คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : อย่ายิ้มให้ฉัน
Chapter 6 : อย่ายิ้มให้ฉัน
"เฮ้อ~"ตอนนีซูโฮเพิ่งเดินออกมาจากห้องสอบปากคำ ้ไม่รู้ว่าตำรวจนั่นคิดว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยได้ยังไง... แต่ช่างเถอะ!
พอตำรวจนั่นถามอะไร ซูโฮก็ตอบว่าไม่รู้ลูกเดียว ใช่...สำหรับในตอนแรกเท่านั้นหล่ะที่เขาไม่รู้ แต่ตอนนี้หน่ะเขาเริ่มรู้อะไรนิดๆแล้ว
รู้ว่า...ตัวรวจคนนั้นน่ะ สนใจในตัวคิมจงแดมากๆ จนคิดประมาณไปว่าคนร้ายอาจจะเป็นคิมจงแด แหม...ก็เล่นตั้งคำถามที่เกี่ยวกับคิมจงแดซะหลายคำถามขนาดนั้น
แต่บางทีซูโฮกลับรู้สึกว่า คิมจงแดเป็นผู้บริสุทธิ์แบบโคตรบริสุทธิ์
เห็นว่า...วันนี้พวกนั้นพากันไปช่วยจงแดที่กำลังมีเรื่องต่อยตี ตอนนั้นที่ลู่ฮานทำท่าเร่งรีบ...คงเป็นเพราะเรื่องนี้หล่ะมั้ง
...นายจะทำยังไงนะ จงแด?คราวนี้เพื่อนนายน่ะมีเอี่ยวกับเรื่องแย่ๆแบบนั้นหน่ะ
ตอนนี้ก็เกือบจะ2ทุ่มแล้ว ซูโฮเดินแกว่งพวงกุญแจรถมาที่ลานจอดรถของโรงเรียนด้วยท่าทีค่อนข้างผ่อนคลาย แต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อเดินผ่านอาคาร3ชั้นที่ยังถูกล้อมด้วยเชือกพลาสติกสีเหลือง แล้วยังป้ายห้ามเข้า
เขาหยุดยืนจ้องที่รอยเลือดจางๆ ก่อนที่จะเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนตึก ความคิดบางอย่างเริ่มเข้ามาในหัว
ซูโฮก้มตัวลอดเข้าไปในสถานที่เกิดเหตุโดยที่ไม่ได้สังเกตุรอบข้างโดยสักนิด... เขาเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน เมื่อเดินขั้นมาถึงดาดฟ้า เขาก็เดินไปยังขอบๆรั้วเตี้ยๆที่กั้นอยู่ก่อนที่จะชะโงกหน้ามองหาของบางอย่าง
โทรศัพท์มือถือของเซฮุน...
ว่าแต่เซฮุนใช้โทรศัพท์รุ่นอะไร?สีอะไร?
เอ๊ะ!นั่น... โทรศัพท์ที่ถูกวางในซอกแคบๆที่ขอบตึก อย่างกับใครสักคนจงใจไปวางไว้? แต่ซูโฮก็ไม่ได้คิดหาคำตอบอะไรมากนัก เขาต้องเอาโทรศัพท์นั่นมาก่อนที่ตำรวจจะมาเจอ...
ซูโฮค่อยๆขยับรั้วเล็กๆออก แต่มันกลับง่ายเกินไป...แปลว่าใครสักคนต้องเคยขยับมันออกมาก่อน! เมื่อเอารั้วออกจากการขวางทางแล้ว ซูโฮก็ค่อยๆนั่งลงกับพื้นก่อนที่จะก้มตัวเอื้อมมือไปหวังจะหยิบโทรศัพท์ในซอกเล็กๆนั่น
แต่มันก็อยู่ไกลเกินไป ซูโฮจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ขอบตึกอย่างหมิ่นเหม่ เขาก้มตัวลงไปอีกครั้ง
อีกนิดเดียวก็จะหยิบได้แล้ว... เขาขยับมืออีกข้างจับที่ขอบรั้วที่ถูกขยับออก ก่อนที่จะเอื้อมมือลงไปมากกว่าเดิม
ปลายนิ้วที่ค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสกับหน้าจอโทรศัพท์ ค่อยๆเอื้อมไปคว้าที่ขอบโทรศัพท์
แกร๊ง!พรืด!
"เฮ้ย!!!"
หมับ!
"0_0! เกือบ...เกือบไปแล้ว ซูโฮ!"เขาอุทานออกมาอย่างเบาๆ นี่เขาเกือบจะตกลงไปข้างล่างเป็นคนที่2แล้ว...
