คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : เรื่องทะเลาะวิวาท
Chapter 5 : เรื่องทะเลาะวิวาท
ตึก ตึกตึก!!!
ลู่ฮานวิ่งเข้ามาในโรงเรียน กวาดสายตาไปทั่วบริเวณใต้อาคารเรียน แต่ก็ไม่พบใครเลย!
จริงสิ!นี่มันเวลาเรียนนี่! อั้ยช์ ขืนวิ่งไปตามทุกคนมีหวัง ไอ้เฉินคงนอนคากองเลือดแล้ว...
"อั้ยช์!เอาไงวะ!จะวิ่งขึ้นไปชั้น5หรือว่าอะไรดี!?"ลู่ฮานยืนจังก้าขยี้หัวตัวเองอย่างคิดไม่ออก โอ้ย!เรียนก็โง่แล้วยังโง่เรื่องช่วยเพื่อนอีก!
เขาตัดสินใจวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องเรียนที่เพื่อนๆคนอื่นอยู่แต่เพราะไม่ทันระวังเขาเลยชนกับคนหนึ่งอย่างจัง ทำเอาเอกสารทั้งหมดที่คนๆนั้นถือมาร่วงกับพื้น
"อั้ยช์!!!"งี่เง่าจังเลยลู่ฮาน!
ลู่ฮานที่วิ่งเลยคนที่โดนชนไปแล้วแต่ก็ต้องวิ่งกลับมาช่วยเก็บเอกสารที่ปลิวว่อนของเขาคนนั้น
'ประวัติส่วนตัว คิม จงแด'
เขาเบิกตากว้างเมื่อเห็นหัวเรื่องของเอกสารแผ่นหนึ่งที่เขากำลังก้มเก็บ แต่ก็ยังไม่ได้แสดงอะไรออกไป มันอาจจะเป็นข้อมูลทั่วไปของฐานข้อมูลในโรงเรียนก็ได้...แต่ว่า
'ประวัติครอบครัว ลู่ฮาน'
...
'ประวัติในสมุดบันทึกพฤติกรรมเสี่ยง คิมจงแด'
...
'ประวัติส่วนตัว โอเซฮุน'
ลู่ฮานหยุดกึก... นี่มันเอกสารรวบรวมของเพื่อนและคนรู้จักเขา!ทำไมถึงมาอยู่กับคนอื่นได้
หมับ!
ลู่ฮานเงยหน้าขึ้นมองมือที่มารวบเอกสารไปจากเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับไม่ต้องการให้เขาเห็นมากกว่านี้ เขาจ้องหน้าคนตรงหน้านิ่ง... รู้สึกหน้าคุ้นๆ
"ขอบใจ..."
น้ำเสียงนุ่มๆ ผิวขาวเนียน ดวงตาสดใส รอยยิ้มน้อยๆที่ไม่ตั้งใจยิ้มออกมา
ลู่ฮานจำได้แล้ว!...คิมจุนมยอนหรือซูโฮ ประธานนักเรียน...
แล้วเขากำลังปกปิดอะไร แล้วมายุ่งกับเรื่องของพวกเราทำไม?
หรือว่า...เขาเป็นคนร้าย!
กึก
ซูโฮเดินถอยหลังจากลู่ฮานไปเล็กน้อย เขาเห็นร่างของเซฮุนค่อยๆปรากฎข้างๆตัวลู่ฮาน
'ทำตามสัญญาสักที...บอกลู่ฮานไป!'
เซฮุนพูดทำหน้านิ่ง จากนั้นเขาก็พยายามจับที่บ่าของลู่ฮาน ...แต่กลับไม่สามารถสัมผัสได้
ลู่ฮานงงกับท่าทางของซูโฮที่ทำอย่างกับว่าเห็นอะไรสักอย่างข้างหลังของเขา ลู่ฮานหันไปมองข้างหลังแต่ก็ไม่พบใคร...
