คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : แค่ช่วยฉันกับคนที่ผิด...
Chapter 2 : แค่ช่วยฉันกับคนที่ผิด...
"โถ่เว้ยๆ!!!อะไรกันว้ะเนี่ย!"
"..."สีหน้าหนวกหูสุดๆ ->ซูโฮ
"โอ้ย!ใครที่พลั่กฉันลงมา ฉันจะไปหลอกแกให้หัวโกร๋นเลย!"
"..."คิ้วเริ่มขยับเข้ามาชิดกัน ->ซูโฮ
"นี่!นายตัวขาว!นายนี่คงเป็นคนสติไม่ค่อยดีสินะ พูดคนเดียวได้น่ะ?!ห้ะ?"
"..."เปลี่ยนสีหน้าเป็นเซ็งทันที ->ซูโฮ
นี่ซูโฮสุดแสนปกติคนนี่ต้องมานั่งทำเป็นไม่ได้ยิน ไม่เห็น ไม่หนวกหู อย่างนี้อีกนานเท่าไรกัน... เขาแค่อยากอยู่แบบไม่ต้องหนักหัวด้วยเรื่องของใครๆ สักสัปดาห์สองสัปดาห์จะดีมาก... แต่ทำไมรุ่นน้องโอเซฮุนถึงขี้โวยวายได้ขนาดนี้นะ...ทั้งๆที่ก็เข้าใจแล้วว่าซูโฮไม่ได้ยินน่ะ.... (T_T)
"นี่!"
อยู่ดีๆจากเสียงบ่นโวยวาย ก็กลายเป็นการตะโกนเสียงดังใส่หน้า แล้วยังเอาหน้าใสๆนั่นจ่อเข้ามาใกล้หน้าของซูโฮอีก...
ฮื่อ...ซูโฮยิ่งหัวใจไม่ค่อยแข็งแรงอยู่นะ ใจมันสั่น~ (กร๊าก!!!มุขไรต์เตอร์เน่ามาก!ฮุฮิ!!!-.///,-)
"..."เฮ้ย!(แอบตกใจอยู่ลึกๆ...เก็บอาการไว้ซูโฮ)
"นี่...นายน่ะ อย่ามาทำไขสือ..."
หน้าเซฮุนค่อยๆเลื่อนเข้ามาเรื่อยๆใกล้กับใบหน้าของซูโฮมากขึ้น...
"นายได้ยินฉัน..."จนซูโฮแทบจะกลั้นหายใจ
"แบร่!!!"
"เฮ้ย!"
โครม!!!
ซูโฮตกเก้าอี้แล้วครับ!
ส่วนคนที่จงใจแกล้งก็เอาแต่ยืนหัวเราะอย่างสะใจ คิดว่าเขาจะเชื่อหรอไงว่าไม่เห็นเขาน่ะ ฮึฮึ! อย่ามาหลอกเซฮุนเล้ย ยิ่งเห็นหน้าใสๆขาวๆนั่นแดงขึ้น ก็รู้เลยว่าซูโฮน่ะ แสดงไม่เนียนหร้อก~ ยิ่งเห็นคนตัวเล็กนั่งเกร็งยิ่งทำให้เซฮุนได้ใจ ก็เลย...เปลี่ยนรูปร่างเป็นผีหน้าเลือดท่วม แผลเฟะ ตาถลน เอาหน้าไปชิดจมูกซูโฮ ที่พยายามกลั้นใจไม่ตกใจ แล้วก็ตะโกนเสียงดังใส่หน้าแบบเอาให้ตกใจหัวใจวาย (มันสั่นมากกว่านะ! : ซูโฮ)
"ฮ่าฮา!!!!!!ฉันหล่ะแทบหลุดขำ!!!"
