คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 : ความสำคัญ
Chapter 13 : ความสำคัญ
"ปล่อย!"
เสียงห้าวตะคอกเสียงดัง หลังจากพยายามพูดดีๆกับคนข้างๆหลายรอบก่อนหน้านี้
แต่ว่าเจ้าของใบหน้าหวานกลับไม่ตั้งใจฟังหรือพยายามทำความเข้าใจเลย ลู่ฮานทั้งพยายามจะกอบกุมมือ ทั้งพยายามจะกอด ทั้งพยายามดึงเข้ามาหา
แต่ซิ่วหมินเลือกที่จะเมิน...
ทั้งๆที่ทำแบบนั้นกับผู้ชายอีกคนทีนั่งบนโซฟาอย่างสบายใจนั่น แล้วจะมาสนใจเขาอีกทำไม
ถ้าไม่รักกันจริงๆ...ก็อย่าทำมาให้ความหวังซิ่วหมินซะดีกว่า
ก่อนหน้านี้...ลู่ฮานเอาแต่งอนซิ่วหมิน แต่คราวนี้...ซิ่วหมินจะไม่ยุ่งกับลู่ฮานบ้าง
ซิ่วหมินแกะมือเรียวที่พยายามจับตัวเขาออกอย่างเสียความรู้สึก เขาพยายามจะเดินออกไปจากห้องนี้
แต่คริสกลับนั่งยิ้มแสยะอย่างผู้มีชัยอย่างมีความสุข โดยไม่สังเกตเพื่อนสนิทของตัวเองสักนิด
'ฮึ...ในที่สุด แกก็จะออกไปจากลู่ฮานสักทีสินะ ซิ่วหมิน'
ความคิดแย่ๆมากมายผุดขึ้นในความคิดของคริส ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีความรู้สึกเสียใจเลยสักนิดที่คนสองคนจะทะเลาะกัน
ทั้งที่จริงๆ...เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าที่ลู่ฮานยอมให้เขาทำอะไรแบบนั้นมันคือการหลอกใช้เขาก็ตาม...
"ซิ่วหมิน...อย่าทิ้งฉันไป...ฮึก!"
"...หยุดให้ใครๆสำคัญตัวกับนายผิดสักที"ซิ่วหมินพูดคิ้วขมวด
เขาเจ็บปวด...โดยไม่มีคำจะอธิบาย มันจุกจนแทบหายใจไม่ออก
หมับ!ปึก!
เฉินเดินเข้ามากระชากมือลู่ฮานออกจากซิ่วหมินแล้วปัดมือลู่ฮานออกห่างคนที่กำลังสั่นอย่างหนักอย่างซิ่วหมิน
ซิ่วหมิน...อ่อนแอ
แต่ลู่ฮานกลับดึงดัน...
"ปล่อยมือฉันนะเว้ย!เอามือแกออกจากมือซิ่วหมินด้วยไอเฉิน!!!"ลู่ฮานโมโหโวยวายแล้วดิ้นพล่านๆพยายามพลั่กเฉินออก(เฉินแทบปลิว...คนยิ่งเตี้ยๆอยู่)
"มาเอาเมียเมิงออกไปสิ ไอห่าคริส ~"
เฉินพูดแดกดันคริสที่มองเหตุการณ์อย่างสะใจ หลังจากนั้นคริสก็มากระชากลู่ฮานออกไปตัวโยน เจ้าของหน้าหวานทำได้แค่กระโดดตัวลอยในขณะที่คริสรัดเอวบางไว้
"ผะ..ผมของตัวนะเฉิน..."ซิ่วหมินพูดเสียงสั่นเครือ แล้วทำท่าจะเดินออกไป
แต่ก็ถูกกระชากข้อมือเสียก่อน
"อยู่ฟังเหตุผลพวกมันด้วยกันเนี่ยหล่ะ!"
ตอนนี้เฉินกลายเป็นคนเผด็จการไปแล้ว เขาบังคับให้ทั้ง3คนนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน โดยให้ซิ่วหมินนั่งข้างๆ ส่วนไอลู่ฮานกับคริสนั่งอีกฝั่งของโซฟา ในขณะที่เท้ากลับยกขึ้นถีบลู่ฮานเป็นบางครั้งที่มันจะพยายามกระโจนหาซิ่วหมิน
วันนี้ให้มันรู้ไปสิวะ!!!
