คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : กูก็เพื่อนรักมึงไง...
Chapter 4 : กูก็เพื่อนรักมึงไง...
"นี่...อย่าจับของฉันโดยไม่รับอณุญาติสิ!"ซูโฮบ่นพึมพัมกับร่างโปร่งใสของรุ่นน้อง
ตอนนี้ซูโฮและเซฮุนอยู่ในห้องคอนโดของซูโฮ โดยที่เมื่อมาถึงเซฮุนก็เอาแต่เดินไปเดินมาจับโน่นจับนั่น เล่นซุกซนอย่างกับเด็ก...
'นี่กลายเป็นว่าซูโฮจะมีลูกไว้ดูแลแล้วใช่ไหมเนี่ย...'ซูโฮส่ายหัวไปมา แล้วก็ถอดสูทของโรงเรียนพาดไว้กับโซฟา ก่อนที่จะหายตัวเข้าไปในห้องนอนของเขา ปล่อยให้เซฮุนสำรวจคอนโดเขาอย่างสบายใจ
'ว้าว~ พ่อแม่ซูโฮทำอาชีพอะไรเนี่ย ถึงมีทั้งคอนโด รถสปอตให้กับลูกชายได้อย่างไม่กระทบขนหน้าแข้ง... เซฮุนคิดแล้วอ้าปากเหวอ
คอนโดสูงใจกลางเมืองใหญ่ตัวห้องอยู่ชั้น16ของตึก มีห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องนอนอีก2ห้อง สระน้ำของคอนโด... ว้าว ทำไมป๊ะป๋าเซฮุนไม่ซื้อให้บ้างน้ะ...? (T_T)
ภายในห้องที่ตกแต่งด้วยสีโทนเทา-น้ำตาล-ทอง บ่งบอกรสนิยมได้เป็นอย่างดี 'เรียบหรู' ผนังห้องทาด้วยสีเทากับน้ำตาลตัดกัน...ส่วนที่เป็นมุมขอบถูกทาด้วยสีเทา เฟอร์นิเจอสีดำสนิท ผนังยังถูกตกแต่งด้วยภาพศิลปะรูปแปลกๆ แต่มองไปมองมาก็ดูน่ากลัวแปลกๆ
นี่คนที่เห็นผีได้เขาชอบอยู่กับของน่ากลัวหรอเนี่ย...
แต่เซฮุนก็นึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา เขารีบหายตัวไปจากตรงนั้นทันที
"เซฮุน...โอเซฮุน"
ซูโฮเดินทั่วห้องของเขาหลังจากไปอาบน้ำล้างหน้าเปลี่ยนชุดแล้ว แต่พอออกมากลับกลับไม่สังเกตุเห็นร่างของเซฮุน
ซูโฮจับผมตัวเองหน่อยๆ ก่อนที่จะกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วยกโน๊ตบุ้ค แล้วแฟ้มเอกสารอะไรบางอย่างออกมาด้วย สายตาก็สอดส่องหาเซฮุน
อะไรกันเนี่ย...มาขอใฟ้ช่วยแล้วหายไปไหนของเขา? บังคับให้ซูโฮพามาที่ห้องแล้วไหนหล่ะเนี่ย...
ซูโฮถอนหายใจ แต่ก็เปิดแฟ้มเอกสารนั่นแทน เขาเปิดโน้ตบุ้ค ค้างไว้ แล้วนั่งเอาขาขึ้นพาดกับโต๊ะเล็กๆข้างหน้า
'แฟ้มรายงานคดีนักเรียนมัธยมปลายชอนชึปี2 โอเซฮุน พลัดตกจากตึกชั้น3'
เขาค่อยๆเปิดอ่านตั้งแต่หน้าแรก
'ประวัติ โอเซฮุน' ซูโฮไม่ได้สนใจว่าเซฮุนมีประวัติอะไรบ้าง แต่เขาเปิดหาหน้าที่เป็นเหตุผลว่า'ทำไมถึงคิดว่าคดีนี้เป็นการต้องการฆ่า'ต่างหาก อีกอย่างไม่มีใครอยู่กับผู้เสียหาย หรือไม่ก็อาจจะมี แต่...ผู้เสียหายไม่มีทางลุกขึ้นมาให้การน่ะสิ...
