คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : คำอวยพร...หรือคำสาป
Chapter 2 : คำอวยพร...หรือคำสาป
ซูโฮตื่นขึ้นมาอีกวันด้วยความรู้สึกแปลกๆ เช้านี้กลับไม่มีวี่แววของ'สิ่งไม่มีชีวิต'อยู่รอบๆตัวเขาเหมือนเช่นทุกๆวัน เขาสะบัดความคิด(ถึง)บ้าๆออกไป แล้วลุกขึ้นจากเตียงนอน
"เฮ้อ...ไม่เจอก็ดีแล้วนี่นา เรานี่คิดอะไรบ้าๆ"ซูโฮพึมพัมกับตัวเอง(บ่อยๆ)=_="
หลังจากที่ใส่ชุดนักเรียนเตรียมตัวไปโรงเรียน ซูโฮเดินออกมาก็พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งยองๆอยู่ที่มุมตึก
เป็นแบบนี้ที่เดิม...ทุกๆวัน เขาทำตัวปกติและแกล้งทำเป็นไม่เห็นเช่นเคย
ถ้าแสดงตัวออกไปว่าเห็นมีหวังชีวิตเขาคงไม่สงบสุขแน่เลย นี่ขนาดเมินๆแล้วยังมีวิญญาณตัวอื่นมาเกาะเล้ย~ ซูโฮคนนี้เหนื่อยจริงๆ...
"รอตั้งนาน..."เสียงใสๆดังขึ้น เมื่อเขากำลังก้าวขึ้นรถสปอตสีดำคันหรู เป็นคยองซูที่เพิ่งโผล่หน้าออกมาที่ด้านหลังรถ
"ไหงมารอแล้วไม่โทรบอกสักคำ?!"ซูโฮไม่ได้ตกใจอะไรเลยที่เจอคนตัวเล็ก(ใหญ่กว่านายไม่ใช่เรอะย้ะ!?-0-)ที่โผล่หน้ามาจ้ะเอ๋อย่างไม่ทันตั้งตัว
"นายไม่ตกใจเลยหรอ....?"คนตัวเล็กยังคงถามต่อ
"ถ้าฉันจะตกใจ ก็คงเพราะนายไม่ได้มากับจงอินต่างหากเล่า...."
"..."
"...ไม่บอกก็รู้ว่าทะเลาะกันมา คยองซูถึงได้มารอฉันแบบนี้ไง"
"..."คยองซูได้แค่ทำตาโตพร้อมกับยังคงก้มหน้าก้มตา ทำไมซูโฮถึงรู้ไปหมดทุกเรื่องเลยนะ(เขาเรียกว่าแสนรู้ไงจ้ะ หนูโด้~ คึคึ)
"ซูโฮนี่รู้ใจฉันจังเลยนะ ฉันหน่ะแถลไม่ออกเลยจริงๆ..."คยองซูพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะเข้าไปกอดแขนซูโฮอย่างกับคู่รัก... เอ่อ!เดี๋ยวนะ!ถ้าไอจงอินมาเห็นฉันตายแน่!!! พอคิดอย่างนั้นซูโฮก็รีบแกะมือเล็กๆของเพื่อนสนิทออกทันที
"ยาห์ๆพอเลย ฉันยังไม่อยากตายด้วยเท้าไอจงอิน...ไป ขึ้นรถได้แล้ว!"ซูโฮพูดเร็วๆแล้วดันๆคยองซูให้ไปนั่นอีกฝั่งของคนขับ
ตอนนี้มันเป็นเรื่องปกติแล้วที่พวกเขาทั้ง5คนจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
ซูโฮ คยองซู จงอิน แบคฮยอนและชานยอล เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยมัธยมต้น จงอินกับคยองชอบพอกันอยู่แต่คู่นี้ก็ทะเลาะกันบ่อยเหลือเกิน เหตุผลก็คงไม่พ้น จงอินคนขี้หึง... ชานยอลกับแบคฮยอนก็คู่กัด กัดกันไม่เลิก เฮ้อ~ไม่รู้ว่าซูโฮคนแสนปกติ(หรอ)คนนี้ทำไมถึงไปคบกันได้นะ ~_~!
ขายาวกำลังพอดีกำลังก้าวเข้าประตูรั้วโรงเรียน แต่ซูโฮก็ต้องหยุดกึก...
ฟิ้ว....
ไม่นะ...!