"กูถามพวกมึงว่าทำเชี่ยไรกัน...และพวกมึงยังไม่ตอบ..."เฉินชี้หน้าคริสและส่งสายตาบังคับไปยังลู่ฮาน
"...มึงก็เห็นอยู่ไอเตี้ย~"คริสตอบอย่างอารมณ์ดี
"อย่ามาพูดเหมือนมึงถูกไอ้คริส!"ฉันตัดคำพูดทันที
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเล่น!
"มึงคิดว่าลู่ฮานรักมึงหรือไงไอคริส...อย่าแกล้งโง่นักเลย!"
"หรือว่าไม่ใช่หล่ะ!!!!"
"ฉันไม่ได้รักนาย!!!ฉันรักซิ่วหมิน!!!"
ซิ่วหมินที่ถูกลู่ฮานพลาดพิงถึงกับสะดุ้ง อะไรกัน...ทั้งๆที่นั่งคุยกัน แต่เขาเริ่มรู้สึกว่า...มันคือสงครามประสาทชัดๆ
"หรือจะบอกว่าฉันขืนใจนายหล่ะลู่ฮาน...นายยอมฉันชัดๆ"คริสแสยะยิ้มแล้วเข้าไปบีบแขนเล็กเบาๆ
"ไม่!!!!!อย่ามาพูดแบบนั้นนะ!!!"
"หรือว่านายไม่ยอมรับว่านายเข้าหาฉันก่อนหล่ะ?"
"หยุดนะ!!!"
"นายหน่ะไม่มีทางได้อยู่อย่างมีความสุขกับมันหรอก!ยังไงนายก็ต้องเป็นของฉัน!"
"แต่ยังไงความรู้สึกของฉันก็มีแค่ซิ่วหมิน!"
"อย่ามาทำเป็นว่ารักไอ้ซิ่วหมินนั่นเลย!นายหน่ะหลอกมัน!!!"
ผลั่วะ!
"...แล้วลู่ฮานก็หลอกมึงด้วย!"เฉินต่อยไปที่ใบหน้าหล่อนั่นอย่างแรง เมื่อคริสแทบจะเข้าไปทำร้ายลู่ฮานอยู่รอมร่อ
เวลาคริสโมโหอะไรๆก็ดูไม่มีความสำคัญไปหมด
"มึงชักจะมากไปแล้วนะ!!!"
ผลั่วะ!!!
"..."
แหมะ แหมะ...
เลือดสีแดงสดที่ไหลจากริมฝีปากหยักไม่ได้ทำให้เฉินรู้สึกเจ็บอะไรมากกว่าความรู้สึกเลย...
ยอมรับเลยจริงๆ...นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกคริสต่อย
"มึงอย่าคิดว่ามึงสำคัญกับกูมากนักไอเฉิน!เรื่องของกู!มึงก็ไม่มีสิทธิ์!!!"
คริสตะคอกใส่ร่างเล็กกว่าที่เขาค่อมอยู่ แล้วคว้าคอเสื้อเฉินหวังจะต่อยอีกครั้ง
พลั่ก!โครม!ตุ้บ!
แต่อยู่ๆซิ่วหมินก็ถูกคริสถีบตัวลอย ทำให้เฉินเป็นอิสระจากการจับกุม ซิ่วหมินรีบไปกระชากเฉินให้ลุกขึ้นยืนทันที
"มึงกล้ามากนะ!!!ไอคนนอก!สงสัยอยากเจอดี!!!"
เฟี้ยว!
ผลั่วะ!!!
"..."