แต่พออ่านแบบผ่านๆเหตุผล สรุปได้ประมาณว่า...
-ถ้าหากผู้เสียหายกระโดดลงมาเอง ท่านอนที่พบจะต้องคว่ำหน้าหรือไม่ก็ตะแคง ...แต่ถ้าคนมันจะฆ่าตัวตายแล้วจะหันหลังกระโดดไม่ได้หรือไง?
-โทรศัพท์ของผู้เสียหายไม่พบในที่เกิดเหตุ ...เอ๋?
-พบลายนิ้วมือที่วัตถุภายในสถานที่เกิดเหตุ ตรวจสอบแล้วพบว่า...เป็นลายนิ้วมือของคนที่ชื่อ'คิมจงแด' ผู้ต้องสงสัยคนที่1 ...ลายนิ้วมือหรอ?ใครกัน...
นั่นคือเหตุผลคร่าวๆ
ส่วนหมายเรียกสอบสวน หนึ่งในนั้นมีซูโฮอยู่ด้วย...
"เอามาจากไหนหน่ะ..."
"0_0!"
"ตกใจอะไรเนี่ย"
เซฮุนมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง ทำเอาซูโฮรีบปิดแฟ้มเอกสารทันที
"เมื่อกี้ฉันเห็นว่ามันเป็นแฟ้มคดีของฉัน...เอามานี่!"
หมับ!
"...ใช่ แล้วจะทำไม นายไม่มีสิทธิ์ดู..."
"ทำไมฉันถึงดูไม่ได้!?"เซฮุนใช้น้ำเสียงขู่อีกครั้ง เขาเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆว่าทำไมซูโฮถึงได้เอกสารแบบนี้มา
"เพราะนายไม่มีสิทธิ์...แล้วก็ปล่อยมือได้แล้ว!"ซูโฮพูดเสียงนิ่ง แล้วกระชากเอกสารออกจากมือเซฮุน
...ใช่ถ้ายอมรับว่ามีตัวตน วิญญาณนั่นก็จะมีอิทธิพลต่อเรา ทั้งสัมผัส ได้เหมือนกับคนธรรมดา...
เซฮุนทำหน้าหงิกแต่ก็ยอมแพ้ซูโฮ เขาเดินไปนั่นตรงข้ามกับซูโฮแทน ส่วนซูโฮก็จัดเก็บเอกสารฉบับนั้นเข้าแฟ้มเหมือนเดิม ก่อนที่จะหันมามองหน้าเซฮุน
"ไหน...นายจะให้ฉันช่วยอะไร?"ซูโฮไม่เสียเวลา เขาพูดเข็เรื่องทันที
"เรื่องนั้นฉันพูดแน่...แต่ตอนนี้นายต้องบอกฉันก่อนว่านายได้เอกสารของตำรวจมาได้ไง?!"เซฮุนบังคับ
แต่ซูโฮกลับแค่ยิ้มออกมา
อย่าได้ใจไปเด็กน้อย~ คิดว่าซูโฮจะให้นายบังคับข่มเหงตลอดหรอไง เขาทั้งอายุมากกว่า วุฒิภาวะก็มากกว่า เขาไม่ยอมโอนอ่อนง่ายๆหรอก แค่ครั้งแรกแบบนั้นก็หยวนๆให้ได้~(พูดจาสองแง่สามง่ามอ่ะโฮ=,.=)
"นายไม่ต้องรู้หรอก..."
"แต่นายต้องตอบ!!!"
"...คิดว่าฉันกลัวนายจริงๆหน่ะหรอเด็กน้อย~"
"นี่นาย!!!"
"นั่งลงสงบสติอารมณ์ซะ แล้วฉันจะช่วยเธอแน่นอน โอเซฮุน..."
เซฮุนน้ะเซฮุน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...ตกลงเป็นคนยังไงนะ?
"ฮึ่ย!"เซฮุนทำได้แค่กัดฟันฮึดฮัด เขานั่งลงที่เดิม
ฮึ่ย...ไม่อยากจะเชื่อเลย ซูโฮทำไมถึงรู้อะไรเกี่ยวกับเขาไปหมด แล้วยังร้ายกาจกับเขาอีก!เรียกเขาว่าเด็น้อยงั้นหรอ ...รอไปก่อนแล้วกัน ระวังเถอะเด็กน้อยจะแผงฤทธิ์เอา! ไอ้แฟ้มนั่นก็ยังไม่ทันได้อ่านเลย!