รั้วที่จับไว้ดันไม่แข็งแรง มันเลื่อนหล่นลงไปข้างล่าง เกือบจะพาเขาร่วงลงตามไป... แต่โชคดีที่เขาถูกคว้าไว้ก่อน
คว้า...?ใครคว้ามือเขาไว้?
ซูโฮค่อยๆหันมาตามแรงคว้าของใครบางคน ร่างสูงที่สวมใส่ชุดนักเรียนชุดเดิม...หน้าตาที่ไม่ค่อยรับแขกสักเท่าไร ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง สีหน้ากังวลที่มองมาที่ซูโฮอย่างเป็นห่วง...
"เซฮุน..."
"ทำบ้าอะไรจองนาย!อยากจะตกลงไปตายหรือไงห้ะ!!!"เสียงห้าวๆต่ำๆนั่นจะดุซูโฮอย่างเดียวสินะ...
"...เอ่อ"
"เอ้า!รีบๆลุกออกจากตรงนั้นสิ!เดี๋ยวปล่อยมือเลยนี่"
ซูโฮตกใจที่คนตัวสูงยังคว้าแขนเขาไว้แน่น แต่พอๆก้ยินเสียงดุแว้ดๆ เขาเลยกำมือถือที่คว้าได้ไว้แน่น แล้วถอยหลังเข้ามาลึกขึ้น ก่อนที่จะลุกขึ้นโดยมีเซฮุนพยุงร่างไว้
"นายมาได้ไง..."
"ฉันได้กลิ่นคนดื้อ...หัวแข็ง"
"...ฉันหรอ?"
"แค่ไม่อยากให้มีคนมาทับที่ฉัน..."เซฮุนพูดต่อ
แต่ซูโฮกลับก้มมองที่มือของเซฮุนที่จับที่เอวของเขาไว้อย่างแน่น เซฮุนเพิ่งรู้ตัวเลยรีบปล่อยมือแล้วขยับออกห่างอย่างทันที...ทุลักทุเล
"นายนี่มันดื้อที่สุดเลย!ชอบทำตัวให้เป็นห่ว... เอ้ย!เป็นภาระ!"เซฮุนยังดุไม่เลิก แต่ก็แอบหลุดคำพูดแปลกๆไปจนได้
"ฉันขอโทษ..."ส่วนซูโฮก็ได้แต่ก้มหน้ารับผิด
ถ้าครั้งนี้ไม่มีเซฮุนมาช่วย...เขาต้องตกลงไปแน่ๆ และจะมึคนมาพบอีกทีก็เช้า คงกลายเป็นศพ...
"...แล้วดึกแบบนี้ขึ้นมาทำอะไร"
"นี่ไง..."
ซูโฮชูไอโฟนสีดำขึ้นมาแล้วฉีกยิ้มแฉ่งอย่างอารมณ์ดี
"นั่น...มือถือของฉัน"
"ใช่!เหมือนมคนซ่อนมันไว้ด้วย"ซูโฮพูดอธิบาย แล้วก้มหน้าลูบไอโฟนอย่างเบามือ อย่างกับมันมีค่ามาก
"นายเสี่ยงเพราะฉันหรอ?"
"...ฉันมันดื้อเองต่างหากเล่า!"ซูโฮรีบพูดปัดๆ เดี๋ยวไม่ตอบมีหวังโดนโกรธอีกน่ะสิ!
"ใครอยู่บนนี้หน่ะ!"
ปัง!!!
หมับ!
เซฮุนรีบจับมือซูโฮทันที ก่อนที่เขาทั้งสองคนจะหันไปมองที่ประตูที่ถูกกระชากเปิดเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว
"หมวดเฮนรี่"
"ชู่ว์...อยู่นิ่งๆ"เซฮุนรีบดึงซูโฮเข้ามาใกล้ๆแผ่นหลังเขา แล้วปรามซูโฮให้เงียบ
แต่ตอนนี้ซูโฮอยากตายมากกว่า!โดนจับได้แน่ๆเลย~
เซฮุนค่อยๆพาซูโฮเดินเข้าไปชิดผนัง ก่อนที่จะดันตัวซูโฮเข้ามาใกล้ๆเขา
"ผมได้กลิ่นน้ำหอมคุณนะ...ซูโฮ"
'เจอกันวันเดียวแล้วจำกลิ่นได้ด้วย คนหรือสุนัขเนี่ย'ซูโฮบ่นอุบอิบ แต่ก็ทำให้เซฮุนได้ยิน เซฮุนเลยเผลอหัวเราะออกมานิดหน่อย
"อ้ะ!นายหัวเราะเป็นด้วยหรอ?"ซูโฮพูดแล้วชะโงกหน้ามาที่บ่าเซฮุน แล้วเอานิ้วชีหน้าของเซฮุน
"...นายอยู่เงียบๆไปเลย!อยากโดนจับได้หรืองไงเล่า"
"เดี๋ยวก็โดนจับได้ พูดอย่างกับนายช่วยฉันได้แหล่ะ?"