ไม่นะ!นายจะทำร้ายฉันอีกคนใช่ไหม?ซูโฮ...นายคือคนร้ายใช่ไหม?
"เอ่อ..."
"...อย่านะ!"
"...?คือ ฉันจะบอกว่า เซฮุนตกลงไปไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่มีใครบางคนจงใจให้เซฮุนตกลงไป"
"นายรู้ได้ไง...นายเป็นคนนอก"ลู่ฮานโพล่งถามไป คิดว่าจะทำให้เขาไขว้เขวด้วยท่าทางซื่อๆหรอ?หรือจะใส่ร้ายใคร...?
"ฉันแค่มีหน้าที่บอกนาย ลู่ฮาน..."
ตึกตีกตึก
ลู่ฮานรู้สึกแปลกใจกับท่าทีของซูโฮ เขาเริ่มสงสัย...ซูโฮทำไมถึงเข้ามายุ่งเรื่องของ'คนอื่น' ทั้งๆที่ตัวเองไม่เกี่ยว
ทำอย่างกับ...รู้จักเซฮุน
เฮ้ย!นี่เขามัวแต่เถลไถลได้ไง?ไอ้เฉินแย่แล้ว!!!
ลู่ฮานรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งต่อไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อมาถึงห้องเรียน เขากระชากประตูออกอย่างแรง ทำให้ครูที่สอนอยู่และนักเรียนที่เรียนอยู่หันมามองเป็นตาเดียวกัน
"อะไรกันลู่ฮาน!มาสายแล้วยังเสียงดัง!"ครูต่อว่าลู่ฮานทันที แต่ลู่ฮานแทบไม่สนใจ เขามองไปยังหลังห้องที่เพื่อนๆที่หลับอยู่ค่อยๆโงหัวขึ้นมาอย่างงัวเงีย
"คริส!เลย์!เฉินแย่แล้ว!!!"
ลู่ฮานตะโกนเสียงดัง ไม่ใช่แค่คริสกับเลย์แค่นั้นที่ตกใจ แต่เป็นทุกคนในห้องในห้อง!!!
คริสรีบวิ่งออกมาจากห้องตามด้วยเลย์ เขาวิ่งตามลู่ฮานไป แต่ว่าลู่ฮานก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อคริสจับรั้งแขนเขาไว้
"ไอ้เฉินมันเป็นอะไร!?บอกมาก่อน ไม่เข้าใจ..."
นี่แกวิ่งตามมาแต่ไม่เข้าใจงั้นหรอ?=_=?
"เฉินกำลังมีเรื่องทะเลาะวิวาทหน้าโรงเรียน"
"0_0!"คราวนี้คริสกลับกลายเป็นคนดึงลู่ฮานให้วิ่งตามเขาให้ทันซะงั้น แต่เลย์ก็ต้องหยุดวิ่งก่อนที่จะหอบถี่ๆ
"งั้น...เดี๋ยวฉันจะไปตามจื่อเทากับซิ่วหมิน"
"นายจะไปตามมาให้เป็นภาระหรือไง!"คริสหยุดตะโกน (แล้วเมื่อไรจะถึงหล่ะลูก...)
"บ้านจื่อเทาเป็นโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัว และเขาก็ทำมันได้ดีมากด้วย"
เลย์พูดแค่นั้นเพราะไม่อยากเถียงต่อ ขืนเถียงกันมากกว่านี้มีหวังเฉินคงอยู่ในสภาพจมกองเลือดตอนไปถึงแน่
พวกเขา3คนเคยมีเรื่องต่อยตีซะที่ไหน ขืนไม่ไปเอาตัวจื่อเทามามีหวังไปเป็นคนถูกซ้อมอีก อีกอย่าง...เขาก็ไม่อยากให้เฉินโดนทำร้ายฝ่ายเดียวด้วย!