"ไหนอยากจะบอกอะไรฉันก็บอกมาเลย จะได้เสร็จๆ"ซูโฮพูดแล้วเตรียมตัวพิมพ์ข้อความ
"ทำไมต้องพิมพ์..."
"ความสุขไงครับ...คุณโอ"
"= ="
"เล่ามาๆ"
"เอ้อ!...
ตอนแรกก่อนที่ฉันจะตกลงมาจากตึก ลูฮานโทรมาหาฉัน แต่พอฉันขึ้นไปกลับไม่เจอ คงจะยังไม่มาหล่ะมั้ง..."
"เข้าข้างกันดีจัง"
"...จะให้เล่าต่อไหม!"
"...ฮิ"ซูโฮหัวเราะคิกคัก แหมแซวหน่อยก็ไม่ได้ แต่ได้ข่าวว่านายขอร้องฉันไม่ใช่หรอจ้ะ?
"...พอไม่เจอใคร ฉันก็เลยหา แต่ว่าฉันไม่ทันตั่งตัว ก็โดนใครไม่รู้พลั่ก... ฉันไม่ทันมองหน้า แต่เขาย้อมผมสีน้ำตาลอ่อน..."
"โทรศัพท์นายหล่ะ...?"
"มันคงหล่นแถวๆขอบกั้นหล่ะมั้ง..."
"..."แล้วทำไมตำรวจหาไม่เจอ...?
"สิ่งที่นายต้องทำคือ...ไปบอกลู่ฮานว่า มีคนอยากจะฆ่าฉัน มันไม่ใช่อุบัติเหตุ"
"...นายอยากให้คนอื่นมองว่าฉันบ้าหรือไง?"
"นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องสน แต่ฉันสนแค่...นาย-ต้อง-ทำ และ นาย-ต้อง-บอก-ลู่ฮาน-ให้-รู้!"เซฮุนกำมือแน่น ก็ได้ในเมื่อไม่เต็มใจช่วยเขา เขาก็ไม่ขอร้องหรอก! แค่ทำแค่นี้ที่เขาขอก็พอ!
".....ถ้าฉันกลายเป็นคนที่ถูกจับตาว่าเป็นคนร้ายหรือเปล่าหล่ะ?"
"นั่นไม่ใช่เรื่องของฉัน..."
"..."
"ฉันไม่ได้ขอร้องแต่มันเป็นสิ่งที่นายต้องทำ!"
"...ก็ได้ ฉันจะได้ไม่ต้องเก็บห่วงเอาไว้นานๆ ฉันจะบอกให้ภายในวันพรุ่งนี้!ไปรอได้เลย"
"...ดีมาก!ฮึ"
วูบ...
สายลมที่พัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำให้รู้สึกใจหายแปลกๆ
ทั้งๆที่สนใจ ทั้งๆที่เต็มใจจะช่วย อุตส่าห์ไปแอบเอาเอกสารสำคัญจากตำรวจด้วยวิธีแสนยาก ทั้งๆที่ห่วง ...แต่พอได้ยินแบบนี้แล้วก็เข้าใจทันที
คนคบกันก็คือคนรักกัน เซฮุนรักลู่ฮานมาก เขาไว้ใจลู่ฮานอย่างไม่ต้องมีเหตุผล ทั้งห่วงทั้งหวง...อย่างไม่มีเงื่อนไข คนที่มีตัวตนและสำคัญกับเขาก็คือลู่ฮานเท่านั้น....
เฮ้อ~ทำไมรู้สึกเสียการควบคุมจังเลยนะซูโฮ นี่ต้องนั่งอยูใน่ห้องกรอบสี่เหลี่ยมๆนี่คนเดียวไปสักเมื่อไรนะ... มันไม่ได้เหงาแต่รู้สึกเดียวดาย ทั้งๆที่มีทั้งพ่อแม่อยู่ต่างหาก...
ไม่เป็นไร ส่วนตัว...ซูโฮก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครเป็นคนร้าย!