ซิ่วหมินหลับตาแน่นแล้วยืนบังเฉินที่แทบจะไม่รับรู้เรื่องรอบตัว เพราะความผิดหวัง ในขณะที่คริสกลับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วถาโถมตัวหวังจะมาต่อยซิ่วหมิน
...แต่ก็โชคร้ายเกินไป
กลายเป็นลู่ฮานที่เข้ามาขวางและรับหมัดหนักหน่วงเข้าไปเต็มๆ ลู่ฮานเพียงแค่หน้าสะบัดไปตามแรงต่อยแต่เขากลับยืนนิ่ง ปล่อยให้ผมลงมาปกหน้าไว้เพื่อปกปิดความรู้สึกเท่านั้น
"มาขวางทำไม..."ซิ่วหมินแค่เห็นว่าลู่ฮานยอมปกป้องเขา เขาก็ใจอ่อนสามารถลืมเรื่องที่ลู่ฮานทำกับเขาแล้ว ซิ่วหมินทำท่าจะเข้าไปดูอาการของลู่ฮานแต่กลับต้องหยุดกึก เมื่อคนข้างหลังโพล่งตะโกนออกมา
"...อย่ามาทำเป็นคนดีนักเลยลู่ฮาน คนที่ผิดทั้งหมดคือมึง และไอคริสก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่มึงใช้เล่ห์เสน่ห์หลอกมัน!!!"
"..."
"อย่ามาทำเป็นคนดีนักคนดีหนา อย่าคิดว่ากูไม่รู้เรื่องนะ..."
"..."
"คิดว่าปิดตาคนอื่นได้แล้ว กูจะไม่รู้งั้นหรอ... ฮึ!พวกมึงหน่ะ..."
"..."
"ไอคริสหน่ะ มึงหน่ะโง่จนกูเหนื่อย..."
"..."
"ลู่ฮาน มึงก็แค่พยายามทำเป็นคนดี ที่โคตรเก่ง!"
"พะ...พูดอะไรของมึง!หุบปาก!!!"คริสเริ่มโวยวาย ทั้งๆที่ลู่ฮานกลับนิ่งฟัง...ไม่ใช่สำนึก แต่กำลังตั้งใจสรุปความหทายของคำพูดอยู่ต่างหาก
"ส่วนกู...ก็แค่คนที่โง่ทุ่มเทให้เพื่อนที่ไม่เห็นค่าตัวกู..."
ปัง!!!
"คริส!เฉิน!!!เซฮุนอาการโคม่า!เข้าห้องฉุกเฉิน!!!"
"..."
"อ้ะอ้าว ซิ่วหมิน...ลู่ฮาน"
"...."
"พวกแกทำไรกัน..?"
"ไม่มีอะไรหรอก...ไปหาเซฮุนกัน"
เฉินหันหลังเบือนหน้าหนีคริสกับลู่ฮานทันที
เลย์ที่วิ่งพลุนพลันเข้ามาในเหตุการณ์มองอย่างงงๆ เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าพวกนี้ทำอะไรกัน
แต่ช่างเถอะ!ตอนนี้เขาแทบวิ่งเนื้อเต้นเพราะเรื่องของเซฮุนต่างหาก
ความเป็นความตาย...
งั้นก็ปล่อยเรื่องของพวกมันไว้ก่อนดีกว่า...
แฮ่ก!แฮ่ก!
ซูโฮหยุดวิ่งเมื่อเข้ามาที่หน้าห้องฉุกเฉินที่มีทั้งผ.อ. ทั้งจงอิน คยองซู แบคฮยอน ชานยอน และจื่อเทา ที่เดินวนไปวนมากันอย่างตรึงเครียด
"เซฮุน!แกอย่าเป็นอะไรนะ..."จื่อเทาพึมพำแล้วเดินวนไปวนมา สีหน้าเขากังวลมากๆ
แน่หล่ะ...ทุกคนกังวลหมด ก็ถูกโทรตามเรียกจากโรงพยาบาลว่าให้มาด่วน แล้วไหนเซฮุนที่หัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะอีก ตอนนี้รอมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่หมอยังไม่ออกมาบอกอะไรเลยสักนิด!
ซูโฮปรี่ตัวเข้าไปหากลุ่มเพื่อนของเขาแล้วรีบถามทันที
"เรื่องเป็นยังไง!?"
"ความดันขึ้นสูงหลังจากนั้นชีพจรหมอนั่นก็หยุด..."แบคฮยอนตอบให้แล้วลูบหลังเพื่อนตัวเอง
"นี่วิ่งมาหรือไง?ทำใจดีๆก่อนสิ ซูโฮอา"อีกคำพูดพร้อมๆกับมือที่ลูบหลังอย่างเบามือ ทำให้ซูโฮยิ้มออกมาแต่ในใจก็กระวนกระวายอยู่ดี
ประตูสีขาวที่เปิดออกมาอย่างเบามือ ทำให้ทุกคนรีบเข้าไปออหมอที่เดินออกมาทันที
"ลูกผมเป็นไงบ้างครับ?!"
"เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ!?"
แต่ละคนก็แย่งกันถามแต่คุณมากลับยกมือขึ้นมาห้ามเสียก่อน เขาค่อยๆถอดหน้ากากอนามัยออกแล้วค่อยๆคลี่ยิ้ม
"โอเซฮุนหัวใจเต้นเหมือนเดิมครับ..."
เมื่อได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา แล้วสวมกอดกันเบาๆ
"ข่าวดีอีกอย่างนะครับ..."
"..."
"ร่างกายและสมองของเขาฟื้นตัวได้เร็วมาก ผมคิดว่าเขาจะฟื้นแน่ครับ..."
"หืม?....จริงหรอครับ?"
"ครับ แต่เดี๊ยวผมให้พยาบาลพาเขาให้พักในห้องปลอดเชื้อนะครับ..."
ซูโฮได้แค่ยืนยิ้มอยู่ด้านหลัง จริงๆมันเป็นเรื่องดีมากๆเลย
เขารู้สึกไม่ผิดหรอก...เซฮุนจะฟื้น!
แต่ตอนนี้เขาคงจะแสดงความรู้สึกอะไรไม่ได้แล้ว
ในที่นี้ เขาเป็นแค่ประธานนักเรียนที่แทบไม่เคยรู้จักเซฮุน ใช่...เพราะทุกคนไม่เคยรู้ว่าตลอดเวลาเซฮุนไม่ได้สติเขาอยู่กับซูโฮตลอดเวลา
ใช่...ไม่มีใครรู้นอกจากเขาและเซฮุน
ไม่ชั่วโมงคนที่เหลือก็เข้ามาสมทบทันที แต่ซูโฮก็ต้องแปลกใจ ว่าทำไมคนที่มาใหม่ถึงสภาพแบบนั้น...
เฉิน ลู่ฮาน คริส...แต่ละคนมีรอยฟกช้ำที่ใบหน้า
เลย์กับซิ่วหมิน มีสำหน้าต่างกันโดยสิ้นเชิง
คนหนึ่งงุนงง ส่วนอีกคนคิ้วแทบจะผูกกัน
คงเป็นเรื่องส่วนตัว....
นิ้วมือที่ขยับเล็กน้อย ทำให้คนเฝ้าแต่ละคนลุ้นระทึกหัวใจแทบหลุดออกมาจากอก ทุกคนจ้องไปที่เซฮุนเป็นตาเดียว
ใจก็ลุ้นให้เซฮุนฟื้นสักที นี่ก็เกือบ2วันแล้วที่รอการเปลี่ยนแปลงของคนป่วย
"..."
คอกว้างที่กลืนน้ำลายเบาๆ ริมฝีปากเริ่มขยับ ก่อนที่ดวงตาจะค่อยๆลืมขึ้น และกระพริบตาถี่ๆเพื่อรับแสง เจ้าของร่างค่อยๆยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตนเอง แล้วหันมามองคนที่ยืนล้อมรอบ
"ยินดีต้อนรับกลับมานะ โอเซฮุน..."
ลู่ฮานพูดคนแรกแล้วยิ้มหวานไปให้
เซฮุนก็ค่อยๆส่งยิ้มน้อยๆกลับมา
"สวัสดีเพื่อนโอ!"
"เย้!~"ทุกคนพากันกระโดดกอดคอกันเองแล้วไปจูบหน้าผากเซฮุนกันคนละทีสองที ยกเว้นคนนอก...
"อื้ม...ขอน้ำหน่อย..."เซฮุนยิ้มตาหยี
ซูโฮรีบเดินไปหยิบแก้วน้ำแล้วยื่นเข้าไปให้เซฮุน
"...นาย"
ซูโฮค่อยๆยิ้มให้เซฮุน เมื่อเซฮุนเพิ่งสังเกตเห็นเขา แต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อฟังประโยคถัดมา
"นายเป็นใคร..?"
ความคิดเห็น