"โอ๊ะ!ฉันไปด้วย เลย์!"ลู่ฮานสะบัดแขนออกจากมือคริส เขาวิ่งตามเลย์ไป ปล่อยให้คริสยืนบื้ออยู่คนเดียว
"โถ่เว้ย!"คริสสบถออกมา หลังจากนั้นเขาก็เลือกวิ่งไปหาเฉินก่อน
เขาก็ไม่อยากให้ไอ้เพื่อนตัวเตี้ยเป็นอะไรเหมือนกัน!
พลั่ก!ผลั่วะ!โครม!#@%£¥\&$
ตอนนี้เหตุการณ์ด้านนอกดูวุ่นวายมาก เฉินพยายามหลบหลีกอาวุธต่างๆที่ประโคมมันมาที่เนื้อตัวของเขา มันยากเกินกว่าที่จะหลบคน6คนที่เป็นพวกหมาหมู่
ตอนนี้ใบหน้าของเขาช้ำเล็กน้อย ที่มุมปากกับโหนกแก้มก็โดนทั้งมือทั้งแขน เป็นรอยแผลจ้ำๆ เลือดที่ไหลออกจากริมฝีปากหยัก เขากลับเลียมันขึ้นมาลิ้มรส
"ไอ้หน้าอ่อนเอ้ย!แกคงหลบตีนพวกฉันได้ไม่นานหลอก!"ไอ้ตัวโย่งคนหนึ่งพูด ก่อนที่อีก2คนจะดักทางเฉินไว้ เฉินก้มตัวหันกลับมาหลบไอ้ไม้เบสบอลก่อนที่ไอ้โย่งจะฟาดไม่เบสบอลลงมาที่แผ่นหลังของเฉิน นั่นอย่างเฉียดฉิว
ผลั่วะ!ปึก
"อั่ก!"
เฉินลงไปนอนกองที่พื้นอย่างสูญเสียการทรงตัว เขาถูกไอ่โย่งนั่น เตะเข้าที่สีข้างอย่างจัง ก่อนที่มันจะลงเท้ามาที่แผ่นหลังของเฉิน เขาก็รีบลุกขึ้นหลบทันที
เฉินรีบเตะเข้าที่ต้นคอไอ้คนที่พยายามขวางทางเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี มันเซเล็กน้อยทำให้เฉินได้จังหว่ะกระโดดถีบเข้าที่อกผู้ชายคนนั้น มันเซไปทับตัวไอ้โย่งทันที
กึก กึก
"คิดว่าสนุกพอหรือยัง ไอพวกข้างถนน?"
แต่ว่าก่อนที่พวกนั้นจะกระโจนเข้าหาเฉินอีกครั้ง เขากลับถูกคนตัวสูงขวางเอาไว้
คริส จื่อเทา แล้วซิ่วหมินที่เพิ่งวิ่งมาถึง
คริสค่อยๆแสยะยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยต่อยตี แต่ว่าเพราะความสูงใหญ่ของร่างกาย ก็ทำให้เขาแข็งแรงพอควร เขายกเท้าขั้นถีบไปที่ไอ้ผู้ชายที่อยู่ตกหน้าเขาทันที ก่อนที่จะกระโจนไปค่อมแล้วต่อยไปที่หน้าหยาบๆของมัน
"!!!"โอ้ย!คริสได้แต่โอดครวญในใจ ทำไมมันเจ็บมือจังเลยวะ!คนไม่เคยต่อยใครอย่างตรูนี่มัน....
ผลั่วะ! เขาเลยโดนสวนกลับทันควันเมื่อหยุดต่อย ก่อนที่เขาจะค่อยๆหันหน้าที่ถูกต่อยกลับมา
"แกกล้าต่อยหน้าอันแสนเพอเฟ็กฉันหรอ...?"
ผลั่วะ!ผลั่วะ!พลั่ก!
"อั่ก!"
ส่วนจือเทากับซิ่วหมินไม่ต้องห่วง...
จื่อเทาเตะต่อยอย่างชำนาญ แต่ก็ยังทุลักทุเลสักหน่อย แต่แรงที่ออกไปนี่ไม่ต้องห่วงเลยว่ามันจะลุกขึ้นมาได้อีก...