ซูโฮเปิดแฟ้มอีกครั้ง คราวนี้เขาเปิดไปหน้าผู้ต้องสงสัยที่ต้องสืบสวน...
มี...ลู่ฮาน อู๋อี้ฟาน จางอี้ชิง คิมจงแด หวังจื่อเทา คิมมินซอก
จากนั้นเขาก็แฮกเข้าไปในระบบข้อมูลโรงเรียนก่อนที่จะหาประวัติของแต่ละคนที่เขาไม่รู้จัก...
มีแต่คนหล่อๆ=///=ยิ่งคนที่ชื่ออู๋อี้ฟานนะ เห็นว่าเป็นประธาณชมรมอะไรสักอย่างด้วยหล่ะ
แต่คนที่น่าสนใจคงจะเป็น'คิมจงแด'หรือ'เฉิน'ซะมากกว่า... พบลายนิ้วมือผู้ชายคนนี้ในที่เกิดเหตุ แล้วยังประวัติอีก
เคยมีเรื่องกับนักศึกษามหาลัยปี3เกือบ5คน...แต่เขากลับชนะอย่างชิวๆ ทั้งๆที่อายุแค่17ปี
ก่อเรื่องทะเลาะวิวาทภายในโรงเรียน
เคยต่อยครูผู้ชายหน้าคว่ำกลางห้อง
มีประวัติยุ่งเกี่ยวกับการสูบบุหรี่ดื่มเหล้า เที่ยวผับ ทั้งๆที่ไม่น่าจะเข้าได้
แต่...การเรียนไม่เคยตก อยู่ในระดับดีมาก เกรดเออย่างสวยงาม
และ...แต่ละเรื่องที่สร้างวีระกรรมไว้ กลับไม่เคยมีเพื่อนสนิทเข้ามาเอี่ยวด้วย
...มันแปลกๆไปไหม?มันคงเป็นไปไม่ได้เลย เพื่อนที่คบกันอยู่ออกจะสนิทสนม แต่กลับขาวสะอาด แล้วเขากลับเป็นคนเดียวที่เปรอะเปื้อน...งั้นหรอ?
ซูโฮเริ่มคิดว่ามันมีอะไรแปลกๆกับความสัมพันธ์ของคนกลุ่มนี้ เขาเริ่มคิดว่าต่อไปจะทำอย่างไรต่อ...
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว คนดูแลเซฮุนก็มารับหน้าที่แทน เพราะจะมีคนเดียวเท่านั้นที่นอนเฝ้าได้ เพื่อนๆคนอื่นๆเลยพากันกลับบ้าน
จื่อเทากับซิ่วหมิน ก็กลับบ้านไปกับรถส่วนตัวที่มารับแล้ว...โอ๊ะ!ลู่ฮานก็ขอติดรถไปกับพวกนั้นด้วยเพราะบ้านใกล้กัน ตอนนี้เลยเหลือแค่คริส เลย์และเฉินที่เดินเอื่อยๆบนทางเท้าที่ไม่ค่อยจะมีใครใช้แล้ว ดึกเกินไปที่จะใช้...
คริสเดินล้วงกระเป๋าโดยไม่พูดอะไรเลย
เลย์แค่เดินตามมาเงียบๆ
เฉินเดินผิวปากเป็นเพลงฮึมฮัม เขาเดินเตะโน่นเตะนั่นไปทั่ว
ตอนนี้เขาเหมือนจะไม่สนใจอะไร แต่ความจริง...เขาเงียบเพื่อฟังต่างหาก เขาสังเกต คริสหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา ทั้งวันที่เห็นลู่ฮานอยู่กับเซฮุน คริส...นายไม่ได้สังเกตุความจริงเลย ว่าความจริงลู่ฮานมองใคร นายน่ะตกหลุมพรางแล้ว...
เลย์ก็แค่ทำเหมือนอยู่ข้างๆลู่ฮานตลอดเวลา แต่สายตากลับเป็นห่วงเป็นใยกับคนที่เดินนำหน้าอยู่ไม่ห่างตา
ส่วนจื่อเทา ก็มองเพื่อนเขาอย่างกับไปรู้อะไรดีๆมาแต่ไม่พูด
ซิ่วหมิน ก็พระเอกเสียเหลือเกิน...
