจากไหน?อย่างไร?
อืม...ชื่ออะไรนะ? ซูโฮ?หรอ...
คริส ลู่ฮาน ซิ่วหมิน เลย์ จื่อเทา ออกมายืนรอเฉินด้านหน้าโรงเรียนแล้ว ไม่รู้ว่ามันคุยอะไรกันนักหนา นานเกือบชั่วโมง(?) เลย์ยืนหน้าบูดอย่างเห็นได้ชัด เขายืนเอาเท้าเขี่ยๆหญ้าใต้เท้าอย่างเซ็งๆ ซิ่วหมินที่ยืนอยู่ข้างๆเลยขยับเข้ามาใกล้ๆ
"ทำหน้าอย่างกับท้องผูก"
"= =!"เลย์อึ้งไปสักพักกับคำทักทายน่าเกลียดๆของคนตัวเตี้ยกว่า
"^[+++]^"แต่ซิ่วหมินคงอยากหาเรื่องคุยกับเขาจริงๆ เลย์เลยยิ้มกลับไป ลักยิ้มน่ารักๆที่แก้มบุ๋มลงไปอัตโนมัติ
"อยากกลับบ้านไปนอน เบื่อพวกมาสอบสวน..."เลย์พูดแล้วหาวออกมาหวอดๆ
"แน่ใจ๊???!"
"อือ~"ซิ่วหมินเอียงหัวถามแบบน่ารักๆอย่างมีความนัย เลยทำให้เลยได้แต่เอ้ออื้ออื้มไปแบบไม่รู้จะพูดอะไร
แต่ขณะที่ซิ่วหมินจะถามต่อก็ถูกลู่ฮานขัดเสียก่อน ลู่ฮานเข้ามายืนตรงกลาง แล้วยิ้มแบบแปลกๆ
"เปาจึคุยอะไร?~"
"เรื่องทั่วไปไง~"
"จริงอ่ะ?"
"อื้ม~"
กลายเป็นเลย์ที่กลายเป็นส่วนเกินไปเสียแล้ว เลย์เลยขยับออกห่างจากสองคนนั้น แล้วหันไปมองคริสที่กำลังอารมณ์เสียที่เฉินไม่รับโทรศัพท์สักที
"ฮัลโหล!!!ไอ้เตี้ย!ไปคุยกันถึงไหนว้ะ?ไม่รับโทรศัพท์กู!มึงเมินกูอ่อ?ห้ะ!!!"คำพูดหยาบๆนั่นถูกส่งออกมาจากริมฝีปากของคนหล่อ ทำเอาเลย์ที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ลืมบทพูดทันที
'อ๋อ~มึงรอกูอ่อ?"
"เออสิว้ะ!ไอ้ขาสั้น!!!เมิงรีบออกมาเลยนะ กูร้อน!!!"
'โห่ว!...โอ้ะ!..."
"โอ้ะอะไรของมึงว้ะ!!!รีบๆดิ้!!!"
'...มึงกลับก่อนกูเลย กูลืมของนิดหน่อย'
"เลว!!!มึงให้กูกลับหอคนเดียวอีกแล้วหรอ!"
'เออน่า...แค่นี้ก่อนนะมึง กูรีบ...'
ตู้ด....
"ไอ้เตี้ยเลว!!!!"
คริสสบถออกมาเป็นคำสุดท้ายแล้วกระทืบพื้นอย่างเอาแต่ใจ
โอย...ไอ้ยักใหญ่แม่งโคตรขี้โวยวายเลย!
เสียงหลายๆคนคิดในใจหลังจากที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่นาน
"ไอ้ลู่ เลย์ หมิน เทา ฉันขอแยกกลับเลยนะ!!!บาย!"
"=..="
ยากต่อการคาดเดาว่ามันเป็นอะไรของมัน.... แต่ละคนทำหน้าเอือมไม่แพ้กัน
เหลือแค่พวกเขาสี่คนสินะ...
"ไปเถอะ กลับบ้านกัน~"
ตึก ตึก ตึก
แอ๊ด~
ร่างผอมเพรียวของผู้ชายที่น่าจะสูงประมาณ175-177 ค่อยๆเปิดประตู'ที่เกิดเหตุ'เข้ามาอย่างระมัดระวัง เขาเดินวนทั่วบริเวณดาดฟ้า เหมือนหาอะไรบางอย่าง
"มันน่าจะอยู่...แถวๆนี้นี่นา?"
ผู้ชายคนนั้นคุกเข่าลง แล้วก้มหาอะไรสักอย่างแถวๆของรั้วที่พังๆนั่น
"ก็เห็นว่า...วางไว้แถวๆนี้?"
อืม?เขาชะโงกหน้าแล้วใช้มือควานหาเข้าไปในซอกซีเมนต์อย่างเบามือ
"...หายไปไหนว้ะ?! ไอโฟนของไอเซฮุน..."
เสียงสบถเบาๆก่อนที่เจ้าของร่างจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้น อาการช้ำที่สีข้างยังไม่หายก็ต้องมากระเสือกระสนทำเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ใบหน้าที่สงสัยว่าของที่เคยเห็นหายไปไหน ส่งผลให้คิ้วขมวดเข้าหากัน ผิวสีน้ำผึ้งที่ถูกแปะด้วยลาสเตอร์ลายติ้งต๊องจากลู่ฮาน
คนที่แอบขึ้นมา...เฉิน
:) Shalunla
ความคิดเห็น