ซิ่วหมิน เห็นเขาตัวเล็กๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาได้ทั้งยูโด คาราเต้และเทควันโด้ระดับสายดำ เขาทุ่มตัวพวกนั้นอย่างอย่างสบายๆ
ลู่ฮาน...(แกจะไปจุ้นทำไม?) เขาพยายามกำมือต่อยไปที่คนที่ทำร้ายเพื่อนเขา
แต่ว่าเขาก็ชักมือกลับทันที ก่อนที่จะกุมมันและก็สะบัดมันอย่างเจ็บปวด... ระหว่างที่ลู่ฮานไม่ได้ตั้งตัว ไอ้ผู้ชายที่ลู่ฮานต่อยก็พุ่งตัวมาจะต่อยลู่ฮานคืน
ผลั้วะ!
"นี่!สำหรับแกกล้ากับคนสำคัญของฉัน!"เลย์ที่ยืนรออยู่นาน ปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าไอ้หมอนั้นอย่างสุดแรงเหวี่ยง ทำเอามันเซกลับไปที่เดิม
แต่...แขนจะหลุดไหมนั่น?
หมับ!
ปึก
เพราะมีคนอื่นมาจับบ่าของเลย์ เขาสะบัดตัวแล้วรีบหันมาทันที แต่กลับเป็นเฉินที่มาจับบ่าเขา
"นายพาลู่ฮายชนอยู่ห่างๆเถอะ..."เฉินพูดแล้วดันเลย์ให้หลีกทาง
เขาเข้าไปร่วมวงทะเลาะวิวาทอีกรอบ แต่สายตาเขากลับมองออกไปยังไอ้คนที่ใส่ชุดสูท2คนที่ยืนอยู่พยายามจะเข้ามาช่วยตอนที่เขาเสียหลัก แต่ก็ถูกไอ้เพื่อนจอมจุ้นของเฉินมาขวางซะก่อน
'ไม่ต้องเข้ามาแล้ว กลับไป'เฉินทำปากขมุบขมิบ บอกสั่งให้พวกนั้นถอยไปก่อน
"พวกมึงทำเพื่อนกู!!!"
ควับ!
เสียงห้าวๆทำเฉินให้หันกลับมามองไปยังคริสที่กระทืบไอ้โย่งไปอย่างสุดแรงเท้า
เฉินรีบวิ่งเข้าไปหาคริสที่บันดาลโทสะใส่อารมณ์กับไอ้พวกอันธพาลที่แทบจะตายแล้ว เขาคว้าแขนคริสก่อนที่จะดึงตัวเพื่อนให้หยุดกระทืบคนตาย เขาไม่อยากให้เพื่อนเขามีประวัติไม่ดี แต่...ดูจากสภาพ ก็อยากจะถามอยู่ว่า...
ตกลงมึงไม่เคยต่อยตีจริงหรอวะ?
เฉินปล่อยให้พวกมันวิ่งหนีไปอย่างง่ายๆ เขาห้ามปรามคริสสุดตัว แต่คริสก็หันขวับมาถลึงตาใส่ทันที
"มึงปล่อยมันไปได้ไง?"
"ปล่อยมันเถอะน่า..."
"มันจะทำมึงตายน่ะสิ"
"กูไม่อยากให้แกมีประวัติชั่วๆไง!"
คริสหยุดมองหน้าเฉินนิ่ง...
ใช่สิ...!ตลอดเวลา เฉินไม่ยอมให้เขาคลุกคลีกับเรื่องแย่ๆ มีแต่มันที่เป็นคนทำคนเดียว ...ทั้งๆที่บางที ไม่ใช่เรื่องของมัน ไม่ใช่เรื่องที่มันเป็นคนก่อ ไม่ใช่อริของมัน
แต่มันทำให้เขามาตลอด...