ทำไมมีแต่คนดีว้า~ เขาจะเลวคนเดียวใช่ไหมเนี่ย~
"โอ๊ะ!"เฉินหยุดเดินทันที เมื่อได้กลิ่นที่อยากลอยมาแตะจมูก เขาหรี่ตามองเข้าไปในตรอกเล็กๆ บาร์เล็กๆเกือบท้ายตรอกนั่น!
"มองอะไรของมึงวะ!?"คริสเดินย้อนกลับมาเมื่อไม่เห็นรูมเมทของเขาเดินตามเขามา ส่วนเลย์ก็เพิ่งรู้ว่าเฉินไม่ได้เดินตามมาเมื่อคริสทักนั่นหล่ะ โอ้ย!เฉินเจ็บโว้ย!!!
"ฉันว่า...คืนนี้แกกลับห้องไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับเอง อ้อ...แล้วก็ส่งเลย์กลับบ้านดีๆด้วย..."เฉินพูดเสร็จแล้วก็เดินแยกไปทันที
คริสก้มมองหน้าเลย์ที่ยืนทำหน้าไม่รู้เรื่องอยู่ เฮ้อ...ไอ้เฉิน แกนี่ชอบโยนภาระของแกมาให้ฉันตลอดเลยนะ! ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็น'คนเดียว'ที่ฉันไว้ใจ ฉันไม่ทำให้แกหรอก!
"แล้วนายน่ะ พ่อแม่ไม่เป็นห่วงแล้วหรือไงกลับดึกเนี่ย...?"ใครสั่งใครสอนให้คริสถามคำถามปัญญาอ่อนนี่นะ...
"ฉันโตแล้วนะคริส..."
"อ้อ...โอเคๆ งั้นเรียกแท๊กซี่ไปส่งนายที่บ้านก็แล้วกัน"
"..."
เมื่อเห็นว่าเลย์ทำสีหน้าแปลกๆ คริสเลยต้องทำใจให้สงบก่อนที่จะตอบอีกรอบ
"เดี๋ยวฉันนั่งไปด้วยไง..."
เมื่อได้ยินแบบนั้นเลย์ก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างน่ารัก เผยให้เห็นลักยิ้มสวยๆ
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอเฉินถึงหลงรักไอ้เลย์เนี่ย...
แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินนะ!คริสคนนี้ไม่ยอมใจดีด้วยหรอกน่า....
เฉินยังคงเดินผิวปากเข้าไปในตรอกมืดๆนั้นเรื่อยๆ...อืม จะคนเยอะไหมเนี่ย?!
กึก!
แต่อารมณ์ที่กำลังจะดีของเฉินก็ต้องหยุดทันที เมื่อมีผู้ชายใส่สูทสีดำมายืนขวางหน้าเขา2คน
"คุณหนูควรจะกลับหอได้แล้วนะครับ...ถ้าไม่กลับหอก็กลับบ้านเรา..."
"พวกแกเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูสักทีได้ไหม ฟังแล้วเหมือนทารกยังไม่อย่านมแม่..."
เฉินพูดตอบกลับไป จริงๆไอ้สองคนนี้มันตามเขาตลอดเวลานั่นหล่ะ ไอ้คุณพ่อก็สั่งจังเลย ไม่คิดว่าลูกน้องจะเหนื่อยบ้างหรือไง เพราะเขาก็ออกจะไปไหนมาไหนเยอะแยะภายในวันเดียว คิดแล้วเหนื่อยแทนคนตามเขาจริง...
"ถ้าคุณหนูอยากดื่ม ไปดื่มที่ถิ่นของเราดีกว่านะครับ"
"คุณหนูก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ถิ่นของเรา เราทำอะไรไม่ได้มากด้วย"
"ฉันดูแลตัวเองได้แล้ว พวกแกแค่อยู่ห่างๆเหมือนที่เคยก็พอ"
"แต่..."
"ถอย!!!"
พรึ่บ...
"แค่นั้นก็จบ..."เฉินถอนหายใจยาว แล้วก้าวเดินต่อไปโดยไม่มีใครขวาง
เขาก้าวเข้าไปในร้าน เปิดเพลงไม่ดังมากแต่สภาพร้านโอเคมากเลย... เขาสั่งแค่เหล้าแรงๆประมาณ6-7แก้ว กับของแกล้มนิดหน่อย ดื่มเหมือนที่เคยดื่ม...