ซูโฮได้แต่นั่งจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น มองหน้าไอ้วิญญาณที่เปลี่ยนรูปร่างจากน่ากลัวๆเป็นรูปร่างปกติแล้ว หัวเราะชี้ไม้ชี้มือมาที่เขาอย่างได้ใจ =.,= เกือบสำเร็จแล้วนะ!!!ซูโฮทำไมต้องตกใจไอ้วิญญาณรุ่นน้องนี่ด้วย ?!แง้...
"เลิกขำด้วยท่าทางน่าเกลียดสักที..."
"ในที่สุดนายก็ยอมรับสินะ ว่าเห็นฉันน่ะ..."
"ใช่!แล้วนายมาหาคนที่ไม่รู้จักได้ยังไง?"
วูบ...
"0_0"ทำไมเซฮุนถึงชอบทำตัวเหมือนผีตายโหงจริงๆ เป็นวิญญานดีๆไม่ชอบ...
เซฮุนหายตัวจากตรงที่นั่งแล้วมาจ้ะเอ๋ใกล้ๆกับซูโฮ ด้วยท่าที่ค่อมตัวซูโฮไว้ทั้งตัว ทำเอาซูโฮเอนตัวหนีใบหน้าหล่อๆที่เข้ามาใกล้ด้วยความประหม่าสุดๆ
ไอ้รุ่นน้องคนนี้อยากให้เขารู้สึกยังไงกันแน่เนี่ย...ยั่วเขาแบบนี้(-.,-?) เดี๋ยวซูโฮก็อดใจไม่ไหวนะ!!!>///<
หน้าซูโฮที่แดงขัดกับสีผิวทำให้เซฮุนยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่ ที่แกล้งคนตัวเล็กได้ขนาดนี้ เขาเพิ่งรู้เหมือนกันว่าคนตัวเล็กน่าแกล้งขนาดไหน เซฮุนค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าของซูโฮมากขึ้น พรางเอื้อมมือกั้นเอวของซูโฮที่พยายามขยับหนีเขาเอาไว้สองข้าง จนปลายจมูกแทบชิดกัน จากนั้นก็จ้องหน้าซูโฮนิ่ง ก่อนที่จะเลื่อนห้นาไปด้านข้าง แล้วกระซิบข้างๆใบหูของซูโฮ
"นายแค่ช่วยฉัน..."
อ้ากส์!ซูโฮหัวใจจะวาย!!!
"ขอโทษนะครับ...ผมหมวดเฮนรี่มาจากสถานีตำรวจ รบกวนพวกคุณที่เป็นเพื่อนคนไข้ไปให้ปากคำกับตำรวจด้วยครับ..."ผู้ชายร่างสูงขาว ตาชั้นเดียวเปิดเข้ามาในห้องของเซฮุน พร้อมกับตำรวจอีก3-4คน ทำให้ทุกคนค่อยๆเงยหน้าจากกิจกรรมที่ทำอยู่
"นี่คุณตำรวจครับ...แค่นี้พวกผมก็เสียใจกันจะแย่ยังจะมาคิดว่าเราเป็นคนร้ายอีกหรอครับ~"เสียงยียวนกวนประสาทดังขึ้นจากด้านนอกประตู ก่อนที่จะปรากฏให้เห็นคนที่เพิ่งกลับมา...เฉิน
"งั้นคนแรกที่ผมสงสัยก็คงเป็นคุณหล่ะครับ ไม่ยอมให้ความร่วมมือหน่ะ..."หมวดเฮนรี่ตอบกลับไปอย่างไม่รีบร้อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เฉินสะทกสะท้านอะไร เขาแค่เบ้ปากแล้วเดินผ่านเข้ามาภายในห้อง
หมวดเฮนรี่หยิบใบขอสอบสวนผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดขึ้นมาก่อนที่จะอ่านมันให้ทุกคนในห้องได้ยิน
"ผู้ที่ต้องให้ความร่วมมือในการสอบสวนในการหาตัวคนร้าย มีรายชื่อดังจะกล่าวต่อไปนี้...