ลมเบาๆที่พัดเข้ามากระแทกใบหน้า(มันเบาหรอ?)ทำให้ผมที่ดัดนิดๆปลิวขึ้นเผยให้เห็นหน้าผากน้อยๆ สีหน้าของซูโฮที่แน่นิ่ง ความรู้สึกบางอย่างที่ไหลเข้ามาในตัวเขา ทำให้เขาต้องเบิกตากว้าง...
สัญญาณขอความช่วยเหลือจากวิญญาณสักตน...
"ซูโฮเป็นอะไรหรอ?..."
ซูโฮค่อยๆหันไปตามเสียงเรียกของคยองซูอย่างช้าๆ นี่เขาเพิ่งพักผ่อนให้เวลากับตัวเองไม่ถึงวัน ทำไมยังต้องมีเรื่องให้รู้สึกแปลกๆแบบนี้ด้วย....
"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก"ซูโฮพูดแล้วก็รีบจ้ำอ้าวไปเดินข้างๆคยองซู ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
'สัมผัสที่หก'ใครๆก็คงเคยได้ยิน แต่คงมีไม่ก็คนที่ได้รับมันมา คนที่โชคร้ายนั่น คนหนึ่งก็คงเป็นเขาหล่ะ 'ซูโฮ' เขาสามารถมองเห็น สื่อสาร กับวิญญาณได้ และในเมื่อมองเห็นได้ เขาก็สัมผัสวิญญาณเหล่านั้นได้ และพวกมันก็สามารถสัมผัสเขาได้เช่นกัน สิ่งที่เขากลัวไม่ใช่รูปร่างที่น่ากลัวที่มาปรากฏให้เห็น แต่เป็นความอาฆาตของพวกนั้นต่างหาก ถ้าไม่ทำตามก็ต้องโดนทำร้าย นั่นคือกฏของพวกนั้น....
โรงอาหาร
ตอนนี้บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารกลายเป็นสงครามประสาทย่อยๆ โดยที่...
จงอิน...นั่งเอาศอกเท้าเข่า แล้วยังนั่นหันหน้าออกนอกโต๊ะ
คยองซู...นั่งหน้าบูด หันหลังให้กับคนผิวสีเข้ม
ชานยอล...เอาอายไลน์เนอร์ขีดที่แก้มคนตัวเล็กที่หลับอยู่
แบคฮยอน...ฟุบหน้าหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
โอ้ย!ซูโฮอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้จัง!อยากอยู่เงียบๆแต่ไม่ใช่แบบนี้~ เมื่อไหร่พวกแกจะเลิกงอนกันด้วยเรื่องไร้สาระห้ะ!?
ซูโฮพยายามนั่งกินข้าวของตัวเองให้หมดกับชานยอลที่เคี้ยวแบบไม่เกรงใจข้าวกระเด็นกระดอนออกจากปาก...จบด้วย ข้าวเม็ดนั้นไปนอนแอ้งแม้งใกล้ๆกับหัวของพยอนแบคฮยอน... บอกที่ว่าไอคนนี้มันป๊อปในหมู่สาวๆและชายๆหน่ะ...
"เฮ้อ~"เสียงคยองซูถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วก็เอาหัวของตัวเอมาพิงที่หลังของซูโฮผู้ไม่รู้เรื่อง...
จงอินหันมามองขวับ!อ้ากส์!แกตายแน่ไอโอโม่!
ปึง!!!
"เฮ้ย!!!"
"ว้ากส์!!!"
ทั้งซูโฮและแบคฮยอนที่หลับอยู่กรีดร้อง(?)ออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"..."
"ใครแม่งปลุกฉันจากฝันอันแสนหวานว้ะ!?"แบคฮยอนโวยวายคนแรก แล้วลุกเผชิญกับจงอินที่ยืนทำหน้าขวางโลกอยู่
"คยองซูอา...อย่าพิงฉันสิๆ"ซูโฮกระซิบคยองซู ทำเอาคนผิวสีเข้มไม่พอใจไปใหญ่ที่ไม่พอใจน่ะคือคยองซู แต่เขาจะพาลใส่ซูโฮ!!!
จริงๆแล้วซูโฮถือเป็นคนที่ใจดีใจกว้างแล้วก็ไม่โกรธอะไรง่ายๆ จงอินเลยชอบเอาเปรียบคนตัวขาวบ่อยๆ(=.,=แกนี่ทำร้ายลีดจัง!)