ประมาณ4ชั่วโมง เขาก็เดินออกมาด้วยท่าทางปกติ ไม่เซไม่อ้วก แต่เมานิดหน่อย พอเดินออกมาปากทางทางปุ๊ป ก็มีรถคันสีดำที่ติดกระจกทึบมารับเขาทันที
"จะกลับหอหรอกลับบ้านเราดีครับ?"
"หอ..."ฉันตอบแค่นั้นก่อนที่จะนอนทิ้งตัวยืดยาวกับเบาะหลัง ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาก็ถึงหน้าหอพักของโรงเรียน แต่ว่า...ตอนนี้คงเข้าไม่ได้แล้วหล่ะ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เรื่องปีนป่ายกำแพงเป็นเรื่องที่ชำทำจนเคยชิน
เขาเดินเลาะไปทางด้านหลังหอ ก่อนที่จะค่อยๆปีนกำลังขึ้น
ตุบ!ปึก!
"โอ้ย!อะไรแม่งว้ะ?"เฉินพึมพำแล้วลูบหัวตัวเองที่กระแทกกับอะไรบางอย่างที่อยู่กับพื้นหลังจากกระโดดลงมา
เขายังคงพยุงร่างของตัวเองที่แทบจะหลับขึ้นไปยังห้องของเขากลับคริส ก่อนที่จะไขกุญแจอย่างเบามือ เขาเข้ามาในห้องโดยไม่เปิดไฟ เพราะกลัวคริสจะตื่น เขาแค่เดินตรงไปที่เตียงแล้วใช้เท้าเขี่ยๆคริสให้ขยับออกจากที่ของเขา ก่อนที่จะฟุบตัวลงนอน
"อื้ม..."
"โหย!กลิ่นมึงนี่เหล้าติดมาเลยนะ!"คริสโวยวายทันทีเมื่อได้กลิ่นเฉินกลับมาแล้ว
"เออ...นอนไปเลยไป!"
เฉินตอบอย่างง่วงๆ คริสเลยต้องฟุบตัวลงที่นอนไปแล้วเอาขาก่ายเฉินแทน
"โอ้ย!ไอคะวาย!ตัวก็หนักมาทับกูอีก!"
"เอ้า!ก็มึงเสือกเตี้ยเองไง นอนไปเลยไป!"คริสยังคงเอาขามาทับเฉินอีกข้าง
จริงๆความสัมพันธ์ของเขาสองคนถือเป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้เลย เป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน ไว้ใจกัน เชื่อใจกันและช่วยเหลือกัน ถึงแม้ว่าเฉินจะอายุน้อยกว่าคริส1ปี แต่เฉินก็มีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากพอ คำพูดมึงกูที่แสดงถึงความสนิทสนมก็ใช้กันแค่2คน ไม่ต้องพูดอะไรมาก พวกเขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอะไรคิดอะไร มันเป็นความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นมาก
ยากเกินที่ใครจะมาตัดออกจากกันได้
"เออ...ก็มึงเป็นเพื่อนรักกูนี่หว่า กูเลยยอมน่ะ ไอคริส..."
"เออ!กูรู้ว่ากูสำคัญ...มึงก็สำคัญนะครับไอ้เพื่อนคุณคริส~"
"ถ้ากูสำคัญกับมึง...มึงจะไม่โกหกกูใช่ป้ะ..."
"..."
คำพูดของเฉินทำเอาคริสที่กำลังเคลิ้มหลับ ตาสว่างขึ้นมาทันที... แต่พอจะพูด กลับได้ยินเสียงกรนเบาๆจากเฉินแทน
นั่นสิ...นี่เขา....กำลัง...
ขณะนี้ที่โรงอาหารในช่วงเช้าเต็มไปด้วยนักเรียนมากมาย ที่ต่างจองโต๊ะของตัวเองไว้ให้เพื่อนๆในกลุ่ม แต่ทว่า...ตอนนี้ เลย์กลับนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียว
ซูโฮที่เพิ่งเดินเข้ามา เขาหยุดมองหน้าเลย์ แล้วเอียงศีรษะไปมา...