คริสสงบสติอารมณ์แล้วค่อยๆกอดคอเฉินอย่างเบามือ
"ทำไมมึงต้องทำให้กูขนาดนี้"เขาพูดเบาๆให้ได้ยินกัน2คน
"กูแค่อยากให้มึงได้ดี"
ฟุ่บ!
"เฉิน!!!/ไอ้เฉิน!!!"
"หมอพอๆจะสรุปได้ว่า
คุณคิมสลบไปเพราะอาการแฮงค์เมาค้างครับ
นอกนั้นก็อาจจะเป็นเพราะว่าถูกต่อยตีเล็กน้อยเท่านั้นครับ..."
"=_=!"
เมื่อทุกคนได้ยินคำวินิจฉัยของแพทย์ทำเอาเงิบ...
อะไรนะ?มันสลบไปเพราะเมาค้าง ไม่ใช่เพราะถูกซ้อม... ให้ตายเถอะ มันกำลังจะสื่อว่าอะไร?
แข็งแรงมากเรื่องต่อยตีไม่มีปัญหา แต่เสือกแฮงค์...จนสลบ
คริสมองไอ้เพื่อนตัวเตี้ยที่นอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู่ราว
ใบหน้าของเฉินถูกทำแผลเรียบร้อย ช่วงลำตัวและแผ่นหลังมีการฟกช้ำ แต่ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรสักนิด แล้วแม่งยังกรนคร่อกๆ...
สรุปแล้วฉันใจหายเพราะแกเพื่ออะไรวะครับ?
ลู่ฮานเป็นคนต้นคิดให้เฉินมานอนรักษาตัวอยู่ห้องเดียวกับเซฮุน เพราะจะได้ประหยัดค่าใช้จ่าย ส่วนตอนนี้ ลู่ฮานถูกเลย์พาไปทำแผลที่มือเพราะดันไปชกหน้าหนาๆของไอ้พวกอันตพาล ทำให้มือแตกเป็นแผล
ส่วนจื่อเทากับซิ่วหมินก็นั่งเฝ้าเฉินกับเซฮุนที่โซฟาตัวเดิม แถมทั้งเนื้อทั้งตัวยังไม่เป็นแผลอะไรสักแอ่ะ!
ต่างกับคริสที่ใบหน้าบวมออกมาอย่างเห็นได้ชัด... พวกมันจะเทพไปไหน?อายุแค่นั้น...
"คริสฮยอง ไปทำแผลดีกว่าไหม?"จื่อเทาพูดเอื่อยๆแบบเดิม
"ยุ่งอะไรของแก..."
จื่อเทาค่อยๆเดินยิ้มเข้ามาหาคริส ก่อนที่จะขยับหน้าเข้าไปใกล้
"สภาพพี่มันแย่มาก...แล้วอีกอย่าง ผมก็เพิ่งเจอหลักฐานว่าใครเป็นคนพลั่กเซฮุนลงมาจากตึก3ชั้นนั่นด้วย..."
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน..."
"เกี่ยวสิ..."จื่เทาพูดแล้วเดินออกไป
คริสยืนอึ้งๆ เขามองเซฮุนกับเฉินสลับกันไปมา จากนั้นก็ต้องเดินตามรุ่นน้องตัวสูงออกไป
"อ้าว...คริสจะไปไหน?"เลย์ที่กลับมาพร้อมลู่ฮานถาม
"ทำแผล"
"ทำไมนายไม่พูดให้พี่ลู่ฮานเข้าใจ?"
ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่ทำไมเซฮุนถึงตามเขามาแทนที่จะตามลู่ฮานไป
ก็เพราะ'โกรธ'ซูโฮ ที่ไม่พยายามอธิบายอะไรให้ลู่ฮานเชื่อเลย
"นายบอกให้ฉันพูด ฉันก็พูดแล้วไง"ซูโฮตอบแบบสะบัดๆ
ไหนบอกให้เขาแค่พูด ทีนี้พูดแล้วจะเอาอะไรอีก
ซูโฮเดินเปิดห้องเข้าไปในห้องประธานนักเรียน ก่อนที่จะวางเอกสารที่ยับยู่ยี่ลงบนโต๊ะ
"พูดแบบนั้นใครจะรู้เรื่องหล่ะ"เซฮุนยังดึงดันกับคำสั่งของตัวเอง
"นี่...โอเซฮุน นายต้องการอะไรอีก?สั่งให้ฉันบอก ฉันก็บอก..."