"ไอแบค!!!ฉันว่า...แกน่ะส่องกระจกดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ!แล้วค่อยมาทะเลาะกับฉัน!!!"จงอินพูดแล้วชี้หน้าตาแบค
แบคฮยอนรีบเอากระจกขึ้นมาส่องทันที!!!!สภาพที่เขาเห็น...!เศษข้าวติดที่ผมที่เซ็ตมาอย่างดี อายไลน์เนอร์ของชอบที่กลายมาเป็นเฟสไลน์เนอร์ถูกละเลงเป็นวงกลมๆก้นหอยบนแก้ม...
"อ้ะ...ไอ้ชานยอล...ว้ากส์!แกตายแน่!!!"
และก็วิ่งไล่กันหายไปจากสายตา...
"งั้นฉันไปห้องสมุดแล้วกัน..."ซูโฮพูดขึ้นเมื่อจงอินส่งสายตามาด่าประมาณว่า'ก-ข-ค'
"อ้ะ!ดีเลย คยองซูอยากไปตากแอร์พอดี~"
"นายไม่ต้องเลย!"
คยองซูอา...ฮยองขอโทษนะ จงอินคงไม่ทำรุนแรงกับนายหรอก ไปรีบๆคืนดีกันเถ้อ~ เห็นอย่างนี้แล้วฮยองปวดหัว~
"ฮึกฮื่อฮึกฮื่อ…."
ลู่ฮานที่ร้องไห้ตั้งแต่เมื่อคืน แม้ตอนนี้จะเป็นเที่ยงของอีกวัน แต่เขาก็ยังคงไม่หยุดร้องไห้ ทำเอาคนที่มาเป็นเพื่อนเบื่อตามๆกัน
วันนี้ทั้งลู่ฮาน คริส เลย์และเฉินต่างก็ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนลู่ฮานที่มาเฝ้าเซฮุนที่โคม่าอยู่
จากผลการตรวจและเข้ารับการรักษาอย่างเร่งด่วน หมอช่วยชีวิตเซฮุนได้ แต่...เซฮุนอาจจะไม่ฟื้น... การถูกกระทบกระเทือนอย่างแรงกับสมองส่วนด้านท้ายทอย ส่งผลกับระบบประสาทและระบบความจำ ถ้าฟื้น...ก็อาจจะจำอะไรไม่ได้อีก
"ไม่เอาน่า...ลูลู่ เลิกร้องไห้นะ"เลย์เป็นคนเดียวทีคอยปลอบกอดลู่ฮานแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนหน้าสวยจะหยุดร้องไห้
"(ชิ)/(เฮ้อ...)"เสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจของใครบางคนดังขึ้นในลำคอแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน ส่วนอีกคนก็ส่งเสียงเบื่อออกมา
"เลย์...ฉันว่า นายมานั่งเถอะ เหนื่อยมากแล้วนะ..."เฉินพูดอย่างเหนื่อยล้า นี่จะให้เฉินจะต้องพูดซ้ำๆไปถึงเมื่อไรนะ... แถมเลย์ยังแทบไม่สนใจอีก
"คริส...นายน่ะ กลับบ้านไปพักก็ได้นะ ทางนี้ฉันอยู่กับลู่เอง..."แต่ไหงกลับไปพูดกับอีกคนแทน...?
แล้วเขา!?มีตัวตนกับเลย์บ้างไหม?
"หยุดพูดเถอะเลย์!ฉันอยากอยู่เงียบๆ"คริสกับตอบไปอย่างไม่รู้ความรู้สึกของอีกคน...
"โอ้ยๆ...เลิกใส่อารมณ์กันสักทีได้ไหม?เฉินคนนี้เหนื่อย!"
แอ๊ด...
"อันยอง~ฮยอง!"
ขอบคุณจื่อเทาที่เข้ามาขัดจังหว่ะ เฉินอยากกราบขอบคุณจริงๆ~
"อันยอง..."แต่กลับกลายเป็นว่ามีเฉินคนเดียวเท่านั้นที่ตอบกลับไป... เพื่อนพวกนี้นี่ไร้มารยาทจริงๆ!
"เพื่อนจะตายแล้วยังมาอันยอง!!!"ย้ากส์!ไอคริส แกนี่มันไร้มารยาทยกกำลังสองเลย!!!เฉินคิดในใจแต่หน้าตากลับเหวอและแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด(เก็บอาการหน่อยลูกเฉิน~)
"..."จื่อเทาถึงกลับนิ่ง
"เอ่อ...อย่าไปสนใจเลยจื่อเทา เข้ามาๆ"เลย์พูดแล้วไปขวักมือเรียกจื่อเทากับซิ่วหมินที่ยืนเลิ่กลั่กอยู่
"เข้ามาสิ ซิ่วหมิน... เป็นห่วงจะแย่แล้วยังไม่เข้ามาอีก!"