"คนนี้...จางอี้ชิงหรอเลย์สินะ..."
"เลย์ฮยอง~ไหงนั่งคนเดียวฮะ~"เสียงต่ำๆที่พูดภาษาเกาหลีแบบแปร่งๆดังขึ้น ซูโฮค่อยๆแอบเข้าไปในมุมตึกเพื่องมองคนกลุ่มนั้น
เขาเห็นเซฮุนมาพร้อมกับผู้ชายสองคนเพื่อนสนิทกับเซฮุน
"หวังจื่อเทา กับ ซิ่วหมิน...ตัวจริงดูดีกว่าในรูปตั้งเยอะแหน่ะ..."ซูโฮพึมพำกับตัวเอง
หวังจื่อเทากับซิ่วหมินเข้ามานั่งกับเลย์ เลย์ยิ้มให้จื่อเทาบางๆ หน้าสวยอย่างกับผู้หญิงเลย...ซูโฮคิด
"คนอื่นยังไม่มาหน่ะ : ) "
"หรือว่าพวกพี่ๆคนอื่นจะไปเฝ้าเซฮุนฮะ?"จื่อเทาสงสัย
"วันนี้คงไปไม่ได้หรอก...ตำรวจขู่จะมาสอบสวนที่โรงเรียนขนาดนั้น"ซิ่วหมิน ผู้ชายที่ดูดีเกินรูปถ่ายพูด บลุคลิคเขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก
ปึก!
"โอ๊ะ!ขอโทษครับ"ซูโฮชนกับใครสักคน เขารีบหันไปก้มหัวขอโทษทันที
"หลบสิ!"เสียงที่แสดงถึงอารมณ์ไม่ดี ทำให้ซูโฮเงยหน้าเพื่อจำใบหน้าของคนนิสัยเสีย
"คริส..."
"...."
คริสมองหน้าซูโฮ แล้วก็เดินผ่านไป ใช่!ใครๆก็รู้จักคริสทั้งนั้น แต่บางทีคริสก็เบื่อและเหนื่อยที่จะสนใจคนพวกนี้ เขาถอนหายใจแรงๆแล้วเดินชนซูโฮไป ทำเอาคนตัวเล็กเซไปหลายก้าว แต่ซูโฮก็ยังมองตาม
"ตอนนี้...มีเลย์จื่อเทา ซิ่วหมิน แล้วก็คริสสินะ..."
"..."
"แล้วจงแดกับลู่ฮานหายไปไหน...?"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ลู่ฮานเคาะประตูหน้าห้องๆหนึ่งอย่างเบามือ ระหว่างที่รอให้คนข้างในมาเปิดประตูเขาแทบไม่นิ่งอยู่กับที่เดินวนไปวนมาหน้าห้อง
แอ๊ด~
"อ้าว ลู่ฮาน..."
"ฉันเข้าไปได้ไหม?"
"...ไอคริสไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ฉันไม่ได้มาหาคริสสักหน่อย"
เฉินที่อยู่ในสภาพเพิ่งอาบน้ำเสร็จ สวมใส่เสื้อยืดสีดำคอวี กับกางเกงนักเรียนขายาว แต่ผมยังเปียกอยู่สภาพงัวเงียสุดๆ ใบหน้าตรงหน้าผากมีพาสเตอร์แปะไว้อย่างลวกๆเพราะเมื่อคืนเอาหัวไปกระแทกกับอะไรก็ไม่รู้ เขาแปลกใจนิดหน่อยที่ลู่ฮานมาหาเขา แต่ท่าทางดึงดันจะเข้ามาภายในห้องก็ทำให้เฉินต้องตามใจเพื่อน
เฉินเดินตามเข้ามาแล้วไปนั่งเช็ดผมที่โซฟาอีกตัวข้างๆลู่ฮาน
"แกเห็นใช่ไหม...?"
"เห็นอะไรหล่ะ เห็นเยอะแยะไปหมด"เฉินไม่ค่อยได้ตั้งใจฟังเพราะเขายังรู้สึกมึนๆด้วยเหล้าเมื่อคืนอยู่
"ฉันกับซิ่วหมิน"
"...อ๋อ"
"นายบอกคริสหรือยัง?"