"แต่..."
"นายไม่สังเกตหรือไงห้ะ!ลู่ฮานเห็นเอกสารนี่แล้ว!เขาคงคิดว่าฉันเป็นคนพลั่กนายลงไปตาย
ไหนจะเรื่องที่พูดอะไรให้เขาฟังทั้งๆที่เป็นคนนอก นายอยากให้ฉันเป็นผู้ต้องสงสัยใช่ไหม?"
ซูโฮพูดออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน บางทีการมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นที่มีอยู่ทุกที ก็ทำให้เขาหมดแรงง่ายๆ แล้วไหนจะโอเซฮุนที่แสนเอาแต่ใจนี่อีก...
"ใครให้นายซุ่มซ่ามทำเอกสารบ้าๆนั่นปลิวว่อนล่ะ?นายหาเรื่องใส่ตัวเองไม่ใช่หรือไง?"เซฮุนพูดแล้ววูบมายืนประชิดตัวซูโฮอย่างฉับพลัน เขาจับเข้าที่แขนของซูโฮอย่างแรง
"นี่นายยังไม่รู้หรือไง?
ฉันช่วยนายอยู่ ฉันกำลังจะสืบหาคนร้ายให้
...แต่นายกลับพูดใส่หน้าฉันว่าไม่ใช่เรื่องของฉัน
นี่มันดีแล้วหรอ..?
ทั้งๆที่ฉันอยากช่วย แต่ตลอดเวลานายกลับเอาแต่ใจไม่มีเหตุผล จะเอาแบบโน้นแบบนี้
นายควรโตเป็นผู้ใหญ่ๆก้แล้ว และควรใส่ใจความรู้สึกคนอื่นบ้าง
...แบบนี้มันเจ็บนะ!"
ซูโฮพูดยาวยืด ไอการที่เขาเก็บความรู้สึกตัวเองเอาไว้เป็นปีๆมันก็อึดอัดมากพอแล้ว แต่พอจะได้อยู่ใกล้ๆ เซฮุนไม่ได้มองคนอื่นรอบข้างเลย มันก็เจ็บ มันก็เสียใจนะ!
"ปล่อย...ฉันเจ็บแขน"ซูโฮพูดทั้งๆที่ตัวเองเริ่มสั่น มือของเซฮุนไม่ได้คลายลงเลย แต่กลับแน่นขึ้น
"...ถ้าฉันยอมรับว่านายมีตัวตน นายก็จะมีอิทธิพลกับฉัน แต่สำหรับคนอื่น...นายอย่าลืมสิ นายไม่มีตัวตน"ซูโฮพูดต่อ สายตาเซฮุนที่เลื่อนลอยค่อยๆหันมาจ้องหน้าซูโฮ
เซฮุนกำลังคิดตามคำพูดของซูโฮ... นั่นสิ เขาไม่สามารถสัมผัสคนอื่นได้ มีแต่ซูโฮที่มองเห็นว่าเขามีตัวตน...
"เจ็บ..."
เซฮุนเพิ่งรู้สึกตัว เขารีบปล่อยมือจากแขนของซูโฮ แล้วถอยหลังออกห่าง
วูบ...
เซฮุนหานตัวไปจากตรงนั้นทันที ทำให้ซูโฮค่อยๆนั่งทรุดตัวลงกับพื้น ตัวที่สั่นไม่หาย ก็ยังคงสั่น
"...นายจะไม่ฟังฉันเลยใช่ไหม?"
ก๊อกก๊อกก๊อก
"ซูโฮ...ตำรวจมาสอบปากคำหน่ะ ที่ห้องผ.อ.นะ"
ความคิดเห็น