ลู่ฮาน นักเรียนชั้นปีที่3 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน
อู๋อี้ฟาน(คริส) นักเรียนชั้นปีที่3 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน
จางอี้ชิง นักเรียนชั้นปีที่3 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน
คิมจงแด(เฉิน) นักเรียนชั้นปีที่2 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน
คิมมินซอก(ซิ่วหมิน) นักเรียนชั้นปีที่2 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน
หวังจื่อเทา นักเรียนชั้นปีที่2 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน
และ
คิมจุนมยอน(ซูโฮ) นักเรียนชั้นปีที่2 โรงเรียนมัธยมปลายชูชอน"
"เดี๋ยวนะหมวด... ไอ้คนที่ชื่อซูโฮนั่น มันเกี่ยวอะไรครับ~ เราไม่เห็นรู้จักเลยนะคร้าบ~"เฉินยังคงยียวนอีกตามเคย ทำให้คนอื่นที่แทบไม่ใส่ใจฟังสงสัยตาม นั้นสิ...อะไรนะ ซูโฮหรอ...?ไม่เห็นรู้จัก
"ซูโฮ เป็นคนแรกที่ถูกเนื้อต้องตัวผู้ป่วย อาจจะเป็นคนร้ายก็ได้...แต่ก็แค่ข้อสันนิษฐาน..."
"...อ๋อหรอครับ~"
เฮนรี่พยายามสงบสติไม่ให้โต้กลับเฉินที่เอาแต่กวนเบื้องล่างตั้งแต่เข้ามา
คอยดูเถอะ!นายจะเป็นคนแรกที่โดนสอบสวน!!!
"วันและเวลาการสอบสวนจะบอกให้ภายในวันพรุ่งนี้ ผมจะโทรหาคุณและโรงเรียน..."
"กลับก่อนหล่ะครับ..."
"ไอ้ตาตี่นั่น...มันคิดว่าพวกเราเป็นคนร้ายรึไงว้ะ!?"เฉินพูดหลังจากที่ไอ้ผู้หมวด'ไก่รี'่นั้นออกไปแล้ว เขาหล่ะเซ็งจริงๆคิดได้ไงกันว่า'เพื่อน'จะทำ'แฟนเพื่อน'ได้ลงคอ คนที่ทำคงจะใจร้ายใจดำน่าดู...ใช่ไหม?
ไม่หรอกมั้ง...ฮึฮึ
"แล้วนายทำไมตอบกวนเขาแบบนั้นหล่ะ...เดี๊ยวก็โดนยัดข้อหาใส่หรอก..."เลย์พูดคิ้วขมวด เตือนเฉิน
ใครๆก็รู้กันทั้งนั้นแหล่ะ ตำรวจน่ะมีหลายประเภท
อาจจะ...หมั่นใส้ใคร แล้วคดีไม่คืบหน้า ก็ยัดข้อหาใส่คนนั้น..เสร็จไปอีกหนึ่งผลงาน
แต่อาจจะ...ไม่เสมอไปกับทุกคน…
"ห่วงฉันหรอ...?"
"..."
เลย์นิ่งไปแล้วหันหน้าหนีสายตาและคำถามของเฉิน
"เฮ้อ...นายก็ไม่ตอบทุกทีหล่ะน่า..."เฉินบ่นอิดออด เฉินรู้ว่าที่เลย์ไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะว่าเลย์เขินหรืออะไรทำนองนั้น แต่เป็นเพราะไม่อยากพูดอะไรที่ทำให้คนที่เขาคิดแค่'เพื่อน'รู้สึกเสียใจต่างหาก...
เฉินเดินมานั่งลงข้างๆคริส แล้วยกขานั่งไขว่ห้าง ทำแก้มพอง เฮ้อะ!ให้เขางอนยังไงเลย์ก็ไม่รู้ไม่สนใจหรอก
"คิดว่าทำแก้มป่องแล้วน่ารักไงวะ?!ไอ้คุณจงแด..."