"...ฉันอยากให้มันได้ยินจากปากแกมากกว่าปากของคนอื่น"เฉินมองหน้าลู่ฮานนิ่ง มาพูดอย่างนี้อยากให้เขาบอกไอคริสเรื่องคนรักของมันไปชอบคนอื่นหรือไงวะ?มีหวังเพื่อนได้แตกกันน่ะสิ
"..."
"ถ้าไม่รักมันก็อย่าให้ความหวังลมๆแล้งๆ บอกมันซะ!"
"ฉันกลัว..."
"แต่ฉันจะเกลียดแกมากกว่า ถ้าแกยังทำเหมือนให้ความหวังไอคริส"
เฉินตัดบทจบ เขาโยนผ้าขนหนูที่เช็ดหัวไปที่พื้น แล้วเดินไปหยิบสูทของโรงเรียนและกระเป๋า
"แกจะไปไหน?"
"โรงเรียนไง"
"9โมงเนี่ยนะ..."
"เออ!"
"รอด้วยดิ!!!"
ลู่ฮานวิ่งตามเฉินมาอย่างรวดเร็ว พวกเขาเดินไปด้วยกันอย่างไม่เคยทำมาก่อน ลู่ฮานมองหลังของเฉินน้อยๆก่อนที่จะคลี่ยิ้มออก
"ขอบใจแกหว่ะเฉิน แกทำให้ฉันรู้สึกตัวว่ากำลังทำอะไร...ขอบใจหว่ะเพื่อน!"
พูดออกไปเฉินก็ไม่ได้ยิน แต่ลู่ฮานก็อยากพูด
"หวี้ดวิ้ว~ ว่าไงจะน้องคนหน้าสวย~"
อีกนิดเดียวจะถึงโรงเรียนแล้วแท้ๆ แต่ก็หนีไม่พ้นพวกจิ๊กโก๋จิ๊กกี๋ข้างทางจริงๆ เสียงเรียกน่าเกลียดๆดังขึ้น ทำให้เฉินกับลู่ฮานหันหลังกลับไปมอง
แหม...มากันแค่6คนเองหรอวะ?ฮึ!
"กูไปเป็นญาติของพวกแกตอนไหนไม่ทราบวะ ไอพวกขยะเดนสังคม!"
ควับ!
เฉินหันไปคว้าบ่าของลู่ฮานให้มายืนข้างหลังทันที โถ่!แกจะไปปากหมาใส่พวกมันทำไมเนี่ย!
"ว้ะว้ะว้ะว้าว~ ปากดีด้วยอ่า...อย่างงี้น่าจับข่มขืนจังเลย!"
"มึงยังจะเล่นอีกนะ!"
ควับ!
ไอ้ลู่ฮานบ้าเอ้ย!แกจะต่อทำไมว้ะ!
"อย่าปากดีไปไอ้หน้าสวย พูดอย่างนี้คงอยากเจอดีสินะ!!!"
ไอ้พวกนั้นเริ่มล้อมวงเดินเข้ามา จากนั้นพวกมันก็ค่อยๆดึงอาวุธออกมาโชว์
ก็แค่...มีดสปาต้า ไม้สามหน้า ไม้เบสบอล แท่งเหล็ก...
"วิ่ง...ลู่ฮาน"
"ฉันไม่กลัวพวกมันหรอกนะเฉิน!"
"แกสู้มันไม่ไหว แกก็รู้!!!"
"...."
"ฉันบอกให้วิ่งไงวะ!หนีไป!"
"...ฉันจะรีบกลับมาช่วยแก เฉิน!"
"ไม่ต้อง!ไปสิวะ!!!"
ตึกตึกตึก
"อ้าวไหงวิ่งหนีไปได้หล่ะว้ะ!"
"..."
"แต่ไม่เป็นไร ฉันอัดแกแทนก็ได้ ไอ้หน้าอ่อน!!!"
"ฮึ!งั้นหรอวะ..."
เฉินสบถออกมาแล้วฉีกยิ้มขึ้นอย่างน่ากลัว... ถ้าเขาสู้ไม่ไหว พวกมันก็ไม่มีปัญญาทำอะไรเขาอยู่ดี...
:) Shalunla
ความคิดเห็น