"อยู่เงียบๆไปเลย"เซฮุนพูดแล้วหันไปดันหัวซูโฮลงจากบ่า เขาแทบจะตัวติดกันอยู่แล้วนะ!
หมวดเฮนรี่ถือปืนขึ้นจ่อไว้สระดับบ่า เขาเดินไปทั่วบริเวณดาดฟ้า แต่กลับไม่พบอะไร แต่พอเดินมาตรงหัวมุมที่ซูโฮแอบอยู่ เขาก็ได้กลิ่นน้ำหอมชัดขึ้น
ซูโฮสะดุ้งโหยงเมื่อไอ้หมวดเฮนรี่ขยับเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม แต่เซฮุนก็บีบมือซูโฮเบาๆ
แต่น่าแปลก...ไอ้หมวดเฮนรี่ไม่เห็นเขาได้ไง?
แต่พอมองๆเซฮุนที่ขยับยืนบังเขามาขึ้นก็พอจะเดาออก
...ผีบังตา
คงเป็นแบบเดียวกับที่เล่นซ่อนหาแล้วหาไม่เจอสินะ...
ซูโฮเลยดึงเซฮุนเข้ามาใกล้ขึ้น เพราะไอ้หมวดเฮนรี่มันยังไม่เลิกราพยายามดมกลิ่นหาของอยู่นั่นหล่ะ...
"กลิ่นก็อยู่แถวนี้...แล้วมันอยู่ไหน?"
"..."
"เมื่อกี้ก็ยังได้ยินเสียง"
กว่าหมวดเฮนรี่จะลงไป ก็เกือบทำให้ซูโฮขาดออกซิเจนตาย...
"ฟู่~ รอดไป"ซูโฮพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนที่จะก้มเอามือเท้าหน้าขา
"นายหน่ะรีบกลับบ้านก่อนที่ตำรวจนั่นจะกลับมาเถอะ..."เซฮุนพูดแล้วเริ่มลากตัวซูโฮไปจากตึกนี้ทันที
แต่พอมาถึงที่ลานจอดรถ ซูโฮก็หยุดเดินตามเซฮุน ทำให้เซฮุนค่อยๆหันมามอง
"เอ้อ...ฉันลืมไป!"
"ลืมอะไรอีกเนี่ย?"
"ขอบคุณที่ช่วยฉันตั้ง2หน!"ซูโฮพูดแล้วก้มหัวอย่างช้าๆ
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก...นายเป็นหนีฉัน2หน แฟร์สุด!"
"เอ๊?หนี้...นายนี่มันจอมวางแผนจริงๆ!"
"แน่นอน~"เซฮุนพูดอารมณ์ดี เขาออกแรงลากซูโฮให้เดินต่อ
พอมาถึงรถสปอตคันสีดำ ซูโฮกลับยืนนิ่งไม่รีบไขกุญแจรถ
"นี่!รีบขึ้นรถสิ..."เซฮุนยังดุอีกตามเคย
แต่ซูโฮกลับมองหน้าเซฮุน ก่อนที่จะก้มมองมือข้างขวาที่ถือไอโฟนอยู่ส่วนมือข้างซ้ายกลับถูกเซฮุนจับอยู่
"เฮ้ย!"เซฮุนรีบชักมือกลับทันที
เพิ่งรู้ตัวว่าเผลอไปจับมือคนตัวขาวซะนาน...
"..."ซูโฮยิ้มออกมาน้อยๆกับท่าทางตอนตกใจที่น่ารักนั่น แต่ก็ก้มหน้าเปิดประตูรถและแทรกตัวเข้าไปนั่งที่คนขับ
เซฮุนก็วูบเข้ามาในรถโดยไม่ต้องสั่ง ซูโฮเลยรีบสตาร์ทรถและขับออกไปทันที
"ทำไมนายถึงมาหาฉันหล่ะ?"ระหว่างทางซูโฮก็ถามขึ้น
ใช่...เซฮุนต้องโกรธต้องเกลียดเขาเพราะเรื่องเมื่อเช้าไม่ใช่หรือไง?