จงแดหันขวับไปตามเสียงห้าวๆทันที
"โหย...ไอคุณเพื่อนคริสครับ~ ไม่ชมก็อย่าด่าผมเลยครับ~"เฉินตอบกลับไปแล้วดึงทึ้งผมคริสเล่นอย่างหมั่นใส้ ก็ใช่นี่!คนเกิดมาไม่หล่อนี่หว่า!!!
“งั้นไอคุญเฉิน คงอยากตายไวๆน่ะสินะครับ กล้ามาทำผมของคุณเพื่อนคริสสุดหล่อฟูเยี่ยงนี้!!!ย้ากส์!!!!”
“ว้ากส์!!!!”
แล้วเฉินกับคริสก็เริ่มปล้ำกันบนโซฟา สงครามเด็กเล็ก...
จื่อเทากับซิ่วหมินมองเพื่อนของแฟนเพื่อนอย่างอนาถใจ โถ...นี่หรอคนหล่อที่โคตรป๊อปของโรงเรียน....ดูเหมือนเด็กยังไม่อย่านมแม่มากกว่า....
"ซิ่วหมินไปดูแลไอเซฮุนไป...ลู่ฮานฮยองคงเหนื่อยแล้ว..."จื่อเทาพูดเบาๆกับซิ่วหมิน เลยทำให้ซิ่วหมินต้องลุกเดินเข้าไปที่เตียงคนป่วย
"ลู่ฮาน...พอเถอะ เดี๋ยวฉันดูไอเซฮุนต่อเอง..."
ลู่ฮานมองหน้าซิ่วหมินนิ่ง เขาจะทำยังไงนะ...ให้คนตรงหน้ารู้ตัวบ้าง...
ลู่ฮานลุกขึ้นแล้วมองเข้าไปในดวงตาของซิ่วหมินด้วยความรู้สึกในใจลึกๆ แต่ซิ่วหมินกลับหลบสายตาลู่ฮานก่อนที่จะทำเป็นสนใจเซฮุนแทน...ซิ่วหมินไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาสกับเพื่อนของตัวเอง....
แต่ลู่ฮานกลับเอื้อมมือมาสัมผัสกับมือของซิ่วหมินอย่างแผ่วเบา มันสั่นเหมือนกับความรู้สึกที่กำลังจะสั่นเอียงตาม
โอเซฮุนที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มราวกับไม่ได้เจ็บปวดอะไรเลยที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ใบหน้าที่ดูดีบวกกับริมฝีปากที่กระตุกขึ้นเหมือนยิ้มอยู่ตลอดเวลา ไม่ได้มีบาดแผลหรือว่ารอยอะไรที่น่ากลัว แต่เหมือนคนที่หลับลงในอ้อมแขนที่อบอุ่นของใครสักคน...
ซิ่วหมินค่อยๆใช้ผ้าที่ชุบน้ำนิดๆเช็ดไปที่ใบหน้าและเรือนผมของเซฮุนอย่างเบามือ
เมื่อไหร่นายจะฟื้นขึ้นมาน่ะ ...เซฮุน
หรือไม่...นายก็ไม่ต้องฟื้นขึ้นมาจะดีกว่าไหมนะ? ถ้าต้องตื่นมาเจอกับความจริงของเขากับลู่ฮาน....
นายคงจะต้องเกลียดฉัน...ฉันขอโทษ... ฉันมัน’คนที่แทงข้างหลังเพื่อน’
ขอโทษนะเซฮุน...ฉันผิดเอง นายไม่น่าโชคร้ายเลย ถ้าฉันกับลู่ฮานไม่เจอกับก่อนระหว่างทางที่เขาไปหานาย...นายก็จะไม่เป็นแบบนี้ ฉันขอโทษ...
ความคิดเห็น