พอได้ยินชื่อของอีกคนที่มาด้วย ทำเอาลู่ฮานหันขวับมาที่ประตูทันที
ซิ่วหมินค่อยๆเดินเข้ามาอย่างเก้ๆกังๆ เขาเอามือเกาท้ายทอยน้อยๆ แต่สายตาก็ต้องไปสะดุดกับลู่ฮานที่มองเขาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก หน้าหวานนั่นมีสีหน้าวิตกกังวล แต่กลับค่อยๆยิ้มให้ซิ่วหมินอย่างอ่อนโยน เขารู้...
แต่พอไปเห็นมือลู่ฮานที่จับมือเซฮุนอยู่ เขาจึงก้มหน้าหลบ
หมับ!
"ไปเข้าห้องน้ำกับกูหน่อยไอคริส!!!"เฉินพูดเสียงดังเมื่อเห็นว่าการกระทำทุกอย่างนั่นอยู่ในสายตาของไอเพื่อนสนิทตัวสูง แถมมันทำหน้าอย่างกับจะกินหัวซิ่วหมินอีก... เฉินเดินเข้าไปกระชากคริสออกมาทันทีโดยไม่สนท่าทีดื้อดึงนั่น
"นี่มึงอยากตายป่ะ!!!"คริสหัวเสียใส่เฉิน
"เออมั้ง...อย่างน้อยคนอื่นจะได้ไม่ตาย กูตายเองได้!"
เฉินแค่นั่งบนอ่างล้างหน้าข้างๆคริสที่กำลังล้างหน้าสงบสติอารมณ์
มึงหน่ะ...ควบคุมตัวเองหน่อยเถอะ คริส"เฉินพูดขึ้นลอยๆ ทำเอาคริสหยุดกึก
"เก็บความรู้สึกไว้บ้าง...กูแค่หวังดี"เฉินพูดต่อแล้วก้มหน้ามองเพื่อนตัวเองที่ควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ค่อยได้ในระยะนี้
"ขอบใจ"
"..."
"แต่คงจะยากหน่อย..."
เรื่องหัวแข็งนี่ยกให้คริสเลย!เฉินส่ายหัวน้อยๆแล้วมองตามเพื่อนตัวสูงที่เดินสะบัดออกไป
เขากำลังสังเกตทุกคนอยู่...อย่างเงียบๆ ถ้าคุณแค่ลองเงียบแล้วมองออกไปคุณจะรู้ว่า...ใคร?
เฉินเดินออกมาจากตัวโรงพยาบาลก่อนที่จะเดินไปยังสวนสาธารณะใกล้ๆ เขาหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาจุดและสูบมันเข้าไปเต็มปอด ก่อนที่จะมอง'ของ'ที่เขาเผลอหยิบมันออกมาจาก'สถานที่เกิดเหตุ'
แหวนขนาดสวมนิ้ว ในนั้นมีชื่อสลักอยู่เป็นภาษาอังกฤษ
ชื่อของเพื่อนเขา...
เสียงไซเลนที่ดังขึ้นจากหน้าโรงพยาบาล ทำให้เขาหันกลับไปมอง ...ตำรวจคงจะแห่กันมาสอบสวนสิ!
ระหว่างที่ซูโฮนั่งอ่าน(หรือเปิดผ่านๆ)หนังสืออยู่คนเดียว เขากลับรู้สึกถึง'ลม'นั่นอีกแล้ว แต่คราวนี้มันใกล้ตัวมาก... ซูโฮแค่กอดตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ
"นาย...."
"..."
"นายน่ะ....!"
"..."
"ซูโฮ..."
ซูโฮพยายามนั่งแข็งเป็นหิน ทำเป็นไม่ได้ยิน แต่คราวนี้ควันจางๆสีขาวที่มีเพียงแค่เสียงกลับค่อยก่อตัวเป็นรูปร่าง.... ร่างคุ้นตาที่ค่อยๆก้าวเข้ามาหา พร้อมกับเรียกชื่อ...
"เฮอะ! นึกว่าจะมีอะไรต่างจากคนอื่น...ที่ไหนได้ ก็แค่คนบ้าพูดคนเดียว!"
แปปนะ...โวยวายแบบนี้นี่มัน!!!
...ผีตัวนั้น! สาปเขาชัดๆ!!!
ความคิดเห็น