แต่เซฮุนกลับหันหน้ามามองซูโฮที่ขับรถอยู่
"ต้องขอบใจนายที่พูดให้ฉันคิดได้..."
"..."
"ฉันควรจะโตสักที"
เซฮุนพูดแล้วค่อยๆฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารัก ซูโฮได้แต่ทำตาโตแล้วรีบหันไปมองถนนทันที
ไม่นะ!พอที!แค่นายอยู่ใกล้ๆฉันก็ใจเต้นแทบตาย!
อย่ายิ้มให้ฉันเลย!ฉันยังไม่อยากหัวใจวายตายนะ โอเซฮุน...
เซฮุนได้แต่แอบกลั้นหัวเราะ ที่ซูโฮพยายามหุบยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ ดูแล้วมันน่าหัวเราะซะ!
"นายเลิกยิ้มสักที โอเซฮุน!"ซูโฮหันมาแขวะ
"อะไร?ป่าวเถอะ!"
"ก็ได้~ งั้นนายเป็นหนีฉันหนึ่งครั้ง หักลบกันแล้วฉันเป็นหนีนายหนึ่งครั้ง!"
เซฮุนกลับไปทำหน้าตายทันที...ผู้ชายคนนี้ คิดได้แบบไม่มีใครจะโกงเขาได้จริงๆ
"ห้าว~"
เฉินที่เพ่งรู้สึกตัวจากอาการหัวหนักๆ เขาจึงหาวออกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้น
"โอ้ะ!?"เขาอุทานขึ้นมาเมื่อรู้สึกเจ็บที่แขนและข้อมือ พอลองพยายามเพ่งตาในความมืด เขาก็สังเกตเห็นสายน้ำเกลือที่จิ้มเข้าที่เนื้อของเขา มิน่า...ถึงปวดตึบๆ
และพอเงยหน้ามองรอบๆตัว ผนังห้องสีขาวสะอาด กลิ่นฉุนของยา นี่เขาคงอยู่โรงพยาบาลล่ะมั้ง =[~]= เง้อะ!แต่พอมองข้างๆตัวเอง กลับพบกับร่างแน่นิ่งของเซฮุน... เดี๋ยวนะ!!!
"ว้ากส์!"
พรึ่บ!
"ห้ะ?เกิดอะไร!!!"
เฉินที่กระโจนลงไปนั่งกับพื้น ต้องเบิ่งตากว้างขึ้นอีก เมื่อหลังจากเขาว้ากส์เสียงดัง ไฟก็ถูกเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วยังเจอ...เลย์ที่นอนเฝ้าเขากับเซฮุน
เลย์เป็นคนตื่นง่ายมาก...มากเกินไป หรือว่าเฉินส่งเสียงดังเกินไป...
"อ้าว?เฉิน!นายเป็นอะไรไหม?"แต่เมื่อเลย์เห็นเฉินที่นั่งกองกับพื้นเขาก็รีบไปพยุงเฉินให้กลับมานั่งที่เตียงนอนใกล้ๆคนคลับคล้ายคลับคาใกล้ตายนั่น เฉินมองเซฮุนด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ส่วนเลย์เขาสังเกตว่าไอ้เข็มสายน้ำเกลือมันหลุดออกจากข้อมือของเฉิน เขารีบเอากระดาษทิชชู่มากดทับที่รอยเจาะเลือดทันทีเพราะกลัวว่าเลือดจะไหลมากกว่านี้ ก่อนที่จะเอื้อมตัวไปกดปุ่มเรียกพยาบาลกะดึกมาหาที่นี่
เขาค่อยๆมองเฉินที่นั่งกลืนน้ำลายอึกๆพลางมองร่างของเพื่อนรุ่นเดียวกันที่แน่นิ่ง
"กลัวหรือไง?ห๊า~"เลย์หัวเราะคิกคักเมื่อเข้าใจว่าทำไมเฉินถึงร้องว้ากส์ ...ก็เพราะกลัว'ผี'ไง โอ้ย!ปวดหัวจริงๆ ลุยซะทุกอย่างแต่กลับกลัวผีเนี่ย
"อย่ามาหัวเราะเย้าะฉันนะเลย์!!!"เฉินหันมาโวยวาย แล้วทำท่าดิ้นๆอยู่บนเตียงอย่างเด็กไม่กี่ขวบ ...ทำอะไรให้เข้ากับหน้านายได้ไหมเนี่ย?
"อะไร...ฉันหัวเราะเย้าะตอนไหน?ฉันแค่ขำคนที่ต่อยตีไปทั่วแต่กลัวผีต่างหาก"เลย์พูดล้ออีกคน
เฉินยู่ปากเข้าหากันเล็กน้อย...จริงๆไม่อยากเถียงเลย์ต่างหาก
"อ้ะ..โอ้ย!!!"แต่เฉินเพิ่งรู้ตัวว่าไอ้เข็มสายน้ำเกลือนั่นหลุดออกจากข้อมือของเขา ทำให้แผลที่บวมตึงนั่นฉีกขาดนิดหน่อย คงเป็นตอนที่ตกเตียง...
"ฉันขอโทษ!เจ็บมากไหมเนี่ย?"
"..."
"อยู่นิ่งๆก่อนสิ!เดี๋ยวนางพยาบาลก็มาแล้ว!รอหน่อยสิ"เลย์พูดหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วพยายายามจับที่ข้อมือเฉินอย่างเบามือที่สุด เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเฉินจ้องเขาอยู่... เฉินแค่ยิ้มออกมาน้อยๆกับท่าทางน่ารักๆของคนตรงหน้า
แอ๊ด~
"อ้ะ!คุณพยาบาลครับ ช่วยจัดการสายน้ำเกลือนี่หน่อยครับ พอดีมันหลุดน่ะครับ"
"อ๋อ~ได้ค่ะ รอสักคู่นะค่ะ"
"โอ้ย!เจ็บเว้ยๆ"เฉินยังร้องโอดครวญหลังจากที่ถูกเจาะสายน้ำเกลืออีกแผลหนึ่ง เพราะแผลเก่ามันฉีกเป็นวงขว้างมากไปหน่อย
พยาบาลได้แต่มองหน้าเฉินอย่างเนือยๆจากนั้นก็ออกไปจากห้อง
"เฉิน...เลิกโวยวายได้แล้ว นอนๆ"เลย์เข้ามาจัดการกับเฉินแล้วเอาฆ้าห่มคลุมตัวเฉินแทน
"นี่!ทำไมวันนี้ถึงนอนโรงพยาบาล?"เฉินถามออกไปทั้งๆที่ยื้อตัวเองไม่นอนลงที่เตียง เลย์เลยพยายามจับบ่าของเฉินให้นอนลงสักที
"นายนี่เจ็บตัวยังพูดมากอีก"
"โอ้ย!"
"เฮ้ย!ฉันขอโทษ!เจ็บไหม?"
แต่ไม่รู้ว่าเลย์กดแรงไปหรือเปล่า จู่ๆเฉินก็ร้องโอยขึ้นมา กลายเป็นว่าเลย์ต้องพยุงขึ้นนั่งอีกรอบ
ใบหน้าเฉินที่จงใจเข้ามาใกล้ๆใบหน้าของเลย์ทำให้เลย์จะเด้งตัวออกห่างเพราะความตกใจ แต่เฉินกลับจับแขนเลย์ไว้ก่อน
"ห่วงฉันใช่ป้ะ?"น้ำเสียงที่ยังขี้เล่นของเฉินถามออกมา ก่อนที่จะขยับหน้าเข้าไปใกล้เลย์อีก
"..."เลย์ไม่ได้ตั้งใจมองหน้าเฉินจังๆ แต่เพราะเหตุการมันบังคับเลยเผลอมองลึกเข้าไปในตาของเฉิน
"แล้วคนสำคัญของนายหน่ะ...ฉันได้ยินนะ ใครหล่ะ?คริส ลู่ฮาน หรือฉัน?"เฉินถามต่อ แต่พอเลย์ก้มหน้าลง เฉินเลยค่อยๆปล่อยแขนเลย์ออก
คำตอบของเลย์คงเป็นคนแรก...
เป้าะ!
"โอ้ย!"
เฉินเอามือมาจับหน้าผากของตัวเองทันที เมื่อโดนเจ้าของลักยิ้มดีดเข้าที่หน้าผากเบาๆ
"เพ้ออะไร!?นอนได้แล้ว"เลย์พูดแค่นั้นแล้วเดินไปปิดไฟทันที
เลย์ล้มตัวลงนอนที่โซฟาใกล้ๆเฉิน เขามองไปที่เฉินที่ยังคงลูบหน้าผากตัวเอง แต่สักพักก็ล้มตัวลงนอนจนได้
คำถามของเฉินทำเลย์คิดมาก... ตอนนั้นที่พูด'สำหรับคนสำคัญของฉัน' ตอนนั้น...คนสำคัญที่ว่าคือ เฉิน...แต่ทำไมตอนนั้นเขาคิดแบบนั้นนะ?
:) Shalunla
ความคิดเห็น